Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ ΗΡΩΕΣ ΝΑΙ .... ΑΝΩΝΥΜΟΙ ΟΧΙ

15 ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΕΖΙΚΟΥ VIII  ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ (1)
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤHΣ  ΥΠΟ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΙΝ  ΤΟΥ   ΕΦΕΔΡΟΥ ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟΥ ΠΕΖΙΚΟΥ   Κ. ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ  ΔΙΜΟΙΡΙΑΣ ΠΟΛΥΒΟΛΩΝ.
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1912 

 
Λοχιας
Σοφιανόπουλος Αλεξ.
Εργολάβος οικοδομών
εκ Μαλαπασίου Ηλείας
Χούντρας Χρήστος
Δρ Νομικής
εκ Χελμού Μηδέας
Ματθαιόπουλος Δημ
Φοιτητής Νομικής
εκ Δάρα Μαντινείας
Μελισσινός Δημ του Παν
?
εκ Κυπαρισσίας Τριφυλλίας
Μπαρμπαλιάς Δημ
Φοιτητής Νομικής
εκ Μουλατσίου Γορτυνίας
Στρ
Κωνσταντίνου Στέργιος
Γεωργός
εκ Ζίχνης Σερρών
Στρ
Μπέλας ή Ευρώτας Γεώργιος
Μηχανικός
εκ Δαρβίτσης Σπάρτης
Στρ
Χαρτζάνης Χρήστος
Γεωργός
εκ Βησοτσάνης Δράμας.
Στρ
Καρκάνης Γεώργιος
Κουρεύς
εκ Σαμοθράκης
Στρ
Λεονταρίδης Λεων
Ιδιωτ.Υπάλληλος
εκ Μέτρων Τσατάλζας
Στρ
Ρηγόπουλος Νικόλαος
Τελ.Νομικής
εκ Τσίπιανης Μαντινείας
Στρ
Θεοδωρόπουλος Αρις
Κτηματίας
εκ Ζευγολατιού Μεσσηνίας
Στρ
Τσουργκολέκας Δημ
Εμποροϋπάλληλος
εκ Κυπαρισσίας Τριφυλλίας
Στρ
Σέληνος Ανδρέας
Μηχανικός
εκ Σύρου
Στρ
Στεργιόπουλος Θ
?
εκ Πατρών
Στρ
Μαυράκης Παναγιώτης
Κτηματίας
εκ Μουλατσίου Γορτυνίας
Στρ
Μαργιόλας Δημητριος
Γεωργός
εκ Σμύρνης
Στρ
Μάγου Χρήστος
Κτίστης
?
Στρ
Ριζάκης Ευάγγελος
Γεωργός
εκ Τσεσμέ
Στρ
Ιορδανίδης Τηλέμαχος
Υποδηματοποιός
εξ Αρβανιτοχωρίου
Στρ
Φουτλής Γεώργιος
Φανοποιός
εξ Αγαθουπόλεως
Στρ
Αναστασιάδης Νικόλαος
Κτίστης
εκ Ταλάντζας
Στρ
Αντωνιάδης Κων/νος
Γεωργός
εκ Βησοτσάνης Δράμας.
Στρ
Ταραγκός Βασιλ
Γεωργός
εκ Βησοτσάνης Δράμας.
Στρ
Μηχαήλου Ηλίας
Γεωργός
εκ Βησοτσάνης Δράμας.
Στρ
Σίντος Ιωάννης
Γεωργός
Εκ Βόλακος Δράμας
Στρ
Κόττης θεόδωρος
Γεωργός
Εκ Πλεύνας
Στρ
Νίνος Χρήστος
Γεωργός
εκ Βησοτσάνης Δράμας.
Στρ
Παπανικόλας Νικ
Θερμαστής
Εκ Μεγάρων

[1] The Army of Epirus comprised a force of approximately division strength (which later, in January 1913, was named Division -VIII). It comprised the 15th Infantry Regiment, the 3rd Independent Evzone Battalion, the 3rd. 7th, and 10th Evzone Battalions, the 2nd National Guard Battalion, Garrison Artillery Regiment II, Field Artillery Battalion III/4, Pack Artillery Battalion II, and other units and services. In total, the Epirus Army amounted to approximately 10,500 men and included eight Infantry and Evzone battalions, one Cavalry company, one Pioneer company, twelve field, twelve pack and eighteen garrison artillery pieces. The Army of Epirus comprised a force of approximately division strength (which later, in January 1913, was named Division -VIII). It comprised the 15th Infantry Regiment, the 3rd Independent Evzone Battalion, the 3rd. 7th, and 10th Evzone Battalions, the 2nd National Guard Battalion, Garrison Artillery Regiment II, Field Artillery Battalion III/4, Pack Artillery Battalion II, and other units and services.In total, the Epirus Army amounted to approximately 10,500 men and included eight Infantry and Evzone battalions, one Cavalry company, one Pioneer company, twelve field, twelve pack and eighteen garrison artillery pieces.( Α concise History uf the Balcan Wars 1912-1913 ΓΕΣ/ΔΙΣ)
 

Έμβλημα της VIII Μεραρχίας  σήμερα



 

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

LEON DEGRELLE: Ο ΤΡΟΠΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ Ο ΧΙΤΛΕΡ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.


1.  ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗ  ΠΤΩΧΕΥΣΗ;
"Έχουμε την εξουσία .Τώρα ξεκινά το γιγαντιαίων διαστάσεων έργο μας."
Αυτά ήταν τα λόγια του Ηitler το βράδυ της 30ης Ιανουαρίου 1933 , την ώρα που τα ενθουσιώδη πλήθη ,περνούσαν για πέντε ολόκληρες ώρες, κάτω από τα παράθυρα της Καγκελαρίας  στο Βερολίνο.

Ο πολιτικός του αγώνας είχε διαρκέσει 14 χρόνια . Ο ίδιος ήταν σαραντατριών ετών , δηλαδή ,σωματικά και ψυχικά στη καλύτερη στιγμή των δυνατοτήτων του. Είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη εκατομμυρίων  Γερμανών και τους είχε οργανώσει μέσα στο μεγαλύτερο  και δυναμικότερο πολιτικό κόμμα της Γερμανίας περιστοιχισμένο από ένα ανθρώπινο τείχος, εκατοντάδων χιλιάδων ανδρών των Ταγμάτων Εφόδου, τα τρία τέταρτα των οποίων μέλη της εργατικής τάξης. Ήταν πολύ έξυπνος. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο Χίτλερ εξαφάνισε όλους τους αντιπάλους του.  
Εκεί μπροστά  στο παράθυρο με το χέρι υψωμένο μπροστά από το πλήθος που παραληρούσε ,  πρέπει να ένοιωσε  πραγματικά, την αίσθηση του θριάμβου .Έμοιαζε παρ΄όλα αυτά απόμακρος , απών , σαν να βρισκότανε χαμένος σε έναν άλλο κόσμο.
Ήταν ένας κόσμος που βρισκόταν πολύ μακρυά από εκείνον που παραληρούσε στο δρόμο,  ένας κόσμος 65.000.000 πολιτών που τον αγάπησαν ή τον μίσησαν αλλά που από εκείνη τη νύχτα και μετά,  έπρεπε να αναλάβει τη φροντίδα τους. Και όπως ο ίδιος γνώριζε, όπως όλοι σχεδόν οι   Γερμανοί γνώριζαν  τον Ιανουάριο του 1933 - κάτι τέτοιο ήταν μια απεγνωσμένη   και σχεδόν   ακατόρθωτη  προσπάθεια. Μισό αιώνα αργότερα  πολλοί λίγοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται  το μέγεθος της κρίσης που είχε τότε αντιμετωπίσει η Γερμανία. Σήμερα είναι εύκολο να υποθέσουμε ότι ανέκαθεν οι Γερμανοί ήσαν καλοθρεμμένοι, ακόμα και με κάποια κιλά παραπάνω από το κανονικό. Αλλά οι Γερμανοί  των οποίων την ευθύνη είχε αναλάβει  ο   Hitler είχαν την εικόνα σκελετών.
Στη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων ένα πλήθος από "δημοκρατικές" κυβερνήσεις ήλθε και έφυγε , συχνά υπό καθεστώς απόλυτης σύγχυσης. Αντί να ανακουφίσουν τη δυστυχία του λαού, τη διόγκωσαν  λόγο  της δικής τους αστάθειας. Ήταν αδύνατο γι' αυτές τις κυβερνήσεις  να ακολουθήσουν ένα οποιοδήποτε δεδομένο σχέδιο για περισσότερο από ένα ή δύο χρόνια. Η Γερμανία είχε φτάσει σε αδιέξοδο .Σε διάστημα λίγων χρόνων   σημειώθηκαν 224.000 αυτοκτονίες - μια τρομαχτική εικόνα που φανερώνει ένα ακόμη πιο τρομακτικό καθεστώς δυστυχίας.Στις αρχές του 1933 ,η εξαθλίωση του γερμανικού λαού ήταν σχεδόν καθολική.Τουλάχιστον 6.000.000 εργάτες  πεινασμένοι και δίχως εργασία, περιφέρονταν  άσκοπα στους δρόμους , λάμβαναν ένα άθλιο επίδομα ανεργίας  με λιγότερο από 42 μάρκα το μήνα.
Πολλοί από αυτούς που βρίσκονταν εκτός εργασίας, έπρεπε να συντηρήσουν τις οικογένειες τους , και έτσι, όλοι μαζί, 20.000.000 Γερμανοί, το ένα τρίτο του πληθυσμού της χώρας κατέληξαν να προσπαθούν να επιβιώσουν με 40 περίπου  pfennigs την ημέρα κατά άτομο.
Άλλωστε τα επιδόματα ανεργίας ήσαν περιορισμένα και κάλυπταν μόνο τους 6 πρώτους μήνες. Ύστερα από αυτό  ακολουθούσε το πενιχρό επίδομα απορίας , που μοιράζονταν στα γραφεία της Κοινωνικής Πρόνοιας. Παρά τη μεγάλη αναποτελεσματικότητα της κοινωνικής μέριμνας  , στα πλαίσια της  προσπάθειας  να σωθούν  τα 6.000.000 των ανέργων από τη ολική καταστροφή, έστω και για μόλις 6 μήνες , τόσο το κεντρικό όσο και τα περιφερειακά όργανα της Γερμανικής Κυβέρνησης κινδύνεψαν να μεταβληθούν σε ερείπια: στα 1932 παρόμοια βοήθεια είχε καταβροχθίσει 4.000.000.000 μάρκα ,το 57%
των συνολικών φορολογικών εσόδων της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης και των περιφερειακών κρατών. Ένας σεβαστός αριθμός γερμανικών δήμων είχαν ήδη χρεοκοπήσει. Εκείνοι που ήσαν αρκετά τυχεροί ώστε να έχουν κάποιο είδος εργασίας δεν ήσαν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Εργάτες και υπάλληλοι είχαν δει τους μισθούς και τα ημερομίσθια τους να  περικόπτονται κατά 20%. Το 21% από αυτούς κέρδιζαν από 100 μέχρι 250 μάρκα το μήνα , το 69,2% από αυτούς, τον Ιανουάριο του 1933 είχαν εισπράξει μέσα σε ένα χρόνο λιγότερα από 1200 μάρκα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις οι Γερμανοί που μπορούσαν να ζήσουν δίχως οικονομικά προβλήματα δεν ήσαν περισσότεροι από 100.000 .Στη διάρκεια των τριών χρόνων που προηγήθηκαν της ανόδου του Ηitler στην εξουσία τα συνολικά έσοδα είχαν μειωθεί περισσότερο από το μισό, από τα 23.000.000.000 μάρκα είχαν κατρακυλήσει στα 11.000.000.000.
Το μέσο κατά κεφαλή εισόδημα μειώθηκε από τα 1.187 μάρκα που ήταν στα 1929 , στα 627 μάρκα το 1932.
Κανείς δεν ξέφυγε από τις ασφυκτικές επιπτώσεις της ανεργίας. Οι διανοούμενοι χτυπήθηκαν το ίδιο σκληρά όσο και η εργατική τάξη. Από τους 135.000 πανεπιστημιακής εκπαίδευσης , το 60% ήταν χωρίς δουλειά. Μόνο μια μικρή μειοψηφία λάμβανε επίδομα ανεργίας.



"Οι άλλοι", έγραψε ένας ξένος παρατηρητής, ο Marcel Laloire (στο βιβλίο του Νέα Γερμανία), "εξαρτώνται από τους γονείς τους ή κοιμούνται σε άθλια ξενοδοχεία. Στη διάρκεια της ημέρας μπορεί να τους δει κανείς στις λεωφόρους του Βερολίνου, με ταμπέλες στη πλάτη τους, που διαβεβαιώνουν  τη πρόθεσή τους ,να κάνουν  οποιαδήποτε δουλειά. "
Αλλά δεν υπήρχε πλέον διαθέσιμη κανενός τύπου εργασία. Η ίδια ισχυρή καταιγίδα είχε χτυπήσει και τη βιοτεχνία της Γερμανίας, η οποία περιελάμβανε περίπου τέσσερα εκατομμύρια εργαζόμενους. Ο κύκλος εργασιών της μειώθηκε κατά 55%, με τις συνολικές πωλήσεις να γκρεμίζονται από τα 22.000.000.000  στα 10.000.000.000 μάρκα.
Αυτοί όμως που επλήγησαν περισσότερο από όλους ήσαν οι εργαζόμενοι στις κατασκευές, το 90 τοις εκατό των οποίων ήταν άνεργοι.
Οι αγρότες, είχαν καταστραφεί και αυτοί, κάτω από το βάρος των απωλειών που ανέρχονταν σε 12 .000.000.000 μάρκα. Πολλοί αναγκάστηκαν να υποθηκεύσουν τα σπίτια τους και τη γη τους. Το 1932 μόνο οι τόκοι για τα δάνεια που είχαν προκύψει σαν συνέπεια της οικονομική κατάρρευσης, ισοδυναμούσαν με 20 τοις εκατό της αξίας της γεωργικής παραγωγής ολόκληρης της χώρας. Όσοι δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθούν στη πληρωμή των τόκων  είδαν τα αγροκτήματά τους να βγαίνουν σε πλειστηριασμό με νομικές διαδικασίες: με τον τρόπο αυτό και στη διάρκεια των ετών  1931-1932, 17.157 αγροκτήματα - με μια συνολική έκταση 462,485 εκταρίων - ρευστοποιήθηκαν .

Η «δημοκρατία» της Γερμανικής "Δημοκρατίας της Βαϊμάρης" (1918 -1933) είχε αποδειχθεί ολότελα αναποτελεσματική στην αντιμετώπιση όλων αυτών των κατάφωρων αδικιών , όπως αυτή της εξαθλίωσης εκατομμυρίων εργαζομένων σε γεωργικές εργασίες, παρά το γεγονός ότι αποτελούσαν τους σταθερότερους και σκληρότατα εργαζομένους πολίτες του Έθνους..Πολίτες λεηλατημένοι, στερημένοι, εγκαταλελειμμένοι: το γεγονός ότι έδωσαν προσοχή στην έκκληση του Hitler αποτελεί ένα μικρό θαύμα.
Η κατάστασή τους στις 30 Ιανουαρίου 1933, ήταν τραγική. Όπως και η υπόλοιπη εργατική τάξη της Γερμανίας, είχαν προδοθεί από τους πολιτικούς ηγέτες τους και και είχαν οδηγηθεί  στις εναλλακτικές λύσεις των άθλιων μισθών, των ασήμαντων και αβέβαιων επιδομάτων, ή στην απόλυτη ταπείνωση της επαιτείας.Oi Βιομηχανίες της Γερμανίας, γνωστές κάποτε σε όλο τον κόσμο, δεν ευημερούσαν πλέον παρ' όλα αυτά οι μεγιστάνες του πλούτου αισθάνονταν υποχρεωμένοι να ενισχύουν τα ταμεία των κομμάτων  της εξουσίας πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση, με δωρεές εκατομμυρίων μάρκων ,     προκειμένου να εξασφαλίσουν τη συνεργασία τους. Για 14 χρόνια οι στενόμυαλοι συντηρητικοί χριστιανοδημοκράτες του πολιτικού κέντρου είχαν σιτιστεί από το ίδιο παχνί το ίδιο λαίμαργα όπως και οι αντίπαλοί τους  της αριστεράς.
 






Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Κ. ΛΟΓΟΘΕΤΟΠΟΥΛΟΣ: ΛOΓΟΙ ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΕΣ ΤΟΝ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΝ (ΚΑΤΟΧΙΚΗΣ) ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ.ΙΙ


Και πράγματι εις τα δημοσιευθέντα μετά θάνατον απομνημονεύματα του υπό τύπον ημερολογίου γράφει σχετικώς με την αγγελθείσαν εις αυτόν το πρώτον την 27-4-41 απόφασιν της Γερμανίας δια τον σχηματισμόν Ελληνικής Κυβερνήσεως εν Αθήναις υπό τον στρατηγόν Τσολάκογλου : «Ημείς (δηλαδή οι Ιταλοί) είμεθα ολιγώτερον πρόθυμοι από τους Γερμανούς δια τον σχηματισμόν Ελληνικής κυβερνήσεως και διακρίνω εις όλα αυτά την εξήγησιν πολλών προσφάτων πράξεων των Γερμανών εν Ελλάδι». Και περαιτέρω : «Αυτή η ιστορία του Τσολάκογλου δεν μου αρέσει καθόλου. Ο  Αnfuso  (o διορισθείς έκτακτος απεσταλμένος της Ιταλικής Κυβερνήσεως εις τoν στρατάρχην List   δια τας διαπραγματεύσεις περί σχηματισμού Ελληνικής Κυβερνήσεως) ειδοποιεί ότι «πρόκειται να αναγνωρίσωμεν μίαν Κυβέρνησιν η οποία θα σχηματισθή  με όλα τα δικαιώματα της. Αν και υπάρχει εις την Ελλάδα εδαφική κατοχή υπό των στρατευμάτων του Άξονος, είναι φανερόν ότι ο στρατηγός Τσολάκογλου προτίθεται να διασώση την φυλετικήν και εθνικήν ενότητα της Ελλάδος. Και είναι άλλως τε φανερόν κατά πόσον θα δυνάμεθα τουλάχιστον να ζητήσωμεν από τους Γερμανούς να μας αφήσουν την πολιτικήν διακυβέρνησιν των εδαφών τουλάχιστον, τα οποία διεκδικούμεν. Εάν όχι, φοβούμαι ότι τελικώς (με τον σχηματισμόν Ελληνικής Κυβερνήσεως) τα δικαιώματα, τα οποία μας επιφυλάσσονται, θα είναι μετριότατα» (ίδε ημερολόγιον Ciano Τόμ. Β' 27 και 28 Απριλίου 1941 σελ. 23).
Αύτη ήτο η γνώμη έκτοτε της επισήμου Ιταλίας περί του ωφελίμου ή μη της Ελληνικής Κυβερνήσεως Τσολάκογλου και οι εξακολουθούντες τυχόν να έχουν ακόμη σήμερον παρά ταύτα αντίθετον περί της ωφελιμότητος της Κυβερνήσεως εκείνης γνώμην, απλούστατα συμφωνούν με την γνώμην των τότε εχθρών της Ελλάδος.
Η εκ των απομνημονευμάτων τούτων του Τσιάνου διαφαινομένη αντίθεσις απόψεων επί του ελληνικού ζητήματος επεξετείνετο και επί πλείστων άλλων θεμάτων της


γενικής αξονικής πολιτικής και έφθανε πολλάκις μέχρις εχθρότητος, της οποίας πλείστα δείγματα είχομεν και ημείς ενταύθα κατά τον χρόνον της κατοχής.
Προς έτι μείζονα απόδειξιν της εχθρότητος ταύτης παρατίθεται ενταύθα απόσπασμα δηλώσεων του Shirach, Γερμανού υπουργού και αρχηγού της νεολαίας κατά την ενώπιον του δικαστηρίου της Νυρεμβέργης δίκην του : «Όταν θα ενικούσαμεν τους Ρώσσους, μέσα σε ένα μήνα θα είχομεν διαλύσει την Ιταλίαν» (Ίδε «Ελληνικόν Αίμα» 15 Ιουλίου 1947).
Έν προκειμένω αναπηδά αφ εαυτού το ερώτημα: ποίον  άραγε  το ενδιαφέρον της Γερμανίας διά τον σχηματισμόν Ελληνικής Κυβερνήσεως;;
Τούτο απλούστατα ενέκειτο, ως και προηγουμένως ελέχθη, εις την αντίδρασιν της Γερμανίας κατά των μεγαλεπηβόλων και επεκτατικών σχεδίων του Δικτάτορος της Ιταλίας προς αναγέννησιν και δημιουργίαν της πάλαι ποτέ κοσμοκρατορίας της Ρώμης. Και τούτο προσεπεβεβαίωσε κατά την δίκην των δοσιλόγων υπουργών ο κ. Ρέντης κατά την ενώπιον του δικαστηρίου παρουσίασίν του, καταθέσας ότι «αν δεν εγίνετο η Κυβέρνησις Τσολάκογλου θα είχομεν Ιταλικόν προτεκτοράτον εν Ελλάδι». Εις τον αυτόν λόγον οφείλεται και η αρχική αντίδρασις της Γερμανικής Κυβερνήσεως δια την κατά την πρώτην περίοδον της κατοχής ανάξεσιν των εκκλησιαστικών πραγμάτων της χώρας δια της αντικαταστάσεως του αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου και της ενθρονίσεως ως αρχηγού της Ελληνικής Εκκλησίας του Δαμασκηνού, καθόσον η Γερμανική Κυβέρνησις είχε βασίμους πληροφορίας τότε ότι η καθολική εκκλησία θα υπεβοήθει εν Ελλάδι τους σκοπούς της πολιτικής εξουσίας δια πάσης φύσεως διαταρακτικών ενεργειών, (ίδε σχετικώς και εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ» 31, 7, 48) «Η αγωνία και το μαρτύριον ενός λαού»).
Άλλως τε η μέχρι τότε σχετικώς ανεπηρέαστος και αλώβητος ακόμη από κάθε αντίθετον προπαγάνδαν Ελληνική Κοινή Γνώμη μετ' ανεκφράστου ικανοποιήσεως και μεγάλης ανακουφίσεως εδέχθη το άγγελμα  του σχηματισμού της Κυβερνήσεως  και παντοιοτρόπως εξεδήλωσε  τας διαθέσεις της ταύτας. Πολλοί των πολιτικών ανδρών της χώρας κληθέντες τότε διαδοχικώς εις το πολιτικόν γραφείον υπό του Πρωθυπουργού στρατηγού Τσολάκογλου, επεδοκίμασαν σχεδόν πάντες τον σχηματισμόν της Κυβερ­νήσεως και σύνοψιν οιονεί της Κοινής γνώμης τότε αποτελεί η κάτωθι επιγραμματική έκφρασις ως προς την ωφελιμό­τητα της σχηματισθείσης τότε Κυβερνήσεως, διατυπωθείσα υπό του κ. Παπανδρέου προς τον στρατηγόν κ. Μουτούσην Υπουργόν τότε της συγκοινωνίας, κατά την πρώτην ευθύς μετά την ανάληψιν του Υπουργείου υπό τούτου, συνάντησίν των: «Είναι θείον Δώρον δια τον Ελληνικόν Λαόν και μεγάλη συγκατάβασις του κατακτητού το ότι εδέχθη να γίνη Ελληνική Κυβέρνησις».
Ουχ ήττον όμως παρ' όλα ταύτα ενομοθετήθη εκ των υστέρων η υπ' αριθμ. 6 Συντακτική Πράξις δια να δικασθώμεν και καταδικασθώμεν, καίτοι ο νομικός κόσμος της χώρας εν τη συντριπτική του πλειοψηφία απεδοκίμασε τας ανελευθέρους, αντισυνταγματικάς και καθ' αυτό μεσαιω­νικάς διατάξεις της υπ' αριθμ. 6/45 Συντακτικής Πράξεως, ως από σχετικά τότε άρθρα του εγκρίτου νομικού περιο­δικού Θέμις δείκνυται (τόμος ΝΣΤ σελ. 1, 21, 141).
Αλλά και ο συντάκτης της συντακτικής πράξεως επιχειρήσας να δικαιολογήση εαυτόν δημοσία δια τα νομοθε­τικά του εγκλήματα, Υπουργός της Δικαιοσύνης τότε Ν. Κολυβάς, ιδού τι εδήλωσεν σχετικώς μετά την έκδοσιν της καταδικαστικής αποφάσεως (ίδε περιοδικόν Δημοκρατικά Χρονικά, 2 Ιουλίου 1945).
«Η δίκη αύτη δεν είχεν ανάλογον ατμόσφαιραν. Κάθε δίκη έχει και την ατμόσφαιράν της. Η δίκη των δοσιλόγων Υπουργών είχεν ατμόσφαιραν συμπαθείας υπέρ αυ­τών. Ήτο τούτο ακατανόητον; Έστω!  Η αλήθεια όμως αυτή είναι. Δεν θα αντιληφθή ότι μετά τα γεγονότα της κομμουνιστικής στάσεως (Δεκέμβριος 1944) η δίκη αύτη εκινδύνευεν. Υπήρχε φόβος να μη γίνη ποτέ ή να μη τελειώση ποτέ. Μετά τα γεγονότα της στάσεως έγινε τούτο το παράδοξον : η κοινή γνώμη εξ αντιπαθείας προς τους στασιαστάς εστράφη υπέρ των δοσιλόγων υπουργών. Κατά τας καθημερινάς ακροάσεις των πολιτών προσήρχοντο επιτροπαί και μου εζήτουν την απόλυσιν των δοσιλόγων. Αι επιτροπαί αύται δεν ήσαν σκηνοθετημέναι αλλ' αυθόρμητοι». Και περαιτέρω :
«Το Συμβούλιον Επικρατείας και ο Άρειος Πάγος είχον δι' αποφάσεων των νομολογήσει ότι αι Κυβερνήσεις κατοχής δεν ήσαν γερμανικαί κυβερνήσεις αλλά κυβερνήσεις de facto, δηλαδή Κυβερνήσεις Έλληνικαί.

O πολιτικός κόσμος, o oποίος παρήλασε προ του δικαστηρίου, δεν απέδωσεν εις τους κατηγορουμένους πρόθεσιν εξυπηρετήσεως του εχθρού. Το Υπουργείον της Δικαιοσύνης δια δημοσίων προσκλήσεων του εκάλει τους πολίτας που είχον στοιχεία εναντίον των δοσιλόγων να ταα υποβάλλουν δια μηνύσεων. Ουδείς όμως υπέβαλε μήνυσιν. Πολλοί επίστευον ότι οι δοσίλογοι υπουργοί θα ηθωούντο».Και δια να αποδειχθή δια μίαν ακόμη φοράν ότι την δίκην και καταδίκην μας επεζήτουν οι κομμουνισταί και το επικρατούν τότε ανά τον κόσμον διεθνές κομμουνιστικόν κλίμα, θύματα του οποίου είμεθα και ημείς, ο ανεκδιήγητος Κολυβάς επάγεται:
«Η πίεσις εξ άλλου του Εξωτερικού ήτο μεγάλη. Ενεφανίζετο η Ελλάς ως η μόνη χώρα που δεν θέλει να δικάση τους πολιτικούς δοσιλόγους. Ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου των Εξωτερικών της Ρωσσίας εζήτει πληροφορίας από τον Έλληνα έπιτετραμένον της Ελλάδος έν Μόσχα επΙ της πορείας της δίκης. ..»
Στο διάστημα 30 Ιουνίου-1 Ιουλίου οι Γερμανοί
 κατέλαβαν  τα βρετανικά νησιά της Μάγχης:
Jersey,Guernsey και Alderney.
Ταύτα ελέγοντο και εγράφοντο δημοσία υπό του τότε Υπουργού, ανομολογούντος ότι υπό την πίεσιν του Εξωτερικού και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κλίματος κατεδικάσθημεν, διότι άλλως τα εθνικά μας δίκαια θα εκινδύνευον(!!) ως φέρεται  λέγων τότε.
Η πίεσις λοιπόν του Εξωτερικού ήτο μεγάλη, ομολογεί ο τότε Υπουργός της Δικαιοσύνης και συντάκτης τής καταπληκτικής συντακτικής πράξεως.
Το Εξωτερικόν όμως αυτό έκρινε και ενήργει άλλως προκειμένου περί παρεμφερών Κυβερνήσεων, αι οποίαι εσχηματίσθησαν προς διάσωσιν των ιδίων αυτού υπηκόων, Παραθέτομεν πρός πιστοποίησιν τούτου τας δηλώσεις του Άγγλου υπουργού Ήντεν εν τη Βουλή των Κοινοτήτων εις απάντησιν επερωτήσεώς του σχετικώς προς τας νήσους της Μάγχης (Jersey και Guersey) όπου οι Γερμανοί εγκαθίδρυσαν «Πολιτικήν διοίκησιν» εξ Άγγλων πατριωτών δια την διακυβέρνησιν των υπ' αυτών κατεχομένων νήσων. Αλλά εις την Αγγλίαν όπως και εδώ, ο αυτός κομμουνισμός ενεκάλεσε και κατηγόρησεν ως «προδότας» τους αποτελέσαντας την εκεί τοπικήν Κυβέρνησιν και συνεργασθέντας μετά του εχθρού, δια το καλόν και δια το συμφέρον των υπό δουλείαν αγγλικών επαρχιών, μεγάλους εκείνους Άγγλους πατριώτας.
Ιδού τι απήντησεν ο άξιος εκπρόσωπος του Αγγλικού Έθνους υπουργός επί των Εσωτερικών :«Αι Πολιτείαι των νήσων καλώς εσκέφθησαν και ενεκατέστησαν «Πολιτικήν Διοίκησιν» ως ειδικόν μηχανι-σμόν, αναγκαίον και απαραίτητον δια τας άνευ προηγουμένου περιστάσεις.
Ο συνήθης συνταγματικός διοικητικός μηχανισμός, όστις δεν προβλέπει κεντρικήν εκτελεστικήν εξουσίαν, δεν ηδύνατο να λειτουργήση αποτελεσματικώς επί των προβλημάτων τα οποία εδημιουργήθησαν υπό της Γερμανικής κατοχής».
Και περαιτέρω :
«Ενώ οι Γερμανοί είχον αναλάβει τον ύπατον έλεγχον εις χείρας του Στρατιωτικού Διοικητού των, επέτρεψαν να λειτουργήση ο κεντρικός εκτελεστικός μηχανισμός ούτος, με άμεσον υποταγήν βεβαίως εις την Διεύθυνσιν και τον έλεγχον των Γερμανών. Το αποτέλεσμα ήτο, ότι εις τας νήσους αφέθη η αρμοδιότης μεγάλου μέρους αυτοδιοικήσεως, καίτοι ήτο ανάγκη να συμμορφώνται αύται με πάσαν οδηγίαν διδομένην αυταίς υπό του εχθρού, όστις άλλως ηδύνατο να είχεν αναλάβει απ' ευθείας την εξυπηρέτησιν των αναγκών του, χωρίς να ενδιαφέρεται ποσώς δια τα συμφέροντα του πληθυσμού των νήσων.
Η πολιτική διοίκησις των νήσων ενήργει κατά των καταπιεστικών μέτρων των Γερμανών, ως προστατευτικόν φράγμα μεταξύ τούτων και του πληθυσμού. Δεν εδίσταζε να διαμαρτύρεται κατά των απαιτήσεων, τας οποίας εθεώρει υπερβολικάς ή αντιθέτους προς το Διεθνές Δίκαιον και πολλάκις επέτυχε να ίδη μειουμένας ή αποσυρομένας τας απαιτήσεις ταύτας και όταν ακόμη αύται  ήσαν σύμφωνοι προς τας διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου.
Υπήρξε καθήκον αυτής να διατηρή τας τυπικάς και προσήκουσας σχέσεις μετά του εχθρου, αλλ΄εις τους  
Γερμανούς ουδεμία αμφιβολία απέμεινεν, ότι εθεωρούντο ούτοι παρά των νησιωτών ως εχθροί των».
Και περαιτέρω :
«Πρέπει να είπω ότι η  πολιτεία και η στάσις που ηκολουθήθη υπό της «Πολιτικής Διοικήσεως» των νήσων υπηγορεύθη υπό της επιθυμίας να γίνη ό,τι δυνατόν καλλίτερον δια τον πληθυσμόν και υπό μόνης ταύτης' θα ήτο δε πολύ να αξιώσωμεν όπως μη γίνουν σφάλματα. Εάν τις έχει τάσιν να σταχυολογήση ιδιαίτερα τινά παραδείγματα και να είπη' εις την αίτησιν ταύτην ή εκείνην των Γερμανών ώφειλεν η «Πολιτική Διοίκησις» να αντιταχθή σθεναρώτερον, τότε πρέπει να αφίσωμεν τούτον να αναλογισθή τας δυσχερείας και την τεραστίαν σημασίαν ην ενείχεν η διατήρησις της εκτελεστικής εξουσίας είς χείρας της «Πολιτικής Διοικήσεως» και η αποφυγή της εκ μέρους των Γερμανών ενασκήσεως απ'  ευθείας του διοικητικού  ελέγχου». Και περαιτέρω :
« Αι Βρεττανικαί νήσοι της Μάγχης έχουν πάντα λόγον να είναι υπερήφανοι και ημείς δικαιούμεθα να υπερηφανευώμεθα δι' αυτάς. Το ότι ύστερον από μίαν περίοδον μεγάλης ταλαιπωρίας θα υπήρχε τάσις εις ορισμένους κύκλους μομφών και επικρίσεων, δεν είναι εκπληκτικόν, αλλ ελπίζω εν τω συμφέροντι των Νήσων ότι ουδέν πλέον θα λεχθή εν τη Βουλή δι' ενθάρρυνσιν τοιαύτης τινός τάσεως. Απιστία ή προδοσία εάν αποδειχθή δεν θα συγχωρεθή , πας δε εναντίον του οποίου  θα υπάρξη η απόδειξις ,θα αχθή εις δίκην  εν τη χώρα ταύτη» (ίδε Times 18/8/45)
Αι απόψεις αυταί εξαγγελθεισαι από του Βήματος της Βουλής των Κοινοτήτων εκ μέρους Υπουργού της Βρεττανικής Κυβερνήσεως καθορίζουν διαυγώς και κατά τρόπον μη επιδεχόμενον παρερμηνείαν τινά της Αγγλικής αντιλήψεως επί του ζητήματος της συνεργασίας μετά του εχθρού: Αξιούται απόδειξις της προδοσίας διά να εισαχθούν εις δίκην οι υπαίτιοι και θεωρείται επιβαλλομένη η συνεργασία μετά του εχθρού, όταν πρόκειται να εξυπηρετηθούν τα γενικά και πραγματικά συμφέροντα του Αγγλικού λαού. Ούτω σκέπτονται και κρίνουν οι έχοντες υγιά αντίληψιν, στερεάν πολιτικήν παράδοσιν, αληθή Εθνικήν υπερηφάνειαν και ρεαλιστικόν πνεύμα, άνδρες.