Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

DOMENICO LECCISI Ένας ακόμα φασίστας της αριστεράς


Πριν από 60 χρόνια ακριβώς, στις 30 Αυγούστου 1957, η σύζυγος του Μουσολίνι Dona Rachelle παρέλαβε από εκπροσώπους της Ιταλικής Πολιτείας μέσα σε ένα φτηνό κιβώτιο, ότι είχε απομείνει από το σύζυγό της τον άλλοτε δυνατό και κραταιό Duce του Φασισμού. Μαζί με το κιβώτιο τα οστά τοποθετήθηκαν στη κρύπτη της οικογένειας στο νεκροταφείο του Predappio. Η μεγάλη μετά θάνατο περιπλάνηση του λειψάνου του Μουσολίνι  είχε τελειώσει..


..................................................................................................................................

 H κατάρρευση του Φασιστικού Καθεστώτος και ο τερματισμός του πολέμου όχι μόνο δεν οδήγησε την Ιταλία σε καθεστώς ειρήνης αλλά προκάλεσαν καινούρια δεινά. Η χώρα βρέθηκε σε καθεστώς εμφυλίου πολέμου  .  Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα στις  21 Ιουνίου 1945 ορκίστηκε  η Κυβέρνηση Parri , μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Η Κυβέρνηση δεν ήταν σε θέση να διασφαλίσει την ηρεμία και την ασφάλεια . Ιδιαίτερα στη Βόρεια και Κεντρική Ιταλία όπου δρούσε ανεξέλεγκτη La Volante Rossa ένα οπλισμένο παρακλάδι των Gruppi di Azione Patriottica (GAP).  Αυτή η παρακρατική οργάνωση , με την ανοχή ή όχι των άλλων πολιτικών δυνάμεων είχε αυτοανακηρυχθεί αρχάγγελος μιας πολιτικής  κάθαρσης υποκαθιστώντας τη δικαιοσύνη και περιφρονώντας τις αρχές. Απέναντι σ΄αυτή τη κατάσταση άρχισαν να οργανώνονται ομάδες αντίστασης αποτελούμενες κατά κύριο λόγο από οπαδούς του προηγούμενου καθεστώτος.. Στις αρχές Ιουνίου του 1945 στη Λούκα έκαναν  την εμφάνισή τους τα πρώτα συνθήματα στους τοίχους που παρέπεμπαν και εξυμνούσαν αξίες και συνθήματα του παλαιού καθεστώτος ενώ στο  Τορίνο μια  πολιτική οργάνωση που δρούσε στη παρανομία αυτοπροσδιόριζε τα μέλη της σαν lupi mannari [7]..  Στο Μιλάνο ,παλιά μητρόπολη του Φασισμού όπου η κατάσταση του νεοφασισμού ήταν δύσκολη και σύνθετη [6] μια λιτή ανακοίνωση τον Οκτώβριο , γνωστοποιούσε  τη γέννηση ενός κόμματος , διαφορετικο'υ από όλα τα άλλα Του  Φασιστικού  Δημοκρατικού  Κόμματος   (Partito Democratico Fascista).

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ 

ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ 
Σήμερα τα Κόμματα που βρίσκονται στη Κυβέρνηση αντιπροσωπεύουν "το ψεύδος της Ιταλίας..... Ο αγώνας τους επικεντρώνεται αποκλειστικά στην ικανοποίηση των βρόμικων συμφερόντων τους και  των πλέον παράλογων. καταστρεπτικών ξένων επιδιώξεων. Ο φασισμός, ζωογόνα ανάσα της χώρας, ψυχής του έθνους θα σαρώσει από την ιερή γη, τη σαπίλα που τώρα κυριαρχεί και θα οδηγήσει ξανά την Ιταλία στις παλιές και υπέροχες παραδόσεις της.                                                                        Ζήτω η ΙΤΑΛΙΑ                                            Ζήτω ο DUCE
Ιδρυτής του Δημοκρατικού Φασιστικού Κόμματος ήταν ένας εικοσιπεντάχρονος που άκουγε στο όνομα  Domenico Leccisi [8]. Στο πλευρό του συντάχθηκε από την αρχή μια μικρή ομάδα έμπιστων αλλά αποφασισμένων συντρόφων ανάμεσα στους οποίους οι  Mauro Rana και Antonio Parozzi .
Σκοπός της οργάνωσης ήταν να δώσει κουράγιο και ελπίδα στους κατατρεγμένους και μη της πόλης του Μιλάνο και πάνω από όλα να πείσει τους "νικητές" ότι το συμφέρον της πατρίδας δεν βρισκόταν στη συνέχιση του εμφυλίου πολέμου αλλά στην  εθνική συμφιλίωση....
Η πρώτη πράξη αντίστασης της παράνομης αυτής οργάνωσης, με καθαρά συμβολικό χαρακτήρα,  καταγράφηκε  στις 5 Νοεμβρίου 1945 . Ο Leccisi επικεφαλής μιας μικρής ομάδας συντρόφων  εμφανίστηκε αιφνιδιαστικά έξω από το κινηματογράφο Odeon περιλούζοντας με εύφλεκτο υλικό και στη συνέχεια βάζοντας φωτιά στα ταμπλό με τις διαφημιστικές φωτογραφίες του έργου που παιζόταν εκείνη την ημέρα  και δεν ήταν άλλο από το  "Roma città aperta". [9]
Η κυβέρνηση Parri [10]   έπεσε  στις 10 Δεκεμβρίου .Την διαδέχτηκε αμέσως η πρώτη κυβέρνηση De Gasperi .Το νευραλγικό Υπουργείο  των Εσωτερικών ανέλαβε ο Giuseppe Romita ,
Τον Ιανουάριο του 1946, ο Domenico Leccisi μαζί με το Rana πραγματοποίησαν μια ακόμη καταδρομική επιχείρηση. Τρύπωσαν σε ένα τυπογραφείο στη λεωφόρο Garibaldi ζητώντας από το προσωπικό να τους τυπώσει ένα αριθμό φύλων της παράνομης  εφημερίδας τους "Φασιστικός αγώνας" , ένα όργανο μάχης με αξιόλογη κυκλοφορίας  μέσα στη πόλη και στα περίχωρα. Την ευθύνη του εντύπου είχε μια νεαρή συναγωνίστρια η Brunilde Tanzi [11] . Στα 35 της χρόνια ήταν μια όμορφη γυναίκα με μεγάλα μαύρα μάτια , που αδιαφορούσε για το κίνδυνο.
Στις 11 Απριλίου 1946 ο Leccisi απευθύνθηκε  με ενυπόγραφη  επιστολή στο νομάρχη του Milano Ettore Troilo προτείνοντας ένα πολιτικό συμβιβασμό που θα έριχνε μια "γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα σε φασισμό και αντιφασισμό με μοναδική προϋπόθεση την αποφυλάκιση όσων ακόμα βρίσκονταν στις φυλακές του San Vittore ένοχοι για τα πολιτικά τους πιστεύω  και την άδεια πραγματοποίησης μνημόσυνου για τους  πεσόντες της Repubblica Sociale Italiana. Σε αντίθετη περίπτωση επιφύλασσε για τον εαυτό του το δικαίωμα  να αρχίσει αγώνα στο όνομα όλων αυτών των μαρτύρων . Μπροστά στο πυρετό των προετοιμασιών για το δημοψήφισμα σύμφωνα με το οποίο ο ιταλικός λαός έπρεπε να αποφασίσει αν ήθελε ή όχι τη Μοναρχία  οι προτάσεις του Leccisi έμειναν δίχως απάντηση. 
Το επόμενο χτύπημα που ο Leccisi και η ομάδα του σχεδίασαν ξέφευγε  κατηγορηματικά από τα στενά όρια της πόλης του Μιλάνο.  
Όπως θα θυμηθεί ο ίδιος αργότερα: 
‘Όλα τα βράδια όταν από το Μιλάνο επέστρεφα στο Vernante, του Piemonte - το τραίνο περνούσε κοντά από το νεκροταφείο  του Musocco - έβλεπα εκείνο το μεγάλο σταυρό που φώτιζε την είσοδο. Και γιγαντώθηκε μέσα μου η ιδέα: πρέπει να τον πάρω , δεν μπορώ να τον αφήσω εκεί [12].
Ήταν κοινό μυστικό ότι στο  νεκροταφείο του Musocco είχε θαφτεί με απόλυτη μυστικότητα και προφυλάξεις ο Ντούτσε του Φασισμού, ο Μπενίτο Μουσολίνι. Η αναζήτηση ενός τάφου δίχως όνομα ανάμεσα σε τάφους  που αντί για ονόματα είχαν αύξοντες αριθμούς , ήταν μια πολύ δύσκολη και χρονοβόρα υπόθεση. Οι όποιες μαρτυρίες , αντιφατικές στη πλειοψηφία τους ήσαν καταδικασμένες να κάνουν το μυστήριο ακόμα πιο πυκνό.. Στη διάρκεια των τελευταίων μηνών ,τα μέλη της οργάνωσης είχαν κάνει πολλές επισκέψεις  στο συγκεκριμένο νεκροταφείο. . Προσπαθούσαν να βρουν κάποια ένδειξη, κάποιο χειροπιαστό στοιχείο που θα τους βοηθούσε να εντοπίσουν τον τάφο αλλά οι ιερείς δήλωναν άγνοια, τα αρχεία με τα τοπογραφικά δεν ήσαν προσβάσιμα ... Η λύση του μυστηρίου ήρθε απρόσμενη από ένα Γερμανό στρατιώτη αιχμάλωτο πολέμου, που ήταν εντεταλμένος με τη φροντίδα των τάφων των συμπατριωτών του στο ίδιο νεκροταφείο. Ήταν αυτόπτης μάρτυρας  της ταφής και μπορούσε να υποδείξει με ακρίβεια το σημείο που είχαν παραχώσει το κακοποιημένο πτώμα. Πεδίο αριθμός 16, ανώνυμος τάφος 384 [13]
Παραμονές της πρώτης επετείου της μεταπολεμικής εποχής μια παράτολμη  ενέργεια σχεδιάστηκε μεθοδικά . 
Τη νύχτα της 22 προς 23 Απριλίου, και ενώ οι πολιτικές και στρατιωτικές αρχές της πόλης είχαν στραμμένη τη προσοχή τους στην εξέγερση των κρατουμένων στις φυλακές,[14] τρεις ίσκιοι σκαρφάλωσαν  τη μάντρα  του νεκροταφείου, πήδηξαν μέσα  και κατευθύνθηκαν  προς τον τομέα 16 και το σημείο που βρισκόταν ο ανώνυμος τάφος με τα λείψανα του Μουσολίνι.
Ο  Domenico Leccisi, θα θυμηθεί: 
Πήγαμε στο τάφο, σκάψαμε και εκείνο που με εντυπωσίασε  ήταν  η ηχώ από τα πρώτα χτυπήματα της αξίνας, που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Έμοιαζαν με κανονιοβολισμούς , έτσι αντηχούσαν  δυνατά και εντυπωσιακά στην ησυχία της νύχτας..Πρώτος κατέβηκε ο Parozzi (Andrea Parozzi, ) και στη συνέχεια ο Mauro (Mauro Rana,), κι εγώ που έσυρα με προσοχή το μουσαμά  με τα λείψανα προς τη κατεύθυνση των δύο.που τον έπιασαν  με τα χέρια ανοικτά.....[15]
Πάνω στον ανοιγμένο τάφο, ο Leccisi  αφήνει ένα σημείωμα για όσους δουν το πρωί το τάφο άδειο:
Το λείψανο του Μπενίτο Μουσολίνι τέθηκε υπό τη προστασία  των Φασιστών του Δημοκρατικού Φασιστικού Κόμματος... Ο Ντούτσε είναι και πάλι ανάμεσά μας.
Πάνω σε ένα καρότσι του κήπου και σπρώχνοντας μπροστά φτάσαμε από το κεντρικό διάδρομο  την έξοδο.... Στη συνέχεια τον τοποθετήσαμε στο πορτμπαγκάζ  της μαύρης Aprilia που ήταν παρκαρισμένη εκεί κοντά. 
Η είδηση ότι άγνωστοι προχώρησαν κρυφά στην εκταφή του νεκρού Μουσολίνι και η φυγάδευση του λειψάνου του προς άγνωστη κατεύθυνση δημιούργησε όπως ήταν φυσικό μεγάλη έκπληξη εντός και εκτός της Ιταλίας. Οι εφημερίδες έδωσαν μεγάλη δημοσιότητα στο γεγονός και φυσικά οι φήμες σχετικά με την εξαφάνιση του λειψάνου άρχισαν να οργιάζουν. Υπήρχαν πληροφορίες ότι το λείψανο είχε μεταφερθεί ήδη στο Τορίνο , ότι είχε περάσει τα σύνορα με προορισμό τη Βρετανία, ότι ο Duce έστω και νεκρός επιχειρούσε μια δεύτερη πορεία προς τη Ρώμη όπου οι πιστοί του σκόπευαν να εκθέσουν τη σωρό του σε λαϊκό προσκύνημα [17], ότι βρισκόταν σε ασφαλή τοποθεσία στο Μιλάνο, ότι είχε ... αναστηθεί όπως ο Κύριος. Από όλες αυτές τις φήμες η αστυνομία εκτιμούσε σα περισσότερο αληθοφανή εκείνη που ήθελε το λείψανο να βρίσκεται ακόμα στο Μιλάνο, όπου κάποιοι αμετανόητοι σκόπευαν να μετατρέψουν δημιουργώντας επεισόδια τη θλιβερή επέτειο της 28 Απριλίου, σε ημέρα Μουσολίνι . Προληπτικά, ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις κινήθηκαν προς το Μιλάνο , απέκλεισαν τις κεντρικές αρτηρίες που οδηγούσαν στη πόλη και έκαναν αισθητή τη παρουσία τους και μέσα σ΄ αυτή [18]. 

Η ομάδα του Domenico Leccisi όμως, δεν είχε τόσο φιλόδοξα σχέδια . Εκείνο που την ενδιέφερε πάνω από όλα ήταν να βρεθεί ένα προσωρινό ασφαλές καταφύγιο για το λείψανο που είχαν ξεθάψει και να περιμένουν υπομονετικά να κοπάσει ο θόρυβος που είχε δημιουργηθεί και στον οποίο είχαν συμβάλει αρκετά.  Οι όποιες άλλες αποφάσεις θα παίρνονταν αργότερα.
Το λείψανο φιλοξενήθηκε αρχικά στο υπόγειο του σπιτιού του Mauro Rana (Ferruccio) μέσα σε ένα μπαούλο. Όλο αυτό το διάστημα η αστυνομία ενεργούσε με μέθοδο και προσοχή. Το σημείωμα που οι δράστες είχαν αφήσει στο τάφο είχε τη βαρύτητα "επισκεπτηρίου" που διευκόλυνε για τον εντοπισμό τόσο του πολιτικού περιβάλλοντος όσο και της ταυτότητας των πιθανών δραστών. Από εκεί και πέρα όλα ήσαν ζήτημα χρόνου. Νοιώθοντας την αστυνομία μια ανάσα μακρυά από το σπίτι του 
Mauro Rana η ομάδα πήρε εν θερμώ την απόφαση να μεταφέρει το λείψανο σε μια καινούρια τοποθεσία στο Madesimo, στην επαρχία του Sondrio 110 χιλιόμετρα  βόρεια του Μιλάνου και 50 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Sondrio, μια ήσυχη απομονωμένη περιοχή, όπου ο Mauro Rana διατηρούσε ένα αγροτόσπιτο [19].
Στις 29 Απριλίου η αστυνομία έχοντας κάποιες ενδείξεις προχώρησε στη σύλληψη του Mauro Rana αλλά παρά τη κατ' οίκον έρευνα που ακολούθησε, δεν βρέθηκε κάτι που να συνέδεε ευθέως τόσο αυτόν όσο και τη γυναίκα του με την εξαφάνιση του Μουσολίνι. 
Il Messaggero di Roma 28/5/1946

Δεν είναι απόλυτα κατανοητοί οι λόγοι για τους οποίους σε πολύ μικρό διάστημα αποφασίστηκε  καινούρια μεταφορά του λειψάνου του Μουσολίνι ,πίσω στο Μιλάνο . Πιθανότατα η ομάδα  θεωρούσε ή  είχε ενδείξεις ότι η κρυψώνα στο Madesimo είχε τραβήξει τη προσοχή είτε των αρχών ασφαλείας είτε και αυτής ακόμα της Volante Rossa. Η αστυνομία σε κάθε ευκαιρία δήλωνε ότι ήταν πολύ κοντά στη σύλληψη των ενόχων και αυτό καθιστούσε επιτακτική την ανάγκη να βρεθεί το γρηγορότερο ένας τόπος ασφαλής, που δεν θα κινούσε υποψίες και θα είχε περιορισμένη πρόσβαση. Για το Leccisi το μοναστήρι του Sant' Angelo , στο ιστορικό κέντρο της πόλης,  ήταν για την ώρα η καλύτερη δυνατή λύση. Το παλιό μοναστήρι από την ίδρυσή του στα 1552 ήταν έδρα του Τάγματος των frati minori και το τελευταίο καιρό είχε τη φήμη ενός φιλόξενου τόπου για όποιο κατατρεγμένο του χτυπούσε τη πόρτα.  Ο Leccisi ήρθε σε επαφή με δύο γνωστούς από "παλιά" πατέρες, εξομολογήθηκε το πρόβλημά του και ζήτησε βοήθεια. Οι πατέρες  Enrico Zucca και Alberto Parini έδειξαν κατανόηση και έτσι στις 7 Μαΐου το λείψανο μεταφέρθηκε στο μοναστήρι με απόλυτη μυστικότητα.  Για να μη προκαλέσουν υποψίες  το λείψανο είχε μοιραστεί σε δύο λαστιχένιους σάκους που είχαν τοποθετηθεί ο ένας μέσα στον άλλο. Ένα σύντομο σημείωμα τοποθετημένο στον εξωτερικό σάκο,   προειδοποιούσε και βεβαίωνε:‘"non aprire fino al giorno dell’onorata e degna sepoltura di questi che sono i resti di Benito Mussolini’...........
Στις 31 Ιουλίου η Αστυνομία κατάφερε να συλλάβει επιτέλους τον Leccisi . Ο ίδιος ο Αστυνομικός Διευθυντής του Μιλάνο Vincenzo Agnesina που θέλησε να τον δει από κοντά του είπε :
« Στον αγώνα δρόμου για τη σύλληψή σας, με τους εγκληματίες της Volante rossa και την οπλισμένη ομάδα που επιχειρεί παράνομα μέσα από τις γραμμές της Δημοτικής Αστυνομίας,  κερδίσαμε εμείς. Αν πέφτανε στα χέρια τους δεν θα βρισκόσασταν σήμερα μπροστά μου.»
Η σύλληψη του Αρχηγού και ο εγκλεισμός του στις φυλακές του San Vittore  όπως ήταν λογικό δημιούργησε ένα καθεστώς ανασφάλειας όχι μόνο μεταξύ των οπαδών αλλά και στους δύο μοναχούς που έκρυβαν το μεγάλο μυστικό. Αναλογιζόμενος τις τεράστιες ευθύνες που θα προέκυπταν από μια ενδεχόμενη ομολογία των συλληφθέντων ο Πατέρας Parini ζήτησε τη συμβολή των ιεραρχικά ανωτέρων του οι οποίοι με τη σειρά τους του ζήτησαν να βγάλει αμέσως από το μοναστήρι το λείψανο και να το φυγαδεύσει. Την 1η Αυγούστου μέσα σε ένα ξύλινο κιβώτιο κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του πατέρα Parini ο σάκος με τα λείψανα ταξιδεύει οδικώς μέχρι τη Certosa, της Παβία στο ομώνυμο Μοναστήρι που ήταν ηγούμενος ο Πατέρας Lamberto . 
Για λόγους πρακτικούς , που μπορούμε να υποθέσουμε , ο Πατέρας Parini δεν πήγε αμέσως στην αστυνομία αλλά άφησε να περάσει ένα δεκαήμερο. Στους αστυνομικούς παραδέχτηκε τη δική του αλήθεια , ομολόγησε τη συμμετοχή του στην όλη υπόθεση, ανέλυσε τα κίνητρα της πράξης του. Δεν αρνήθηκε να υποδείξει το σημείο στο οποίο βρισκόταν το λείψανο αλλά ζήτησε πρώτα να ικανοποιηθεί μια απαραίτητη γι αυτόν προϋπόθεση. Μια επίσημη έγγραφη εγγύηση ότι μετά τη παραλαβή του λειψάνου η Ιταλική κυβέρνηση θα φρόντιζε ώστε το λείψανο του Μουσολίνι  να τύχει μιας ταφής αντάξιας για χριστιανό.
Ο Αστυνομικός διευθυντής διαβίβασε το αίτημα στη Ρώμη   τηλεφωνικά και μία ώρα αργότερα ήρθε η εξουσιοδότηση. 
Προς τον Πατέρα Alberto Parini - Μοναστήρι S. Angelo - Milano.
Ύστερα από αίτημά σας και μετά από από τυπική τηλεφωνική εξουσιοδότηση, η οποία μου παραχωρήθηκε σήμερα το απόγευμα από τον αρχηγό της αστυνομίας εξοχ, Ferrari, αναλαμβάνω επίσημη δέσμευση εκ μέρους και για λογαριασμό της ιταλικής κυβέρνησης, να εναποθέσω το λείψανο του Mussolini αμέσως μόλις μου το παραδώσετε σε χώρο χριστιανικό και γνωστό μόνο σε σας, σε μένα και στον Αρχηγό της Αστυνομίας Εξοχ. Ferrari. "
Il Messaggero di Roma 18/8/1946
Στις 12 Αυγούστου ο πατέρας Parini συνοδευόμενος από τον Αστυνομικό Διευθυντή του Μιλάνου Agnesina, και τον αρχηγό του πολιτικού γραφείου , Ancillotti, μετέβησαν οδικά στη Certosa της Pavia , στο  μοναστήρι όπου ο ίδιος είχε μεταφέρει εκεί το  λείψανο του Μουσολίνι. 
Ύστερα από μια τυπική αναγνώριση ,το λείψανο μέσα στο ίδιο ξύλινο κιβώτιο επέστρεψε στο Μιλάνο με απόλυτη μυστικότητα. Προσωρινά τοποθετήθηκε σε μια καλά φρουρούμενη αίθουσα μέσα στο ίδιο το κτίριο της αστυνομικής Διεύθυνσης εν αναμονή παραπέρα οδηγιών.
Η κυβέρνηση για κάθε ενδεχόμενο, ζήτησε να γίνει εκ νέου   αναγνώριση της ταυτότητας του λειψάνου  και δύο ιατροδικαστές του Πανεπιστημίου οι καθηγητές Mario Cattabeni και Antonio Cazzaniga το βεβαίωσαν ενυπόγραφα.
Il Messaggero di Roma 21/8/1946
Παρ΄όλα τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας, το μυστικό έπαψε να είναι μυστικό .
Στις 21 Αυγούστου κάποιος ή κάποιοι άγνωστοι πριν ακόμα ξημερώσει, πήγαν από το σημείο που πριν 16 μήνες οι Μιλανέζοι είχαν κρεμάσει τα πτώματα του Μουσολίνι , της Πετάτσι και των άλλων φασιστών αξιωματούχων και άφησαν εκεί ένα μπουκέτο από ντάλιες, πέντε λευκές και 5 κόκκινες. [42] 
Στις 25 Αυγούστου το λείψανο του Μουσολίνι βρέθηκε και πάλι σε κίνηση. Το συνόδευαν αυτή τη φορά ο Αστυνομικός Διευθυντής του Milano Agnesina ο πατέρας Mauro da Cornate d'Adda, και ισχυρή αστυνομική δύναμη. Προορισμός ήταν το Μοναστήρι των Καπουτσίνων στο Cerro Maggiore κοντά στο Legnano. Εκεί η σωρός του Μουσολίνι τοποθετήθηκε  μέσα σε ένα ξύλινο ντουλάπι και εκεί παρέμεινε μέχρι το 1957 όταν  ο Βουλευτής πλέον Domenico Leccisi απέτρεψε τη κατάρρευση της Χριστιανοδημοκρατικής Κυβέρνησης του Adone Zoli [43] με μοναδικό αντάλλαγμα, την επιστροφή των λειψάνων του Μουσολίνι  στην οικογένεια του.







Υποσημειώσεις:
[  1]
[  2]
[  3]
[  4] 
[  6] Giuseppe Parlato  ”Fascisti senza Mussolini”: pag. 228 
[  7] Λυκάνθρωποι.
[  8] Ο Domenico Leccisi γεννήθηκε στις 20 Μαΐου 1920  στη Molfetta, μια παραθαλάσσια πόλη της  Αδριατικής ,στην επαρχία του Μπάρι.
[ 9] Πρόκειται για την  ιταλική νεορεαλιστική πολεμική ταινία, παραγωγής 1945 που είχε σκηνοθετήσει ο Ρομπέρτο Ροσελίνι. Ελληνικός τίτλος: Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη  
[10] 
[11] Η Brunilde Tanzi γεννήθηκε στο Μιλάνο στα 1912 .Προερχόμενη από οικογένεια Φασιστών εντάχθηκε και η ίδια πολύ νέα στο κίνημα.Στη διάρκεια της Ιταλικής κοινωνικής Δημοκρατίας υπηρέτησε σαν βοηθητική στις τάξεις της Χ MAS και μετά το τέλος του πολέμου εντάχθηκε στην ομάδα του Domenico Leccisi και ανέλαβε την επιμέλεια και προώθηση του παράνομου εντύπου της οργάνωσης "Φασιστικός αγώνας". Δολοφονήθηκε από τους κομμουνιστές της Volante Rossa. στο κέντρο της πόλης του Μιλάνου στις  17 Ιανουαρίου  1947
[12] Fabrizio Laurenti: "Il corpo del Duce"
[13]
[14]
[15] Μια διαφοροποιημένη περιγραφή του ίδιου  στο Mario Giovana, Le nuove camicie nere, Edizioni dell'Albero, Torino, 1966.
[16]
[17]
[18]


Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΕΑΣ: ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΑΤΟΜΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ ΚΑΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ


Αλλ' ο χαρακτήρ ενός πολέμου δεν καθορίζεται μόνον εκ του ιδεολογικού και κοινωνικού περιεχομένου αυτού  ούτε μόνον εκ της επιδιώξεως αποσπάσεως μέρους της επικρατείας προς όφελος ξένου Κράτους. Κύριος παράγων, του χαρακτηρισμού ενός πολέμου ως εμφυλίου, κατά το  Διεθνές Δίκαιον, θεωρείται η διεξαγωγή αυτού μεταξύ πολιτών του ιδίου Κράτους, και εν προκειμένω μεταξύ Ελλήνων. Η ηγεσία, όμως. του Συμμοριτοπολέμου παρεδέχθη επισήμως ότι το ήμισυ σχεδόν εξ αυτών απετελείτο εκ Σλαυομακεδόνων. δηλαδή εκ Σλαύων γεννηθέντων εις τήν Μακεδονίαν και εχόντων καθαρώς Σλαυϊκήν συνείδησιν. αγωνιζομένων δε δια την υποδούλωσιν της Ελληνικής Μακεδονίας εις τους Σλαύους. Οι συμμορίται. εξ άλλου, οι οποίοι κατέφυγον εις Νοτιοσλαυΐαν. μετά το αποτυχόν κομμουνιστικόν κίνημα του Δεκεμβρίου 1944. είναι τα ίδια εκείνα άτομα, τα οποία είχον συνεργασθή μετά των Βουλγαρικών αρχών κατοχής της Μακεδονίας και μετά του Ε.Λ.Α.Σ.. κατά την διάρκειαν του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, προς τον σκοπόν αποσπάσεως της Μακεδονίας εκ της Ελλάδος και της ενσωματώσεως αυτής εις την Κομμουνιοτικήν Βαλκανικήν Ομοσπονδίαν. Εκ του ετέρου, επίσης, ημίσεος των συμμοριτών, το εννενήκοντα τοις εκατόν εξ αυτών προήρχετο εκ της βιαίας στρατολογίας. 
Ανεξαρτήτως, όμως. όλων αυτών, οι συμμορίται δεν είναι δυνατόν να θεωρώνται Έλληνες, επειδή συμπτωματικώς εγεννήθησαν  εις την Χώραν μας, είτε  επειδή ωμίλουν την Ελληνικήν γλώσσαν. Δεν είναι η κοινότης της γλώσσης και της καταγωγής τα κύρια και μοναδικά στοιχεία της εθνικότητος ενός άτομου. Βασικόν και ουσιαστικόν στοιχείον, το οποίον χαρακτηρίζει την εθνικότητα ενός ατόμου, είναι, επίσης, ο εθνικός τρόπος του σκέπτεσθαι, του αισθάνεσθαι και του ενεργείν. Ο δρων κατά του Έθνους του. υπηρετών και εκτελών πιστώς τας εντολάς και τα κατακτητικά σχέδια ξένης δυνάμεως, εις βάρος της Χώρας του, παύει να είναι αυτοπροαιρέτως και εξ υπαιτιότητας του τέκνον αυτού. 
Επί του αντικειμένου αυτού γράφει ο Αλέξης Έλικιώτης, εις την σελίδα 436 του βιβλίου του «Ιστορική Αναμέτρηση»: «Το Κ.Κ.Ε. έξαπολύοντας τον Τρίτο Γύρο ενεργούσε σαν ενσυνείδητο όργανο της Βαλκανικής πολιτικής της Ρωσσίας και συναυτουργός της πραγματοποιήσεως των εδαφικών βλέψεων των γειτόνων. Η ενέργεια του Κ.Κ.Ε. εντεταγμένη μέσα στον γενικώτερο σχεδιασμό του Σλαυϊκού επεκτατισμού, δεν ήταν, σε τελευταία ανάλυση, ούτε καν δική του πρωτοβουλία. Η πρωτοβουλία του ήταν πρωτοβουλία τούυ μισθοφόρου ή του πιονιού. 'Ηταν πρόθυμος εκτελεστής ξένων αποφάσεων το Κ.Κ.Ε. και δουλικός υπηρέτης ξένων επιδιώξεων. Η πραγματικότης συνοψίζεται στη φράση του Ζαχαριάδη που ειπώθηκε στις παραμονές της εξαπολύσεως της Ανταρσίας:«Όσο πιο κάτω κατεβαίνουν οι Σλαύοι κομμουνιστές της Βαλκανικής, τόσο το καλύτερο δια το Κ.Κ.Ε.»!
Βασικόν και ουσιαστικόν επίσης στοιχείον, το οποίον χαρακτηρίζει την εθνικότητα ενός ατόμου είναι και  η Παιδεία, δηλαδή η εκπαίδευσις, η μόρφωσις, η αγωγή. Ο περίφημος ρήτωρ και διδάσκαλος Ισοκράτης, ο οποίος απέδιδεν ιδιαιτέραν και μεγαλυτέραν σημασίαν εις την πνευματικήν συγγένειαν, εκ της λόγω καταγωγής τοιαύτης, εις τον «πανηγυρικόν» πολιτικόν λόγον του περί Ελλήνων, διετύπωσε το εξής σοφόν απόφθεγμα, το οποίον κατ' ελευθέραν μετάφρασιν έχει ως εξής: «Έλληνες αποκαλούνται, πολύ περισσότερον εκείνοι οι οποίοι έλαβον Ελληνικήν αγωγήν και εκπαίδευσιν, παρά οι έχοντες κοινήν καταγωγήν». Δεν αρκεί δηλαδή δια να θεωρηθή  τις ως Έλλην , να προέρχεται εξ Ελλήνων  το γένος γονέων , αλλά είναι απαραίτητον  να έχη λάβη και Ελληνικήν παιδείαν , δια να αποκτήση Ελληνικήν συνείδησιν .
Δια τον Ισοκράτην, τον Πλάτωνα και την εποχήν των , το εννοιολογικόν  περιεχόμενον της λέξεως «παιδεία» είχεν επεκταθή και είχε συνδεθή μεταξύ άλλων και με την έννοιαν της εθνικότητος ενός ατόμου. Άλλως τε, το γλωσσικόν κριτήριον δεν ημπορεί να θεωρηθή ως το κύριον γνώρισμα της εθνικής συνειδήσεως και δεν θεωρείται επαρκές δια τον καθορισμόν της εθνικότητος. Το να ομιλή τις την Ελληνικήν γλώσσαν. έστω και αν αύτη είναι η μητρική του γλώσσα, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι Έλλην, εάν ταυτοχρόνως δεν σκέπτεται Ελληνικά και δεν αγωνίζεται υπέρ της Ελλάδος. Η γλώσσα αποτελεί σαφώς εξωτερικόν δηλωτικόν της εθνικότητος και ουχί ουσιαστικόν γνώρισμα αυτής. Ουσιαστικόν γνώρισμα είναι η Ελληνική εθνική συνείδησις. Επομένως και κοινωνιολογικώς. ο Συμμοριτοπόλεμος δεν ήτο «εμφύλιος πόλεμος», αλλά πόλεμος μεταξύ Ελλήνων και ελληνοφώνων μισθοφόρων ξένου Κράτους, του Σοβιετικού.
Αλλά και αυτός ακόμη ο γνωστός Βουλγαρόφιλος Γερμανός συγγραφεύς Βάϊγκαν, εις τας σελίδας 1-2 του βιβλίου του «Εθνολογία της Μακεδονίας», αναγνωρίζει ότι η επιστήμη δεν πρέπει να ικανοποιήται δια της πολιτικής απόψεως, συμφώνως προς την οποίαν η μητρική γλώσσα ενός ατόμου καθορίζει την εθνικότητα του. «Η γλώσσα, γράφει, είναι κάτι το εξωτερικόν και μεταβλητόν και δεν πρέπει μόνον αυτή να λαμβάνηται ως κρίσις δια τον καθορισμόν της εθνικότητος, αλλά αι πνευματικαί και σωματικαί ιδιότητες, τα ήθη και τα λαϊκά έθιμα». Και ο Δημήτριος Ζάγκλης, ο οποίος παραθέτει την επιστημονικήν θεωρίαν του Γερμανού συγγραφέως Βάϊγκαν, εις τας σελίδας 536 και 537, του βιβλίου του «Η Μακεδονία του Αιγαίου και οι Γιουγκοσλαύοι», συμπληρώνει: «Πρώτιστον και κυριώτερον εξ όλων των βασικών γνωρισμάτων τα  οποία καθορίζουν την εθνικότητα ενός ατόμου ή μιας ομάδος ατόμων, είναι η ψυχή και η συνείδησις. Η  γλώσσα είναι το ένδυμα ενός ατόμου, δεν είναι το σώμα του ούτε η ψυχή του και η συνείδησίς του». 
Εάν εις τας τάξεις των συμμοριτών συμπεριελαμβάνοντο και Έλληνες επιστρατευθέντες βιαίως, παιδιά, τραγικά θύματα του «παιδομαζώματος»ή και παρασυρθέντες και παραπλανηθέντες, οίτινες, μάλιστα, ηγνόουν διατί επολέμουν και υπέρ ποίων ηγωνίζοντο, τούτο το γεγονός δεν μεταβάλλει και δεν αλλοιώνει τον χαρακτήρα του πολέμου.

Τετάρτη 16 Αυγούστου 2017

ΛΟΧΑΓΕ ΡΙΧΤΧΟΦΕΝ ΣΩΣΕ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ: ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 5ον


ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΑΕΡΟΣ
Μετά την αναφοράν, την οποίαν έδωκα εις τον διοικητήν της βάσεως τον παρεκάλεσα να συσκεφθώμεν Ιδιαιτέρως, καίτοι ήμουν κατάκοπος από την τετράωρον πτήσιν. 
Ο διοικητής μου συνέστησε να α­ναπαυθώ, αλλ' αντέτεινα ότι η υπόθεσις την οποίαν επρόκειτο να συζητήσωμεν, δεν επιτρέπει αναβολήν. Εισήλθομεν εις το υπόστεγον όπου θα εφυλάσσετο το αεροπλάνον μου, και ηρχίσαμεν συζητούντες επί της σπουδής του νεαρού αεροπόρου. Ο διοικητής μου τον εδικαιολόγησεν ότι είνε ριψοκίνδυνος. Τον ηρώτησα τότε :

— Είσθε βέβαιος, γι' αυτό που λέτε ;
— Απολύτως βέβαιος, λοχαγέ μου. 
— Εν τούτοις θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω μαζί σας. 
— Δεν σας εννοώ. 
— Η στάσις του νεαρού ανθυπολο­χαγού μου φαίνεται αρκετά ύποπτος και όχι εντός των στρατιωτικών κα­νονισμών. 
—Τί θέλετε να πήτε ; 
—Δεν ημπορώ να καταδικάσω τον νεαρόν ανθυπολοχαγόν από τούδε. Θα παρακολουθήσω και θα σας α­ναφέρω. 
— Με τρομάζετε, κ, λοχαγέ. 
— Προ παντός, κ. διοικητά, να μη εκπλήττεσθε. Πόλεμος είνε αυτός. Μη λησμονείτε ότι οι κατάσκοποι και από τα δύο μέτωπα βρίθουν μέσα εις τας πολεμικάς γραμμάς. 
Ο διοικητής ωχρίασε. Μόλις κατώρθωσε να ψιθυρίση :
— Ώστε φαντάζεσθε ότι... 
— Δεν φαντάζομαι τίποτε. Η παρακολούθησις θα αποδείξη αν έχω δίκαιον ή άδικον. Προς το παρόν θα σας παρακαλέσω να μου κάνετε την χάριν να διαδόσετε, καταλλήλως ότι είμαι ασθενής από βαρύτατον κρυολόγημα.
— Και ο σκοπός ; 
—Θέλω να μείνουν όλοι. με την εντύπωσιν ότι είμαι κλεισμένος μέσα και ότι δεν θα σηκωθώ πριν από πέντε τουλάχιστον ημέρας. Δευτέρα παράκλησις είνε να μου προμηθεύ­σετε μίαν παλαιάν ενδυμασίαν εντόπιον και τα απαραίτητα δια μίαν ε­πιτυχή μεταμφίεσιν. 
— Και διατί όλα αυτά ; 
—- Κύριε διοικητά, ο σκοπός μου είνε να κατοχυρώσω τα νώτα του μαχομένου στρατού μας από μίαν επικίνδυνον ίσως κατασκοπείαν. 
— Κάμετε όπως νομίζετε. Εγώ θα σας προμηθεύσω και ταχύτατα μά­λιστα, μίαν ενδυμασίαν χωρικού της περιφερείας αυτής και όλα τα κα­τάλληλα δια την μεταμφίεσιν. 
— Και μίαν τρίτην παράκλησιν. Να καλέσετε εις το γραφείον σας τον νεαρόν ανθυπολοχαγόν. 
— Τον Έρρικ Χάϊντερ ; 
— Έτσι ονομάζεται ; Αυτόν, τέ­λος πάντων, που υποπτεύομαι. 
Απεχωρίσθημεν με τον διοικητήν και είσηλθον εις εν παραπλεύρως δωμάτιον και αφού επλύθηκα ολίγον μετέβην εις το γραφείον του διοικη­τού, ο οποίος εν τω μεταξύ είχεν ειδοποιήσει δι' αγγελιαφόρου τον νεαρόν αεροπόρον. 
Μετ' ολίγα λεπτά ο ανθυπολοχα­γός εύρίσκετο ενώπιον μας και κατά προσυνεννόησιν με τον διοικητήν τον συνεχάρη με τας εξής φράσεις: 
— Κύριε ανθυπολοχαγέ, ο λοχα­γός Ριχτχόφεν μου εξήρε την αυτοθυσίαν σας και τον ηρωιαμόν σας και είμαι υποχρεωμένος να σας συγχαρώ. Σας πληροφορώ επίσης ότι θα κάμω πρότασιν προαγωγής σας ταχύτατα.
— Ευχαριστώ, κ. διοικητά. Εγώ ενόμιζα ότι θα με παρατηρήσετε και πάλιν, διότι απεσπάσθην από το σμήνος μου.
Επεμβαίνω τώρα εγώ.
— Αυτό που κάματε βεβαίως αντίκειται εις τους κανόνας της πειθαρχίας, αλλά η πειθαρχία δεν έχει σημασίαν εις την μάχην.
Ο τρόπος, με τον οποίον του ομίλησα, του ενέπνευσεν εμπιστοσύνην. Προσεποιήθην αδιαθεσίαν, ώστε να προκαλέσω την επέμβασιν του διοικητού.
— Τί έχετε, κ. λοχαγέ ;
—-Μια μικρή ζαλάδα και ολίγος πυρετός.
Ο διοικητής μου έπιασε τον σφυγμόν μου και με προσποιητήν ταραχήν μου είπε :
— Μα σεις καίτε από τον πυρετό. Πρέπει να φωνάξουμε αμέσως τον γιατρό. Πηγαίνετε να πέσετε. Φαίνεται ότι εκρυώσατε.
Συνεμορφώθην προς την σύστασιν του διοικητού και ανεχώρησα. Εις ένα μικρόν διαμέρισμα μετεφέρθησαν μετ' ολίγον όλα τα κατάλληλα δια την μεταμόρφωσίν μου. Ο ιατρός προσκληθείς εβεβαίωσε, κατόπιν προσυνεννοήσεως, ότι η κατάστασίς μου είνε σοβαρωτάτη και απηγόρευσε πάσαν έεπικοινωνίαν.
Όπως μου είπεν ο διοικητής, η είδησις καταλλήλως μετεδόθη εις τα πληρώματα των αεροσκαφών. Μόλις ενύχτωσε με χιλίας προφυλάξεις κατηυθύνθην εις το υπόστεγον όπου είχε τοποθετηθή το αεροπλάνον μου. Κάποιος μου έλεγε ότι κάποιος θα επεχείρει να προξενήση βλάβην ανεπανόρθωτον η οποία να μου στοιχίση την ζωήν.
Εκρύβην εις μίαν γωνίαν πίσω από μερικούς εφθαρμένους μουσαμάδες και εκρατούσα και την αναπνοήν μου ακόμη. Παρήλθον αρκεταί ώραι.
Θα ήτο ττερασμένον μεσονύκτιον όταν ήκουσα βήματα.
Κάποιος εισήρχετο εις το υπόστεγον και προσεπάθει να κάμη όσον το δυνατόν ολιγότερον θόρυβον. Ενέτεινα την προσοχήν μου, αλλά δεν ηδυνάμην να διακρίνω την μορφήν του εισελθόντος. Με μεγάλην προφύλαξιν επροχώρησε εις το αεροπλάνον μου. Ακούω πλέον ευκρινώς ότι ασχολείται να αχρηστεύση κάποιο εξάρτημα. Ένα κρακ ηκούσθη και ο άγνωστος νυκτερινός επισκέπτης ήρχισε να βαδίζη. Ετελείωσεν η αποστολή του.
Ανακύπτω από την κρύπτην μου και τον παρακολουθώ. Ήδη έχει εξέλθει του υποστέγου. Με χιλίας προφυλάξεις βαδίζει προς το σανίδωμα.
Με ένα άλμα ευρίσκομαι εις την είσοδον του υποστέγου και τον παρακολουθώ. Έφθασεν εις την 4ην σκηνήν.
Η παρακολούθησις επέτυχε πλήρως.
Φεύγω γρήγορα από το υπόστεγον και μεταμφιέζομαι ώστε την επομένην να είμαι αγνώριστος. Παρά την κόπωσίν μου δεν κατώρθωσα να κοιμηθώ. Την πρωΐαν της επομένης περί την 9ην π. μ. ήλθεν εις τον κοιτώνα μου ο Διοικητής, ο οποίος μου είπεν ότι ο νεαρός ανθυπολοχαγός εζήτησεν άδειαν τριήμερον.
—Με κατεύθυνσιν;
—Τό χωρίον Μπάρσεκ, όπου διαμένουν οι γονείς του.
—Εΐνε κοντά το χωριό αυτό;
—Μόλις τρεις ώρες.
—Να του δώσετε αμέσως άδειαν υπό την αίρεσιν ότι είνε δυνατόν ν' ανακληθή αμέσως αν παραστή ανάγκη και τούτο δια να μάθωμεν ακριβώς που θα μεταβή.
Καταλλήλως επληροφορήθην ότι πράγματι εις το χωρίον διαμένει μία οικογένεια Χάϊντερ, απαρτιζομένη από εν ανδρόγυνον και μίαν νεαράν κόρην και ότι εις το μέτωπον υπηρετεί ο υιός.
H οικογένεια κατοικεί εις την δεξιάν πλευράν του χωρίου πλησίον ενός δάσους.


Με όλα τα προφυλακτικά μέτρα που χρειάζονται εις αυτάς τας περιστάσεις επισκοπώ τα πέριξ τής οικίας αύτης καθώς και τους ενοίκους. Μου έκαμεν εξαιρετικήν εντύπωσιν  το γεγονός ότι η νεαρά κόρη επεδίδετο εις διαφόρους αθλητικάς παιδιάς ενώ oι κάτοικοι του χωρίου εκείνου εν τη ολότητί των ήσαν ερ­γατικοί χειρώνακτες.
Τον νεαρόν άξιωματικόν φαίνεται ότι δεν τον ανέμενον τόσον ξαφνικά διότι μόλις τον είδαν να έρχεται έ­σπευσαν να τον προϋπαντήσουν με ξεφωνητά.
Αφού ο Έρρικ εισήλθεν εις την οικίαν εσκέφθην ότι θα ήτο η κα­ταλληλοτέρα στιγμή να εμφανισθώ ως ζητών δήθεν ελεημοσύνη ν. Έγι­να όσον το δυνατόν περισσότερον κυφός και εκτύπησα την θύραν. Μία αρκετά ηλικιωμένη γυναικούλα μου ήνοιξε. Έτεινα την χείρα μου εις ελεημοσύνην, ενώ από μέσα ήκουα συνομιλίας.
Η γραία εισήλθε και πάλιν εις το εσωτερικόν της οικίας δια να μου φέρη κάποιαν ελεημοσύνην ίσως.
Εντείνω την προσοχήν μου και ακούω. Ομιλούν γαλλικά. Τώρα είμαι βέβαιος για την επαλήθευσιν των φόβων μου. Το εξοχικόν σπιτά­κι εκείνο είνε αναμφιβόλως κέντρον κατασκοπείας.
Μόλις ενύχτωσε ευρέθην εις την είσοδον του μικρού δάσους και α­κριβώς έναντι της μικράς οικίας. Εκρύβην ώστε να μη γίνω αντιληπτός, και παρηκολούθουν πάσαν κίνησιν.
Εις μίαν στιγμήν είδον να εξέρ­χεται ο νεαρός ανθυπολοχαγός χειροκροτούμενος με την αδελφήν του. Επροχώρησαν προς το δάσος. Ό­ταν έφθασαν εις μίαν πυκνήν συ­στάδα δένδρων είδον κάτι, το οποί­ον κάθε άλλο επιστοποίει παρά ότι ήσαν αδελφοί . Ο νεαρός ανθυπολοχαγός ενηγκαλίσθη τήν αδελφήν του κσι την κατησπάζετο μ' όλον τό έρωτικόν μένος της ηλικίας του Ήκουσα μάλιστα ευκρινώς ερωτικόν διάλογον. Ωμίλουν γαλ­λικά. Προχωρούν εις το βάθος του δάσους. Τους αφήνω να απομακρυνθούν ολίγον και τους ακολουθώ ακροποδητί.
Έχουν φθάσει ήδη κάτω από μί­αν τεραστίαν σφένδαμον. Τώρα πλέ­ον αρχίζουν να λαμβάνουν εξαι­ρετικά προφυλακτικά μέτρα. Κάτι λέγουν μεταξύ των και παρατηρούν γύρω των. Ο νεαρός ανθυπολοχαγός πλησιάζει προς τον κορμόν της σφενδάμου. Έχει προχωρήσει το σκότος και δεν δύναμαι να αντιλη­φθώ τι κάμνει. Πλησιάζω ακόμη και έντείνω τας ακοάς μου. Ακούω κλήσεις τηλεφώνου και μετ' ολίγον συνομιλίας.
Εάν πλησιάσω ακόμη υπάρχει κίνδυνος να γίνω αντιληπτός. Δι' αυτό πρέπει να αφήσω να φύγουν δια να κάμω κατόπιν τας ερεύνας μου. Εκάθησαν εις το μέρος εκεί­νο υπέρ την ώραν. Επί τέλους Ανεχώρησαν.
Άμα απεμακρύνθησαν από το δά­σος επροχώρησα προς την σφένδα­μον.
Επί αρκετήν ώραν προσπαθώ ν' αντιληφθώ που είνε το μυστικόν τηλέφωνον. Επί τέλους αι έρευναί μου εστέφθησαν υπό επιτυχίας. Εις εν σημείον του κορμού της σφενδά­μου υπήρχεν ενα κάλυμμα κατά τοιούτον τρόπον ώστε να δίδη την έντύπωσιν ότι είνε συνέχεια του φλοιού του κορμού. Το απέσπασα και υπό το φως ενός μικρού φανού τον οποίον έφερα πάντοτε μαζί μου αντελήφθην ότι υπήρχεν ολόκληρος συσκευή τηλεφώνου. Ανέλαβα το α­κουστικόν αλλά δεν ήκουσα τίποτε. Ασφαλώς θα έπρεπε να υπάρχη κάποιος συνθηματικός τρόπος συνεν­νοήσεως Εκρύβην εις το δάσος μέ­χρις ότου ανατείλη ο ήλιος δια να συνεχίσω τας ερεύνας μου.
Πράγματι την πρωΐαν μετέβην εις την σφένδαμον και ανεζήτησα το μυστικόν του τηλεφώνου. Δεν ήργησα να το ανακαλύψω. Κάτω από την βάσιν του υπήρχεν ενα τεμάχιον χάρτου με πλήρεις οδηγίας, χρήσεως του τηλεφώνου. Επίσης ένας μικροσκοπικός κώδιξ μυστικών συ­νεννοήσεων. Τον εμελέτησα καταλ­λήλως και συνήγαγα τα συμπερά­σματα μου. Ήμην έκτος αμφιβολί­ας ότι το τηλέφωνον εκείνο είχε σύνδεσιν με τας γαλλικάς γραμμάς. Εάν επεχείρουν εγώ να συνεννοη­θώ θα εγενόμην ίσως αντιληπτόςκαι δεν θα επετύγχανον του σκοπού μου. Θα ερριψοκινδύνευα μίαν από-πειραν και έθεσα εις ενέργειαν το σχέδιόν μου. Προς τον σκοπόν όμως αυτόν θα έπρεπε να έχω βοηθόν και ένα άλλον ακόμη. Χωρίς νά χάσω καιρόν μετέβην εις τον αστυνομικόν σταθμάρχην του χωρίου, του ανεκοίνωσα την ταυτότητά μου και τον παρεκάλεσα να θέση εις την διάθεσίν μου μερικούς άνδρας. Προσεφέρθη να έλθη ο ίδιος. Αφήσαμεν να νυκτώση και εκυκλώσαμεν την σφένδαμνον. Το σχέδιόν μου ήτο να συλληφθούν οι δύο κατάσκοποι προτού αρχίσουν την συνεννόησιν με το μυστικόν τηλέφωνον, διότι υπήρχε κίνδυνος να καταστρέψουν την συσκευήν.
Παρήλθεν αρκετή ώρα. Συμφώνως προς τας οδηγίας μου, οι άν­δρες έπρεπε να αποφύγουν και τον παραμικρόν θόρυβον, ο οποίος θα ειδοποιεί τους κατασκόπους. Επί τέλους ενεφανίσθησαν ερχόμενοι κατ' ευθείαν προς τΗν σφένδαμνον. Ήσαν Ενηγκαλισμένοι καί αυτό μας διηυκόλυνεν εις την σύλληψίν των. Μόλις επλησίασαν περί τα πέντε μέ­τρα προς το μυστικόν τηλέφωνον, ε­πήδησα από την κρύπτην μου και ευ­ρέθην ενώπιον των με το περίστροφον προτεταμένον εναντίον των.
Ο αιφνιδιασμός τους κατέπληξε και καθηλώθησαν εις την θέσιν των. Οι λοιποί άνδρες επλησίασαν αμέ­σως με τα περίστροφα ανά χείρας. Ο Χάϊντερ έσπευσε να διαμαρτυρηθή. Τον απεστόμωσα αμέσως με την κεραυνοβόλον κατηγορίαν :
—Χάϊντερ, είσθε ένοχος κατασκο­πείας κατά τής Γερμανίας.
—Διαμαρτύρομαι εντόνως. Είμαι Γερμανός αεροπόρος και έχω εύφημον μνείαν του διοικητού μου καί του λοχαγού Ριχτχόφεν, μετά του οποίου επετάξαμεν χθες την πρωΐαν προς τα γαλλικά χαρακώματα.
Δια να τον εξουθενώσω τελείως, του απέσπασα την περρούκαν και το υπογένειον. Η εκπληξίς του μετε­βλήθη εις τρόμον. Ωχρίασε καί μό­λις κατώρθωσε να αρθρώση :
—Σεις... Σεις... κύριε λοχαγέ. 
—Εγώ, Χάϊντερ. Επαίξατε ωραία το παιγνίδι σας έως τώρα.
—Με συκοφαντείτε, Κύριε λοχαγέ.
—Αυτό επίτρεψέ μου να μη το πι­στεύω. Προς το παρόν σας παρακα­λώ να αποχωρισθήτε από την φίλην σας...
—Την αδελφήν μoυ, θέλετε να πήτε,
—Πρώτην φοράν ακούω ότι -αδελ­φός και αδελφή δύνανται να είνε συγχρόνως και ερασταί. Κύριε Χά­ϊντερ, να λείψουν αι δικαιολογίαι, διότι δεν έχομεν καιρόν.
—Τί θέλετε νά πήτε ;
Χωρίς να του απαντήσω διέταξα να οδηγηθή η συλληφθείσα εις την αστυνομίαν και συγχρόνως να συλ­ληφθούν οι διαμένοντες εις την οικίαν που είδα να εξέρχεται ο Χάϊν­τερ και να απομονωθούν. H σύλληψις και η απομόνωσις έπρεπε να γίνη κατά τοιούτον τρόπον, ώστε να μη καταστρέψουν τα εντός της οι­κίας ευρισκόμενα τυχόν μηχανήμα­τα, διότι υπώπτευα τοιούτον τι.
Μετά, ξανακυττάζοντας κατάματα τον κατάσκοπον, του είπα :
—Τώρα δικαιολογώ την βίαν σας, ανθυπολοχαγέ Χάϊντερ, ν' αποσπασθε από το σμήνος σας. Αυτάς τας οδηγίας έχετε λάβει από τους ηγέτας σας...
—Κύριε λοχαγέ...
—Πιστεύω να σας έχει απομείνει κάποιος εγωισμός, ώστε, αφού προσ­φέρετε μίαν σπουδαίαν υπηρεσίαν εις την Γερμανίαν, πράξητε κατόπιν το καθήκον σας...
—Τί θέλετε να είπητε, κύριε λο­χαγέ ;
Έγινα έξω φρενών. Έξηκολούθει ακόμη να αποσείη την κατηγορίαν.
—Θέλω νά είπω, κύριε Χάϊντερ, ότι πρέπει να χρησιμοποιήσετε το προδοτικόν σας τηλέφωνον μίαν φο­ράν και δια την Γερμανίαν.
Τώρα πλέον αφωπλίσθη τελείως. Έκυψε την κεφαλήν και εψιθύρισε :
—Μάλιστα, κύριε λοχαγέ,
—Ευτυχώς αντελήφθητε το κα­θήκον σας.
—Θα πληρώσω την προδοσία μου. Ας όψεται η Βάντα.
—Η συνένοχος σας.
—Μάλιστα. Αυτή είνε η αιτία της καταστροφής μου. Έπεσα εις την παγίδα που μου έστησε.
—Και τώρα πρέπει να χρησιμο­ποιήσετε το τηλέφωνον συμφώνως προς τας οδηγίας μου.
—Διατάξατε.
—Θα είπης εις τους Γάλλους ότι αύριον την πρωΐαν ετοιμάζεται επίθεσις εκ του αριστερού του 8ου οχυρού, συνδυαζομένη με αεροπορικήν επιδρομην.
—Μάλιστα, κύριε λοχαγέ. Κατ' αυτόν τον τρόπον ελπίζω να εξιλεώσω εν μέρει τα εγκλήματα μου.
Έπλησίασεν εις την σφένδαμνον καΐ απέσπασε τό μέρος του φλοιού που εκάλυπτε τό τηλέφωνον. Έκα­με τρεις συνθηματικούς χειρισμούς και ήρχισε νά συνομιλή. Ωμίλει γαλλικά.
—Ναι, εγώ...
—Ναί, ναί... Υπ' αριθ. 23.
— Σοβαρώτατα νέα... Αύριον πρωΐαν επίθεσις κατά του αριστερού υπ' αριθμόν 8 οχυρού, με συνδυασμόν αεροπορικής επιδρομής...
—Ασφαλώς δεν θά λείψη. Θα είνε η ψυχή της επιθέσεως.
—Αν τον αιφνιδιάσετε είνε δυνα­τόν. Άλλως ο Ριχτχόφεν δεν είνε από εκείνους που φοβείται..,.
—Αν δεν έλθω εγώ, θα έλθη η υπ' αριθ. 31.
—Ναι, ναι. Δώσατε της τας οδη­γίας που πρέπει και θα μου τας μεταβίβαση.
Έκλεισε το τηλέφωνον και απευ­θυνόμενος προς εμέ, μου είπε :
—Παρακαλώ, κύριε λοχαγέ, το περίστροφόν σας. Έχω να εκτελέσω και εν καθήκον ακόμη...
—'Οχι, κύριε Χάϊντερ. θ' αποφα­σίσωμεν αργότερον δι' αυτό. Θα σας παρακαλέσω μόνον να με βοηθήσετε εις την ενέργειαν που πρόκειται να κάμω. Ομολογώ ότι εμπιστεύομαι εις την ειλικρινή μετάνοιάν σας.
—Πιστεύσατε, κύριε λοχαγέ, ότι δεν θα ήθελα να τερματίσω την ζωήν μου με μίαν άτιμον αυτοχειρίαν.
—Τότε θα πετάξετε αύριον το πρωΐ μαζί μου.
—Με όλην μου την ευχαρίστησιν και να είσθε βέβαιος ότι θα προσπα­θήσω να φανώ αντάξιος της εμπι­στοσύνης σας.
—Εξακολουθείτε ακόμη να αγα­πάτε αυτήν την κατάσκοπον
—Δυστυχώς, vαι. Το μόνον το ο­ποίον με καθησυχάζει είνε ότι αυτήν την στιγμήν θα είνε νεκρά.
—Πώς δηλαδή ;
—Δεν πρόκειται να επιζήση μετά την αποκάλυψιν της προδοσίας της.
Εσπεύσαμεν εις τον αστυνομικόν σταθμόν, όπου πράγματι διεπιστώσαμεν ότι οι φόβοι του Χάϊντερ επα­λήθευσαν.
Η κατάσκοπος ευρίσκετο εις κω­ματώδη κατάστασιν. Εΐχε λάβει κάποιο δραστικόν δηλητήριον, το ο­ποίον έκρυπτεν εις εν μικρόν φιαλίδιον, όπερ έφερε πάντοτε μαζί της.
Οι λοιποί ένοικοι του εξοχικού σπιτιού αφέθησαν ελεύθεροι, διότι α­πεδείχθη δτι ήσαν πράγματι αθώοι τής κατασκοπείας.
Την ιδίαν νύκτα μαζί με τον Χάϊν­τερ ανεχωρήσαμεν εις την βάσιν μας. Με ολίγας λέξεις εξέθηκα εις τον διοικητήν τα διατρέξαντα και έθεσα εις εφαρμογήν το σχέδιόν μου.
Έπρεπε να ειδοποιήσωμεν το Γενικόν στρατηγείον αμέσως δια την εφαρμογήν του νέου σχεδίου. Μικρά αψιμαχία εις το αριστερόν, υποχώρησις ραγδαιοτάτη εκ της πλευράς εκείνης και εξόρμησις εκ του δεξιού προς πλευροκόπησιν. 'Έως τώρα χά­ρις εις τον κατάσκοπον των εγνώριζαν τα μυστικά μας, επεσήμαιναν τας θέσεις μας, εσκόρπιζαν τον θά­νατον εις την γερμανικήν νεολαίαν. Αυτήν την φοράν θα πληρώσουν, και ακριβά μάλιστα. Εκλείσθημεν με τον διοικητήν εις το γραφείον του και συνεδέθημεν τηλεφωνικώς με το στρατηγείον. Ο διοικητής Μόρχεντ εκθέτει τα της συλλήψεως των δύο κατασκόπων και προσέθεσε τα της παγίδος που έστησεν εις τους Γάλ­λους. Φαίνεται ότι από το στρατη­γείον εύρον το σχέδιόν μου άριστον, διότι ο Μόρχεντ εις μίαν στιγμήν έ­στρεψε προς τό μέρος μου και εμει­δία. Αφού ετελείωσεν η συνδιάλεξις, ο διοικητής μου είπεν ότι το στρατηγείον ευρίσκει θαυμάσιον το σχέδιόν μου και θα το θέση εις εφαρμογήν αμέσως. Του ανεκοίνωσα την σκέψιν μου.
—Εγώ θα πετάξω μόλις εξημε­ρώση προς το αριστερόν, όπου ασφαλώ ς θα μας περιμένουν οι Γάλ­λοι.
—Εΐνε παρακεκινδυνευμένον, διότι όλην την δύναμίν των την αεροπορι­κήν θα την κατευθύνουν προς το μέ­ρος όπου αναμένουν την επίθεσιν.
—Αυτό θέλω και εγώ. Μήπως δυ­νάμεθα να γνωρίζωμεν πόσα αερο­σκάφη στηρίζουν το μέτωπον του Μτουωμόν ;
—Μόνον ο Χάϊντερ μπορεί να το γνωρίζη.
Τον εφωνάξαμεν αμέσως. Αι πληροφορίαι που μας έδωκε ήσαν πολύ­τιμοι. Άνω των 80 αεροπλάνων εστήριζαν όλον το μέτωπον του Ντουωμόν. Ημείς μόλις τριάκοντα ήτο δυνατόν να παρατάξωμεν. Δεν έχει σημασίαν ο αριθμός, τουλάχιστον δι' εμέ όσον το ψυχικόν σθένος. Στο τέλος θα συναντηθώ μέ τους Γάλλους ως αρχηγός όλης της αεροπο­ρικής δυνάμεως του μετώπου του Ντουωμόν.
Συνεννοήθημεν τηλεφωνικώς με τας δύο άλλας αεροπορικάς βάσεις και εδώσαμεν την ώραν απογειώσεως. Εις τας 5 και 30' τα αερο­σκάφη θα ευρίσκοντο εις τον αέρα με όσον το δυνατόν περισσοτέρας ταινίας πολυβόλων.
Εσήμανα συναγερμόν και της δυ­νάμεως της βάσεως του Μόρχεντ και μόλις συνεκεντρώθησαν οι αξιω­ματικοί, τους προσεφώνησα ο ίδιος. Ενθυμούμαι ακόμη τί τους είπα :
--Αγαπητοι συνάδελφοι. Μετ' ο­λίγον θα αποδείξωμεν ότι οι Γερμα­νοί, γνωρίζουν να πολεμούν δια την πατρίδα των, έστω και αν αριθμη­τικώς είνε κατώτεροι των εχθρών των. θα συναντήσωμεν τον εχθρόν, ο οποίος θα εΐνε υπέρτερος ημών κατά 50 αεροσκάφη. Απαιτώ να με μιμηθήτε εις την επίθεσιν. Υποχώρησις δεν νοείται δια τους Γερμα­νούς αεροπόρους.
Ανέλαβε ν' απάντηση ο Χάϊντερ, ως ο νεώτερος όλων. Ωχρός εκ συγ­κινήσεως, είπε :
— Σας διαβεβαιούμεν, αρχηγέ, ότι θα πέσωμεν μέχρις ενός όλοι, αλλά υποχώρησιν δεν θα γνωρίση πλέον η γερμανική αεροπορία. Οι συνά­δελφοί μου είνε σύμφωνοι μαζί μου ότι με αρχηγόν σας . η νίκη θα στεφανώση τα γερμανικά πτερά.
Του έσφιξα θερμά το χέρι, ενώ εις τα μάτια του έλαμπαν δυο δάκρυα. Δέν είχα καμμίαν αμφιβολίαν ότι θα έπιπτεν εις την μάχην δια να αποπλύνη την ατιμίαν, εις την ο­ποίαν έπεσε χάριν μιας γυναικός.
Συνέστησα εις τα πληρώματα να ετοιμασθούν αμέσως, διότι η ώρα επλησίαζε.

Πέμπτη 10 Αυγούστου 2017

ΚΩΣΤΑΣ ΝΤΑϊΦΑΣ: ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΚΗΝ ΚΙΝΗΣΙΝ ΕΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ (Η ΠΑΤΡΙΣ 2 Απριλίου 1933)



Η κήρυξις αντισημιτισμού εν Γερμανία (γεγονός ανεξακρίβωτον άλλως τε μέχρι στιγμής) αποτελεί πράξιν καθαρώς εσωτερικής φύσεως δια την Γερμανίαν , εφόσον μάλιστα δεν έχει την σκληράν μορφήν , υπό την οποίαν η ιστορία εστιγμάτισε τας αντισημιτικάς εξεγέρσεις , διότι πρόκειται ήδη περί εμπορικού κυρίως διωγμού. Επομένως δεν δύναται να αποτελέση αφορμήν οιωνδήποτε εκδηλώσεων παρ΄ημίν. 
Η ελληνική κυβέρνησις ημπορεί και οφείλει να επιδείξη την πατροπαράδοτον φιλοξενίαν της και μέχρι θυσίας ακόμη προς πάντα δυστυχούντα και κατατρεγμένον' να δεχθή όσοι τυχόν ήθελον ζητήσει καταφύγιον εις την φιλόξενον γην της, να περιθάλψη και να παραμυθήση τον πόνον τους , διότι αυτό είναι καθήκον ανθρωπισμού , αλλά κατ' ουδένα λόγον δεν ημπορεί να επιτρέψη οιασδήποτε εκδηλώσεις , αίτινες φυσικόν θα ήτο να θίξουν τον γερμανικόν λαόν .Πολύ δε ολιγώτερον να επιτρέψη της συγκρότησιν συλλαλητηρίου διαμαρτυρίας εναντίον χώρας , με την οποίαν η Ελλάς έχει τεράστια συμφέροντα και οικονομικούς δεσμούς, εξ ων εξαρτάται αυτή η οικονομική της υπόστασις. 
Την αδήριτον αυτήν πραγματικότητα θα αναγνωρίζουν , είμεθα βέβαιοι, υπέρ πάντας οι προσφιλέστατοι συμπολίται μας Ισραηλίται , ως κατ΄εξοχήν οικονομολόγοι , ώστε να μη επιδιώξουν να εκτεθή η πατρίς μας , κοινή μας πατρίς , σε κινδύνους και ζημίας τραγικάς, δια τας τωρινάς μάλιστα περιστάσεις. 

Μετά πάσης τιμής. 
ΚΩΣΤΑΣ ΝΤΑΙΦΑΣ
                                                                                                                                                    Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ  ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ...





ΤΑΚΑΣΙ ΝΑΓΚΑΪ: ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΤΟΥ ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ.

Η ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ
Όταν στις 10 Αυγούστου 1945, o ήλιος ανέτειλε πάλι πίσ' από το όρος Κομπίρα, δε φώτιζε πια την όμορφη πεδιάδα που μέσα στη πρασινάδα της κολυμπούσε σα διαμάντι ή άλλοτε ευτυχισμένη πολιτεία' άλλα το τραγικό πίνακα μιας έρημης και πυρπολημένης μεγαλούπολης. Στη θέση ενός μέρους που χθες ακόμα άνθιζε η ζωή, έμει­ναν φρικτοί λοφίσκοι. Κάτω από τις ανεστραμμένες καμι­νάδες, τα εργοστάσια δείχνανε τα ερείπια τους' οι δρόμοι σκεπασμένοι από τους γκρεμισμένους τοίχους δε ξεχωρίζανε. Από τον πυκνοκατοικημένο συνοικισμό δε μέ­νανε παρά άμορφοι τοίχοι και πέτρες' τα χωράφια είχανε ξυρισθεί και τα άλση καίγανε ακόμα' τα μεγάλα δέντρα ήτανε σκορπισμένα δω και κει σα σπιρτόξυλα.
Σκηνή ερημιάς κι' απελπισίας... Τίποτα δε κινιότανε ούτε σκυλί ούτε γάτα. Η καθολική εκκλησιά που άργησε να πάρει φωτιά, άφηνε κόκκινες φλόγες προς τον ουρανό σα νάθελε να ολοκληρώσει το δράμα με τούτη τη τελευταία κι' έσχατη εικόνα. Την αυγή, εγκαταλείψαμε το καταφύγιο μας κι' αρχίσαμε τη δουλειά μας ανάμεσα στα ερείπια της Ιατρικής Σχολής. Βρήκαμε έναν άντρα κάτω από μια λαμαρίνα στη γωνιά του γηπέδου. 'Ητανε ο γιατρός Γιαμάντα εκείνος μας είπε πως πέθανε η Τσουτίτα.. Πήγαμε υστέρα προς το θάλαμο της βακτηριολογίας' ανάμεσα στις στάχτες που σκεπάζανε τη θέση του εργαστηρίου, βρήκαμε σωρούς από ασβεστοποιημένα κόκκαλα : αναμφίβολα οι υπόλοιποι των καθηγητών που εργάζονταν κει. Ανακαλύψαμε επίσης ένα γυναικείο σκελετό' σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, εκεί ήτανε ο θάλαμος που, καθώς έλεγε ο Γιαμάντα, η Τσουζίτα κάηκε ζωντανή. Αυτός ο σκελετός!... μ' εκείνο το γλυκό πάντα χαμόγελο' μαζεύοντας κείνα τα κόκκαλα πάνω σ' ένα χαρτί, αναρωτήθηκα: Μήπως είναι εφιάλτης που σε λίγο θα τον διώξω μακρυά ξυπνώντας ;

Φτάσαμε στην αίθουσα διδασκαλίας, και μέσα στους σαράντα ως πενήντα σκελετούς στη γραμμή. Κι' ανάμεσα σ' αυτούς θάτανε και κείνος της Καταότα και της μικρής σουσουράδος. Να λοιπόν τι έμενε απ' αυτούς' τους φοιτητές, που με το δραπάνι του ο Χάρος, ήρθε να τους θερίσει την ώρα που αυτοί κρατούσαν την πέννα έτοιμοι να κρατήσουν σημειώσεις. Κ' είχανε μπει με τόσο κέφι στην αίθουσα εκείνο το πρωί, φορώντας τα καρέ τους σκουφάκια Ι...
Οι φόβοι μας για τις πέντε άλλες νοσοκόμες επιβεβαιώθηκαν όταν βρήκαμε τα πτώματα τους μέσα ατό στάδιο, στο χωράφι με τις πατάτες,
Δεν μας ξάφνιασε η σιωπή τους! Η Γιαμασίτα, η Γιοσίντα και η Ινούε θάτανε σκυμένες στη δουλειά όταν η Χόμα και η Κογιανάζι τις πλησιάζανε και τις χαιρετούσανε με το χέρι. Γιατί οι τρεις  εργάτριες, φαίνονταν να σηκώνονται ν' αποδώσουν το χαιρετισμό όταν η βόμβα ήρθε και τις θέρισε όλες μαζί. 'Ήτανε όλες εκεί, και οι πέντε με τα χέρια παν' απ' το κεφάλι, και οι δυό απείχανε μόλις λίγα μέτρα από τις τρεις.
Φαίνονταν όλες τόσο νέες και αθώες που η προϊσταμένη τους έπιανε τα χέρια και τους φώναζε με τα ονόματα τους' έχουν όμως τα πτώματα φωνές! Αν ήξερα ότι η ζωή τους θα ήτανε τόσο σύντομη, σκέφτηκα, δε θα τις είχα πότε παρατηρήσει!... Καθώς έβαλα το χέρι μου πάνω στα παγωμένα κεφάλια τους, είδα τη Γιαμασίτα... τη Γιαμασίτα τη χοντροκέφαλη, μα που ωστόσο την αγαπούσα πολύ περισσότερο από την Ινούε που ήταν πάντα σοφή και φρόνιμη. Μια καρφίτσα που χε, σε σχήμα σκυλάκιου, ήτανε ακόμα πάνω στο στήθος της και τ' άχρωμα χείλια της ήτανε πασπαλισμένα χώμα... Τ' ήτανε λοιπόν κείνο που εκτόξευσε η βόμβα και αμέσως με την έκρηξη της προκάλεσε τέτοια αφάνταστη καταστροφή ; Η προϊσταμένη ήρθε κοντά μου με μια από κείνες τις προκηρύξεις που πέταξαν τ' αεροπλάνα την προηγούμενη νύχτα. Άρχισα να διαβάζω και καταλαβαίνοντας αμέσως, φώναξα : βόμβα ατομική!
Η πρωινή ταραχή με κατέλαβε πάλι... Αν εκείνοι είχανε την ατομική βόμβα, η Ιαπωνία έχει νικηθεί...
Έτσι η επιστήμη γνώριζε ένα καινούργιο θρίαμβο, αλλά ταυτόχρονα και η ήττα της χώρας μου γινότανε αναπόφευκτη. Σε μένα συγκρουότανε η υπερηφάνεια του ειδικού φυσικού με τον πόνο του πατριώτη Ιάπωνα...
Μια βέργα μπαμπού ήτανε στο έδαφος. Τη κλότσησα και πήγε μακρυά 'κάνοντας ένα κρότο ξερό. Κατόπιν έσκυψα, την πήρα στο χέρι μου και τη σήκωσα προς τον ουρανό νευρικά, ενώ τα δάκρυα αυλάκωναν τα μάγουλα μου.
Ένα μπαμπού ενάντια στην ατομική βόμβα!.. Πολύ τραγική κωμωδία για να βρεις τρόπο να την κάνεις λόγια. Από δω και μπρος δεν μπορούσες να τ' ονομάζεις πόλεμο αυτό που γίνεται,  Δεν έχουμε παρά να  παραταχθούμε σε φάλαγγες  και να παραδεχτούμε  το   θάνατο χωρίς αντίσταση, αφού δε μπορεί να υπάρξει!... Να τι έγραφε η προκήρυξη:

«Στον ιαπωνικό λαό, Διαβάστε με προσοχή εκείνο που ακολουθεί I  
Η Αμερική κατόρθωσε ν' ανακαλύψει  μια   βόμβα ισχυρότερη από κάθε μηχανισμό που βρέθηκε μέχρι  σήμερα. Αυτή η βόμβα ισοδυναμεί με τόσες γνωστές βόμβες που θα μπορούσανε να φέρουν 2.000 τεράστια βομβαρδιστικά τύπου Β 26. Αναλογιστείτε αυτό το τρομερό γεγονός του   οποίου  εμείς σας επιβεβαιώνουμε την αλήθεια.
Αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε ,αυτό το όπλο στην Ιαπωνία. Αν αμφιβάλετε, ρωτήστε να μάθετε το αποτέλεσμα της μιας και μόνης ατομικής βόμβας που ρίξαμε στη Χιροσίμα.Πριν καταστρέψουμε με την ατομική βόμβα όλες σας τις στρατιωτικές εφεδρείες που σας επιτρέπουν ακόμα να συνεχίζετε αυτό το παράλογο πόλεμο, σας συμβουλεύουμε να στείλετε υπομνήματα στον Αυτοκράτορα και να του ζητάτε να σταματήσει τις εχθροπραξίες.Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, έχει ήδη υποβάλει ένα σχέδιο με δέκα τρία άρθρα με τους όρους για μια τιμητική παράδοση. Σας συμβουλεύουμε να δεχθείτε τους όρους και ν' αρχίσετε να κτίζετε μια ειρηνική Ιαπωνία καινούργια και καλύτερη.Πάρτε αμέσως μέτρα για να σταματήσει η στρατιωτική αντίσταση. Αν όχι, δε θα διστάσουμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη βόμβα και κάθε είδος όπλου ακόμα τρομακτικότερου, για να τελειώσουμε αυτό τον πόλεμο γρήγορα κι' αναπότρεπτα».

Το πρώτο διάβασμα με κατέθλιψε... Το δεύτερο με γιόμισε περιφρόνηση, το τρίτο μ' έκανε να βράζω οπό λύσσα..Ύστερα το ξαναδιάβασα και τα αισθήματα μου αλλάξανε: έμεινα με την εντύπωση ότι το περιεχόμενο ήτανε λογικό κι' επί τέλους απόλυτα ρεαλιστικό... Με το μπαμπού στο δεξί χέρι και τη προκήρυξη στ' αριστερό, γύρισα στο καταφύγιο όπου βρήκα τον καθηγητή Σεΐκι. Του έδειξα την έκκληση' τη διάβασε, έβγαλε ένα παράξενο μουγκρητό και ξανάπεσε χάμω για να μείνει εκεί ακίνητος και σιωπηλός, με το βλέμμα καρφωμένο στο χάος, επί μια ώρα σχεδόν.
Τί συμβαίνει όταν παθαίνει έκρηξη ένα άτομο ; Αυτό το ζήτημα μ' απασχολούσε όσην ώρα έμενα ξαπλωμένος πλάι σ' αυτόν το μεγαλόσωμο ξεγυμνομένον άντρα. Ενέργεια, σωματίδια, ηλεκτρομαγνητικά κύματα, θερμότης, ήτανε τα τέσσερα στοιχεία που είχα πάντα στο νου μου.
Σιγά-σιγά, μαζευτήκανε όλοι γύρω απ τον καθηγητή, Σεΐκη και πιάσανε μια σοβαρή συζήτηση.
—Ποιος να το πραγματοποίησε αυτό; Ο Κόντον; Ο Λώρενς ;
—Ο Αϊνστάιν πρέπει νάχει βάλει το χέρι του. Και ο Μπορ με τους άλλους σοφούς της Ευρώπης που καταφύγανε στην Αμερική.
—Ο Άγγλος Καντουΐκ που ανακάλυψε το ουδετερόνιο, κι' ο Κος και η Κα Κιουρί, θα πήραν ασφαλώς μέρος στις εργασίες.
Η επιστημονική μας απομόνωση τα τελευταία χρόνια μας κάνει ν' αγνοούμε  και τις προόδους της επιστήμης και τα ονόματα των επιστημόνων...
—Θα κινητοποίησαν χιλιάδες σοφούς, θα τους ξεχώρισαν πεδία ερευνών και θα εργαστήκανε με τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα.
—Δεν είναι ζήτημα εργαστηριακών πειραμάτων. Εξαγωγή, διϋλισμός, ανάλυση  και τα λοιπά, πρέπει ν' απαιτήσανε μια βιομηχανική ισχύ τρομακτική...
—Τί γένος άτομου να χρησιμοποιήσανε; Λέτε ουράνιο ;
—Ίσως έvα πιο αλαφρό στοιχείο ; Τ' αλουμίνιο λόγου χάρη ;
—Μικρά άτομα, όπως το αλουμίνιο, παράγουν πολύ μικρή ενέργεια ! 
— Σύμφωνοι, μα το ουράνιο είναι πολύ σπάνιο και θα χρειαζότανε πολύς κόπος,,.

—Υπάρχει άφθονο ατό Καναδά...
Η συζήτηση μάκραινε χωρίς τέλος καθώς ο καθένας έβαζε επί τάπητος τις γνώσεις του πάνω στο θέμα...
—Αλλ' αφού τα ξέραμε ολ' αυτά, γιατί να μην είχαμε δοκιμάσει και μεις ;
—Δοκιμάσαμε, εργαστήκαμε και προσπαθήσαμε ν' απομονώσουμε το ουράνιο 235. Αλλά οι στρατιωτικοί είπανε πως αυτό στοίχιζε πολύ !
-......Μ' αυτό είναι ηλίθιο !
— Είναι περιττό να βασανιζόμαστε με τα περασμένα. Είναι η μοίρα των σοφών που αφήνουμε να τους σέρνουν από τη μύτη οι τρελοί.
—Εν πάσει περιπτώσει, συμπεράναμε όλοι, είναι μεγάλο κατόρθωμα !
Έτσι λοιπόν, ειδικοί κι* ερευνητές, είμαστε οι ίδιοι θύματα της βόμβας. Είμαστε οι θιασώτες της εμείς και βρισκόμαστε τώρα σ' αυτή την ωραία θέση για να παρατηρήσουμε τις επιδράσεις της πάνω στα θύματα...
Με τον πόνο, τη λύσσα και με τη λύπη για την ήττα γεννιότανε μέσα στις καρδιές μας και η έντονη επιθυμία να ψάξουμε για ν' ανακαλύψουμε την αλήθεια. Ανάμεσα στα ερείπια της καταστραμένης πόλης, ξανάπαιρνε ζωή λίγο-λίγο, το πάθος της επιστήμης. 

Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017

ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΑΓΓΕΛΟΥΝ ΟΤΙ ΑΠΕΤΥΧΕ ΤΟ ΜΠΟΫΚΟΤΑΖ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΒΡΑΙΩΝ (ΤΟ ΦΩΣ Δευτέρα 3 Απριλίου 1933)



Λονδίνον 2- Παρά τα επίσημα εκ Βερολίνου τηλεγραφήματα τα οποία εξαίρουν την επιτυχίαν του χθεσινού αντιεβραϊκού μποϋκοτάζ και την τάξιν μεθ' ης διεξήχθη τούτο, οι εκεί ανταποκριταί των αγγλικών εφημερίδων το χαρακτηρίζουν ως ανεπυτυχές. Οι ανταποκριταί βεβαιούν ότι πολλαχού της Γερμανίας εξεδηλώθη αρκετά έντονος αντίδρασις του γερμανικού λαού εναντίον του μποϋκοτάζ. 
Εις μερικάς μάλιστα περιπτώσεις η αντίδρασις έφτασε μέχρι τοιούτου σημείου , ώστε τμήματα εθνικοσοσιαλιστικής εφόδου , άτινα είχαν τοποθετηθεί προ των εβραϊκών καταστημάτων δια να μποδίσουν την είσοδον πελατών , ηναγκάσθησαν να αποχωρήσουν. Οι ανταποκριταί διευκρινίζουν εν τούτοις , ότι παρά την αντίδρασιν βίαια επεισόδια και σοβαραί συμπλοκαί, δεν εσημειώθησαν πουθενά, διότι οι χιτλερικοί ετήρησαν πανταχού πειθαρχίαν εξαιρετικήν. 
Το μόνο σοβαρόν επεισόδιον συνέβη εις το Κίελον, όπου εις Εβραιόπαις τραυματίσας ένα χιτλερικόν, εφονεύθη εντός του αστυνομικού καταστήματος όπου είχεν οδηγηθή μετά την σύλληψίν του. Επιβεβαιούται η πληροφορία ότι ο υπουργός των Εξωτερικών ηπείλησε παραίτησιν αν συνεχισθή το αντιεβραϊκόν μποϋκοτάζ το οποίον πρόκειται να επαναληφθή την Τετάρτην .Παρά ταύτα φαίνεται πιθανόν ότι τούτο δεν θα επαναλειφθή. 
Εξ άλλου αγγέλεται εκ Βρυξελλών ότι ο καθηγητής Αϊνστάιν ομιλών εις δημοσιογράφους εδήλωσεν ότι ουδεμίαν αφορμήν δυσαρεσκείας κατά του γερμανικού λαού ή του Ράιχ έχει αλλ' ότι δεν δύναται να αποκρύψη την απογοήτευσιν του διότι οι διοικούντες σήμερον την Γερμανίαν κατελήφθησαν υπό είδους ψυχολογικής ασθενείας. 
-Δεν σκοπώ , προσέθεσε , να επιστρέψω εις την Γερμανίαν πριν ή επικρατήση εν αυτή ελευθερία σκέψεων και πλήρης ασφάλεια. 
Κατ'εμέ ο υφιστάμενος δια τους ιουδαίους κίνδυνος εν Γερμανία δεν έγκειται τόσον εις την παραβίασιν των συνταγματικών αυτών ελευθεριών όσον εις την δημιουργίαν μιας καταστάσεως ήτις δυσχεραίνει τα μέγιστα την οικονομικήν και κοινωνικήν αυτών ύπαρξιν.