Η πρώτη Κυβέρνηση του Χριστιανοδημοκράτη De Gasperi υπήρξε η 65η και τελευταία κυβέρνηση του Βασιλείου της Ιταλίας. Είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας Κυβέρνησης εθνικής ενότητας με ευρύτατη μάλιστα αποδοχή[1]. Φιλοδοξούσε να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο της ομαλής , δίχως επικίνδυνους κλυδωνισμούς προσαρμογή της χώρας στις πρώτες ανάγκες και απαιτήσεις της νέας μεταπολεμικής εποχής. Η ορκωμοσία της έλαβε χώρα στις 10 Δεκεμβρίου 1945. ..........
Τον Απρίλιο του 1946 στον απόηχο της κλοπής του λειψάνου του Μουσολίνι από το νεκροταφείο του Musocco συγκλήθηκε στη Ρώμη το προγραμματισμένο 1 Εθνικό συνέδριο των Χριστιανοδημοκρατών (DC) [2] Τον Μάιο , και ενώ η ιταλική αστυνομία προσπαθούσε να ανακαλύψει τους δράστες του πρωτοφανούς γεγονότος, ο Leccisi, ταξίδεψε ανενόχλητος μέχρι τη Ρώμη, όπου παλιοί σύντροφοι και ομοϊδεάτες είχαν ξεκινήσει επαφές και συζητήσεις για τη δημιουργία ενός πολιτικού φορέα, σε θέση να καλύψει ιδεολογικά τους παλιούς αγωνιστές και τις οικογένειές τους και παράλληλα να προστατέψει όλους εκείνους που στο όνομα του αντιφασισμού εξακολουθούσαν να υποφέρουν αδιαμαρτύρητα τα πάνδεινα [3] .Το βασικό θέμα συζήτησης επικεντρώθηκε , όπως ήταν λογικό, στη μορφή που όφειλε να πάρει το καινούριο πολιτικό σχήμα και σχεδόν από την αρχή διαμορφώθηκαν και σταθεροποιήθηκαν δύο κύριες τάσεις. Εκείνη η περισσότερο ορθόδοξη που ήθελε το κίνημα να στηριχθεί πάνω στις αξίες τις αρχές και τις παραδόσεις της παλιάς δημοκρατίας του Σαλό με εκφραστές τους Almirante. ,Leccisi , Pino Rauti και εκείνη των νεωτεριστών που επιθυμούσαν χαλαρούς δεσμούς με το παρελθόν, αποδοχή των δημοκρατικών κανόνων ,πολιτικές συνεργασίες με τα άλλα κόμματα, και αμερικανόφιλους προσανατολισμούς [4].
 |
| 23 Απριλίου 1946 λίγες ώρες μετά την εκταφή του λειψάνου του Μουσολίνι. |
Στις 2 Ιουνίου 1946 οι Ιταλοί και οι Ιταλίδες συνέρρευσαν στις κάλπες με μια διπλή υποχρέωση, Να αποφανθούν για τη τύχη της Μοναρχίας[5] και να ψηφίσουν τους εκπροσώπους τους για τη Συντακτική Συνέλευση [6]. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δικαίωσε τη Δημοκρατία.[7] Στις 13 Ιουνίου, στον απόηχο του εκλογικού αποτελέσματος οι Μοναρχικοί προχώρησαν στην ίδρυση πολιτικού κόμματος (Partito Nazionale Monarchico -PNM) με πρώτο γραμματέα τον Alfredo Covelli [8] και πρώτο στόχο ένα καλό ποσοστό στις πολιτικές εκλογές όποτε και αν γίνονταν αυτές[9].
Στις 22 Ιουνίου 1946, ένα Προεδρικό Διάταγμα περί αμνηστίας εκτόνωσε σε κάποιο βαθμό την ένταση [10]. γιατί αρκετοί πολιτικοί κρατούμενοι καταδικασμένοι για μικρότερα πολιτικά αδικήματα [11] αποφυλακίστηκαν. Στις 28 Ιουνίου 1946 η Συντακτική Συνέλευση στη πρώτη συνεδρίαση της εξέλεξε προσωρινό Αρχηγό Κράτους τον Enrico De Nicola, με ευρύτατη πλειοψηφία .[12]
Στις 14 Ιουλίου τη πρώτη Κυβέρνηση De Gasperi διαδέχτηκε η Δεύτερη που πρακτικά ήταν η πρώτη Κυβέρνηση της Ιταλικής Δημοκρατίας. Ήταν και αυτή Κυβέρνηση συνασπισμού [13] βραχύχρονη και ασταθής σαν και αυτές που ακολούθησαν στη συνέχεια [14].
Στο μεταξύ ,η αστυνομία στο Μιλάνου κατάφερε τελικά να εξαρθρώσει τη παράνομη οργάνωση του Leccisi συλλαμβάνοντας τον ίδιο και αρκετούς από τους συντρόφους του. Με το Leccisi στη φυλακή ,περιμένοντας τη δίκη του , τη παράνομη οργάνωση διαλυμένη, η ανεύρεση του λειψάνου του Μουσολίνι ήταν τελικά ζήτημα χρόνου.
Στις 10 Αυγούστου 1946 ξεκίνησε στο Παρίσι η Διάσκεψη για την ειρήνη όπου η Ιταλία όφειλε να παλέψει μόνη, ενάντια στις διεκδικήσεις ενός εχθρικού κόσμου[15]. Στις 12 Αυγούστου ο πατέρας Parini συνοδευόμενος από τον Αστυνομικό Διευθυντή του Μιλάνου Agnesina, και τον αρχηγό του πολιτικού γραφείου , Ancillotti, μετέβησαν στο μοναστήρι της Certosa της Pavia για να παραλάβουν το λείψανο του Μουσολίνι και να το επιστρέψουν στο Μιλάνο..........
Στις 14 Ιουλίου τη πρώτη Κυβέρνηση De Gasperi διαδέχτηκε η Δεύτερη που πρακτικά ήταν η πρώτη Κυβέρνηση της Ιταλικής Δημοκρατίας. Ήταν και αυτή Κυβέρνηση συνασπισμού [13] βραχύχρονη και ασταθής σαν και αυτές που ακολούθησαν στη συνέχεια [14].
Στο μεταξύ ,η αστυνομία στο Μιλάνου κατάφερε τελικά να εξαρθρώσει τη παράνομη οργάνωση του Leccisi συλλαμβάνοντας τον ίδιο και αρκετούς από τους συντρόφους του. Με το Leccisi στη φυλακή ,περιμένοντας τη δίκη του , τη παράνομη οργάνωση διαλυμένη, η ανεύρεση του λειψάνου του Μουσολίνι ήταν τελικά ζήτημα χρόνου. Στις 10 Αυγούστου 1946 ξεκίνησε στο Παρίσι η Διάσκεψη για την ειρήνη όπου η Ιταλία όφειλε να παλέψει μόνη, ενάντια στις διεκδικήσεις ενός εχθρικού κόσμου[15]. Στις 12 Αυγούστου ο πατέρας Parini συνοδευόμενος από τον Αστυνομικό Διευθυντή του Μιλάνου Agnesina, και τον αρχηγό του πολιτικού γραφείου , Ancillotti, μετέβησαν στο μοναστήρι της Certosa της Pavia για να παραλάβουν το λείψανο του Μουσολίνι και να το επιστρέψουν στο Μιλάνο..........
To 1946 έκλεισε πολιτικά με τη γέννηση ενός ακόμη πολιτικού σχήματος. Οι συζητήσεις που είχαν λάβει χώρα το καλοκαίρι οδήγησαν τελικά σε ένα είδος πολιτικού και ιδεολογικού συμβιβασμού,[16] και στη γέννηση του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος. Πρώτος Γραμματέας του ήταν ο GiacintoTrevisonno [17]
Το 1947 ξεκίνησε με ένα επίσημο και πολλά υποσχόμενο ταξίδι του Πρωθυπουργού Alcide De Gasperi στις ΗΠΑ [18] , στη Ρώμη πραγματοποιήθηκε το XXV Έκτακτο Συνέδριο του PSIUP [19] και μια διπλή πολιτική δολοφονία στο Μιλάνο πέρασε στα ψηλά των εφημερίδων μια που τα θύματα ήσαν φασίστες.[20]
Αμέσως σχεδόν μετά την επιστροφή του Πρωθυπουργού από την Αμερική , στις 2 Φεβρουαρίου 1947, η 2η Κυβέρνηση De Gasperi παρέδωσε την εξουσία στη 3η[21] και την 1η Ιουνίου του ίδιου χρόνου, η 3η Κυβέρνηση De Gasperi παρέδωσε με τη σειρά της την εξουσία στη 4η [22] .
Αμέσως σχεδόν μετά την επιστροφή του Πρωθυπουργού από την Αμερική , στις 2 Φεβρουαρίου 1947, η 2η Κυβέρνηση De Gasperi παρέδωσε την εξουσία στη 3η[21] και την 1η Ιουνίου του ίδιου χρόνου, η 3η Κυβέρνηση De Gasperi παρέδωσε με τη σειρά της την εξουσία στη 4η [22] .
Στη διάρκεια της θητείας αυτής της 4ης κυβέρνησης σημειώθηκαν στο χώρο του MSI κάποιες διαφωνίες τακτικής που οδήγησαν στις 15 Ιουνίου στη παραίτηση του Trevisonno από τη Γραμματεία του Κινήματος [23] και το Νοέμβριο, η χώρα έζησε την απόπειρα ενός ¨κόκκινου" πραξικοπήματος στο Μιλάνο.[24].
Στις 18 Απριλίου 1948, οι Ιταλοί και οι Ιταλίδες, κλήθηκαν και πάλι στις κάλπες, μέσα σε ένα έντονα πολωμένο κλίμα να αποφασίσουν για τη Κυβέρνηση τους .Η συμμετοχή των ψηφοφόρων περισσότερο μαζική από εκείνη για το Δημοψήφισμα και τη Συντακτική συνέλευση έφθασε στο 92%. Κονταροχτυπήθηκαν από τη μια οι Χριστιανοδημοκράτες με τους συμμάχους τους [25] και από την άλλη το κοινό μέτωπο Σοσιαλιστών Κομμουνιστών. Οι Χριστιανοδημοκράτες με τους συμμάχους τους πλησίασαν την απόλυτη πλειοψηφία , το "μέτωπο " συγκρατήθηκε στο 30% και το νεοεμφανιζόμενο κίνημα του MSI κατάφερε να εκλέξει ένα γερουσιαστή και 6 Βουλευτές.[ 26].
Στις 24 Μαΐου 1948 , σχεδόν ένα μήνα μετά τις εκλογές ,η 4η Κυβέρνηση De Gasperi παρέδωσε τη σκυτάλη της εξουσίας στη 5η [27]
Στις 18 Απριλίου 1948, οι Ιταλοί και οι Ιταλίδες, κλήθηκαν και πάλι στις κάλπες, μέσα σε ένα έντονα πολωμένο κλίμα να αποφασίσουν για τη Κυβέρνηση τους .Η συμμετοχή των ψηφοφόρων περισσότερο μαζική από εκείνη για το Δημοψήφισμα και τη Συντακτική συνέλευση έφθασε στο 92%. Κονταροχτυπήθηκαν από τη μια οι Χριστιανοδημοκράτες με τους συμμάχους τους [25] και από την άλλη το κοινό μέτωπο Σοσιαλιστών Κομμουνιστών. Οι Χριστιανοδημοκράτες με τους συμμάχους τους πλησίασαν την απόλυτη πλειοψηφία , το "μέτωπο " συγκρατήθηκε στο 30% και το νεοεμφανιζόμενο κίνημα του MSI κατάφερε να εκλέξει ένα γερουσιαστή και 6 Βουλευτές.[ 26].
Στις 24 Μαΐου 1948 , σχεδόν ένα μήνα μετά τις εκλογές ,η 4η Κυβέρνηση De Gasperi παρέδωσε τη σκυτάλη της εξουσίας στη 5η [27]
 |
| Στο I Εθνικό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Νάπολη 27-29 Ιουνίου 1948 φάνηκε ξεκάθαρο ότι η Γραμματεία του Giorgio Almirante προσανατολιζόταν συνειδητά σε μια αδιαπραγμάτευτη γραμμή ιδεολογικής καθαρότητας που σε επίπεδο προγραμματικών θέσεων παρέπεμπε απευθείας στη σοσιαλιστική παρακαταθήκη της Δημοκρατίας του Σαλό . Πολιτικά το κίνημα βρισκόταν αποφασιστικά απέναντι σε ένα "Σύστημα" εχθρικό όπου η οποιαδήποτε συναλλαγή μαζί του ήταν απαγορευμένη και η η "ένταξη" σ΄αυτό, πράξη έξω κάθε λογικής. ... |
Το εκλογικό αποτέλεσμα τoυ MSI αν και μέτριο ξύπνησε παλιές φοβίες H Δημοκρατία αισθάνθηκε να κινδυνεύει από τα φαντάσματα του παρελθόντος και το κυνήγι των μαγισσών άρχισε.. Με τη κατηγορία της ανασύστασης του Φασιστικού κόμματος η αστυνομία προχώρησε σε συλλήψεις και οργανώθηκαν δίκες. Το χορό άνοιξε ο Romualdi, και ακολούθησαν πολλοί άλλοι [29]
Στις 4 Απριλίου 1949 η Ιταλία υπέγραψε το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο. Η οικονομική βοήθεια του σχεδίου Marshall που είχε αρχίσει να καταφθάνει στην Ευρώπη από την επομένη της υπογραφής του από τον Αμερικανό Πρόεδρο Ηarry Truman, είχε αρχίσει να αποδίδει καρπούς και συμβάλλοντας αποτελεσματικά στην επανεκκίνηση και αναδιοργάνωση της ιταλικής οικονομίας. Το βιομηχανικό τρίγωνο ανάμεσα σε Γένοβα Μιλάνο και Τορίνο μετατρεπόταν με γρήγορους ρυθμούς σε γη της επαγγελίας κυρίως για τους κατοίκους των νότιων περιοχών της χώρας. Σύμφωνα με μέτριους υπολογισμούς 9.000.000 πολίτες πήραν συνολικά μέρος σ΄αυτή την εσωτερική μετανάστευση αναζητώντας καλύτερη τύχη.
Στις 14 Νοεμβρίου 1949 η περιπέτεια του λειψάνου του Μουσολίνι ήρθε και πάλι στο προσκήνιο με μια επερώτηση του Giorgio Almirante στη Βουλή.
Ο Βουλευτής του MSI ζήτησε να πληροφορηθεί τους λόγους για τους οποίους η Κυβέρνηση εξακολουθούσε να κρατά κρυφό,ακόμη και από τους οικείους του , το τόπο ταφής του Benito Mussolini "περιφρονώντας τους στοιχειωδέστερους κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης και τις αιώνιες αρχές του Χριστιανισμού.".
Ο Βουλευτής του MSI ζήτησε να πληροφορηθεί τους λόγους για τους οποίους η Κυβέρνηση εξακολουθούσε να κρατά κρυφό,ακόμη και από τους οικείους του , το τόπο ταφής του Benito Mussolini "περιφρονώντας τους στοιχειωδέστερους κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης και τις αιώνιες αρχές του Χριστιανισμού.".
Τρεις ημέρες αργότερα στις 17 επιχείρησε να απαντήσει στο ερώτημα ο Υπουργός Εσωτερικών Χριστιανοδημοκράτης Scelba [30] . Η Κυβέρνηση "όχι μόνο ήταν αντίθετη στην επιστροφή του λειψάνου στους οικείους του, αλλά εξακολουθούσε να έχει την άποψη να κρατηθεί μυστικός ο τόπος της ταφής του, για κάποιο διάστημα ακόμα. Αιτιολόγησε τη θέση του ισχυριζόμενος ότι:"όλοι όσοι ήθελαν να γνωρίζουν που βρισκόταν ο τάφος δεν το έκαναν για τους λόγους που είχε εκθέσει ο Almirante αλλά "για να δημιουργήσουν καινούριες ευκαιρίες για πολιτικές εκδηλώσεις.".
Στις 27 Ιανουαρίου 1950 η 5η Κυβέρνηση De Gasperi πέρασε στην 6η και στις 26 Ιουλίου 1951 στην 7η . Σ' αυτή τη τελευταία κυβέρνηση Mario Scelba (DC) παρέμεινε αμετακίνητος στο κρίσιμο υπουργείο των Εσωτερικών , στο Υπουργείο Δικαιοσύνης προωθήθηκε ο γνωστός αντιφασίστας Zoli ενώ δύο Ρεπουμπλικάνοι ανέλαβαν τα υπουργεία 'Αμυνας (Randolfo Pacciardi)
και Εξωτερικού Εμπορίου Ugo La Malfa .....
Τον Ιανουάριο του 1950 η καινούρια Κεντρική επιτροπή, η ίδια Κεντρική επιτροπή που άσκησε σκληρή κριτική στη πολιτική Giorgio Almirante την οποία θεώρησε υπεύθυνη για τη αυτογκετοποίηση του κινήματος, κατάφερε να εκλέξει καινούριο γραμματέα τον Augusto De Marsanich [36]. O πενηνταεπτάχρονος De Marsanich είχε πίσω του ένα αξιόλογο πολιτικό παρελθόν. Είχε υπηρετήσει το προηγούμενο καθεστώς από αρκετά υπεύθυνες κυβερνητικές θέσεις και μετά το 1943 είχε προσχωρήσει δίχως δεύτερες σκέψεις στη Δημοκρατία του Σαλό, όπου διορίστηκε πρώτα Πρόεδρος της Τράπεζας της Ρώμης ,μέχρι 25 Μαΐου 1944 και στη συνέχεια Πρόεδρος της Alfa Romeo. Μετριοπαθής πολιτικός έμεινε πιστός στις απόψεις του μέχρι το τέλος και στη συνέχεια όπως και τόσοι άλλοι Βετεράνοι εντάχθηκε στο Κοινωνικό Κίνημα. Στο πρώτο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Νάπολη[37] διαφοροποιήθηκε από την μέχρι τότε επίσημη γραμμή υποστηρίζοντας την άποψη, ότι το κίνημα έπρεπε να βγει από τον απομονωτισμό του, να εγκαταλείψει τις ιδεολογικές αγκυλώσεις του, να ρίξει γέφυρες επικοινωνίας και συνεργασίας με τους μοναρχικούς και να επιδιώξει ευρύτερες Δεξιές και Κεντροδεξιές συμμαχίες. Το σύνθημα “Non restaurare, non rinnegare”[38] .έδινε ακριβώς το στίγμα της πολιτικής του σκέψης. Μέχρι να ισορροπήση η καινούρια πολιτική γραμμή υπήρξαν σοβαρές αναταράξεις μέσα στο Κίνημα και η σύγχυση κύρια στο χώρο της νεολαίας ήταν μεγάλη. Από το όχι στο Ατλαντικό σύμφωνο, το όχι στη συμμαχία με τους μοναρχικούς, το όχι στο εχθρικό πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο τώρα στο όνομα ενός γενικού αντικομμουνισμού και μιας γενικότερης και περισσότερο αμφίβολης πολιτικής επανένταξης, οφείλουν να συνεργαστούν με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και φυσικά να δείξουν τη κατανόησή τους απέναντι στην εκκλησία που ήδη άρχισε να βλέπει θετικά, το ενδεχόμενο ενός δευτέρου κόμματος, κάτω από τη σκέπη της[39]. Την ώρα που οι Χριστιανοδημοκράτες παρατηρούσαν καχύποπτα τα όσα διαδραματίζονταν στο εσωτερικό ενός πολιτικού φορέα επικίνδυνα ανταγωνιστικού γι αυτούς, εμφανίστηκαν στο προσκήνιο οι κομμουνιστές νεολαίοι.
Με πρωτοβουλία του Γραμματέας της νεοσύστατης Federazione Giovanile Comunista Italiana (FGCI) , Enrico Berlinguer, επιχειρήθηκε για πρώτη φορά μια προσέγγιση των νέων με τις τόσο διαφορετικές ιδεολογίες.Πεδίο αντιπαράθεσης δεν θα ήσαν οι δρόμοι και οι πλατείες αλλά τα αμφιθέατρα, στα πλαίσια ενός δημόσιου διαλόγου όπου κανείς δεν θα αποκλειόταν. Όπως θα παραδεχθεί ο Pino Rauti:
«Ο διάλογος με τους κομμουνιστές ήταν ένας τρόπος εξόδου από τη λογική της μετωπικής σύγκρουσης , που επέτρεπε στη Χριστιανοδημοκρατία να εμφανίζεται σαν προπύργιο απέναντι στους αντίθετους εξτρεμισμούς. Οι ταραχές στις πλατείες φόβιζαν τη κοινή γνώμη , διότι παρέπεμπαν στο ενδεχόμενο του εμφυλίου πολέμου και οι κερδισμένοι ήσαν οι Χριστιανοδημοκράτες. Συνεπώς μια αντιπαράθεση με τη FGCI μπορούσε να είναι χρήσιμη , για τι είχα την εντύπωση ότι διαθέταμε επιχειρήματα ικανά να υποβάλουμε στη νεολαία της αριστεράς. Η κριτική στο καπιταλισμό , στον αμερικανισμό και στην ατλαντική συμμαχία συνιστούσε ένα πιθανό πεδίο συνεννόησης......"[40]
 |
| Συνέντευξη τύπου του Πρωθυπουργού De Gasperi στις 4 Απριλίου αμέσως μετά τη διάλυση του Κοινοβουλίου και τη προκήρυξη εκλογών για τις 7 Ιουνίου 1953. |
Υποσημειώσεις.
[ 1] Στηριζόταν σε 6 Κόμματα
[ 2]Πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη από τις 24 μέχρι τις 28 Απριλίου 1946, και επιβεβαίωσε σαν γραμματέα του κόμματος τον το De Gasperi.
[ 3]
[ 4]
[ 5]
[ 6]
[ 7]Τα επίσημα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος δόθηκαν στις 18 Ιουνίου Υπέρ της Δημοκρατίας ψήφισαν 12 717 923 (54,3%) και υπέρ της Μοναρχίας: 10 719 284 (45,7%) 1.498.136 ψηφοδέλτια βρέθηκαν άκυρα.[ 3]
[ 4]
[ 5]
[ 6]
[ 8]
[ 9]
[10]
[11] Αδικήματα ελαφρά που δεν τιμωρούνταν τότε περισσότερο από 5 χρόνια, και στη πλειοψηφία τους αφορούσαν συνεργασία με τον εχθρό . Η αμνηστία κάλυπτε τη περίοδο από 8 Σεπτεμβρίου 1943 μέχρι τη 16η Ιουνίου 1946 .
[11] Αδικήματα ελαφρά που δεν τιμωρούνταν τότε περισσότερο από 5 χρόνια, και στη πλειοψηφία τους αφορούσαν συνεργασία με τον εχθρό . Η αμνηστία κάλυπτε τη περίοδο από 8 Σεπτεμβρίου 1943 μέχρι τη 16η Ιουνίου 1946 .
[12] 396 ψήφοι υπέρ στους 501.Ανέλαβε καθήκοντα Προσωρινού Αρχηγού Κράτους την 1η Ιουλίου 1946
[13] Συμμετείχαν στη 2η Κυβέρνηση Alcide De Gasperi Χριστιανοδημοκράτες, Κομμουνιστές , Σοσιαλιστές (Partito Socialista Italiano di Unità Proletaria) και Ρεπουμπλικάνοι.
[14]Οι Κυβερνήσεις De Gasperi (μετά το δημοψήφισμα ) καλύπτουν τη περίοδο 14 Ιουλίου 1946 – 28 Ιουλίου 1953. Κατά μέσο όρο μια κυβέρνηση το χρόνο.
[15]
[16] Στις 26 Δεκεμβρίου 1946, στο γραφείο του ασφαλιστή Arturo Michelini, με παρόντες τους Pino Romualdi, Giorgio Almirante, Biagio Pace, υπογράφηκε η ιδρυτική διακήρυξη του Movimento (και όχι partito) Sociale Italiano.Την ευθύνη του Εκτελεστικού Γραφείου ανέλαβαν οι Giacinto Trevisonno, Raffaele Di Lauro, Alfonso Mario Cassiano, Giovanni Tonelli e Carlo Guidoboni. Πρώτος πρώτος γραμματέας ύστερα από πρόταση του Romualdi, εξελέγη ο Trevisonno σαν ο λιγότερο εκτεθειμένος στο φασιστικό καθεστώς. Τον Trevisonno διαδέχτηκε στις 15 Ιουνίου 1947 ο Giorgio Almirante.
[13] Συμμετείχαν στη 2η Κυβέρνηση Alcide De Gasperi Χριστιανοδημοκράτες, Κομμουνιστές , Σοσιαλιστές (Partito Socialista Italiano di Unità Proletaria) και Ρεπουμπλικάνοι.
[14]Οι Κυβερνήσεις De Gasperi (μετά το δημοψήφισμα ) καλύπτουν τη περίοδο 14 Ιουλίου 1946 – 28 Ιουλίου 1953. Κατά μέσο όρο μια κυβέρνηση το χρόνο.
[15]
[16] Στις 26 Δεκεμβρίου 1946, στο γραφείο του ασφαλιστή Arturo Michelini, με παρόντες τους Pino Romualdi, Giorgio Almirante, Biagio Pace, υπογράφηκε η ιδρυτική διακήρυξη του Movimento (και όχι partito) Sociale Italiano.Την ευθύνη του Εκτελεστικού Γραφείου ανέλαβαν οι Giacinto Trevisonno, Raffaele Di Lauro, Alfonso Mario Cassiano, Giovanni Tonelli e Carlo Guidoboni. Πρώτος πρώτος γραμματέας ύστερα από πρόταση του Romualdi, εξελέγη ο Trevisonno σαν ο λιγότερο εκτεθειμένος στο φασιστικό καθεστώς. Τον Trevisonno διαδέχτηκε στις 15 Ιουνίου 1947 ο Giorgio Almirante.
[17]Μετά το Giacinto Trevisonno (1946-1947),·ακολούθησαν ο Giorgio Almirante (1947-1950), ο Augusto De Marsanich (1950-1954). ο Arturo Michelini (1954-1969) πάλι ο Giorgio Almirante ........
[17]
[18] Το ταξίδι του Ιταλού Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ πραγματοποιήθηκε από τις 3- 16 Ιανουαρίου 1947 Οι Αμερικανοί προθυμοποιήθηκαν να προσφέρουν στην Ιταλία δάνειο 100.000.000 δολαρίων .
[19]
[20] Στις 17 Ιανουαρίου , εκτελεστές της Volante Rossa , της γνωστής κομμουνιστικής οργάνωσης, έστησαν ενέδρα και πυροβόλησαν εξ επαφής στην οδό San Protaso , στο κέντρο της πόλης τη Brunilde Tanzi και λίγο αργότερα σε άλλο σημείο ,την Eva Maciacchini.
[21]
[22]
[24]Στις 28 Νοεμβρίου 1947 ο εκπρόσωπος του PCI Giancarlo Pajetta με τη συνδρομή οπλισμένων συμμοριών προχώρησε στη κατάληψη της Νομαρχίας του Μιλάνου διαμαρτυρόμενος .για τη παύση του τελευταίου Νομάρχη της Αντίστασης Ettore Troilo, Για δύο ημέρες η πόλη έζησε μέρες εξέγερσης και γενικός ήταν ο φόβος ότι ένα κόκκινο πραξικόπημα. βρισκόταν προ των πυλών. Ο Σύντροφος Στάλιν όμως αγρυπνούσε και απλά σήκωσε το τηλέφωνό του για να αποτρέψει παρόμοιο ενδεχόμενο.
[25]Σε ένα ταραγμένο πολιτικό κλίμα έγιναν οι πρώτες εκλογές στην ιστορία της Δημοκρατίας όπου η Χριστιανοδημοκρατία και οι σύμμαχοί της αντιπαρατέθηκαν με το λεγόμενο Λαϊκό Μέτωπο (Σοσιαλιστές και κομμουνιστές) Ο De Gasperi κέρδισε μια σαρωτική νίκη με ποσοστό 48%. εξασφαλίζοντας 305 βουλευτές σε σύνολο 574. Το Λαϊκό Δημοκρατικό μέτωπο ανέδειξε 183.
[26] Οι πρώτοι βουλευτές του MSI ήσαν ¨οι: Giorgio Almirante, Roberto Mieville, Arturo Michelini, Giovanni Roberti, Guido Russo Perez και Luigi Filosa;
[27] Ο De Gasperi για καθαρά λόγους τακτικής απέφυγε τη λύση της μονοκομματικής κυβέρνησης .Στη καινούρια Κυβέρνηση συμμετείχαν πέρα από τη Democrazia Cristiana τα κόμματα Partito Socialista dei Lavoratori Italiani.Partito Repubblicano Italiano και Partito Liberale Italiano
[28]
[29] Ανάμεσά τους οι Julius Evola, Pino Rauti, Fausto Gianfranceschi, Clemente Graziani, Egidio Sterpa, Mario Gionfrida, Cesco Giulio Baghino, Franco Petronio και Cesare Pozzo.
[30]
[31]
[32]
[33]
[34]
[35]
[36]Augusto De Marsanich (Ρώμη 13 Απριλίου 1893- Ρώμη 9 Φεβρουαρίου 1973)
[37]27-29 Ιουνίου 1948
[30]
[31]
[32]
[33]
[34]
[35]
[36]Augusto De Marsanich (Ρώμη 13 Απριλίου 1893- Ρώμη 9 Φεβρουαρίου 1973)
[37]27-29 Ιουνίου 1948
[38] Ούτε επανεγκαθίδρυση , ούτε αποκήρυξη (του Φασισμού) "Non rinnegare e non restaurare, respingendo tanto le rivendicazioni totali quanto le condanne indiscriminate del passato ... Lanciare tra le generazioni, che il dramma della guerra civile ha diviso, il ponte della concordia nazionale e della solidarietà sociale ..."
[39]
[40]
[41]
[42]
[39]
[40]
[41]
[42]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου