2. Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Τον Αύγουστο του 1914 οι στρατιώτες του Κάιζερ στεφανωμένοι με λουλούδια σκαρφαλώνουν πάνω στα τραίνα που θα τους οδηγήσουν στο Παρίσι. Είναι πεπεισμένοι ότι θα πραγματοποιήσουν ένα σύντομο περίπατο όπως οι πατεράδες και οι παππούδες τους σαράντα τέσσερα χρόνια πριν. Για την ώρα το Βερντέν είναι ένα απλό τοπωνύμιο και ο Μάρνης ένα μεγάλο ποτάμι. Ένας υπέρμετρος πατριωτικός ενθουσιασμός απλώνεται από το ένα άκρο της χώρας . Στα πανεπιστήμια και αυτά ακόμα τα σχολεία μέσης εκπαίδευσης το μοναδικό σχεδόν θέμα συζήτησης δεν είναι άλλο από τη μορφή που θα έχει η Ευρώπη μετά τη γερμανική νίκη, που προβλέπεται να έλθει σύντομα.. Έφηβοι που μπορεί να μην έχουν τελειώσει το σχολείο αλλά έχουν προλάβει να χαράξουν με ουλές τα μάγουλα , που παραπέμπουν στο διαδεδομένο "σπορ" των ξιφομαχιών , βιάζονται να καταταγούν εθελοντές. Ο μικρός Paul Josef με δύο αδέλφια στρατιώτες δεν θέλει ν΄ αποτελέσει εξαίρεση .
Στο κέντρο στρατολογίας όπου παρουσιάζεται, τα πράγματα δεν βαδίζουν με το τρόπο που επιθυμεί. Είναι αλήθεια πως όλοι του χαμογελούν με συμπάθεια , κάποιοι τον χτυπούν φιλικά στη πλάτη , αλλά οι γιατροί που πρόκειται να τον εξετάσουν δεν βρίσκουν απαραίτητο να μπει στη ταλαιπωρία να ξεκουμπώσει, ούτε το πάνω κουμπί από το πουκάμισό του. Με ύψος μόλις 1.65 m, ένα κορμί καχεκτικό και αδύνατο και μια εμφανή αναπηρία στο πόδι δείχνει ξεκάθαρα ότι δεν ανήκει στη κατηγορία των πολεμιστών, που εκείνη τη στιγμή, φαίνεται να έχει ανάγκη η Γερμανία. Βλέποντας την αντίδραση του νεαρού επιχειρούν να τον εμψυχώσουν λέγοντας ότι υπάρχουν ένα σωρό ευκαιρίες να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο κοινό αγώνα.
Επιστρέφει στο σπίτι του φανερά καταβεβλημένος και για ένα ολόκληρο μερόνυχτο κλείνεται στο δωμάτιό του και κλαίει απαρηγόρητος. [1]
Στα σχολεία οι άδειες θέσεις στα θρανία πληθαίνουν καθώς όλο και περισσότεροι νέοι σπεύδουν να καταταγούν εθελοντές . Αρχίζουν να καταφτάνουν τα πρώτα γράμματα τους από τη πρώτη γραμμή του μετώπου. Είμαστε ακόμα στην αρχή, ο ενθουσιασμός βρίσκεται στο αποκορύφωμά του ακόμα και ο διμέτωπος αγώνας που τα στρατεύματα δίδουν σε Ανατολή και Δύση, δεν φαίνεται να προβληματίζει ιδιαίτερα. Μέσα από τα γράμματα τους οι έφηβοι που ο πόλεμος τους έχει κάνει πια άντρες επιμένουν στο δίκαιο του αγώνα τους ,περιγράφουν γλαφυρά τις εμπειρίες τους, προαναγγέλλουν τη νίκη . Μέσα από τη διαδικασία ενός πρωτόγνωρου τελετουργικού όπου η έδρα του δάσκαλου μετατρέπεται σε άμβωνα, οι δάσκαλοι με εμφανή τα σημάδια της συγκίνησης διαβάζουν ή καλύτερα απαγγέλλουν το περιεχόμενο των γραμμάτων αυτών μπροστά στους άλλους μαθητές προκαλώντας, όπως είναι αναμενόμενο εκρήξεις ενθουσιασμού και πατριωτικής έξαρσης.
Τα φιλαράκια του Ηubert Hompesch και Willy Zillers του έγραψαν συναρπαστικά γράμματα σαν τυφεκιοφόροι στο δυτικό μέτωπο. Ο αδελφός του Κonrad ήταν πυροβολητής και ο Hans σύντομα βρέθηκε σε γαλλική αιχμαλωσία.[2]
Στο σχολείο τα μαθήματα συνεχίζονται. Σε ένα ελεύθερο θέμα έκθεσης ιδεών ο Paul Josef διαλέγει να διαπραγματευθεί ένα θέμα που εξακολουθεί να τον πονά. "Πως μπορεί ένας μη μαχητής να βοηθήσει τη μητέρα Πατρίδα σε παρόμοιους καιρούς; "
Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι κι αυτός ακόμα από τον οποίο στερούν το δικαίωμα να χύσει το αίμα του για τη τιμή του Έθνους μπορεί να είναι ακόμα χρήσιμος έστω και με ένα όχι και τόσο ηρωικό τρόπο. Με κόκκινο μελάνι ο δάσκαλος σημειώνει πάνω στο τετράδιο τη κρίση του: gut......[3]
Στα 1915 ο θάνατος χτυπά το σπίτι του Fritz Goebbels . Πεθαίνει η μικρή Elisabeth. Γύρω από το νεκρικό κρεβάτι ολόκληρη η οικογένεια γονατίζει και προσεύχεται για τη σωτήρια της ψυχής της. Συναισθηματικά φορτισμένος ο Paul Josef χαράζει λίγους στίχους στο χαρτί με το τίτλο. "Κοιμήσου μωρό κοιμήσου. ........"
Στα 1916 ο πόλεμος ,που όλοι στην αρχή περίμεναν να είναι σύντομος , εξακολουθεί να μαίνεται με μεγαλύτερη αγριότητα και τίποτα δεν μαρτυρά, ότι το τέλος του βρίσκεται κοντά. Η Γερμανία υποχρεωμένη να διεξάγει πολυμέτωπο αγώνα δίνει σκληρές μάχες και το λεγόμενο εσωτερικό μέτωπο περνά μια παρατεταμένη σκληρή δοκιμασία. ...... ..
Λέγεται ότι ο Goebbels έδειχνε μεγάλη κλίση για τον ιερατικό κλάδο ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν οι δάσκαλοι στο καθολικό σχολείο που είχαν αναλάβει τη φροντίδα της εκπαίδευσής του. Ο πνευματικός της οικογένειας ο αιδεσιμότατος Γιοχάνες Moller πιστεύει ότι θα ήταν μια θαυμάσια επιλογή . Την ίδια άποψη και διαφορετικούς λόγους, έχουν οι γονείς του. Όμως τελείως ξαφνικά ο νέος αλλάζει γνώμη Είναι άγνωστες οι συνθήκες κάτω από τις οποίες σημειώνεται αυτή η απότομη μεταστροφή [4]. Τώρα δηλώνει τη πρόθεσή του να σπουδάσει λογοτεχνία και φιλοσοφία . Οι δάσκαλοί του και η εκκλησία πίσω από αυτούς, φαίνεται να στηρίζουν τις καινούριες επιλογές του , του υπόσχονται βοήθεια , δείχνουν ζωηρό ενδιαφέρον για τη πρόοδό του . Ένας καλός Καθολικός παραμένει καλός όποιο επάγγελμα και αν ακολουθεί. ....
Στις 21 Μαρτίου 1917 στη διάρκεια της καθιερωμένης τελετής της αποφοίτησης ο Γκαίμπελς με την ιδιότητα του εκπρόσωπου των τελειοφοίτων σπουδαστών ανεβαίνει στο βήμα για να αποχαιρετίσει τους καθηγητές και τους μαθητές των μικρότερων τάξεων. Μιλά με λόγια φορτισμένα από τη συγκίνηση,παρασύρεται σε βερμπαλισμούς . Διαβεβαιώνει τους ακροατές του ότι αντιπροσωπεύουν ότι καλύτερο έχει να επιδείξει εκείνη τη στιγμή η Γερμανία και αυτή ακριβώς τη γενιά, τη δική τους γενιά , ολόκληρος ο κόσμος, ατενίζει με φόβο και θαυμασμό.
Αφιερώνει το δυνατό κομμάτι της ομιλίας του στα χρόνια που έρχονται, κάνει αναφορά για τη "συνολική αποστολή της Γερμανίας, " νοούμενη όχι μόνο σαν ένα έθνος ποιητών και διανοούμενων αλλά σαν ένα Έθνος που προορίζεται ν' αναδειχθεί σε πολιτικό και πνευματικό ηγέτη του κόσμου.[3] "Καταλήγει : ."Εσύ ιερή γη των πατέρων μας, στάσου πανέτοιμη την ώρα της ανάγκης και του θανάτου ... Έχουμε εμπιστοσύνη στο αιώνιο Θεό, του οποίου θέληση είναι να υπερισχύσει το δίκαιο , και στου οποίου το χέρι βρίσκεται το μέλλον ... Ο Θεός να ευλογεί την Πατρίδα μας. "
Ο ομιλητής καταχειροκροτείται και ο καθηγητής του Dr Gruber του σφίγγει το χέρι . Δεν είναι ενθουσιασμένος με το επίπεδο της ομιλίας και το δείχνει. Παρατηρεί μάλιστα πικρόχολα.
- Καλός ρήτορας δεν θα γίνεις ποτέ..... Να θυμάσαι τα λόγια μου αυτά παρακαλώ.. [5]
Έχοντας περάσει με επιτυχία τις απολυτήριες εξετάσεις του (Abitur) από τον Απρίλιο του 1917 παρακολουθεί μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Βόννης . Ακολουθώντας τις συμβουλές του πατέρα Johannes Mollen εντάσσεται στην οργάνωση των Καθολικών φοιτητών Unitas Sigfridia . Δύο μήνες αργότερα καλείται από το στρατό να παρουσιαστεί στη Rheydt για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Τοποθετείται σε μη μάχιμη θέση με την ειδικότητα του οπλίτη γραφέα.
Εν όψει του χειμερινού εξαμήνου που προβλέπεται να ξεκινήσει τη 1η Οκτωβρίου και γνωρίζοντας ότι τα 50 μάρκα το μήνα, που είναι διατεθειμένος να του στέλνει κάθε μήνα ο πατέρας του δεν είναι αρκετά, πάντα με τη καθοδήγηση του μέντορά του Johannes Mollen, υποβάλλει αίτημα οικονομικής ενίσχυσης στη Μητρόπολη της Κολωνίας, Το αίτημά του ικανοποιείται......[6]
Τον επόμενο χρόνο η αισιοδοξία επιστρέφει και πάλι στο στρατόπεδο των Κεντρικών Αυτοκρατοριών. Η συνθήκη του Μπρεστ Λιτόβσκ [7] βγάζει τη Ρωσία από τις τάξεις των εμπολέμων. Το ανατολικό μέτωπο στη πράξη διαλύεται , και με το τρόπο αυτό αποδεσμεύονται ισχυρές μονάδες οι οποίες μετακινούνται προς το Δυτικό Μέτωπο....... Ο πατέρας Mollen υπερβολικά αισιόδοξος για τα όσα υπόσχεται η μεγάλη γερμανική αντεπίθεση στο Δυτικό Μέτωπο [8] μεθοδεύει διακριτικά την επιστροφή του Γκαίμπελς πίσω στο πανεπιστήμιο. .....
Το Μάιο του 1918 μπαίνει στη ζωή του νεαρού φοιτητή η Anka Stalherm, μια εύπορη νεαρή κοπέλα που σπουδάζει νομική και οικονομικά. .........
Δεν ήταν η πρώτη του κοπέλα , αλλά ήταν η η πρώτη του σπουδαία σχέση με γυναίκα. θα γράψει ο βιογράφος του Toby Thacker [9].......
Την ώρα που ο Γκαίμπελς παρακολουθεί τα μαθήματα του στο πανεπιστήμιο και απολαμβάνει τον έρωτά του με τη Anka Stalherm στο δυτικό μέτωπο , οι Γερμανοί στρατιώτες τραγουδούν μελαγχολικά το "der tod in Flandern", δέχονται στωικά στα κεφάλια τους τις βόμβες του εχθρού και οι μελλοντικοί πολιτικοί του σύντροφοι Hitler, Hess, Strasser, Göring και τόσοι άλλοι, αγνοώντας για την ώρα ,ο ένας την ύπαρξη του άλλου, εξακολουθούν να δίνουν εφιαλτικές μάχες επιβίωσης στα μέτωπα του πολέμου.
Υποσημειώσεις:
[2 1]Για ένα ολόκληρο μερόνυχτο εκλαιγε γοερά σα μικρό παιδί,Για δύο ημέρες δεν ήθελε να μιλήσει σε κανένα.. Ίσως η αντίδρασή του να φανέρωνε πόσο είναι αδιανόητο , ένα αγόρι της νοημοσύνης του, να σκευτεί. ότι δεν θα το δεχόταν ο στρατός.( Roger Manvell- Heinrich Fraenkel Δρ Goebbels: Η ζωή και ο θάνατός του)
[2. 2]
[2. 3] Καθ 'όλη τη ζωή του ο Γκαίμπελς υπέφερε από αυτό που θεωρούσε στίγμα , ότι δεν ήταν σε θέση να υπηρετήσει τη χώρα του σε καιρό πολέμου. Είχε πάντοτε επίγνωση της αναπηρίας του και της φυσικής ανεπάρκειάς του." (Louis L. Snyder )
[2, 4]
[2, 5[
[2. 6]
[2. 7]
[2. 8]
[2. 9] Toby Thacker: Joseph Goebbels: Life and Death (2009)
[2. 2]
[2. 3] Καθ 'όλη τη ζωή του ο Γκαίμπελς υπέφερε από αυτό που θεωρούσε στίγμα , ότι δεν ήταν σε θέση να υπηρετήσει τη χώρα του σε καιρό πολέμου. Είχε πάντοτε επίγνωση της αναπηρίας του και της φυσικής ανεπάρκειάς του." (Louis L. Snyder )
[2, 4]
[2, 5[
[2. 6]
[2. 7]
[2. 8]
[2. 9] Toby Thacker: Joseph Goebbels: Life and Death (2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου