Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

ΘΑΝΑΣΗ ΧΑΤΖΗ:ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΓΣ ΤΟΥ ΕΛΑΣ



Όταν το ΠΓ του ΚΚΕ, χωρίς να συμβουλευτεί καν τα μέλη της Κ.Ε, δέχτηκε τη συμφωνία της Βάρκιζας, πέτυχε την επικύρωσή της από την Κ.Ε του ΕΑΜ και έδωσε τις αναγκαίες εντολές στις καθοδηγήσεις  των κομματικών οργανώσεων  περιοχών , για πιστή εφαρμογή  των όρων της συμφωνίας, θεωρήθηκε πως ήταν πια καιρός να αρχίσει η πρακτική εφαρμογή της. Στις 15 του Φλεβάρη, το βράδυ, το Γ.Σ του ΕΛΑΣ  πήρε εντολή από την Κ.Ε του ΕΑΜ να εκδόσει τις απαιτούμενες διαταγές για την αποστράτευση . Το Γ.Σ συμμορφώθηκε, ίσως με ραγισμένη καρδιά, αλλά χωρίς αντίδραση και έστειλε την παρακάτω αποχαιρετιστήριο διαταγή. (Τόμος Α σελ 394-5)
ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΕΙΟΥ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΤΗΣ 16.2.45
Αξιωματικοί, Καπεταναίοι και Αντάρτες του ΕΛAΣ - EΛAΝ
Ύστερα από τη συμφωνία που υπογράφηκε στις 12 του μηνός, ο ένοπλος αγώνας του ΕΛΑΣ τελειώνει και ο ΕΛΑΣ αποστρατεύεται. Eπί τρία  σχεδόν χρόνια παλέψατε σκληρά ενάντια στον καταχτητή και με τις  θυσίες και τον ηρωισμό σας, παίρνοντας τα όπλα, ως επί  το πλείστον απ' τον καταχτητή, δημιουργήσατε ένα πραγματικό στρατό, ο οποίος ανάγκασε τους εχθρούς μας επανειλημμένως να ομολογήσουν την αξίαν του.
Με την πίστη σας, τον ηρωισμό σας και την αυτοθυσία σας δόσατε στον καταχτητή επανειλημμένα χτυπήματα  και, τέλος, όταν ύστερα από την προέλαση του Κόκκινου Στρατού στη Βαλκανική αναγκάστηκε να εκκενώσει την πατρίδα μας, σχεδόν μόνοι σας, με συνεχείς επιθέσεις σας τον αναγκάσατε να φύγει με μεγάλες απώλειες σε προσωπικό και υλικό και απελευ­θερώσατε τη χώρα μας. Τα βουνά και οι κάμποι της χώ­ρας μας, που είναι γεμάτοι από τάφους των εχθρών και τα συντρίμμια των πυροβόλων, αυτοκινήτων, γε­φυριών και άλλου υλικού, δείχνουν ότι είναι έργο σας.
Εξασφαλίσατε την τάξη και την ασφάλεια σε τέτοιο σημείο ώστε να αποχτήσει ο λαός απόλυτη εμπιστο­σύνη. Δόσατε άφθονο το αίμα σας, για την επιτυχία της απελευθέρωσης. Να είστε υπερήφανοι για το έργο σας και να έχετε ήσυχη τη συνείδηση σας ότι κάνατε το καθήκον σας προς την Πατρίδα.
Γυρίζοντας στα σπίτια σας πρέπει να είστε οι  καλύτεροι πολίτες και να εξακολουθήσετε ειρηνικά ερ­γαζόμενοι για την ευτυχία σας, την πλήρη αποκατάσταση των λαϊκών ελευθεριών, ώστε να καταστεί δυνατό  με την απόφαση του λαού να γίνει η πατρίδα μας κράτος συγχρονισμένο και ευτυχισμένο και πολιτικά πραγματικά δημοκρατικό. Όπως είσαστε καλοί πολεμιστές, αποδειχτείτε και καλοί πολίτες.
Στους  ηρωικούς μας νεκρούς που αιώνια θα περι­βάλλονται από τιμή και δόξα, κλίνουμε ευλαβικά τo γόνατο . Τα αγαθά τoυ πολέμου στον οποίον έπεσαν μπορεί ως σήμερα να μην ολοκληρώθηκαν Mα είμαστε  σίγουροι πως θα ολοκληρωθούν και πολύ σύντομα.
Αποχαιρετώντας όλους, εμείς που σας διοικήσαμε και παρακολουθήσαμε τους αγώνες σας, εκφράζουμε τo θαυμασμό μας και την ευγνωμοσύνη μας και πιστεύουμε πως στη δοξασμένη ιστορία της Ελλάδας η σελίδα της δικής σας δράσης θα γραφεί με τα πιο λαμπρά γράμματα.
Ζήτω το αδάμαστο έθνος μας!
Ζήτω το πιο τρανό δημιούργημα του, ο ΕΛΑΣ μας!
                                                            ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΣΑΡΑΦΗΣ
                                                            ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟ-ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ . Α


                 


«…μόνον ηλίθιοι μπορεί να διανοηθούν  ότι οι παγκόσμιοι ιμπεριαλιστικοί  ανταγωνισμοί προσδιορίζονται από μια αγεφύρωτη αντιπαράθεση ανάμεσα σε Δημοκρατία και Φασισμό.»
                                      Τρότσκι


Την 1η Σεπτεμβρίου 1939 τα γερμανικά στρατεύματα εισβάλουν στην Πολωνία. Ο Πολωνικός στρατός που αισιοδοξούσε να μπει νικητής στο Βερολίνο από τις πρώτες ώρες των εχθροπραξιών, κλονίζεται και υποχωρεί. Ο Führer της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας μιλά στο Ράιχσταγκ. Το ισχυρό χαρτί του είναι η γερμανοσοβιετική συμμαχία ισχυρή όσο ποτέ:
Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής όταν μπορώ να σας μιλήσω για ένα σημαντικό γεγονός. Όλοι σας γνωρίζετε ότι η Ρωσία και η Γερμανία κυβερνώνται από δύο διαφορετικά πολιτικά δόγματα. Υπάρχει μόνο ένα σημείο που έπρεπε να ξεκαθαριστεί και αυτό έγινε, ότι δηλαδή η Γερμανία δεν έχει τη παραμικρή διάθεση να κάνει εξαγωγή του πολιτικού της πιστεύω στη Ρωσία όπως και  η  Ρωσία δεν έχει τη παραμικρή πρόθεση να εξαγάγει το δικό της στη Γερμανία. Δεν βλέπω πλέον κανένα λόγο σύγκρουσης ανάμεσά μας γιατί και οι δύο συμφωνούμε στην αρχή αυτή....
Δίνει τη δική του εκδοχή  για τα γεγονότα που προηγήθηκαν της εισβολής και διαβεβαιώνει.
Θα διεξάγω αυτόν τον αγώνα εναντίον οποιουδήποτε  μέχρι να διασφαλισθεί το μέλλον του Reich και τα δικαιώματά του .Μια μονάχα λέξη δεν έμαθα , ονομάζεται συνθηκολόγηση. Και από τώρα θα ήθελα να διαβεβαιώσω ολόκληρο το κόσμο ένας Νοέμβριος  παρόμοιος με εκείνο του 1918  δεν θα επαναληφθεί ποτέ στη γερμανική ιστορία. (Ein Wort, habe ich nie kennengelernt, es heisst Kapitulation. Und ich möchte daher jetzt der ganzen Umwelt gleich versichern: ein November 18 wird sich niemals mehr in der deutschen Geschichte wiederholen.)
Στις 2 Σεπτεμβρίου το ενδιαφέρον του κόσμου συγκεντρώνεται πάνω από την Ιταλική Πρεσβεία του Βερολίνου. Οι ελπίδες για μια καινούργια μεσολαβητική προσπάθεια του Duce της Ιταλίας αναζωπυρώνονται. Ο Attolico [1]  αναλαμβάνει πρωτοβουλία  και σπεύδει στη Βρετανική Πρεσβεία όπου  επικρατεί κινητικότητα και ένταση. Οι υπάλληλοι έχουν ήδη ετοιμάσει τις αποσκευές τους και  με σπουδή καίνε τα απόρρητα έγγραφα. Στην  ερώτηση του Attolico  αν η βρετανική νότα έχει  το χαρακτήρα τελεσιγράφου,  ο Henderson [2] το αρνείται .
Ο Ιταλός Πρεσβευτής
στο Βερολίνο Attolico
Την ίδια ημέρα στη Γαλλική Βουλή με την ενεργή  συμμετοχή και των κομμουνιστών [3] υπερψηφίζονται με ενθουσιασμό οι πολεμικές πιστώσεις. Αντίθετα στο Λονδίνο  η εικόνα είναι καταθλιπτική. Η κυβέρνηση δέχεται πιέσεις να πάρει μια απόφαση και ο  Τσαμπερλαιν τηλεφωνεί στον  Νταλαντιέ. Παραδέχεται ότι αν οι δύο χώρες δεν αντιδράσουν αμέσως με κήρυξη πολέμου, η  Κυβέρνηση του δεν θα έχει παρά   ελάχιστες ώρες ζωής.  Ο Τσάμπερλαιν  διαβεβαιώνει τον ομόλογό του ότι η χώρα του είναι αποφασισμένη να μπει στο πόλεμο, στην ανάγκη και δίχως τη Γαλλία. Από τη στιγμή που  το επτασφράγιστο μυστικό της Φασιστικής Ιταλίας έχει παραβιαστεί, και με δεδομένη την έστω και προσωρινή ουδετερότητά της , η Βρετανία τολμά να διατρέξει τον κίνδυνο. Στις 3 Σεπτεμβρίου  με ενισχυμένη τη βεβαιότητα   ότι δεν πρόκειται να υπάρξει πολεμική  ανάφλεξη στη Μεσόγειο [4] επιδίδει   στο Βερολίνο ένα τελεσίγραφο που  ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου.  Λίγες ώρες αργότερα και η Γαλλία υπερεκτιμώντας τις δυνατότητές της κάνει το ίδιο. 
Στις 11.15 της ίδιας ημέρας με ραδιοφωνικό του μήνυμα από το Πρωθυπουργικό γραφείο της Downing Street o Neville Chamberlain ενημερώνει τους Βρετανούς, ότι η χώρα βρίσκεται ήδη σε πόλεμο με τη Γερμανία.
Μπορείτε να φανταστείτε τι σκληρό χτύπημα στάθηκε για μένα όταν έμαθα  ότι απέτυχε ο μακρόχρονος αγώνας μου να  για την διασφάλιση της ειρήνης. Παρ΄όλα αυτά δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω ότι υπάρχει κάτι ακόμα , ή κάτι διαφορετικό  που θα μπορούσα να κάνω και το οποίο θα είχε καλύτερη τύχη....  
O Neville Henderson με το Γερμανό Υπουργό των
 Εξωτερικών Ribbentrop λίγο πριν από
το ξέσπασμα του πολέμου
Την ίδια ημέρα πάντα, στον βωμό του πολέμου χύνεται το πρώτο βρετανικό αίμα. Η  Γιούνιτι Μίτφορντ [5]  κόρη του Λόρδου  Ρέντεσντέιλ  εθνικοσοσιαλίστρια η ίδια και ένθερμη οπαδός της βρετανογερμανικής φιλίας  στην ιδέα και μόνο, ότι η Πατρίδα της θα βρεθεί σε πόλεμο με τη Γερμανία,  επιχειρεί  από απόγνωση, να βάλει τέλος στη ζωή της.
Με τη Γερμανία τυπικά και ουσιαστικά σε εμπόλεμη κατάσταση από τις 3 Σεπτεμβρίου με τις Δυτικές Δημοκρατίες , ο Ribbentrop απευθύνεται στον Molotov και ζητά  την επίσπευση των χρόνων  της σοβιετικής εισβολής σε μια χώρα, που στρατιωτικά, έχει ήδη καταρρεύσει. Η Μόσχα δείχνει να διστάζει. Αυτό που συμβαίνει στη Πολωνία τις πρώτες τρεις ημέρες του πολέμου την έχει αποπροσανατολίσει. Πίστευε σε μια  πολύμηνη ισχυρή  πολωνική αντίσταση. Βλέπει ένα κεραυνοβόλο πόλεμο όπου ο αμυνόμενος υποχωρεί παντού. Πίστευε σε μια  οργισμένη πολεμική αντίδραση  των Δυτικών, αλλά από τη πλευρά της Γαλλίας τουλάχιστον, δεν πέφτει ούτε μια κανονιά.  Περίμενε να δει τους πολεμοκάπηλους καπιταλιστές να στρέφονται με μίσος ο ένας εναντίον του άλλου. Αντί γι αυτό οι πολεμικοί ανταποκριτές μεταδίδουν ότι στα γερμανογαλλικά σύνορα οι αντίπαλοι , Ούννοι και Γαλάτες  απλώνουν τη μπουγάδα τους σε απόσταση βολής , δίχως τη παραμικρή διάθεση να πυροβολήσει ο ένας τον άλλο. Τα γερμανικά μεγάφωνα διατυμπανίζουν ότι σε περίπτωση πολέμου οι Βρετανοί θα πολεμήσουν μέχρι και του τελευταίου…. Γάλλου ενώ κάποια  βρετανικά αεροπλάνα που παραβιάζουν σε μικρό βάθος τον εναέριο χώρο της Γερμανίας, δεν σκορπίζουν βόμβες, αλλά εκατομμύρια προκηρύξεων με την δική τους άποψη . 

Νυρεμβέργη 1937
Η Unity (αριστερά) και η  αδελφή της Diana(δεξιά)
ποζάρουν  ανάμεσα σε ένστολους Γερμανούς.
Στο μεταξύ στα θέατρα των επιχειρήσεων ο πολωνικός στρατός αποδιαλύεται, ο τερματισμός της εκστρατείας φαίνεται να είναι πλέον ζήτημα ημερών και ο Στάλιν είναι υποχρεωμένος  να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα. Αν τελικά δεν υπάρξει  πόλεμος στη Δύση, ο ίδιος, από ρυθμιστής του παιχνιδιού κινδυνεύει,  για μια ακόμη φορά, να περάσει στο περιθώριο. Τα παλιά σενάρια που θέλουν την Γερμανία προφυλακη μιάς καινούργιας αντιμπολσεβικικής εκστρατείας ζωντανεύουν.  Ο Στάλιν προσπαθεί να καταλάβει τις πραγματικές προθέσεις του συνεταίρου του. Ένα βασανιστικό ερώτημα πλανάται. Τι θα συμβεί στη περίπτωση που η  Γερμανία κυρίαρχη πλέον του πολεμικού παιχνιδιού στη Πολωνία, διέταζε τις δυνάμεις της να αποσυρθούν έχοντας ικανοποιήσει όλες τις αρχικές της διεκδικήσεις ; Πως θα μπορούσαν ο Τσάμπερλαιν και ο Νταλαντιέ να πείσουν τους λαούς τους,  ότι ο πόλεμος έπρεπε να συνεχιστεί, επειδή η Γερμανία είχε ουσιαστικά απελευθερώσει  την υπό πολωνική κατοχή πόλη του Ντάντσιχ και είχε αποκαταστήσει την από ξηράς επαφή του Ράιχ με τη  Ανατολική Πρωσία;
Ο   διαμελισμός της Πολωνίας θα παρέμενε στα χαρτιά, και μια  καθυστερημένη  σοβιετική εισβολή  θα έκρυβε δίχως άλλο θανάσιμους κινδύνους. 
Λόγχες εναντίον τεθωρακισμένων
Για να παραμείνει στο παιχνίδι η Σοβιετική Ένωση πρέπει όχι μόνο  να αντιδράσει γρήγορα αλλά το σπουδαιότερο , οφείλει   να βρει μια δικαιολογία, ικανή να  νομιμοποιήσει την άνομη πράξη της  στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου. Δεν μπορεί να γίνει  λοιπόν λόγος για «εισβολή» άλλα για έναν «αγώνα»  με σκοπό  τη  προάσπιση της ελευθερίας  των Πολωνών «αδελφών». Οι Γερμανοί  αρνούνται ακόμα και τη σκέψη ότι μπορεί να υπάρξει κείμενο  που διαχωρίζει τους εισβολείς σε καλούς και κακούς και οι σοβιετικοί  με σπουδή, το αναδιαρθρώνουν σε πιο ρεαλιστικές βάσεις.
Στις 7 Σεπτεμβρίου  η Γαλλική κυβέρνηση παρακολουθεί με ανησυχία τα όσα συμβαίνουν στη Σοβιετική Πρεσβεία. Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες , το διπλωματικό προσωπικό  πίσω από τις κλειστές πόρτες  προετοιμάζεται για άμεση αποχώρηση. Τι μπορεί να σημαίνει;..........
Στις 9 Σεπτεμβρίου  ο Molotov ενημερώνει τον Ribbentrop ότι η  σοβιετική επέμβαση πρόκειται να εκδηλωθεί εντός των προσεχών ημερών. Η Σοβιετική Ένωση δεν πρόκειται να αθετήσει τις υποχρεώσεις της.  
Πολωνοί λογχοφόροι οδεύουν προς την αιχμαλωσία.
Δεν γνωρίζουν ότι τα χειρότερα ακολουθούν
Στις 11 Σεπτεμβρίου η Πολωνική Κυβέρνηση εγκαταλείπει την Πρωτεύουσα και όλα δείχνουν ότι το τέλος είναι πλέον πολύ κοντά. Οι πρώτες συνέπειες της καθυστερημένης επέμβασης των Σοβιετικών φέρνουν -παράξενο να το πει κανείς- σε δύσκολη θέση τους μέχρι τότε νικητές. Τι πρέπει να κάνουν με το υπόλοιπο του Πολωνικού στρατού που για να σωθεί, κινείται ανατολικά και δίχως να το γνωρίζει, περνά στη  σοβιετική ζώνη επιρροής. Ανάμεσα στο ενδεχόμενο να επιτρέψουν στους Πολωνούς να ανασυνταχτούν στο απυρόβλητο  και στο ενδεχόμενο να εισβάλουν και πέρα των εδαφών που τους αναλογούν (με βάση το μυστικό πρωτόκολλο του διαμελισμού) για  να τους συντρίψουν οριστικά, η Γερμανική στρατιωτική ηγεσία επιλέγει τη δεύτερη λύση. 
Στις 2.15 ξημερώνοντας η 17η Σεπτεμβρίου ο Πολωνός Πρεσβευτής Grzybowski καλείται στο Κρεμλίνο για να λάβει μια σπουδαία διακοίνωση από τον  Potemkin  Αναπληρωτή Κομισάριο επί των Εξωτερικών . Το κείμενο έχει την  υπογραφή του Molotov 
Ο Πολωνό-γερμανικός Πόλεμος έχει αποκαλύψει την εσωτερική κατάρρευση του Πολωνικού  Κράτους …Η Πολωνική Κυβέρνηση έχει αποσυντεθεί και  δεν δίδει πλέον κανένα σημείο ζωής. …Για τον λόγο αυτό τα σύμφωνα που είχαν υπογραφεί ανάμεσα σε ΕΣΣΔ και Πολωνία έχουν παύσει να ισχύουν ….. Η Σοβιετική Κυβέρνηση  δεν μπορεί πλέον να ανεχθεί με αδιαφορία το γεγονός ότι οι καλύτεροι Ουκρανοί και Λευκορώσοι , που ζουν σε πολωνικό έδαφος  και οι οποίοι βρίσκονται στο έλεος της τύχης , θα παραμείνουν ανυπεράσπιστοι. Κάτω από παρόμοιες περιστάσεις , η Σοβιετική Κυβέρνηση  έχει δόσει εντολές στην Ανώτατη διοίκηση του Κόκκινου Στρατού  να διατάξει τα στρατεύματα να διασχίσουν τα σύνορα και να πάρει κάτω από την προστασία του τη ζωή και την περιουσία των πληθυσμών της Δυτικής Ουκρανίας και της Δυτικής Λευκορωσίας.Ταυτόχρονα η Σοβιετική Κυβέρνηση  προτίθεται να λάβει  όλα τα μέτρα να απεγκλωβίσει τον Πολωνικό λαό από  τον ατυχή πόλεμο στον οποίο έριξαν οι  άφρονες ηγέτες του και να τους επιτρέψει να ζήσουν μια ειρηνική ζωή.
 Στις 17 Σεπτεμβρίου η σοβιετική παρουσία γίνεται αισθητή . Ανάμεσα σε δύο πυρά ο ήδη  ηττημένος πολωνικός στρατός αμύνεται με τη δύναμη της απελπισίας, στα τελευταία κέντρα αντιστάσεως. 
Στις  19 Σεπτεμβρίου ο Χίτλερ βρίσκεται στο Ντάντσιχ. Δίνει τη δική του ερμηνεία για  την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη Πολωνία την οποία χαρακτηρίζει  σαν προσπάθεια υποστήριξης των συμφερόντων των Λευκορώσων και των Ουκρανών και δεν διστάζει να στηλιτεύσει την αγγλογαλλική υποκρισία.
Η Αγγλία και η Γαλλία βλέπουν εις την προέλαση αυτήν της Γερμανίας και της Ρωσίας ένα κακούργημα. ‘Ένας Άγγλος μάλιστα δημοσιογράφος , γράφει, ότι αυτό είναι μία προδοσία. Οι  Άγγλοι πρέπει να το ξέρουν. Νομίζω ότι οι Άγγλοι βλέπουν προδοσία διότι οι προσπάθειές τους για μια προσέγγιση  της Δημοκρατικής Αγγλίας με την μπολσεβίκικη Ρωσία απέτυχε, ενώ αντίθετα πέτυχε η προσπάθεια της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας….. Η Ρωσία παραμένει ότι είναι και η Γερμανία θα παραμείνει  αυτό που είναι. Σε ένα σημείο όμως και οι δύο κυβερνήσεις συμφωνούν. Ούτε η Ρωσική ούτε η Γερμανική κυβέρνηση θέλουν να θυσιάσουν έστω και έναν άνδρα για τα συμφέροντα των δυτικών Δημοκρατιών.
Στις 25 Σεπτεμβρίου ο Στάλιν και Molotov επισημαίνουν στον Schulenburg την ανάγκη να ρυθμιστούν οι αναπόφευκτες  συνοριακές αστοχίες που προκλήθηκαν από τη  καθυστερημένη σοβιετική επέμβαση και να «δοθεί άμεση λύση  στο πρόβλημα των Βαλτικών Κρατών». Ο Führer αντιλαμβάνεται ότι το πραγματικό αίτημα είναι περισσότερο σύνθετο. Επιδιώκει να το θέσει επί τάπητος σε μια συνάντηση κορυφής και προσκαλεί  τον Στάλιν στο Βερολίνο.  Ο Στάλιν αποφεύγει την πρόσκληση το ίδιο κάνει και ο Molotov. Αιχμάλωτος του σοβιετικού παιχνιδιού ο Führer αναλογίζεται  τους κινδύνους που καλείται τώρα να διατρέξει . Ο ίδιος,με πρόσχημα τη γερμανική εισβολή στη Πολωνία ,έχει εμπλακεί σε πόλεμο με τις Δυτικές Δημοκρατίες ,  ενώ η  Σοβιετική Ένωση, που διέπραξε το ίδιο ακριβώς "αμάρτημα"  παραμένει (για λόγους ανεξήγητους)  στο απυρόβλητο. Από θέση υπεροχής πλέον, η Σοβιετική Ένωση  έχει μπροστά της μια σειρά από καταπληκτικές ευκαιρίες ξεκινώντας από μια επαναδιαπραγμάτευση  των όρων του πολιτικού παιχνιδιού και καταλήγοντας σε  αλλαγή στρατοπέδου των εμπολέμων. To παράδειγμα των Γάλλων κομμουνιστών που ψήφισαν τις πολεμικές πιστώσεις στις 2 Σεπτεμβρίου παρά το σύμφωνο Ribbentrop- Molotov ενισχύει τους φόβους του .  
Ευτυχώς όμως η Γαλλική Κυβέρνηση έρχεται απρόσκλητη σε βοήθειά του.   Στις  26 Σεπτεμβρίου ξεκαθαρίζει το θολό πολιτικό πεδίο και θέτει εκτός νόμου το Κομμουνιστικό κόμμα και τις συγγενικές με αυτό οργανώσεις.Το χάσμα ανάμεσα σε Παρίσι και Μόσχα βαθαίνει ..... 
Η γαλλική πρόκληση δεν μένει δίχως απάντηση.   Την επομένη 27 Σεπτεμβρίου ο Ribbentrop βρίσκεται και πάλι στη Μόσχα την ώρα που το αεροπλάνο του   R. Guyot [6] , του   κομιστή  των καινούργιων διαταγών του Στάλιν  προσγειώνεται στο  Παρίσι. 
 Ο Ribbentrop είναι αρκετά έξυπνος για να καταλάβει ότι πολλά έχουν αλλάξει από τον Αύγουστο. Η Σοβιετική Ένωση εκμεταλλευόμενη την έστω και προσωρινή διπλωματική της υπεροχή, επιχειρεί να ψαλιδίσει τις ψευδαισθήσεις του συνεταίρου της. Έχοντας βάσιμες υποψίες να πιστεύει ότι οι Γερμανοί  προσανατολίζονται στην ιδέα μιας ανεξάρτητης και πάλι Πολωνίας εκφράζει κατηγορηματικά την αντίθεσή της. Η Πολωνία πρέπει να σβήσει οριστικά από τον χάρτη της Ευρώπης. Ζητά την ανταλλαγή της Λιθουανίας με ένα τμήμα της περιοχής γύρω από την Βαρσοβία  και του συνόλου της επαρχίας του Λούμπλιν . Ζυγίζοντας τις αντιδράσεις του συνομιλητή του και προσπαθώντας να καθησυχάσει τον Ribbentrop δέχεται ότι τη στιγμή που θα του παραχωρηθεί η Λιθουανία  είναι πρόθυμος να  δεχτεί μια μικρή συνοριακή μετατροπή της Πρωσίας υπέρ των Γερμανών (τρίγωνο του Suwalki).
 Στις 28  στη Μόσχα μια κοινή δήλωση των δύο υπουργών ανέφερε ότι «μετά την οριστική επίλυση των προερχόμενων από την κατάρρευση  του Πολωνικού Κράτους ….θα ήταν για το αληθινό συμφέρον όλων των λαών να τεθεί τέλος στην κατάσταση πολέμου ανάμεσα στη Γερμανία και τον Άγγλο-γαλλικό συνασπισμό.»
Στις  29 Σεπτεμβρίου 1939, οι γερμανοσοβιετικές συνομιλίες της Μόσχας αποτυπώνονται σε  ένα καινούργιο σύμφωνο που φέρει τις υπογραφές του Ribbentrop και του Molotov.
..Η κυβέρνηση του Γερμανικού Ράιχ και η κυβέρνηση της  ΕΣΣΔ  μετά την κατάρρευση του τέως  Πολωνικού κράτους θεωρούν  σαν αποκλειστικό τους καθήκον  την αποκατάσταση της ειρήνης  και της τάξης στις περιοχές αυτές , καθώς και τη διασφάλιση στους λαούς που διαβιούν εκεί μιας ειρηνικής ζωής  εναρμονισμένης με τον εθνικό τους χαρακτήρα. Για τον σκοπό αυτό συμφώνησαν τα ακόλουθα:… η Κυβέρνηση του Γερμανικού Ράιχ  και η Κυβέρνηση της Ε.Σ.Σ.Δ  προσδιορίζουν….τα όρια των αντιστοίχων  εθνικών συμφερόντων  τους πάνω στα εδάφη του άλλοτε Πολωνικού Κράτους….…Η επικράτεια του  Λιθουανικού κράτους εμπίπτει στην σφαίρα επιρροής της ΕΣΣΔ , ενώ από την άλλη πλευρά , η επαρχία του Λιούμπλιν και τμήματα της επαρχίας της Βαρσοβίας εμπίπτουν στη σφαίρα επιρροής  της Γερμανίας. …Αμφότεροι οι συμβαλλόμενοι δεν θα ανεχθούν  στις επικράτειές των Πολωνική αναταραχή που θα μπορεί να θίξει την επικράτεια του ετέρου των συμβαλλομένων. Θα καταπνίξουν  στις επικράτειές τους  κάθε αρχή τέτοιας αναταραχής  και θα ενημερώνουν ο ένας τον άλλο για την εφαρμογή προσηκόντων μέτρων….
Στο μεταξύ στο Παρίσι  ο RGuyot  δεν συναντά ιδιαίτερες δυσκολίες στην προσπάθειά του να κάνει  αποδεκτή από τους συντρόφους  την καινούργια γραμμή της Μόσχας. Ο στόχος του Κόμματος τώρα είναι η   «επαναστατική υπονόμευση του ηθικού». Ο πόλεμος εναντίον της Γερμανίας δεν πρέπει να συνεχιστεί και αν η Κυβέρνηση επιμείνει αυτοί θα προχωρήσουν  στην υπονόμευση των προσπαθειών της.[7]
Ο «παράξενος» πόλεμος στο Δυτικό Μέτωπο , οι παρασκηνιακές πρωτοβουλίες σε διπλωματικό πεδίο αναζωπυρώνουν τις ελπίδες τόσο στο Βερολίνο όσο και στη Ρώμη. Προληπτικά οι στρατηγοί του Ράιχ στρέφουν το ενδιαφέρον τους στην οργάνωση της αμυντικής διάταξης των δυτικών συνόρων.
Από την πλευρά της και πάντα στο απυρόβλητο η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν επιχειρεί να πιέσει περισσότερο τη κατάσταση κινητοποιώντας τις «εφεδρείες της επανάστασης».
Την 1η Οκτωβρίου οι Γάλλοι κομμουνιστές βουλευτές στέλνουν επιστολή διαμαρτυρίας και έντονης κριτικής στον Πρόεδρο του Σώματος Herriot . Αφού κατηγορούν την κυβέρνηση γιατί απέρριψε δίχως συζήτηση τις σοβιετικές προτάσεις ειρήνης διακηρύσσουν
«Επιθυμούμε με όλη μας τη δύναμη μια σωστή και διαρκή ειρήνη και εκτιμούμε ότι μπορεί να την επιτύχουμε ταχύτατα , γιατί μπροστά στους υποκινητές των ιμπεριαλιστικών πολέμων και στη χιτλερική Γερμανία, έρμαιο των εσωτερικών της αντιθέσεων , βρίσκεται η Δύναμη της Σοβιετικής Ένωσης , που εγγυάται την πορεία μιας πολιτικής συλλογικής ασφαλείας ικανής  να διασφαλίσει την ειρήνη και να προστατέψει την ανεξαρτησία της Γαλλίας.»

5 Οκτωβρίου 1939
Ο Χίτλερ επιθεωρεί τα γερμανικά
 στρατεύματα στη Βαρσοβία
Δεν είναι μόνο οι Γάλλοι Κομμουνιστές. Οι εξόριστοι  Ιταλοί κομμουνιστές θυμούνται και πάλι  ότι είναι τα θύματα της σοσιαλδημοκρατίας και των σκοτεινών υπέρ του πολέμου δυνάμεων, ενώ στη Βρετανία οι κομμουνιστές, ζητούν ανοικτά τον τερματισμό του πολέμου , την ανατροπή της αστικής τάξης και την εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Έχοντας εξαπολύσει από τις ασιατικές στέπες τα φιλειρηνικά της μυνήματα η  Σοβιετική Ένωση , στρέφει απερίσπαστη τη προσοχή της στην  «αφομοίωση» του Πολωνικού τμήματος που της αναλογεί και κάνει σχέδια για την διενέργεια ενός δημοψηφίσματος, όπου ο Πολωνικός λαός θα κληθεί να επικυρώσει εκ των υστέρων, την σοβιετική εισβολή και τα επακόλουθά της. Στη συνέχεια έχοντας πάντα  εξασφαλισμένα τα δυτικά της σύνορα κάνει σχέδια για  την επίλυση ενός άλλου σημαντικού προβλήματος, που αφορά την ασφάλεια του Λένινγκραντ .
Στις 6 Οκτωβρίου  ο Führer μιλά στο Ράιχσταγκ . Κάνει ένα απολογισμό της κατάστασης και δίδει στη δημοσιότητα τις απώλειες του Γερμανικού Στρατού που ανέρχονται σε 10.572 νεκρούς , 30.322 τραυματίες και 3.409 αγνοούμενους. Δεν βλέπει το λόγο για τον οποίο πρέπει να ξεσπάσει ένας ευρωπαικός πόλεμος , δεν βλέπει το λόγο για τον οποίο οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να υποστούν παρόμοια θυσία.
Στο σημείο που ευρίσκετο τότε ο Χίτλερ , δεν είχε καμμία διάθεση  να συνεχίσει τον πόλεμο εναντίον της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρεταννίας. Ήταν βέβαιος ΄ότι  η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος θα αναγνώριζε  ευχαρίστως τις αποφάσεις που είχε επιβάλει στην Πολωνία και ότι μια προσφορά ειρήνης  θα επέτρεπε στον κ.Τσάμπερλαιν  και στους παλιούς συναδέλφους του , που είχαν σώσει την τιμή τους με την κήρυξη του πολέμου  στην οποία προέβησαν , να βγουν από τη δύσκολη θέση  όπου  τους είχαν φέρεει  τα φιλοπόλεμα στοιχεία  του  Κοινοβουλίου. Ούτε για μια στιγμή δεν εφαντάσθη ότι ο κ.Τσάμπερλαιν όπως και ολόκληρη η Βρεταννική Αυτοκρατορία, είχαν τη σταθερή απόφαση να τον εκμηδενίσουν ή να εκμηδενισθούν στον αγώνα που είχε τώρα . [8]
Στις 10 Οκτωβρίου ο Führer μπροστά στην Ανώτατη στρατιωτική ηγεσία ο γνωστοποιεί γραπτά τις σκέψεις του . Κρίνει ότι στη περίπτωση που οι Δυτικές δυνάμεις  θα θελήσουν τελικά να κινηθούν εναντίον της Γερμανίας, το   Βέλγιο και η  Ολλανδία θα αποτελέσουν αναπόφευκτα  τους βασικούς στόχους του γαλλικού στρατού. Ενδεχόμενη κατάληψη των χωρών αυτών  θα φέρει τη Γερμανία σε μειονεκτική θέση γι αυτό θεωρεί χρέος του να προλάβει παρόμοιο αιφνιδιασμό. Ο χρόνος είναι με τη μεριά των αντιπάλων του και η στάση της Ρωσίας δεν εγγυάται μακροχρόνια ηρεμία στην ανατολή. Αυτό που σήμερα μπορεί  να φαντάζει σαν παραλογισμός , αύριο μπορεί να μην είναι.
Την 1η Νοεμβρίου 1939 μια ακόμη οικονομική συμφωνία ανάμεσα στις δύο χώρες είναι έτοιμη για υπογραφή. Σε αντάλλαγμα για τα  προϊόντα που  φτάνουν από την ανατολή, τα οποία στη πράξη εξουδετερώνουν τις συνέπειες του ναυτικού αποκλεισμού, που έχει επιβάλλει η Βρετανία, η Ρωσία διευρύνει τις απαιτήσεις της ζητώντας όλο και μεγαλύτερες ποσότητες πολεμικού υλικού ακόμα και πολεμικά πλοία σαν το Lutzow, το Seydlitz και το Prinz Eugen . Το Ναυτικό νοιώθει την υποχρέωση να αντιδράσει και με ετοιμότητα ο Ναυάρχος Raeder παρεμβαίνει δυναμικά για να αποτρέψει παρόμοιες ανοησίες. Δέχεται τελικά την παραχώρηση του Lutzow που βρίσκεται ακόμα σε φάση κατασκευής,  αλλά αρνείται να ξεπουληθούν τα άλλα δύο. Ανήσυχος  ο Führer από όλη αυτή την αναστάτωση και συνειδητοποιώντας ότι οι δαπάνες για την εισαγωγή πρώτων υλών βάζουν σε κίνδυνο το αξιόμαχο των  Ενόπλων Δυνάμεων, παρεμβαίνει δυναμικά  και ζητά μια σειρά  εγγυήσεων. Ζητά πάρα πολλά. Οι εισαγωγές από την ανατολή κοστίζουν , μια μείωσή όμως των εισαγωγών  θα δημιουργήσει σοβαρές συνέπειες στη πολεμική   οικονομία. Όσο συνεχίζεται ο πόλεμος , το κύριο μέλημα οφείλει να επικεντρωθεί  στην ικανοποίηση των αναγκών της πολεμικής παραγωγής ακόμα και αν το τίμημα είναι δυσβάστακτο. Στη πράξη πρόκειται για ξεπούλημα. Σε αντάλλαγμα των πρώτων υλών απαραίτητων για τη γερμανική βιομηχανία , το  ημιτελές Lutzow αλλάζει ιδιοκτήτη και μαζί μ΄αυτό  ξεπουλιούνται τα σχέδια κατασκευής  του θωρηκτού  Βίσμαρκ ,  σχέδια για αντιτορπιλικά και υποβρύχια , κανόνια μεγάλων διαμετρημάτων για πολεμικά πλοία , ακόμα και πυροβολαρχίες ολόκληρες ( Μια τέτοια κατασκευής του 1941 θα βρει μπροστά του  ο Μανστάιν στην περιοχή του Λένινγκραντ.) Οι κατάλογοι που συνοδεύουν τη συμφωνία της 11 Φεβρουαρίου 1940 δίνουν την ιδέα και το μέγεθος αυτών των ανταλλαγών.
Μετά τη «διευθέτηση» του πολωνικού ζητήματος η προσοχή της Σοβιετικής Ένωσης στρέφεται στη  Φινλανδία. Στην αρχή κρατώντας τα προσχήματα, ζητά από τη Φινλανδική Κυβέρνηση να κατανοήσει ότι το πρόβλημα ασφαλείας του Λένινγκραντ, μιας συνοριακής  πόλης υπερβολικά εκτεθειμένης, χρειάζεται άμεση λύση.  Η Σοβιετική Κυβέρνηση πιστεύει ότι η ασφάλεια του Λένινγκραντ  μπορεί να αποκατασταθεί με τη μετακίνηση της γραμμής των συνόρων κάποια χιλιόμετρα μέσα στο Φινλανδικό έδαφος. Οι «λογικές» της απαιτήσεις [9] σκοντάφτουν πάνω στη κατηγορηματική άρνηση του  Πρωθυπουργού Έρκο και τη λύση καλούνται να τη δώσουν τα όπλα. Την ώρα που τα σύννεφα  του πολέμου μαζεύονται απειλητικά στη Φινλανδία,  στις 8 Νοεμβρίου ο Führer μιλά στο Μόναχο  στη καθιερωμένη εκδήλωση για τον εορτασμό της επετείου του αποτυχημένου πραξικοπήματος του 1923. Χώρος η παλιά Bürgerbräu που τώρα ονομάζεται Löwenbräu. H βόμβα που είναι κρυμμένη σε κάποιο σημείο της μεγάλης αίθουσας μπορεί να ανατρέψει τον ρου της ιστορίας και να ανυψώσει το Χίτλερ στο ψηλότερο βάθρο του Γερμανικού Πανθέου [10]. Έχει ρυθμιστεί να εκραγεί  τη κατάλληλη στιγμή αλλά  ένας αστάθμητος παράγοντας καταστρέφει το σχεδιασμό  και όταν η βόμβα τελικά εκρηγνύεται, ο Führer βρίσκεται πολύ μακρυά. 

Στις 10 Νοεμβρίου πρώτη η Γαλλία ακολουθούμενη από την Βρετανία  δύο ημέρες αργότερα, απορρίπτουν τις γερμανικές προτάσεις ειρήνης και διαλύουν την ατμόσφαιρα της συγκρατημένης αισιοδοξίας που κυριαρχούσε μέχρι τότε σε όλες σχεδόν τις Ευρωπαϊκές Πρωτεύουσες.  Τα ραδιοφωνικά κύματα μεταφέρουν στον κόσμο ολόκληρο την βρετανική απάντηση δια στόματος, όχι του νυν, αλλά του μελλοντικού Πρωθυπουργού της Βρετανίας Winston Churchil.
Έχω την αίσθηση μαζί και την πεποίθηση ότι εκείνος ο καταραμένος εκεί κάτω  καθώς και η   συμμορία των συνενόχων του (the evil man over there and his cluster of confederates) δεν είναι σίγουροι για τους εαυτούς τους, όπως αντίθετα είμαστε εμείς, ότι έχουν βρόμικη τη συνείδησή  και βασανίζονται  με τη σκέψη και το φόβο,  ότι αναπόφευκτα θα κληθούν να πληρώσουν για τα εγκλήματά τους και για το όργιο των καταστροφών που προκάλεσαν σε όλους εμάς…Η Ρωσία τους ανταποδίδει  ένα πέτρινο βλέμμα , η Ιταλία στρέφει τα μάτια της αλλού, η Ιαπωνία βρίσκεται σε σύγχυση και νοιώθει προδομένη , η Τουρκία και ολόκληρο το Ισλάμ έχουν ενστικτωδώς αλλά αποφασιστικά, ταχθεί με την πλευρά της προόδου. Τα εκατοντάδες εκατομμύρια των κατοίκων της Ινδίας και της Κίνας-αρχή κάνοντας από τα άλλα τους συναισθήματα θα αντιμετώπιζαν ένα ναζιστικό θρίαμβο με    τρόμο γνωρίζοντας πολύ καλά ποιο θα ήταν σύντομα το πεπρωμένο τους..........

[1]Bernardo Attolico (1880-1942) Ιταλός διπλωμάτης
[2]Neville Henderson (1882-1942) Βρετανός διπλωμάτης 
[3]Η συμπεριφορά των Γάλλων Κομμουνιστών επιδέχεται διπλή ανάγνωση. Η υπερψήφιση των πολεμικών πιστώσεως δείχνει να πρυτανεύουν τα πατριωτικά αισθήματα έναντι της διεθνικιστικής ιδεολογίας . Από την άλλη πλευρά είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι  προχώρησαν στην πράξη αυτή δίχως την συναίνεση ή τη καθοδήγηση της Μόσχας η οποία ασφαλώς δεν είχε πάψει να ελπίζει στα οφέλη που θα προέκυπταν  από τη σύγκρουση ανάμεσα στη Γερμανία και τις Δυτικές Δημοκρατίες.
[4] Στις 23.15 της  31 Αυγούστου ο Sir Percy Loraine από τη Ρώμη είχε διαβεβαιώσει κατηγορηματικά το Foreign Office “ Η Ιταλική Κυβέρνηση έλαβε την απόφαση. Η Ιταλία δεν θα πολεμήσει είτε ενάντια στην Αγγλία είτε ενάντια στη Γαλλία…Η ανακοίνωση μου εδόθη στις 21.15 από τον Ciano …
[5] Unity Mitford (1914-1948) 
[6] RGuyot
[7]  
[8]Winston  Churchill  Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος Τόμος Β σελ. 391
[9]Οι Σοβιετικές προτάσεις έχουν μια κάποια επίφαση λογικής . Αν γινόταν δεκτή η πρότασή τους που αφορούσε ουσιαστικά εδαφικές ανταλλαγές η  Φινλανδία θα κέρδιζε διπλάσια έκταση από αυτή που θα παραχωρούσε στους Σοβιετικούς .
[10] Κάθε ένας μπορεί να αναλογιστεί τη θέση που θα κατείχε σήμερα στην Ευρωπαική Ιστορίας ένας Χίτλερ δολοφονημένος στα 1939. 



ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

ΣΙΤΣΑ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ: ΤΟ ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΟ


 
Μιλούσε στη νεαρή γυναίκα του για το φευγιό και τα μάτια του ήτανε γεμάτα από μια παράξενη λάμψη. Σαν να πήγαινε για το πιο μεγάλο της ζωής του πανηγύρι. Την έσφιξε βιαστικά, σήκωσε ψηλά με τα δυο του χέρια το μικρό του αγόρι, το φίλησε γλυκά και γύρισε να φύγει. Κλείνοντας την πόρτα του κήπου άκουσε τη χαδιάρικη φωνή του γιου του, που του 'δινε τη στερνή του παραγγελιά:
-Ένα αληθινό αρεοπλάνο να μου φέρεις, μπαμπά... τ' ακούς; 

Ο Αλέκος Φτέρης από δεκαπέντε μέρες ζούσε σαν σε παραμύθι. Γιατί παραμυθένιες ήτανε οι ελληνικές επιτυχίες και οι ελληνικές νίκες. Χωμένος μαζί με άλλους σε κάποιο δασάκι μιας βουνοπλαγιάς, όργωνε με το σιδερένιο πουλί του τον ουρανό πάνω από τις κορφές της Πίνδου, εκτελώντας πάντα με επιτυχία την αποστολή του. Δυο ήτανε τώρα πάνω εκεί οι αγάπες του. Η μηχανή του και ο γιος του. Ήξερε κάθε της καπρίτσιο, ένοιωθε κάθε της τίναγμα, σαν που ένοιωθε κάθε της δικής του καρδιάς χτύπο. Και ο γιος που του ετοίμαζε με τόση αφοσίωση το «αληθινό αρεοπλάνο» στις ώρες της λίγης του τώρα ησυχίας. Αξίζει τον κόπο να αγωνίζεται κανείς για τα παιδιά, για όλα τα παιδιά της πατρίδας, έλεγε συχνά στη γυναίκα του, όταν αυτή δειλά του φανέρωνε το φόβο της για τον ακράτητο ενθουσιασμό του.
Η αφίσα του ΓΕΣ για το 2006
Καθισμένος και ζωσμένος στη θέση του, άκουγε αυτή τη στιγμή τη μηχανή του να σκορπίζει στο γαλανό ουρανό το ρυθμικό της τραγούδι κι αναθυμόνταν τη χαδιάρα του παιδιού του φωνή, όσο κι αν ήτανε αυτά τα δυο πράγματα ασυμβίβαστα. Μέσα στην ψυχή του ζούσαν αδερφωμένα.
Πετούσε στη δεξιά φτερούγα του σμήνους, που προστάτευε. Τρία βομβαρδιστικά στη μέση και εξ καταδιωκτικά στα πλευρά τραβούσαν να χτυπήσουν ένα εχθρικό αεροδρόμιο. Ο Αλέκος Φτέρης δεν ξεχνούσε και τα παιγνίδια του. Κείνη τη μέρα ήτανε τόσο εύθυμος. Οι ελιγμοί του κινούσαν πάντα τον θαυμασμό των συντρόφων του και η απεριόριστη τόλμη του, του είχε δώσει τη φήμη καλού πιλότου.
Το σιδερένιο του πουλί ήτανε τελευταίου τύπου, γλήγορο και ελαφρό. Το αγαπούσε και το καμάρωνε. Ήτανε αληθινά ερωτευμένος μαζί του. Και κάθε φορά που γύριζε από κάποια επιδρομή, μόνον αυτό ‘παινούσε για τις επιτυχίες. Ποτέ δεν έλεγε λόγο για τον εαυτό του.
Όταν έφτασαν πάνω από το σκοπό προσπαθούσαν εχθρικά αεροπλάνα να τους επιτεθούν. Πετούσαν επίμονα δεξιά και αριστερά κι αγωνίζονταν να φθάσουν σε καλή θέση για ν' ανοίξουν κανόνι. Σε λίγο η αερομαχία ήτανε στην φούρια της. Ο καθένας από τους Έλληνες πιλότους ανέλαβε έναν εχθρό. Ήτανε σαν μια μάχη «στήθος με στήθος».
                                                                                         Για τη συνέχεια εδώ       

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

GIORGIO ALMIRANTE: Η (ΙΣΠΑΝΙΚΗ) ΦΑΛΑΓΓΑ ΚΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ



Αν κάποιος φίλος ρωτούσε το  Jose Antonio στο αποκορύφωμα  του  πολιτικού του αγώνα :
Eίσαι φασiστας; Είναι φασιστική η Φάλαγγα; σίγουρα θα εισέπραττε,  απάντηση αρνητική.
Και όμως ονόμασε  «El Fascio»[1] το πρώτο του έντυπο, ή για να το πούμε καλύτερα τη πρώτη του δημοσιογραφική προσπάθεια  που αμέσως καταπνίγηκε από τις κυβερνητικές αυθαιρεσίες'  και όταν ονόμασε  FE [2] το επόμενο έντυπό του, όλοι οι βιογράφοι του διαβεβαιώνουν ότι εκείνο το FΕ  κατά βάθος σήμαινε Fede και Falange,  (Πίστη και Φάλαγγα) αλλά και Φασισμό και  ανεξάρτητα με αυτά, στα γραπτά του και τις ομιλίες του όχι μόνο δεν λείπουν οι ευνοϊκές για το Φασισμό αναφορές, αλλά  απεναντίας είναι συχνότατες και πάρα πολύ ευδιάκριτες.
 Χρειάζεται λοιπόν να υποθέσουμε   ότι ο Jose Antonio ήταν κρυπτοφασίστας; η έστω ένας φασίστας που φοβόταν να φανερώσει καθ' ολοκληρία τις πολιτικές του πεποιθήσεις; Κατηγορηματικά όχι . Ο χαρακτήρας του Jose Antonio , το είδαμε , ήταν σημαδεμένος  με μια ουσιαστική και τυπική  αυστηρότητα μέχρι υπερβολής. Δεν δεχόταν , δεν κατανοούσε ούτε κι αυτούς τους συμβιβασμούς. Περιφρονούσε τις φυγομαχίες σε  σημείο   να επικρίνει δριμύτατα το Cal­vo Sotelo [3] όταν αντί να επιστρέψει αμέσως στην Ισπανία μόλις εξελέγη  βουλευτής    με το μέτωπο ψηλά, περίμενε πρώτα να του παραχωρηθεί    πολιτική αμνηστία  Αργότερα βέβαια φάνηκε πόσο δίκαιο είχε ο  Calvo Sote­lo που δεν ήθελε να  εκτεθεί αμέσως και μάλιστα με  τρόπο τόσο απροκάλυπτο [4].
Δεν ήταν λοιπόν ούτε ο φόβος , ούτε η σύνεση, ούτε η υποκρισία, οι λόγοι που  υποχρέωσαν  τον Jose Antonio να αρνηθεί  να  δηλώσει φασίστας  και να διαψεύσει , σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ κατηγορηματικά, ότι είναι ή ότι υπήρξε ποτέ. 
Οι δύο βασικές αιτίες ήσαν : ο πόλεμος των λέξεων , ήδη σε χρήση σε κάθε μέρος του κόσμου, με κομμουνιστική και μαρξιστική καθοδήγηση ' η θέληση για ιστορική, πολιτική, προγραμματική , ηθική αυτονομία που ενέπνεε και κατά κάποιο τρόπο χαρακτήριζε τη Φάλαγγα και κατά συνέπεια τη προσωπικότητα του Jose Antonio.
Ο πόλεμος των λέξεων  είναι μια από τις περισσότερο χαρακτηριστικές πλευρές της πολιτικής ζωής στους καιρούς μας' αλλά πρέπει  να έχουμε υπ' όψη ότι εξαπολύθηκε με τρόπο επιστημονικό,  από το Κομμουνισμό του Λένιν μέχρι τη γέννηση της σοβιετικής επανάστασης  και  πρέπει επίσης να έχουμε κατά νου ότι την εποχή του Jose Antonio  ο πόλεμος των λέξεων βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη , ιδιαίτερα στην Ισπανία , την ώρα που ωρίμαζε το κλίμα του εμφυλίου πολέμου  και από κάθε μέρος της Ευρώπης  όλοι παρακολουθούσαν  με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και διαπυρο πάθος την εμβληματική ισπανική περιπέτεια.
Είχε λοιπόν μεγάλο δίκιο ο Holderlin όταν- νωρίτερα- έγραφε:
O λόγος είναι στη πραγματικότητα ο πιο επικίνδυνος από όλα τα αγαθά , συνιστά το μεγαλείο και τη σκλαβιά του ανθρώπου. "
Η ανθρωπότητα είναι σήμερα , αλλά  την εποχή του Jose Antonio ήταν σε μικρότερη έκταση  , αιχμάλωτη του πολέμου των λέξεων  που διεξαγόταν επιστημονικά από τα επιτελικά κέντρα του διεθνούς κομμουνισμού.
Στο πλαίσιο του πολέμου των λέξεων , η λέξη "φασισμός" συνδέεται  με τη λέξη "αντίδραση " ή "συντήρηση" και η λέξη κομμουνισμός συνδέεται με  με τη λέξη "πρόοδος" ή τη λέξη "επανάσταση" ' στη  λέξη κομμουνισμός προσκολλάται  η λέξη "ειρήνη" μαζί με τη λέξη "ελευθερία" ενώ τη λέξη φασισμός συνοδεύουν οι λέξεις "πόλεμος" και "τυραννία".
Στα 1935-36 δεν είχαν   ανακαλυφθεί  τα "μέσα μαζικής επικοινωνίας" , δεν υπήρχε ακόμα το τρομερό καθοδηγητικό  όργανο που ονομάζεται τηλεόραση , όπου στη μαγεία της λέξης προστίθεται τώρα και η μαγεία της εικόνας ' τότε η παγκόσμια κοινή γνώμη  και ειδικά η κοινή γνώμη μιας φοβισμένης και ταραγμένης χώρας όπως η Ισπανία , επηρεαζόταν  βαρύτατα , από το ραδιόφωνο, από το  τύπο , από  τη πολιτική προπαγάνδα , από  τις συζητήσεις υψηλού επιπέδου  , από τη τακτική και τη στρατηγική των λέξεων , στις οποίες το κομμουνιστικό και σοσιαλιστικό επιτελείο επικέντρωνε τη κύρια προσπάθεια: μια προσπάθεια δικαιολογημένη άλλωστε και από το γεγονός , ότι κατά κύριο λόγο είχε σα στόχο  να κερδίσει τη νεολαία. Όχι δίχως λόγο οι αγριότερες μάχες ολόκληρου του ισπανικού εμφυλίου πραγματοποιήθηκαν γύρω από το Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης.
Ήταν λοιπόν λογικό για ένα υπεύθυνο πολιτικό άνδρα , ένα γενναίο και προνοητικό αντικομμουνιστή , ένα μαχητή αφιερωμένο στη μάχη για τη ζωή και το Θάνατο, ήταν λογικό για έναν άνδρα όπως ο Jose Antonio να νοιώσει το μεγάλο κίνδυνο  που αντιπροσώπευε ο πόλεμος των λέξεων κάτω από τη καθοδήγηση του Λαϊκού Μετώπου και κατά συνέπεια να αποφύγει όλες τις παγίδες που του έστηνε ο εχθρός.
Αν είχε χαρακτηρίσει τη Φάλαγγα "Φασιστική " θα είχε χαρίσει δίχως άλλο,  ένα επιπλέον προπαγανδιστικό επιχείρημα στον αντίπαλό του, που ήταν και αντίπαλος της Ισπανίας,θα είχε προσφέρει μια επιπλέον αφορμή στους υποστηρικτές του λαϊκού Μετώπου, ενώ δεν θα προσέφερε κανένα όφελος  στο Εθνικό και κοινωνικό,  αντικομουνιστικό και αντιμαρξιστικό πρόγραμμα της Φάλαγγας μια που από μόνο του, ήταν ένα πρόγραμμα ξεκάθαρο.
Περισσότερο σπουδαίος είναι ο δεύτερος λόγος που υποχρέωνε το Jose Antonio να μη δεχθεί την ετικέτα "φασίστας" τόσο για τον εαυτό του όσο και για το κίνημα.
Ήταν, το είδαμε άλλωστε, πριν από όλα Ισπανός, ζηλότυπα Ισπανός,αδιάλακτα Ισπανός.
Δήλωνε Χριστιανός και Καθολικός στο πλαίσιο μιας Χριστιανικής και Καθολικής Ισπανίας, αγωνιζόταν ενάντια στο πνεύμα της Σταυροφορίας, γιατί η Ισπανία από τη στιγμή  που είχε χάσει την εδαφική της αυτοκρατορία , όφειλε να αναδημιουργήσει την αυτοκρατορία της Κουλτούρας και του πνεύματος, και τοποθετούσε στη κορυφή των  σκέψεών του  και όλων των άλλων υποχρεώσεων του αγώνα , την υπόθεση της Ισπανικής ενότητας , και της Ισπανικής αυτονομίας.
Δεν δεχόταν ,και το είδαμε , ούτε τα πρωτεία  της Εκκλησίας , παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν ένθερμος πιστός κι ήθελε την εκπαίδευση των νέων να περνά κάτω από τη φροντίδα του Ισπανικού Κράτους. γιατί στην ιεραρχία των αξιών της Ισπανικής Πατρίδας προηγείτο, κάθε άλλης αρχής ή συναισθήματος.
Πως θα μπορούσε ποτέ ο Αρχηγός μιας Φάλαγγας , με τους προσανατολισμούς,   που ο ίδιος της είχε δώσει, ο Αρχηγός ενός Εθνικού και Εθνικιστικού κινήματος  τόσο περήφανο  για την ιστορική, πνευματική  και πολιτική αυτοδυναμία , για την  ίδια του τη γη , να δεχθεί εξάρτηση , έστω και τυπική  από ένα φιλικό  αλλά αλλοδαπό  κόμμα , φιλικό και σταθερό  που όμως αντιπροσώπευε μια άλλη Πατρίδα  και έναν άλλο Εθνικισμό; 
Γι αυτόν ακριβώς το λόγο ουσίας, που δεν πηγάζει από ένα ζήτημα  καθαρής και συνηθισμένης  ισπανικής περηφάνιας, αλλά έχει να κάνει με τη συνέπειά  πάνω  στις βασικές αρχές του δημιουργήματος του , της Φάλαγγας, ο Jose Antonio πάντα  στις δημόσιες δηλώσεις του αποκήρυσσε, το προσηγορικό του φασίστα..................
Χρειάζεται να προσθέσουμε  προς επίρρωση των παραπάνω, ότι ο Jose Antonio σε δύο βασικές περιπτώσεις είχε την ευκαιρία να αποκηρύξει τον χαρακτηρισμό   του "φασίστα"  με την έννοια των παραπάνω όρων ' όταν διαδόθηκε η είδηση της συμμετοχής του  στη διάσκεψη της "φασιστικής διεθνούς" του Μontreux [6] και όταν οι αρμόδιοι της Κυβέρνησης έκλεισαν το El Fascio, που είχε να κάνει με μια από τις  πρωτοβουλίες του.
Σχετικά με τη διάσκεψη του Μontreux, κλείνουμε τις λέξεις "φασιστική διεθνής "   με μεγάλα   εισαγωγικά,  γιατί η λέξη "διεθνής" ή "διεθνισμός" , δεν μπορεί να συνυπάρξει με τη λέξη "φασίστας" ή "φασισμός"   ....
Δεν μπορεί να είναι κάποιοι  φασίστες και διεθνιστές ταυτόχρονα'   βέβαια  παρόμοια ασυμβατότητα  δεν απέκλεισε στο παρελθόν συμμαχίες  ανάμεσα στο Εθνικό Φασιστικό Κόμμα και  άλλα κόμματα σε διάφορα άλλα μέρη του κόσμου που χαρακτηρίζονταν   φασιστικά,   όπως δεν απέκλεισε  συμμαχίες ανάμεσα στη Φασιστική Ιταλία και σε άλλα Κράτη που τα θεωρούσαν ή τα προσδιόριζαν φασιστικά' αντίθετα και σε κάθε ευκαιρία αυτή η ασυμβατότητα υπονόμευε  κάθε σοβαρή πιθανότητα δημιουργίας μιας  φασιστικής "διεθνούς", από τη στιγμή που αυτές οι διεθνείς οργανώσεις χαρακτηρίζονταν  από μια τυπική  δομή μαρξιστικού τύπου. Είναι πράγματι γνωστό,  ότι ο Μουσολίνι υπήρξε  πάντα αλλεργικός  σε παρομοίου τύπου απόπειρες  "διεθνικοποίησης"    του   φασιστικού κινήματος , μέχρι του σημείου να δηλώσει  , με μια μνημειώδη πλέον  φράση, ότι "ο φασισμός δεν ήταν είδος προς εξαγωγή". 
Όταν λοιπόν το καλοκαίρι του 1934, έλαβε χώρα στο Μontreux μια συγκέντρωση φασιστών ηγετών από διάφορες χώρες [7] , ανάμεσα στους οποίους ξεχώριζαν ο Βέλγος Λεόν Ντεγκρέλ και ο Jose Antonio κατηγορήθηκε από τον ισπανικό τύπο, ότι είχε πάρει μέρος σ΄αυτή , προχώρησε σε μια πολύ κατηγορηματική διάψευση. 
Ιδού το κείμενο της διάψευσης :
"Η είδηση σύμφωνα με την οποία ο Jose Antonio  Πριμο ντε Ριβέρα , αρχηγός της ισπανικής  Φάλαγγας των JONS εκδήλωσε  πρόθεση να συμμετάσχει σε ένα Διεθνές φασιστικό συνέδρειο που λαμβάνει χώρα στο  Μontreux είναι ολοκληρωτικά ψευδής. Ο αρχηγός της Φάλαγγας  προσκλήθηκε να λάβει μέρος, αλλά αρνήθηκε κατηγορηματικά , γιατί πιστεύει , ότι ο Εθνικός χαρακτήρας του κινήματος του οποίου ηγείται δεν επέτρεπε, ακόμα και τη τυπική παρουσία του   σε μια διεθνή διασκεψη. Από την άλλη πλευρά , η Ισπανική Φάλαγγα των JONS δεν είναι ένα φασιστικό κίνημα'  ' διατηρεί σε σχέση με το Φασισμό κάποιες ταυτίσεις σε βασικά θέματα' αλλά κάθε ημέρα που περνά επιβεβαιώνει όλο και περισσότερο μια αυτόνομη προσωπικότητα  με ξεχωριστά χαρακτηριστικά  και είναι σίγουρη ότι θα βρει , ακολουθώντας το δρόμο αυτό, τις πλέον γόνιμες δυνατότητές της."
Το κλείσιμο του El Fascio  το έντυπο που έθεσε σε κυκλοφορία ο  Jose Antonio λίγο πριν από την επίσημη ίδρυση της Φάλαγγας , οφείλεται, σύμφωνα με μια αποκάλυψη του περιοδικού ΑΒC , στη παρέμβαση που έκανε στη Κυβέρνηση  ο αξιοσέβαστος Σοσιαλιστικός Λαϊκός οίκος της Μαδρίτης.O Jose Antonio αναγκάστηκε να το υπομείνει 'αλλά οι διευκρινήσεις που είχαν να κάνουν με τις σχέσεις του με το φασισμό ,ακολούθησαν λίγο αργότερα , στις τόσες φορές αναφερθείσα συγκέντρωση που έλαβε χώρα στο Θέατρο Comedia της Μαδρίτης . Ένας από τους ρήτορες που μίλησε πριν από τον Jose Antonio , ο Garcia Valdecasas είπε:
"Ειπώθηκε ότι αυτή είναι μια εκδήλωση φασιστική και εγώ σας λέω ότι από τη στιγμή που είναι ισπανικότατη, μπορούν να την αποκαλέσουν  όπως θέλουν. Με το φασισμό που αντιπροσωπεύει  μια αλλοδαπή εμπειρία , μπορούμε να έχουμε όλες τις ομοιότητες και όλες τις συμπτώσεις  που θα προκύψουν στο μέλλον ' όμως εμείς, Ισπανοί , δεν μπορούμε να ζούμε με ξένες συνταγές."
Μπορούμε τώρα, από τη στιγμή που το διευκρινίσαμε  και συνεπώς προσδιορίσαμε την αυτονομία της Φάλαγγας και τη πολιτική βούληση του Jose Antonio, να  αναφερθούμε απερίσπαστοι  στις σχέσεις  του Χοσέ Αντόνιο  με το  Ιταλικό  Φασιστικό Κίνημα, στο πρόσωπο του Αρχηγού του σε σχέση με τα προγράμματά του, με  την ίδια του τη δράση σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ο Jose Antonio , ένοιωσε βαθύτατα , τη γοητεία του Μουσσολίνι .Όπως είδαμε βρέθηκε δύο φορές στην Ιταλία . Την πρώτη φορά συνοδεύοντας το πατέρα , απέφυγε κάθε πολιτική επαφή,κρατήθηκε στη σκιά , θέλησε να επισκεφτεί  τη Ρώμη των κλασσικών χρόνων και του Καθολικισμού ,δίχως να συμμετέχει σε συναντήσεις κορυφής.
Αντίθετα, τη δεύτερη φορά ήταν αυτός που ζήτησε  συνάντηση με το Μουσολίνι και καθορίστηκε συνάντηση μαζί του στο palazzo Venezia' για το Μουσολίνι άφησε  μέσα σε λίγες μόνο  γραμμές μια εικόνα πρωτότυπη και συγκινητική' την εικόνα του αρχηγού όπως τον φαντάζεται ,δηλαδή τον αρχηγό που αγαπά το λαό του , που επιτηρεί άγρυπνος τα πεπρωμένα του, που ταυτίζεται με την ιστορία και το πεπρωμένο της ίδιας της Πατρίδας. Μπορούμε να προσθέσουμε ότι  η θετική εντύπωση , σε σχέση με την συνομιλία της μισής ώρας , υπήρξε αμοιβαία. [9] Μερικά χρόνια αργότερα  όταν πια είχε τελειώσει ο εμφύλιος ο Μουσολίνι είπε στη Πιλάρ Πρίμο ντε Ριβέρα[ ] : "Ο Jose Antonio είναι ένα από τα καλύτερα πνεύματα που γνώρισα ποτέ."
Μπορούμε επίσης να θυμηθούμε  ότι ο Χοσέ Αντόνιο  έγραψε την εισαγωγή  σε μια ανθολογία μουσολινικών κειμένων  , με τίτλο: "El Fascismo."
Ακόμα σπουδαιότερο, για την απόλυτη κατανόηση του προσώπου, πρέπει να παραδεχθούμε ότι η γοητεία που άσκησε πάνω του το πρόσωπο του Μουσολίνι , δεν ήταν η γοητεία του δικτάτορα , του ισχυρού άνδρα  'αρκεί να πούμε ότι για το πρόσωπο του Χίτλερ δεν αιστάνθηκε  ποτέ αισθήματα του είδους. Αντίθετα ,   μαρτυρίες λέγουν κάτι τελείως διαφορετικό.Ο Χίτλερ δεν είχε καμμία επιρροή επάνω του , γιατί ο σχηματισμός της παιδείας  του , το είδαμε , ήταν κλασσική και αντιρομαντική, συνεπώς εντελώς αντίθετη  με εκείνο το γερμανικό ρομαντισμό , που με μεγαλύτερη ή μικρότερη ακρίβεια των εκτιμήσεων ,συνδέεται πνευματικά ο Εθνικοσοσιαλισμός. Πάντα σχετικά με το Χίτλερ , ο βιογράφος του Jose Antonio, Felipe Ximenez  de Sandoval , αναφέρει τα όσα ακολουθούν: H Ισπανίδα καλλιτέχνιδα Ana de Pombo , στις αναμνήσεις της , αναφέρει ότι συνάντησε το Jose Antonio στο Παρίσι όταν ο τελευταίος επέστρεφε από τη Γερμανία και ο οποίος  της είχε πει επιγραμματικά : 
-Με το  Χίτλερ δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε ποτέ. Είναι άθεος.
Και ο Adolfo Munoz Alonso , συγγραφέας του ήδη προαναφερόμενου "Ένας διανοητής για το λαό" γράφει: 
"Στη θεώρηση του Jose Antonio ο εθνικοσοσιαλισμός είναι εντελώς αντίθετος με τον Ιταλικό φασισμό ' η Φάλαγγα δεν είναι ούτε μπορεί να είναι ρατσιστική". 
Στο ίδιο μήκος κύματος εκφράστηκε και ο ίδιος ο  Χοσέ Αντόνιο στο λόγο που εκφώνησε στο Valladolid  στις 3 Mαρτίου 1935 όταν είπε ότι" τα κινήματα και τα γερμανικά και Ιταλικά κράτη όχι μόνο δεν είναι όμοια, αλλά είναι και ριζικά αντίθετα μεταξύ τους ,η καλύτερα κατευθύνονται προς  αντίθετους πόλους.
Ο βιογράφος του Ximenez de Sandoval δίνει μια ακόμα πληροφορία.Όταν στα 1936 ο Γερμανός Πρόξενος στο Alicante, von Knobloch έκανε διάβημα στο Πολιτικό Γραμματέα του Γερμανικού υπουργείου  των Εξωτερικών Ernest von Weizsacker με το οποίο ζητούσε την άδεια να μεσολαβήσει στην Ισπανική κυβέρνηση ώστε να δοθεί χάρη στον ήδη καταδικασμένο σε θάνατο  Χοσέ Αντόνιο ,το αίτημά του αυτό απορρίφθηκε . Αν το περιστατικό αληθεύει, φανερώνει ότι η χλιαρή συμπάθεια του Χοσέ Αντόνιο για τη Ναζιστική Γερμανία πληρωνόταν με το ίδιο νόμισμα.
Για να συμπληρωθεί το πλαίσιο των απόψεων του Jose Antonio πάνω στο Ιταλικό Φασιστικό Κίνημα , πρέπει να προσθέσουμε  ότι όπως προκύπτει από τα "Απαντα" (βλέπε σελ.695)  ο Αρχηγός της Φάλαγγας  υπερασπιζόταν  το Φασισμό από τη κατηγορία της συστηματικής υιοθέτησης  μεθόδων βίας στη διάρκεια των πολιτικών αγώνων' και παρουσίαζε την άποψη ότι η βία μπορούσε να είναι δευτερεύουσα,ευκαιριακή και στιγμιαία , αλλά σαν τέτοια δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ποτέ "απαραίτητη"
Ο πόλεμος των λέξεων επηρέασε το γραπτό  και  προφορικό λόγο  του Χοσέ Αντόνιο,κι αυτή ακόμα  τη χρήση του όρου "δεξιά" ' το γεγονός αυτό είχε να κάνει με το ότι  ενώ η Φάλαγγα ήταν το μοναδικό ισπανικό πολιτικό κίνημα στο οποίο αποδιδόταν με μικρές ή μεγάλες αντιστάσεις  μια ετικέτα  φασιστική , δεν ήταν και  το μοναδικό ισπανικό πολιτικό κίνημα  στο οποίο αποδιδόταν η ετικέτα της Δεξιάς. Όπως γνωρίζουμε υπήρχαν και άλλα : η Ceda [ ]  του Jil Robles [ ] ,το κόμμα του Calvo Sotelo. Από αδυναμία να υλοποιηθεί μια ενιαία λίστα στην οποία θα συμπεριλαμβάνονταν  όλες αυτές οι μικρότερες ομάδες της λεγόμενης δεξιάς, προέκυψε από τη πλευρά του Χοσέ Αντόνιο και της Φάλαγγας η ανάγκη να επισημανθούν οι όποιες διαφορές όχι τόσο απέναντι στις  αριστερές (οι διαφορές ήταν τόσο ξεκάθαρες και προφανείς που δεν υπήρχε ανάγκη για εξηγήσεις) , όσο απέναντι στις άλλες "δεξιές" που τουλάχιστον  ένα μέρος τους, αντιπροσώπευαν  εκείνες τις συντηρητικές δεξιές που ο Χοσέ Αντόνιο περιφρονούσε.

Πραγματικά δεν είχε ξεχάσει τη  θλιβερή πατρική εμπειρία , δεν είχε ξεχάσει ότι ο πατέρας του είχε καθαιρεθεί , κατά τρόπο παράλογο με ευθύνη  της δεξιάς  παρά της αριστεράς, δεν είχε ξεχάσει τη συμπεριφορά του Μονάρχη και πάνω από όλα δεν μπορούσε να ξεχάσει ότι είχε ιδρύσει τη Φάλαγγα με τη συμμαχία των JONS δηλαδή τα εργατικά συνδικάτα, που επιθυμούσαν μια  ξεκάθαρη κοινωνική στροφή του Φαλαγγίτικου κινήματος.Είναι αρκετή  η αναφορά  σε μια χαρακτηριστική μαρτυρία που έχει να κάνει  με την αντιπαράθεση του Χοσέ Αντόνιο με την άλλη Δεξιά.
"Αν η θριαμβεύουσα Δεξιά του 1933 είχε την ικανότητα να μεταδώσει ένα οποιοδήποτε μήνυμα στην Ισπανία, ο ηττημένος Καίσαρας της Απριλιανής επανάστασης δεν θα είχε σηκώσει κεφάλι ξανά. (αναφορά στον Αζάνια) Αλλά είναι ανώφελη η αναζήτηση προηγουμένων  στη αδιανόητη αδεξιότητα  της Ισπανικής Δεξιάς....Η πολιτική εκείνων των δύο χρόνων (τα δύο ανόητα χρόνια όπως τα αποκάλεσα ) υπήρξε άγονα συντηρητική  απέναντι σε όλα όσα μπορούσαν να υπονομεύσουν  την  εμπιστοσύνη στο μέλλον.
Αυτός είναι ο λόγος που στις ομιλίες και στα γραπτά του  Χοσε Αντόνιο   επισημαίνονται πολυάριθμες αναφορές για ένα δρόμο που δεν θέλει να προσδιορίζεται "ούτε της δεξιάς ούτε της αριστεράς".
Ουσιαστικά όμως αυτός ο προσανατολισμός του δεν ήταν μόνο σταθερός  αλλά και  ξεκάθαρος.Ακούστε τον:
"Σήμερα, περισσότερο από τα χθες, από τη στιγμή που εντάσσουμε τους εαυτούς μας σε ένα και μοναδικό fascio di combattimento  σε καμιά περίπτωση , δεν ανήκουμε ούτε στη δεξιά  ούτε στην αριστερά. Αγωνιζόμαστε για την  Ισπανία , για τη Δικαιοσύνη, για την ολοκληρωτική ταύτιση του Εθνικού πεπρωμένου του λαού  νοούμενου σαν νικηφόρα ολοκλήρωση  των τάξεων και των κομμάτων "
Πρόκειται για εκφράσεις που σε ότι εχουν να κάνουν με την ουσία  της προσπάθειας δεν αφήνουν αμφιβολίες.Έχει λοιπόν δικαιο ο καθηγητής Fergola  ο οποίος στο βιβλίο του που ήδη αναφέραμε σημειώνει:
"Ο Χοσέ Αντόνιο στη διάρκεια της ανδαλουσιανής εκστρατείας του, συνέχισε να επαναλαμβάνει σε κάθε συγκέντρωση,  ότι δεν είναι "ούτε τη δεξιάς , ούτε της αριστεράς" αλλά ο κόσμος, ακόμη και αν προερχόταν από τις εργατικές και αγροτικές τάξεις  τον ψήφιζαν όχι γιατί ήταν φασίστας ή αρχηγός της Φάλαγγας αλλά γιατί ήταν το παιδί του γέρο δικτάτορα και γιατί, για κακή του τύχη, τον θεωρούσαν δεξιό. Κατά τα λοιπά ο ίδιος ήταν υπεύθυνος για τη ροή των αποτελεσμάτων της "Ενωσης των Δεξιών " και για το εκλογικό της κέντρο."
Από την αλλη πλευρά , μπορεί να λεχθεί στο πλαίσιο όλων όσων αφηγηθήκαμε  και παρατηρήσαμε, ότι ο Χοσέ Αντόνιο , στη ζωή και στα έργα του , δεν υπήρξε μόνο ένας εκφραστής της σύγχρονης ευρωπαϊκής δεξιάς  αλλά υπήρξε για χίλιους λόγους , ο κυριότερος από τους οποίους ήταν η τέλεια συνέπεια ανάμεσα στη σκέψη και τη δράση, ένας από τους πλέον διαυγείς  , τους πλέον εκφραστικούς , τους πλέον ευγενικούς και μεγάλους μάρτυρες:με τη κλασσική και χριστιανική έννοια του όρου. 
                                                                 
Υποσημειώσεις


[1] El Fascio, Haz hispano representa el primer intento significativo de la voluntad del grupo en torno a José Antonio por absorber el potencial ideológico que alrededor de Ramiro Ledesma se había ido conformando primero en La Conquista del Estado y luego en las JONS: de hecho El Fascio copió el emblema que ya había adoptado el nacional-sindicalismo, convirtiendo en siete las cinco flechas del yugo jonsista.
[2]
[3] Μετά την ανακήρυξη της Δημοκρατίας (1931) ο Calvo Sotelo για να σώσει τη ζωή του, υποχρεώθηκε να φύγει από τη χώρα . Επέστρεψε στην Ισπανία ύστερα από από την αμνηστία που η Κυβέρνηση έδωσε τον Μάιο του 1934 ενώ ο ίδιος είχε εκλεγεί βουλευτής της Renovación Española (Ισπανικής Ανανέωσης) .
[4]
[5]
[6]Η πατρότητα της ιδέας για τη δημιουργία μιας Φασιστικής Διεθνούς ανήκει στο Eugenio Coselschi. Το μέσο για την οικοδόμησή της ήταν οι λεγόμενες επιτροπές δράσης για την παγκοσμιότητα της Ρώμης (Comitati d'Azione per l'Universalita di Roma CAUR) που ιδρύθηκαν στα 1933 .
[7] Έλαβαν μέρος αντιπροσωπείες από 13 Ευρωπαϊκές χώρες ανάμεσα στις οποίες η ρουμανική Σιδηρά Φρουρά με τον Ion Mota το νορβηγικό Nasjonal Samling με τον Vidkun Quisling , η ισπανική Φάλαγγα με τον Gimenez Caballero τα Irish Blueshirts με τον Eoin O'Duffy, το French Mouvement Franciste με τον Marcel Bucard . Υπήρχαν εκπρόσωποι από τις οργανώσεις Tautininkai (Λιθουανία) , Portuguese Acção Escolar Vanguarda (Πορτογαλία) , από Αυστρία, Βέλγιο,Δανία, Ελλάδα, Κάτω Χώρες και Ελβετία.
[8]
[9] Είδα από κοντά τον Μουσολίνι, κάποιο απόγευμα του Οκτωβρίου 1933 στο Παλάτσο Βενέτσια, στην Ρώμη. Η συνάντησις εκείνη μου έδωσε την ευκαιρία να καταλάβω τον Φασισμό πολύ περισσότερο από την ανάγνωσι πολλών βιβλίων. Ήταν 6.30 το απόγευμα. Στο Παλάτσο Βενέτσια δεν υπήρχε ίχνος εκνευρισμού. Στην πύλη δύο φρουροί και ένας φιλήσυχος κλητήρας. Θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθή πως ήταν πολύ ευκολότερο να μπης στο κτίριο όπου εργάζεται ο Μουσολίνι, παρά σε οποιοδήποτε άλλο κτίριο άλλων κυβερνητών. Μόλις είπα πως με είχε καλέσει να τον επισκεφθώ, με συνόδευσαν σιωπηλοί μέχρι τον προθάλαμο του Μουσολίνι. Τρία τέσσερα λεπτά αναμονής και η πόρτα άνοιξε.
Ο Μουσολίνι εργαζόταν μέσα σ' ένα τεράστιο μαρμάρινο σαλόνι σχεδόν γυμνό. Στεκόταν πίσω από το γραφείο του στην άλλη άκρη της εισόδου, σε μια γωνιά. Φαινόταν πολύ μακριά μέσα σ' αυτήν την απεραντοσύνη του σαλονιού. Με έναν Ρωμαϊκό χαιρετισμό και μ' ένα χαμόγελο με προσκάλεσε να πλησιάσω. Στην συνέχεια αφού καθήσαμε, ο Ντούτσε άνοιξε την συζήτησι. Τον είχα ξαναδεί κατά την διάρκεια μιας εθιμοτυπικής ακροάσεως όταν με είχε δεχθή μαζί με άλλους φοιτητές της Μαδρίτης. Αλλά, όπως όλοι άλλωστε, τον γνώριζα κι' από τις φωτογραφίες πού σχεδόν πάντα τον απεικόνιζαν με στρατιωτική στολή την ώρα που χαιρετούσε ή εκφωνούσε λόγους. Όμως ο Ντούτσε του Παλάτσο Βενέτσια ήταν πολύ διαφορετικός. Με τα μαλλιά του που άσπριζαν, κάπως κουρασμένος και με κάποια δόσι ανεμελιάς για την πολιτική του ενδυμασία Δεν ήταν ο αρχηγός των θορυβωδών συγκεντρώσεων αλλά εκείνος μιας υπέροχης γαλήνης. Μιλούσε αργά, αρθρώνοντας όλες τις συλλαβές-όταν έδωσε μια διαταγή από το τηλέφωνο την έδωσε απλά με έναν πολύ ήρεμο τόνο,-μερικές φορές όταν κάποια λέξις μου τον εξέπληττε, έσπρωχνε το κεφάλι προς τα πίσω άνοιγε διάπλατα τα μάτια και για μια στιγμή έδειχνε τις κυκλωμένες από το ασπράδι κόρες των ματιών του άλλες φορές χαμογελούσε ήρεμα. Έχει μια αξιοσημείωτη προδιάθεση να παρακολουθή τον συνομιλητή του. Μιλήσαμε μισή ώρα περίπου. Έπειτα με συνόδευσε μέχρι την έξοδο. Δεν είναι πολύ ψηλός τώρα δεν έχει, αν υποθέσουμε πως είχε ποτέ, την άκαμπτη στάσι του στρατιωτικού αρχηγού: αντιθέτως' η πλάτη του άρχιζε να καμπουριάζη ελαφρά. Φθάνοντας στην πόρτα, με τόνο πατρικό, και δίχως ίχνος εμφάσεως μ' αποχαιρέτησε: « Εύχομαι σ΄ εσάς και στην Ισπανία κάθε ευτυχία». Έπειτα επέστρεψε στο γραφείο του και ξανάρχισε την εργασία του.
Η ώρα είναι 7. Οι κάτοικοι της Ρώμης μετά το τέλος των καθημερινών ασχολιών τους. σκορπίζονταν στους δρόμους μέσα στο ζεστό απόγευμα Η λεωφόρος ήταν γεμάτη κίνησι και θόρυβο όπως στην οδό Αλκαλά παρόμοια ώρα Ο κόσμος έμπαινε στα καφενεία και στους κινημα­τογράφους .
Θα μπορούσε να πη κανείς πως μόνον ο Ντούτσε συνέχιζε να δουλεύη πλάι στο λαμπατέρ, σε μια γωνιά του τεραστίου και άδειου σαλονιού. Να προστατεύη τον λαό του και την Ιταλία, να νοιώθη τους κτύπους της καρδιάς της σαν να ήταν η μικρή του κόρη. Ποιό σύστημα διακυβερνήσεως; ποιό σύστημα μέτρων και σταθμών, συμβουλίων και συνελεύσεων μπορεί να αντικατασταθή με την εικόνα αυτή του ήρωος που έγινε Πατέρας, ένας πατέρας που αγρυπνά κοντά σ' ένα συνεχώς αναμμένο λαμπατέρ πάνω από τις αγωνίες και την ανάπαυσι του λαού του;
Από τον πρόλογο στο βιβλίο του Μουσσολίνι «Ο Φασισμός» Οκτώβριος 1933