Τρίτη 28 Μαρτίου 2017

Β'. ΣΩΜΑ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΑ 1918



ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Διοικητής

Αντιστράτηγος Μηλιώτης Κομνηνός Κων/νος 

Επιτελάρχης
Συνταγματάρχης Μηχανικού Νικολόττουλος Δημήτριος 
Διευθυντές Επιτελικών Γραφείων 
I   Αντισυνταγματάρχης Πεζικού Λαμπίρης Παύλος 
II     Ίλαρχος Ρούσης Αριστείδης
ΙΙΙ Ταγματάρχης Πεζικού Βώκος Φίλιππος
IV Ταγματάρχης Πεζικού Καρκαντζός Ηρακλής
Διοικητής Πυροβολικού 
Συνταγματάρχης Πυροβολικού Μαμούρης Αριστείδης
Διοικητής Μηχανικού
Συνταγματάρχης Μηχανικού Πουλάκος Κων/νος μέχρι Απρ.1918 , Αντισυνταγματάρχης Μηχανικού Μουτούσης Μιχαήλ από Απρ. 1918
Δ/ντής Επιμελητείας 
Ταγματάρχης Επιμελητείας Λαμπίρης Ηλίας 
Δ/ντής Υγειον. Υπηρεσίας.
Αρχίατρος Αθανασόπουλος Γεώργιος
ΣΤΑΘΜΟΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
Απρίλιος—Σεπτέμβριος Πάτραι
17 Σεπτεμβρίου—12 Όκτωβρίου 1918 Λαϊνά
13 Όκτωβρίου—31 Δεκεμβρίου 1918  Γουμένιτσα (Γουμένιτσσα)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
ΠΕΖΙΚΟ
ΠΥΡ/ΚΟ
Β Σύνταγμα Πεδι­νού Πυρ /κου
Μονάδες Διοικ/κής Μέριμνας

                                                                                                                                       Επιστροφή

Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

A' ΣΩΜΑ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΑ 1918

ΔΙΟΙΚΗΣH
Διοικητής
Αντιστράτηγος Παρασκευόπουλος Λεωνίδας
Επιτελάρχης
Συνταγματάρχης Πεζικού Πραντούνας Αντώνιος
Διευθυντές Επιτελικών Γραφείων
I  Λοχαγός Πεζικού Βυζάς Μιχαήλ
 II  Ταγματάρχης Μηχανικού Φιλίππου Ιωάννης
III Ταγματάρχης Πυροβολικού Σακελλαρόπουλος Λουκάς
 IV   Αντισυνταγματάρχης Πεζικού Σπυρίδωνος Γεώργιος μέχρι 8.11.1918
Διοικητής Πυροβολικού
  Συνταγματάρχης Πυροβολικού Χατζηδημητρίου Δημήτριος μέχρι 8.11.1918 
Διοικητής Μηχανικού    
Συνταγματάρχης ΜηχανικουΠαπαθανασίου Ζαφείριος μέχρι 8.11.1918 
Δ/ντής Επιτελητείας    
Αντ/ρχης Έπιμελητείας Τριποδάκης Εμμανουήλ 
Δ/ντής Υγειον. Υπηρ.
Αρχίατρος Καναβατζόγλου Αλφρέδος μέχρι 8.11.1918
ΣΤΑΘΜΟ! ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
Ιανουάριος- Μάϊος 1918 Αθήναι 
5/18 Ιουνίου 1918- Ιούλιος 1918 7 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά Ορλιακο (Στρυμονικόν)
Ιούλιος 1918 Μπάσκιοϊ (Κεφαλοχώρι) στο 61ο χιλιόμετρο της οδού Θεσσαλονίκης—Σερρών.
Νοέμβριος 1918 Καβάλλα.

ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
ΠΥΡ/ΚΟ
Α' Σύνταγμα Πεδινού Πνρ/κού (Συν/ρχης Πυρ. Μαρκουλάκης Ερρίκος από 30 Μαίου μέχρι 15 Αυγούστου  1918,  Συντ/ρχης Πυρ /κου Παπαϊωάννου Ιωάννης από 15 Αυγούστου-Δεκεμβρίου 1918)

I ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΣΤΑ 1918

ΔΙOΙΚΗΣΗ
Διοικητής 
Υποστράτηγος Νίδερ Κωνσταντίνος.

Eπιτελάρχης

Αντ/ρχης Πεζικού Αντωνιάδης Αντώνιος 26 Ιαν.-11 Μαΐου,1918 και Ταγμ/ρχης Πεζικού Τσολάκογλου Γεώργιος 11 Μαίου - Δεκ. 1918 
Διευθυντές  Επιτελικών Γραφείων 

I Ταγμ/ρχης Πεζικού Τζαβέλλας Κων\νος Δεκ 1917- 3 Σεπτ. 1918 και Ταγμ/ρχης Πεζικού Γιώτης Ξαβέριος 4 Σεπτ - Δεκ. 1918
II Γραφείου : Ταγμ/ρχης Πεζικού Βλυσμας Σπυρίδων Δεκέμβριος 1917 - Δεκέμβρ. 1918
III Ταγμ/ρχης Πεζικού Τσολάκογλου Γεώργιος Δεκέμβρ. 1917- Δεκέμβρ. 1918  και Διοικητής Πεζ. Συντ/ρχης Πεζικού Πάγκαλος Θεόδωρος
Αρχηγός Πυροβολικού 
Αντ/ρχης Πυρ/κου Παπαϊωάννου Ιωάν. Δεκ. 1917-Αύγουστος 1918 και Συντ/ρχης Πυρ/ κου Μαρκουλάκης Ερρίκος Αύγ. - Δεκ. 1918
ΣΤΑΘΜΟΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
18 Νοεμβρίου - 2 Δεκεμβρίου 1917 Λάρισσα
3 Δεκεμβρίου 1917- 27 Φεβρουαρίου 1918 Θεσσαλονίκη
3 Μαρτίου-Σεπτέμβριος 1918 Νίκοσλαβ (Νικόκλεια)
Οκτώβριος 1918 Δράμα
Νοέμβριος 1918 Ελευθεραί
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
ΠΕΖΙΚΟ
4ον Σύταγμα Πεζικού
5ον Σύνταγμα Πεζικού
1/38 Σύνταγμα Ευζώνων

ΠΥΡ/ΚΟ
Ια ΜΟΠ (Ταγ/ρχης Πυρ/κου Μπαρτζούκος Γεράσιμος) 
Ιβ ΜΟΠ (Ταγ/ρχης ΊΤυρ/κου Παπαδόττουλος Δημ.)
ΙΠΠΙΚΟ 
I Ημιλαρχία
ΜΗΧΑΝΙΚΟ
I Διλοχία Σκαπανέων

Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ ΣΤΑ 1918


ΔΙΟΙΚΗΣH
     Διοικητής     
Υποστράτηγος Ιωάννου Δημήτριος
Επιτελάρχης
Αντισυνταγματάρχης Πυρ/κού Καθενιώτης Δημήτριος μέχρι τον  Αύγουστο 1917,   Αντισυνταγματάρχης Πεζικού Πρωτοσύγγελος Αχιλ.Αύγουστος 1917- Οκτώβριος  1918 και Αντισυνταγματάρχης Πεζικού  Κλάδος Πέτρος από Οκτώβρίο 1918.
Διευθυντές Επιτελικών Γραφείων
I.Υπολοχαγός Καφάτος Σόλων και Ταγματάρχης Πεζικού Μπιτζάνης Αθαν.
II. Ταγματάρχης Πεζικού Πρωτοσύγγελος   Αχιλ.  μέχρι τον    Αύγουστο  1917
III. Λοχαγός Πεζικού Καραπαναγιώτης Βύρων από τον Αύγουστο του  1917 μέχρι το Δεκεμβρίο  του 1918
Διοικητής Πεζικού
Συνταγματάρχης Πεζικού Μαγκανάρας Ιωάννης από τον Απρίλιο του 1918
Αρχηγός Πυροβολικού
Αντισυνταγματάρχης  Πυρ/κού   Φιλίππου   Φίλιππος.
Διοικητής Μηχανικού    
Λοχαγός Μηχανικού Γρηγοράκης Ιωάννης.
ΣΤΑΘΜΟΙ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΣ
Σεπτέμβριος 1916 — Απρίλιος 1917 Μυτιλήνη 
Απρίλιος—18 Μαίου 1917 Θεσσαλονίκη
18 Μαίου - 4 Αύγουστου 1917 Κλάδεροπ (Κλαδοράχη)
4 Αυγούστου -14 Όκτωβρίου 1917 Βελούζινα
7 Νοεμβρίου 1917-Σεπτέμβριος 1918 Point 0 (Σημείον 0) 3 χιλιόμ, δυτικά Κούπας 
8 Οκτωβρίου 1918  Κότσανα 
18 Νοεμβρίου 1918 Λαχανά 
30 Νοεμβρίου 1918  Δράμα 
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟ 
Ap 1 Μ.Ο.Π. (Αντ/ ρχης Σακελλαρόπουλος Λουκάς μέχρι του Μαΐου 1918 και Ταγ/ρχης Ζωϊόπουλος Χρ. από τον Ιούνιο 1918) 
Αρ 2 Μ.Ο.Π.  (Ταγ/ρχης Παναγόπουλος Νικόλαος)
ΙΠΠΙΚΟ
Αρ Ημιλαρχία
ΜΗΧ/ΚΟ

Αρ Διλοχία Σκαπανέων

ΣΩΜΑ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΣΤΑ 1918


 ΔΙΟΙΚΗΣH
Διοικητής 
Υποστράτηγος Παρασκευόπουλος Λεωνίδας Δεκέμβριος 1916 - Ιούλιος 1917 και Υποστράτηγος Ζυμβρακάκης Εμμανουήλ Ιούλιος 1917- Δεκέμβριος 1918 
Επιτελάρχης 
Συντ/ρχης Πεζικού Κατεχάκης Γεώργιος Ιούλιος 1917-Δεκέμβριος 1918
Διευθυντές Επιτελικών Γραφείων 

I.  Ταγ/ρχης Πεζικού Τσοχαντάρης Χαρ.και    Λοχαγός Πεζικού Ραζής Γεώργιος.

II.  Επίλαρχος Πανουσόπουλος Βασ,
III. Ταγ/ρχης Μηχανικού Παπασωτηρίου Γεώργιος μέχρις Απρίλιο1918 και Ταγματάρχης Πεζικού  Σκουλάς Αχι.
ΙV.  .....................................
Διοικητής Πυροβολικού 
Συνταγματάρχης Πυροβολικού Λελάκης Ιωάννης
Διοικητής Μηχανικού
Συνταγματάρχης Μηχανικού Κατσαρός Δημήτριος μέχρι Ιούλιο 1917, Ταγματάρχης Μηχανικού Μουτούσης Μιχαήλ μέχρι Απρίλιο 1918 και Ταγματάρχης Μηχανικού Παπασωτηρίου Γεώργιος από Απρίλιος 1918
Διευθυντής Επιμελητείας
Αντισυνταγματάρχης Επιμελητείας  Σταμούλης Αχιλ
Διοικητής Υγειον. Υπηρεσίας. 
Γεν Αρχίατρος  Σαμπάτης Λεωνίδας  και Γεν Αρχίατρος Μεταξάς Δημ.από 8.11.1918
ΣΤΑΘΜΟΙ ΔΙΟΙΚΗΣHΣ
3/16 Δεκέμβριος 1916- 9/22 Νοεμβρίου 1917 Θεσσαλονίκη
10/23 Νοέμβριος 1917- Αύγουστος 1918 Μποέμιτσα (Αξιούπολη)
Σεπτέμβριος 1918 Σαριγκιόλ (Κρηστών)
Νοέμβριος 1918 Λαχανά 
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ

Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

ΓΕΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΗΓΕΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 1918


Δ Ι Ο Ι Κ Η Σ Η 

 Αρχιστράτηγος
 Αντιστράτηγος Δαγκλής Παναγιώτης 10 Ιουνίου - 8 Νοεμβρίου 1918 
 Αντιστράτηγος Παρασκευόπουλος Λεωνίδας 8 Νοεμβρίου - 31 Δεκεμβρίου 1918 
Επιτελάρχης
 Αντισυνταγματάρχης Ρεβόλ 10 Ιουνίου - Σεπτέμβριος 1918
 Συνταγματάρχης Μπαστιέν Σεπτέμβριος - 29 Οκτωβρίου 1918 
 Συνταγματάρχης Πυροβ. Ρακτιβάν Ε. 29 Οκτωβρίου- 8 Νοεμβρίου 1918 
 Συνταγματάρχης Πεζικού Πάγκαλος Θεόδ. 8 Νοεμβρίου -31 Δεκεμβρίου 1918 
Βοηθός Επιτελάρχου
Συνταγματάρχης Πυρ/κου. Ρακτιβάν Ε. 10 Ιουνίου-29 Οκτωβρίου 1918 
Αρχηγός Πυρ/κου 
 Συνταγματάρχης Πυρ/κού Διγενής Κίμων 10 Ιουνίου- 8 Νοεμβρίου 1918
 Συνταγματάρχης Πυρ/κου Χατζηδημητρίου Δημ. 8 Νοεμβρίου -31 Δεκεμβρίου 1918 
Αρχηγός  Μηχανικού 
 Συνταγματάρχης Μηχανικού Πάσχος I, 10 Ιουνίου- 8 Νοεμβρίου 1918  
 Συνταγματάρχης Μηχανικού Πουλάκος Κων/νος 8 Νοεμβρίου - 31 Δεκεμβρίου 1918 
Δ/ντης  Υγειον. Υπηρεσίας 
 Γενικός Αρχίατρος Τσουνούκος Β. 10 Ιουνίου - 8 Νοεμβρίου 1918
 Γενικός Αρχίατρος Κανσβατζόχλου Αλφρέδος 8 Νοεμβρίου - 31 Δεκεμβρίου 1918 
Δ/ντής Έπιμελητείας 
Συνταγματάρχης Επιμελητείας Κολοκούβαρος Βασ. 10 Ιουνίου - 8 Νοεμβρίου 1918
Αντισυνταγματάρχης Επιμελητείας Θεοφιλόπουλος Ιωάννης 8 Νοεμβρίου - 31 Δεκεμβρίου 1918 
Διευθυντές επιτελικών γραφείων. 
 Ι. Ταγ/ρχης Πυροβολικού Μελίσσινός Παράσχος 10 Ιουν. —8 Νοεμ 1918 και  Αντ/ρχης Πεζικού Πρωτοσύγγελος Αχιλ. 8 Νοεμ. 1918 - 31Δεκ 1918
 II Συν/ρχης Πυρ/κού Μαζαράκης Αλέξανδρος και  Αντισυνταγματάρχης Μηχανικού Μπότσαρης Δημήτριος .
ΙΙΙ Συνταγματάρχης Πυρ/κού Ρακτιβάν Εμ. 10 Ιουνίου - 8 Νοεμβρίου 1918 και Ταγματάρχης Μηχανικού Βρονταμίτης Γεωργ. αττό 8.11.1918-31.12.1918 
 IV  Αντισυνταγματάρχης Μηχανικού Σιδέρης Ιωάν. 10 Ιουνίου - 8 Νοεμβρίου 1918 και Ταγματάρχης Πεζικού Σπυρίδωνος Γεώργ. από 8.11.1918 - 31.12.1918 
Σταθμός Διοίκησης 
 Θεσσαλονίκη
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ
Β' Σώμα Στράτου 
IX Μεραρχία 
Μη Μεραρχιακές Μονάδες 
Σύνταγμα Βαρέος Πυροβολικού
 Συντ/ρχης Πυροβολικού Σολιώτης Γεώργιος 
Σύνταγμα Οβιδοβόλων 
Συντ/ρχης Πυροβολικού Αμβράσογλου Ιωάννης
Τάγμα Σιδηροδρόμων
Ταγ/ρχης Μηχανικού Δρίτσας Διονύσιος
Σύνταγμα Τηλεγραφητών
Συν/ρχης Μηχ/κού Πάσχος Ι. 




Σάββατο 18 Μαρτίου 2017

Carmina Burana


Tον Ιούνιο του 1937 στην Φρανκφούρτη ανέβηκε για πρώτη φορά το έργο του Κάρλ Όρφ, Carmina Burana.
Ένα μοντέρνο έργο, χωρίς όμως να υποπίπτει στις μοντέρνες παγίδες που επιφυλάσσουν οι εξελίξεις στην μουσική του 20ου αιώνα. Καταφέρνει, ενώ χρησιμοποιεί κανόνες μοντέρνας μουσικής, να αγγίξει και να ανακινήσει στον ακροατή το αρχετυπικό Ευρωπαϊκό πνεύμα, το οποίο τόσο πάσχιζαν να ανακαλύψουν συνάδελφοί του κατά τις αρχές του 20ου αιώνα.
Οι λόγοι που κάνουν αυτό το έργο ένα εκ των σημαντικότερων του Δυτικού πολιτισμού δεν είναι απλά η επιλογή του θέματος προς μελοποίηση, ούτε καν η ίδια μουσική αυτή καθ’ αυτή, αλλά η χρήση της σε συνδυασμό με τα κείμενα και τη γενική σκηνοθεσία. Συγκεκριμένα, η επιλογή των κειμένων προς μελοποίηση από τα carmina(δηλαδή τα τραγούδια/ποιήματα που αποτελούν την συλλογή των Carmina Burana απ’ το μοναστήρι Μπουράνουμ), η σειρά που τους δίνεται και η μουσική τους ερμηνεία. Ένα δείγμα της επιτυχίας του έργου είναι πως ο μέσος ακροατής (ακόμα και κάποιος δίχως πρότερη γνώση μουσικής) νοιώθει πως έρχεται κοντά στον μεσαιωνικό-Ευρωπαϊκό κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα η μουσική είναι σαφώς «σύγχρονη»!
Η προσέγγισή μας πρέπει να είναι ολιστική. Τόσο τα αυθεντικά carmina, αλλά κυρίως η ένταξη κάποιων εξ αυτών στο έργο του Όρφ, έχει να κάνει με την πολυσχιδή φιλοσοφική και εμπειρική αντίληψη που κυρίως δύναται να αποτυπωθεί και να εκφραστεί με την «κυκλικότητα του χρόνου». Είναι ένα επαναλαμβανόμενο πολυεπίπεδο μοτίβο το οποίο ξεκινά εξωτερικά, από την επανάληψη του ίδιου ποιήματος «Ο Fortuna» (Ω τύχη) στην αρχή και στο τέλος του έργου (το οποίο αποτελεί και το πλέον γνωστό Carmen-τραγούδι της συλλογής). Εσωτερικά, αυτή η επανάληψη παρατηρείται ακόμη και από την τοποθέτηση των λατινικών ποιημάτων στην αρχή, ακολουθούμενα από τα γερμανικά και έπειτα την επιστροφή πάλι στα λατινικά. Η επιλογή του τροχού της τύχης αποτελεί το σύμβολο του έργου. Από την πρώτη του παρουσίαση χρησιμοποιείται στις εκτελέσεις του έργου ή στις αφίσες τις σχετικές με αυτό. Ο τροχός της τύχης εμφανίζεται τόσο στο μεσαιωνικό χειρόγραφο όσο και στην πρώτη εκτέλεση του έργου. Εμφανίζεται ρητά στα κείμενα καθώς και στο «O Fortuna» κατά την επίκληση της τύχης ως «Rota tuvolubilis» (Εσύ περιστρεφόμενε τροχέ), αλλά και έμμεσα όπως στην δεύτερη στροφή του δεύτερου κάρμεν όπου αναλύεται η μεταβολή της θέσης από τα υψηλά (Fortune solio sederam elatus/ Ευρισκόμουν καθήμενος στον θρόνο της Τύχης υψηλά) στα χαμηλά (Nunc a summo corrui/ Τώρα έπεσα από τα ύψη). Αυτή η μη γραμμικότητα στη αντίληψη του χρόνου και η παρουσίαση της ζωής ως κύκλοι επί κύκλων συνάδει με την καθαρά φυσική αντίληψη σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, αλλά και αρχετυπικά, μέσω τελετουργίας, όπως αυτή έχει διασωθεί σε ήθη, έθιμα και αντιλήψεις των Ευρωπαϊκών λαών. Η σύγκριση με τον Άρνολντ Σόενμπεργκ ( Arnold Schoenberg1874-1951) ως προς την προσέγγιση αυτού του θέματος είναι διαφωτιστική. Πράγματι, ο 20ος αιώνας σε αντίθεση με την παράδοσή μας, γνώρισε σε όλα τα πεδία της τέχνης την τάση του πριμιτιβισμού. Την αναζήτηση δηλαδή μίας κάποιας «εκφραστικής αλήθειας και ελευθερίας» στην τέχνη των πρωτόγονων φυλών της Αφρικής (Paul Klee1879-1940), της Ταϊτής ( Eugene Henri Paul Gauguin 1848-1903) και γενικά όσο μακρύτερα γίνεται από τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, οδηγώντας κατ’ ουσίαν στην κατάργηση των Ευρωπαϊκών «κτήσεων» - επιτευγμάτων στην τέχνη, όπως επί παραδείγματι της προοπτικής στην ζωγραφική και τελικά την κατάργηση οπτικού θέματος (!) σε διάφορα κινήματα της ζωγραφικής. Αντίστοιχο της κατάργησης της προοπτικής στην ζωγραφική ίσως αποτελεί η εισαγωγή της ατονικότητας (χαρακτηριστικά στον Schoenberg) στην μουσική ή ακόμα και η συνειδητή απώλεια της ρυθμικότητας (Claude- Achille Debussy) ως άξονα δόμησης που ήταν ανέκαθεν στοιχείο της παραδοσιακής, αλλά και της αποκαλούμενης κλασσικής μουσικής.Στην ιεροτελεστία της Άνοιξης ο Ιγκόρ Στραβίνσκι θεωρεί πως προσεγγίζει το άφατο της ανθρώπινης αντίληψης του χρόνου και της ωρίμανσης, καταλήγοντας σε ένα εντυπωσιακό μεν αποτέλεσμα, η σχέση όμως του οποίου με την παράδοση σε όλα τα επίπεδα είναι αμφισβητούμενη. Αυτό ήταν εξάλλου μέρος της «επαναστατικότητας» που επιδίωξε ο συνθέτης. Το ζήτημα «πρόοδος για την πρόοδο» είναι αρκετά ευρύ και δεν θα αναλυθεί εδώ περισσότερο. Αλλά αυτή η ανάλυση δείχνει και την αξία της «επανάστασης στην επανάσταση» που επιδίωξε ο Όρφ με την ενασχόλησή του με καθαρά παραδοσιακά θέματα, όπως εν προκειμένω με μία συλλογή μεσαιωνικών κάρμινα και μεταχειριζόμενος αυτό το υλικό όχι κλασσικά, δηλαδή οπισθοδρομώντας, αλλά τολμηρά κάνοντας χρήση της νέας μοντέρνας γλώσσας. Προς έκφραση αυτών που οι «μοντέρνοι επαναστάτες» προσπαθούσαν να αποποιηθούν, ήτοι την παράδοση[1].

Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΡΔΑΤΟΣ: TΑ ΠΡΟΟΙΜΙΑ ΤΟΥ ΔΙΧΑΣΜΟΥ


Οι αντιβενιζελικοί γερμανόφιλοι κύκλοι του επιτελείου και της Αυλής είχαν πληροφορίες ότι ο τσαρισμός βρισκόταν στην περίοδο αυτή σε αντίθεση με τους κυβερνήτες της Αγγλίας και Γαλλίας. Όλες τις μυστικές διαπραγματεύσεις που έκανε στην Αθήνα ο Βενιζέλος και ο Άγγλος πρεσβευτής Έλλιοτ και τα εμπιστευτικά τηλεγραφήματα στην κυβέρνηση της Αθήνας του Λόυδ Τζωρτς και Τσώρτσιλ, διαβιβάζονταν από τους κύκλους του Στρέϊτ, Mεταξά και Δούσμανη στο υπουργείο των Εξωτερικών της Γερμανίας και απεκεί στην Πετρούπολη. Οι Γερμανοί είχαν κάθε συμφέρο να ανακοινώνουν με τα όργανα της κατασκοπείας τους τις μυστικές επαφές της αγγλικής και ελληνικής κυβέρνησης, στα σημεία εκείνα που είχαν αιχμές κατά της Ρωσίας. 
Γι αυτό ο τσαρισμός έκανε διάβημα στο Παρίσι και Λονδίνο δηλώνοντας πως δεν επιθυμούσε να πάρει μέρος η Ελλάδα στην εκστρατεία των Δαρδανελλίων ούτε και την είσοδο του ελληνικού στρατού στην Πόλη, Ο τσάρος και οι σύμβουλοι του Σαζόνωφ και Ισβόλσκυ δεν το έκρυβαν ότι η Πόλη και η περιοχή των Δαρδανελλίων ανήκει στη Ρωσία, Ήθελαν βέβαια να γίνει η εκστρατεία των Αγγλογάλλων, αλλά δεν ήθελαν να πάρουν μέρος οι Ελληνες στην εκστρατεία αυτή, γιατί αυτοί είχαν ιστορικά δικαιώματα πάνω στα μέρη ταύτα. Εξάλλου το Οικουμενικό Πατριαρχείο ήταν όργανο της ελληνικής κυβέρνησης, ενώ στην Πόλη υπήρχαν πολλές χιλιάδες Έλληνες που είχαν μεγάλα οικονομικά πόστα. 
Η αγγλική κυβέρνηση όμως δεν έκανε δεχτή την αξίωση της Ρωσία: αλλά τη βεβαίωσε ότι ο ελληνικός στόλος θα παίξει βοηθητικό ρόλο και ο Ελληνικός στρατός θα μείνει στην Καλλίπολη (1). 
Οι Άγγλοι σφύριζαν στ' αυτιά του Βενιζέλου το τραγούδι της Μεγάλη Ελλάδας και βεβαίωναν τον τσάρο πως δε θα πατήσουν στην Πόλη οι Έλληνες φαντάροι και τσολιάδες. Στην πολιτική της διπροσωπίας και της υπουλότητας oι Άγγλοι ιμπε­ριαλιστές ήταν προφεσόροι. 
Και οι Γάλλοι με τη σειρά τους έδωκαν καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις στους Ρώσους επίσημους. 
Ο τσάρος όμως δεν πείστηκε και επέμεινε να πάρει ρητή υπόσχεση από την Αγγλία και Γαλλία ότι η Πόλη και τα Στενά θα παραχωρηθούν στο τέ­λος του πολέμου στη Ρωσία. Οι Αγγλογάλλοι ενώ στην αρχή δυστροπούσαν και προσπαθούσαν να αναβάλουν τη συζήτηση πάνω στο ζήτημα αυτό, στο τέ­λος αναγκάστηκαν να δεχτούν τη ρωσική αξίωση. Η πρώτη υποχώρηση έ­γινε στις 21 Φλεβάρη και η δεύτερη στις 27 του ίδιου μήνα. Τότε η Αγγλία υποσχέθηκε κατηγορηματικά ότι η Πόλη και τα Δαρδανέλλια θα παραχωρη­θούν στη Ρωσία (2). 
Ας δούμε τώρα ποια ήταν η εξέλιξη της εσωτερικής κατάστασης από την πολιτική κρίση που δημιούργησε η παραίτηση του Μεταξά.
Ο Βενιζέλος, όπως είδαμε, πρότεινε να καλέσει ο βασιλιάς τους πρώην πρωθυπουργούς για να εκθέσει τις απόψεις του και γίνει συζήτηση για την εξωτερική πολιτική.
Στο «Συμβούλιο του Στέμματος» πήραν μέρος ο Γ. Θεοτόκης, Δ. Ράλλης, Κυρ. Π. Μαυρομιχάλης, Αλ. Ζαΐμης και Στεφ. Δραγούμης. Ήταν πολιτικές μηδαμινότητες σαν πρόσωπα, όμως αντιπροσώπευαν τον παλαιοκομματισμό και τους γερμανόφιλους και έτσι είχαν κάποια δύναμη.
Όταν άκουσαν το Βενιζέλο έμειναν σκεφτικοί. Δεν είχαν τίποτα στο κε­φάλι τους. Όλα τα περίμεναν από τον Κωνσταντίνο και ήταν μαριονέτες του επιτελείου. Ό,τι έλεγαν ο Δούσμανης και ο Μεταξάς ήταν γι' αυτούς στρα­τιωτικές αλήθειες. Μόνο ο Ράλλης έδειχνε πώς συμφωνούσε με το Βενιζέλο, όχι γιατί είχε ξεκαθαρισμένες ιδέες για τη διεθνή πολιτική και στρατιωτική κατάσταση, αλλά γιατί πίστευε πως η Αγγλία ήταν αήττητη.
Πρώτος ο Θεοτόκης, υστέρα από την ομιλία του Βενιζέλου, πήρε το λόγο. Δεν είπε πολλά πράγματα:
«Αι ιδέαι μου, είπε, είναι γνωσταί. θεωρώ ότι η Ελλάς έχει συμ­φέρον να συμπράξη με την Γερμανίαν εναντίον του Σ λ α β ι σ μ ο ύ. Αναγνωρίζω όμως ότι τας γνώμας μου δεν ακολουθεί η πλειο­ψηφία του ελληνικού λαού και ως εκ τούτου πρέπει· να εφαρμοσθή η πολιτική του Βενιζέλου».
Ο Ράλλης μαζί με άλλα είπε πως:
«Η πολιτική της ουδετερότητος είναι πολιτική αυτοκτονίας».
Οι άλλοι αναμάσησαν τα ίδια. Επειδή δεν καταλήξανε σε κανένα συμπέ­ρασμα έγινε δεύτερο Συμβούλιο την άλλη μέρα (20 Φλεβάρη). Στο Συμβούλιο αυτό παραβρέθηκε και ο Δούσμανης ως αρχηγός του επι­τελείου για να εκθέσει τη στρατιωτική κατάσταση (3).
Μα και στο Συμβούλιο αυτό δεν ειπώθηκε τίποτα το σπουδαίο, Ο Βενι­ζέλος παρουσίαζε από την άποψη της Αντάντ ρόδινη την κατάσταση και άφη­νε να υπονοηθεί ότι η Ελλάδα θα έπαιρνε όλη τη Μικρασία. 
Ο Ράλλης είχε ενθουσιαστεί από τα λόγια του Βενιζέλου και είπε στο βασιλιά: 
«Τ ό λ μ η σ ο ν Μεγαλειότατε! Και. πρόσθεσε: «Βασιλεύ! Ενθυμήσου του προκατόχου σου ( = Όθωνα) ! η Αγγλία είναι εκδικητική». 
Τότε ο Κωνσταντίνος απάντησε: 
«Εάν φθάσω εις σύγκρουσιν με την Αγγλίαν, παραιτούμαι υπέρ του υιού μου».
Ο Δραγούμης ακούοντας τα λόγια αυτά, γέλασε και ο Κωνσταντίνος θυ­μωμένος είπε: 
«Μη γελάτε, κύριε Δραγούμη, ό,τι λέγω, το λέγω σοβαρώτατα». 
Στο τέλος οι πρώην πρωθυπουργοί συμφώνησαν με το Βενιζέλο και συ­στήσανε στο βασιλιά, να ακολουθήσει την πολιτική του πρωθυπουργού , αλλά ο Κωνσταντίνος ήταν ανένδοτος, αν και ο πρεσβευτής στο Παρίσι Ρωμάνος και ο πρεσβευτής στην Πετρούπολη I. Δραγούμης, τηλεγραφούσαν ότι το συμφέρο της Ελλάδας ήταν να συμπολεμήσει με τούς συμμάχους στην Καλλί­πολη (4). 
Ο Κωνσταντίνος, αν και φαινόταν ότι δεν συμφωνούσε με το Βενιζέλο, όμως δεν πήρε αμέσως απόφαση. 
Ζήτησε 24 ώρες προθεσμία για να σκεφτεί. Στο αναμεταξύ ο Κάιζερ του έστειλε εμπιστευτικό τηλεγράφημα και του έκανε τη σύσταση να μην ακο­λουθήσει την πολιτική του Βενιζέλου, αλλά να ταχτεί στο πλευρό της Γερ­μανίας (5). 
Φυσικά είδε το Στρέϊτ, το Δούσμανη και το Μεταξά. Δε θέλει ρώτημα πως τον συμβούλεψαν να ακολουθήσει πολιτική ουδετερότητας. 
Ο Στρέϊτ αργότερα ανακοίνωσε πως ο Κωνσταντίνος ήταν επηρεασμέ­νος από την πολιτική της «Μεγάλης Ιδέας», γι' αυτό έλεγε: 
«Τί να σου πω: Η Πόλις με τραβάει. Αν δεν ήταν αυτή η Ρω­σία στη μέση...» (Β ε ν τ ή ρ η, 299).Το πρωί στις 21 Φλεβάρη (π. ημ.) ειδοποίησε το Βενιζέλο ότι θα τον περιμένει στα ανάκτορα το απόγευμα και ώρα 3. 
Ο Βενιζέλος πίστευε ακόμα πως ο βασιλιάς θα συμφωνούσε μαζί του, αλλά βγήκε πολύ γελασμένος. 

Ο Β ε ν τ ή ρ η ς, που έχει τις καλύτερες πληροφορίες για τα πολιτικά παρασκήνια της εποχής αυτής, γράφει: 
«Ο Κωνσταντίνος είπεν, από· τας πρώτας λέξεις, προς τον πρωθυ­πουργόν ότι, κατόπιν ωρίμου σκέψεως, δεν εγκρίνει την συμμετοχήν της Ελλάδος εις την εκστρατείαν των Δαρδανελλίων. 
Η διαλεκτική και ο θερμός .πατριωτισμός του Βενιζέλου δεν ωφε­λούν πλέον. Ο Βασιλεύς εφαίνετο ακλόνητος. 
Κωνσταντίνος: Δεν στέκει στρατιωτικώς η επιχείρησις, κ. πρωθυπουργέ. Έχω εδώ και τους επιτελείς δια να σας αναπτύξουν εκ νέου το ζήτημα». 
Βενιζέλος: Δεν είναι ανάγκη, μεγαλειότατε. Γνωρίζω τα επιχειρήματα των. Σας επαναλαμβάνω τούτο: Εάν σπεύσωμεν, τα Δαρδανέλλια θα πέσουν. Και αποτυγχάνοντες, όμως, εξασφαλίζομεν δια της Αγγλίας και Γαλλίας, την Βόρειον Ήπειρον, την Κύπρον, την Μικρασίαν». 
Κωνσταντίνος: Ποιος θά μας τα δώση όλα αυτά; Θεωρείτε τόσω εύκολον την πλήρη ήτταν της Γερμανίας;». 
Βενιζέλος: Δεν υποτιμώ την γερμανικήν δύναμιν. Επανειλημμένως εν τούτοις σας εξέθεσα διατί τελικώς θα επικρατήση η Αγ­γλία. Εις την Ανατολήν ιδίως θα επιβληθή καθ' όλην την γραμμήν. Η Γερ­μανία υποστηρίζει την Τουρκίαν και εργάζεται ·δια λογαριασμόν της εις την Μικρασίαν. Η  Αγγλία θέλει την συνεργασίαν και το μεγάλωμα της Ελλάδος. Μας το έδειξε καθαρά. Μόνον δια της Αγγλίας θα κρατήσωμεν όσα έχομεν και θα επεκταθώμεν εκ νέου». 
Η συζήτησις ·διεξήγετο ήρεμα. Ο Κωνσταντίνος εφαίνετο λυπημέ­νος. Δεν ημπορούσε νά χωρισθή άνευ συγκινήσεως από την γνώριμον εκείνην υπόσχεσιν της επιτυχίας. Ο Βενιζέλος κατείχετο υπό της μελαγ­χολίας, ήτις κυριεύει καΙ τας ισχυρότέρας καρδίας, όταν χάνουν κάτι ά­πειρως πολύτιμον καί προσφιλές. Αυτό του ήτο η μορφή της μεγάλης Ελλάδος. 
Ο βασιλεύς προσέθεσε: 
«Η Ρωσσία δεν μας αφήνει να πάμε στην Πόλι». 
Βενιζέλος: Δέν ημπορεί να μας εμποδίση η Ρωσσία. Προσφέρομεν μικράν αλλά χρήσιμον δύναμιν εις στιγμήν αποφασιστικήν. Η Ρωσσία δεν διαθέτει προς το παρόν ούτε ένα σύνταγμα. Αυτό άλλωστε και το απροπαράσκευον της τουρκικής αμύνης ονομάζω ευκαιρίαν. Δεν ζητούμεν δε να γίνωμεν κύριοι της Κωνσταντινουπόλεως, θα συντελέσωμεν προς κατάκτησιν και διεθνοποίησιν της πόλεως. Μαζί με την Αγγλίαν καΙ την Γαλλίαν θα αντισταθώμεν αποτελεσματικώς εις τας σλαυικάς αξιώσεις. Και έπειτα...» 
Ο Βενιζέλος έκαμε μίαν κίνησιν, γνωστήν εις όλους προς τους ο­ποίους είχεν ομιλήσει επί του Ιδίου θέματος. Άνοιξε πλατειά το δεξί του χέρι ως να ενηγκαλίζετο και να περιέσφιγγε κάτι: 
«Εις την Κωνσταντινούπολη, μεγαλειότατε, θα πάμε από την Μι­κράν Ασίαν». 
Τίποτε δεν έπειθε τον Βασιλέα. Η συνομιλία διήρχει τρία τέταρ­τα της ώρας. Ο πρωθυπουργός συνεπέρανε:
«Υπάρχει διαφωνία Στέμματος και κυβερνήσεως. Η δευτέρα είναι ηναγκασμένη να παραιτηθή. Ως τελευταίαν υπηρεσίαν της προς την πα­τρίδα και τον θρόνον συνιστά όπως, δια της Γερμανίας, εξασφαλισθή η κυριαρχία επί των νήσων και η προστασία των ελληνικών πληθυσμών της Τουρκίας. Διότι, αν αποδειχθή ορθή η αντίθετος της ιδικής μου πο­λιτική και επικρατήση η Γερμανία, η Ελλάς θα ευρεθή ενώπιον απωλείας των νήσων και εξοντώσεως του υποδούλου ελληνισμού» (6) (Βεντήρη, 302 και Πρακτικά Βουλής, 14 Αύγουστου 1917 και 25 Ιούνη 1930).
Ο βασιλιάς δέχτηκε την παραίτηση του Βενιζέλου. Ο τέως πρωθυπουρ­γός κάλεσε αμέσως τη Βουλή. Με τρεις φράσεις ανάγγειλε ότι η κυβέρνηση παραιτήθηκε.
Οι παλαιοκομματικοί βουλευτές Τσακόπουλος και Σακελλαριάδης, φώναξαν γεμάτοι χαρά: 
-— Ζήτω ο Βασιλεύς!
Ήταν η φωνή των κυρίων τους - των επιτελικών και αυλικών.
Οι βενιζελικοί βουλευτές ήταν του πεθαμού. Όταν όμως ακούστηκαν οι ζητωκραυγές των παλαιοκομματικών, ο Λουκάς Νάκος καΙ Ν. Ξη­ρός απάντησαν:
«Ζ ή τ ω  τ ο Έθνος! Ό,τι θέλει το Έθνος θα γίνη».
Η  διαφωνία Βενιζέλου και Κωνσταντίνου προκάλεσε μεγάλο πολιτικό αναβρασμό.
Ο βασιλιάς ανάθεσε το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης στο Δ η μ. Γούναρη (24 Φλεβάρη/9 Μάρτη 1915) (7).
Πριν αναθέσει στο Γούναρη την πρωθυπουργία, κάλεσε τον Αλ. Ζαίμη και του πρότεινε να σχηματίσει αυτός τη νέα κυβέρνηση, αλλά ο Ζαίμης, αφού επισκέφτηκε τούς πρεσβευτές τής Αντάντ και πληροφορήθηκε τις διαθέσεις τους, ανέβηκε στα ανάκτορα και δήλωσε ότι δεν δέχεται την εντολή:
Ο Γούναρης μόλις ορκίστηκε η κυβέρνηση, δήλωσε πως:
«Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δια της υπερβολικής του αισιοδοξίας στη­ριζομένης εις προηγουμένας επιτυχίας του, προσπαθεί να εκβιάση την πορείαν της Ιστορίας , μη λαμβάνων  υπ' όψιν τας εξαιρετικάς  του παγκοσμίου πολέμου  δυσχερείας  και αδιαφορών  απέναντι των Ρώσων.

(Συνέχεια και τέλος)
Υποσημειώσεις:
1. O υπουργός των Εξωτερικών της Αγγλίας Ε. Γ κ ρ έ υ, στις 19 Φλεβάρη/ 4 Μάρτη 1915 απάντησε στο διάβημα του Ρώσου πρεσβευτή στο Λονδίνο Μπενκέντορφ ετσι: «Το να φέρωμεν εμπόδια εις την σύμπραξιν της Ελλάδος σημαίνει επιβράδυνσιν των επιχειρήσεων. Δια τον αγώνα κατά των ναρκών και των τορπιλλών, το ναυαρχείο έχει ανάγκην των ελληνικών πλοίων με μικρόν βύθισμα, διότι ολόκληρος ο συμμαχικός στόλος αισθάνεται την έλλειψιν παρομοίων σκαφών. Εξάλλου ο ελληνικός στρατός θα χρησιμοποιηθή δια την κατάληψιν της χερσονήσου της Καλλιπόλεως» (Β ε ν τ ή ρ η, 283) 
2. Βλ. Βεντήρη, 285 - 286, όπου μνημονεύονται και επίσημες πηγές καθώς και Driault et Lheritier: «Διπλωματική Ιστορία τής Ελλάδος», τ. V, 183. Βλ. και «Documents publies par Ies Bolscheviks», εκδ. Bossard, 1914, σ. 107-110.
Πάνω στo ζήτημα αυτό υπάρχει μεγάλη βιβλιογραφία. 
3. Είχε λήξει η ποινή της αργίας και ήταν τώρα αυτός γενικός επιτελάρχης.

4.  O Δραγούμης έστειλε και προσωπικό τηλεγράφημα στον Κωνσταντίνο συνιστώντας την έξοδο από την ουδετερότητα. Ο βασιλιάς οργίστηκε όταν το διάβασε, το ξέσχισε και ονόμασε το Δραγούμη «ξέστρωτο γαϊδούρι» (βλ. Γεωργ. Μ ε λ α: «Ο Κωνσταν­τίνος », 87).
5. Βλ. Βεντήρη, 298, το κείμενο του τηλεγραφήματος' ο Κάιζερ αποκαλεί τον  Έλληνα βασιλιά Τίνο και του λέει πως οι Τούρκοι μπορούν να κρατήσουν τα Δαρδανέλλια.

6. Τα της συναντήσεως του με τον Βασιλέα διηγήθη ο Βενιζέλος εις την σύσκεψιν των φίλων του βουλευτών της 22ας Φεβρουαρίου 1915. Αποκαλυπτικώτερον ωμίλησεν εις τας συνεδριάσεις της Βουλής, της 14ης Αυγούστου 1917' και 25 Ιουνίου 1930. Επί του ιδίου θέματος ο Ε. Βενιζέλος έδωκεν εις τον γράφοντα επανειλημμένας προφορικάς και γραπτάς διασαφήσεις.
7. Ό Γούναρης κράτησε το υπουργείο των Στρατιωτικών. Τα άλλα υπουργεία τα πήραν ο Γ. Χρηστάκις-Ζωγράφος το υπουργείον Εξωτερικών. Ο Ν. Τριανταφυλλάκος το υπουργείο των Εσωτερικών. Ο Παναγής Τσαλδάρης το υπουργείο Δικαιοσύνης, ο Ν. Στράτος το υπουργείο των Ναυτικών. Ο Χαρ. Βοζίκης τΟ υπουργείο Παιδείας. Ο Αθ. Ευτα­ξίας το υπουργείο της Εθνικής Οικονομίας. Ο Π. Πρωτοπαπαδάκης το υπουργείο των Οικονομικών και ο Γ. Μπαλτατζής το υπουργείο Συγκοι­νωνίας.

Τρίτη 7 Μαρτίου 2017

Ο ΙΤΑΛΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΑ ΙΩΑΝΝΙΝΑ


Συγκλονιστική είνε η συγκίνησις και απερίγραπτος η αγανάκτησις ήτις συμπνίγει την λαϊκήν ψυχήν επί τη ειδήσει ότι τα Ιταλικά στρατεύματα προελάσαντα κατέλαβον τα Ιωάννινα, πρόκειται δε να επεκταθούν και εις όλην την άλλην Ήπειρον [1]  μέχρι των παλαιών συνόρων. Η κατάληψις συνετελέσθη υπό τας εξής περιστάσεις.

Αι πρώται προ μεσημβρίας της χθες τηλεγραφικαί ειδήσεις εξ Ιωαννίνων ανήγγειλαν προς την κυβέρνησιν την εμφάνισιν Ιταλικών στρατευμάτων εις την θέσιν Λυκόστομον 10 χιλιόμετρα μακράν της της Ηπειρωτικής πρωτευούσης . Ενώ συγχρόνως μετεδίδετο η πληροφορία ότι η Ιταλική δύναμις ήτις διελθούσα τον Καλαμάν προήλαυνε προς τα Ιωάννινα, απετελείτο εκ συντάγματος ιππικού και αναλόγου δυνάμεως πεζικού και πυροβολικού[2].

Ενώ συνεχίζετο η προέλασις , Ιταλοί αξιωματικοί προπορευθέντες εισήλθον εις την πόλιν και ηξίωσαν όπως αποσυρθή αμέσως ο στρατός και αι λοιπαί αρχαί , διότι η πόλις ήθελε καταληφθή αφεύκτως υπό των Ιταλικών στρατευμάτων. Αι αρχαί της πόλεως , εν αις ο υποστράτηγος κ. Μαυραγάνης απήντησαν ότι στερούμενι οδηγιών δεν θα ηδύναντο να αποχωρήσωσιν άνευ ρητής διαταγής της κυβερνήσεως. Εκ μέρους των Ιταλών τότε εδόθη εξάωρος προθεσμία , δηλωθέντος ότι μέχρι της 6ης ώρας της εσπέρας ο Ιταλικός στρατός θα κατελάμβανε την πόλιν.
Εν τω μεταξύ και καθ' ον χρόνον αι αρχαί Ιωαννίνων ανέμενον οδηγίας περί του πρακτέου εξ Αθηνών , η φρουρά Ιωαννίνων μη υπερβαίνουσα τους 600 άνδρας [3], εξήλθε της πόλεως και παρετάχθη προς άμυναν μετά του στρατού δε και πλείστοι εκ του μαχίμου πληθυσμού των Ιωαννίνων [4].
Άμα τη αγγελία της Ιταλικής προελάσεως και του δηλωθέντος σκοπού αυτής πρς κατάληψιν των Ιωαννίνων ο κ. υπουργός των Στρατιωτικών μετέβη παρά τω κ.πρωθυπουργώ παρά τω οποίω προσήλθεν επίσης και ο κ. υπουργός των Εσωτερικών. Αποτέλεσμα της συσκέψεως ταύτης υπήρξεν η απόφασις της κυβερνήσεως όπως μη αντιταχθή αντίστασις εις την κατάληψιν της πόλεως και συμφώνως προς την απόφασιν ταύτην διεβιβάσθησαν αμέσως διαταγαί προς τας εν Ιωαννίνοις στρατιωτικάς και διοικητικάς αρχάς όπως αποχωρήσωσι της πόλεως η φρουρά και αι λοιπαί αρχαί , αφίνουσαι ακώλυτον την είσοδον των Ιταλικών στρατευμάτων.
Ο Νομάρχης Ιωαννίνων δι' άλλου τηλεγραφήματος του ανέφερε ότι κατ' ανακοίνωσιν του Ιταλού προξένου η κατοχή της πόλεως υπό των Ιταλών θα είνε προσωρινή. Υπάρχουν εν τούτοις θετικαι πληροφορίαι , καθ' ας υπό Ιταλών αξιωματικών εδηλώθη ότι τα Ιταλικά στρατεύματα δεν θα περιορισθούν μόνον εις τα Ιωάννινα αλλά θα επεκτείνουν την κατοχήν των καταλαμβάνοντα όλην την άλλην Ήπειρον μέχρι των παλαιών συνόρων και Πρεβέζης (γραμμής Αράχθου -Άρτης ).
Νεώτερον τηλεγράφημα ανήγγειλεν ότι αποσυρθέντος του Ελληνικού στρατού και των αρχών ο Ιταλικός στρατός εισήλθεν εις τα Ιωάννινα την 6ην ώραν της εσπέρας[5].
(Εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ Σάββατο  27 Μαίου 1917 )

Υποσημειώσεις:
[1] Από τα χρόνια εκείνα η Ιταλία φιλοδοξούσε να εδραιώσει τον έλεγχό της στην Αδριατική και στη μετατροπή της Αλβανίας σε προτεκτοράτο. Το εγχείρημα πραγματοποιήθηκε  ύστερα από έγκριση του Στρατηγού Σαράϊγ.
[2] Υπό τη διοίκηση του στρατηγού Ντελιπόντι
[3] Ύστερα από τη μεταστάθμευση του στρατού στη Πελοπόννησο στην Ήπειρο είχαν παραμείνει μικρά μόνο τμήματα της 9ης Μεραρχίας του Ε Σώματος Στρατού υπό τη διοίκηση του υποστράτηγου Μαυρογένη. Τα τμήματα αυτά βρίσκονταν  διασκορπισμένα σε Πρέβεζα , Άρτα ,και Ιωάννινα και προορίζονταν για τη διασφάλιση της τάξης .
[4] Οι Ιταλοί προωθήθηκαν μέχρι το Χάνι Μπιζάνι  και εκεί αναχαιτίστηκαν από τμήματα του 13ου  Συντάγματος Αμύνης.
[5] Εν τω μεταξύ και από της 27 Μαίου/9 Ιουνίου, τα Ιταλικά στρατεύματα είχον επεκτείνει την κατοχήν των εις Μέτσοβον και Παραμυθιάν. νοτίως όμως των Ιωαννίνων δεν επεχείρησαν να προελάσωσι.
Η Ιταλική προέλαση εις Ήπειρον ανεστάτωσε τας Κυβερνήσεις της Μεγά­λης Βρεττανίας και Γαλλίας, αίτινες μη επιθυμούσαι να επεκταθή αύτη νοτίως των Ιωαννίνων, απεφάσισαν όπως το τμήμα τούτο της Ηπείρου καταληφθή υπό Γαλλικών στρατευμάτων. Την 30 Μαΐου/12 Ιουνίου, κατέπλευσεν εις Πρέβεζαν Γαλλικόν αντιτορπιλλικόν, εξ ου απεβιβάσθη Γάλλος υποπλοίαρχος, προτιθέμενος να καταλάβη την πόλιν. Συγχρόνως όμως, αφίκετο εξ Ιωαννίνων Ιταλός αξιωματικός μετά τίνων στρατιωτών, οίτινες απεπειράθησαν να καταλάβωσι το φρούριον του Αγίου Ανδρέου. Επήλθε τότε διένεξις μεταξύ των ανωτέρω, εξ ης επωφλούμενος ο Έλλην Φρούραρχος της πόλεως, εδήλωσεν αυτοίς ότι μέχρις ότου διευθετήσωσι το ζήτημα, εν Πρεβέζη θα κυματίζη μόνη η Ελληνική σημαία. Κατόπιν τούτου, το Γαλλικόν αντιτορπιλλικόν απέπλευσεν, ενώ συνάμα το Ιτα-λικόν τμήμα απεσύρετο εκ του φρουρίου του Αγίου Ανδρέου. Την 3/16 Ιουνίου, Γαλλικόν πολεμικόν απεβίβασεν εις Πρέβεζαν απόσπασμα 100 περίπου ανδρών, όπερ προέβη εις την κατάληψιν της πόλεως. Εις την Ελληνικήν φρουράν ετάχθη δίωρος προθεσμία, όπως αποχωρήση της πόλεως ή προσχωρήση εις τον Στρατόν της Εθνικής Αμύνης.Κατόπιν διαταγής του Υπουργείου Στρατιωτικών, ηή φρουρά εγκατέλειψε την Πρέβεζαν, αποσυρθείσα εις Άρταν. Την επομένην 4/17 Ιουνίου, oι Γάλλοι, δι' αποσταλέντος αποσπάσματος, κατέλαβον την Φιλιτπτιάδα.
Εν τω μεταξύ οι Ιταλοί, θέλοντες να επισημοποιήσωσι την κατοχήν της Βορείου Ηπείρου, προς πρόληψιν πάσης αποφάσεως των Συμμάχων των, επί  της τύχης της περιοχής ταύτης, προέβησαν εις επίσημον εκδήλωσιν, προδικάζουσαν την τύχην αυτής. Την 3/16 Ιουνίου, ο εν Αργυροκάστρω Στρατιωτικός Διοικητής της Ηπείρου, Ιταλός Στρατηγός Φερρέρο, δι' εκδοθείσης προς τον Αλβανικόν λαόν προκηρύξεως, ανεκήρυξεν εν ονόματι του Βασιλέως της Ιταλίας την ένωσιν και ανεξαρτησίαν ολοκλήρου της Αλβανίας, υπό την αιγίδα και προστασίαν του Ιταλικού Βασιλείου. Οι Αλβανοί εκαλούντο να οργανώσωσι πολιτικήν διοίκησιν, δικαστήρια, σχολεία και έθνοφρουράν, αναλαμβάνοντες ελευθέρως την πλήρη διαχείρισιν των περιουσιών των. Η ενέργεια αύτη υπήρξεν η αφορμή μακρών διενέξεων και προστριβών, μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδος, δημιουργήσασα εις τον Έλευθέριον Βενιζέλον, άμα τη παρ' αυτού αναλήψει της αρχής εν ' Αθήναις, μεγάλας φροντίδας επί του ζητήματος
. (ΓΕΣ/ΔΙΣ Η ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΣ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ Τόμος Α σελ 264-65) .Η Ιταλική κατοχή των Ιωαννίνων διήρκεσε μέχρι 28 Σεπτεμβρίου 1917.