Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 31 ΙΟΥΛΙΟΥ 1932



.

Ονομασία Κόμματος(Γερμανικά)
Ονομασία Κόμματος(Ελληνικά)
Αρχικά
Ιδεολογικός προσανατολισμός
Έδρες

%
Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei –
Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα των Γερμανών Εργατών
NSDAP
230

37,27%
Sozialdemokratische Partei Deutschlands
Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας
SPD
Σοσιαλδημοκράτες
133

21,58%

Kommunistische Partei Deutschlands
Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας.
KPD


89


14,32%

Zentrum
Κέντρο
Z
Καθολικοί
75

12,44%

Deutschnationale Volkspartei
Γερμανικό ΕθνικόΛαϊκό Κόμμα
DNVP
Συντηρητικοί Δεξιοί.
37

5,91%

Bayerische Volkspartei
Βαυαρικό Λαϊκό Κόμμα
BVP
Βαυαροί αυτονομιστές
22

3,23%
Deutsche Volkspartei
Γερμανικό Λαϊκό Κόμμα
DVP
Συντηρητικοί φιλελεύθεροι
7

1,18%

Deutsche Staatspartei 

DStP


4

1,00%

Christlich-Sozialer Volksdienst
  
CSVd


Συντηρητικοί

3

1,00%
Reichspartei des Deutschen Mittelstandes
Κόμμα της Γερμανικής μεσαίας τάξης
2

0,40%

Deutsche Bauernpartei 
Γερμανικό  Κόμμα των Αγροτών
DBP

2


0,37%

Landbund

2


0,30%

Deutsches Landvolk

1


0.30%
Reichspartei für Volksrecht und Aufwertung (Volksrechtpartei)
Κόμμα της Δικαιοσύνης
 WP

1


0,1%
Sonstige
Άλλα Κόμματα
0
Total
608

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ι ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ : ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙΟΝ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΟΥ Ή ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ .1869

—Σήμερον, αν στηθοσκοπήση τις την πολιτικήν, θα εύρη ότι πολλά άρθρα του πολιτικού συμβολαίου (Συντάγματος) ή έμειναν  εις αχρηστίαν ή εστρεβλώθησαν επιτηδείως υπό των κρυπτομένων φρονίμων—του τε παρελθόντος και του παρόντος—όπισθεν της Διοι­κήσεως.
Και δύναται τις αλανθάστως να αποφανθή, ότι κυρίως αείποτε η Διοίκησις είνε του κακού η αιτία (1), και ότι εν αυτή υπάρχει μηχανισμός ιησουιτικός, καθιστών αείποτε τους αναβαίνοντας την εξουσίαν την τρίτην ημέραν ίσον και απαράλλακτον πρωτότυπον των κατελθόντων.  Άλλως δεν δύναται τις να το εξηγήση.
— Τάχα μεταξύ των τόσων ανελθόντων εις την εξουσίαν δεν υπήρξαν και ευδιάθετοι να π:ράξωσι το καλόν ; Διατί όλοι εναυάγησαν, ενώ εκτός της εξουσίας όλοι είνε άγ­γελοι ; Αναμφιβόλως κακός τις δαίμων υπάρχει εν τη διοικήσει, καθιστών τον ανερχόμενον υποχείριον. Ο δαίμων ούτος είνε το σ υ σ τ η μ α (2), η κακή διοικητική μέθοδος, ήτις από του 1833 εισήχθη εις τον τόπον αυτόν. Είνε σατανική μέθοδος, νεκρούσα δίκην Μεδούσης πάσαν καλήν διάθεσιν του ανερχομένου εις την εξουσίαν, μέθοδος ήτις κρατεί εις το σκότος και τον μαρασμόν αυτόν τον ατυχή  τόπον, δια να εκμυζάται, όπως και η δούλη Ελλάς, από τας εμπορευομένας τα έθνη δολίας πολιτικάς.
Που είσαι, εθνική πολιτική της αρματωλικής εποχής; Που είσθε γονείς μας ; Διατί εγεννήσατε νάννους ; Προτιμότερον να ήσθε στείροι. Μου μειδιάς συ, νεότης. . . Είθε! ο θεός' διότι ημείς δεν είμεθα τίποτε.
Δεν συμφέρει—και πρέπει να το εννοήσωμεν πλέον—εις ουδεμίαν ξένην Δύναμιν η ανάπτυξις της ελευθέρας και δούλης Ελλάδος, διότι οι έμποροι ούτοι χάνουν πλείστα όσα συμφέροντα, και δια τούτο εις παν βήμα μας θέτουν προσκόμματα, ευρίσκοντες ατυχώς υμάς αυτούς πρό­θυμα όργανα ένεκα των μικροφιλοτιμιών, μικρορραδιουργιών και διαιρέσεων μας. Είθε να συνετισθώμεν ενωρίτερον της καταστροφής ημών των ιδίων ατόμων, καθόσον ο τόπος δεν υφίσταται βλάβην.
— Πότε θα αναπνεύσωμεν ;

1. Ανάγνωθι το «Παρόν δια το μέλλον».
2. Ανάγνωθι την εν σελ. 20. και σελ 21  του Ιερέως  των Ελευσινίων σημειώσεων



Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

ΙΟΥΛΙΟΣ ΒΕΡΝ : L' ARCHIPEL EN FEU

 3. Η Ανδρονίκη Στάρκου. [1]


KΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΟΥΣ χρόνους, όταν ακόμα οι τεράστιες υπόγειες δυνάμεις του Πλούτωνα και του Ποσειδώνα έδιναν σιγά- σιγά σχήμα στη φλούδα της γης, γεννήθηκε και η Ελλάδα. Ένας φοβερός κατακλυσμός τίναζε τη γωνιά αυτή της γης πάνω από τα νερά, ενώ συνάμα, κατάπινε το Αιγαίο, ένα ολόκληρο μέρος της ηπείρου, απ' όπου δε μένουν πια παρά οι κορφές των βουνών της. Οι κορφές αυτές είναι τα σημερινά νησιά. Η Ελλάδα βρίσκεται πραγματικά στην ηφαιστειώδη γραμμή, που απλώνεται από την Κύπρο στην Ιταλία. Φαίνεται πως οι Έλληνες πήραν από το άστατο έδαφος της χώρας τους τη φυσική και ψυχική ταραχή, που τους σπρώχνει στις μεγαλύτερες υπερβολές και στους πιο μεγάλους ηρωισμούς. Με τα φυσικά τους προτερήματα, το ακαταδάμαστο θάρρος, τη φιλοπατρία και την αγάπη της λευτεριάς κατόρθωσαν να λευτερώσουν τη χώρα τους από τη σκλαβιά, όπου τόσους αιώνες αναστέναζε.
Πελασγική κατά τους πανάρχαιους χρόνους, δηλαδή κατοικημένη από φυλές Ασιατικές. Ελληνική  από τον 16ο ως τον 14ο π.Χ. αιώνα με την εμφάνιση των Ελλήνων, που μια τους φυλή, οι Γράοι, θα έδινε σ' αυτή το όνομα της στη σχεδόν μυθολογική αυτή εποχή της Αργοναυτικής εκστρατείας, των Ηρακλείδων και του Τρωικού πολέμου. Πραγματικά Ελληνική από την εποχή του Λυκούργου, με τον Μιλτιάδη, τον Θεμιστοκλή, τον Αριστείδη, τον Λεωνίδα, το Σοφοκλή, τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τόσους άλλους. Έπειτα Μακεδονική, με τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο, η Ελλάδα, κατέληξε να γίνει Ρωμαϊκή επαρχία, με τ' όνομα Αχαία το 146 π.Χ. και για μια περίοδο ως 4 αιώνες.
Από την εποχή εκείνη γίνηκαν η μια ύστερ από την άλλη εισβολές στο έδαφος της από τους Βησιγότθους, τους Βανδάλους, τους Οστρογότθους, τους Βουλγάρους, τους Σλαύους, τους 'Αραβες, τους Νορμανδούς, τους Σικελούς. Την κατάκτησαν οι Σταυροφόροι στις αρχές του δέκατου τρίτου αιώνα, χωρίστηκε σε πολλά τιμάρια τον δέκατο πέμπτο αιώνα και στο τέλος, η χώρα αυτή, που τόσο πολύ δοκιμάστηκε και προ Χρίστου και μετά Χριστόν, έφτασε σε θανάσιμη αγωνία, όταν έπεσε στα χέρια των Τούρκων και υποτάχτηκε στη Μουσουλμανική κυριαρχία.
Επί 200 σχεδόν χρόνια, μπορεί να πει κανείς ότι η πολιτική ζωή της Ελλάδας είχε ολότελα χαθεί. Ο δεσποτισμός του Τούρκου δημόσιου υπάλληλου, που αντιπροσώπευε την εξουσία, ξεπερνούσε κάθε όριο. Οι Έλληνες δεν ήταν ούτε προσαρτημένοι, ούτε νικημένοι. Ήταν σκλάβοι κάτω από το ραβδί του πασά, δεξιά τους έχοντας τον ιμάμη ή ιερέα και αριστερά τον τζελλάχ ή δήμιο.
Όμως κάποια ζωή είχε διατηρηθεί μέσα στη χώρα αυτή, που σιγοπέθαινε. Γι* αυτό έμελλε κάτω από τον παροξυσμό του πόνου να ξαναζήσει.
Οι Μαυροβουνιώτες της Ηπείρου το 1776, οι Μανιάτες το 1769, οι Σουλιώτες της Αλβανίας εξεγέρθηκαν και εκήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Αλλά το 1804 όλη αυτή η επαναστατική προσπάθεια καταπνίγηκε οριστικά από τον Αλή του Τεπελενίου, τον πασά των Ιωαννίνων.
Ήταν πια καιρός για επέμβαση, αν οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν ήθελαν να γίνει κάτω από τα μάτια τους η εκμηδένιση της Eλλάδας. Πραγματικά, περιορισμένη μόνο στις δικές της δυνάμεις η Ελλάδα δεν ήταν δυνατό παρά να πεθάνει προσπαθώντας να ανακτήσει την ανεξαρτησία της.
Το 1821 ο Αλής του Τελεπενίου εστασίασε κι αυτός κατά του Σουλτάνου Μαχμούτ κι εκάλεσε τους Έλληνες να τον βοηθήσουν. Σε αντάλλαγμα τους υποσχέθηκε την ελευθερία τους. Οι Έλληνες σύσσωμοι ξεσηκώθηκαν. Οι Φιλέλληνες έτρεξαν απ' όλα τα σημεία της Ευρώπης να τους βοηθήσουν. Στα ονόματα αυτά, που δοξάστηκαν για τα ηρωικότερα κατορθώματα, απ' όσα μπορεί να κάνει η αφοσίωση στο δίκιο των καταπιεζομένων, η Ελλάδα πρόστεσε και ονόματα από τις επιφανέστερες οικογένειες της.
Από την αρχή κιόλας, η εξέγερση μεταβλήθηκε σε φονικό πόλεμο, σε "οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος», που προκάλεσε τις πιο φρικιαστικές αντεκδικήσεις.
Το 1821 επαναστάτησαν οι Σουλιώτες και η Μάνη. Στην Πάτρα ο επίσκοπος Γερμανός με το σταυρό στο χέρι, δίνει το πρώτο σύνθημα. Η Πελοπόννησος, η Μολδαβία, το Αιγαίο, μπαίνουν κάτω από τη σημαία της Ανεξαρτησίας. Οι Έλληνες νικητές στη θάλασσα, κατόρθωσαν να κυριέψουν την Τρίπολη. Στις πρώτες αυτές επιτυχίες, οι Τούρκοι απαντούν με σφαγή των Ελλήνων που βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη.
Το 1822. ο Αλής, που πολιορκήθηκε μέσα στο φρούριο στα Γιάννενα, σκοτώνεται άναντρα σε μια συνομιλία, που πρότεινε ο Τούρκος στρατηγός Χουρσίτ. Σε λίγο ο Μαυροκορδάτος κι οι Φιλέλληνες χάνουν τη μάχη της Αρτας Όμως ξανακερδίζουν την υπεροχή τους στην πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου, που αναγκάζεται ο στρατός του Ομέρ-Βρυώνη να την λύσει με μεγάλες απώλειες.
Το 1823 οι ξένες δυνάμεις αρχίζουν να επεμβαίνουν αποτελεσματικότερα. Προτείνουν στο Σουλτάνο μεσολάβηση. 0 Σουλτάνος όμως δεν δέχεται. Για να υποστήριξει μάλιστα την άρνησή του αποβιβάζει 10.000 Ασιάτες στρατιώτες στην Εύβοια. Δίνει την αρχηγία του τουρκικού στρατού στον υποτελή του Μεχμέτ- Αλή. τον πασά της Αιγύπτου. Σ' αυτούς τους αγώνες αυτού του χρόνου σκοτώθηκε ο Μάρκος Μπότσαρης, ο πατριώτης, που ειπώθηκε γι αυτόν ότι έζησε σαν Αριστείδης και πέθανε σαν Λεωνίδας.
Το 1824, δηλαδή την εποχή που έγιναν τα μεγάλα ατυχήματα για την υπόθεση της Ελευθερίας, αποβιβάστηκε ο λόρδος Μπάιρον, στις 24 του Γενάρη, στο Μεσολόγγι. Την ημέρα του Πάσχα πέθαινε μπρος στη Ναύπακτο, χωρίς να δει το όνειρο του πραγματοποιημένο. Οι Ψαριανοί σφάζονταν από τους Τούρκους και τα Χανιά της Κρήτης παραδίνονταν στους στρατιώτες του Μεχμέτ Αλη. Μονάχα οι επιτυχίες στη θάλασσα κατόρθωσαν να παρηγορήσουν τους Έλληνες για τις τόσες συμφορές τους.
Το 1825 ο Ιμπραήμ πασάς, γιος του Μεχμέτ Αλή, έκανε απόβαση στην Πελοπόννησο με 11.000 άντρες. Αφού ερήμωσε τη Μεσσηνία και τη Μάνη, πορεύτηκε στο Μεσολόγγι όπου πήρε μέρος στη δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου, που δεν μπορούσε να το κυριέψει ο Κιουτοχής. Κι όμως ο Σουλτάνος του είχε πει: «ή το Μεσολόγγι ή το κεφάλι σου!"
Το 1826, στις 5 του Γενάρη, ο Ιμπραήμ αφού επυρπόλησε τον Πύργο, έφτασε μπροστά στο Μεσολόγγι. Επί τρεις μέρες, έρριξε οχτώ χιλιάδες βόμβες και μύδρους στη πόλη χωρίς να μπορέσει να μπει μέσα. Τρεις εφόδους είχε κάνει μόλο που είχε μπροστά του δυο χιλιάδες πεντακόσιους πολεμιστές, εξαντλημένους ολότελα από την πείνα. Κι όμως θα το πετύχαινε, όταν προπάντων ο Μιαούλης κι ο στόλος του, που έφερνε προμήθειες στους πολιορκημένους, αποκρούστηκε.
Στις 23 Απριλίου, έπειτα από πολιορκία που στοίχισε τη ζωή σε χίλιους εννιακόσιους από τους υπερασπιστές του, το Μεσολόγγι έπεφτε στα χέρια του Ιμπραήμ, κι οι στρατιώτες του έσφαζαν άντρες, γυναίκες και παιδιά, σχεδόν όλους εκείνους που επιζήσανε από τις εννέα χιλιάδες κατοίκους της πόλης.
Τον ίδιο χρόνο οι Τούρκοι με την οδηγία του Κιουταχή, αφού κατάστρεψαν την Φωκίδα και την Βοιωτία, έφτασαν στη Θήβα, στις 10 Ιουλίου, έμπαιναν στην Αττική, περικύκλωσαν την Αθήνα στρατοπέδευσαν σ' αυτήν και πολιόρκησαν την Ακρόπολη, που την υπεράσπιζαν 1500 Έλληνες. Για να υπερασπίσει την Ακρόπολη, που ήταν το κλειδί της Ελλάδας, η νέα Κυβέρνηση έστειλε τον Καραϊσκάκη, έναν από τους πολεμιστές του Μεσολογγίου, και τον συνταγματάρχη Φαβιέρο με το ταχπκό στρατιωτικό σώμα του. Η μάχη που δόθηκε στο Χαϊδάρι, χάθηκε κι ο Κιουταχής μπόρεσε να συνεχίσει την πολιορκία της Ακρόπολης. Στο μεταξύ ο Καραϊσκάκης πολεμούσε στα στενά περάσματα του Παρνασου, νικούσε τους Τούρκους στην Αράχωβα στις 5 του Δεκέμβρη και πάνω στο πεδίο της μάχης έστησε τρόπαιο με τριακόσια κομμένα κεφάλια.
Σχεδόν ολόκληρη η Βόρεια Ελλάδα ξαναβρήκε την ελευθερία της.
Αλλά για να γίνουν αυτοί οι αγώνες, το Αιγαίο δυστυχώς είχε παραδοθεί στις φοβερότερες πειρατικές επιδρομές από όσες είχαν ερημώσει τις θάλασσες αυτές. Κι ανάμεσα σ' αυτούς τους πειρατές αναφερόταν σαν πιο αιμοβόρος, ίσως ο πιο τολμηρός, ο Σακρατίφ. Το όνομα του είχε γίνει ο φόβος κι ο τρόμος σ' όλους τους εμπορικούς λιμένες της Ανατολής.
Μ' όλα αυτά, εφτά μήνες πριν από την εποχή, που αρχίζει τούτη η ιστορία, οι Τούρκοι είχαν αναγκαστεί να καταφύγουν σε μερικά φρούρια της Βόρειας Ελλάδας. Κατά το Φεβρουάριο του 1827, οι Έλληνες είχαν ξανακερδίσει την ανεξαρτησία τους από τον Αμβρακικό κόλπο ως τα όρια της Αττικής. Η τούρκικη σημαία κυμάτιζε μόνο στο Μεσολόγγι, στη Βόνιτσα και στη Ναύπακτο.
Στις 31 Μαρτίου, με την επέμβαση του λόρδου Κόχραν, οι Έλληνες της Βόρειας Ελλάδας και οι Έλληνες της Πελοποννήσου έπαψαν τις αναμεταξύ τους έριδες. Ετοιμάζονταν να μαζέψουν τους αντιπρόσωπους του Έθνους σε μια και την ίδια συνέλευση στην Τροιζήνα, και να συγκεντρώσουν την εξουσία σε ένα μόνο χέρι, το χέρι ενός ξένου, ενός Ρώσου διπλωμάτη, Έλληνα την καταγωγή, το χέρι του Καποδίστρια, που καταγόταν από την Κέρκυρα. 
Αλλά η Αθήνα ήταν στα χέρια των Τούρκων. Η Ακρόπολη είχε συνθηκολογήσει στις 5 του Ιούνη. Η βόρεια Ελλάδα αναγκάστηκε να υποταχτεί εντελώς. Την 6η Ιουλίου η Γαλλία, η Αγγλία, η Ρωσία και η Αυστρία υπόγραψαν συνθήκη, με την οποία γινότανε δεκτή η επικυριαρχία της Πύλης, όμως αναγνωριζότανε η ύπαρξη Ελληνικού Έθνους. Έξω απ' αυτό, με μυστικό άρθρο, αναλάμβαναν οι δυνάμεις που υπόγραψαν τη συνθήκη, την υποχρέωση να συνενωθούν κατά του Σουλτάνου, αν αυτός αρνιόταν να δεχτεί μια ειρηνική λύση.
Τέτοια είναι τα γενικά γεγονότα του αιματηρού εκείνου πολέμου, που πρέπει να τα θυμάται ο αναγνώστης, γιατί έχουν σχέση μ* αυτά που ακολουθούν.
File:'The Archipelago on Fire' by Léon Benett 01.jpgΑς δούμε τώρα ποια είναι τα ιδιαίτερα γεγονότα, που συνδέονται μαζί τους πιο άμεσα τα γνωστά μας πια πρόσωπα κι όσα θα γνωρίσουμε μέσα σ' αυτή τη δραματική ιστορία.

Πρώτα-πρώτα πρέπει ν' αναφέρουμε την Ανδρονίκη Στάρκου, τη χήρα του τίμιου πατριώτη Στάρκου. Στον αγώνα αυτόν για την απολύτρωση της πατρίδας, δεν πολεμήσανε μονάχα άντρες, μα και ηρωικές γυναίκες, που τα ονόματα τους θα μείνουν δοξασμένα στην ιστορία της εποχής εκείνης.
Από αυτές μια είναι η Μπουμπουλίνα η Σπετσιώτισσα. Άλλη, που πρέπει να μπει στην ίδια γραμμή με τη γενναία Σπετσώτισσα, είναι η Μαντώ Μαυρογένους.

Ηρωικά, όπως κι οι δυο τελευταίες, πολέμησε κι η χήρα Στάρκου. Με τ' όνομα της μονάχα, Ανδρονίκη, ρίχτηκε κι αυτή στον πόλεμο, γιατί διψούσε εκδίκηση και λευτεριά.
Στα 1821 πήγε με τους Μανιάτες που ξεσήκωσε ο Κολοκοτρώνης. Πήρε μέρος σε όλες τις μάχες, στην Καρύταινα, στο Βαλτέτσι, όπου κατατροπώθηκε ο στρατός του Μουσταφά μπέη. Στις 5 Οκτωβρίου η πρωτεύουσα της Πελοποννήσου αναγκάστηκε να παραδοθεί και παρά τη συμφωνία, που είχανε κάνει, κυλίστηκε στο αίμα και στη φωτιά τρεις ολόκληρες μέρες. Δέκα χιλιάδες Τούρκοι σκοτώθηκαν, μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες.
Τον ερχόμενο χρόνο, στις 4 Μαρτίου, η Ανδρονίκη πολεμούσε με το Μιαούλη. Μετά πέντε ώρες τρομερό αγώνα οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να φύγουν και να ζητήσουν καταφύγιο στη Ζάκυνθο. Τότε, πάνω σ' ένα εχθρικό καράβι, η Ανδρονίκη αναγνώρισε το γιο της, που οδηγούσε τους Τούρκους. Τη μέρα εκείνη, μη θέλοντας πια να ζήσει ύστερ' απ' αυτή τη μεγάλη ντροπή, η Ανδρονίκη ρίχτηκε με λύσσα στον αγώνα, γυρεύοντας το θάνατο. Μα ο θάνατος δεν την ήθελε ακόμα.
Image illustrative de l'article L'Archipel en feu
Κι όμως, ο Νικόλας Στάρκος βυθίστηκε ακόμα περισσότερο στον εγκληματικό του δρόμο. Ύστερα από λίγες μέρες ενώθηκε με τον Καρά Αλή, που έκαιγε τη Χίο. Πήρε μέρος στις τρομερές σφαγές. Εικοσιτρείς χιλιάδες Χριστιανοί χάθηκαν, χωρίς να λογαριάσουμε σαράντα εφτά χιλιάδες που πουλήθηκαν σκλάβοι στα παζάρια της Σμύρνης. Κι ένα από τα μπαρμπαρέζικα καράβια, που πήγαιναν να πουλήσουν τους δυστυχισμένους αυτούς στα παράλια της Αφρικής, είχε καπετάνιο το γιο της Ανδρονίκης, το Νικόλα Στάρκο.
Σε λίγο όμως νέα τρομερή εποχή αρχίζει για τους Έλληνες. Ο αιγυπτιακός στρατός ενώνεται με τον τουρκικό, οι εχθρικές δυνάμεις δεκαπλασιάζονται. . . Απαίσια εποχή, κυρίως για το Μοριά. Ο Ιμπραΐμ ξαπόλυσε τους άγριους Αραπάδες του, πιο απάνθρωπους κι από τους Τούρκους. Η Ανδρονίκη, ήτανε μαζί με τις τέσσερις χιλιάδες τους αγωνιστές, που κατόρθωσε να μαζέψει ο αρχιστράτηγος της Πελοποννήσου Κολοκοτρώνης. Μα ο Ιμπραΐμ έβγαλε 11.000 άντρες στη μεσσηνιακή ακτή και χύθηκε πρώτα στην Κορώνη και στην Πάτρα. Έπειτα κυρίεψε το Ναυαρίνο, που το φρούριο του θα του χρησίμευε για βάση στις επιχειρήσεις του και το λιμάνι του για καταφύγιο του στόλου του. Έκαψε ύστερα το Αργός, κυρίεψε την Τριπολιτσά και μπόρεσε έτσι ως το χειμώνα να εξακολουθήσει τις λεηλασίες του. Ιδιαίτερα η Μεσσηνία υπόφερε από τον τρομερό αυτό κατακτητή. Η Ανδρονίκη αναγκάστηκε πολλές φορές να καταφύγει ίσαμε τα βάθη της Μάνης, για να μπορέσει να γλυτώσει από τα χέρια των Αραπάδων. Κι όμως, δεν συλλογιζότανε καθόλου να ησυχάσει.
Και πώς θα μπορούσε μια γενναία ψυχή να ησυχάσει σε μια χώρα σκλαβωμένη; Την ξαναβρίσκουμε στις εκστρατείες του 1826. Έπειτα πηγαίνει με τους ταχτικούς του Φαβιέρου στη μάχη του Χαϊδαρίου, τον Ιούλιο του 1826. Εκεί πληγώθηκε βαριά.
Πολλούς μήνες η Ανδρονίκη πάλεψε με το Χάρο. 0 δυνατός οργανισμός της επί τέλους νίκησε. Ολόκληρο το 1826 όμως ήταν εξαντλημένη και δεν μπόρεσε να ξαναβρεί τις δυνάμεις της, για να πάρει πάλι τα όπλα.
Τότε αποφάσισε να πάει στη Μάνη. Ήθελε να δει το σπίτι της στο Οίτυλο. Μια παράδοξη σύμπτωση έφερε κει την ίδια μέρα και το γιο της. Και ξέρουμε πως η Ανδρονίκη τον καταράστηκε.

Τώρα, μην έχοντας πια τι να κάνει στην πατρίδα της, η Ανδρονίκη έφυγε πάλι για να πολεμήσει τους Τούρκους. Στο σημείο αυτό βρίσκονταν τα πράγματα στις 10 Μαρτίου 1827, τη στιγμή όπου η χήρα του Στάρκου ξανάπαιρνε τους δρόμους της Μάνης, για ν ανταμώσει τους Έλληνες της Πελοποννήσου, που βήμα με βήμα πολεμούσαν ν' απελευθερώσουν την πατρίδα τους από τους άγριους στρατιώτες του  Ιμπραΐμ.

Υποσημειώσεις:
[1]To βιβλίο με τίτλο με τίτλο L'Archipel en feu είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα του Jules Verne, που εκδόθηκε στα  1884. Η ιστορία του εκτυλίσσεται με φόντο τα νησιά του Αιγαίου στα χρόνια της Εθνεγερσίας. Οι όποιες ιστορικές ανακρίβειες  απορροφούνται από την ίδια μυθοπλαστική φύση του έργου και είναι άχαρη η οποιαδήποτε ανάδειξή τους.
Στη συγκεκριμένη ελληνική έκδοση, παρατηρούμε μια μετονομασία των τίτλων των κεφαλαίων (π.χ πρωτότυπος τίτλος του 3ου Κεφαλαίου είναι  το Grecs contre Turcs ) . Η μετάφραση από το  Δ.Π Κωστελένο κρίνεται απόλυτα ικανοποιητική.Το έργο κυκλοφορεί στην ελληνική γλώσσα και με άλλους παρεμφερείς τίτλους .
 

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ (1902-1986)


ΤΟΝ ΗΡΩΑ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ

Τον ήρωα τον γνωρίζεις απ' την πτώση
και τον δειλό απ' τ' ανέβασμα που δεν του αξίζει.
Του πρώτου τ' όνομα το ψιθυρίζει
στ' αφτιά του λαού ένας άγνωστος με πλούσια γνώση.

Τ' όνομα του άλλου το σαλπίζει
και με τα τύμπανα το διαφημίζει
στην αγορά ο εσμός των εργολάβων.



ΘΑ ΠΡΟΦΤΑΣΟΥΜΕ Ν' ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΥΛΕΣ..

Δεν αγρυπνούν πια οι φυλακές... Τα τείχη
τα παρατήσανε σε χέρια γυναικών.
Τα προστατεύει, λένε, η τύχη —
και η αλλαγή τα προστατεύει των καιρών...

Ας έρθη ο Αττίλας πάλι — και χτυπάμε
 
την ώρα εκείνη το συναγερμό... 
(Ναι! θα προφτάσουμε να πάμε 
ν' ανοίξουμε τις πύλες στον εχθρό!...)




Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Μετά την πτώση: Πέραν του Εθνικισμού – του Tomislav Sunic



Το κείμενο που ακολουθεί είναι η απομαγνητοφωνημένη ομιλία του Tomislav Sunic στο συνέδριο του NPI, στην Ουάσινγκτον, την 26η Οκτωβρίου 2013.

Κυρίες και Κύριοι, 

Θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε το ουσιαστικό “η πτώση” με άλλες σχετικές λέξεις που έχουν ισχυρότερα, πιο φορτισμένα, νοήματα, όπως “το τέλος” ή “χάος” - ή “το τέλος ενός κόσμου”, αν όχι “το τέλος του κόσμου”. Αυτές οι λέξεις και εκφράσεις έρχονται στο μυαλό μου, μαζί με πολλές τρομακτικές εικόνες σχετικά με τις παρούσες και μελλοντικές μας ταυτότητες. 

Ελπίζω πως κανείς από εμάς εδώ δεν ισχυρίζεται πως είναι μελλοντολόγος. Εκ των υστέρων, οι περισσότεροι μελλοντολόγοι έχουν διαψευσθεί. Θυμηθείτε την πρόσφατη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ένα φαινόμενο που ούτε ένας Αμερικανός ή Ευρωπαίος σοβιετολόγος δεν μπόρεσε να προβλέψει. Η κύρια θέση μου είναι πως οι προφητείες σχετικά με την πτώση δεν είναι τίποτα καινούργιο. Από αμνημονεύτων χρόνων, έχουν υπάρξει ιστορίες, παραμύθια και μύθοι, που προμήνυαν την πτώση, την παρακμή ή το τέλος του χρόνου. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ευρωπαίων στοχαστών και συγγραφέων, από την αρχαιότητα μέχρι τον σύγχρονο κόσμο, έχουν απασχοληθεί με την θεωρία της πτώσης και των επακόλουθών της. 

Στην αντίθετη πλευρά της πτώσης υπάρχει ο ιστορικός οπτιμισμός και η πίστη στην Πρόοδο. Η Πρόοδος έχει γίνει μια κοσμική θρησκεία σήμερα, αλλά ευτυχώς φαίνεται να ραγίζει σιγά σιγά και δέχεται κριτική έρευνα. Η πίστη στην Πρόοδο και οι υποστηρικτές της είχαν μια πολύ δυνατή φωνή στα τελευταία 200 χρόνια – και ειδικά τα τελευταία 70 χρόνια. Οι σύγχρονοι υποστηρικτές της Προόδου συνήθως είναι μεταμφιεσμένοι με διαφορετικά κοστούμια, όπως η Φιλελεύθερη ή η Κομμουνιστική περιβολή, ή ακόμα και η Χριστιανική. Κάπως υποτιμητικά, μπορούμε να αποκαλούμε αυτούς τους ανθρώπους “βελτιωτές του κόσμου”. 

Το Τραγικό εναντίον των Πολιτισμικών Πεσιμιστών 

Αντιθέτως, εμείς που απορρίπτουμε την θρησκεία της Προόδου και τον ιστορικό οπτιμισμό μπορούμε να διαχωριστούμε σε δύο κατηγορίες: Τους στοχαστές του τραγικού και τους πολιτισμικούς πεσιμιστές. Οι στοχαστές του τραγικού είναι εκείνοι που πιστεύουν στην κυκλική φύση του χρόνου και των ταυτοτήτων, είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως μετά από κάθε ηλιόλουστη μέρα έρχεται μια βροχερή μέρα. Τοποθετώ τον εαυτό μου ανάμεσά τους και παραθέτω ένα απόσπασμα από τον φιλόσοφο Clement Rosset, που είναι κοντά στη διανοητική κληρονομιά μας και ένας δηλωμένος αντίπαλος του ιστορικού οπτιμισμού: 

“Κάθε μη-τραγική σκέψη είναι αναπόφευκτα μία μη-ανεκτική σκέψη. Όσο πιο μακριά μετακινείται από την τραγική της θεώρηση, τόσο περισσότερο τείνει προς μία συγκεκριμένη μορφή “οπτιμισμού”, τόσο περισσότερο γίνεται απάνθρωπη και καταπιεστική... Γενικά μιλώντας, η τραγική σκέψη βλέπει σε κάθε μορφή φιλοσοφικού οπτιμισμού μία εγγυημένη πηγή τυραννίας”. (Logique du pire

Αυτή είναι η πρώτη μου παρατήρηση: Οι ιστορικοί οπτιμιστές, είτε είναι κομμουνιστές, είτε φιλελεύθεροι, ή και όλοι οι βελτιωτές του κόσμου μαζί, έχουν μία βαθιά ριζωμένη μανία να επιβάλουν στην κοινωνία τους λογικά κοινωνικά κατασκευάσματα, ή κοινωνικά συμβόλαια – που, κατά κανόνα, καταλήγουν σε πολιτικούς εφιάλτες. 

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Τα γραμματόσημα "EUROPA".....οι εκδόσεις, οι ιστορίες & η ιστορία τους.....Όταν όλα ξεκίνησαν.....Η έκδοση "EUROPA" του 1956

Αγαπημένοι μου σύντροφοι η ιδέα της δημιουργίας μιας κοινής σειράς γραμματοσήμων –των γραμματοσήμων EUROPA- πρωτοξεκίνησε το 1952, για να συμβολίσουν την ενότητα, τα κοινά συμφέροντα και τους κοινούς στόχους που μόλις είχαν αρχίσει να παίρνουν  μορφή στην Ευρώπη –που πριν από λίγα χρόνια είχε βγει από ένα καταστροφικό και πολύνεκρο πόλεμο- και ολοκληρώθηκαν με τις συνθήκες της Ρώμης που υπογράφτηκαν στις 25 Μαρτίου 1957.....Με τις συνθήκες αυτές που υπογράφτηκαν από εκπροσώπους του Βελγίου, της Δυτικής Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Λουξεμβούργου και της Ολλανδίας  ιδρύθηκαν η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατονικής Ενέργειας (ΕΥΡΑΤΟΜ), από τις οποίες προήλθε η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και η ημερομηνία υπογραφής τους θεωρείται σήμερα η επίσημη ημερομηνία της γέννησης της. 
 Η έκδοση του Βελγίου
Αυτές λοιπόν οι εξ χώρες που υπέγραψαν τις συνθήκες της Ρώμης και προσχώρησαν στην νέα Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) εξέδωσαν στις 15 Σεπτεμβρίου του 1956 ένα κοινό αναμνηστικό γραμματόσημο που από τότε –και μέχρι σήμερα-εκδίδεται σε ετήσια βάση…..τα πρώτα γραμματόσημα EUROPA…..Κι αυτές ακριβώς τις εκδόσεις θα σας παρουσιάσω συντροφικά κι εγώ, φανατικός θεματικός συλλέκτης τους…..Κι’ αυτή η παρουσίαση είναι ευκαιρία θαυμαστή και για να γνωρίσουμε τα κράτη που εκδίδουν τα EUROPA, αλλά και να θυμηθούμε  μαζί  τα σημαντικότερα ιστορικά και όχι μόνο –κατά τη γνώμη μου- Ευρωπαϊκά και Ελληνικά γεγονότα της κάθε χρονιάς.
Ξεκινήσαμε λοιπόν, και καλό μας ταξίδι!!! 
Η έκδοση του Λουξεμβούργου 

Το Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου είναι μια μικρή Ευρωπαϊκή χώρα που συνορεύει με το Βέλγιο, τη Γαλλία και τη Γερμανία, με αποτέλεσμα η ιστορία του να είναι άρρηκτα δεμένη με την ιστορία των γειτόνων του…..Στο πέρασμα των αιώνων ήταν υπό την εξουσία πολλών κρατών και δυναστειών, αλλά από τον Χ αιώνα αποτελεί ξεχωριστή –όμως  όχι πάντα αυτόνομη-  πολιτική οντότητα. Σήμερα, το Λουξεμβούργο είναι συνταγματικό Μεγάλο Δουκάτο με κληρονομική διαδοχή του στέμματος από τον οίκο του Νασάου…..Η νομοθετική εξουσία ασκείται απ’ την βουλή  κι η εκτελεστική απ’ την κυβέρνηση…..Οι κάτοικοι του δουκάτου στη μεγάλη τους πλειονότητα είναι ρωμαιοκαθολικοί, έχουν το ψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα παγκόσμια και μιλούν μια τοπική διάλεκτο, τα Λουξεμβουργιανά…..Η οικονομία του Λουξεμβούργου βασίζεται κυρίως στις υπηρεσίες, στις τράπεζες, στα πλούσια σιδηρομεταλλεύματα που υπάρχουν στο υπέδαφος του, στην γεωργία, στην εκμετάλλευση των δασών και στον τουρισμό…..Τέλος, η πρωτεύουσα του Λουξεμβούργου είναι και  έδρα πολλών διεθνών οικονομικών και πολιτικών οργανισμών, καθώς και μέρους των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως πχ το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κλπ. 
Η συνέχεια εδώ.

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΠΟΝΑΝΟΣ ΓΡ: Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ



Όπως κάθε πρωί, εκείνο το Σάββατον, 20 Ιουλίου 1974, ετοιμαζόμουν να προσέλθω ενωρίς στο γραφείον μου. Πριν όμως εξέλθω από την κατοικίαν του Αρχηγού, επί της οδού Μεσογείων, την οποίαν και εχρησιμοποίουν τότε, έλαβα τηλεφώνημα του αξιωματικού υπηρεσίας του Αρχηγείου, ο οποίος μου ανέφερεν ότι τουρκικοί δυνάμεις πραγματοποιούν απόβασιν στην Κύπρον.

Ήτο 6.15' πρωϊνή. Δια να μη καθυστερήσω έστω και τα ελάχιστα λεπτά που απητούντο δια να φθάσω στο γραφείον μου, τον διέταξα να κηρύξη κατάστασιν γενικής επιφυλακής, δι' όλας τας Ελληνικάς Ενόπλους Δυνάμεις. Επί­σης να διαβιβάση εις το Γενικόν Επιτελείον της Εθνικής Φρουράς Κύπρου την εντολήν όπως αρχίση αμέσως η εφαρμογή του σχεδίου αμύνης της νήσου. Βεβαίως η εφαρμογή του σχεδίου προεβλέπετο αμέσως και άνευ ετέρας διαταγής , εις περίπτωσιν εχθρικής επιθέσεως εναντίον της νήσου.

Τέλος διέταξα να ολοκληρωθή υπό του ΓΕΕΦ η επιστράτευσις της Εθνικής φρουράς. Μετά ταύτα, έσπευσα στο Αρχηγείον. Κατά την είσοδόν μου στο γραφείον μου, με ηκολούθησαν εντός αύτου ο Αντισυνταγματάρχης Μιχαήλ Πηλιχός και οι Ταγματάρχαι Χαρ. Παλαΐνης και Γερ. Ματάτσης. Οι δύο πρώτοι, έφερον στολήν εκστρατείας και τα πιστόλια των. Πριν ακόμη κρεμάσω το πηλίκιόν μου και καθίσω στο γραφείον, τόσον ο Πηλιχός όσον και ο Παλαϊνης ήρχισαν εις έντονον ύφος και χειρονομούντες, να μου λέγουν ότι η ΕΛΔΥΚ βάλλεται και επιβάλλεται να αντιδράσωμεν αμέσως.

Προς στιγμήν αιφνιδιάσθηκα. Ήτο φυσικόν να μη αναμένη ο Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων να του λέγουν ο κ. Πηλιχός και ο κ. Παλαϊνης τι να κάμη. Διετήρησα όμως την ψυχραιμίαν μου και τους απέπεμψα εις αυστηρόν τόνον, σχεδόν σκαιώς. Τους διέταξα να τσακισθούν να επιστρέψουν στα γραφεία των και αυτοί και ωρισμένοι άλλοι αξιωματικοί, που είχον εν τω μεταξύ συγκεντρωθή στο συνεχόμενον και ανοικτόν κατ' εκείνην την ώραν γραφείον του υπασπιστού μου Ταγματάρχου Κ. Τριανταφύλλου.

Επειθάρχησαν όλοι αμέσως, με καταφανή την έκπληξίν των εκ της αυστηρότητος ­του ύφους μου, δοθέντος ότι σπανίως εφώναζα προς αξιωματικούς και την πειθαρχίαν επέβαλα καθ' όλον μου τον στρατιωτικόν βίον, χωρίς να χρειάζεται να υψώσω την φωνήν μου. Αλλ' ήτο φυσικόν να εκνευρισθώ. Ευρισκόμεθα ενώπιον μιας δραματικής εξελίξεως και οι άνθρωποι του περιγύ­ρου του Ιωαννίδη επίστευαν ότι δύνανται να διευθύνουν ακόμη και το Αρχη­γείον!


Εξηφανίσθησαν εν ριπή οφθαλμού. Και τότε είπα στον Ματάτσην να καλέση αμέσως εκ μέρους μου τους Αρχηγούς Γαλατσάνον, Αραπάκην και Παπανικολάου να προσέλθουν στο γραφείον μου. Τότε εισήλθεν ο Υποστράτηγος Κων. Χανιώτης, ο οποίος και με ενημέρωσεν επί της καταστάσεως.

Aφού  μου ανέφερεν ότι αι διαταγαί μου προς το ΓΕΕΦ ήδη διεβιβάσθησαν, μου περιέγραψεν ως εξής τα πράγματα:
Τουρκικά αποβατικά σκάφη, υποστηριζόμενα από αέρος και θαλάσσης, αποβιβάζουν δυνάμεις στην περιοχήν Κυρηνείας, ενώ ταυτοχρόνως ελικόπτερα μεταφέρουν αλεξιπτωτιστάς εντός των τουρκοκυπριακών θυλάκων Λευκωσίας - Αγύρτας. Παραλλήλως, η Τουρκική αεροπορία βομβαρδίζει στόχους εντός του Ελληνοκυπριακού τομέως της Λευκωσίας.
Μετά την ενημέρωσίν μου αυτήν από τον Χανιώτην, προσήλθον οι εν τω μεταξύ κληθέντες Αρχηγοί, όπως και ο Υπαρχηγός του Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων Αντιστράτηγος Κυριακόπουλος. Όλοι ήσαν ενημερωμένοι και δέν εχρειάζετο να προσθέσω τίποτε εις όσα εγνώριζαν. Ήξευραν όσα και εγώ. Δια να μη χάνεται χρόνος λοιπόν, τους είπα ότι πρέπει να ελέγξουν την ετοιμότητα εφαρμογής των σχεδίων των δια τον Ελληνικόν χώρον, να παρακολουθούν στενώς την κατάστασιν και να είναι έτοιμοι να εφαρμόσουν το σχέδιον ενισχύσεως της Κύπρου, ευθύς ως τους διατάξω. Διέταξα επίσης τον Κυριακόπουλον να θέση αμέσως εις λειτουργίαν την αίθουσαν επιχειρήσεων. Εν τω μεταξύ είχε προσέλθη και ο Ιωαννίδης. Παρηκολούθει όσα έλεγα προς τους Αρχηγούς, χωρίς να επεμβαίνη. Είχεν όμως καταληφθή υπό νευρικότητος. Αλλά, προφανώς λόγω της ψυχραιμίας και της αποφασιστικότητος με την οποίαν οι υπόλοιποι αντιμετωπίζαμε την κατάστασιν και ελαμβάναμε τας αποφάσεις μας, ηρέμησε και στο τέλος μου είπε: «Όλα θα πάνε καλά».
Είχεν όμως αρχίσει να χάνη το παιγνίδι. Τώρα δέν ήτο δυνατόν να αποφασίζη εκείνος. Το Αρχηγείον διεδραμάτιζε τον αποφασιστικόν του ρόλον και ο Ιωαννίδης μοιραίως περιήρχετο πλέον στο περιθώριον.
Όταν έφυγαν όλοι από το γραφείον μου, ετηλεφώνησα στον Πρόεδρον Γκιζίκην και του εζήτησα όπως συγκαλέση δια την 8ην πρωϊνήν το Πολεμικόν Συμβούλιον, προκειμένου να συνεδριάση υπό την προεδρίαν του στο Αρχηγείον Ενόπλων Δυνάμεων, προς λήψιν αποφάσεων. Ο Γκιζίκης, παρ' ότι είχεν ενημερωθή επί των εξελίξεων, έφερεν αντιρρήσεις δια τον χρόνον συγκλήσεως του Συμβουλίου και ήθελε να το συγκαλέση αργότερα. Του ετόνισα ότι η κατάστασις δεν επιτρέπει απώλειαν χρόνου και, προ της επιμονής μου συνεφώνησε, αναλαβών μάλιστα να ειδοποιήση ο ίδιος τον Πρωθυπουργόν. 
Εν συνεχεία εκάλεσα τον Κυριακόπουλον και του είπα να ετοιμάση την αίθουσαν ενημερώσεων ώστε να πραγματοποιηθή εκεί η συνεδρίασις του Πολεμικού Συμβουλίου. Και την ώραν που ο Κυριακόπουλος εξήρχετο του γραφείου μου, διεσταυρώθη με τον πρεσβευτήν των Ηνωμένων Πολιτειών Χένρυ Τάσκα, ο οποίος ήρχετο να με συναντήση, συνοδευόμενος από τον Αμερικανόν Αντισυνταγματάρχην Έβερτ Μάρντερ, ο οποίος μάλιστα κατείχεν άριστα την Ελληνικήν γλώσσαν και είχεν αποφοιτήσει από την Ανωτέραν Σχολήν Πολέμου της Θεσσαλονίκης.
Ο Τάσκα ήτο ανήσυχος και νευρικός. Αφού με εχαιρέτησε, είσήλθεν αμέσως εις το θέμα, δια το οποίον και ήλθε:
- Κύριε Αρχηγέ, μη πάτε σε πόλεμο και εγώ σας υπόσχομαι να σταματήσω τους Τούρκους!
Του απήντησα ότι εφ' όσον υπάρχει τοιαύτη δυνατότης, πρέπει να κινηθή ταχύτατα, διότι η οργή του Ελληνικού λαού είναι δικαία και επικίνδυνος. Μετέφραζεν ο Μάρντερ. Ο Τάσκα εφαίνετο έτοιμος κάτι να απαντήση, αλλ' εκείνην την στιγμήν εισήλθε στο γραφείον μου ο Ανδρουτσόπουλος, συνοδευόμενος από τον υπουργόν Προεδρίας Κ. Ράλλην. Απηυθύνθη αμέσως προς τον Πρεσβευτήν των ΗΠΑ και του είπεν ότι η τουρκική ενέργεια είναι αδικαιολόγητος και η Ελληνική πλευρά θα αντιδράση αναλόγως. Ακριβώς εις αυτό το σημείον τής συζητήσεως, επανήλθε στο γραφείον μου ο Ιωαννίδης ο οποίος είπε στον Τάσκα:
Αφού οι Τούρκοι θέλουν πόλεμον, θα τον έχουν. Οι συνέπειες όμως θα βαρύνουν εσάς!
Τα πνεύματα ενεφανίζοντο ωξημένα και ο Τάσκα προσεπάθησε να τα ηρεμήση, επιχειρών να αρχίση διάλογον με τον Ανδρουτσόπουλον. Ο τελευταίος όμως του είπεν ότι δεν έχει χρόνον δια συζητήσεις, διότι αρχίζει η συνεδρίασις του Πολεμικού Συμβουλίου και δεν είναι ορθόν να αναμένη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος είχεν ήδη προσέλθει. Ο Τάσκα, συνοδευόμενος πάντοτε από τον Μάρτντερ απεχώρησε και εγώ με τον Ανδρουτσόπουλον κατηυθύνθημεν στην αίθουσαν επιχειρήσεων.
Το πολεμικόν Συμβούλιον ήρχισε την 8ην ακριβώς και εις αυτό έλαβον μέρος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Γκιζίκης, ο Ανδρουτσόπουλος, οι υπουργοί Προεδρίας Κ. Ράλλης, Εξωτερικών Κυπραίος, Συντονισμού Ηλ. Μπαλόπουλος, Εθν. Αμύνης Ε. Λατσούδης, Εσωτερικών Β. Τσούμπας, Δημ. Τάξεως Γ. Τσουμάνης, Εμπορίου Ελευθερίου, εγώ και οι τρεις Αρχηγοί των Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων Γαλατσάνος, Αραπάκης και Παπανικολάου, ο Υποστράτηγος Χανιώτης και οι αρμόδιοι επιτελείς αξιωματικοί όλων των Αρχηγείων, καθώς και ο Ιωαννίδης.
Αρχικώς ενημέρωσα τους παριστάμενους επί της εξελίξεως της τουρκικής αποβατικής ενεργείας και εν συνεχεία εζήτησα τον καθορισμόν της κυβερνητικής γραμμής, την οποίαν και θα υλοποιήσουν αι Ένοπλοι Δυνάμεις. Ομίλησε πρώτος ο Ανδρουτσόπουλος. Είπεν ότι το δίκαιον είναι με το μέρος μας και ότι το ΝΑΤΟ και αι Ηνωμέναι Πολιτείαι πρέπει να επέμβουν και να υποχρεώσουν την Τουρκίαν να σταματήση την επιχείρησιν.
Ακολούθως ο Τσουμάνης με ηρώτησε δια τας πολεμικάς δυνατότητας της χώρας και απήντησα ότι δεν δυνάμεθα να βοηθήσωμεν αποφασιστικώς τον αμυντικόν αγώνα της Εθνικής Φρουράς εις Κύπρον, χωρίς αεροπορικήν υποστήριξιν. Στον Έβρον όμως και τα νησιά, είμεθα έτοιμοι να αντιδράσωμεν με επιτυχίαν, εάν οιΤούρκοι επιτεθούν εκεί.
Ο Τσούμπας εξέφρασεν αμφιβολίας δια την ικανότητα της Εθνικής Φρουράς να αμυνθή αποτελεσματικώς και επρότεινεν όπως η Ελλάς κηρύξη γενικήν επιστράτευσιν. Τότε επενέβη ο Μπαλόπουλος και είπεν ότι εάν κηρυχθή γενική επιστράτευσις, θέλει περιθώριον δύο ωρών προ της αναγγελίας της, ώστε να προλάβη να δεσμεύση τας καταθέσεις των Τραπεζών, ώστε να εκμηδενισθή ο κίνδυνος συνωστισμού των καταθετών και δημιουργίας ατμοσφαίρας πανικού στην οικονομίαν. (Ο πρώτος που απέσυρε τας καταθέσεις του από την Τράπεζαν προτού δεσμευθούν ήτο ο Αραπάκης).
Ακολούθως ο Ανδρουτσόπουλος ηρώτησε τους Αρχηγούς των τριών Κλάδων, δια τας δυνατότητάς των. Ο Γαλατσάνος δεν ωμίλησε, διότι ήδη τον είχα καλύψει. Ο Αραπάκης είπεν ότι έχει πέντε υποβρύχια εν ενεργεία και ένα εν παροπλισμώ), το οποίον όμως θα ενεργοποίηση. Ο Παπανικολάου είπεν ότι η Αεροπορία, εάν απαιτηθή, θα πράξη το καθήκον της και ότι πρέπει να επιστρατευθή και η Πολιτική αεροπορία.
Ολίγον προ της λήξεως της συνεδριάσεως του Πολεμικού Συμβουλίου, ο Χανιώτης ανέφερεν ότι η ΕΛΔΥΚ ήδη βάλλεται υπό των Τούρκων και η τουρκική πολεμική αεροπορία βομβαρδίζει κατωκημένας περιοχάς. Ο Ιωαννίδης, ο οποίος κάθε τόσον έλεγε προς τον Ανδρουτσόπουλον «να σταματήση το κουβεντολόϊ και να αρχίση η δράσις», εκμεταλλευόμενος την ψυχολογίαν που εδημιούργησεν η αναφορά του Χανιώτη, ηγέρθη εκ της θέσεως του και εφώναξε:
— Σταματήστε. Έχουμε πόλεμο!
Τελικώς, το Πολεμικόν Συμβούλιον έλαβε τας εξής αποφάσεις:
— Κήρυξις γενικής επιστρατεύσεως.
— Ανάληψις δραστηρίας διπλωματικής μάχης δια την διαφώτισιν της διεθνούς κοινής γνώμης και των ξένων κυβερνήσεων, επί του απροκλήτου και αδίκου της τουρκικής επιθέσεως εις Κύπρον.
— Ανάκλησις του εν Αγκύρα Έλληνος πρεσβευτού.
— Ανάκλησις των Ελλήνων αξιωματικών απο το Στρατηγείον ΝΑΤΟ Σμύρνης και διαταγή προς τους εις τα άλλα Στρατηγεία της συμμαχίας, να ετοιμασθούν προς άμεσον αναχώρησιν και επαναπατρισμόν, ευθύς ως διαταχθούν.
— Προσφυγή στο Συμβούλιον Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Η συνεδρίασις αυτή του Πολεμικού Συμβουλίου, υπήρξεν η μοναδική και άπαντα τα λεχθέντα υπό των μετασχόντων αυτής έχουν μαγνητοφωνηθή. Όταν ετελείωσεν η συνεδρίασις, απεσύρθην με τους τρεις άλλους Αρχηγούς στο γραφείο μου, όπου συσκεφθήκαμε επί του πρακτέου. Παρών ήτο και ο Κυριακόπουλος. Ελάβαμε τας εξής αποφάσεις και εδώσαμε τας δεούσας εντολάς δια την υλοποίησίν των:
α. Κύπρος: Άμυνα της Εθνικής Φρουράς όπως προβλέπεται από το σχέδιον και ολοκλήρωσις της επιστρατεύσεως.
β. Ελλάς: Στρατός: Ετοιμότης ενισχύσεως του αγώνος της Εθνικής Φρουράς εις Κύπρον, αναλόγως της εξελίξεως της καταστάσεως και κατόπιν διαταγής του Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων.
— Άμεσος προώθησις στον Έβρον των εις Αθήνας ευρισκομένων μονάδων γαλλικών αρμάτων μάχης, ενός εισέτι τάγματος πεζικού και δύο λόχων ερπυστριοφόρων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού.
— Άμεσος στρώσις των υπό των σχεδίων προβλεπομένων ναρκοπεδίων εις περιοχήν Έβρου.
— Ενίσχυσις των νήσων του Αιγαίου κατά σειράν ευαισθησίας των και πέραν των σχεδίων, δια τεσσάρων ταγμάτων πεζικού, εξ ιλών μέσων αρμάτων, τριών πυροβολαρχιών πεδινού πυροβολικού, εβδομήκοντα αντιαεροπορικών πολυβόλων, ένδεκα χιλιάδων πεντακοσίων τυφεκίων καί των αναγκαιούντων πυρομαχικών.
— Ετοιμότης εφαρμογής της γενικής επιστρατεύσεως.
Ναυτικόν: Διασπορά του στόλου στο Αιγαίον, όπως υπό των σχεδίων προβλέπεται. Επίταξις και διάθεσις των απαιτουμένων δια τας ανάγκας θαλασσίων μεταφορών του στρατού και των άλλων κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων πλωτών μέσων.
— Συνέχισις του πλου των δύο υποβρυχίων προς Κύπρον και εξασφάλισις επαφής μετ' αυτών, δια περαιτέρω διαταγάς. — Ετοιμότης των δύο τορπιλλακάτων από της αφίξεώς των εις Άγιον Νικόλαον Κρήτης, προς απόπλουν δια Κύπρον, εφ' όσον διαταχθούν. — Ετοιμότης εφαρμογής της γενικής επιστρατεύσεως.
Αεροπορία: Διασπορά αεροσκαφών εις τα πολεμικά αεροδρόμια, υπό τα καταφύγια , αλλά με ηυξημένην ετοιμότητα δια δράσιν.
— Ολοκλήρωσις της Συγκεντρώσεως εις αεροδρόμιον Καστελίου Κρήτης της μοίρας των 24 αεροσκαφών F-84.
—Άμεσος μεταφορά εκ Σμύρνης δι' αεροσκαφών στην Ελλάδα των εκεί υπηρετούντων Ελλήνων αξιωματικών και των οικογενειών των.
— Ετοιμότης δια την υλοποίησιν της γενικής επιστρατεύσεως.
Γενικαί διαταγαί: Στενή παρακολούθησις της καταστάσεως και ετοιμότης δια την παροχήν ενισχύσεως του αγώνος της Εθνικής Φρουράς εις Κύπρον.
— Παρακολούθησις της προόδου της γενικής επιστρατεύσεως.
— Έκδοσις προειδοποιητικής διαταγής προς τους υπηρετούντας εις Στρατηγεία του ΝΑΤΟ Έλληνας αξιωματικούς, δι' ετοιμότητα ώστε κατόπιν νεωτέρας διαταγής, να αποχωρήσουν επιστρέφοντες εις Ελλάδα. - Καθιέρωσις καθημερινής από 20 Ιουλίου συσκέψεως των Αρχηγών των Ενόπλων Δυνάμεων, την 9ην πρωϊνήν, στο γραφείον Αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων.