Τρίτη 25 Απριλίου 2017

BRUNO SPAMPANATO: CONTROMEMORIALE 3

Επιστροφή
ΜΙΛΑΝΟ 26 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1945
Η συζήτηση συνεχίζεται πάνω στο ίδιο θέμα. Παίρνω το λόγο και εγώ. Διαθέτοντας εκατοντάδες άνδρες, που είναι συνηθισμένοι να πολεμούν,  δεν μπορούμε να ανησυχούμε για πολίτες με ένα χρωματιστό μαντήλι . Λέγω , ότι στη περίπτωση που επιθυμούσαν να πολεμήσουν , μπορούσαν να το κάνουν με τον εχθρό ή να στραφούν εναντίον μας μέχρι το σημερινό πρωινό. Δεν θα  το κάνουν όταν ο πόλεμος τελειώσει , αλλά ακόμα και σ΄αυτή  τη περίπτωση , τους περιμένουμε. Ένας εισηγείται  ξαφνικά το ενδεχόμενο της εξέγερσης. Αλλά η υπόθεση της εξέγερσης δεν βρίσκει εξαιρετική αποδοχή. Ακόμα και αυτή τη στιγμή , το χάραμα της 26ης Απριλίου ,  στη πλατεία Fiume τουλάχιστον, δεν έχουν φτάσει ειδήσεις για εξέγερση. Ο Borghese είναι της άποψης ότι συμφέρει να παραμείνουμε στις θέσεις μας και να καταλήξουμε σε μια στρατιωτική λύση, αν οι άλλες αποκλειστούν. Στη συνέχεια τηλεφωνεί στην Ιταλική Διοίκηση στο Στρατηγό Diamanti για να του αναφέρει το αποτέλεσμα της σύσκεψης. Είναι περασμένες 3.30 όταν χωρίζουμε. Περιμένουμε διαταγές από το Διοικητή.

Filippo Diamanti
To πρόγραμμα προβλέπει κάποια ώρα ανάπαυσης αλλά με ξυπνά απότομα μια ριπή αυτομάτου όπλου.Ο αδελφός μου λέει ότι είναι ο επικεφαλής Pompei που διασκεδάζει κατεβάζοντας κόκκινες σημαίες κάθε φορά που τις υψώνουν στο κτίριο μπροστά. Πλέον δεν απομένει άλλο από το να σηκωθούμε και να επιστρέψουμε στη Διοίκηση . Ακούω ότι η Νομαρχία έχει καταληφθεί . Έχουν καταλάβει και το Φρουραρχείο . Διοικητής ένας στρατηγός που ακόμα χθες τον πληρώναμε εμείς, ο Faldella. Αυτή η είδηση αξίζει για εκατό. Από τη πόλη τίποτα νεώτερο για την ώρα . Στις 9 μας τηλεφώνησαν από τη Piazza della Scala όπου  ένα τμήμα μας που δέχτηκε επίθεση, απάντησε στα πυρά. Στις 9,45 φέρνουν στη πλατεία Fiume ένα νεκρό ναύτη και ένα τραυματία. Από μακρυά φαίνεται να κινούνται φορτηγά με μεγάλες κόκκινες σημαίες που όμως δεν πλησιάζουν . Περνώ εκείνες τις πρώτες ώρες στο γραφείο του Riccio, όπου έχει εγκατασταθεί και ο Borghese. Αυτός μου λέει, ότι μας έκαναν πρόταση να  παραδοθούμε , και ότι η πρόταση τους  απορρίφθηκε. Διαπραγματεύονται για τη « Decima » ο Riccio και ο Διοικητής De Martino, και για το Corpo Volontari Li­berta ο ταγματάρχης Argenton και ο λοχαγός Federico Serego της Alighieri. Η επαφή έγινε στα γραφεία της Credito Lombardo, στην οδό Manzoni. 

Εξακολουθεί να παραμένει  σε ισχύ  η πρόταση που συζητήθηκε τη νύχτα για  στρατιωτικού τύπου λύση,   και οι άνδρες παραμένουν σε επιφυλακή.

Στη πόλη μόλις σταμάτησαν ένα φορτηγό της "Δέκατης" . Η Διοίκησή μας ζητά την άμεση απελευθέρωση  του  και απαιτεί εξηγήσεις , το φορτηγό αποδεσμεύεται και οι εξηγήσεις δίδονται. Το φορτηγό το οδηγούν  στη πλατεία Fiume  3-4 "παρτιζάνοι " που ανεμίζουν λευκό πανί. 

Το μεσημέρι φτάνουν φορτηγά με δικές μας δυνάμεις. Κατάφεραν να περάσουν . Οι ναυτικοί τραγουδούν , έχουν τα πρόσωπα καλυμμένα με στρώμα σκόνης, πηδούν από τα φορτηγά, συντάσσονται.

 Maria Pasquinelli
Για τη πράξη της αυτή δικάστηκε από

 "συμμαχικό" δικαστήριο και καταδικάστηκε

 στη ποινή του θανάτου. 

Αρνήθηκε κατηγορηματικά  να ζητήσει χάρη .
"Από τώρα δηλώνω ότι δεν  πρόκειται  ποτέ
 να  απευθυνθώ στους δυνάστες  της Πατρίδας
 μου υπογράφοντας αίτηση χάριτος."
Τα δωμάτια εξακολουθούν να είναι πάντα γεμάτα όπως και τη προηγούμενη ημέρα. Έρχεται ο Gemelli, υφυπουργός Ναυτικού. Ο Gelormini, Διοικητής της GNR στο Milano. Έρχεται η χήρα του Bardelli (Πρόκειται για τη Luigia Maresca σύζυγό του παλιού Διοικητή του τάγματος "Barbarigo" Umberto Maria Adriano Bardelli που είχε σκοτωθεί στις 8 Ιουλίου 1944 Θ.Μ). . Βλέπω τη Maria Pasquinelli, που στις 10 febbraio '47, την ημέρα της ιταλικής υπογραφής στο diktat, θα σκοτώσει στη Trieste τον Άγγλο Ταξίαρχο De Winton. Για να θυμίσει στο κόσμο τη Trieste : θα πει η Pasquinelli στους Βρετανούς στρατοδίκες της  Α.Μ. Η Maria Pasquinelli μου δίνει τώρα μια δέσμη εγγράφων Είναι τα πρακτικά της Φασιστικής ομοσπονδίας της Pola με τους καταλόγους των « infoibati »: ένα καταπληκτικό και τρομερό ντοκουμέντο της σλαβικής απανθρωπιάς.
Οι ώρες περνούν και ακόμη έρχεται κόσμος.Ντιβάνια, καθίσματα , τραπέζια , όλα χρησιμεύουν στην αναμονή και έτσι φτάνουν οι πρώτες ώρες του απογεύματος. Ένας πυκνός και ανακόλουθος ήχος φωνών κυριαρχεί όπου μόνο η αναφορά σε ένα όνομα, εκείνο του Μουσολίνι, δημιουργεί παύσεις σιωπής.
Μόνο στις 14.45 παρουσιάζονται ο λοχαγός και ο ταγματάρχης της CVL Έρχεται και ο ταγματάρχης Bocchia του Φρουραρχείου για τη παράδοση-παραλαβή. Όπως έκανε και ο Στρατός έτσι και η Δέκατη θα παραδώσει κανονικά το ταμείο , με όλους τους τύπους, μέχρι και τη τελευταία "πεντάρα" των όσων διαθέτει.
Η συνομιλία ανάμεσα στο Διοικητή Borghese και τους πληρεξούσιους είναι συντομότατη. Στις 14.55 ο σαλπιγκτής σαλπίζει γενικό προσκλητήριο. Κατεβαίνει ο Borghesee για να μιλήσει στους άνδρες. Τρία σαλπίσματα χαιρετίζουν την άφιξη της τριγωνικής σημαιούλας της ομάδας μάχης «Todaro». Ο Διοικητής στέκεται μπροστά στους ναυτικούς .
Τους χαιρέτισε:« Decima, marinai! ». 
Απάντησε μια σταθερή κραυγή:« De­cima, comandante! ». 
Ο Borghese είπε ότι η Repubblica Sociale τελειώνει μαζί με το πόλεμο , αλλά παραμένουν οι αρχές της, η υπεράσπιση της τιμής μέχρι και του τελευταίου , η υποχρέωση όλων να ανταποκριθούν σε κάθε προσκλητήριο της χώρας. Είπε ότι τα όπλα θα παραδοθούν σε αυτόν γιατί η « Decima » δεν παραδίδεται , αλλά, αποστρατεύεται..... Κάνει προσκλητήριο των νεκρών ναυτών .
Έπεφτε μια ελαφριά, πυκνή βροχή. Αυλάκωνε τα κράνη , γλιστρούσε στα πουλόβερ, στις κάνες των αυτομάτων. Οι άνδρες βγήκαν από τη σιωπή « Trieste, Διοικητά! ». Η κραυγή παρέμεινε στη πλατεία, κλεισμένη από παντού με συρματοπλέγματα. 
Τρία σαλπίσματα και η ρεπουμπλικανική πολεμική σημαία υπεστάλη. Ο μαύρος αετός ,εναρμονισμένος στα 3 χρώματα έκλεινε τα φτερά του στις πτυχές του πανιού που κατέβαινε αργά. Οι "παρτιζάνοι" αξιωματικοί και η συνοδεία τους είχαν σταθεί σε στάση προσοχής. Είμασταν όλοι στρατιώτες, είμασταν όλοι Ιταλοί.
Εκείνη τη στιγμή δόθηκε και ο χαιρετισμός στο Duce. Οι ναυτικοί φώναξαν: « A noi! ».
Και έτσι ο Μουσολίνι χαιρετήθηκε από ένα ένοπλο τακτικό τμήμα της Repubblica Sociale Italiana, στο Milano, την 17 ώρα της 26 Απριλίου. 
Εδώ και μια ημέρα η πόλη είχε εγκαταλειφθεί , και εκείνος πήγαινε να συναντήσει τη τύχη του.




Κυριακή 23 Απριλίου 2017

BRUNO SPAMPANATO: CONTROMEMORIALE 2

Επιστροφή
ΜΙΛΑΝΟ 25 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1945
Το επόμενο πρωί -25 Απριλίου --ο ναύτης με ειδοποίησε ότι με αναζητούσε ο Borghese . Οι δικοί μου είχαν φύγει από το ξενοδοχείο και είχαν μετακομίσει σε ένα δωμάτιο που είχα βρει στη Via Lambrate 15 σε μικρή απόσταση από τη πλατεία Loreto. Εγώ με τον αδελφό μου είχα μετακινηθεί στο απόσπασμα της "Δεκάτης" στη πλατεία Fiume. Πηγαίνω στο Borghese. Τον βρίσκω να συζητά με το Gennaro Riccio τον διοικητή του αποσπάσματος του Μιλάνου: στη πραγματικότητα είναι ο έμπιστος αξιωματικός του για τις περισσότερο ευαίσθητες υποθέσεις .O Borghese μου λέει πως έχει θέσει τη « Decima » σε κατάσταση συναγερμού. Είδε το Duce μετά από μένα . Αλλά οι ειδήσεις είναι οι ίδιες. Οι "σύμμαχοι" που προελαύνουν, οι Γερμανοί που τους αφήνουν να προελάσουν και ένας παράδοξος αγώνας που οι δικοί μας διεξάγουν, εδώ και εκεί , δίχως συγκεκριμένους στόχους.. Τώρα μου έλεγε ότι ήθελε να καλέσει σε αναφορά τους αξιωματικούς."Κάνε το γρήγορα " τον συμβουλεύω. Αλλά αυτός περιμένει να φθάσουν και οι άλλοι. Η διοίκησή του παρέμενε , ακόμα και σ΄αυτή τη συντυχιά , ένα είδος μικρού και άκαμπτου στρατιωτικού σοβιέτ , με αυτόν αρχηγό. Αποφασίζεται να ξαναβρεθούμε το βράδυ .Εγώ στο μεταξύ θα επέστρεφα στη Νομαρχία , το είχα ήδη αναφέρει τηλεφωνικά στο Bombacci. 
Ο Bombacci ήταν αυτός που μου ανάγγειλε την κινητοποίηση των φασιστών του Μιλάνου. Αλλά για οριστική απόφαση ούτε αυτός γνώριζε τίποτα. Ακόμα και οι πλέον πρωταρχικές λεπτομέρειες για εκείνη την ημέρα αποτελούν μέρος του "μυστικού του Βορρά". Εκείνη τη στιγμή μπορούσε να γίνει λόγος μόνο για το Μιλάνο . Οι τηλεφωνικές επικοινωνίες με τις επαρχίες είχαν καταστεί δύσκολες , κάποιες Νομαρχίες δεν απαντούσαν πλέον , οι Ομοσπονδίες (federazioni dei fasci di combattimento) έκαναν λόγο για κολώνες φασιστών σε σύμπτυξη. Ήσαν οι Φασίστες των περιοχών πάνω από το Πάδο όπου εμφανίζονταν τα πρώτα τεθωρακισμένα του εχθρού. Από διάφορα σημεία επαναλαμβάνεται ότι   τμήματα μας αρνήθηκαν  να εγκαταλείψουν τις  θέσεις τους. Τα ονόματα χάνονται σε εκείνες τις θυελλώδεις ημέρες. Δεν υπάρχει πλέον μόνο το παράδειγμα των ατλαντικών φρουρίων της Βέρμαχτ . Το λέω στο Bombacci; και αυτός: « Αυτό είναι υπέροχο όμως δεν λύνει τίποτα». Από τη πλευρά της Γερμανικής Ανωτάτης Διοίκησης εξακολουθούν να λείπουν ειδήσεις. Ούτε και εδώ στις διοικήσεις τους αφήνουν να ξεφύγει μια λέξη . Απαντούν: αυτές είναι οι διαταγές. Και για σήμερα και για αύριο απαντούν, περιμένουμε διαταγές. .Για τη Wehrmacht αυτή είναι μια έκτακτη υποχώρηση : για πρώτη φορά δεν γίνεται λόγος για οχυρά που αντιστέκονται ,  παραμικρή αναφορά για αντίδραση. Διαταγή και αυτό; Ούτε μοιάζουν να συγκινούνται για κάτι που ήδη  μοιάζει με την υποχώρηση των Γάλλων ανάμεσα σε Μάιο και Ιούνιο του 1940. Για να συγκινηθούν  περιμένουν μια διαταγή. « Χρειάζεται να ληφθεί μέριμνα για το Mussolini πριν η υποχώρηση φτάσει μέχρι εδώ και τον συμπαρασύρει» έλεγε ο  Bombacci. Έγινε πάλι συζήτηση για τη Valtellina. « Πηγαίνω μόνο αν πάει και αυτός-λέει- αλλά μοιάζει  σαν να θέλουμε να εγκλωβιστούμε». Λέγει ότι κάτι τέτοιο  αποτελεί πλέον την αποκορύφωση της κατάρρευσης ....... Παρ΄όλα αυτά μπορεί ακόμα να σωθεί ο Μουσολίνι,  επιμένει ο Bombacci. « Τους γνωρίζω τους κομμουνιστές — λέγει — οι κομμουνιστές δεν πρόκειται να χάσουν την μοναδική ευκαιρία να δημιουργήσουν χάος, μόνο το χάος χρησιμεύει στους κομμουνιστές και αυτός είναι ο λόγος που θα θελήσουν να βγάλουν εκείνον από τη μέση. Είναι ο μόνος ικανός να δημιουργήσει στην Ιταλία καταστάσεις και οι κομμουνιστές θέλουν μόνο τη δική τους κατάσταση. ». 
Αφήνω το Bombacci πριν ακόμα το ρολόι δείξει έντεκα. Τηλεφωνώ στο Barghini, τον βρίσκω στο σπίτι, μου είπε ότι το περασμένο βράδυ είχε φιλοξενήσει το Buffarini. Ότι είχαν έλθει  Pavolini, ο πρώην  υπουργός Riccardi, ο Νομάρχης  Turchi, ο δημοσιογράφος Baroni, νομάρχες , κομματικά στελέχη. Ήθελαν όλοι να μάθουν νέα από το  Buffarini. Εντελώς φυσικό να ζητήσω και εγώ κάτι από το φίλο μου. Και εγώ ήθελα να ενημερωθώ από το  Buffarini. Ο Barghini μου απαντά ότι για το   Buffarini, όπως έχουν έλθει τα πράγματα , δεν απομένει τίποτα άλλο  από το να μεταφέρει το  Mussolini στην Ελβετία.. Ο Buffarini τη προηγούμενη ημέρα είχε πάει στο Duce, για να του μιλήσει και τον είχε συνοδεύσει ο Barghini. Του είχε επαναλάβει τι σημασία  είχε για όλους να σωθεί ο Αρχηγός   Άλλωστε , αυτό έπραξαν  πάντα οι Αρχηγοί του Κράτους ή της Κυβέρνησης , όταν εξέλειπε κάθε δυνατότητα αντίστασης. Ο Duce ήταν αρκετά στοργικός  με τον πρώην υπουργό του, αλλά δεν φαινόταν να έχει πεισθεί γι αυτό. Φαινόταν πεπεισμένος για άλλες λύσεις. 
Τώρα που επιστρέφω στη « Decima » παρατηρώ προσεκτικά  το πλήθος στους δρόμους. Τίποτα το ασυνήθιστο. Ίσως μια πρώτη αίσθηση αποξένωσης, απόστασης ανάμεσα στο πλήθος και τις στολές μας, ίσως και να είναι  απλά η ιδέα μου. Στη πλατεία  Fiume σταματώ το αυτοκίνητο μπροστά από τη μπάρα. Όλη η περιοχή του αποσπάσματος  είναι περιφραγμένη με συρματόπλεγμα. Χρέη φρουρών εκτελούν ναύτες πάνοπλοι.΄ Τα 12/7 σε θέση μάχης .Παίρνω από το αυτοκίνητο  τα χαρτιά μου και ανεβαίνω πάνω. Από εκείνη τη στιγμή δεν έχω πλέον επαφές με τη πολιτική κατάσταση.
Γύρω στις 4 το απόγευμα προσπαθούμε να συνδεθούμε με τη Νομαρχία. Δεν μπορούμε να βγάλουμε το παραμικρό συμπέρασμα.Ένας μοτοσικλετιστής μας πληροφορεί  και μια Μαύρη Ταξιαρχία (όμως ποια;) ετοιμάζεται να αναχωρήσει. 

Είπα στο Borghese, ότι θα έπρεπε να ληφθεί μέριμνα για το στρατιωτικό ραδιόφωνο, το Radio-Fante. Είναι ένα επί πλέον μέσο επικοινωνίας τόσο με τους στρατιώτες όσο και με τους πληθυσμούς του Βορρά. Ο Borghese συμφωνεί. Μου δίνει 20 άνδρες υπό τη διοίκηση του υποπλοίαρχου Ducci. Έρχονται μαζί ο υπολοχαγός Zanfagna, ο Genta, ο αδελφός μου Francesco, και κάποιοι άλλοι. Του αυτοκινήτου μας προηγούνται καμιόνια με ναύτες. Στο κέντρο συναντάμε τα φορτηγά με τους « παρτιζάνους », κόκκινο μαντήλι στο λαιμό. Μας κοιτούν, τους κοιτάμε. Ποιος διοικεί το Μιλάνο σήμερα; 

Στην οδό Rovani παραμένει ακόμη κάποιος Γερμανός βαθμοφόρος. Υπάρχουν ακόμη δικοί μας . Ο Ducci αναλαμβάνει τη διοίκηση και ύστερα από λίγα λεπτά το Radio-Fante εκπέμπει σαν Radio-Decima Mas. Είναι μια εκπομπή πρόχειρη, εκτός ωραρίου και δίχως πρόγραμμα. Είναι 6.30 μ.μ της 25 Απριλίου. Το Ρεπουμπλικανικό ραδιόφωνο σιωπά. Έχει ήδη καταληφθεί; Μιλώ από το Radio-Decima. 
Το τραγούδι της « Decima » έχει ανοίξει την εκπομπή: 
« De­cima, Flottiglia nostra
che beffasti l'Inghilterra... 
Vittoriosa ad Alessandria
Malta Suda e Gibilterra... ». 
Λέγω στους στρατιώτες να μη σκορπίσουν , να παραμείνουν πάνω από όλα στρατιώτες να έχουν στο νου ότι και μέσα από μια ήττα μπορεί να διαφυλαχθεί η στρατιωτική τιμή, την οποία κανείς μέχρι τώρα, δεν έχει διαφυλάξει καλύτερα από αυτούς, λέγω ότι διατηρώντας την τιμή αφήνουμε ανοικτή τη πόρτα για το μέλλον, λέγω για τους συμμάχους μας μας που μας είδαν να αγωνιζόμαστε και οι οποίοι υποχωρούν κάτω από την ίδια κακοτυχία. 
Ένας δίσκος επαναλαμβάνει σαν σε μουσική υπόκρουση: 
« Camerata Richard », ένα δημοφιλές τραγούδι που ήταν και το δικό μας ραδιοφωνικό σήμα: 
« Ca­merati d'una guerra 
camerati d una sorte 
chi divide pane e morte 
non si scioglie sulla terra 
Camerati d'una guerra 
ca­merati d'una sorte 
chi divide pane e morte 
piu nessun li scioglierâ ».
Τώρα μιλώ για εκείνους της « Decima », και ακόμη ένας δίσκος με το τραγούδι της « San Marco ». Από το μικρόφωνο το τραγούδι ξεχύνεται προς τους ναύτες, προς όλους τους στρατιώτες: 
« San Marco, San Marco 
cosa importa se si muore... ». 
Ίσως, οι μάχες να έχουν σταματήσει ή σύντομα θα σταματήσουν. Αλλά αυτός ο στρατός των Ιταλών έχει δικαίωμα να περιμένει, με τα όπλα στο χέρι, τον νικητή εχθρό. Αυτό λέω από το ραδιόφωνο. 
Αφήνομε την οδό Rovani μετά τις 8 μ.μ. Παρέμειναν στο ραδιόφωνο, ναυτικοί με τον Genta. Θα το παραδώσουν στη Finanza, αλλά την επόμενη ημέρα. 
Στη πλατεία Fiume ακούω μια περίεργη ιστορία για συσκέψεις στην Αρχιεπισκοπή: ότι σ΄αυτές πήρε μέρος και ο Duce. Ο Borghese, που ήρθε τότε,είπε ότι ο Mussolini αναχώρησε.
Ακριβώς έτσι, ότι ο Mussolini αναχώρησε. 
Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα ο Borghese μας καλεί σε σύσκεψη . Το δωμάτιο του Riccio είναι γεμάτο από αξιωματικούς, καπνό και φωνές. 
Έρχεται ο Rolandino, ένας δημοσιογράφος διαπιστευμένος στο Στρατάρχη Graziani. Τον παρακαλώ να κρατήσει σημειώσεις , μπορούν να είναι χρήσιμες. Φτάνει ο Carlo Borsani. Παραμερίζουμε για να περάσει ο τυφλός. Έπειτα , μπαίνει ο Borghese. 
Ο Borghese εκθέτει τη κατάσταση: Τα τάγματα της « Decima» συμπτύσσονται από Βορρά, από το Νότο συμπτύσσονται το « Lupo », το « Barbarigo », το τάγμα « N. P. » και η ομάδα «Colleoni », δικά μας τμήματα βρίσκονται ακόμη στο Sesto Calende, Arona, Pallanza, Torino, Genova, οχυρά έχουν απομείνει στις περιοχές της Αδριατικής. Ο διοικητής Borghese είναι σίγουρος, ότι οι άνδρες θα ανταποκριθούν σε οποιαδήποτε διαταγή Όμως όλες οι καταστάσεις είναι άμεσα συνδεδεμένες με εκείνες των ενόπλων δυνάμεων και οι ίδιες οι ένοπλες δυνάμεις ακολουθούν τις τύχες των Γερμανικών. Αυτό είναι το σκοτεινό σημείο . Ποια θα είναι η κατάληξή τους;
Στο μεταξύ υπάρχει η εκκρεμότητα του Μιλάνου . Μετά την αναχώρηση της Κυβέρνησης τίθεται το ερώτημα αν πρέπει η πόλη να εγκαταλειφθεί ή να τηρηθούν οι θέσεις . Οι απόψεις διίστανται. Κάποιες στιγμές ο τόνος της συζήτησης γίνεται πιο δυνατός. Κάποιος διακόπτει: τί κάνουν οι Γερμανοί στο Μιλάνο; Απάντηση του Borghese: δεν κινούνται, έχουν εντολή να μη κινηθούν , περιμένουν να παραδοθούν. Ένας άλλος λέει: γιατί δεν γίνεται ένα τηλεφώνημα στο Γερμανικό Φρουραρχείο του Μιλάνου. Η διοίκηση του στρατηγού Wening επιβεβαιώνει : τα στρατεύματα είναι συγκεντρωμένα στα στρατόπεδα. Ο Borghese τους καλεί στο τηλέφωνο και ζητά να μάθει αν νοιώθουν σε θέση να αναλάβουν στο πλευρό μας, στρατιωτική πρωτοβουλία. Απάντηση: όχι , οι διαταγές της Ανωτάτης Διοίκησης είναι διαφορετικές. Εξετάζεται το ενδεχόμενο αν μπορούν να συγκεντρωθούν στο Μιλάνο τουλάχιστον τα κοντινότερα σ΄αυτό αποσπάσματα. Η κατάσταση χειροτερεύει από ώρα σε ώρα και χρειάζεται να ξεπεραστεί το πρόβλημα του Μιλάνου: να ληφθεί απόφαση για το Απόσπασμα. 
Ο Riccardi ενημερώνει ότι στις 4 πρόκειται να αναχωρήσει από τη πόλη μια τελευταία φάλαγγα την οποία θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε..

Δευτέρα 17 Απριλίου 2017

BRUNO SPAMPANATO: CONTROMEMORIALE

Είχα δει πολλές φορές το Μουσολίνι στο Βορρά, και πολλές φορές τον είχα δει πρωτύτερα,  πριν  η κακοτυχία τον οδηγήσει στη λίμνη. Αλλά δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω την εντύπωση που  έχω τώρα για τη πρώτη φορά. Δεν γνωρίζω αυτό που μπορεί να συμβεί . Δεν γνωρίζω  τίποτα και δεν είμαι σε θέση να προβλέψω τίποτα. Αλλά ο Μουσολίνι είναι πραγματικά ένας άλλος Μουσολίνι που δεν γνωρίζω , ο οποίος μου προκαλεί  μια καινούρια , απεριόριστη θλίψη. Είμαι εκεί όρθιος, δίχως να τολμώ να μιλήσω. Ειδικά από αυτή τη τελευταία , συντομότατη ακρόαση δεν έχω κρατήσει ούτε μια σημείωση. Έχω στο μυαλό κάποιες φράσεις , ακόμα και κάποια αποσπάσματα , λες και δεν πέρασαν τα χρόνια από τότε.
Αυτός που μου μιλά είναι ο Μουσολίνι . Λέγει:

- Φτάσαμε στο Αμήν .
Διακόπτω ίσως από απερισκεψία.
-Ντούτσε δεν μπορείτε να μιλάτε για για μέλλον, είσαστε εδώ.
Πιάνει στον αέρα εκείνη τη λέξη "μέλλον" ...
- ... Μέλλον λέξη ερμητική . Μόνο τα γεγονότα μπορούν να  δώσουν σ΄αυτό κάποιο νόημα, αλλά φτάνουμε σε ένα σημείο που οι άνθρωποι μετατρέπονται σε θεατές.
Δημιουργήθηκε μια σύντομη σιωπή: δεν θυμάμαι τι  είπα στη συνέχεια γιατί εκείνος συνέχισε να μιλά, αλλά με μια  διαφορετική φωνή.
-Το ότι εξακολουθώ να υπάρχω δεν έχει παρά  μια αμελητέα μόνο σπουδαιότητα . Αυτό που ενδιαφέρει είναι τα όσα έχουν γίνει. Πολλά πράγματα έχουν καταστραφεί , πολλά ακόμα  θα καταστραφούν στη συνέχεια . Αλλά ακόμα και έτσι η ζημιά δεν είναι ανεπανόρθωτη Σας θέτω ένα ερώτημα. Απαντήστε...
Είπε:
-Θα διατηρήσουν οι Ιταλοί τη μνήμη αυτής της περιόδου; Αλλά δεν περιμένει μια απάντησή μου.
Είπε:
-Αν οι Ιταλοί έχουν μνήμη θα ξαναφτιάξoυν την Ιταλία.
-Ντούτσε , διέκοψα πάλι , αλλά δεν μου άφησε χρόνο.
-Ο Gatti μου είπε πως δεν ήλθατε μόνος.
Ναι συνοδευόμουν από ανθρώπους που ήθελαν να τον χαιρετίσουν.Έδωσε εντολή να παρουσιαστούν και εγώ ο ίδιος έσπευσα να τους καλέσω. 
-"Decima" χαιρέτισαν μπαίνοντας. 
Αυτός είπε:
-Camerati. 
Ζήτησε πληροφορίες γι αυτούς και για τη δράση τους και από το Zanfagna ενημέρωση για τη πολεμική δράση της "Δεκάτης . Στη συνέχεια υπέγραψε τις ταυτότητές τους .Δυο φορές είδαμε την πόρτα εισόδου να μισοανοίγει  προσεκτικά.
Ο Μουσολίνι είχε σηκωθεί όρθιος  , βρισκόταν  στο κέντρο του δωματίου , εμείς στεκόμασταν μπροστά του πάντα σε στάση προσοχής. Κάποιος χτύπησε τη πόρτα διακριτικά. Καταλάβαμε και χαιρετίσαμε . Αλλά σε μένα μου έκανε νόημα να παραμείνω.
Θυμάμαι μόνο το Μουσολίνι που είπε.
-Κανείς δεν γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί απόψε , ή αύριο ή μετά. Αλλά εγώ σας έχω δείξει πολλές φορές το δρόμο,  και τώρα ακόμη....
Και στη παράκλησή μου να μου δώσει μόνο διαταγές :
-Δεν υπάρχουν διαταγές .Δεν μπορώ να δώσω διαταγές πλέον . Να υποδείξω δρόμο ναι.
Αυτό που μου είπε ο Μουσολίνι στη συνέχεια   δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ.
-Με οποιοδήποτε τρόπο προκειμένου να ξαναγίνει η Ιταλία ισχυρή. Η ισχύς ισοδυναμεί με το χώρο , την επιρροή, τον πλούτο. Η κοινωνική επανάσταση δεν είναι υπόθεση για λαούς οκνηρούς ή για άθλια Έθνη, οποιαδήποτε κοινωνική επανάσταση έχει ανάγκη από αυτούς τους όρους , αυτή είναι η διόρθωση που ο Φασισμός επέφερε στον σοσιαλισμό δίχως την οποία  θα καταντούσε μια χάρτινη επανάσταση. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να το αγνοήσει. 
Στη συνέχεια ο Μουσολίνι είπε:
Έχετε καταγωγή από το Νότο , προέρχεστε από τη θάλασσα, ο εχθρός βρίσκεται στη θάλασσα, είναι ο μόνος εχθρός. Πείτε το αυτό και οποιαδήποτε πολιτική και αν ακολουθήσει η Ιταλία , και με όποιο τρόπο και αν ονομάζεται αυτή, θα είναι ιταλική πολιτική μόνο αν υποχρεώσει την Αγγλία να μας αφήσει να αναπνεύσουμε στη θάλασσα. Την υποχρεώσαμε μια φορά και είμαστε στο σημείο αυτό. Αλλά τα έθνη έχουν ζωή μεγαλύτερη από εκείνη των ηγετών τους. Η Ιταλία έχει περιοριστεί στο Μιλάνο αλλά μόνο για μια χρονιά. το 1945. Η ζωή των Εθνών δεν σταματά πάνω σε κάποια  χρονιά.
Ο Μουσολίνι δεν μου είπε τίποτα περισσότερο. Με χαιρετά . Εγώ δεν έλεγα τίποτα. Στη συνέχεια μου άπλωσε το χέρι και ενστικτωδώς θέλησα να επαναλάβω  τη παλιά χειρονομία που συνηθίζεται στην ιδιαιτέρα  πατρίδα μου από  τα παιδιά  για τους γονείς.
Έσκυψα να του φιλήσω το χέρι. Δίχως να πει μία λέξη παραπάνω ο Μουσολίνι μου άγγιξε το μάγουλο.
Δεν θυμάμαι αν τον αποχαιρέτισα.

Παρασκευή 14 Απριλίου 2017

II ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΣΤΑ 1918


ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Διοικητής
Συνταγματάρχης Πεζικού Κονταράτος Ιουλιανός
Επιτελάρχης
Ταγματάρχης Πεζικού Καλογεράς Ιωάννης.
Διευθυντές Επιτελικών Γραφείων 
I. Λοχαγός Μηχανικού Χατζημιχάλης Χρ.
II. Ταγματάρχης Πεζικού Ζαβός Αριστείδης
III. Ταγματάρχης Πεζικού Τότσικας Κων/νος
Διοίκηση Πεζικού
Συνταγματάρχης Πεζικού Κουβέλης Αριστείδης μέχρι Σεπτεμβρίου 1918 
Αρχηγός Πυροβολικού
Αντισυνταγματάρχης Πυρ/κοΰ Ταρσούλης Ιωάννης,
ΣΤΑΘΜΟΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
27 Φεβρ.1918- 4 Απριλίου 1918-Αθήναι
Απρίλιος -Μάιος 1918  Θεσσαλονίκη
Ιούνιος Σεπτέμβριος 1918  Τουρίτσα (Τριάδα)
Οκτώβριος 1918 Δεμίρ Ισσάρ (Σιδηρόκαστρο)
Νοέμβριος 1918 Σταυρός.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
ΠΕΖΙΚΟ
 Ιον Σύνταγμα Πεζικού
7ον Σύνταγμα Πεζικού 
34ον Σύνταγμα Πεζικού 
ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟ
ΙΙα ΜΟΠ (Ταγ/ρχης Πυρ/κου Μαμούρης Κωνσταντίνος) 
ΙΙβ ΜΟΠ (Λοχαγός Πυρ/κού Αναστασάκος Δημ.) 
ΙΠΠΙΚΟ
II Ημιλαρχία 
ΜΗΧΑΝΙΚΟ
II Διλοχία Σκαπανέων 


Τετάρτη 12 Απριλίου 2017

ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΣΕΡΡΩΝ ΣΤΑ 1918

ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Διοικητής
Υποστράτηγος Χριστοδούλου Νικ. Σεπτ 1918—Απρ. 1918 και Υποστράτηγος Ζυμβρακάκης Επαμεινώνδας Απρ.—Δεκ. 1918
Επιτελάρχης
Αντ/ρχης Μηχανικού Αφθονίδης Γεώργιος μέχρι Σεπτ. 1918 και Ταγμ/ρχης Πεζικού Ψιάρρης Δημ. από Σεπτ. 1918.

Διευθυντές Επιτελικών Γραφείων

I.    Ταγματάρχης Πεζικού Δημητρέας Ιωάννης

II.   Ιλαρχος Κουμαντάνος Α.
Ill.  Ταγματάρχης Πεζικού Ψιάρρης Δημήτριος
Δοικητής Πεζικού
Συνταγματάρχης Πεζικού Τριλίβας Ιωάννης
Αρχηγός Πυροβολικού
Αντισυνταγματάρχης Πυροβολικού Πανουργίας Στυλιανός
Δοικητής Μηχανικού
Λοχαγός Μηχανικού Ρηγόπουλος Τρύφων.
ΣΤΑΘΜΟΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
Σεπτέμβριος—28 Νοεμβρίου 1916 Θεσσαλονίκη
26 Νοεμβρίου—22 Ιουνίου 1917 Μποέμιτσα (Αξιούπολις)
22 Ιουνου-15 Οκτωβρίου 1917 Αθήναι
23 Όκτωβρίου 1917- 2 Μαρτίου 1918 Μποέμιτσα (Αξιούπολις) 
3 Μαρτίου -Μάϊος 1918 Λιβάδι
3 Σεπτεμβρίου 1918 Κιλινδίρ (Καλένδρια)
29 Σεπτεμβρίου 1918 Λαχανά
6 Όκτωβρίου 1918 Σέρραι
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
ΠΕΖΙΚΟ
ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟ
ΣΙ Μ.Ο.Π. (Ταγ/ρχης ΓιαλίστραςΣέργ.) 
Σ2 Μ.Ο.Π. (Ταγ/ρχης Κολοκοτρώνης Βλαδίμηρος)
ΙΠΠΙΚΟ
Σ. Ήμιλαρχία
ΜΗΧΑΝΙΚΟ
Σ. Διλοχία Σκαπανέων

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ


Τρίτη 11 Απριλίου 2017

BELLINI DELLE STELLE-LAZZARO URBANO :DONGO LA FINE DI MUSSOLINI

Αφήγηση του Urbano Lazzaro με το ψευδώνυμο Bill.
« Έπιασα το Mussolini, στο Dongo. Τον συνέλαβα εγώ ο ίδιος. Τώρα είναι κάτω από ισχυρή συνοδεία, στο σαλόνι του Δημαρχείου. »
Υποδέχομαι μάλλον αδιάφορα την είδηση. Δεν συνειδητοποιώ τη σπουδαιότητα του γεγονότος. .....
« Πάει καλά, πάμε » λέω. Και κατευθυνόμαστε προς το χωριό. Καθώς περπατάμε ,ο Bill μου διηγείται τα όσα έχουν συμβεί.
Nel frattempo io, a Dongo, proseguo l'operazione di controllo. II rumore della sparatoria contro l'autoblinda non mi turba. In breve tutto é finito: i fascisti si sono arresi. Due di essi pero hanno tentato di fuggire; uno, Paolo Porta, fedérale fascista di Como e ispettore genérale dei Fasci dell'Alta Italia, é stato ripreso subito; l'altro non e stato ancora scovato, essendosi gettato fra i cespugli e le rocce della sponda del Lago. Le ricereche continuano.
Τον σκουντώ στον ώμο και του λέω:« Σύντροφε! »
Καμιά κίνηση, καμιά απάντηση.
Με πλησιάζουν ο λοχίας Di Paola και ο οδηγός Pirali 
από το Dongo,που παρατηρούν με περιέργεια τη σκηνή.
Με ειρωνική και απότομη φωνή,τον ξαναφωνάζω σκουντώντας
 τον παράλληλα στον ώμο.« Εξοχότατε! »
Δεν απαντά, δεν κουνιέται.Τότε νευριασμένος φωνάζω δυνατά:
« Cavalier Benito Mussolini! »
Mentre sonó intento alia verifica dei documenti dei soldati tedeschi sul secondo camion, e non mi passa neppure in mente l'avvertimento di Pedro circa la presenta di Mussolini nella co­lonna, mi sentó chiamare forte e concitatamente:« Bill!... Bill!... »
Scendo súbito dal camion e vado incontro al garibaldino che mi chiama. É Giuseppe Negri, zoccolaio di Dongo, il quale i stato in carcere per circa tre mesi perché favoreggiatore dei par­tigiani, al tempo della cattura e fucilazione del Comandante e del Commissario della 52a Brigata Garibaldi, nel mese di dicembre 1944.
« Oh, Bill, vieni qui in disparte! » dice piano emozionatissimo ed eccitato.
« Be'! che c'é ora? » gli chiedo stupito di vederlo cost agitato.
« Oh! Bill, ghé chi el "Crapun"!» mi sussurra pianissimo all'orecchio.
« Va la! Tu stai sognando! »
« No, no, Bill, é proprio Mussolini; l'ho visto con i miei occhi! »
« Ma no, hai visto male. Ti sei sbagliato di certo! »
« Ma Bill, ti giuro che l'ho visto, ed é lui!»
« Ε dove l'hai visto? »
« É su un camion qui vicino, vestito da tedesco!»
La notizia é troppo straordinaria, troppo entusiasmante, per credervi subito. Non mi riesce infatti a crederci del tutto, ma mi sentó eccitato.
« Guarda che ti sei sbagliato!» insisto ancora, ma incomincio a non essere piü cosí incrédulo.
« No, no, Bill, l'ho visto e l'ho subito riconosciuto! Ti giuro che é proprio lui, proprio Mussolini! L'ho riconosciuto. »
«Fermati un momento, allora» gli dico, poiché sta trascinandomi per il braccio verso il camion « e spiegami dove e co­me l'hai visto. »

« Sono salito sul camion per controllare i documenti dei te­deschi, come mi avevi ordinate. Giü presso il camion c'era il maresciallo della Guardia di Finanza Di Paola, che mi disse di esaminare bene tutti. Uno ad uno esamino i documenti che mi vengono presentan. Ne rimane ancora uno da controllare. É un individuo accucciato presso la cabina di guida, con le spalle appoggiate alla sponda sinistra del camion. Non lo si vede in viso perché tiene il bavero del cappotto rialzato, e l'elmetto tedesco calato sul viso. Mi dirigo verso di lui per chiedergli i documenti, ma i tedeschi del camion mi fermano e mi dicono:
« "Camerata ubriaco, camerata ubriaco...!"
« Non do loro retta e mi avvicino all'individuo. Presso di lui vi é un mucchio di coperte, ed una gli copre una spalla. Mi metto al suo flanco e gli abbasso il bavero del cappotto.


Bellini Delle Stelle--
Lazzaro Urbano
:DONGO

LA FINE DI MUSSOLINI
OSCAR MONDADORI

 1975
Σελ. 217
 Lui sta sempre immobile. Lo vedo solo di profilo, ma lo riconosco im­mediatamente. Bill, ti giuro che é Mussolini, l'ho riconosciuto! Allora ho fatto finta di niente e sono sceso a cercarti. II maresciallo mi ha chiesto cosa succedeva, ma io non gli ho risposto e sonó corso da te. »
Ora gli credo. Ma pensó che é bene operare senza troppo ru­more e senza apparato di forze. Dico a Negri: « Senti, Negri; tu non devi dire niente a nessuno. Mostrami quale é il camion, e poi vedrό il da farsi. Se i tedeschi si accorgono che abbiamo scovato Mussolini potrebbero fare resistenza. Andiamo ora! »
Negri, che é corso davanti a me, si ferma dietro ad una plan­ta del lungolago e mi dice:

« L'hai sorpassato, Bill! É piú indietro! »
Σε χρόνο ανύποπτο ο Χίτλερ είχε πει στον
τότε ισχυρό Ηγέτη της Ρουμανίας ,
Αντονέσκου.
"Ο άνδρας που αφήνεται να ανατραπεί
από την διοίκηση που ασκεί ,
φανερώνει την ανικανότητά του
να χειριστεί ένα πολυβόλο.
Στον 20 αιώνα ένας δικτάτορας δεν

ανατρέπεται .Αν πέφτει ,
πέφτει γιατί αυτοκτονεί..


« Dov'é? »
Mi indica il camion dietro di me.
« Quello? » domando indicando il camion con il braccio. Mi fa cenno di si.
Allora guardo e vedo la sagoma dell'individuo accucciato vi­cino alia cabina, ed avvicinatomi, la indico a Negri, che mi fa un cenno di conferma.
Poi, improvvisamente urla:
« Fai attenzione, Bill, i tedeschi sono armati! »
Guardo sul camion; i tedeschi fanno finta di nulla, ma mi accorgo che mi sorvegliano attentamente. Osservo l'individuo che volta le spalle. E' proprio come me lo ha descritto Negri: indossa il cappotto e l'elmetto tedesco, ed il bavero del cappot­to é rialzato. Gli batto su una spalla e lo chiamo:
« Camerata! »
Nessun movimento, nessuna risposta. A me si sono avvicinati il maresciallo Di Paola e l'autista Pirali di Dongo, i quali osservano curiosi la scena.
Con voce irónica e seccata, chiamo ancora, sempre battendogli una spalla:
« Eccellenza! »
Non risponde, non si muove. Ed allora, irritato, grido forte:
« Cavalier Benito Mussolini! »
La sagoma ha un sussulto. Guardo i tedeschi che osservano muti la scena. Qualcuno di loro impallidisce. Ora sano certo dell' identita dell'individuo.
In tanto parecchi garibaldini e molta folla sono corsi verso il camion. Mi aggrappo alla sponda e vi salgo sopra. Mi avvicino all'uomo sempre immobile e muto. Ha l'elmetto abbassato sulla fronte ed il bavero gli copre interamente il volto. Gli tolgo l'elmetto e vedo il cranio calvo e la sagoma caratteristica del suo capo. Gli tolgo gli occhiali da sole e gli abbasso il bavero del cappotto: é lui, Mussolini!
L'uomo che ha fatto tremare il mondo, che mi ha entusiasma­to, negli anni piü giovani, che ho maledetto in seguito, é li, ac­cucciato ai miei piedi, pallido, quasi senza vita.
Tra le ginocchia tiene un mitra, la cui canna é puntata sotto il mentó. Gli tolgo l'arma, consegnandola all'autista Pirali, che e salito in quel momento.
Aiuto Mussolini ad alzarsi.
« Ha altre armi? » gli domando.
Non apre bocca, si sbottona il pastrano. Infilata la mano tra la cintura e i pantaloni trae una pistola: e una Glisenti auto­matica calibro 9 prolungato, mancante di una guancia; me la consigna. Me la caccio in tasca.
Ora siamo li in piedi, l'uno di fronte all'altro. Sento che devo dire qualcosa, qualcosa che lui aspetta ora a capo alto, con uno sguardo vuoto, fuori del tempo. II suo volto é cereo, ed in quello sguardo fisso, ma assente, io leggo un'estrema stanchezza, non paura; Mussolini sembra non aver piú volontá, spiritualmente morto: é una cosa che mi colpisce.
Una folla enorme si é adunata interno al camion ed urla: i tedeschi donano alia popolazione le loro armi perimbonirsela: evidentemente hanno paura di rappresaglie da parte nostra per aver tentato di occultare Mussolini, contravvenendo agli accordi stabiliti.

« In nome del popolo italiano, l'arresto! »


Κυριακή 9 Απριλίου 2017

GIOACCHINO VOLPE: Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ


Η λέξις αυτή (φυλή) ανεφαίνετο από καιρού εις την γραφίδα και εις το στόμα πολλών φασιστών, συμπεριλαμβανομένου και του Μουσσο­λίνι, του οποίου τώρα υπεμιμνήσκοντο λέξεις και φράσεις, δια να αποδειχθή η πλήρης συνοχή μεταξύ αυτού και του φασισμού. Είναι αληθές ότι περί φυλής είχε γίνει λόγος κυρίως υπό την έννοιαν του «λαού», του «έθνους», του «γένους», με χαρακτήρα προπάντων ηθικόν. Τώρα όμως καθωρίσθη το υλικόν περιεχόμενον της εννοίας αυτής και διετυπώθη από μίαν ομάδα επιστημόνων, κατά το πλείστον φυσιολόγων, ζωολόγων και βιολόγων, η ιταλική θεωρία της φυλής, η οποία έλαβεν όλα τα στοιχεία μιας επισήμου θεωρίας και διεδόθη δια του Τύπου ομοφώνως. Διαφορετικά από τον γερμανικόν «νατσισμόν» (εθνισμόν), ως και από τον των Αγγλοσαξώνων, μολονότι ούτοι δεν τον ανήγαγον ποτέ εις απόλυτον θεωρίαν, ο ιταλικός « φυλετισμός» (razzismo), τουλάχιστον εις την πρώτην αυτήν διατύπωσίν του, δεν ωμίλει περί φυλών ανωτέρων ή κατωτέρων, δεν καθώριζε σχέσεις μεταξύ αξιών βιολογικών και αξιών ηθικών. Αλλ' όπως ο γερμανικός «νατσισμός», ούτω και ο ιταλικός έστρεψεν αμέσως όλα τα πυρά του κατά του εβραϊκού στόχου, χωρίς να παραλείψη να συνδυάση την εμφάνισίν του με το νέον γεγονός της Αυτοκρατορίας και με τας νέας απαιτήσεις του ιταλικού έθνους, που είχε γίνει μεγάλη αποικιακή δύναμις, είχεν έλθει εις στενάς σχέσεις με φυλάς διαφόρου χρώματος, ενδιεφέρετο να δημιουργήση εις τους πολίτας την εναργή συνείδησιν της ατομικότητας των, δια να απομακρύνη τοιουτοτρόπως και τον κίνδυνον της επιμιξίας, με όλα τα πολιτικά και ηθικά κακά της. Η φωνή του αντισημιτισμού δεν ήτο εντελώς νέα εις την Ιταλίαν. Αντήχει από καιρού, επί παραδείγματι, εις την επιθεώρησιν «Ιταλική Ζωή», διευθυνομένην υπό του δόκτορος Πρετσιόζι. Δεν δύναται όμως να λεχθή ότι υπήρχε διαδεδομένη η ιδέα ενός προβλή­ματος σημιτικού ή εβραϊκού εις την χώραν μας. Η τεραστία μάζα του λαού, οι κάτοικοι των πόλεων, και, ακόμη περισσότερον, οι αγρόται, ηγνόουν τον Εβραίον, όλως αντιθέτως προς άλλας χώρας της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης. Ακόμη και εις αυτάς τας μεσαίας και μορφωμένας τάξεις, δεν έφθαναν πολύ πέραν της τρεχούσης διαπιστώσεως, ότι, εις την Ιταλίαν, οι Εβραίοι είχον μονοπωλήσει σχεδόν ωρισμένους οικονομικούς κλάδους (Ασφάλειαι, Χρηματιστήριον, εμπόριον υφασμάτων κλπ.)' ότι μεγάλην θέσιν, εν συγκρίσει προς τον αριθμόν των, ο οποίος ήτο πολύ μικρός, κατείχον ούτοι εις τα Πανεπιστήμια, ιδίως δε εις ωρισμένους κλάδους σπουδών' ότι, καίπερ αναμιγνυόμενοι εις την ζωήν του έθνους και μη αποστρεφόμενοι ουδέ τους μικτούς γάμους, είχον μεταξύ των μεγάλην αλληλεγγύην, αλληλοεβοηθούντο εις την προσπάθειαν όπως ανέλθουν, απετέλουν ένα μικρόν, αλλά καλώς ωργανωμένον έθνος εντός του έθνους. Όλα αυτά εδημιούργουν, πράγματι μέχρι προ τίνων ετών, ένα αίσθημα αποστάσεως μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων, οφειλόμενον εις λόγους πολυπλόκους και δυσκόλως καθοριζόμενους, θρη­σκευτικούς ή φυλετικούς, όχι όμως εις μίαν αληθή αντίθεσιν. Ακόμη και μετά την επικράτησιν του φασισμού, παρά την κάποιαν δυσπιστίαν προς τους Εβραίους, παρ' όλην την ζωηράν διάθεσιν όπως κτυπηθούν ωρισμένα ισχυρά και, πολιτικώς, μάλλον κακόφημα τραπεζικά ιδρύ­ματα, εις τα οποία οι Εβραίοι, επιπροσθέτως δε και οι ξένοι, ήσαν αληθινοί κύριοι' παρ' όλα αυτά, η άνοδος Εβραίων εις διευθυνούσας θέσεις της οικονομίας, εις τας δημοσίας διοικήσεις, εις τα Πανεπι­στήμια, δεν ανεχαιτίσθη καθόλου: αντιθέτως, μάλιστα, ηυξήθη κατ' αναλογίαν.
Μέ τον φασισμόν όμως, καθώς ανεπτύσσετο ούτος καί απεσαφηνίζετο εις εαυτόν, ισχυράν τόνωσιν ελάμβανον αι έθνικιστικαί τάσεις που ήσαν αντικοσμοπολιτικαί, άντιουμανιστικαί και αντιπασιφιστικαί, αντιπλουτοκρατικαί, αντιδημοκρατικαί, αντιφιλελεύθεραι, αντιμασωνικαί, αντιμπολσεβικικαί: και όλαι αυταί αι τάσεις ήσαν, κατά το μάλλον ή ήττον αναγκαίως, τάσεις αντιεβραϊκαί ή ηδύναντο να απολήξουν εις έν αντιεβραϊκόν κίνημα. Καθίστατο, εξ άλλου, ολοέν φανερώτερον ότι οι Ιταλοί Ισραηλΐται, μολονότι είχον να παρουσιάσουν πολλούς φασίστας και πολλούς εγγεγραμμένους εις το Κόμμα, και μάλιστα από της πρώτης ώρας, και αξιεπαίνους οπαδούς του καθεστώτος, συνεισέφερον, εν τούτοις, αρκετά και εις τον αντιφασισμόν και εις την μαχητικήν δράσιν των πολιτικών φυγάδων ' και ότι, εις τον αγώνα κατά του φασισμού και της φασιστικής Ιταλίας, οι Εβραίοι του εξωτερικού ευρίσκόντο, σχεδόν όλοι, μεταξύ των εχθρών μας. Δεν έλειψε, μάλιστα, εις την εκδήλωσιν τόσων εθνικισμών εις όλα τα μέρη, και κάποια άνθησις ενός εβραϊκού εθνικισμού ή « σιωνισμοΰ >>, ακόμη και εις την Ιταλίαν: ήτοι επύκνωνον και οί Εβραίοι της Ιταλίας τας γραμμάς των, συνεσπειρούντο νοερώς γύρω από μίαν ιδανικήν πατρίδα των, η οποία δια πολλούς ενεσαρκούτο εις το νέον Κράτος της Παλαιστίνης. Προσετέθη, διαρκούντος του πολέμου της Αιθιοπίας, και μετ' αυ­τόν, αφ' ενός, η εκτράχυνσις της Ευρωπαϊκής και παγκοσμίου πάλης κατά του φασισμού, η στενή αλληλεγγύη μεταξύ Αγγλίας και Εβραίων, η οποία δεν έλειψεν από του να εκδηλωθή διαρκουσών των κυρώ­σεων · αφ' ετέρου, η έξοδος των Εβραίων εκ Γερμανίας, είτα δε και εξ Αυστρίας και η συρροή των κατά χιλιάδας και δεκάδας χιλιάδων εις τήν Ιταλίαν, όπου και πρότερον ηφθόνουν ήδη οι Γερμανοεβραίοι και όπου τώρα οι πρόσφυγες, στηριζόμενοι επί των ομοθρήσκων των, έδειξαν αμέσως ότι ήθελον να ριζοβολήσουν, διαπνεόμενοι και αυτοί όχι βεβαίως από μεγάλην αγάπην προς τον φασισμόν, την Γερμανίαν και την πολιτικήν του Άξονος. Εφάνη τότε — και συ­νετέλεσαν εις τούτο και άλλα γεγονότα και περιστάσεις, που δεν εθεωρήθη σκόπιμον να εκτεθούν δημοσία — ότι ένα εβραϊκόν πρόβλημα παρουσιάζετο και εις την Ίταλίαν (είναι άραγε άτοπον να σκεφθή κανείς ότι επεδιώκετο επίσης να αντιταχθή εις τον γερμανικόν φυλετισμόν, ο οποίος εστρέφετο κάπως εναντίον όλων των με­σογειακών φυλών, συμπεριλαμβανομένων και των Ιταλών, και εναν­τίον τής Ρώμης, τής κλασσικής ή χριστιανικής, να αντιταχθή, λέγω, εις αυτόν μία θεωρία που θα εξεχωρίζε μεταξύ των μεσογειακών φυλών τους Ιταλούς και θα διεξεδίκει δι' αυτούς μίαν θέσιν μέσα εις την ευγενή « αρίαν » οίκογένειαν;). 
Εγεννήθη ούτω ο φασιστικός φυλετισμός, ο οποίος, μολονότι προέβαλεν, εις την γενομένην εκλαϊκευσιν του, και πολιτικάς αιτιο­λογίας, ετόνισε περισσότερον παντός άλλου τους εθνικοφισιολογικούς, είτα δε τους πνευματικούς και ηθικούς σκοπούς. Έναντι αυτού, δεν έλειψε κάποια ανησυχία και αντίδρασις της ιταλικής δημοσίας γνώ­μης, μολονότι ουδείς παρεγνώριζε την δικαιολογίαν ωρισμένων φυλε­τικών απαιτήσεων. Απρόοπτος σχεδόν ως ήτο, η πολιτική της φυλής δεν εύρεν έδαφος πολύ προπαροσκευασμένον. Δεν υπήρξεν ευχερές να θραυσθούν δια μιας ωρισμένοι δεσμοί μεταξύ Εβραίων καί Χριστια­νών, δηλαδή μεταξύ « Σημιτών » καί « Αρίων », δημιουργηθέντες από τας σπουδάς και την πανεπιστημιακήν συναδελφικήν ζωήν, από τους δύο από κοινού διεξαχθέντας πολέμους, από την κοινήν υπαγωγήν εις το κόμμα, ακόμη δε και από τας εργασίας. Πολλοί διηρωτήθησαν αν, δια να άναχαιτισθή ολίγον το εβραϊκόν στοιχείον, ασφαλώς εισδυτικόν και απορροφητικόν, ήτο όντως αναγκαίον να στηθή το μέγα τούτο θεωρητικόν οικοδόμημα, αμφιβόλου επιστημονικής αξίας και κακώς ανταποκρινόμενον εις τας πατροπαραδότους ιστορικάς ιταλικάς αντι­λήψεις. Υπεμνήσθη ότι το παλαιόν αλυτρωτικόν κίνημα της Τεργέστης είχε γνωρίσει πολλούς αγωνιστάς του μεταξύ των Εβραίων, ακόμη και με το αίμα των. Εξεφράσθησαν φόβοι, ότι ο αντισημιτισμός ηδύνατο να παραβλάψη την μεσογειακήν πολιτικήν και τα μεσογειακά συμφέροντα της Ιταλίας. Αντεμετωπίσθη η αμφιβολία αν, εις μίαν στιγμήν σοβαράς διεθνούς κρίσεως, ως η παρούσα, ήτο συμφέρον να πολλαπλασιασθούν και να εξαφθούν ακόμη περισσότερον οι εχθροί τής Ιταλίας. Εις άλλος μυστικός φόβος ήτο, μήπως ο φασισμός εγίνετο απλούς ακόλουθος του « νατσισμού », εις το κεφάλαιον της περί φυλής θεωρίας, και έχανεν ούτω ωρισμένα στοιχεία της πηγαίας και απλής ιταλικότητός του. 
Αύται και άλλαι παρόμοιαι αμφιβολίαι, φόβοι, αντιρρήσεις εφάνησαν έρπουσαι, κατά τας ημέρας εκείνας, εις το ιταλικόν υπέδαφος, ενώ φανεραί κριτικαί και αντίθεσις αρχών προήλθον από την εφη­μερίδα της Πόλεως του Βατικανού « Ρωμαίος Παρατηρητής », και από αυτόν τον Ποντίφηκα, ως και άλλους ανωτάτους κληρικούς, αρκετά καλώς διατεθειμένους, έως τότε, έναντι του φασισμού. Εις ταύτα ο Τύπος απήντα εντείνων την εκστρατείαν κατά των Εβραίων και διεκδικών προτεραιότητα δια τον φασισμόν, ακόμη και εις την κίνησιν αυτήν. Ο Μουσσολίνι απευθυνόμενος ειδικώς προς τους ξέ­νους πολιτικούς, επανελάμβανε την φράσιν εκείνην της εποχής των κυρώσεων, η οποία είχε μείνει περίφημος και ένδοξος: «Θα προχωρήσωμεν κατ' ευθείαν εμπρός». 
Και, πράγματι, επήλθον ταχέως τα γεγονότα: απαγόρευσις εις παιδία και νέους, τέκνα γονέων αμφοτέρων Εβραίων, να φοιτούν εις τα δημόσια σχολεία έστω και αν έχουν βαπτισθή, και ίδρυσις ειδικών σχολείων στοιχειώδους και μέσης εκπαιδεύσεως δι' αυτά, απόλυσις των Εβραίων καθηγητών και διδασκάλων από την εκπαίδευσιν, απομάκρυνσις των από τας Ακαδημίας, απαγόρευσις διδακτικών βι­βλίων γραφέντων υπ' αυτών, περιορισμοί εις την συγγραφικήν δράσιν των ' απομάκρυνσις των Εβραίων από τας ιθυνούσας θέσεις των μεγάλων οικονομικών οργανισμών και από τας δημοσίας υπηρεσίας' άρνησις παροχής αδειών δια μικτούς γάμους' απέλασις των εκ του εξωτερικού Εβραίων, των ελθόντων εις την Ιταλίαν μετά τον πόλε­μον. Με την δήλωσιν ότι δεν υπήρχε πρόθεσις εφαρμογής πολιτικής διωγμού κατά των Εβραίων, τα ληφθέντα έναντι αυτών μέτρα ενεφανίσθησαν ως μέρος μιας ευρυτέρας μάχης, την οποίαν ήρχιζεν η αυτοκρατορική Ιταλία, εντός των ευρωπαϊκών και αφρικανικών συνό­ρων της, δια την ακεραιότητα της φυλής, κατά του κινδύνου αναμί­ξεων και «μολύνσεων» με ετερογενή στοιχεία ' ως μία όψις της δημογραφικής μάχης, η οποία απέβλεπεν όχι μόνον εις το να αυξήση την ποσότητα, αλλά και να βελτιώση την ποιότητα του ιταλικού λαού' ως τελειωτική προσπάθεια δια την εθνικοποίησιν του ιταλικού πολι­τισμού, απαλλασσομένου από τας επιρροάς τάσεων ή ρευμάτων νοσηρώς νεωτεριστικών εις την φιλολογίαν ή την Τέχνην, αι οποίαι αντεπροσωπεύοντο, κατά μέρος σημαντικόν, από Εβραίους, ήτοι από ξένους οι οποίοι ήσαν και άλλη φυλή, ανεπίδεκτος οιασδήποτε αφο­μοιώσεως, καυχωμένη ότι υπερείχε πάσης άλλης φυλής... 
( ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ)





PNF: IL PRIMO E SECONDO LIBRO DEL FASCISTA


Στα 1941 το Partito nazionale fascista  σε μια προσπάθεια να κωδικοποιήσει τις βασικές ιδεολογικές αρχές της Φασιστικής κοσμοθεωρίας, προχώρησε στην έκδοση ενός τόμου με το χαρακτηριστικό τίτλο "Το πρώτο και δεύτερο βιβλίο του Φασίστα." Μέσα σε 160 σελίδες και με τη τεχνοτροπία της  σύντομης  αλλά περιεκτικής διδασκαλίας , με εμβόλιμες ερωτήσεις και απαντήσεις, το βιβλίο αυτό αποτελεί  σήμερα στα χέρια του μελετητή  ένα  εύχρηστο χρήσιμο εργαλείο για τη  κατανόηση της  πραγματικής φύσης του φασιστικού φαινομένου  πέρα από ότι μέχρι πρότινος πιστεύαμε, πέρα από ότι μέχρι πρότινος  νομίζαμε. Θ.Μ

Prefazione (Πρόλογος)  σελ.3
DATE STORiCHE DELLA RIVOLUZIONE (
Ιστορικές ημερομηνίες της Επανάστασης. σελ 5

1o. ΒΙΒΛΙΟ
IL DUCE (Ο ΝΤΟΥΤΣΕ)  σελ.17
LA 
RIVOLUZIONE FASCISTA (Η ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ)
L'interventismo 
σελ. 21
La guerra mondiale (Ο παγκόσμιος πόλεμος) 
σελ. 22
Il dopoguerra (Η μεταπολεμική εποχή)
I Fasci di combattimento
Lo squadrismo
Il programma fascista (Το φασιστικό πρόγραμμα)
La fondazione del P.N.F (Η ίδρυση του Εθνικού Φασιστικού κόμματος).
La conquista del potere. (Η κατάκτηση της εξουσίας) σελ.27
IL PARTITO (Το κόμμα)
Natura e scopi σελ. 30
Gerarchie e inquadramento σελ.32
Disciplina (Πειθαρχία) σελ.39
Amministrazione .σελ. 41
Doveri degli iscritti al P. N. F. (Υποχρεώσεις των εγγεγραμμένων στο  P. N. F) σελ. 43
Il Partito Fascista Albanese (Το Αλβανικό Φασιστικό κόμμα) 

ΟΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ  P.N.F.  ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ
I  G. U. F.
La gioventù Italiana del Littorio
I Fasci femminili .
L'Associazione fascista della Scuola
Le Associazioni fasciste del Pubblico impiego,
dei Ferrovieri dello Stato, dei Postelegrafonici,
degli Addetti alle Aziende industriali dello Stato .σελ. 66
L' O. N. D  σελ. 69
L' U. N. U. C. I σελ. 71
Il C. O. N. I σελ. 73
La  L. N. L σελ. 74 

LA MILIZIA
IL REGIME 
Il Gran Consiglio . σελ. 91
LO STATO CORPORATIVO
La Carta del Lavoro
I Sindacati e le Confederazioni
Le Corporazioni
La Camera dei Fasci e delle Corporazioni

L'AUTARCHIA
2ο. ΒΙΒΛΙΟ
La specie umana e le razze umane. (Το ανθρώπινο είδος και οι ανθρώπινες φυλές) σελ. 113
L'arianesimo e la popolazione italiana σελ.115

La supremazia della razza ariana (Η ανωτερότητα της Άριας φυλής) σελ. II7
La difesa della razza  σελ. 119
La nazione e la razza. (Το έθνος και η φυλή) σελ 121
II pensiero del DUCE sulla razza  σελ. 122
Che cosa ha fatto il Fascismo per la razza σελ.132
Il Fascismo e gli ebrei σελ.135
Le leggi fasciste sulla razza. (Οι φυλετικοί φασιστικοί νόμοι) σελ .137
Ebrei stranieri (Αλλοδαποί Εβραίοι) σελ. 138

Matrimoni misti. (Μικτοί γάμοι) σελ. 138
- Fondamento della legislazione razziale fascista. σελ.139
- Chi e ebreo? σελ. 139
- Limitazioni ed esclusioni σελ.140
- Discriminazioni σελ.141
Razza e Impero (Φυλή και Αυτοκρατορία)  143

Che cosa devo sapere sulla razzaΤι πρέπει να γνωρίζω  σχετικά με τη φυλή; σελ 147

Παρασκευή 7 Απριλίου 2017

III ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΣΤΑ 1918


ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Διοικητής 
Συνταγματάρχης Πυροβολικού Τρικούπης Νικόλαος. 
Eπιτελάρχης
: Αντισυνταγματάρχης Πεζικού Eδιπίδης Αλέξανδρος.
Διευθυντές Επιτελικών Γραφείων 
I  Ταγματάρχης Πεζικού Κοσμάς Γεώργιος.
II  Ταγματάρχης Πεζικού Σακέτας Αθανάσιος 
III    Ταγματάρχης Πεζικού Φεσσόπουλος Γεώργιος. 
Διοικητής Πεζικού 
 Συνταγματάρχης Πεζικού Τσερούλης Χαράλαμπος. 
Αρχηγός Πυρ/κου
 Συνταγματάρχης Πυροβολικού Χατζηπέτρος Χρήστος.
ΣΤΑΘΜΟΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ 
Απρίλιος-14 Μαίου 1918 Πάτραι 
15 Μαΐου-27 Ιουνίου 1918 Τζιτζιλέρ (Πετρανά). 
28 Ιουνίου — 3 Σεπτεμβρίου 1918 Κλαδερόπ (Κλαδοράχη)
4 Σεπτεμβρίου—3 Οκτωβρίου 1918 Μετακινείται επί του άξονος Τσούμοβον— Ζαγράντ — Δόλνενι — Μπαρμπαρέτς — Μπροντ—Σκόπια — Φερεζόβικ — Πριστίνα.
12-24 Οκτωβρίου 1918 Νύσσα
25 "Οκτωβρίου — 16 Δεκεμβρίου 1918 Πιρότ.
17 Δεκεμβρίου 1918 Λαγκαδά.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
ΠΕΖΙΚΟ
6ον Σύνταγμα Πεζικού
12ον Σύνταγμα Πεζικού
2/39 Σύνταγμα Ευζώνων
ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟ
ΙΙΙα ΜΟΠ (Ταγ/ρχης Πυρ/κού Μπακόπουλος Κων/νος)
ΙΙΙβ ΜΟΠ (Ταγ/ρχης Πυρ/κού Μομφεράτος Γεώργιος)
ΙΠΠΙΚΟ 
III Ημιλαρχία
ΜΗΧΑΝΙΚΟ
III Διλοχία Σκαπανέων