DOMENICO LECCISI Ένας ακόμα φασίστας της αριστεράς ΙΙΙ

(Επιστροφή)
Οι πολιτικές εκλογές , δεν έδωσαν κάποια λύση στο πολιτικό αδιέξοδο. Η Κυβέρνηση De Gasperi, συνέχισε να κυβερνά μέχρι τις 16 Ιουλίου 1953 και μετά άλλαξε πάλι αύξοντα αριθμό.[1] Στις 28 Ιουλίου 1953 ο Πρωθυπουργός ζήτησε από το Κοινοβούλιο ψήφο εμπιστοσύνης , η απροθυμία όμως ήταν γενική και το MSI αρνήθηκε να στηρίξει μια ακόμα κυβέρνηση De Gasperi [2].Έτσι στις 17 Αυγούστου 1953 δόθηκε η ευκαιρία σε  ένα άλλο Χριστιανοδημοκράτη  να δοκιμάσει τη τύχη του .Το Pella [3] Βραχύβια όπως και οι προηγούμενες, η κυβέρνηση Pella δεν άντεξε ούτε 6 μήνες [4] .
Τον Ιανουάριο λίγες ημέρες πριν από τη παραίτηση της Κυβέρνησης πραγματοποιήθηκε στο Viareggio το IV Συνέδριο του MSI στη διάρκεια του οποίου εξελέγη Εθνικός Γραμματέας ο Arturo Michelini. (στη θέση του De Marsanich) Σε αντίθεση με τους προηγούμενους, ο καινούριος Γραμματέας δεν διέθετε ένα Φασιστικό παρελθόν και το 1943 είχε κράτησε διακριτικές αποστάσεις από τη Δημοκρατία του Σαλό παραμένοντας στη Ρώμη  μέχρι το τέλος...... Η εκλογή του υπήρξε ο θρίαμβος των μετριοπαθών συντηρητικών δυνάμεων. Η αλλαγή αυτή δεν έγινε δίχως αντιδράσεις διαμαρτυρίες και αντιπαραθέσεις... Από κοινού Rauti, Nicosia και Erra, που αντιπροσώπευαν τους νέους έδωσαν μάχη για να επαναφέρουν το κίνημα στις προηγούμενες αδιάλλακτες θέσεις, αξίωσαν τη κριτική αναθεώρηση του Φασισμού κάτω από το φως των των Εβολιανών διδαχών και προσεγγίσεων ειδικά των "Orientamenti" που από το 1950 διαδίδονταν μέσα από τις σελίδες του "Imperium"[8]. Η οξεία κριτική συνεχίστηκε και μετά το συνέδριο , η ηγεσία κατηγορήθηκε ότι είχε χάσει κάθε επαναστατική προοπτική, ότι ο Michelini οι φιλοαστοί και οι πρόθυμοι χρηματοδότες του Κινήματος βιάζονταν να γίνουν συνδιαχειριστές και συμμέτοχοι της εξουσίας με αντάλλαγμα την υποταγή του κινήματος. Απέναντι στη νέα ηγεσία η με επικεφαλής τους Pino Rauti, Clemente Graziani και Sergio Baldassini, Εβολιανή ομάδα "τα παιδιά του ήλιου"[9] όπως οι συντηριτικοί τα αποκαλούσαν με σκωπτική διάθεση, συσπειρώθηκε στο σχήμα του Ordine Nuovo[10], κρατώντας για την ώρα στάση αναμονής χωρίς να αποκλείουν το ενδεχόμενο της διάσπασης.[11]
Στις 10 Φεβρουαρίου 1954 ορκίστηκε η Κυβέρνηση του Χριστιανοδημοκράτη Mario Scelba[12] . Το πρόβλημα των Ιταλογιουγκοσλαβικών διαφορών ήταν πρώτο στην επικαιρότητα και η Κυβέρνηση έπρεπε να επικυρώσει ουσιαστικά προειλημμένες αποφάσεις στέλνοντας τους εκπροσώπους της στο Λονδίνο . Τη δύσκολη αυτή στιγμή το Κίνημα έδειξε αποφασισμένο να συνταχθεί πίσω από τη Κυβέρνηση αναθεωρώντας προηγούμενες δεσμευτικές αποφάσεις του. Ο Βουλευτής Domenico Leccisi αρνήθηκε κατηγορηματικά να συμπράξει σε αυτό που θεωρούσε εθνική μειοδοσία.[13] Η Γραμματεία προσπάθησε να τον συνετίσει απειλώντας τον με διαγραφή[14]  Ο Βουλευτής δεν υποχώρησε. Έτσι από τις 7 Μαΐου 1954 ο Βουλευτής Domenico Leccisi έπαψε να ανήκει στη δύναμη του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος και πέρασε στη λεγόμενη μικτή ομάδα του Κοινοβουλίου[15] Στις 5 Οκτωβρίου 1954 υπογράφηκε τελικά στο Λονδίνο το Memorandum d’intesa [16] που έλυνε οριστικά το πρόβλημα της Τεργέστης. Στις 26 Οκτωβρίου οι Ιταλοί στρατιώτες μπήκαν στη Τεργέστη και παρέλαβαν από τους συμμάχους τη λεγομένη ζώνη Α .....[17]  

Το Δεκέμβριο για μια ακόμη φορά ανακινήθηκε  το θέμα της τύχης του λειψάνου του Μουσολίνι, αυτή τη φορά από το παλιό συνεργάτη και εξ αγχιστείας συγγενή του Mussolini, Vanni Teodorani[22]. Σε μια προσπάθεια να πιέσει τη Κυβέρνηση μπήκε επικεφαλής μιας εκστρατείας συλλογής υπογραφών διεκδικώντας το αυτονόητο. Πρωτοβουλία περισσότερο συμβολική παρά με πρακτική αξία.  Η Κυβέρνηση Scelba παρέμεινε στην εξουσία μέχρι τις 6 Ιουλίου 1955[23] .Την διαδέχτηκε η 1η Κυβέρνηση Antonio Segni [24] τρικομματική όπως και η προηγούμενη.. 
Το V Συνέδριο του MSI, πραγματοποιήθηκε στο Μιλάνο[25].Ο  Michelini  επανεκλέχθηκε  στη Γραμματεία του Κινήματος με λιγότερο ενθουσιασμό αλλά αυτή τη φορά με την υποστήριξη του Almirante. Η πολιτική Michelini εξακολούθησε να προσκαλεί δυσαρέσκεια πράγμα που οδήγησε σε δυσάρεστες καταστάσεις. Ο   Pino Rauti, και οι γύρω από αυτόν αποχώρησαν τελικά από το  MSI.[26]
Η Κυβέρνηση του Mario Scelba παρέμεινε στην εξουσία μέχρι 6 Ιουλίου 1955 στη συνέχεια ανέλαβε η 1η Κυβέρνηση  του Antonio Segni . O Segni  ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Χριστιανοδημοκρατίας. Πανεπιστημιακός Καθηγητής , είχε καλύψει διάφορες υπουργικές θέσεις σε όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις αρχή κάνοντας από τη 3η Κυβέρνηση Bonomi τον Δεκέμβριο του 1944.[27] 
Η κυβέρνησή του ήταν μια  τρικομματική κυβέρνηση με τη συνεργασία Χριστιανοδημοκρατών Σοσιαλδημοκρατών και Φιλελεύθερων. 
Επί κυβερνήσεώς του υπογράφηκαν στις 25 Μαρτίου 1957 τα σύμφωνα της Ρώμης που έβαζαν τις βάσεις της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας[28]  της οποίας η Ιταλία ήταν συνιδρυτής...... 
Με δεδομένα τα προβλήματα που δημιουργούσαν οι κυβερνήσεις συνεργασίας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Giovanni Gronchi αυτή τη φορά στράφηκε προς τη  λύση μιας μονοκομματικής (Προεδρικής) Κυβέρνησης Χριστιανοδημοκρατών που ανεξάρτητα από τις απόψεις των κομμάτων και των κοινοβουλευτικών ομάδων και  με τους λιγότερους δυνατόν κλυδωνισμούς θα οδηγούσε τη χώρα στις  προγραμματισμένες πολιτικές εκλογές του 1958 . Στις 15 Μαρτίου ο Χριστιανοδημοκράτης Adone Zoli έλαβε τη προεδρική εντολή σχηματισμού της καινούριας Κυβέρνησης Στις 19 Μαΐου 1957 η κυβέρνηση Segni  παραιτήθηκε ύστερ από μια περίοδο διακυβέρνησης  σχεδόν δύο χρόνων και πέρασε στην ιστορία σαν μια από τις 10 μακροβιότερες κυβερνήσεις της Ιταλικής Δημοκρατίας μέχρι και σήμερα [29]. 
Ο Πρωθυπουργός Adone Zoli καταγόταν από το Predapio όπως και ο Μουσολίνι. Αντιφασίστας συνειδητός, "antifascista ante marcia"[30] όπως αρεσκόταν να λέει ο ίδιος σπούδασε νομικά και και στα 1943 πέρασε στην αντίσταση . Πολιτικά ανήκε στο χώρο της Χριστιανοδημοκρατίας και είχε συμμετάσχει σαν υπουργός Δικαιοσύνης στην 7η Κυβέρνηση De Gasperi ,[31] σαν υπουργός Οικονομικών στη βραχύβια Κυβέρνηση Amintore Fanfani, [32]  και σαν υπουργός Ισοζυγίου και οικονομικού προγραμματισμού στη Κυβέρνηση Antonio Segni [33] 

Στα  βασικά Υπουργία της Κυβέρνησης Zoli τοποθετήθηκαν οι: Giuseppe Pella στο Εξωτερικών, Fernando Tambroni στο Εσωτερικών , Guido Gonella στο Δικαιοσύνης , Giulio Andreotti στο Οικονομικών, Aldo Moro στο  Δημόσιας εκπαίδευσης, Paolo Emilio Taviani στο Άμυνας κλπ.
Πριν ο  Zoli προχωρήσει στο αίτημα για ψήφο εμπιστοσύνης από τη Γερουσία και τη Βουλή φρόντισε , όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις να έχει μια σειρά διαβουλεύσεων με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς . Από την αρχή έγινε αντιληπτό ότι οι μοναδικοί που εκδήλωναν ενδιαφέρον να στηρίξουν τη Κυβέρνησή του ήσαν οι "ακροδεξιοί" δηλαδή, οι Μοναρχικοί του Κοβέλι και οι Μισίνοι του Arturo Michelini Για να διασκεδάσει τις όποιες υποψίες για συναλλαγή κάτω από το τραπέζι,[34] ο Zoli  προχώρησε σε μια βαρυσήμαντη δήλωση σύμφωνα με την οποία δεν θα δεχόταν ποτέ να προσμετρηθούν υπέρ της κυβέρνησης του οι ψήφοι των "ακροδεξιών" , που άλλωστε ούτε είχαν  ζητηθεί , ούτε ήταν ευπρόσδεκτοι[35]. Αυτό ήταν και ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. Αν συνέχιζαν να κρατούν τη προηγούμενη στάση τους η Κυβέρνηση του, μια κυβέρνηση μειοψηφίας , θα έπεφτε και η πολιτική κρίση θα συνεχιζόταν με απρόβλεπτες  συνέπειες. 

Η πρώτη μάχη για την αυτοδυναμία δόθηκε στις 4 Ιουνίου στην  αίθουσα της Γερουσίας. Το αποτέλεσμα φάνηκε να δικαιώνει τις προσδοκίες  του Zoli .

Παρόντες Γερουσιαστές 229 .Ψήφισαν  132 υπέρ 93 κατά και 4 απείχαν. Στους 132 που ψήφισαν υπέρ εντάσσονταν  βέβαια  και οι "ακροδεξιοί " γι αυτό και ο Ζoli προχώρησε αμέσως σε μια διευκρινιστική δήλωση επισημαίνοντας με απλά μαθηματικά ότι για την αυτοδυναμία δεν χρειαζόταν 132 ψήφους αλλά μόνο 115  που είχαν εξασφαλιστεί από τους 108 Χριστιανοδημοκράτες και τους 7 της Μικτής Ομάδας. Συνεπώς οι "ακροδεξιοί" ψήφοι δεν μπορούσαν να επηρέασαν το αποτέλεσμα στο παραμικρό.
Η αναμέτρηση επαναλήφθηκε αυτή τη φορά στη Βουλή. Όπως και στη Γερουσία , έτσι και εδώ οι "ακροδεξιοί " προανήγγειλαν τη πρόθεσή τους να στηρίξουν τη Κυβέρνηση. Για μια ακόμη φορά ,ο Ζoli προχώρησε στις γνωστές δηλώσεις περί των "ακροδεξιών" ελπίζοντας σε μια νίκη όπως εκείνη της Γερουσίας .  Στη διάρκεια της ψηφοφορίας ο Domenico Leccisi έκανε την έκπληξη δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης σε ένα αντιφασίστα. Στρεφόμενος μάλιστα προς το Ζoli διευκρίνισε: "sappia che il mio è il voto di un fascista che non ha mai tradito Mussolini”.[36] Περισσότερο από προειδοποίηση ήταν μια μομφή που δεν είχε σαν παραλήπτη το Ζoli αλλά τους παλιούς του συντρόφους που τον είχαν διαγράψει από το κόμμα. 

Η  καταμέτρηση έδωσε το παρακάτω αποτέλεσμα: Παρόντες 571 ψήφισαν  560 . Από αυτούς ψήφισαν υπέρ  305 και κατά 255 . Μαγικός αριθμός που εξασφάλιζε την αυτοδυναμία, ο αριθμός 281. Δίχως όμως τους "ακροδεξιούς" ψήφους αυτό το τόσο επιθυμητό αποτέλεσμα καταντούσε χίμαιρα. Για να παρακάμψει το πρόβλημα η Κυβέρνηση κατέφυγε σε ένα τέχνασμα. Αποχαρακτήρισε τους Μοναρχικούς από τη μομφή του "ακροδεξιού" απομονώνοντας με το τρόπο αυτό τους Βουλευτές του MSI. Δίχως τους Μοναρχικούς οι "ακροδεξιοί" τώρα ήσαν μόλις 24. Μια απλή αφαίρεση αποκάλυπτε τη καινούρια πραγματικότητα . 305-24 = 281 ακριβώς.Η αυτοδυναμία ήταν γεγονός. Βέβαια στους 281 βρισκόταν και ο  Domenico Leccisi που δήλωνε "φασίστας" αλλά τυπικά τουλάχιστον, λογιζόταν ανεξάρτητος και κατά συνέπεια η ψήφος του μπορούσε να συμψηφισθεί με τις άλλες [37]. 

Την επομένη της ψηφοφορίας το  επίσημο ΄δημοσιογραφικό όργανο του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος σχολίασε το γεγονός  “ … un transfuga del Msi, Domenico Leccisi ha perfidamente offerto al Presidente del Consiglio il "modesto voto di un fascista”.[38] Στις 10 Ιουνίου ο Adone Zoli για να προλάβει γενικότερες αντιδράσεις υπέβαλε τη παραίτηση της κυβέρνησής του  την οποία ο Πρόεδρος δεν έκανε δεκτή. [39]

Στις 27 Ιουνίου 1957 ο Domenico Leccisi επέστρεψε ξανά στο κίνημα του MSI. 

Μια παρένθεση που είχε ανοίξει τον Μάιο του  1954  με τη διεκδίκηση της ψήφου κατά συνείδηση και τη διαγραφή του Leccisi από το κίνημα φάνηκε να κλείνει οριστικά με την επανένταξή του. Στις  30 Αυγούστου  1947 μια άλλη παρένθεση που είχε ανοίξει στη διάρκεια της επίμαχης ψηφοφορίας στη Βουλή στις 7 Ιουνίου έκλεισε με τη σειρά της με μια λιτή ανακοίνωση  του γραφείου Τύπου του Υπουργείου των Εσωτερικών. Το Υπουργείο αφού έλαβε υπόψη του  το αίτημα της χήρας του Μουσολίνι προς το πρόεδρο της Κυβέρνησης Ζoli να της αποδοθεί η σωρός του συζύγου της για να ταφεί στο τόπο γέννησής του, έκανε αποδεκτό το αίτημα και ήδη  το λείψανο παραδόθηκε στην οικογένεια . 

Στις 14 Μαρτίου 1958   το όνομα του Βουλευτή πέρασε και πάλι στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων .Όλα ξεκίνησαν με μια συνηθισμένη αντιπαράθεση μεταξύ του Πρωθυπουργού Adone Zoli που βρισκόταν στο βήμα και του βουλευτή Leccisi. Στη προσπάθεια του ο Πρωθυπουργός να εξισώσει σε τιμή και σε αξία τις  σημαίες των μαχητών της αντίστασης στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με εκείνες των ενόπλων δυνάμεων του Ιταλικού  Έθνους, προκάλεσε την αγανάκτηση του Βουλευτή ο οποίος τον διέκοψε με τις κραυγές  Ντροπή... Ιεροσυλία... Το ένα έφερε το άλλο , κομμουνιστές και ακροδεξιοί αλληλοβρίστηκαν και πιάστηκαν στα χέρια  με αποτέλεσμα να τραυματιστούν  4 βουλευτές. Ο Leccisi θεωρήθηκε ο υποκινητής της απαράδεκτης για τα δημοκρατικά ήθη κατάστασης και διατάχθηκε η βίαιη αποβολή του. Καθώς απομακρυνόταν από την αίθουσα πρόλαβε να κραυγάσει:  "Ζήτω ο Μουσολίνι".....
Στις πολιτικές εκλογές της 19 Μαΐου 1963 ο Leccisi δεν υπέβαλε υποψηφιότητα λόγω αποκλεισμού του από το ίδιο το κίνημα[47] . Οι λίγοι που προσπάθησαν να ανασυνταχθούν από το παλιό ρεύμα της αριστεράς κάτω από την ηγεσία του Αλμιράντε παροπλίστηκαν ο ένας πίσω από τον άλλο και στο  VII Συνέδριο της Ρώμης ο Michelini απλά επιβεβαίωσε την παντοδυναμία του υποχρεώνοντας τον Αλμιράντε να προχωρήσει σε δεύτερες σκέψεις [48].  Παρ όλα αυτά, το αποτέλεσμα των εκλογών φάνηκε να δικαιώνει εν μέρει τη πολιτική Michelini. Παρατηρήθηκε  σχετική άνοδος εδρών σε σχέση με τις εκλογές του 1958.[49]
Αργότερα ο Leccisiέγινε πάλι δεκτός στο κίνημα ,εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στο Μιλάνο, και στα 1991 δημοσίευσε ένα είδος βιογραφίας του με τίτλο: Con Mussolini prima e dopo Piazzale Loreto. [50] Αντιστάθηκε δυναμικά στο  μετασχηματισμό του MSI-DN σε Εθνική Συμμαχία (Alleanza Nazionale) παρά τις διαβεβαιώσεις του Fini ότι δεν επρόκειτο για καινούριο κόμμα αλλά για μια νέα στρατηγική.....
Πέθανε στα σε ηλικία 88 χρόνων στις 2 Νοεμβρίου 2008 στο Γηροκομείο Pio Albergo Trivulzio που φιλοξενούσε φτωχούς κατά κανόνα ηλικιωμένους.

Υποσημειώσεις:

[  1] Σχηματίστηκε η 8η και τελευταία Κυβέρνηση De Gasperi

[  2] Παραιτήθηκε  στις 18 Ιανουαρίου 1954

[14]Μια αντιδημοκρατική πρακτική ευρέως διαδεδομένη ακόμη και σήμερα στα δημοκρατικού τύπου  κόμματα.

[23]Παραιτήθηκε μετά την εκλογή του Giovanni Gronchi στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας.

[29] Στην ένατη θέση με  θητεία 683 ημερών , δηλαδή 1 χρόνου 10 μηνών και 13 ημερών. 

[37]"La fiducia al governo - racconta Leccisi nel suo volume di memorie - si reggeva su di un solo voto di maggioranza e quel voto, determinante ai fini istituzionali, era il mio ... Zoli scoprì e sostenne che trattandosi di un iscritto al Gruppo Misto, io dovevo essere considerato un "indipendente" e come tale non appartenevo al MSI".Lo storico Sergio Luzzatto ne “Il corpo del Duce” Einaudi seconda edizione a pag. 275 così commenta:  “La logica politica del ragionamento di Leccisi non avrebbe potuto essere più stringente. L’indomani l’Unità stessa abbracciava tale logica nel momento in cui polemicamente titolava:^ il voto di Leccisi… è quello decisivo!^ … per la prima volta nella storia dell’Italia repubblicana i voti neofascisti riuscivano determinanti nella composizione della maggioranza di governo. Quel voto, detratti quelli missini, concesso con la promessa di una contropartita da parte di Zoli che s’impegnava a tumulare la salma del Duce in quel di Predappio fu decisivo per la sorte del governo che mantenne la promessa.

[38]"...;ένας αποστάτης του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος,ο  Domenico Leccisi που πρόσφερε ύπουλα στο Πρωθυπουργό την "ταπεινή ψήφο ενός φασίστα".

[39]

[47]Ο τρίτος της τριανδρίας του ρεύματος της αριστεράς  ο  πανεπιστημιακός Ernesto Massi, βετεράνος του Ανατολικού Μετώπου,και της RSI ύστερα από σειρά διαφωνιών με τη κομματική ηγεσία αποχώρησε στις 15 Δεκεμβρίου από το κίνημα και ίδρυσε το Εθνικό Κόμμα εργασίας.( Partito Nazionale del Lavoro.)  

[50]Με το Μουσολίνι, πριν και μετά τη πλατεία Loreto