Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

H ΕΚΤΕΛΕΣΙΣ ΤΟΥ ΕΠΙΛΑΡΧΟΥ ΣΤ. ΒΟΛΑΝΗ

Η απόφασις του στρατοδικείου εξεδόθη. Ο επίλαρχος Βολάνης κατεδικάσθη εις θάνατον. Οι άλλοι κατεδικάσθησαν  εις άλλας ποινάς βαρυτάτας' όχι όμως και ανεπανορθώτους.

Έκτακτο Στρατοδικείο Θεσ/νικης
Όρθιοι από αριστερά οι επίλαρχοι Βολάνης, Γαλανάκης ,Σταμέλος και ο ίλαρχος Μπιτσάκος
Στις φυλακές του Επταπυργίου τους δύο επιλάρχους, τον κατάδικον εις θάνατον Βολάνην και τον "ισοβίτην" Γαλανάκη, τους έβαλαν μαζί στο ίδιο κελί. Θέλησε ο διευθυντής των φυλακών κ.Βενέτης να γλυκάνη τις τελευταίες στιγμές του μελλοθανάτου και δεν του στέρησε την συντροφιά. Ήταν και αυτό κάτι!
-Πάει! Αντίο ζωή, ψιθυρίζει ο Βολάνης μόλις βρέθηκε κλεισμένος στο σκοτεινό κελί του.
-Κουράγιο... του λέει ο Γαλανάκης.
-Τι κουράγιο, Γαλανάκη , θα με σκοτώσουν... 
Ο Γαλανάκης προσπαθεί να τον παρηγορήση:
-Ίσως έρθη χάρι.....
-Δεν βαριέσαι ,Γαλανάκη, τα πράγματα  δεν τα βλέπω καλά.
Την κουβέντα των δύο καταδίκων  έκοψε η φωνή του φύλακος:
-Tι θα φάτε κ. επίλαρχε;
Ο Βολάνης χαριτολογεί πένθιμα.
-Άκου Γαλανάκη. Θέλουν να με στείλουν χορτάτο.... Ας είνε. Δεν θα τους χαλάσω το χατήρι. Και μιλώντας προς τον φύλακα:
-Καφέ ,τσάι και λίγο κονιάκ.
Οι δύο κατάδικοι έφαγαν και κατά τας 11 ξαπλώθηκαν . Μπορούσαν όμως να κοιμηθούν;
Ο Βολάνης ανήσυχος στριφογυρίζει στο στρώμα του.
Ο Γαλανάκης προσπαθεί να τον πείση ότι δεν θα εκτελεσθή.
-Δεν είπαμε να αντικρούσουμε αντρίκεια ό,τι γράφει η Μοίρα;
-Πάω άδικα , Γαλανάκη. Με σκοτώνουν γιατί πρέπει να σκοτώσουν κάποιον Κρητικό. Έτσι είνε.....
 
ΤΟ ΠΡΩΪΙ
Η αυγή βρήκε τους δύο επιλάρχους να συζητούν ακόμα. Ο Βολάνης πέθαινε , ήθελε να μιλήση, ν΄αφήση σε κάποιον τις τελευταίες του θελήσεις. Κι ο Γαλανάκης με κόπο συγκρατούσε τους λυγμούς, άκουε, σημείωνε τις παραγγελίες του φίλου του  και συναδέλφου του , που θα πέθαινε , προς τους φίλους του, τους συγγενείς του....
Στις 5.40΄ ακούστηκαν βήματα στο ΄λιθόστρωτο προαύλιο της φυλακής, πολλά, βαρειά.
-Έρχονται, Γαλανάκη.  
-Θάρρος...
Τάχα για τη χάρι ή.....
Η πόρτα έτριξε και υπεχώρησε. Στο άνοιγμά της ο Βολάνης διέκρινε  τον φύλακα και τους άνδρας της φρουράς.
-Ως εδώ ήταν....
-Κύριε επίλαρχε σας ζητά ο διευθυντής....
Σηκώνεται. Ετοιμάζεται αμέσως  και προχωρεί.
-Ό,τι και νάναι θα σε ξαναϊδώ, Γαλανάκη. Δεν πιστεύω να μου το αρνηθούν αν πρόκειται να με τουφεκίσουν , λέγει φεύγοντας στον φίλο του.
Στο προαύλιο,  ο μελλοθάνατος συναντάται με τον υπίλαρχο Παπαδόπουλο.
-Πάω άδικα, του φωνάζει. Μας εγέλασαν πως κινδυνεύει η Δημοκρατία  και τώρα.... Πολύ αυστηρά μας δίκασαν... Φανήκαμε όμως πιστοί στον όρκο που δώσαμε....
 
ΕΙΣ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΟΥ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ
Προχωρεί. Μπαίνει στο γραφείο του διευθυντού κ. Βενέτη. Αντικρύζει τον Κυβερν. Επίτροπο κ. Λαμπράκη με τον γραμματέα του στρατοδικείου κ. Ζαχόπουλο, τον ταγματάρχη κ.Παπαευσταθίου και σε μια γωνιά , σκυμμένον τον αρχιμανδρίτη του Γ΄ Στρατιωτικού Νοσοκομείου  κ. Μπεκιάρην .Στο τραπέζι του διευθυντού των φυλακών  ξεχωρίζει το πετραχήλι του παπά. Δεν χρειαζόταν περισσότερα για να καταλάβη.
-Τώξερα πως έτσι θα γίνη, είπε.
Οι κ.κ Παπαευσταθίου και Βενέτης, προσπαθούν να τον ενθαρρύνουν.
-Δεν χρειάζεται , τους λέγει. Ευτυχώς δεν μου λείπει το θάρρος. Ξέρω να πεθαίνω....
Τι φοβερή αταραξία εμπρός στον θάνατο!
Όλοι ετοιμάζονται. Ο Βολάνης ζητεί τον Γαλανάκη, ο οποίος κατ΄εντολήν του κ. Βενέτη , προσέρχεται υπό συνοδείαν. Κατόπιν στρέφεται προς τον κυβερνητικόν επίτροπον:
-Έχω παράπονο από την Δικαιοσύνη και να πήτε στους δικαστάς ότι εδίκασαν πολύ αυστηρά....
Ο αρχιμανδρίτης φορεί το πετραχήλι του . Οι δημοσιογράφοι που κατορθώνουν  να φθάσουν ως εκεί , τον πλησιάζουν.
Ο Βολάνης τους γνωρίζει όλους από την πολυήμερο δίκη του. Τους χαιρετά μειδιών θλιβερώς και τους λέγει.
- Από το 1916 υπηρετώ εις τον στρατόν. Επολέμησα στη Ρωσσία, στον Ευρωπαϊκό πόλεμο, όπου ακούστηκε ελληνικό  τουφέκι ήμουν κι΄εγώ, Ήταν όμως γραφτό μου να πεθάνω έτσι.Το κορμί μου που το εσεβάσθησαν οι σφαίρες  του εχθρού, τώρα θα πέση από σφαίρες αδελφικές......
Ο παπάς σηκώνεται. Περνάει στο λαιμό το πετραχήλι του.
-Μια στιγμή δέσποτα,,, λέγει ο μελλοθάνατος.Και αμέσως αποτεινόμενος εις τον διευθυντήν  των φυλακών:
-Κύριε Βενέτη, ήθελα ν' αποχαιρετίσω και τον Παπαδόπουλο (υπίλαρχος καταδικασθείς μαζί του με ποινήν φυλακίσεως).
Ο διευθυντής νεύει εις τον αρχιφύλακα ο οποίος φέρει τον Παπαδόπουλον.
Ο Βολάνης τον αγκαλιάζει .
-Κάθησε μαζί μου.
Ύστερα συνεχίζει την ομιλία του που διέκοψε.
-Την 1ην Μαρτίου, έμαθα τα γεγονότα των Αθηνών κατάπληκτος. Μας είπαν ότι εδολοφονήθη ο πρωθυπουργός, ο Κονδύλης και άλλοι και εκηρύχθη δικτατορία από τους Δούσμανη, Μεταξά και άλλους Βασιλικούς.
 
ΒΙΑΖΟΝΤΑΙ !...
Ο παπάς τον διακόπτει.
-Τα θρησκευτικά σας καθήκοντα κ. Επίλαρχε.
Ο Βολάνης τον κυττάζει ήρεμα.
-Καλά δέσποτα...
Ύστερα πιάνοντας από το μπράτσο το Γαλανάκη:
-Τ΄ακούς Γαλανάκη, θα πεθάνω...Παπαδόπουλε το καπέλο μου ...Πρέπει να πεθάνω ...δεν βλέπεις βιάζονται!...
Ο Παπαδόπουλος του δίνει το πηλίκιό του. Ο Βολάνης σηκώνεται .Στους δημοσιογράφους λέγει δυό λόγια ακόμα ενώ ετοιμάζεται.
-Πάντως να ξέρετε, ότι από ιδεολογία πεθαίνω.

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ
Εις τας 6.10' όλοι είναι έτοιμοι. Την παγερότητα του θανάτου , που έχει απλωθή στην αίθουσα διακόπτει η φωνή του παπά. Τρυπάει τ΄ αυτιά όλων, τους συγκλονίζει....
-Άμωμοι, εν οδώ αλληλούϊα.
Ο Βολάνης αγκαλιάζει τον Γαλανάκη, που μόλις κρατιέται στα πόδια του και τον φιλεί. Ύστερα τον Παπαδόπουλο.
-Γειά σας παιδιά. Μη λυπάσθε γραφτό ήταν να γίνη έτσι.
Προχωρεί με σταθερό βήμα ο μελλοθάνατος επίλαρχος. Το αίμα που ρέει στις φλέβες του, έχει ξυπνήσει μέσα του. Ο Βολάνης προχωρεί προς τον θάνατον, όπως αξίζει σε παλληκάρια.
Πετάει δυό λόγια ακόμα στο Γαλανάκη που κλαίει.
-Δεν την προσβάλλω την Κρήτη. Θα πεθάνω αντρίκεια.
Στην έξοδο, ένας υπαξιωματικός τον σταματά για να του περάση τις χειροπέδες...Ο Βολάνης επιχειρεί ν' αντιστή αμέσως όμως αντελήφθη το άσκοπον της αρνήσεώς του.
-Ας πάει μαζί με τ΄άλλα κι αυτό το ρεζιλίκι. Και έτεινε τα χέρια του για να εκπληρωθή και ο τύπος αυτός.

ΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΙ ΤΟΥ ΣΤΙΓΜΑΙ.
Από της φυλακής μέχρι του τόπου της εκτελέσεως έχουν παραταχθή έφιπποι και πεζοί του 50ου Συντάγματος. Η θλιβερή συνοδεία περνάει ανάμεσα. Όλοι συνέχουν και τας αναπνοάς των και μόνον, μονότονο ,πένθιμο, ακούεται σαν κλαυθμήρισμα, του αρχιμανδρίτου το μοιρολόγι, οι επικήδειες ευχές....
Είναι πολύ πρωί, ο ήλιος δεν έχει ακόμη "σκάσει" και πολύς κόσμος , έχει μαζευθή γύρω.Θ'ελουν να ιδούν .Ο Βολάνης κυττάζει γύρω. Η πρωϊνή πάχνη , το ρόδισμα της ανατολής, η τρομακτική ησυχία, κάνουν τις στιγμές τραγικώτερες.Κάτι λέγει:
-Ευτυχώς ότι πέθανε η μητέρα μου προ δύο ετών.Και καλύτερα που δεν παντρεύτηκα για ν΄αφήσω πίσω μου ορφανά.
Επί τέλους φθάνουν.Η απόστασις δεν ήταν μεγάλη. Πίσω από τι Επταπύργιο.
Οι στρατιώται έχουν σχηματίσει ένα Π. Ο μελλοθάνατος λαμβάνει θέσιν,
Ζητεί να του δώσουν ένα τσιγάρο και κάποιος δημοσιογράφος σπεύδει ν΄ανάψη ένα σπίρτο.
-Όχι ευχαριστώ. Θέλω να μου δώση ν' ανάψω ένας αξιωματικός.
Ύστερα ο Βολάνης διατηρών μίαν ψυχραιμίαν καταπλήσσουσαν, αποτείνεται προς τους στρατιώτας:
-Είναι κανείς Κρητικός;
Ένας φαντάρος φωνάζει:
-Εγώ!
-Από που;
-Από το Ηράκλειο.
-Από τα Χανιά δεν είναι κανείς;
-Έλα λοιπόν συ... Και συνέχισεν ο Βολάνης όταν ο στρατιώτης τον επλησίασε:
-Στο χωριό να ειπής πως μ΄εσκότωσαν γιατί είμαι Κρητικός.....

Η ΕΚΤΕΛΕΣΙΣ
Εις τας 6.15 εν μέσω νεκρικής σιγής, ο κυβερνητικός επίτροπος ενώ οι στρατιώται παρουσιάζουν όπλα, αναγινώσκει την απόφασιν και αμέσως ο λοχίας Κωστόπουλος ενεργεί την καθαίρεσιν.
Ο Βολάνης βρίσκεται τώρα μόνος και αντικρύζει τις κάννες των όπλων του εκτελεστικού αποσπάσματος. Το αποτελούν 5 λοχίαι, 4 δεκανείς και 5 οπλίται.
Ο ανθυπασπιστής Καλονάρος , υψώνει το ξίφος και οι άνδρες του αποσπάσματος φέρουν τα όπλα επί σκοπόν:
O Βολάνης λέγει τα τελευταία του λόγια:
-Πάντα έτσι για μια ιδέα να πεθαίνετε ....
Το ξίφος του επικεφαλής ανθυπασπιστού, καταβιβάζεται και ξηρά ακούγεται η λέξις:
-Πυρ.
Την πρωϊνή ησυχία ετάραξε η ομοβροντία και ο επίλαρχος , σαν δένδρο που ξεριζώνεται από ξαφνικό αστροπελέκι , έγειρε, έπεσε.....
Ο λοχίας Αρχοντόπουλος με το πιστόλι του δίδει την χαριστική βολή.
Ο Βολάνης πέθανε. Μία αγγαρία στρατιωτών πήρε να θάψη το πτώμα του, το απόσπασμα απεμακρύνθη και το συντελεσθέν δράμα υπενθύμιζε μόνον το βαμμένο από το αίμα του χώμα.
Ο κόσμος που παρηκολούθησε την εκτέλεσι άρχισε να διαλύεται και αυτός, σχολιάζων την εκτέλεσι....
-Πέθανε παλληκαρίσια .... έλεγαν όλοι.
 
(Η δραματοποιημένη αυτή περιγραφή της εκτέλεσης του Επιλάρχου Βολάνη δημοσιεύτηκε λίγους μήνες αργότερα, στην εφημερίδα "ΠΑΤΡΙΣ" της 6ης Ιουλίου 1935)

GΙOVANNI GENTILE (30.03.1875 - 15.04.1944)

Ήταν ένας από τους μεγάλους σύγχρονους Ιταλούς φιλοσόφους,θεωρητικός του Ιδεαλισμού και από τους βασικότερους θεμελιωτές της ιδεολογίας του Φασισμού. Ο Gentile ήταν εμπνευσμένος από Ιταλούς στοχαστές όπως Mazzini, Rosmini, Gioberti και Spaventa αλλά ήταν εξίσου έντονες οι επιρροές από τη γερμανική ιδεαλιστικές και υλιστικές σχολές σκέψης - και συγκεκριμένα του Karl Marx, Hegel, Fichte. Ο Friedrich Nietzsche τον επηρέασε σημαντικά κι ο επηρεασμός αυτός διαφαίνεται στο συνολικό έργο του για τη θεμελίωση της Φασιστικής θεωρίας.
Ζει την παιδική του ηλικία στο Campobello di Mazara, και φοιτά το σχολείο Ximenes στο Trapani. Το 1895 εγγράφεται στη σχολή Scuola Normale Superiore di Pisa για να σπουδάσει Φιλοσοφία. Καθηγητές του είναι μεταξύ άλλων οι: Alessandro D'Ancona , Amedeo Crivellucci, Donato Jaia. Κατείχε την έδρα της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Παλέρμο, από το 1907 έως το 1914, και αργότερα στο Πανεπιστήμιο της Πίζα. Λίγο αργότερα ο Gentile αρχίζει να εκδίδει τα σημαντικά έργα του: The Theory of Mind as Pure Act (1916) και το Logic as Theory of Knowledge (1917). Στα έργα αυτά ο Gentile διατύπωσε την ιδέα που αποκάλεσε Πραγματικό Ιδεαλισμό «Actualism».
Ήταν υπουργός Δημόσιας Εκπαίδευσης το 1923 στη φασιστική κυβέρνηση του Μουσολίνι. Έμεινε στην πολιτική ιστορία της Ιταλίας για την εφαρμογή σαρωτικής μεταρρύθμισης του ιταλικού συστήματος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που αναφέρονταν ως "Riforma Gentile", η οποία είχε μια βαθιά και μακροχρόνια επίδραση στην ιταλική εκπαίδευση. Θεωρούσε την παιδεία σαν τον σημαντικότερο παράγοντα υποδομής της ιδανικής πολιτείας. Διακήρυσσε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν πραγματικοί μαθητές εκεί όπου υστερούν οι δάσκαλοι. Ο κύριος σκοπός του ήταν να χορηγήσει μεγάλη αυτονομία στους δασκάλους και να τονίσει τη σπουδαιότητα της φιλοσοφίας. Η θρησκεία θα εδιδάσκετο μόνο σε σχολεία στοιχειώδους εκπαιδεύσεως, χρησιμεύοντας σαν η πρώτη επαφή με την απλή φιλοσοφία για τους νεαρούς μαθητές, οι οποίοι στη συνέχεια θα διδάσκονταν φιλοσοφία αντί της θρησκείας στα σχολεία της μέσης εκπαίδευσης.



Διαβάστε περισσότερα  εδώ

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Dr ALEXIS CARREL: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ

VIII
ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ —ΟΙ ΔΕΣΜΟΙ ΤΟΥ ΚΟΡ­ΜΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΜΕ ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ
Το άτομο ξεπερνάει τα όρια του κορμιού του μέσα στο χώρο. Τα χρονικά του όρια δεν είναι ούτε πιο καθορισμένα, ούτε πιο σταθερά απ' τα χωρητικά. Είμαστε στενά δεμένοι μ' ό,τι πέρασε και μ' ό,τι μελλοντικά θαρθεί κι' ας μένει η προσωπικότητα μας στη θέση της. Ξέρουμε πως η προσωπικότητα γεννιέται τη στιγμή της γονιμοποίησης του ωαρίου απ' το αντρικό στοιχείο. Τα στοιχεία αυτά υπήρχανε σκορπισμένα στους ιστούς των γονιών μας, των παππούδων μας κι' όλων των πιο μακρινών προγό­νων μας. Είμαστε φτιαγμένοι από κυτταρικές ουσίες του πατέρα μας και της μητέρας μας. Εξαρτόμαστε απ' τα περασμένα μ' έναν τρόπον οργα­νικό. Μέσα μας έχουμε ένα σωρό κομμάτια απ' το κορμί των γονιών μας και γι' αυτό είναι πολύ φυσικό που οι δικές τους ιδιότητες φανερώνον­ται και σε μας. Η δύναμη και το κουράγιο είναι χαρακτηριστικά ολάκαιρης ράτσας, το ίδιο για τους ανθρώπους όπως και για τ' άλογα του ιπποδρο­μίου. Ας μη θέλουμε να σβήνουμε την ιστορία των περασμένων. Ίσα-ίσα πρέπει με κάθε τρόπο να τη χρησιμοποιούμε για να μπορούμε να προβλέπουμε το μέλλον και να το κανονίζουμε όπως εμείς θέλουμε.
Ξέρουμε πως ότι κέρδισε το άτομο στη ζωή δεν το αφήνει να περά­σει και στους απόγονους του, ωστόσο όμως το βλαστικό (germinatif) πλάσμα δε μένει πάντα αμετάβλητο, αλλά πολλές φορές αλλάζει με την επίδραση του περιβάλλοντος. Αρρώστιες, δηλητήρια,   ορισμένες τροφές, εκκρίσεις των αδένων μπορεί να καταστρέψουνε το πλάσμα αυτό. Η σύφιλη των γονιών είναι πολλές φορές η βαθύτερη αιτία για τις ψυχικές ανωμαλίες πού έχουνε τα παιδιά τους, Αυτός είναι λόγος πού άπειρες φο­ρές από ανθρώπους μ' εξαιρετικό μυαλό βγαίνουνε κατώτερα όντα, ασθε­νικά κι' ανισόρροπα.
Η ωχρά σπειροχαίτη κατάφερε να ξεπαστρέψει οικογένειες ολάκερες όπως δεν το κατάφεραν όλοι οι πόλεμοι του κόσμου. Το ίδιο οι αλκοολικοί, οι μορφινομανείς, οι κοκαϊνομανείς κλπ. βγάζουνε στη ζωή ελαττω­ματικούς ανθρώπους που πληρώνουνε τις αμαρτίες των γονιών τους. Είναι πολύ εύκολο ν' αφήσεις στα παιδιά σου τις δικές σου αμαρτίες ενώ είναι δύσκολο φοβερά να τα κάνεις να ωφεληθούνε απ' τις αρετές που μπορεί νάχεις.
Το κάθε άτομο αφήνει το χνάρι του πάνω σ' όλα τα γύρω του, στο σπίτι του, στην οικογένεια του, στους φίλους του. Ζει σα νάναι περιτρι­γυρισμένο απ' τον ίδιο τον εαυτό του. Και δημιουργώντας έναν τέτοιο τρόπο καταφέρνει και αφήνει στους απογόνους όλα τα γνωρίσματα του. Το παιδί, για ένα αρκετό χρονικό διάστημα, εξαρτάται απ' τον πατέρα του και την μητέρα του. Κ' έτσι έχει όλο τον καιρό να πάρει απ' αυτούς ό,τι είναι ικανοί να του δώσουνε. Έχοντας έμφυτη μέσα του την μιμη­τική τάση προσπαθεί με κάθε τρόπο να γίνει όμοιο μ' αυτούς. Κατα­φέρνει και παίρνει την πραγματική τους μορφή κι' όχι τη μάσκα πού φο­ράνε μεσ' την κοινωνική τους ζωή. Τις περισσότερες φορές αισθάνεται γι' αυτούς αδιαφορία κι' ίσως και κάποια περιφρόνηση, παίρνει όμως όλη τους την άγνοια, την προστυχιά, τον εγωισμό, τη δειλία. Υπάρχουν κι' άτομα πού αφήνουνε στα παιδιά τους κληρονομιά την εξυπνάδα τους, την καλοσύνη τους, την αισθητική τους ικανότητα και το κουράγιο τους. Τα άτομα αυτά προεκτείνουνται στη ζωή με τα έργα τέχνης που αφήνουνε πίσω τους, τις επιστημονικές ανακαλύψεις που κάνανε, τα πολιτικά, οικο­νομικά και κοινωνικά συστήματα που ιδρύσανε ή ακόμα απ' τη μικρή φάρμα που κτίσανε ή το χωράφι που οργώσανε με τα ίδια τους τα χέρια. Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι που φτιάξανε τον πολιτισμό μας.
Δεν μπορούμε να πούμε πως η επίδραση του ατόμου στο μέλλον του είναι μια επέκταση του εαυτού του μέσα στο χρόνο. Η επίδραση αυτή γίνεται με διάφορα κομμάτια του οργανισμού που άφησε το άτομο στα παιδιά του ή στ' αρχιτεκτονικά, επιστημονικά και φιλοσοφικά έργα του. Κι' όμως θάλεγε κανείς πως η προσωπικότητα μας πραγματικά απλώνε­ται πέρα απ' τη φυσιολογική διάρκεια. Μερικά άτομα έχουνε την παρά­ξενη αυτή δύναμη να ταξιδεύουνε μεσ' το χρονικό διάστημα. Αυτοί που έχουνε τη δύναμη της διορατικότητας βλέπουνε όχι μονάχα γεγονότα που γίνονται σε μακρινή χωρητική απόσταση, αλλά κι όσα γίνανε στα περα­σμένα ή θα γίνουνε στο μέλλον. Λες κι' η συνείδηση τους ρίχνει τα πλοκάμια της το ίδιο μέσα στο χρόνο όπως και μέσα στο χώρο, ξεφεύγει απ' τη συνέχεια της φύσης και σα θαμπωμένη κοιτάει τα περασμένα και τα μελλοντικά ίδια όπως θα κοιτούσε μια μύγα έναν πίνακα αν αντί να περ­πατάει πάνω στην επιφάνεια του πετούσε σε μια μικρήν απόσταση. Οι προφητείες για κάθε τι μελλοντικό, μας φέρνουνε ως το σκαλί ενός άγνω­στου κόσμου. Είναι σαν να μας δείχνουνε ότι υπάρχει μια ψυχική αρχή που έχει την ικανότητα να εξελιχτεί έξω απ' τα όρια του κορμιού μας.
Όσοι ειδικεύονται στον πνευματισμό αναφέρουνε όλα αυτά τα φαι­νόμενα σαν μια απόδειξη της επιβίωσης της συνείδησης και μετά το θά­νατο. To medium νομίζει πώς έχει μέσα του το πνεύμα του πεθαμένου και φανερώνει πολλές φορές στους πειραματιστές λεπτομέρειες πού πραγ­ματικά ήξερε μόνο o πεθαμένος.
Ο Broad πιστεύει πως τα φαινόμενα αυτά μας δείχνουνε πως μένει μετά το θάνατο όχι το πνεύμα, αλλά ένας ψυχικός παράγοντας που μπο­ρεί και μπαίνει μεσ' το medium νικώντας κάθε χρονική απόσταση. Αν μπορούσε να ενωθεί ο ψυχικός αυτός παράγοντας με μια ζωντανή ύπαρ­ξη, τότε θα είχαμε ένα είδος συνείδησης που θ' ανήκε και στο medium και στον πεθαμένο. Αυτό όμως θα ήτανε κάτι το μεταβατικό, σιγά-σιγά θα διαλυότανε και τέλος θα εξαφανιζότανε οριστικά. Τα πορίσματα που βγαίνουνε απ' τα πειράματα των πνευματιστών, έχουνε μεγάλη σπουδαιό­τητα. Αμφίβολη μόνο είναι η ερμηνεία που τους δίνουνε. Ξέρουνε πως το μυαλό ενός οραματιστή μπορεί να συλλάβει μέσα του περασμένα και μελλούμενα. Δεν υπάρχει μυστικό κανένα γι' αυτόν. Μα για την ώρα μας είναι αδύνατο να ξεχωρίσουμε την επιβίωση του ψυχικού όρου στα μεταψυχικά φαινόμενα.












 



 
 

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

ΟΙ ΑΠΕΝΤΑΡΟΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΚΡΟΙΣΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΗΜΟΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΜΕΛΛΟΝ τη Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 1935)

Ο ελληνικός Λαός, ο Λαός που επείνασε και εδυστύχησε κατά τα έτη της βενιζελικής παντοδυναμίας, ο Λαός που υπεχρεώθη εις την Θεσσαλίαν να τρώγη το καλαμπόκι των ζώων του και να κατέρχεται με "πορείας πείνης" εις τας πόλεις, ο Λαός που είδε την δραχμήν του να μεταβάλλεται εις δεκάραν, ο λαός που εσύρθη εις τας φυλακάς δια χρέη, εις τα δικαστήρια με πτωχεύσεις , εις τους δρόμους με εκπλειστηριασμούς, αυτός ο Λαός ας παρακολουθήση τώρα την τραγωδίαν του μεταβεβλημένην εις χρυσόν και φυλασσομένην εις τα χρηματοκιβώτια των Τραπεζών.
Η λάμψις του χρυσού , η οποία ανεπήδησεν από το ένα μόνον χρηματοκιβώτιον του Υπουργού της Δημοκρατίας Γ.Μαρή - υπάρχουν άλλα δύο χρηματοκιβώτια , που δεν ηνοίχθησαν ακόμη- εφώτισε τα βήματα του Κράτους , αναζητούντος τας υπό κατάσχεσιν περιουσίας των απαισίων εγκληματιών της 1ης Μαρτίου.
Και χθες, ηνοίχθησαν και άλλα χρηματοκιβώτια . Του αρχιστασιαστού, ο οποίος επηγγέλλετο επί τόσα έτη τον "πατριώτην". Της περιφήμου συζύγου του , η οποία παρίστανε την "μεγάλην φιλάνθρωπον". Του υιού του,  Κυριάκου Βενιζέλου, ο οποίος έστελλε κατά την ανταρσίαν τα πετρελαιοφόρα του να ανεφοδιάσουν τον στασιάσαντα στόλον, δια να πλεύση και βομβαρδίση τας Αθήνας . Της συζύγου του, η οποία εφιλοξενούσεν εις το σπίτι της τους συνωμότας. Του βαπτιστικού των Στυλιανού Πιστολάκη, από το σπίτι του οποίου έγινεν η εξόρμησις προς τον Ναύσταθμον. Τέλος του αρχηγού του κινήματος του Στόλου Ι. Δεμέστιχα, υπό τα όμματα του οποίου εφονεύετο ο αείμνηστος Σιώκος......
Τα χρηματοκιβώτια, όλα υπερπλήρη χρυσου! Του χρυσού, ο οποίος εκλάπη από τον πεινώντα Λαόν, εν ονόματι της Δημοκρατίας! Του χρυσού ο οποίος απετέλεσε το κίνητρον του απαισίου εγκλήματος, το οποίον διεπράχθη την 1η Μαρτίου εν ονόματι της Δημοκρατίας! Του χρυσού , ο οποίος από άλλα μη ανακαλυφθέντα ισως ακόμη χρηματοκιβώτια , ρέει τώρα δια να στηρίξη πάλιν την δημοκρατίαν , εν ονόματι της οποίας ελπίζουν να δράσουν πάλιν αργότερον οι λωποδύται , εισπράττοντες τα χιλιαπλάσια των όσων σήμερον θα εξώδευον υπέρ αυτής. Ίλιγγος δισεκατομμυρίων εις χείρας ΕΠΤΑ μόνον εκ των στυλοβατών της δημοκρατίας. Τόσα δισεκατομμύρια , όσα θα ήρκουν δια να πληρωθούν όλοι οι ξένοι δανεισταί της Ελλάδος! Ο πεινασμένος ελληνικός Λαός ας προσέξη τον λεπτομερή πίνακα, ο οποίος δημοσιεύεται εις άλλην σελίδα και αν κατορθώση, ας μη παραφρονήση από τους αριθμούς! Τέσσερα έτη, η περιβόητος "τετραετία" εβύθισαν την Ελλάδα μέχρι λαιμού εις τα χρέη και την έφεραν εις την πtώχευσιν. Τα ίδια αυτά τέσσαρα έτη , οι κορυφαίοι της δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός , ο υιός του, δύο Υπουργοί του και ο αρχηγός του Στόλου, είχον μεταβληθή εις σπείραν λωποδυτών , η οποία εγέμιζε τα χρηματοκιβώτια της με χρυσάφι και χρεόγραφα. Τέσσαρα έτη ο Λαός εβόα, ότι κλέπτεται και ο πρωθυπουργός εκάλυπτε τους λωποδύτας, διότι ήτο ο αρχηγός της σπείρας των.
Συμβάσεις , προμήθειαι, "μίντζες", παιχνίδια εις το Χρηματιστήριον , παντός είδους ατιμίαι και βρωμερότητες , ετέθησαν εις την διάθεσιν των μεγιστάνων της δημοκρατίας , δια να απορροφήσουν και την τελευταίαν σταγόνα αίματος , που απέμενεν εις τας φλέβας του Λαού. Αυτοί , όταν η βρωμερά επιχείρησις διέφυγε των χειρών των, επανεστάτησαν και αιματοκύλισαν την Ελλάδα δια να την ανακτήσουν . Αυτοί αγωνίζονται και τώρα δια την δημοκρατίαν , διότι μόνον υπό την προστασίαν της γνωρίζουν , ότι θα δυνηθούν κάποτε να συνεχίσουν την λωποδυσίαν των και να γεμίσουν τα χρηματοκιβώτιά των με το χρήμα που θα κλέψουν από τον ελληνικόν Λαόν και θα μεταβάλουν εις χρυσόν καΙ χρεώγραφα.
Η δημοκρατία! Όσοι τυχόν είχον τυφλωθή από την λαμψιν του φαινομενικού της μεγαλείου  ας αναβλέψουν τώρα υπό την λάμψιν του χρυσού των ανακαλυφθέντων χρηματοκιβωτίων. Πολύτιμον πράγματι πολίτευμα! Μόνον πολύτιμον; Θησαυρός ανεκτίμητος! Έπαιρνε τον κ. Πιστολάκην απλούν δημόσιον υπάλληλον με μισθόν οκτώ ή δέκα χιλιάδων δραχμών και τον μετέβαλλέν εις δισεκατομμυριούχον . Έπαιρνε τον κ. Μαρήν , απλούν δικηγοράκον , μη δυνάμενον να πληρώση ούτε το ενοίκιόν του , και τον μετέβαλλεν εις Κροίσον. Έπαιρνε τον κ. Δεμέστιχαν, ένα πλοίαρχο του Π. Ναυτικού με μισθόν 10-12 χιλιάδων δραχμών και τον μετέβαλλεν εις Ροκφέλλερ της Ελλάδος . Επαιρνε τον κ. Κυριάκον Βενιζέλον , έναν άσημον ανθρωπάκον των Χανίων άνευ επαγγέλματος , και τον μετέβαλλεν εις Μαχαραγιάν της Ελλάδος!
Έπαιρνε ντενεκέδες και τους μετέβαλλεν ως δια μαγείας εις καθαρόν χρυσόν είκοσι δύο καρατίων ! Πότε επί των ημερών της Βασιλευομένης Ελλάδος, παρουσιάσθη παρόμοιον φαινόμενον; Πότε και ποίος πρωθυπουργός ή υπουργός των Βασιλέων μας , είδε και καθ' ύπνους έστω χρηματοκιβώτιον προστατεύων ιδικόν του πλούτον; Πότε οιοσδήποτε πλοίαρχος του Βασιλικού Ναυτικού , απέκτησε περισσότερον από μίαν τρισχιλιόδραχμον σύνταξιν;
Αλλά προς τι αι ερωτήσεις; Η Βασιλική οικογένεια της Ελλάδος υπηρετήσασα επί εξήκοντα έτη την πατρίδα, πένεται, αφ' ης ο Βασιλεύς έπαυσε να έχη την επιχορήγησιν του, δηλαδή τον μισθόν του΄και οι πρίγκηπες έπαυσαν να έχουν ως αξιωματικοί τον μισθόν των! Ο Μαρής , ο Πιστολάκης , ο Κυριάκος, ο  Δεμέστιχας, υπηρετήσαντες τέσσαρα μόνον έτη, όχι την πατρίδα, αλλά την δημοκρατίαν, έγιναν δισεκατομμυριούχοι!....

Ο ελληνικός Λαός, ας εκλέξη τώρα, μεταξύ της εντίμου πενίας των Βασιλέων του και του ατίμου πλούτου της δημοκρατίας του. Μετ' ολίγον χρόνον , τα δύο πολιτεύματα θα τεθούν υπό την κρίσιν του. Εις το ένα , παραστέκουν οι τίμιοι, οι οποίοι ειργάσθησαν διά την ευτυχίαν του. Εις το άλλο , παραστέκουν οι λωποδύται , οι οποίοι τον απεγύμνωσαν και τον έκαμαν να πεινάση.
Αν παρεφρόνησεν , ας προτιμήση τους λωποδύτας. Αλλ' ασφαλώς δεν παρεφρόνησε!

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

ΑΡΙΣΤΕΙΔHΣ Ε ΒΕΚΙΑΡΕΛΗΣ :TO ΣYNTEΧΝΙΑΚΟΝ ΚΡΑΤΟΣ


II
ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΙΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΘΕΩΡΙΩΝ .



Ο  Κόσμος, παλαιός και νέος, από δύο αιώνων εξετράφη με τας αρχάς της ακράτου ελευθερίας των Φιλοσόφων και Εγκυκλοπαιδιστών, τας οποίας υιοθέτησε και διεκήρυξεν η Γαλλική Επανάστασις, εκ των ιδεών των οποίων και εξεπορεύθη  η  πρώτη του 1789 και τας οποίας δεν εκλόνισεν η δευτέρα κοινωνική  τοιαύτη του 1848.
Η  Γαλλική Επανάστασις, κηρύξασα την απελευθέρωσιν του ατόμου από το καταπιεστικόν και αντιτιθέμενον εις τον πολίτην καθεστώς, το οποίον ανέτρεπεν, επηγγέλθη καθεστώς πλήρους ελευθερίας και ισότητος τόσον εις το πολιτικόν όσον και εις το οικονομικόν πεδίον, διεμόρφωσεν όμως το νεώτερον κράτος  φιλελεύθερον πολιτικώς, κατά θεωρίαν δέ καί οικονομικώς, κηρύξασα  την Ελευθερίαν του Ατόμου όσον και της Εργασίας, καταργήσασα τας Συντεχνίας του Μεσαίωνος(6) και  συνεπώς το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι εν τω οικονομικώ  στίβω.
Ούτω  ενομίσθη, ότι ο λαός καθίστατο «κυρίαρχος και ελεύθερος». Πλήθος πολιτικών καί οικονομολόγων εις όλην

την  Ευρώπην —αλλά προ παντός εν Γαλλία και Αγγλία—εμπνεόμενοι από  τας θεωρίας των Φιλοσόφων και Εγκυκλοπαιδιστών και επηρεασμένοι εκ των κηρυγμάτων της Επαναστάσεως, διελάλουν  τας αρχάς της ελευθερίας του ατόμου, της ανεξαρτησίας αυτού, τας ατομικιστικάς ονομασθείσας θεωρίας, και   τας οικονομικάς αρχάς, με μικράς ή μεγαλειτέρας διαφοράς των φυσιοκρατών, κατά τας οποίας «φυσικοί νόμοι», όπως οι νόμοι της κυκλοφορίας του αίματος, διέπουν τας κοινωνίας και  τας συναλλαγάς, νόμοι «αυτόματοι και αναλλοίωτοι», «αναπόφευκτοι  και φυσικής τάξεως», «γεωμετρικοί» όπως οι νόμοι του Ευκλείδου, η ελευθέρα λειτουργία των οποίων · εξασφαλίζει την «κοινωνικήν αρμονίαν».
Το  Κράτος, έλεγον οι οικονομολόγοι της εποχής, ουδέν δύναται να προσθέση, εκτός ζημίας, επεμβαίνον εις την λειτουργίαν των οικονομικών δυνάμεων. Το καθήκον του είναι να παραμένη απαθές— οι γεωμετρικοί νόμοι δεν δύνανται να επηρεάζωνται από  τίποτε— και να εξασφαλίζη την δημοσίαν τάξιν και ασφάλειαν. (Απεκλήθη, ως γνωστόν, εκ τούτου: «Εtat Gentarme »)·
Όσον  αφορά τας οικονομικάς λειτουργίας το παν περιλαμβάνεται εις τας δύο λέξεις τας χαραχθείσας ανεξιτήλως εις την μετώπην της κλασικής φιλελευθέρας σχολής: Laisser faire!,
Ήσαν  δε αι κυριώτεραι θεωρίαι των κλασικών από των φυσιοκρατών μέχρι των φιλελευθέρων, αι ακόλουθοι, με μεγαλείτερον ή μικρότερον περιεχόμενον, αναλόγως των απόψεων εκάστου.
1. Φυσικοί  και αναπόφευκτοι Νόμοι διέπουν τα οικονομικά Φαινόμενα. Αυτόματος οικονομική τάξις επικρατεί ως εκ «θείας Προνοίας». Ουδεμία ανάμιξις του Κράτους, διότι υπέρ τους γραπτούς του νόμους υπάρχουν οι άγραφοι νόμοι της φύσεως.
2. Η  ατομική πρωτοβουλία αφιεμένη ελευθέρα, είναι επωφελεστέρα δια το σύνολον, διότι υπάρχει, σύμπτωσις ατομικού και  γενικού συμφέροντος.
3. Ελευθερία  εμπορίου. Ελευθερία εργασίας. Ελευθερία συναλλαγών.
4. Ο  ελεύθερος ανταγωνισμός συγκρατεί και καθορίζει τας δικαίας τιμάς, δια του νόμου της «προσφοράς και ζητήσεως».
5. Ο  μισθός ανταποκρίνεται εις το απολύτως απαραίτητον της συντηρήσεως και καθορίζει το κόστος του βίου του εργάτου
6. Η  Ιδιοκτησία είναι ιερά και απαραβίαστος. Προσωπικόν δικαίωμα.
7. Άμεσος  φορολογία της εγγείου προσόδου.
 *
**





Αλλ' ευθύς αμέσως και εκτός των διαφωνούντων κατ' έκτασιν, υπήρξαν οι διαφωνούντες και ως προς τας αρχάς ταύτας και ετολμήθη να αμφισβητηθούν ωρισμέναι αρχαί, έφθασαν δε να μη πιστεύουν πάντες ότι το «βιβλίον του Αδάμ Σμίθ»—του «πατρός της πολιτικής οικονομίας»—είναι το «ευεργετικώτερον βιβλίον μετά την Καινήν Διαθήκην». Ο άκρατος φιλελευθερισμός ωφέλει βεβαίως την βιομηχανίαν και τους κεφαλαιούχους, ο εργαζόμενος όμως κόσμος δεν έβλεπε τον εαυτόν του «ούτε «κυρίαρχον» ούτε «ελεύθερον».
Όταν υπάρχει προσφορά εργασίας (η δε εργασία ως εμπόρευμα καθορίζεται και αυτή υπό του νόμου της «προσφοράς και ζητήσεως»), ουδεμία αντίστασις, όπως ο μισθός κατέλθη και υπό το κατώτατον όριον της ζωής, αφού δεν είναι ανάγκη να ζουν πλέον όλοι—λέγει ο νόμος των μισθών.  
Αλλά ο κλασικότατος J.B Say. μεταβάς εiς Αγγλίαν τω 1815 συγκινείται διαπιστώνων ότι ο Άγγλος εργάτης δεν κερδίζει
ούτε το ήμισυ των δαπανών του. Το 1835 εις έκθεσίν του ο Ure αναφέρει ότι εις τα Αγγλικά υφαντουργεία επί 350 χιλιάδων εργατών, 10 χιλιάδες είναι κάτω των 11 ετών και 156 κάτω τών 18. Ο Σισμονδί αναφέρει ότι εις την Γρενόβλην εργάζονται παιδιά 6—8 ετών. Το «Βulletin de la Societe Industrielle de Mulhouse του 1828 αναγράφει τhν ημέραν εργασίας ως έχουσαν 15—17 ώρας (7).
Και ηκούσθη η πρώτη διαπίστωσις από αυτόν τούτον τον Say, έστω εκ γενναιοψυχίας.
Ο Σισμονδί διαπιστώνει ότι «δεν υπάρχει σύμπτωσις ατομικού και γενικού συμφέροντος», πράγμα το οποίον αναγνωρίζει και ο φιλελευθερώτατος Στιούαρ Μίλλ, πάντες δε οι επακολουθούντες αναγνωρίζουν την οικτράν κατάστασιν του λαού, εκσπάσασαν εις ταραχάς και στάσεις, αλλά οι μεν κλασικοί δικαιολογούν ότι τούτο προέρχεται ως εκ της μη πλήρους και ελευθέρας λειτουργίας των οικονομικών νόμων, ενώ αντιθέτως οι αντίπαλοι πυκνούμενοι καθημερινώς προσπαθούν να αποδείξουν che il mondo non va da se και ζητούν την παρέμβασιν του Κράτους.
Η καθημερινή ανάπτυξις των βιομηχανιών και η συγκέντρωσις αυτών εις μεγάλα κέντρα, η εφαρμογή της εφευρέσεως του ατμού και πλείστων άλλων τελειοποιήσεων, καθημερινώς ώγκωναν την αθλιότητα και ο λαός έβλεπεν ότι αν υπήρχεν ελευθερία εργασίας, δεν υπήρχε και εξασφάλισις ζωής, ότι το «ιερόν δικαίωμα» της ιδιοκτησίας δεν ηδύνατο να είναι ιερόν και όταν ακόμη η ιδιοκτησία καθίστατο εκμεταλλευτική και κακοποιός, ότι η συγκέντρωσις των κεφαλαίων εις χείρας ολίγων, απεστέρει της δυνατότητος της εργασίας τους μη διαθέτοντας κεφάλαια, οίτινες υπεχρεούντο πλέον να πωλώσι την «εργατικήν των ενέργειαν» ως εμπόρευμα, σύμφωνα με την προσφοράν, η οποία καθημερινώς ηύξανε λόγω των μηχανών, αίτινες προσέθετον νέους ανέργους. Ότι ο νόμος της «προσφοράς και ζητήσεως» εστερείτο ηθικής βάσεως, εφόσον τα κριτήρια της αξίας δεν ήσαν ελεύθερα και εκ των δύο πλευρών και ότι ασφαλώς ελάμβανε χώραν κάποια κατάχρησις, υπό την αιγίδα μάλιστα του Κράτους — του φιλελευθέρου κράτους, το οποίον ακριβώς δια της μη επεμβάσεως του και του περιορισμού του εις όργανον δημοσίας τάξεως, εστέρει τους πολίτας της ελευθερίας των και ηνείχετο ώστε αι συναλλαγαί ν' αποβαίνουν άδικοι.
«Όταν αφίνετε — έλεγον οι διαφωνούντες, — ελευθερίαν » εις τας συναλλαγάς, αφίνετε τοιαύτην εις τον κάτοχον των » προϊόντων, όστις ορίζει την τιμήν ως θέλει. Εις τον αγοραστήν δεν αφίνετε ουδεμίαν ελευθερίαν ή δικαίωμα κανονισμού τιμής του πράγματος, του οποίου έχει ανάγκην. Του άφίνετε, λέγετε, την ελευθερίαν να το αγοράση ή να μη το αγοράση. Αλλά τοιαύτην « ελευθερίαν », του να φάγη ή » όχι, δεν έχει ο άνθρωπος, θα αποθάνη. Και επί πλέον ανταλλαγή προϊόντων σημαίνει ανταλλαγήν εκδουλεύσεων.
 Αλλ ' ο αγοραστής παρέχει ως αντάλλαγμα νόμισμα—δεόντως ηλεγμένον από το Κράτος ότι περιέχει τοσαύτας και  τοιαύτας μονάδας μετάλλου—ενώ ο πωλητής παρέχει προϊόν,του οποίου την ποιότητα και την τιμήν ουδείς ελέγχει ή καθορίζει.
Το Κράτος μόνον μέτρα και σταθμά ελέγχει και ενώ δια του νομίσματος μου αγοράζω προϊόν μετρηθησόμενον δια ηλεγμένων μέτρων, δέν είναι ηλεγμένον αυτό τούτο το προϊόν, από απόψεως ποιότητος και αξίας.
«Η εργασία δε; ;Eχετε iδιόκτητα εργαστήρια, είσθε κάτοχοι τvν μηχανημάτων — «τvν μέσων τhς παραγωγής» — και με καλείτε « ελεύθερον» ως είμαι, κατ' ουσίαν, σας παρακαλώ εγώ, να εργασθώ, εις αντάλλαγμα .δε της εργασίας μου,χαρακτηριζομένης ως εμπόρευμα υποκείμενον εις τον «αναλλοίωτον» νόμον τής προσφοράς καί ζητήσεως, μου δίδετε ημερομίσθιον, το οποίον καθορίζετε σεις και ο αναλλοίωτος σας νόμος».
»Ώστε ... «η ιδιοκτησία είναι κλοπή» και ο νόμος της προσφοράς καί ζητήσεως έκμετάλλευσις και η ελευθερία των συναλλαγών Φενάκη, λαμβάνουσα χώραν υπό, την αιγίδα του Κράτους —του Κράτους σας του «αστικού»— το οποίον αφίνει, ως φιλελεύθερον, να πληρωνώμεθα υπό την αξίαν του προϊόντος, όπερ παράγομεν,' την διαφοράν του οποίου ( την περίφημον « mehrwert » του Marx ) καρπούσθε σεις. Θα οργανωθώμεν λοιπόν οι εργαζόμενοι και θα αμυνθώμεν και θα ζητήσωμεν την αλλαγήν του συστήματος, όπως δυνηθώμεν: Εξελικτικώς οι ήπιοι. Χριστιανικώς οι χριστιανοί σοσιαλισταί.
Δια της επεμβάσεως του Κράτους εις την ρύθμισιν, οι Κρατικοί σοσιαλισταί. Δια της βίας οι επαναστάται, και
θα κατακτήσωμεν το Κράτος. Και όταν νικήσωμεν εις την «πάλην αυτήν των τάξεων», και θα νικήσωμεν, διότι είμεθα οι
περισσότεροι, όσον και να μη φαινώμεθα, διότι δεν είμεθα  ηνωμένοι (θα ενωθώμεν όμως, και δη διεθνώς! Προλετάριοι όλου του κόσμου, ενωθήτε!) και διότι δεν έχομεν «ταξικήν συνείδησιν», θα μεταβάλωμεν το Κράτος εις  Κράτος της ιδικής μας τάξεως, δια της «δικτατορίας του προλεταριάτου», δια να το καταργήσωμεν κατόπιν, διότι ημείς  είμεθα καθ' αυτό φίλοι της ελευθερίας και εχθροί του Κράτους, του οποίου το νόημα δεν συμβιβάζεται με την ιδέαν της ελευθερίας !» (8)




Υποσημειώσεις:
(6)
(7)
(8)

(Επιστροφή)

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

ΜΙΣΘΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΟΛΙΤΕΙΑ στις 3 Φεβρουαρίου 1921.)

Αρχίζει να γίνεται επάγγελμα επικερδές το αξίωμα βουλευτού. Τριάντα χιλιάδες δραχμαί τον χρόνον δια την σημερινήν περίστασιν δεν είναι μεγάλο ποσόν, αλλά κανείς δεν αμφισβητεί ότι είναι κάτι. Δυόμιση χιλιάδες δραχμαί τον μήνα σήμερον αντιστοιχούν το πολύ προς επτακοσίας δραχμάς τον μήνα εις το παρελθόν , όταν αι τιμαί των χρειωδών του βίου ευρίσκοντο ακόμη εις την γην και όχι εις τον ουρανόν , καθώς συμβαίνει σήμερα. Ένας βουλευτής τέλος πάντων πρέπει να ζη αξιοπρεπώς. Τι διάβολο αντιπρόσωπος του λαού είνε. Κάμνει δε μίαν εργασίαν. Κάθεται εις το εδώλιον της βουλής και ακούει τους άλλους ομιλούντας επί των γενικών και των μερικών ζητημάτων της χώρας , όταν δεν ομιλεί ο ίδιος επ' αυτών. Αφιερώνει, λοιπόν πολλάς ώρας την ημέραν δια τας υποθέσεις του κράτους , του λαού. Θα ήθελε εκείνας τας ώρας να παίξη πρέφαν αλλά το καθήκον τον σηκώνει από το τραπεζάκι της χαρτοπαικτικής ανέσεως. Και κάποτε ο βουλευτής δεν γνωριζει το οκτάωρον της εργασίας , το οποίον ζητούν πολλοί εκλογείς του να νομοθετηθή.
Μεγάλα πράγματα επομένως δεν απολαμβάνει εκ της εργασίας του , αλλά ούτε και λίγα. Δυόμιση χιλιάδας δραχμάς τον μήνα δεν καταφέρνουν να έχουν πολλοί βιοπαλαισταί σήμερα, άνθρωποι πείρας , δοκιμασμένης ικανότητος , ευφυείς , αν και κατασκοτώνονται εις την δουλείαν. Αλλά πάλιν Δυόμιση χιλιάδες δραχμαί τον μήνα δι' ένα μεγαλέμπορον, βιομήχανον, επιχειρηματίαν , χρηματιστήν , γαιοκτήμονα είνε μια πρέζα.
Οπωσδήποτε το γεγονός είνε, ότι η θέσις του βουλευτού σήμερον εβελτιώθη.Πρό του πολέμου είχε αμοιβήν 250 δρ. το μήνα.Τώρα εβελτίωσε την οικονομικήν  θέσιν του κατά 2.350 δρ μηνιαίως. Αν μείνη βουλευτής επί τέσσερα έτη , θα έχη μίαν απολαυήν 120.000 δραχ. Αν τύχη μάλιστα και δεν έχει ανάγκην να ζήση από την βουλευτικήν του αποζημίωσιν εξασφαλίζει το ποσόν αυτό ακέραιον.
Λοιπόν , με λίγα λόγια , από οικονομικής απόψεως το βουλευτικόν αξίωμα δεν είνε αξιοκαταφρόνητον. Ιδού ένα συμπέρασμα ανησυχητικόν διά τους εκλογείς . Εις προσεχείς εκλογάς θα ψηφίζουν χιλιάδας κάλπας υποψηφίων. Καθ' όλην την ημέραν χθες γενική συζήτησις εγίνετο εις την πόλιν δια την αύξησιν της βουλευτικής αποζημιώσεως και παρετήρησα, ότι αρκετοί φιλήσυχοι συμπολίται ήρχισαν να αναπτύσσουν ρητορείαν επίφοβον. Ανεκάλυπτον αιφνιδίως εις τον εαυτόν των το πολιτικόν δαιμόνιον. Ετόλμησα να παρατηρήσω προς ένα τούτων , ότι εξεπληττόμην δια την μεταβολήν των ιδεών του. Συνήθως , όταν ήκουε πολιτικήν συζήτησιν, εσηκώνετο από την καρέκλαν , εχαιρετούσε βιαστικά και έλεγε: "Με συγχωρείτε πολύ . Έχω μίαν κατεπείγουσαν εργασίαν." Χθες ομιλούσε με στόμφον επί των πολιτικών πραγμάτων της χώρας.
-Ευθύβουλε , του είπα χαμηλοφώνως. Συ να ομιλής περί πολιτικής και να εξάπτεσαι μάλιστα; Τέκνον μου, μήπως έφαγες σήμερα λαγόν στιφάδο, χωρίς κρεμμύδια, που έφθασαν τρεις και είκοσι την οκάν και τα οποία δεν ευρίσκονται; Ο λαγός χωρίς κρεμμύδια φέρει βαρυστομαχίαν. Και άνθρωπος με βαρύ στομάχι καταντά νευρικός, ώστε να αγορεύη.
-Λησμονείς, λοιπόν, τι έλεγον οι πρόγονοι δια τους μη ενδιαφερομένους δια τα κοινά;
Αλλοίμονον! Ο Ευθύβουλος πάει χαμένος σαν τον Μασσούραν. Όταν ακούση τις συμπολίτης να επικαλήται την ρήσιν των προγόνων περί των μη ενδιαφερομένων δια τα κοινά, πρέπει να υποπτευθή αμέσως εις αυτόν τον υποψήφιον των προσεχών εκλογών. Ασφαλώς λοιπόν θα έχωμεν πληθώραν υποψηφίων εις τας νέας εκλογάς. Προχθές εψηφίσαμεν εις τας Αθήνας 105 κάλπας. Προσεχώς θα ψηφίσωμεν το ολιγώτερον 10.000 κάλπας .
Μη τυχόν εις το τέλος πρέπει να αμοίβονται και οι εκλογείς; Θα ενταθή η βουλευτική υποψηφιότης. "Οι κατερχόμενοι εις τον πολιτικόν αγώνα" θα καταντήσουν περισσότεροι και από τα αυτοκίνητα. Και δεν απέκτησαν ακόμη ισοπολιτείαν αι γυναίκες. Ποία θα μείνη χωρίς υποψηφιότητα , όταν θα δικαιούται να εκλέγουν και να εκλέγονται .Τριάντα χιλιάδες τον χρόνον σημαίνουν πεντέξ τουαλέτες μοντέλα και άλλα τόσα καπέλλα. Πολύ δε φοβούμαι , ότι πιθανόν να αναθεωρήσω και εγώ τας ιδέας μου περί πολιτικής. Έως τώρα εφρόνουν , ότι είνε δυνατον να υπάρξη τέλειος ανήρ εις την γην. Αρκεί να κυττάζη την εργασίαν του και να μην απασχολείται με τους άλλους. Αλλά προκειμένου περί τριάκοντα χιλιάδων τον χρόνο να  αδιαφορήση τις δια τα γενικά συμφέροντα του τόπου; Εις ένα κύκλον χθες , όπου  ωμιλούσαμεν περί της νέας μας ευδαιμονίας , ήτοι περί  της αυξήσεως της τιμής του άρτου, ενώ έλαβον τον λόγον , είπα χωρίς να το θέλω: "Ο αξιότιμος  προλαλήσας....." Χμ! και χωρίς άλλο ανησυχητικόν  φαινόμενον  εξηκρίβωσα  δια τον κίνδυνον  της ατομικής μου ησυχίας. Από χθες ήρχισα να επιθεωρώ  με προσοχήν τους  αθηναϊκούς εξώστας. Από ποίον  εξ αυτών  θα εκτινάξω την ρουκέταν: "Αγαπητοί  συμπολίται" εις ημέρας εκλογών ; Οπωσδήποτε σπεύδω  να ζητήσω  συγνώμην  από τους συμπολίτας , αν δεν τους χαιρετώ με μελητώδες χαμόγελον. Είμαι μύωψ.
Ο ΣΥΜΠΟΛΙΤΗΣ


Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

ΠΟΛΥΒΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ:Η ΣΙΔΗΡΑ ΚΑΙ ΧΡΥΣΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

50. Ο  ΑΝΔΡΑΣ ΚΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ 

—  Αλλά τότε, είπα εις τον Δαίμονα, ημπορείς να μου εξηγήσης αν υπάρχη πουθενά γυναίκα σοφή;
Εκίνησε πάλιν εκείνος το πανδαιμόνιον χέρι του, και ευρέθημεν εμπρός εις ένα Άνδρα καΙ μίαν Γυναίκα. Και είπεν :
— Ιδού δύο ακρότητες. Η Γυναίκα αυτή θαυμάζεται από όλους· ο Άνδρας περιφρονείται· εις την ομιλίαν αυτής αποκαλύπτονται' εις την ομιλίαν εκείνου γελούν. Η γραφή του Ανδρός εξευτελίζει και αυτό το χαρτί· αι συγγραφαί της Γυναίκας κάμνουν τον γύρον του κόσμου· την θεωρούν δε τόσον παρασκευασμένην δια την ζωήν, ώστε και αυτοί οι Άνδρες, είναι έτοιμοι να της παραχωρήσουν και την ιδίαν διοίκησίν των. Τώρα όμως θα ιδής.
Τότε είδα τον Άνδρα και την Γυναίκα να πίπτουν κάτω ωσάν νεκροί, ενώ το Φάσμα άνοιγε το κρανίον των και μετέθετε τους εγκεφάλους : εις το ανδρικόν κρανίον έβαλε τον γυναικείον εγκέφαλον, και εις το γυναικείον τον ανδρικόν.
Ολίγαι στιγμαί και το παν είχε τελείωση. Τα δύο αυτά όντα εσηκώθησαν πάλιν και άρχισαν να προχωρούν εις τον Δρόμον.
Τότε είδα τον άνδρα να παρατηρή τους διαβάτας με παράξενον βλέμμα. Ευρήκεν εις τον δρόμον ένα νεκρόν πτηνόν, το οποίον εκάρφωσεν εις το ανδρικόν καπέλλον του. Και τον είδα ακόμη να σηκώνη το πανταλόνι του, δια να επιδείξη την κνήμην του, η οποία μολαταύτα δεν ήτο και περίφημος.
Είδα δε από το άλλο μέρος την Γυναίκα ν' αφαιρή τα άνθη 
από το γυναικείον καπέλλον της να πετάτα κοσμήματά της εις τον δρόμον και να κατεβάζη το φόρεμα της έως τας πτέρνας.
Και είδα ακόμη όλους εκείνους που εχλεύαζον μόνον τον Άνδρα, να τον σύρουν προς το φρενοκομείον, τώρα που είχε τον εγκέφαλον της σοφής γυναίκας, ενώ την Γυναίκα την εθαύμαζον περισσότερον με τον εγκέφαλον του ηλιθίου ανδρός.
Το δαιμονισμένον Φάσμα είπε :
Λοιπόν είδες την διαφοράν ; Παρατήρησε τον Άνδρα με τον γυναικείον εγκέφαλον εξακολουθεί διαρκώς να ελαττώνη όσον ημπορεί την σκεπασμένην επιφάνειαν του σώματος του.
Διατί τούτο; δεν εννοώ.
Θα σου το εξηγήσω : Εις την εποχήν του Παραδείσου ο Διάβολος έκαμε την γυναίκα να ενδυθή· σήμερον την κάμνει να γδύνεται. Αλλοίμονον! και αυτός ο Διάβολος διεφθάρη από τότε!
Αλλ' ας ακολουθήσωμεν αυτούς.
Και ηκολουθήσαμεν τον Γυναικοάνδρα οδηγούμενον εις το Φρενοκομείον, ενώ η Ανδρογυναίκα εξακολουθεί τον δρόμον της ελευθέρα...
Η θύρα του Φρενοκομείου ήνοιξε και ο θυρωρός είπεν εις τον Άνδρα :
Πάλιν συ είσαι; Σου είπα ότι ηλίθιοι δεν φιλόξενουνται εδώ· μόνον τρελλούς δεχόμεθα.
Ότε όμως είδε τα γυναικεία καμώματα, εκίνησε το κεφάλι του με θλίψιν και επρόσθεσεν. :
Α, τώρα μάλιστα· ημπορείς να πέρασης.
Τότε έδειξα την Γυναίκα εις τον θυρωρόν και είπα :
Κράτησε και αυτήν έχει έγκέφαλον χαλασμένον. Ο θυρωρός απήντησεν :
Αι γυναίκες εδώ έχουν αναλογίαν είκοσι τοις εκατόν προς τους άνδρας.
Και εις τι οφείλεται η δυσαναλογία αυτή;
Δέν υπάρχει χώρος δια να τας κλείσωμεν όλας.
Και ο περίεργος θυρωρός έκλεισε την θύραν κατά πρόσωπον της Γυναίκας που είχε τον εγκέφαλον του ηλιθίου ανδρός, και εδέχθη τον Άνδρα με τον εγκέφαλον της γυναίκας της σοφής!...

(Επιστροφή) 
 

ΑΡΙΣΤΕΙΔHΣ Ε ΒΕΚΙΑΡΕΛΗΣ :TO ΣYNTEΧΝΙΑΚΟΝ ΚΡΑΤΟΣ




IV

ΤΟ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΚΟΝ ΚΡΑΤΟΣ 
Αυτό  τo πρόβλημα ετίθετο, εφόσον η επί του οικονομικού πεδίου δράσις εζήτει να εξασφαλισθή δια της κατακτήσεως του πολιτικού πεδίου.
«Αι  οικονομικαί δυνάμεις αποκτώσαι βαθμηδόν μεγαλειτέραν σημασίαν  εφέροντο τείνουσαι επί του πολιτικού πεδίου προς  κατάκτησιν  του Κράτους» λέγει ο Β. Biagi εις το άνω μνημονευθέν  σύγγραμμά  του.
Οποία  μεταμόρφωσις επεβάλλετο;
Έναντι  του παλαιού δημοκρατικοφιλελευθέρου κράτους  ν' aντιτεθή το νέον ταξικού χαρακτήρος κράτος; Να αφεθή  το οργανούμενον προς κατάκτησιν προλεταριάτον να μεταβάλη
την  πολιτικήν εξουσίαν εις οικονομικήν; Λύσις αποκρουστέα
και  σφαλερά δοθέντος ότι δεν είναι δυνατόν ν' αποδοθη εις το Κράτος  εκδήλωσις οικονομικού χαρακτηρος  αφού αντιθέτως πρόκειται περί εκδηλώσεως πολιτικού χαρακτήρος».
Γεγονός εξ άλλου ότι τα Κοινοβούλια δεν ευρίσκονται πλέον εις επαφήν με την πραγματικήν ζωήν. Αι σχέσεις όθεν δέον να αναπλασθούν προς γεφύρωσιν της αβύσσου μεταξύ πολιτικών θεσμών και οικονομικής ζωής.
Προς  τούτο δέον να λυθούν ώρισμένα προβλήματα πολιτικής μορφής (κατάτμησις κομμάτων, αύθαιρεσίαι Κοινοβουλευτισμού, ανεύθυνον συνελεύσεων), οικονομικής μορφής (λειτουργία και συγκρούσεις συνδικαλιστικών δυνάμεων τόσον εις τον εργατικόν όσον και τον βιομηχανικόν τομέα) και ηθικής μορφής (ανάγκη τάξεως, πειθαρχίας και υπακοής εις τας ηθικάς υπαγορεύσεις της Πατρίδος).
Ο  Ιταλικός Φασισμός ενόμισεν, ότι λύει τα προβλήματα ταύτα προκαταβολικώς, δια της Επαναστάσεως του και ότι «μέσω των συντεχνιακών, κοινωνικών και μορφωτικών θεσμών του, η έννοια του Κράτους εξικνείται πανταχού, και εντός του Κράτους κυκλοφορούν πλαισιωμέναι εντός των σχετικών οργανώσεων όλαι αι πολιτικαί, οικονομικαί και πνευματικαί δυνάμεις του Έθνους» (9).
Ούτω , φρονούν, επιτυγχάνεται ο συντονισμός Πολιτικής και Οικονομίας, «αι οποίαι είναι δύο όψεις της αυτής πραγματικό-τητος, ομοούσιαι εκδηλώσεις του κοινωνικού φαινομένου (10).
Οι  κλασικοί θέλουν το Κράτος μακράν της Οικονομίας, καθιστώντες ούτω την Πολιτικήν αφηρημένην επιστήμην (μολονότι τούτο ως ελέχθη εις την πραγματικότητα ουδόλως συνέβη, το δε φιλελεύθερον κράτος κατ' ουσίαν υποδουλώνεται εις τας οίκονομικάς δυνάμεις). Εις το σοσιαλιαστικόν κράτος αι οικονομικαί δυνάμεις υποτάσσουν και απορροφούν την πολιτικήν έξουσίαν.
Το   Συντεχνιακόν Κράτος χωρίς να ακολουθή τα άκρα (τα δε άκρα πάντοτε συναντώνται) Φροντίζει δια την ανάπτυξιν του εθνικού πλούτου δια των Συντεχνιών, υποτάσσον την Οικονομίαν εις την Πολιτικήν.
O  Κορπορατισμός —λέγουν— είναι ανώτερος του λιμπεραλισμού  όπως είναι και ανώτερος του Σοσιαλισμού, εδημιούργησε δε νέαν σύνθεσιν την στιγμήν όπου κατέπιπτε και ο εις και ο άλλος... Η Συντεχνιακή οικονομία επέρχεται την ιστορικήν και καθωρισμένην στιγμήν όταν τα δύο οικονομικά φαινόμενα, ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός, έχουν δώσει ό,τι είχον να δώσουν» (11).

O Κορπορατισμός θεωρεί ότι πραγματοποιεί την οικονομικήν ενότητα δια της Συντεχνίας, ήτις ολοκληρώνει την εκπροσώπησιν των οικονομικώγ συμφερόντων, ουμβιβάζουσα και επίλύουσα τας αντιθέσεις του κεφαλαίου και της εργασίας, εχόντων ίσα δικαιώματα, υπό την εγγύησιν του Κράτους, όπερ παραμένει κυρίαρχον, εκτός και υπεράνω τών οικονομικών ομάδων, και αντλεί εξ όλων ισχύν.
« Υποταγή των ατομικών δικαιωμάτων εις το γενικόν συμφέρον και η Ισότης των τάξεων προ του, Κράτους. Υπεροχή ηθικής αρχής εν τη οικονομική τάξει και σύνθεσις του παντός εν τω Κράτει» λέγει ο πρώην Υπουργός των Σύντεχνιών καιτης Εθνικής Οικονομίας G. Βοttai (12).
Εις την συντεχνιακήν οργάνωσιν, λέγει ο ίδιος, το ατομικόν συμφέρον εκάστου εκδηλούται δια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας· το συμφέρον εκάστης επαγγελματικής κατηγορίας δια των συνδικάτων το συμφέρον εκάστου είδους παραγωγής δια της Συντεχνίας και το Εθνικόν οικονομικόν συμφέρον δια του «Εθνικού Συμβουλίου των Συντεχνιών» όπερ και το ανώτατον όργανον.
Ούτω : Κυριαρχία του Κράτους και ολοκληρωτική συνεργασία όλων των κοινωνικών δυνάμεων ωργανωμένων».



Υποσημειώσεις.
  9. Β. Biagi άνωθι.-B.Mussolini:Λόγοι 1933—1935.
10.E Ronchi: Economia  liberale, economia sociale, economia corporativa.Μονογραφία. βραβευθείσα υπό υπουργρίου Συντεχνιών, Ρώμη 1932, σ.245
11
12.G. Bottai(Υπ. Συντ. και Εθνικής Οικονομίας) Εις "Gerarchia" Μάιος 1927. 

(Επιστροφή)

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

ΙΩΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ



Περί τα μέσα Φεβρουαρίου 1921, ήρξατο εν Παρισίοις εις το κακουργοδικείον του Σηκουάνα, η δίκη του Υποπλοι­άρχου Τσερέπη και του Υπολοχαγού Κυριάκη, των ενεργησάντιον την κατά του Βενιζέλου εν τω σιδηροδρομικώ σταθμώ της Λυών απόπειραν. Μάρτυρες της υπερασπίσεως παρέστησαν ο Συνταγματάρχης του Πεζικού Χατζημιχάλης Χρ, ο Αντισυνταγματάρχης . του Πυροβολικού Παπαδήμας Ι., ο Ταγματάρχης του Πυροβολικού Παπαδόπουλος, ο Ίλαρχος Μελάς Α. και οι Αντιπλοίαρχοι Λελούδας και Μεντζεβίρης.
Την υπεράσπισιν των κατηγορουμένων ανέλαβεν ο διάσημος των Παρισίων δικηγόρος Μορώ-Τζαφερί, μετά του οποίου συναντηθέντες οι μάρτυρες ανέπτυξαν αυτώ κατά την συζήτησιν ότι, η προκειμένη δίκη δεν ήτο συνήθης διαδικασία προς υπεράοπισιν και αθώωσιν κατηγορουμένων μόνον, αλλά και η προσφορά μεγίστης υπηρεσίας προς την πατρίδα των, δια της άρδην ανατροπής των κακοβούλων και συκοφαντικών κατά της Ελλάδος και του Ελληνικού Λαού επιχειρημάτων του Βενιζέλου και της διαφωτίσεως των επισήμων κύκλων και της κοινής γνώμης, ότι ήσαν εχθροί της Συνεννοήσεως και της Γαλλίας, αλήθειαν ην η αυστηρά λογοκρισία και τα τυραννικά μέσα της Βενιζελικής Διοικήσεως, δεν επέτρεψαν να γνωσθή.
Αρξαμένης της εξετάσεως των μαρτύρων της υπερασπί­σεως, ο Συνταγματάρχης . Χατζημιχάλης κατέθηκε τάδε:
 Yπηρετήσας ως εθελοντής εν τω Γαλλικώ Στρατώ , κατά τον Ευρωπαϊκόν πόλεμον, πλήρης ενθουσιασμού, έβλεπον την Γαλλίαν υψώνουσαν το Λάβαρον της παγκοσμίου ελευθερίας. Εις την πρωτοπορείαν της ιεράς ταύτης Ιδέας η καρδία μου ενθουσιώσα αλλά και αιμάσσουσα διότι έβλεπον υπό την σκιάν του Συμβόλου της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης, να καταφεύγη εις Τύραννος.
Η καρδία μου πλήρης ενθουσιασμού, βλέπουσα τους γενναίους Γάλλους στρατιώτας καταστρέφοντας την στρατοκρατίαν και τον Δεσποτισμόν των Γερμανών, ήτο εν ταυτώ και αιμάσσουσα αισθανομένη εγκαθισταμένην εν Αθήναις την στρατοκρατίαν και τον Δεσποτισμόν του Βενιζέλου.
Η καρδία μου πλήρης ενθουσιασμού, βλέπουσα καταρρέουσαν την νέαν παγκόσμιον Βαστίλην , ήτο αιμάσσουσα αισθανομένη ιδρυομένην  την Βαστίλην την Βενιζελικήν.
Η καρδία μου πλήρης ενθουσιααμού, βλέπουσα κατασχιζόμενον εις μύρια τεμάχια το Πρωσσικόν υπόδημα, ήτο εν ταυτώ και αιμάσουσα αισθανομένη τα στήθη των συμπατριωτών μου αισθμαίνοντα, υπό την πίεσιν του Βενιζελικού υποδή­ματος.

Αποτάξεις Αξιωματικών, παύσεις Δημοσίων Υπαλλήλων, εξορίαι, φυλακίσεις κατά χιλιάδας. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Επίσκοποι, και Ιερείς εφυλακίσθησαν και εξωρίσθησαν, ως οι τελευταίοι των κακούργων. Πολιτικοί άνδρες ογδοηκοντούτεις, ων η σταδιοδρομία ήτο πατριωτισμός, απέθνησκον εν ταις φυλακαίς και τη εξορία. Και τόσα άλλα παραδείγματα της Βενιζελικής τυραννίας φθάσαντα μέχρι τυφεκισμού . Ο Δικηγορικός Σύλλογος των Αθηνών διεμαρτυρήθη δια τον στραγγαλισμόν της Δικαιοσύνης. Ο Ελληνικός Λαός κατέπνιγε τας οιμωγάς του, εντός της πα­τριωτικής του καρδίας, καθ' ότι εγνώριζε πολύ καλώς ότι: «O Βενιζέλος ήτο τόσον ικανός εις ραδιουργίας και συκοφαντίας, ώστε παν πρό­σωπον πάσαν πράξιν, πάσαν κίνησιν εναντίον αυτού και της τυ­ραννίας του, να την παριστά ως πρόσωπα και πράξεις εναντίον της Συνεννοήσεως, Γερμανόφιλα".
Ερωτηθείς υπό του συνηγόρου Μορώ-Τζαφφερί,τι είναι Γερμανοφιλία εν Ελλάδι,απήντησεν :
«Εις την Ελλάδα ουδείς υπάρχει Γερμανόφιλος. Υπήρχον δύο φατρίαι, η μεν μία υπέρ της Ουδετερότητος,η λεγομένη Βασιλική, η δε άλλη υπέρ της Δράσεως, η λεγομένη Βενιζελική. Εκατοντάδες όπως και Εγώ, Έλληνες προσέφερον εθελουσίωςτο αίμα των εις την Γαλλίαν, ουδείς όμως εις την Γερμανίαν. Ουδείς επρότεινεν όπως η Ελλάς εξέλθη εις το πλευρόν της Γερμανίας, ειμή μόνον ο Βενιζέλος, εις το Συμβούλιον του Στέμματος.
 Ο Βενιζέλος κατά τας ημέρας της δίκης ευρίσκετο εν Λονδίνω διανυμπανίζων δια του Τύπου ότι: «Μοχθεί νυχθημερόν δια τα συμφέροντα της Ελλάδος ,παρά την προς αυτόν αχαριστίαν του Ελληνικού Λαού». Αιφνιδίως εγκαταλείψας ταύτα απροστάτευτα, προσέτρεξεν εις Παρισίους την παραμονήν της δίκης, όπως παραστή αυτοπροσώπος εις αυτήν, ουχί όπως πάντες οι πραγματικώς Μεγάλοι άνδρες έπραξαν εις παρομοίας περιστάσεις, ζητούντες, ως ο Κλεμανσώ, την αποφυλάκισιν και την αθώωοιν των κατ' αυτού αποπειραθέντων, αλλ' όπως αυτοπροσώπως ζητήση την εις θάνατον καταδίκην των κατηγορών αυτούς, ως μίσθαρνα όργανα της Γερμανίας, επί εσχάτη προδοσία». Αποστείλας δε την παραμονήν της δίκης, προς τον Μορώ-ΤζαφφερΙ τον Πεπέν Αργυρόπουλον, όστις ανεκοίνωσεν αυτώ εκ μέρους του ότι: «Απαιτεί να μη γίνη καν λόγος εν τη δίκη περί πολιτικών ζητημάτων».
Την επομένην παραστάς ο Βενιζέλος εν τη δίκη, υπεστήριξε μετά του Πρεσβευτού Ρωμάνου το κατηγορητήριον ότι : «Οι δύο Έλληνες κατηγορούμενοι Αξιωματικοί, μίσθαρνα όργανα της Γερμανίας, εζήτησαν, εκ προμελέτης, να του αφαιρέσωσι την ζωήν, ως μεγάλου φίλου της Γαλλίας».
Εις την δίκην είχον προσέλθη, υπερεκατόν Δικηγόροι των Παρισίων, Αντιπρόσωποι του Τύπου, οι Πρεσβευταί των Συμμάχων, Στρατηγοί, Ναύαρχοι, Υπουργοί, Βουλευταί και η Κρητική Σωματοφυλακή του« Βενιζέλου. Ο Βενιζέλος κληθείς υπό του Προέδρου του Δικαστηρίου κατέθηκε τα εξής χαρακτηριστικά.:

«Δεν είναι αληθές ό,τι είπεν ο Συνταγματάρχης, ότι υπήρξα τύραννος. Τι θέλετε, με το χειρόκτιον να διοικώ καθ' ην στιγμήν Γερμανικά αεροπλάνα συνεννοούντο μετά Ελλήνων Αξιωματικών ; Δεν είναι αληθές ό,τι είπεν ο Συνταγματόρχης, ότι επέθνησκον εις τας φυλακάς πολιτικοί άνδρες αυτοκτονούντες. Εις και μόνον απέθανεν, ο Έσλιν, Γερμανικής καταγωγής και 75 ετών. Δεν είναι αληθές ότι δεν υπάρχουσιν εν Ελλάδι Γερμανόφιλοι. Υπάρχει μεγάλη μερίς γερμανοφίλων και Αρχηγός αυτής είναι ο Βασιλεύς της Ελλάδος Κωνσταντίνος , όχι Γερμανόφιλος άλλα πλέον ή Γερμανός».
Φράσις μεθ' ην ετερμάτισε την κατάθεσίν του. Πλείστοι δε  εκ των ακροατών ηρώτησαν απορρηματικώς.
— «Αυτός λοιπόν είναι ο Μέγας Βενιζέλος ;» 
Ταύτα κατέθηκεν ο Βενιζέλος γνωρίζων ότι «μετά τέσσαρας ημέρας θα συνήρχετο η Συμμαχική Διάσκεψις εν Λονδίνω και θα εκρίνετο η τύχη της αγωνιώσης και τα πάντα διακυβευούσης Πατρίδος του».
Το άγνωμον και άκαρδον τέκνον μνησικακούν, εβύθιζεν ασπλάχνως και αιμοχαρώς μέχρις λαβής, το φιλέκδικον αυτού εγχειρίδιον, εις τα στήθη της πολυπαθούς και φιλοστόργου Μητρός του, ήτις ανασύρασα αυτό από της ασημότητος, της αφανείας και της πενίας, ανέδειξε πρώτον, πανίσχυρον και παρ' αξίαν Άρχοντα αυτής, πολλαχώς και πολυτρόπως τιμήσαντα και δαψιλώς αμείψασα». Επαναληφθείσης την επομένην της συνεδριάσεως, του Βενιζέλου μη παραστάντος, ο Γενικός Εισαγγελεύς αγορεύσας είπεν :
«Οι κατηγορούμενοι είναι ένοχοι  εσχάτης προδοσίας, διότι καθ' ην στιγμήν ο Μέγας φίλος της Γαλλίας  Βενιζέλος εκόμιζεν εν τω χαρτοφύλακι αυτού , εις την Ελλάδα τους καρπούς της νίκης, Έλληνες Αξιωματικοί , μισθωτά όργανα της Γερμανίας, επεχείρησαν, προμελετημένως, να αφαιρέσωσι. την ζωήν αυτού. Ζητώ την εσχάτην των ποινών, θάνατον. ·Αναλογισθήτε ότι τα τέχνα και οί αδελφοί υμών, είνε τεθαμμένοι κάτωθεν της Ακροπόλεως».
Τερματισθείοης της αγορεύσεως του Γενικού Εισαγγελέως, ο Συνήγορος Μορώ-Τζαφφερί, υπηρετήσας ως έφεδρος Λοχαγός εν τω Επιτελείω του Στρατηγού Σαράϊγ εν Θεσσαλονίκη, αγορεύσας είπε: 
Ο Βενιζέλος επεχείρησε να καταρρίψη την εντύπωσιν εκ της καταθέσεως  του Συνταγματάρχου Χατζημιχάλη, αλλ' εις μάτην, διότι πλην αυτού, έχομεν δύο άλλους αξιοπίστους μάρτυρας, τον Γάλλον Νούαρχον Φουρνέ και τον Γάλλον Στρατάρχην Σαράϊγ. οίτινες δια των συγγραμμάτων των επιβαιούσι καθ' όλα την μαρτυρίαν του Συνταγματάρχου.
Όταν ο Βενιζέλος εζήτησε την άδειαν παρά των Συμμάχων, ίνα  τω  επιτραπή η οργάνωσις Ελληνικών εθελοντικών Μονάδων, προς καταπολέμησιν των προαιαινίων εχθρών της Ελλάδος, μόλις ωργάνωσε την πρώτην Μονάδα  εζήτησε παρά του Γενικού Συμμαχικού Στρατηγείου, όπως αποστείλη ταύτην κατά της Ελλάδος. Εζήτηοε να πολεμήση, αντί των  Βουλγάρων, τους Έλληνας. Κατόπιν δε των διαφόρων ραδιουργιών του εν Θεσσαλονίκη, εξήψε τα πνεύματα των συμπατριωτών του, διαιρέσας φανατικώς αυτούς, ούτως ώστε το Γενικόν Στρατηγείον των Συμμάχων εζήτησε παρά των Κυβερνητών των την απομάκρυνση του Βενιζέλου εκ Θεσσαλονίκης, καθ' ότι μετέβαλε την Στρατιωτικήν βάσιν τών επιχειρήσεων, εις βάσιν πολιτικών διενέξεων. Όταν ημείς οι αντιπρόσωποι του Γαλλικού Λαού απεστείλαμεν τον Ζοννάρ εις την Ελλάδα, όστις εν ονόματι ημών και του Γαλλικού λαού διεκήρυξεν ότι: "Ουδεμία αντεκδίκησις θέλει γίνει. Πλην δεν παρήλθεν οκταήμερον από της εγκαθιδρύσεως εν Αθήναις των Γαλλικών στρατευμάτων , 1ΟΟΟ Αξιωματικοί αυθαιρέτως απετάχθησαν , 1500 δημόσιοι υπάλληλοι επαύθησαν, 3.000 Έλληνες εφυλακίσθησαν και 800 εξωρίσθησαν , δια πολιτικούς λόγους. Έχω εις τας χείρας μου έγγραφον του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών , διαμαρτυρομένου δια τον στραγγαλισμόν της Διχαιοσύνης».
 
Μετά τούτο   ο  Μορώ-Τζαφφερί   αποβαλών την τήβεννόν του, λέγει αυστηρώς:
«Τήν στιγμή ταύτην δεν είμαι ο δικηγόρος, είμαι ο Γερουσιαστής και εξ ονόματος του  Γαλλικού  Λαού, ζητώ  τον λόγον από τον Βενιζέλον. Πως εξέθηκεν ημάς και τον Γαλλικόν Λαόν, εις τα όμματα του Ελληνικού Λαού, ενώ ρητώς διεκηρύξαμεν , δια του Ζοννάρ, ότι ουδεμία καταδίωξις ήθελε γίνει; Το ότι ο Βενιζέλος υπήρξε τύραννος, το ότι ο  Βενιζέλος εξεμεταλλεύθη  , αισχρότατα,την κατάστασιν, όπως δημιουργήση  φατρίαν, δεν το λέγουσι , μόνον ο Ναύαρχος Φουρνέ και ο Στρατάρχης Σαράϊγ,    δεν το ανέπτυξεν ενώπιον υμών  δια ζωηρών χρωμάτων ο Συνταγματάρχης Χατζημιχάλης φίλος της Γαλλίας, θα σας το αναπτύξω και εγώ. 
Υπήρχεν εις τας Αθήνας  εις ψιττακός , όστις πριν της κηρύξεως του Ευρωπαικοπύ πολέμου , πριν της επελθούσης  εν Ελλάδι διχονοίας, είχε διδαχθή να φωνάζη «Ζήτω ο Βασιλεύς». Ο ψιττακός ούτος εθανατώθη, ο κύριος αυτού , η σύζυγος του και οι συγγενείς του εφυλακίσθησαν. 
Πάντες  υμείς γνωρίζετε  το άρωμα Κοττύ «Θα έλθη μίαν ημέραν». Ο αντιπρόσωπος εν Ελλάδι του άνω  καταστήματος, άμα ως προέβη εις την πώλησιν  του αρώματος τούτου εφυλακίσθη , το άρωμα κατεσχέθη  και μόνον τη επεμβάσει της Γαλλικής Πρεσβείας , ήρθη η κατάσχεσις. Εν τέλει, ο Βενιζέλος  φεύγων εξ Αθηνών, κατέφυγεν  ενταύθα . Δεν γνωρίζω  αν τα θυλάκιά του ήσαν  κενά. Γνωρίζω  όμως  ότι συνωδεύετο παρα τινων , ων τα θυλάκια ήσαν πλήρη. » 
Περατωθεισών των αγορεύσεων του  Εισαγγελέως και του Συνηγόρου, απελογήθησαν οι κατηγορούμενοι, κατά την άποψιν των οποίων, την απόπειραν ττου Βενιζέλου ηθέλησαν, ως ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων, ίνα αποδώσωσι την ελευθερίαν εις την Πατρίδα των, τυραννουμένην υπό του Βενιζέλου, ον απεκάλεσαν «Νέον Πεισίστρατον». Ο μεν  Υποπλοίαρχος Τσερέπης κατέληξεν ειπών: "ΕΙμαι το εξιλαστήριον θύμα της  ελευθερίας». Ο  δε Υπολοχαγός Κυριάκης -ειπών: «Η θυσία μου ουδέν θα είχεν αποτέλεσμα και δια τούτο απεφάσισα να θυσιάσω τον αίτιον  όλης αυτής της διχονοίας τον Βενιζέλον».
Περατωθεισών των αγορεύσεων, το Δικαστήριον επέβαλεν εις  τους κατηγορουμένους  την ελαφροτέραν των ποινών, πενταετή ειρκτήν και συγχρόνως εζητησε χάριν παρά του Προέδρου της Δημοκρατίας, ήτις, τη εντόνω παρεμβάσει του Βενιζέλου, δεν εδόθη.

ΣΧΕΤΙΚΟ:
Η ΕΝ ΠΑΡΙΣΙΟΙΣ ΔΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ κ.κ ΤΣΕΡΕΠΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ