ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ: Ο ΜΕΤΑΞΑΣ ΛΑΪΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ

Μετά τον θάνατο του Δεμερτζή και την ανάληψη της πρωθυπουργίας απ’ τον αντιπρόεδρο στην κυβέρνησή του, Μεταξά, η Βουλή παραλύει εντελώς. Όχι μόνο δεν τα καταφέρνει να δώσει μια οποιαδήποτε κυβέρνηση  αλλά αδυνατεί ακόμα και να διεκπεραιώσει το τρέχον νομοθετικό έργο.
Κάτω απ’ την πίεση που προκαλεί αυτή η κατάσταση και κάτω απ’ τον τρόμο που δημιουργούν τα αιματηρά επεισόδια στη Θεσσαλονίκη, η δεξιά Βουλή (ξέρουμε ήδη πως οι βενιζελικοί δεν πήραν μέρος στις εκλογές που την ανάδειξε) αποφασίζει να εκχωρήσει επ’ αόριστον όλη τη νομοθετική εξουσία σε έναν μόνο άνθρωπο, τον Ιωάννη Μεταξά.
Έτσι ο Μεταξάς γίνεται δικτάτορας με την πιο μεγάλη άνεση και με τις ευλογίες της Βουλής πριν κηρύξει και επισήμως τη δικτατορία την 4η Αυγούστου 1936. Ας μην ξεχνάμε πως ο Βενιζέλος είχε πει στον Δεμερτζή να κάνει αντιπρόεδρο της κυβέρνησής του τον Μεταξά. Και όταν ένας πολιτικός αντίπαλος του αναστήματος του Βενιζέλου σε προκρίνει ως ικανό, είναι φυσικό να καβαλήσεις το καλάμι κυρίως όταν αισθάνεσαι κι όταν είσαι πράγματι ικανός. Και ο Μεταξάς κάθε άλλο παρά τυχαίος ήταν. Έχουμε την τάση να υποτιμούμε τους δικτάτορες. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση να χαρακτηρίζουμε τον Μεταξά νάνο, κάνοντας ανόητη αναφορά στο ανάστημά του. Ο Μεταξάς δεν ήταν νάνος.
Το δείχνει, άλλωστε, τόσοη συμπεριφορά του Βενιζέλου απέναντι του, όσο και η εμπιστοσύνη που κακώς, κάκιστα του έδειξε η Βουλή και οι σ’  αυτήν αντίπαλοί του (δεξιοί, πάντως) εκχωρώντας του το δικαίωμα να νομοθετεί για λογαριασμό της.
Όμως, έγινε τελικά νάνος αφού δεν μπόρεσε να χαλιναγωγήσει τις άμετρες φιλοδοξίες του και να ξαναδώσει στη Βουλή τις εξουσίες που του είχε εκχωρήσει, αλλά κι όταν άρχισε το κυνήγι των μαγισσών για να, εδραιώσει την εξουσία του, όπως κάθε δικτάτορας. Ο Μεταξάς έχασε τη σπάνια ευκαιρία να γίνει πράγματι ο Έλληνας Κεμάλ Ατατούρκ, που τον θαύμαζε, και να κερδίσει τον τίτλο του αναμορφωτή της Ελλάδας.
(Ούτε ο Ατατούρκ ήταν φανατικά δημοκράτης, σημειώστε). Ο ικανότατος Μεταξάς, πάντως, από χαρακτήρα και από πεποίθηση δεν ήταν προοδευτικός, όπως ο Ατατούρκ, για να του συγχωρήσει κανείς την αυταρχικότητα. (Τσιμέντο να γίνει, που λέμε, ή που θα μπορούσαμε να λέμε).
Άλλωστε, ο πρώην σοσιαλιστής Μουσολίνι στην Ιταλία και ο ναζιστής (εθνικιστής) Χίτλερ στη Γερμανία προσφέρουν καινούργια πρότυπα, λαϊκίστικα και βαρβαροσοσιαλίζοντα, με πολύ αγάπη για το λαό κι ακόμα πιο μεγάλη για το πολύ μεγάλο κεφάλαιο, αλλά και για το μικρότερο.
Τώρα, με το φασισμό, ο περίφημος "μικρομεσαίος" που αγωνίζεται να αποβάλλει το πρώτο συνθετικό και να γίνει σκέτα μεσαίος (καπιταλιστής) κάνει την αυτόνομη εμφάνισή του στην ιστορία, ξεκόβοντας και από τους αστούς και από τους προλετάριους. Κανένα άλλο κυβερνητικό σύστημα δεν μπορεί να ικανοποιήσει καλύτερα απ’ το φασισμό το κλασικό όνειρο του μικροαστού για μια "προαγωγή στην ανώτερη τάξη".
Έτσι που είναι η γέμιση στο σάντουιτς, μισεί και τους από πάνω, τους αστούς, που του κόβουν το δρόμο, και τους από κάτω, τους προλετάριους, που κάθονται και περιμένουν να τον δεχτούν στις τάξεις τους, μέσα απ’ τη διαδικασία της φτωχοποίησης, που προκαλεί ο ανταγωνισμός με τους οικονομικά ισχυρότερους.
Ο φασισμός, που για πρώτη φορά στην ιστορία δίνει πολιτική υπόσταση στους μικρομεσαίους (έτσι λέμε επί το ευπρεπέστερον τους μικροαστούς, έτσι τους έλεγε και ο Χίτλερ - και κάθε ομοιότητα με γνωστές και σε μας καταστάσεις δεν είναι μια ακόμα "κακοήθεια" του υπογράφοντος, είναι καθεστώς που ταιριάζει πολύ στους κατοίκους της κατ’ εξοχήν μικροαστικής χώρας που λέγεται Ελλάδα). Ο λαός αγάπησε το Μεταξά, κι ας μάθουμε επιτέλους να λέμε την αλήθεια.