Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ ΝΤΡΙΩ: O ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ-Η ΕΚΘΡΟΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ

Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ (1917-1920)
1. Η ενέδρα των Αθηνών (Νοέμβριος 1916)

Iδού  εγώ. Γάλλος, αναγκαζόμενος ν' αφηγηθώ γεγονότα κατά τα οποία εχύθη γαλλικόν αίμα, υποχρεωμένος να είπω ποίος είναι υπεύθυνος αυτού του  δυστυχήματος, να αναπλεύσω το ρεύμα της Κοινής Γνώμης, η οποία κατεπόντισεν εξ αρχής πάσας τας αντιρρήσεις και εξακολουθεί   παραμένον ισχυρότατον.
Εύρον μόνον στήριγμα, αλλ' αυτό  πρέπει να μου  αρκέση,  τόν νόμον της αληθείας—ne quid veri non audeat historia.  -—καθώς επίσης και την πεποίθησίν μου ότι αυτό επιβάλλει το πραγματικόν  συμφέρον της Γαλλίας.
Το πραγματικόν συμφέρον της Γαλλίας δεν ημπορεί να είναι η διαιώνισις του ψεύδους, το οποίον της επροξένησε κακόν τεράστιον, ανεπανόρθωτον αναμφιβόλως, καθ' όλην την Ανατολήν. Το κάτω - κάτω, η Γαλλία ηπατήθη, υπήρξε και η ιδία  θύμα διαβολικής συνδρομής περιστάσεων και μηχανορ­ραφιών σοφώτατα εξυφανθεισών.
Ας πεισθή πας τις ότι, γράφων τας γραμμάς ταύτας με σφιγμένην την καρδίαν, επαναλαμβάνω τους λόγους του  Αρθρούρου Γκρουσσιέ: «Και γίνονται όλ' αυτά εν ονόματι της Γαλλίας!». Φτωχά στρατιωτάκια  της Γαλλίας, χρησι­μοποιηθέντα και φονευθέντα δι' έργον τόσον ποταπόν!  Η αφήγησις της αληθείας ας είναι όσον το δυνατόν μία επανόρθωσις δια τόσας δοκιμασίας ανάξιας ημών.

Την 3)16 Νοεμβρίου, κατόπιν διαταγής εκ Παρισίων, ο ναύαρχος Νταρτίζ ντύ Φουρνέ απηύθυνε προς τον πρόεδρον της ελληνικής κυβερνήσεως Σπυρίδωνα Λάμπρου μίαν διακοίνωσιν υπό το εξής πνεύμα: Η εγκατάλειψις του Ρούπελ και της Καβάλας αφήκεν εις χείρας των εχθρών αξιόλογον πολεμικον υλικόν,  το οποίον δημιουργεί  υπέρ αυτών σοβαράν διαταραχήν της ισορροπίας δυνάμεων.  Πρέπει λοιπόν να παραδώση η Ελλάς εις την Αντάντ, όλον της το πολεμικόν υλικόν, το οποίον, άλλως τε, η ουδετερότης της καθιστά περιττόν: συγκεκριμένως: 16 πεδινάς πυροβολαρχίας με 1000 οβίδας δι' έκαστον τηλεβόλον, 16 ορειβατικάς πυροβολαρχίας, 40.000 τυφέκια, με 220 φυσίγγια δι' έκαστον τυφέκιον, 140 πολυβόλα, 50 μεταφορικά αυτοκίνητα. Εις το τέλος του πο­λέμου θα της αποδοθή ανάλογον υλικόν εις καλήν κατάστασιν. Εις ένδειξιν της καλής της θελήσεως, θα παραδώση αμέσως 10 ορειβατικάς πυροβολαρχίας εις τον σταθμόν   του Λαρισαϊκού σιδηροδρόμου εν Αθήναις.
Δεν γίνεται λόγος εδώ περί «υποχρεώσεων» αναληφθεισών υπό του Βασιλέως. Αλλά θα έλθουν και εις αυτάς. Ο κ. Ρωμάνος εν Παρισίοις διαμαρτύρεται κατά των τοιούτων αξιώσεων και τότε, εκεί του αντιτάσσουν τα περί «υποχρεώ­σεων»  του   Βασιλέως,
Την 6)19 Νοεμβρίου, ο Βασιλεύς δέχεται τον πρέσβυν  της Γαλλίας Γκυγιεμέν: Είναι «περίλυπος, περίφροντις»». Παραπονείται  διότι δεν του παρέχουν καμμίαν από τας ζητηθείσας εγγυήσεις. «Αυτήν την φοράν, λέγει, είναι ξεκομμέ­νη υπόθεσις: Ο λαός και ο στρατός δεν θέλουν να σας πα­ραχωρήσω, δια να τα δώσετε εις ένα αντάρτην, εις έναπρο δότην, κανονιά και τουφέκια, τα οποία, το κάτω - κάτω της γραφής, τοις ανήκουν ' και επειδή δεν μου παρέχεται καμμία  από τας απαραιτήτους εγγυήσεις, δεν έχω κανέν μέσον να  μεταστρέψω αυτό το ρεύμα  της   Κοινής   Γνώμης».
Αγγέλλεται την στιγμήν εκείνην, ότι το επαναστατι­κόν  κίνημα επεξετάθη και εις την "Υδραν: Ο αναβρασμός οξύνεται έν Πειραιεί .
Οι επίστρατοι ή αποστρατευθέντες έφεδροι διατρέχουν τας οδούς των Αθηνών ένοπλοι.   Θα υπερασπίσουν τον  Βασιλέα. Οι φοιτηταί του Πανεπιστημίου προβαίνουν εις σφοδράς εκδηλώσεις κατά της Αντάντ, ιδία κατά της Γαλλίας: Θα υπεραμυνθούν του Βασιλέως κατά της βενιζελικής επιθέσεως, έστω και αν όπισθεν αυτής κρύπτωνται ξέναι λόγχαι, Ο εμφύλιος πόλεμος, εξαπολυθείς εκ Θεσσαλονίκης, κρούει τας θύρας των Αθηνών. Διατί ανεμίχθη εις αυτόν η Γαλλία; Διατί τον υπέθαλψε; Αυτό ήτο το μέσον προς σωτηρίαν της  Ρουμανίας ;
Ο ναύαρχος Νταρτίζ ντυ Φουρνέ αποβιβάζει 300 ναύτας, τους αποστέλλει εις Αθήνας, τους συγκεντρώνει εις το Δημαρχείον Αθηνών· εκείθεν εκκινήσαντες, διασχίζουν όλην την πόλιν, με τα όπλα ανά χείρας, δια της οδού Σταδίου μέχρι του Ζαππείου. Το πλήθος μαίνεται, συνωθείται απειλητικόν πέριξ αυτών: Παρ' ολίγον να επέλθη εκεί η σύρραξις και  να χυθή αίμα.
Την 8)21 Νοεμβρίου, ο πρωθυπουργός Λάμπρος απαντά εις την διακοίνωσιν του ναυάρχου: Η ελληνική κυβέρνησις, εξηγεί, δεν ηδυνήθη ν' αντιταχθή εις την κατάληψιν του Ρούπελ και της Καβάλας υπό των στρατευμάτων των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, καθόσον ετήρει στάσιν ουδετερότητος. Δεν είχεν επίσης αντιταχθή και κατά της καταλήψεως του Μούδρου, της Θεσσαλονίικης, της Κερκύρας και κατά της αφαιρέσεως του ευρισκομένου εκεί πολεμικού υλικού υπό των Συμμάχων. Σήμερον η Αντάντ διαθέτει 213 ελληνικά τηλεβόλα διαφόρων διαμετρημάτων, τα περισσότερα ταχυβόλα και νέου τύπου· οι Γερμανσβουλγαροι έχουν μόνον 112, τα πλείστα παλαιού τύπου, πολλά δε και άχρηστα.
Η ελληνική διακοίνωσις εξακολουθεί παρατηρούσα ότι ουδέποτε έπαυσεν έχουσα απέναντι των Συμμάχων διαλλακτικότατας διαθέσεις· εκπλήσσεται δε ότι οι Σύμμαχοι της απαντούν δι' αξιώσεων, των οποίων αυτή αύτη η φύσις τας καθιστά  απαραδέκτους.
Και συνεπώς εις την απευθυνθείσαν υπό του ναυάρχου αξίωσιν  περί παραδόσεως του πολεμικού υλικού, απαντά «δια πλήρως   κατηγορηματικής  αρνήσεως».
Δεν υπήρχεν εν προκειμένω τίποτε το διφορούμενον: Επισήμως η ελληνική κυβέρνησις δηλοί ότι εκουσίως δεν θα παραδώση το πολεμικόν της υλικόν: Θα χρειασθή λοιπόν να της το πάρουν δια της βίας.
«Παράδος τα όπλα σου!». — «Μολών λαβέ!». 


***

Την 10)23 Νοεμβρίου, η ελληνική κυβέρνηισις έλαβεν αυστηράν προειδοποίησιν: Γάλλοι ναύται απήγαγον το προσωπικόν των πρεσβειών των Κεντρικών Αυτοκρατοριών και το ωδήγησαν εις Πειραιά, οπόθεν το επεβίβασαν πλοίων και το απήλασαν μέσω Τουλώνος εις Ελβετίαν.
Φυσικά, η Ελλάς διεμαρτυρήθη εντονώτατα. Οι ανταποκριταί του αμερικανικού Τύπου εξεδήλωσαν ζωηροτάτην αγανάκτησιν, η οποία είχε μεγάλην απήχησιν εις τας Ηνωμένας Πολιτείας, αι οποίαι, εν τούτοις, παρεσκευάζοντο να επέμβουν εις τον πόλεμον υπέρ των Συμμάχων. Αι κυβερνήσεις Βερολίνου, Βιέννης και Σόφιας δεν παρέλειψαν να τονίσουν προς την κυβέρνησιν της Ουάσιγκτων την προσβολήν ταύτην κατά του ανθρωπίνου δικαίου, προσβολήν η οποία επεβάρυνε την εντύπωσιν εκ της κακομεταχειρίσεως των προξένων των αυτών Δυνάμεων εν Θεσσαλονίκη.
Εν τω μεταξύ, εις τας Αθήνας η αταξία ηύξανεν από ώρας εις ώραν. Αι περίπολοι των Γάλλων ναυτών επληθύνοντο· οι επίστρατοι είχον λάβη τα όπλα των, καθώς και οι έφεδροι αξιωματικοί '  η οργή των ωξύνετο: Τί είχαν κάμη δια να θέλουν να τους αφοπλίσουν ωσάν να ήσαν ταραχοποιοί; Κανείς δεν θα έθιγε τον Βασιλέα! Τους εχαρακτήριζσν γερμανοφίλους: ψεύδος! Αλλά θα τους έκαμναν γερμανοφίλους με τοιαύτας κακοπραξίας και θα εφώναζαν: «Ζήτω η Γερμανία !».
Οι Σύμμαχοι περιέσφιγγαν τον αποκλεισμόν τα τρόφιμα εσπάνιζον, γαιάνθρακες δεν υπήρχον, η ζωή εγίνετο,ακριβότερη από της μιας ημέρας εις την άλληιν ο λιμός, η δυστυχία  ήρχοντο...
Δια να καταδαμάσουν την Ελλάδα: Αλλ' οι Έλληνες έχουν   φιλοτιμίαν.
Τί θα έκαμναν οι ιδικοί μας στρατιώται ή αξιωματικοί εις οιονδήποτε μέρος της Γαλλίας, αν ηρχοντο ξένοι και εζήτουν να τους αφοπλίσουν; Τα τουφέκια θα έπαιρναν φωτιά μόνα των...
Την 1 1)24 Νοεμβρίου ο ναύαρχος Νταρτίς ντυ Φουρνέ στέλλει και διακοίνωσιν και η δευτέρα αύτη νότα είναι  ρητή πρόσκλησις εις παράδοσιν των όπλων. Η κατηγορηματική άρνησις της ελληνικής κυβερνήσεως, παρατηρείται δια της διακοινώσεως, αντίκειται προς την υπεσχημένην παρ' αυτής ευμενή ουδετερότητα. Εάν η δημοσία  εν Ελλάδι Γνώμη διεφωτίζετο καλύτερον, θα ελάμβανεν  υπ' όψιν ότι η τταράδοσίς αυτή του πολεμικού υλικού δεν έχει τίποτε το δυνάμενον να θίξη  και τον ακραιφνέστερον και τον νομιμοφρονέστερον πατριωτισμόν   των   Ελλήνων, ουδέ τους κανόνας του διεθνούς δικαίου.
—... Η θέσις των όπλων τούτων δεν είναι εις τα βάθη μιάς αποθήκης, άλλ' επί  του Μακεδονικού μετώπου "διά την απελευθέρωσιν εδάφους  ποτισθέντος  με το ευγενέστερον  ελληνικόν αίμα". (Διατί ανακατεύονται εις αυτά; Ποιός ήτο δυνατόν να  ανεχθή παράμοιον μάθημα από ξένους;) — Και  κατέληγεν η διακοίνωσις του ναυάρχου Φουρνέ: — Αι διαταγαί μου δεν  επιδέχονται συζήτησιν (τό δίκαιον του ισχυροτέρου!) Και  αξιοί  όπως αι δέκα ορειναί πυροβολαρχίαι τω παραδόθώσιν εις τον εν Αθήναις σταθμόν του Λαρισαϊκού σιδηροδρόμου ττρο
της 18ης Νοεμβρίου, αι δε υπόλοιποι την 3)16 Δεκεμβρίου._
Εάν όχι, θα λάβη από της 18ης Νοεμβρίου τα εκ της καταστάσεως  επιβαλλόμενα μέτρα.
Διαταγή λοιπόν ενός ξένου ναυάρχου, όστις, σημειωτέον δεν έχει και την ανεπιφύλακτον συγκατάθεσιν των Δυνάμεων , η  Ελλάς οφείλει να παραδώση το πολεμικόν της υλικόν... εις την Αντάντ; Εις την Αντάντ δια την  Επαναστατικήν Κυβέρνησιν της Θεσσαλονίκης...
Ο πρωθυπουργός Λάμπρος απαντά την 13)26 Νοεμβρίου. Τολμά να μη συνθηκολόγηση. Υπομιμνήσκει εις περιστάσεις,αι οποίαι τον υποχρεώνουν εις νέαν άρνησιν, κατηγορηματικήν πάντοτε. -— Όσον αφορά τα μέτρα, δι' ων απειλείται η Ελλάς και τα οποία «θα επέβαλλεν η κατάστασις», παρατηρεί εκ προκαταβολής, οτι θά εθεωρούντο, και δικαίως, υπό της Ελλάδος ως πράξις εχθρότητος.
Και τούτο επίσης είναι σαφές: Εάν ο ναύαρχος το παρέλθη αδιαφορών, γνωρίζει τι τον περιμένει...
Τήν 14)27, ο Βασιλεύς συγκαλεί Συμιβούλισν του Στέμματος. Παραπονείται ότι τον εξηπάτησαν και ότι καραδοκούν να τον παραδώσουν δεμένον «χειροπόδαρα» εις τον κ. Βενιζέλον. Οι υπουργοί του ομοφώνως τάσσονται υπέρ της αντιστάσεως: Είναι καθήκον απέναντι της Ελλάδος. Ο κ. Ζαΐμης και ο Γεώργιος Χρηστάκης Ζωγράφος προβαίνουν εις διάβημα προς την γαλλικήν πρεσβείαν. Εις μάτην: Η χαραχθείσα κατεύθυνσις  είναι  ακάμπτως  αμετάβλητος.
Ο κόμης Μποσδάρι, όστις αντιπροσωπεύει την Ιταλίαν εν Ελλάδι, ειδοποιεί τον ναύαρχον Νταρτίζ ντυ Φουρνέ: Γνωρίζει πολλούς Έλληνας αξιωματικούς και πρέπει ν' αναμένεται αντίστασις σοβαρά. Ο ναύαρχος απαντά και επαναλαμβάνει: «Έχω αρκετάς δυνάμεις! Έχω αρκετάς δυνάμεις!». Εάν ήτο κύριος των κινήσεων του, ο ναύαρχος Νταρτίζ ντυ Φουρνέ ίσως να μη προέβαινε περαιτέρω, τουλάχιστον χωρίς νεωτέρας οδηγίας. Αλλ' είχε διαταγάς του στρατηγού Σαράϊγ και του υπουργού των Ναυτικών της Γαλλίας, ναυάρχου Λακάζ: Δεν πρόκειται περί διαπραγματεύσεων, αλλά περί εκτελέσεως· δεν θα του συνεχώρουν να σταματήιση εις τον τόσον καλόν δρόμον, εις τον οποίον τον είχον βάλη· αλλ' είναι εξ 'ίσου αληθές οτι δεν θα του συγχωρήσουν και διότι έφθασε μέχρις άκρων.
Κρατούν τον Βασιλέα αυτός πρέπει να τον δέση: Δεν υπάρχει άλλο παράγγελμα.
Αι ταραχαί εκτραχύνονται· «έφθασεν ο κόμβος εις το χτένι».
Τα αντίπαλα μέρη ίστανται αντιμέτωπα αλλήλων, πάνοπλα, Οι υπερασπισταί  του Βασιλέως είναι κατά πολύ περισσότεροι, είναι κύριοι των δρόμων. Δια ποίου θαύματος έγιναν βασιλόφρονες όλοι οι επίστρατοι; Ελέγετο, εν τούτοις, πρότερον ότι όλοι γενικώς οι Έλληνες είναι βιενιζελικοί, πλην μιας ελαχίστης μειοψηφίας, της «κλίκας». Όλοι γενικώς οι Έλληνες βενιζελικοί, προ παντός δε όσοι είχον επιστρατευθή, αφού επιστράτευσιν ακριβώς είχον προβάλει ως πρόσχημα της αποχής των από τας εκλογάς της 6ης Δεκεμβρίου οι βενιζελικοί. Απεδεικνύετο λοιπόν ότι όλοι γενικώς οι  Έλληνες ήσαν βασιλικοί , πλην της «κλίκας» των θρασέων, οίτινες ερριψοκινδύ-νευσαν το πραξικόπημα της Θεσσαλονίκης.
Για την ώραν, οι βενιζελικοί των Αθηνών ευρίσκοντο καταποντισμένοι εντός της μάζης του βασιλόφρονος λαού: τρομοκρατημένοι, απειλούμενοι, κακοποιούμενοι, κρύπτονται, φεύγουν. Πολλοί πηγαίνουν εις το Κερατσίνι, επί της ακτής, αντικρύ της Σαλαμίνος, όπου υπάρχουν δυνάμεις ξέναι και είχεν αγγελθή η άφιξις του κ. Βενιζέλου....
Οι  Γάλλοι ναύται είναι υπό τα όπλα εν τω Ζαππείω, περικυκλωμένοι, πολιορκημένοι υπό του πλήθους. Τα Ανάκτορα του Βασιλέως δεν είναι μακράν, 200—300 μέτρα: φυλάσσονται καλά υπό του λαού. «Ισχύς μου η αγάπη του λαού».
Φυσικά, την παραμονήν της 18ης Νοεμβρίου δεν έγινε καμμία παράδοσις πολεμικού υλικού.




Ο Βασιλεύς δεν θέλει παρεξηγήσεις: στέλλει τον Αυλάρχην εις τον ναύαρχον Νταρτίζ  ντυ Φουρνέ δια να του επιβεβαιώση  ακριβώς την άρνησίν του.Ο ναύαρχος απαντά  ότι η προθεσμία ην έταξεν  εκπνέει  το μεσονύκτιον.ώση ακριβώς την άρνησίν των .— O ναύαρχος απαντά οτι η ττροθεσμίαν ην εταξεν εκπνέει το μεσονύκτιον.
Το μεσονύκτιον τίποτε.... Ξεύρουν λοιπόν που πάνε.....
Την 5ην πρωϊνήν ώραν, ο ναύαρχος αποβιβάζει 1.200 άνδρας. Ανέρχονται όπισθεν του Φαλήρου, δια μέσου του Ελαιώνος, προς τον λόφον του Αστεροσκοπείου, προς τον λόφον του Φιλοπάππου, εκείθεν του Σταδίου, άνωθεν των Βασιλικών Ανακτόρων, προς Λυκαβηττόν. Περικυκλώνουν ολόκληρον την πόλιν πανταχόθεν: δεν πρόκειται να παραλάβουν οιονδήποτε παραδιδόμενον πολεμικόν υλικόν πρόκειται να καταλάβουν τας Αθήνας...., και τον Βασιλέα.
Κάτωθεν αυτών, εις τα πόδια των, η  οχλοβοή του δρόμου βενιζελικοί και βασιλικοί μαχόμενοι— οι βασιλικοί Ισχυρότεροι—τα πάθη αναμμένα, ο εμφύλιος πόλεμος προ του Θρόνου: —ηφαίστειον εν εκρήξει.
Τα συμμαχικά στρατεύματα προχωρούν, κατέρχονται προς την  πόλιν: όπισθεν αυτών θα έλθουν οι βενιζελικοί, συντόμως, αναμφιβόλως, αμέσως δε και ο κ. Βενιζέλος. Αλλ' αι  Αθήναι δεν τον θέλουν «ούτε ζωγραφιστόν», προ παντός διότι επιβάλλεται υπό των ξένων.
Στρατιώται των Συμμάχων, Γάλλοι κατά το πλείστον, και Έλληνες στρατιώται αντιμέτωποι. Ποίος επυροβόλησε πρώτος; Αναμφιβόλως, επυροβόλησαν και οι δύο μαζί. Τα όπλα επήραν   φωτιά εντελώς μόνα των. Δεν ήτο μάχη, ούτε συμπλοκή : τουφεκοβολισμός κατ' ενωμοτίας, χωρίς διαταγήν- Μία μαρτυρία: ο πρέσβυς της Ιταλίας κόμης Μποσδάρι, παρεκάλεσε  τον διοικητήν των μετεχόντων της αποβάσεως Ιταλών ναυτών, να τοις απαγορεύση ν' ανοίξουν πυρ ΄ εις ναύτης επυροβόλησε εις τον αέρα και ετιμωρήθη   δια τούτο αυστηρώς. Δεν υπήρξεν ούτε  εις Ιταλός μεταξύ των νεκρών και των τραυματιών της ρήξεως. Ο γαλλικός τύπος εζήτησεν εξηγήσεις- ούτε η Ιταλική Κυβέρνησις, ούτε ο διοικητής του ιταλικού αγήματος έθεώρησαν επάναγκες ν' απαντήσουν και ο κόμης Μποσδάρι λέγει σχετικώς: «Η απάντησις θα ήτο απλούστατη- οϊ Ιταλοί ναύται δέν προσεβλήθησαν, διότι δεν προσέβαλον».
Εν συνόλω 40 φονευμένοι εκ των  Ελλήνων 35 νεκροί, 80 τραυματίαι, ιδίως Γάλλοι, εκ των Συμμάχων.......... .......... ...... .... ..........



Ας αφήσωμεν κατά μέρος το ζήτημα των ευθυνών , αι οποίαι από πολλού έχουν ήδη αρκετά αποδειχθή, αι συνέπειαι των Νοεμβριανών  δεν ήτο δυνατόν  παρά να είναι σοβαραί.

«Η ενέδρα των Αθηνών !» - «Ο Αθηναικός Εσπερινός!» αντεκραύγασαν τότε. Βλέπει κανείς σήμερον αν ήσαν  δίκαιαι αι κραυγαί  αύται. Ερρίφθησαν  ως βορά  εις την κοινήν γνώμην  διά να αποτρέψουν την λαικήν αγανάκτησιν  από των πραγματικών ενόχων .
Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος , μετά μίαν  τοιαύτην  περιπέτειαν , εάν ήτο γερμανόφιλος , ηδύνατο  να παρασυρθή υπό της οργής, να μεταβή  προς συνάντησιν των στρατευμάτων  του εις  Θεσσαλίαν  και να παράσχη  εις τους Συμμάχους  σοβαράς ενοχλήσεις , την επομένην  μάλιστα  της καταρρεύσεως της Ρουμανίας. Άλλος κανείς θα διέπραττε την «τρέλλαν».Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος  δεν εσκεύφθη  ν’ απαντήση  εις την πρόκλησιν  της οποίας παρ΄ ολίγον να πέση θύμα. Εκ φόβου ; Όχι . Εξ εντιμότητος και νομιμοφροσύνης , εκ συναισθήσεως  των καθηκόντων του  προς την Ελλάδα. Ηυχαρίστησε   θερμώς τους στρατιώτας του , διότι τόσον γενναίως  τον υπερήσπισαν ‘ ησθάνθη  την χαράν  διότι ευρέθη εν ψυχική επαφή  μετά του στρατού  και του λαού του. Διά τα άλλα; Δεν τον ενδιέφερον.
Διεδόθη , διετυμπανίσθη , διεκηρύχθη παντοιοτρόπως  ότι η Βασίλισσα Σοφία , την επομένην του δράματος , απηύθυνε  προς τον αδελφόν της Γουλιέλμον  Β τηλεγράφημα  δι ου  εκάλει  εις βοήθειαν  και απεκάλει τους Συμμάχους «άτιμα γουρούνια!» …Αλλ’ οι Σύμμαχοι  ενήργουν τότε  έλεγχον  των ταχυδρομείων  και τηλεγράφων ‘ και είναι ακατανόητον  πως ήτο  δυνατόν  να υπάρχη τοιαύτη επικοινωνία –ας  αφήσωμεν  ότι παρομοία  «χονδροκοπιά» είναι απίθανος.
Ιδού  εν γεγονός  αυθεντικώτερον : Σημειούται  εις τα αρχεία του γαλλικού υπουργείου των Εξωτερικών  και το θύμα  ή ο ήρως  το επιβεβαιοί  και θα το επιβεβαιώση οσάκις  χρειασθή. Εις Γάλλος ναύτης καταγόμενος από το Περιγκόρ , από το Τυρέν  ακριβώς τραυματισθείς  βαρέως την 18ην Νοεμβρίου έτυχεν στοργικωτάτων περιποιήσεων και νοσηλείας  εις το νοσοκομείον  της Βασιλίσσης’ ενδιεφέρθη ιδιαιτέρως  δι αυτόν,  εζήτησεν  επανειλημμένως πληροφορίας περί αυτού , μέχρις ότου  απηλλάγη παντός κινδύνου  και εφρόντισε  να σταλή γράμμα  εις την μητέραν του  διά να ησυχάση».
Το ψεύδος όταν παραγίνεται αποκαλύπτεται.
Είναι αληθές ότι την επομένην των Νοεμβριανών , ο Γουλιέλμος Β’ δεν παρέλειψε  να στείλη τηλεγράφημα συμπαθείας προς τον γαμβρόν του ‘ διεδήλου δια του τηλεγραφήματος  του την αγανάκτησίν του διά την επίθεσιν  της οποίας παρ’ ολίγον να πέση ο Κωνσταντίνος θύμα’ τον ενεθάρρυνεν εις αντίστασιν  ‘ του υπέσχετο βοήθειαν.
Συνέλαβον αυτό το τηλεγράφημα οι Σύμμαχοι , αφού ενήργουν  έλεγχον  επί των  Τ.Τ.Τ  και ηθέλησαν να πιστεύσουν  και διακηρύξουν  ότι ήτο  τούτο απόδειξις  της συννενοήσεως  η οποία  είχε γίνει μεταξύ  Βασιλέως Κωνσταντίνου και Κάιζερ , απόδειξις , την οποίαν  πάντοτε ανεζήτουν  και δεν εύρον ποτέ.
Εκ Λονδίνου και Ρώμης  παρετηρήθη  ότι τοιαύτη  απόδειξις μόνον διά της απαντήσεως  του Βασιλέως Κωνσταντίνου  θα παρείχετο . Ο Στρατηγός Σαράιγ  παρεκλήθη να αναζητήση  την απόδειξιν ταύτην  μεταξύ των μεταβιβασθέντων τηλεγραφημάτων  με όλην του την καλήν θέλησιν δεν εύρε τίποτε.
Καμμία απόδειξις ! Άρα το πράγμα  ήτο αποδεδειγμένον !...Σημαίνει ότι ο Βασιλεύς διέθετε  και άλλα μέσα εγκληματικώτερα εκείνων  τα οποία είναι δυνατόν να πιασθούν’ σημαίνει  ότι μεταξύ των υπογείων  του Αυτοκρατορικού Ανακτόρου των Αθηνών και των υπογείων  του Αυτοκρατορικού Ανακτόρου του Πότσδαμ  υπάρχει υπόγειος σήραγξ  ή ότι εις την ταράτσαν  των δύο τούτων ανακτόρων υπάρχουν μαγικαί κεραίαι ασυρμάτου , δι ων τα τηλεγραφήματα διαβιβάζονται ανεξέλεγκτα: Έτσι επέρασαν και οι ουλάνοι! Ιστορίας αυτού του ποιού ηκούσαμεν πολλάς διαρκούντος του πολέμου.
Ο  κ. Βενιζέλος συγκομίζει τα ωφελήματά του : Είναι βέβαιον  ήδη ότι όλα ετελείωσαν  μεταξύ  Συμμάχων και  Βασιλέως Κωνσταντίνου οιαδήποτε και αν ήτο η έκβασις των Νοεμβριανών  αυτός ήτο  ο κερδίζων’ προσεγγίζει  προς τον σκοπόν , όχι ακόμη προς την νίκην  κατά των Γερμανοβουλγάρων , αλλά προς την νίκην  κατά του Βασιλέως ,του βασιλέως του. 
Εν ονόματι της κυβερνήσεως της Εθνικής Αμύνης , κηρύσσει  τον πόλεμον κατά της Γερμανίας  και της Βουλγαρίας : ηρωικός, την επομένην της ρουμανικής καταστροφής!  Άλλως τε , δεν ηδύνατο να στείλη το άγγελμα τούτο εις τον προορισμόν του. Ζητεί εκ νέου  παρά των Συμμάχων  την επίσημον αναγνώρισιν  της Κυβερνήσεώς του. Η Πετρούπολις  και η Ρώμη  αρνούνται’  συνεπώς το Λονδίνον και οι Παρίσιοι επίσης.
Τουλάχιστον το Λονδίνον και οι Παρίσιοι  έκριναν  εύθετον  τον χρόνον να στείλουν  προσωρινούς αντιπροσώπους  εις Θεσσαλονίκην , τον κόμητα Γκράνβιλ  και τον κ. Ντε Μπιγύ .Συμφώνως προς ποίον δικαιον ; Ερώτησις αδιάκριτος.
***


Η οργή του κ. Μπριάν υπήρξεν τόσον ευγλωττοτέρα και σφοδροτέρα , όσω δεν ήτο και αυτός βέβαιος αν είχον δίκαιον οι Σύμμαχοι να ενεργήσουν εν Αθήναις ως ενήργησαν  τον Νοέμβριον του 1916 .Δεν ήθελε να κατηγορηθή  πάλιν  επί πλαδαρότητι' υμβαίνει ώστε οι φρόνιμοι να φωνάζουν κάποτε περισσότερον  των τρελλών , χωρίς μάλιστα να είναι πεποισμένοι.
Εις περιστάσεις τόσον σοβαράς  έπρεπε να δοθή ο τόνος εις τον τύπον.Διότι ο τύπος είναι πολύ πειθήνιος εις πάσαν εποχήν , ακόμη και εις εποχήν πολέμου ' λαμβάνει καθημερινώς  και καθ' ορισμένην ώραν τας πληροφορίας του από το Και ντ' Ορσαί.Υπάρχει λοιπόν αλήθεια επίσημος και αλήθεια πραγματική' υπάρχουν αλήθειαι  αι οποίαι δεν είναι καλαί  να λέγονται  και υπάρχουν ψεύδη, τα οποία είναι ωφέλιμα  να λέγονται.Βαρεία πλάνη , όσον και ανήθικος  να πιστεύη κανείς ότι το ψεύδος είναι καλόν και ωφέλιμον.
Εν πάση περιπτώσει, ιδού το σύνθημα:
Εχύθη γαλλικόν αίμα προδοτικώς:Φωνάζει εκδίκησιν.
Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος  είναι υπεύθυνος : Παρέσυρε τους Γάλλους στρατιώτας εις τας Αθήνας δια να τους παραδώση εις την σφαγήν -μεταξύ μας , οποία ιδέα!- Ενέδρα λοιπόν !-Ψεύδος.
Η Γαλλία υπέστη εν Αθήναις  ταπείνωσιν  την οποίαν  καμμία Μεγάλη Δύναμις  δεν θα ήτο δυνατόν  να ανεχθή. Αυτό είναι αληθές: Ai  Μεγάλαι Δυνάμεις  και αν ακόμη έχουν  άδικον  δεν ημπορούν  να υφίστανται  παρομοίας ταπεινώσεις ' οι ταπεινώσεις είναι διά τας μικράς δυνάμεις. Ζήτημα γοήτρου , το εννοείτε καλώς, Χρειάζεται λοιπόν  άμεσος τιμωρία.
Πρέπει αν βομβαρδισθούν αι Αθήναι και οι κυριώτεροι λιμένες της Ελλάδος .Πρέπει  να κηρυχθή  και να ενεργηθή αυστηρός αποκλεισμός  όλων των ηπειρωτικών και των νησιωτικών παραλίων  της Ελλάδος.

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

ΑΝΔΡΕΑΣ. ΣΚΑΝΔΑΜΗΣ:Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΧΗΤΗΣ


ο μελαγχολικOς πριγκιψ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΗΣΕ ΤΗΝ  ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ.
     Πρίγκιψ Νικόλαος,   μια πολυσύνθετη  φύσις: Θεατρικός συγγραφεύς, ζωγράφος,   πολεμιστής
                                                                                                           
                                                                                                           
Πριν από  24 χρόνια, [1] την 8ην Φεβρουαρίου του 1938, απέθανεν εις τας Αθήνας ένας υπέροχος Έλλην, ένας αληθινός πρίγκιψ την ψυχήν και πρίγ­κιψ εις τον τίτλον : ο Νικόλαος, τριτότοκος υιός του Βασιλέως Γεωργίου Α', Όλη η Ελλάς και ιδι­αίτερα ο κόσμος των Γραμμάτων και της Τέχνης επένθησε την απώλειαν του ευγενεστάτου αυτού Έλληνος, που παρ' όλας τας πικρίας που τον επότισεν η μοίρα, έφυγεν από την ζωήν, χωρίς θλίψιν.
Είχε  προφθάσει να ιδή την ευτυχίαν των παιδιών του, των τριών αγαπημένων θυγα­τέρων του, της Όλγας, της Ελισσάβετ και της  Μαρίνας. Είχε ιδή την  παλινόρθωσιν της  Βασιλείας , κατόπιν της πανη­γυρικής ετυμηγορίας  του ελ­ληνικού λαού υπέρ του Βασι­λέως  Γεωργίου Β'. Είχε τέλος  ιδή την Ελλάδα εις τον δρόμον της  εθνικής  αναδημιουρ­γίας και της προόδου. Τότε, εις ηλικίαν 60 ετών, ο πρίγκιψ  Νικόλαος  έκλεισε τα μάτια μπροστά εις το φως που  καθωδηγούσε  πάντα την ωραίαν ζωήν του, εις  το φως που έ­λαμπε μέσα εις την  αγνήν ψυ­χήν του, εις το ελληνικόν φώς της πατρίδος του, που τόσο εί­χε αγαπήσει και τόσο είχε μοχθήσει κυρίως διά την πνευματικήν και καλλιτεχνικήν της ε­ξέλιξιν.
Ο πρίγκιψ Νικόλαο; είχε γεννηθή εις τας Αθήνας τον Ιανουάριον του 1872 και εσπούδασεν  εις την Στρατιωτικήν Σχολήν των Ευελπίδων .Τον Μάρτιον του 1897, φέρων ­τον βαθμόν του λοχαγού ,ανέλαβε  την διοίκησιν πυροβολαρχίας  και  ανεχώρησε, δια Βόλον  και κατόπιν δια Λάρισαν, όπου είχε έγκατασταθή το  Ελληνικόν Στρατηγείον. Ο ατυχής  εκείνος πόλεμος  του 97 μαζί  με τας θλιβεράς  συνεπεί­ας , τας  οποίας  είχε δια την Ελλάδα και τον λαόν μας , επέπροτο να δυσχεράνη και  την θέσιν του  Διαδόχου και των Πριγκίπων και    τελικώς να τους  μεταβάλη σε εξιλαστήρια θύματα. Ο Νικόλαος  εδοκίμασε μεγάλην πικρίαν  από το γεγονός αυτό , διότι τα αίτια της ατυχούς εκείνης εκστρατείας  δεν ωφείλοντο  εις τον στρατόν , αλλά εις την κυβέρνησιν της χώρας , η οποία παρεσύρθη από τον φιλοπόλεμον ενθουσιασμόν του λαού, χωρίς να δυνηθή  να σταθμίση τας υφισταμένας συνθήκας και να κυριαρχήση της  διαμορφωθείσης  υπό ανευθύνων στοιχεί­ων  καταστάσεως. Ήτο το πρώτον νέφος, που εστάλαζεν εις την ευαίσθητον ψυχήν του Νικολάου, τον εθνικόν πόνον.
 Το 1902  ο Πρίγκιψ Νικό­λαος  ενυμφεύθη  εις την Πετρούπολιν την μεγάλην Δούκισσαν της Ρωσίας Ελένην Βλαδιμιρόβναν.  Από τον γάμον του απέκτησε τρεις θυγα­τέρας  που διεκρίνοντο. όχι μόνον διά την ωραιότητα των, αλλά κυρίως  διά την λεπτό­τητα του  χαρακτήρος και του  ήθους  των. Κατά τους Βαλκανικούς πο­λέμους του 1912—13  έλαβεν ενεργόν μέρος και ο  Πρίγκιψ Νικόλαος, επέδειξεν άριστα στρατιωτικά προσόντα. Μετά την κατάληψιν της Θεσσαλο­νίκης υπό του νικηφόρου Ελληνικού  Στρατού, . διωρίσθη στρατιωτικός διοικητής  της μακεδονικής πρωτευούσης  και  από της θέσεως  του αυτής διε­ξήγαγε διπλωματικάς συνεν­νοήσεις, τόσον μετά των Βουλγάρων, όσον και μετά των Σέρβων, Και εις  αμφοτέ­ρας τας  περιπτώσεις ο αείμνη­στος  Πρίγκιψ Νικόλαος ανε­δείχθη ικανώτατος.
Εκείνο όμως, το οποίον κυ­ρίως χαρακτηρίζει την περίοδον κατά την οποίαν διετέλε­σε στρατιωτικός διοικητής Θεσσαλονίκης, είναι το θλιβερόν συμβάν της δολοφονίας του πατρός του, αειμνήστου  Βασιλέως Γεωργίου Α'.
Ο Νικόλαος, καίτοι βαθύτατα συντετριμμένος επέδειξεν αξιοθαύμαστον ψυχραιμίαν κατά τας κρισίμους εκείνας στι­γμάς ,  κατά τας  οποίας τα  πνεύματα του στρατού και του λαού ήσαν εξημμένα και ηδύνατο από ώρας εις  ώραν, να  σημειωθούν ανεπανόρθωτα  γε­γονότα.
Μέσα εις εκείνον τον φλογερόν αναβρασμόν, την ταραχήν και την νευρικότητα που επικρατούσαν, ο Νικόλαος κα­τόρθωσε να πνίξη τον βαθύ πόνον του εκ της απωλείας του προσφιλούς πατρός του, να αρθή εις το ύψος των κρισί­μων περιστάσεων και διά του προσωπικού κύρους του να ε­πιτυχή όπως μη διασαλευθή η τάξις και τα γεγονότα να ε­ξελιχθούν όσον το δυνατόν όμαλώτερον.
Κατόπιν εμεσολάβησεν ο πρώτος  παγκόσμιος πόλεμος με τας δραματικάς πολιτικάς  διαμάχας, αποτέλεσμα των ο­ποίων υπήρξεν η απομάκρυνσις του Βασιλέως Κωνσταντίνου και των μελών της βασιλικής οικογενείας εξ Ελλάδος.
Μετά τίνα έτη ο Βασιλεύς και οι Πρίγκιπες επανήλθον εις την πατρίδα των, διά να επακολούθηση ατυχώς και δευ­τέρα πολυετής απομάκρυνσίς των. Κατά το διάστημα της μακράν της Ελλάδος παραμονής  του ο Πρίγκιψ Νικόλαος  υπήρξεν ο πλέον δυστυχής  Έλλην. Έζησεν εναλλάξ εις το  Παρίσι, το Λονδίνον και την Ζυρίχην. Αλλ' έζησεν ως καλλιτέχνης, ως  οραματιστής , ως  νοσταλγός της χώρας εις  την οποίαν εγεννήθη. Επίστευε και  ηγάπα με πάθος την Ελλάδα. Παρά την απογοή­τευση· που ησθάνετο εξ αιτίας της αναγκαστικής  αποδημίας , παρά την σκληρότητα της  πά­λης, την οποίαν διεξήγαγε διά την αυτοσυντήρησίν του, ενδιεφέρετο  και ησχολείτο συ­στηματικώς  με κάθε τι που εί­χε σχέσιν με την  Ελλάδα.
Η φύσις, επίσης, είχε προι­κίσει τον πρίγκιπα Νικόλαον και με ένα ακόμη ωραίον ταλέντον. 'Ητο ένας εκλεκτός  ζωγράφος. Οι .πίνακες του, τους  οποίους  υπέγραφε με το καλλιτεχνικόν ψευδώνυμον «Νι­κόλα λα Πρένς» έκαμαν τον γύρον της Ευρώπης και επέσυ­ραν παντού την ευμένειαν της κριτικής.
Το θέατρον, ακόμη, υπήρξε μία από τας  αδυναμίας του πρίγκιπος Νικολάου. Είχεν ιδιαιτέραν κλίσιν εις  την συγγραφήν θεατρικών έργων και ιδιαιτέραν συμπάθειαν εις  τους ανθρώπους του θεάτρου. Έγραψε πολλά θεατρικά έργα υπό το ψευδώνυμον «Μάρκος Μαρής». Μεταξύ των καλλιτέ­ρων του θεωρείται η θεατρική δημιουργία του υπό τον τίτλον: «Αθώα  Αμαρτωλή» που ανεβιβάσθη από της σκηνής του Βασιλικού Θεάτρου και εσημείωσε σημαντικήν επιτυχίαν.
Πρίγκιψ ή στρατηγός, καλ­λιτέχνης ή διανοούμενος ο Νι­κόλαος υπήρξεν ενας άνθρωπος που επροτίμησεν, όπως ο ίδιος  γράφει εις  τα  απομνη­μονεύματα του «Τα 50 χρόνια της ζωής μου»—«μίαν συντετριμμένην ζωήν με κάθαράν ,συνείδησιν, από μίαν φήμην και δόξαν εδρεομένας επί ερειπίων». Έτσι εσκέπτετο ο απλός, ο αγαθός  και ειλικρι­νής  αυτός Έλλην Πρίγκιψ. Η στρατηγική, η διπλωματία και το πρωτόκολλον αποτελού­σαν δι' αυτόν έργα που επεβάλλοντο από την υποχρέωσιν της  καταγωγής του. Ό,τι ή­σθάνετο, ό, τι τον ενδιέφερε πραγματικά, ό,τι αποτελούσε ανάγκη και σκοπόν της ζωής του, ήσαν η ποίησις, η φιλολο­γία, το θέατρον, η μουσική, η ζωγραφική. Ό,τι τον συγκι­νούσε βαθειά ήτο η φιλανθρωπία, η αγάπη προς την φύσιν και η λατρεία του ωραίου.
Αυτός  ήτο ο Πρίγκιψ Νικό­λαος. Ο μελαγχολικός  ιδαλγός, που ήλθε πριν από 24 χρό­νια εις τον τόπον αυτόν που εγεννήθη, διά να αφήση την τελευταίαν του πνοήν κάτω α­πό τον Αττικόν ουρανόν, που τόσον  ελάτρευεν. 'Ήλθε ν' αναπαυθή εκεί υψηλά εις τον  γραφικόν λόφον της Δεκελείας, ως αν  εις έπαλξιν  αρετής  δια να εύρη  την γαλήνην  που αναζητούσε  πάντα εις  την ζωήν του, ως την ωραιοτέραν απολύτρωσιν από τα ανθρώπινα πάθη.

Υποσημειώσεις:
[1] Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ της  Κυριακής 11 Φεβρουαρίου 1962

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Γ.Μ.ΜΕΛΑΣ: Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ



Είναι αδύνατον να εκφράσω πόσον υπέφερα , όταν έπρεπε να υπακούσω εις την διαταγήν του Στρατη­γού Σαράϊγ, ν' ακολουθήσω ως διαγγελεύς τον Στρατηγόν Ρενιώ κατά την εναντίον των Αθηνών εκστρατείαν, του Ιουνίου 1917.
Εναντίον των Αθηνών! Μα  ήτο τούτο δυνατόν; Αυταί αύται αι τρεις λέξεις, μόναι των, εκφράζουν με τραγικήν ευγλωττίαν το μαρτύριον ενός πατριώτου, τον πόνον ενός Αθηναίου. Δια πρώτην φοράν εις την ζωήν μου ησθάνθην τον φόβον. Αφού είχα ζήσει, νυχθημερόν ούτως ειπείν επι  τρία έτη υπό το πυρ του εχθρού, αφού τρεις ίπποι είχαν φονευθή υπ' έμέ, εδειλίασα τώρα προ του πυρός.Εδειλίασα προ της ιδέας ότι, αν αι Αθήναι ανθίσταντο, θα εκάμναμεν χρήσιν πυροβόλων! Φρίκη!
Πως να φαντασθώ ότι το περίφημον Επιτελείον του Δούσμανη, του Με­ταξά και των περί αυτούς, θα εφοβείτο να θυσιασθή υπέρ του Βασιλέως των Αθηνών; Πως να πιστεύσω ότι δεν θα εξερρηγνύετο ούτε μία στάσις, ούτε μία κραυγή, ούτε μία καν διαμαρτυρία, ενώ μέχρι της παραμονής της αποβιβάσεώς μας εις Πειραιά, όλοι αυτοί οι Δον Κιχώται ηπείλουν να πλημμυ­ρίσουν τας Αθήνας από πυρ και από αίμα, παρά να αφήσουν καταρριπτόμενον το είδωλόν των;
Υπάρχουν μερικοί  φανατικοί, οίτινες και σήμερον ακόμη, προσπαθούν να αφήσουν να πιστευθή, ότι ο Βασιλεύς, παραιτούμενος, το έπραξε εξ αυτο­θυσίας, δια να εξυπηρέτηση την πατρίδα. Είναι ψευδές. Εάν το αίμα δεν εχύθη, τούτο οφείλεται εις το ότι το Επιτελείον και οι Επίστρατοι, δεν είχαν καιρόν να  παρασκευάσουν την παραμικράν αντίστασιν. Εάν το παν συνετέλέσθη χωρίς αιματοχυσίαν  τούτο οφείλεται εις την διπλωματικήν ικανότητα του Ζοννάρ. και την ταχύτητα της  ενεργείας του Στρατηγού Ρενιώ. Δια πρώ­την φοράν, οι Κωνσταντινικοί είχαν πλανηθή όσον αφορά τους Συμμάχους. Δια πρώτην φοράν, η Συνεννόησις κατώρθωσε να δράση' και ιδίως, να κυ­ρώση τας αποφάσεις της, χωρίς αμφιταλαντεύσεις και περιττάς απειλάς. Ούτω εξηγείται και μόνον η στάσις της Κωνσταντινικής φατρίας. Κατελήφθη αύτη εξ αίφνιδιασμού.
Εις το περί της κατά των Αθηνών επιχειρήσεως βιβλίον του, ο Στρα­τηγός Ρενιώ, γράφει ότι, τέσσαρας ημέρας μετά την εις Πειραιά αποβίβασίν μας, του εζήτησα ως χάριν να μου επιτρέψη να επανέλθω εις το Μακεδόνι­κον μέτωπον. Είχα πάρα πολύ υποφέρει, όταν την 30)12 Ιουνίου 1917, το γαλλικόν θωρηκτόν «Αλήθεια» αφού  ητοιμάσθη προς μάχην, εισήλθε βραδέως εις τον Πειραϊκόν λιμένα, με τα πυροβόλα της και τους πυροβολητάς της ετοίμους προς δράσιν. Τί φρικτή στιγμή, όταν έβλεπα τα αποσπάσματα αποβιβαζόμε­να ένοπλα, και σπεύδοντα προς όλας τας κατευθύνσεις προς τα όπισθεν του ΙΙειραιώς υψώματα, εις παράταξιν μάχης, ως εάν εξετέλουν επίθεσιν, προσ­τατευόμενα υπό των πυροβόλων του Συμμαχικού στόλου! Τί κακόν όνειρον!

Όταν ήμην παιδί, αναγινώσκων την Ιστορίαν της πατρίδος μου  δεν εύ­ρισκα αρκετάς εκφράσεις δια να εκδηλώσω την αγανάκτησίν μου κατά των προγόνων μας εκείνων, οίτινες προς τερματισμόν των ερίδων των  εκάλουν τους ξένους εν Ελλάδι. Και ιδού ότι και εγώ ευρισκόμην εις την αυτήν περί­που σκληράν θέσιν. Αι περιστάσεις ήσαν βεβαίως πολύ διαφορετικαί. Οι  Άγ­γλοι και οι Γάλλοι ήρχοντο ως φίλοι. Ήρχοντο να βοηθήσουν την Ελλάδα προς επιτέλεσιν του καθήκοντος της, αλλ' αυτό το καθήκον επρόκειτο μολα­ταύτα να επιβληθή διά της δυνάμεως των ξιφολογχών. Και πράγματι, πώς θα ηττώντο οι Βούλγαροι, πώς θα εξετοπίζοντο οι Ιταλοί, πως θα ηλευθερούτο η Ήπειρος και η Μακεδονία, εφ' όσον οι σύμμαχοι των εισβολέων, ο Βασιλεύς και οι  σπαθοφόροι του, θα παρέμενον πάντοτε, διαρκής και ζων­τανή απειλή εις την καρδίαν της Ελλάδος; Η ιδέα του αδελφοκτόνου αυτού πολέμου με κατετρόμαξε τόσον, ώστε επανήλθον εις Θεσσαλονίκην ίνα επιδώσω εις τον Στρατηγόν Σαράιγ την έκθεσιν του Στρατηγού Ρενιώ, όστις είχεν ευγενέστατα εφεύρει το πρόσχημα τούτο διά να με  αφήση να φύγω.
Ο Στρατηγός Σαράϊγ μου παρεπονέθη με τόσον κολακευτικάς λέξεις, διότι έφυγα εκ Πειραιώς, ώστε επανήλθον αυτόθι, ενθαρρυνθείς από κάποιον προς τον οποίον είχα πάντοτε την βαθυτέραν εκτίμησιν και όστις μου είπε ότι αν ηρχίζαμεν να αισθητολογούμεν,  θα καθιερούμεν την καταστροφήν της χώρας μας. Ως στρατιώτης ώφειλα να υπακούσω και ιδίως να αυτοθυσιασθώ' αλλ'υπήρξε δι' εμέ πραγματικόν μαρτύριον, να είμαι υποχρεωμένος να διαβιβά­ζω διαταγάς και να λαμβάνω οδηγίας σχετικάς με την κίνησιν των στρατευ­μάτων, άτινα επρόκειτο να πολιορκήσουν τας Αθήνας, συνεπεία των ταρα­χών ας είχαν προκαλέσει αι μάλλον βραδύνασαι διαδηλώσεις, αι οργανωθείσαι υπέρ του Βασιλέως παρά της Κωνσταντινικής φατρίας.
Την 14) 27 Ιουνίου 1917, ο Βενιζέλος απεβιβάζετο εις Πειραιά δια πρώτην φοράν, από του γαλλικού θωρηκτού. Μετέβαινε να ορκισθή προ του νέου Βασιλέως και να συγκροτήση την Κυβέρνησίν του. Έλαβον παρά του Στρατηγού Ρενιώ την διαταγήν ν' ακολουθήσω τον Πρόεδρον εις Αθήνας, να αγρυπνώ επ' αυτού, και εν περιπτώσει κινδύνου να καλέσω στρατόν. Αλλ' ως γνωστόν, η μεγαλυτέρα ησυχία εβασίλευσε. Όταν εφθάσαμεν εις τα Ανάκτορα, δεν είχα το θάρρος να εισέλθω. Έμεινα εις την Αυλήν. Πώς να εισέλθω εις τον Οίκον αυτόν, όπου είχα επί τόσον καιρόν θωπεύσει τα ωραιότερα όνειρα δόξης διά την Πατρίδα μου και δια τον Βασιλέα μου. —δι' ένα Βασιλέα εκλιπόντα!
Αλλ' όταν τρεις ημέρας μετά την είσοδόν μας εις Αθήνας, συνώδευσα τον Στρατηγόν Ρενιώ έφιππος εις το πεδίον του Άρεως και είδομεν το αυ­τόθι εγερθέν υπό της Κωνσταντινικής φατρίας μνημείον, όταν είδα το μεσαιωνικόν αυτό μνημείον του μίσους και της βλακείας, το πομπωδώς ονομασθέν απ' αυτούς τους τρελλούς «Το ανάθεμα του Βενιζέλου», και εις το οποίον, κα­θώς φαίνεται, και πλείσται  «Μαινάδες της Κοινωνίας μας» έφεραν τον λίθον των, εν μέσω των χειροκροτημάτων των ανωτέρων αξιωματούχων, πολιτικών τε και στρατιωτικών και εκκλησιαστικών ακόμη, όταν είδα την ακατονόμα­στον  αυτήν απόδειξιν του θρησκοπολιτικού φανατισμού των Κωνσταντινικών εν μέσω 20ώ αίώνι. όλοι οι ενδοιασμοί ους είχα αισθανθή, ερχόμενος εναν­τίον των Αθηνών, διεσκεδάσθησαν αποτόμως και αντικατεστάθησαν από έχθραν.
Και όταν εκείθεν μετέβην, μετά του Στρατηγού, κατά πρόσκλησιν του αδελφού μου Βασιλείου, εις επίσκεψιν του 3ου ιππικού συντάγματος, όπερ ού­τος διώκει μετά την αναχώρησιν της Α.Β.Υ. του Πρίγκηπος  Ανδρέου, όταν έμαθα ότι συνεπεία των εγκληματικών ραδιουργιών των Επιλάρχων και άλ­λων φανατικών, καθώς και του πρίγκηπος του ιδίου, είχε επιτευχθή η εις φυγοστρατίαν εξώθησις όλων σχεδόν των ιππέων, εξ ων δεν έμενον πλέον παρά ολίγοι, τινές, ανεπαρκείς τον αριθμόν και δι' αυτήν ακόμη την συντήρησιν των ίππων. — όταν έμαθα την αποτρόπαιον αυτήν προδοσίαν της Σημαίας και παντός του δι' ένα άξιωματικόν ιερού και  οσίου, όχι μόνον δεν διετήρησα πλέον τον παραμικρόν ενδοιασμόν, αλλ' ήρχισα λυπούμενος ότι η κατά των Αθηνών επιχείρησις είχε συντελεσθή άνευ αιματοχυσίας!... Ο Στρατη­γός προσεπάθησε να είπη πατριωτικούς τινας λόγους εις τους, κατά διαταγήν του άδελφού μου, συγκεντρωθέντας αξιωματικούς. Αλλ' αμφιβάλλω εάν κατώρθωσε να τους συγκινήση. Καθώς και ο πρώην αρχηγός των, όλοι αυτοί οι άνδρες ήσαν ακόμη τότε τυφλωμένοι από το μίσος, ξένοι προς κάθε ευγε­νές, υψηλόν και πατριωτικόν αίσθημα. Δεν έβλεπαν ειμή Κωνσταντινικούς αφ'  ενός και Βενιζελικούς άφ' ετέρου'  και  εθελοτυφλούν. Εις τα όμματα των, το ζήτημα όλον περιωρίζετο μεταξύ του Βασιλέως, εξ ενός, — χωρίς να σκέπτωνται  καν ότι ο Βασιλεύς και το κόμμα του είχαν προδώσει την Μακεδονίαν, την Ήπειρον, τους Μικρασιάτας Έλληνας και .αυτήν την τιμήν της Ελλάδος, -—· και μεταξύ του Βενιζέλου, εξ άλλου, του Βενιζέλου αυτού, ό­στις, εν τούτοις, υπερβάλλων, γνωρίζομεν  πόσας και ποίας δυσκολίας, ήρχετο να αναστήλωση την Ελλάδα και να σώση την εθνικήν τιμήν!  Με μίαν λέξιν, δεν ήθελον να βλέπουν άλλο, παρά τον Βασιλέα των Ελλήνων αντίπαλον του Βενιζέλου! Τίποτε άλλο!
Ναι! Η φατρία αυτή δεν υπέστη την τιμωρίαν, ήτις της ήξιζε. Ο Βε­νιζέλος και το κόμμα του εφάνησαν υπεράγαν επιεικείς. Η απόδειξις; Εν­θυμηθήτε την απόπειραν την γενομένην παρά δύο Ελλήνων αξιωματικών του Γκαίρλιτς, όπου ο Παπαρηγόπουλος, ο υπασπιστής του Έκπτωτου, είχεν εκ Ζυρίχης αποσταλή ίνα τους εξαγοράση και τους αποστείλη εις Ελλάδα δια Γερμανικού υποβρυχίου, με ειδικήν κατά του Βενιζέλου αποστολήν δολοφονικήν. Ενθυμηθήτε την άλλην κατά του Έθνους συνωμοσίαν του τελευταίου Νοεμβρίου και την άλλην ακόμη την εσχάτως μηχανευθείσαν εν Ελβετία, προς δολοφονίαν του εν Σαν Ρέμο Βενιζέλου. Αυτά τα εγκλήματα ακριβώς, μου υπηγόρευαν ως καθήκον να λύσω την σιωπήν.
Διατί είχα αισθανθή άρα γε τόσους ενδοιασμούς;
Εν σχέσει προς αυτό το αίσθημα, θα διηγηθώ εδώ μίαν συνομιλίαν, ην είχα μετά του Προέδρου Βενιζέλου, εν μια αληθώς τραγική στιγμή.
Κατά τας προηγουμένας ημέρας, είχα εν Πειραιεί κινήσει πάντα λίθον, προβή εις όλα τα δυνατά και αδύνατα διαβήματα, δια να αποσπάσω την απόφασιν των αρμοδίων, του Ζοννάρ και του Στρατηγού Ρενιώ, ίνα μη επιτραπή εις Αθήνας ειμή η είσοδος Ελληνικών στρατευμάτων. Αλλ' εις μάτην. Την 25ην Ιουνίου, μετέβην νύκτωρ δευτέραν ήδη φοράν επί του θωρηκτού, ίνα, κατά διαταγήν του Στρατηγού Ρενιώ, προβώ εις τινα ανακοίνωσιν προς τους Ζοννάρ και Βενιζέλον. Μετέδωκα εις τον Πρόεδρον τους φόβους μου,  περί του τι θα είπη η Ιστορία δι' ημάς, τους καταφυγόντας εις τας ξιφολόγχας των ξένων, ίνα επανέλθωμεν εις Αθήνας.
Ο Βενιζέλος μου είπε, βαθέως τεθλιμμένος, και με υγρούς τους οφθαλ­μούς, ότι πριν η αναχώρηση εκ Θεσσαλονίκης, είχε προτείνει εις τους Κυ­ρίους αυτούς, ίνα αποσταλούν εν "Αθήναις Ελληνικά μόνον στρατεύματα, αλλ' ότι δεν είχε τολμήσει να επιμείνη περισσότερον, μετά τα λυπηρά γεγο­νότα του Νοεμβρίου του 1916. Όχι, η Ιστορία δεν θα δυνηθή να του προσάψη το παραμικρόν...
Γάλλοι Σύμμαχοι επιτηρούν από την  Ακρόπολη μια 
πρωτεύουσα υπό κατοχή.

Το απόγευμα της αυτής ημέρας, συνώδευα τον Στρατηγόν επί της Α­κροπόλεως, Άλλος πόνος με επερίμενε εκεί. Μου είναι αδύνατον να εκφρά­σω το τι ησθάνθην, βλέπων τοποθετημένα επί του ιερού βράχου γαλλικά πο­λυβόλα.
Βέβαια, ούτε ο Βενιζέλος, ούτε οι Γάλλοι είχαν ποτέ προβλέψει παρόμοιον θέαμα. Και με πόσην όμως φιλόφρονα σπουδήν ο Στρατηγός Ρενιώ, ικανοποίησε την παράκλησίν μου, όταν του εζήτησα την απομάκρυνσίν των! Και με πόσην χαράν ο Στρατηγός Κασταίν, παλαιά γνωριμία του μετώπου, έσπευσε και αυτός να εκτέλεση την διαταγήν! Ο Στρατηγός Κασταίν, ποιη­τής όσον και στρατιώτης, μου ωμολόγησε ότι  εκράτει  την φρουράν αυτήν επί της Ακροπόλεως, πολλώ  μάλλον δια να απολαύη της ποιητικής αρμονίας του τόπου, ή δια να την μετασχηματίση  εις φωλεάν πολυβόλων.
Όχι. Δεν πταίουν ούτε ο Βενιζέλος, ούτε οι Σύμμαχοι. Αναθεματισμέ­νοι ας είναι εσαεί οι προκαλέσαντες την έστω και επί στιγμήν, τοποθέτησιν αυτών των πολυβόλων επί του ιερού βράχου!
Πεδινό πυροβόλο στο λόφο των Μουσών 
Μετ' ολίγας ημέρας, και άλλη σκληρά δοκιμασία. Ο Ζοννάρ επρόκειτο εκείνην την ημέραν να αποθέση στέφανον επί του τάφου των Γάλλων, των πεσόντων υπό τα βλήματα του τυφλού Κωνσταντινικού φανατισμού. Με μίαν σύγκινητικήν λεπτότητα, δι'  ην του είμαι βαθέως ευγνώμων, ο Στρατηγός Ρενιώ μου είχε αναγγείλη από της προτεραίας, ότι δεν θα είχε ανάγκην ε­κείνο το πρωί των υπηρεσιών μου. Ενόησα τί λόγον είχεν αυτή η άδεια`  άλλ' ηθέλησα μολαταύτα να τον συνοδεύσω. Ήθελα να πίω το ποτήριον ολόκληρον!
Οι Γάλλοι είχαν δείξει την άπειρον ευγένειαν, να χαράξουν επί των πλακών των καλυπτουσών τα λείψανα των γενναίων των ναυτών, τας απλάς αυτάς λέξεις: «Πεσών υπέρ της Γαλλίας», με την αποφράδα ημερομηνίαν και το όνομα. Απέφυγαν επιμελώς να χαράξουν την απαισίαν εκείνην λέξιν, ή­τις θα διηώνιζε την απαισιότητα του διαπραχθέντος εγκλήματος. Οφείλω επίσης να εξάρω την λεπτότητα του Ζοννάρ, όστις εις την προς τους νεκρούς  προσφώνησίν του, απέφυγε να προφέρη την λέξιν αυτήν. Είθε τα ευγενή αυτά θύματα, να αναπαυθούν εν ειρήνη παρά τους πρόποδας της Ακροπόλεως! Δεν είναι οι μόνοι Γάλλοι οι ελθόντες προς υπεράσπισιν του εδάφους μας: Αι μέλλουσαι Ελληνικαί  γενεαί, θα κλίνουν ευλαβώς και ευγνωμόνως το γόνυ προ των τάφων των...


Κυριακή 24 Απριλίου 2011

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ 1921


1921
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ

1

2
ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Πεθαίνει ο πρώην Καγκελάριος Theobald von Bethmann Hollweg στο Hohenfinow (Brandenburg).
3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31



ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ



1

2

3

4

5
ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Πρώτη μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας του NSDAP  στο Zirkus Krone του Μονάχου ενάντια στη Συνθήκη των Βερσαλιών και τη καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων .
6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19
Γαλλία και Πολωνία υπογράφουν  στρατιωτικό και οικονομικό σύμφωνο  Με αυτό η Πολωνία κατοχυρώνει τη γαλλική βοήθεια σε περίπτωση επίθεσης από τη Σοβιετική Ένωση  και σαν αντάλλαγμα δεσμεύεται να συνεργαστεί για την απομόνωση του Γερμανικού Ράιχ.
20

21
ΒΡΕΤΑΝΙΑ:Έναρξη της Συνδιάσκεψης του Λονδίνου μεταξύ Αγγλίας ,Ελλάδας και Τουρκίας. Θέμα η ανάγκη αναθεώρησης της Συνθήκης των Σεβρών και η ενδεχόμενη κατάπαυση των εχθροπραξιών.
22

23

24

25

26

27

28

29

27

28
ΕΣΣΔ:Εξέγερση των ναυτών της  Κροστάνδης ενάντια στη Κυβέρνηση των Μπολσεβίκων.


ΜΑΡΤΙΟΣ

1

2

3

4

5

6
ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ: Ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Πορτογαλίας.
7
Γαλλικά στρατεύματα  καταλαμβάνουν τις πόλεις Düsseldorf, Duisburg και  Ruhrort.
8
ΙΣΠΑΝΙΑ: Ο  Πρωθυπουργός Eduardo Dato Iradier δολοφονείται στη Μαδρίτη έξω από το Κοινοβούλιο.
9

10

11

12

13
ΙΤΑΛΙΑ:Συμφωνία της Ρώμης.
14

15

16
ΕΣΣΔ:Συνθήκη της Μόσχας ( Ρωσία, Τουρκία).
17
Ο κόκκινος στρατός συντρίβει την εξέγερση στη Κρονστάνδη
18
Η συνθήκη της Ρίγας  τερματίζει το Πολωνοσοβιετικό πόλεμο .
19

20

21

22

23
Στο δημοψήφισμα που πραγματοποιείται στη  Σιλεσία οι πολίτες εκφράζονται υπέρ της επανένωσης με τη Γερμανία.
24

25

26

27

28

29

30

31



ΑΠΡΙΛΙΟΣ

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14
ΟΥΓΓΑΡΙΑ: Ο  Μπέτλεν σχηματίζει ισχυρή κυβέρνηση. 
15

16
ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ: Ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Τσεχοσλοβακίας.  
17

18

19

20

21
Korridorabkommen (Σύμφωνο διέλευσης) Με το σύμφωνο αυτό οι Κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Πολωνίας ρυθμίζουν  την από ξηράς πρόσβαση των πολιτών στην Ανατολική Πρωσία.
22

23

24
Στο δημοψήφισμα που πραγματοποιείται στο Τυρόλο οι πολίτες για μια ακόμη φορά εκφράζονται υπέρ της επανένωσης της περιοχής με τη Γερμανία.
25

26

27
ΓΑΛΛΙΑ:  Η επιτροπή επανορθώσεων (Reparationskommission)  που συνεδριάζει στο Παρίσι  προσδιορίζει το ύψος των πολεμικών αποζημιώσεων σε 132 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα τα οποία η Γερμανία οφείλει  να εξωφλήσει σε 66 χρόνια 

28

29

30



ΜΑΙΟΣ

1

2

3

4

5

6
ΝΟΡΒΗΓΙΑ: Γενική απεργία παραλύει τη  χώρα..
7

8

9

10
ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Σχηματισμός Κυβέρνησης  Joseph Wirth (Zentrum) με τη συμμετοχή των κομμάτων SPD, DDP και Zentrum.
11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24
ΙΡΛΑΝΔΙΑ: Εκλογές για την ανάδειξη του πρώτου Κοινοβουλίου της Βόρειας Ιρλανδίας.
25

26

27

28

29

30

31



ΙΟΥΝΙΟΣ

1

2

3

4

5

6

7
ΙΡΛΑΝΔΙΑ: Ξεκινά τις εργασίες του στο Μπέλφαστ το πρώτο Κοινοβούλιο της Β.Ιρλανδίας. .
8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

8/21
M. ΑΣΙΑ: O Ελληνικός Στρατός εισέρχεται θριαμβευτικά στο Εσκί-Σεχιρ
22

23

24

25

26

27

28

29

30



ΙΟΥΛΙΟΣ

1

2

3

4
ΙΤΑΛΙΑ: Σχηματίζεται η συντηρητική Κυβέρνηση του Ivanoe Bonomi.
5

6

7

8

9

10

11

12

26/13
Μ.ΑΣΙΑ: Κρίσιμη στρατιωτική σύσκεψη υπό τον Παπούλα στη Κιουτάχεια.
14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29
ΓΕΡΜΑΝΙΑ: O A. Χίτλερ εκλέγεται  πρόεδρος του Κόμματος του  NSDAP
30

31



ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29
ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Εκτελείται ο γερμανός πολιτικός Matthias Erzberger. Η Κυβέρνηση καταφεύγει στη κήρυξη   στρατιωτικού νόμου.
30

31



ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26
ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ: Eduard Benes (1884-1948) σχηματίζει Κυβέρνηση.
27

28

29

30



ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18
ΟΥΓΓΑΡΙΑ: Πεθαίνει στο Sárvár ο τελευταίος Βασιλιάς της Βαυαρίας Ludwig III. (1845-1921)
19
ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ: Δολοφονείται στη Λισαβόνα ο Πορτογάλος Πρωθυπουργός  António Granjo.
20
ΤΟΥΡΚΙΑ: Συμφωνία Αγκύρας η αλλοιώς "Φραγκλέν Μπουϊγιόν " ( Γαλλία, Τουρκία). 
21
BRETANIA :Ξεκινά στο Λονδίνο η διάσκεψη ανάμεσα στις αντιπροσωπείες του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιρλανδίας. ΟΥΓΓΑΡΙΑ: Απόπειρα τοι Καρόλου Ι να ανέλθει στο θρόνο και να διορίσει Κυβέρνηση.
22

23

24

25

26

27

28

29

30

31



ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

1

2

3

4

5

6

7

8

9
Ταραχές στο Reykjavík .Δήλωση Πρεσβευτικής Διάσκεψης Παρισίων (Αγγλία,Γαλλία,Ιταλία και Ιαπωνία )
10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30


ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

1

2

3

4

5

6
ΒΡΕΤΑΝΙΑ:  Υπογράφεται στο Λονδίνο  το Αγγλο -ιρλανδικό σύμφωνο με το οποίο αναγνωρίζεται το ελεύθερο Ιρλανδικό Κράτος.
7

8

9

10

11

12

13

14

15

16
Πεθαίνει στο Αλγέρι ο γάλλος συνθέτης   Camille Saint-Saëns (1835-1921)
17

18

19

20

21
ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Στη δίκη για το πραξικόπημα  γνωστό και σα Lüttwitz-Kapp-Putsch  το δικαστήριο της Λειψίας ανακαλύπτει ένα και μόνο ένοχο , τον οποίο καταδικάζει ερήμην σε φυλάκιση 5 ετών
22

23
ΓΕΡΜΑΝΙΑ: O Πρόεδρος Ebert βάζει τέλος στο καθεστώς της έκκρυθμης κατάστασης και αποσύρει τον "κανονισμό για τη προστασία της Δημοκρατίας." (Verordnung zum Schutze der Republik)
24

25

26

27

28

29

30
 
31