Η παραχώρηση του δικαιώματος παρέμβασης στις δημόσιες υποθέσεις της Ρουμανίας σε 2.000.000 Εβραίους [4], η παραχώρησης ενός δικαιώματος ισότητας ανάμεσα στον Εβραίο πού ήλθε τυχαία πριν από λίγα χρόνια και στο Ρουμάνο, ριζωμένο σ’ αυτή την γη από χιλιετίες ήταν μια αδικία πού φώναζε εκδίκηση αλλά ταυτόχρονα και ένας μεγάλος εθνικός κίνδυνος πού δεν μπορούσε να μην ανησυχήσει και να μη ταράξει κάθε Ρουμάνο πού αγαπούσε τη χώρα του [5].
Ο καθηγητής Κούζα, μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση έγραψε μια σειρά από αθάνατα άρθρα επισημαίνοντας τον κίνδυνο πού απειλούσε το μέλλον του Έθνους και ο Σύνδεσμος ( „Liga”) «σκόρπισε» σ’ ολόκληρο το Έθνος αιτήσεις πού έπρεπε να υπογράψουν όλοι οι Ρουμάνοι , απαιτώντας τη διατήρηση του άρθρου 7 του Συντάγματος. Οι αιτήσεις υπεγράφησαν κατά εκατοντάδες χιλιάδας από τους Ρουμάνους και προωθήθηκαν στη Συντακτική Συνέλευση.
Πήρα την απόφαση ότι εμείς οι φοιτητές στη διάρκεια της συζήτησης αυτής της σοβαρότατης υπόθεσης, θα ξεκινούσαμε από κάθε σημείο της χώρας, για το Βουκουρέστι και εκεί μαζί με τους φοιτητές της πόλης και τον πληθυσμό, θα οργανώναμε μια διαδήλωση με σκοπό να εμποδίσουμε την εφαρμογή της πράξης που θα σκλάβωνε το μέλλον μας. Ξεκίνησα για Cernăuţi, Cluj και Bucureşti.
Οι φοιτητές δέχθηκαν τη πρόταση και ξεκίνησε η οργάνωση της αναχώρησής μας. Για το προσδιορισμό της έπρεπε να στείλω ένα συμβατικό τηλεγράφημα . Το σχέδιο όμως απέτυχε. Υπολογίζαμε πως οι συζητήσεις για το θέμα θα κρατούσαν τουλάχιστον ένα τριήμερο, διάστημα ικανό για να προλάβουμε να μετακινηθούμε στο Βουκουρέστι.
Όμως, στις 26 Μαρτίου σι συζητήσεις δεν κράτησαν ούτε μισή ώρα: Η φιλελεύθερη κυβέρνηση και η συνέλευσις-σαν να είχαν συνείδηση της αισχρότατης πράξης τους-προσπαθούσαν να τη κρύψουν να τη περάσουν όσο γινόταν περισσότερο απαρατήρητη.Την επομένη της γιγαντιαίας ‘Εθνικής προδοσίας ο αυτοαποκαλούμενος Ρουμανικός τύπος μαζί με τον ‘ Εβραϊκό έκρυψαν την ντροπή μέσα στην σιωπή.
Οι εφημερίδες „Dimineaţa”[6], „Lupta” [7], και "Adevărul” [8], που δημοσίευαν καθημερινά ολόκληρες σελίδες με μεγάλα γράμματα σχετικά με τις διενέξεις ιδιοκτητών και ενοικιαστών στο Βουκουρέστι τώρα μόνο με μερικές λέξεις σε μια γωνία, ενημέρωναν απλά και ύπουλα:
"Το άρθρο 7 του παλαιού Συντάγματος αντικαταστάθηκε από το άρθρο 133 [9]"
Το Φιλελεύθερο Κόμμα και η χυδαία Συνέλευση του 1923 έθεταν και σφράγιζαν την ταφόπετρα πάνω στο μέλλον αυτού του λαού.
Καμία κατάρα των παιδιών , των μανάδων, των γέρων και όλων των Ρουμάνων που υποφέρουν πάνω αυτή τη γη τώρα και στους αιώνες των αιώνων δεν θα είναι αρκετή για να τιμωρήσει αυτούς τους προδότες του γένους.
Έτσι μέσα στη σιωπή και σε μια ατμόσφαιρα γενικής ηττοπάθειας , ολοκληρωνόταν αυτή η πράξη της εσχάτης εθνικής προδοσίας. Ακουγόταν μονάχα η φωνή του καθηγητή Κούζα , η προσωπικότητα που ανυψωνόταν πάνω από το ρουμανικό Έθνος.
"Ρουμάνοι .Το σύνταγμα της 28 Μαρτίου 1923 οφείλει να καταργηθεί άμεσα . Διαμαρτυρηθείτε ενάντια στη ψήφισή του. Ζητείστε ελεύθερες εκλογές. Οργανωθείτε για να διασφαλίσετε τη νίκη .Ένα νέο Σύνταγμα οφείλει να εγγυηθεί τα δικαιώματα του Ρουμανικού γένους σαν κυρίαρχο γένος του Κράτους."
Όταν στο Ιάσιο έμαθα αυτά που διαδραματίστηκαν έβαλα τα κλάματα και μονολόγησα,
-Δεν είναι δυνατόν' πρέπει τουλάχιστον να μαθευτεί, ότι διαμαρτυρηθήκατε γιατί σε ένα γένος που του επιβάλλουν παρόμοιο ζυγό , και δεν μπαίνει στο κόπο να διαμαρτυρηθεί είναι ένα γένος ηλιθίων.-
Ετοίμασα τότε μια προκήρυξη που απευθυνόταν στους κατοίκους του Ιασίου καλώντας όλους τους Ρουμάνους σε εκδήλωση διαμαρτυρίας στο χώρο του Πανεπιστημίου . Η είδηση της παραχώρησης των δικαιωμάτων στους Εβραίους διαδόθηκε σαν αστραπή σε κάθε σπίτι . Η πόλη έβραζε.
Οι αρχές, με διαταγή της κυβέρνησης κινητοποίησαν το στρατό, τη στρατοχωροφυλακή την αστυνομία : ξεκίνησαν οι προκλήσεις και η απαγόρευση της κυκλοφορίας. Τότε το σχέδιο τροποποιήθηκε . Η εκδήλωση δεν πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο αλλά σε 14 διαφορετικά σημεία της πόλης. Εδώ ξεκίνησαν διαδηλώσεις και συγκρούσεις που κράτησαν ολόκληρη τη νύχτα.
Οι αρχές , ο στρατός και οι δυνάμεις της αστυνομίας είχαν αποπροσανατολιστεί εντελώς από την απότομη μεταβολή της μορφής του αγώνα και του χώρου της διαδήλωσης, γιατί υποχρεώνονταν να μετακινούνται συνεχώς από τη μια περιοχή της πόλης στην άλλη, καθώς οι διαδηλωτές κάθε μισάωρο εμφανίζονταν σε αντίθετα σημεία.
Η ομάδα που βρισκόταν κάτω από τις διαταγές μου συγκεντρώθηκε στο δυσκολότερο σημείο το Podul Rosu (Socola) και το Τigrul Cucului εκεί που η εβραϊκή αλαζονεία υποστήριζε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να μπει κανείς αντισημίτης διαδηλωτής δίχως να τιμωρηθεί με τη ποινή του θανάτου.
Εκεί δεν κατοικούσε κανένας Ρουμάνος . Χιλιάδες Ιουδαίοι είχαν ξυπνήσει και στριφογύριζαν σαν σκουλήκια στη φωλιά τους (şi forfoteau ca un cuib de viermi). 'Οπου γίναμε δεκτοί με πυροβολισμούς απαντήσαμε και εμείς με πυροβολισμούς. Πράξαμε το καθήκον μας , ανατρέποντας κάθε τι που εμπόδιζε τη πορεία μας αποδεικνύοντας στο εβραϊκό στοιχείο ότι το Ιάσιο , η αρχαιότατη πρωτεύουσα της Μολδαβίας , ήταν ακόμη ρουμανική και ότι εκείνη μας έδινε τη δύναμη για να αγωνιζόμαστε , να ανεχόμαστε ή όχι , να αποφασίζουμε για ειρήνη ή για πόλεμο για τιμωρία ή για συγχώρεση.
Την επόμενη ημέρα έφθασαν στο Ιάσιο , για να βοηθήσουν τα δύο συντάγματα ,την αστυνομία , τη στρατοχωροφυλακή και τους Εβραίους ,το ιππικό του Birlad και οι εφημερίδες της πρωτεύουσας κυκλοφόρησαν σε ειδική έκδοση: "Το Ιάσιο έζησε μια νύχτα και μία ημέρα επανάστασης."
Αυτά καταφέραμε να κάνουμε εμείς οι νέοι ΄αυτές ήταν οι αντοχές μας τη στιγμή που ο ζυγός βάραινε πάνω στους ώμους. Δεν τα αποδεχτήκαμε όμως με ταπεινότητα , με τη μοιρολατρία των σκλάβων , με δειλία. Και αυτό έχει την αξία όρκου ιερού για μια ολόκληρη ζωή: να απαλλαγούμε από αυτό το ζυγό , όσοι αγώνες και όσες θυσίες κι αν χρειαστεί να υπομείνουμε.
Την επόμενη ημέρα πήγα στην αστυνομική διεύθυνση (la Prefectura de Poliţie) , φέρνοντας φαγητό στους συλληφθέντες. Εκεί ανακρινόταν ο συλληφθείς Julian Sirbu, με τη κατηγορία ότι ήταν ο συντάκτης του Μανιφέστου.
Βλέποντας αυτό, παρουσιάστηκα στον ανακριτή και του είπα:
-Δεν είναι ο Sirbu ο συντάκτης του Μανιφέστου. Είμαι εγώ.