1. ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΝΕΟΤΗΤΑΣ
O Paul Josef Goebbels (29 Οκτωβρίου 1897- 1 Μαΐου1945), πρωτοβλέπει το φως του ήλιου μέσα σε ένα σχετικά άνετο μικροαστικό σπίτι , στην Odenkirchener Strasse αρ 186 της γραφικής Rheydt. Η πόλη αυτή, στα νότια του Mönchengladbach, διατηρεί για πάνω από 1000 χρόνια τη φήμη ενός ανθηρότατου κέντρου της τοπικής κλωστοϋφαντουργίας και ο πληθυσμός της, πάνω στο γύρισμα του αιώνα ξεπερνά τις 30.000 κατοίκους .
Είναι το τρίτο κατά σειρά παιδί από τα 5 συνολικά της οικογένειαςGoebbels [1] , μιας τυπικής γερμανικής οικογένειας Καθολικών .Ο πατέρας, Fritz Göbbels, γιος ράπτη από το Beckrath κερδίζει εδώ και χρόνια το ψωμί του εργαζόμενος στο εργοστάσιο υφαντουργίας του W. H. Lennartz . Με την επιμονή και την εργατικότητα του καταφέρνει από απλός ανειδίκευτος εργάτης να εξελιχθεί σε αρχιεργάτη με ότι συνεπάγεται αυτή η αξιοζήλευτη θέση στο κοινωνικό του περίγυρο. Η μητέρα, Maria Katharina το γένος Odenhausen [2] κόρη ενός σιδηρουργού με ολλανδική καταγωγή, που μιλά τα γερμανικά με ρηνανική προφορά, είναι μια σκληραγωγημένη αγρότισσα με ισχυρή προσωπικότητα , που μοιράζεται τη ζωή της ανάμεσα στο σπίτι και την εκκλησία . Βαθιά θρησκευόμενη δείχνει ιδιαίτερη φροντίδα για τη χριστιανική ανατροφή των παιδιών της [3]. Γύρω στην αλλαγή του αιώνα και μετά τη γέννηση του Paul Josef , η οικογένειαGoebbels, με ετήσιο εισόδημα που ξεπερνά τα 2.000 μάρκα , μετακομίζει από τη πρώτη κατοικία της Odenkirchener Strasse 186 σε μια δυόροφη μονοκατοικία στο κέντρο της πόλης στον αριθμό 140 τηςDohlener Strasse [4].
Είναι το τρίτο κατά σειρά παιδί από τα 5 συνολικά της οικογένειαςGoebbels [1] , μιας τυπικής γερμανικής οικογένειας Καθολικών .Ο πατέρας, Fritz Göbbels, γιος ράπτη από το Beckrath κερδίζει εδώ και χρόνια το ψωμί του εργαζόμενος στο εργοστάσιο υφαντουργίας του W. H. Lennartz . Με την επιμονή και την εργατικότητα του καταφέρνει από απλός ανειδίκευτος εργάτης να εξελιχθεί σε αρχιεργάτη με ότι συνεπάγεται αυτή η αξιοζήλευτη θέση στο κοινωνικό του περίγυρο. Η μητέρα, Maria Katharina το γένος Odenhausen [2] κόρη ενός σιδηρουργού με ολλανδική καταγωγή, που μιλά τα γερμανικά με ρηνανική προφορά, είναι μια σκληραγωγημένη αγρότισσα με ισχυρή προσωπικότητα , που μοιράζεται τη ζωή της ανάμεσα στο σπίτι και την εκκλησία . Βαθιά θρησκευόμενη δείχνει ιδιαίτερη φροντίδα για τη χριστιανική ανατροφή των παιδιών της [3]. Γύρω στην αλλαγή του αιώνα και μετά τη γέννηση του Paul Josef , η οικογένειαGoebbels, με ετήσιο εισόδημα που ξεπερνά τα 2.000 μάρκα , μετακομίζει από τη πρώτη κατοικία της Odenkirchener Strasse 186 σε μια δυόροφη μονοκατοικία στο κέντρο της πόλης στον αριθμό 140 τηςDohlener Strasse [4].
Σε αντίθεση με τα άλλα δύο αγόρια ο μικρός Paul Josef είναι ένα μικροκαμωμένο και φιλάσθενο παιδί. Πριν συμπληρώσει το πρώτο χρόνο της ζωής του προσβάλλεται από πνευμονία και οι γιατροί δίνουν σκληρή μάχη για να τον κρατήσουν στη ζωή. Στα 4 χρόνια του έρχεται αντιμέτωπος με μια άλλη ακόμα σοβαρότερη δοκιμασία.
 |
There was no front garden; its two bare windows beside the front door still overlook a monumental mason’s yard.
(David Irving: Goebbels. Mastermind of the Third Reich σελ.18) |
Μια ημέρα, ο Joseph τεσσάρων χρόνων, καθόταν στο καναπέ του σαλονιού , που βρίσκεται στο πρώτο όροφο του σπιτιού. Ξαφνικά άρχισε νακραυγάζει τόσο απαρηγόρητα που κλήθηκε αμέσως γιατρός για να τον εξετάσει. Έδωσε εντολή για άμεση επέμβαση . Ο Ιωσήφ υπέφερε από βρεφική παράλυση.[5]
"Για δύο χρόνια", αναφέρει ένας άλλος βιογράφος του, "ο οικογενειακός γιατρός και ένας μασέρ αγωνίστηκαν να απαλλάξουν το δεξί πόδι από τη περιοδική παράλυση.Τελικά είπαν στους απελπισμένους γονείς ότι το πόδι θα παρέμενε ατροφικό για το υπόλοιπο της ζωής, δεν θα αναπτυσσόταν κανονικά και πιθανότατα να παραμορφωνόταν .Ο Fritz και η Katharina Goebbels αρνήθηκαν να δεχθούν τη διάγνωση αυτή".[6]
Την άνοιξη του 1904 με τη συμπλήρωση των 6 του χρόνων η μητέρα του τον εγγράφει στο κοντινό Δημοτικό σχολείο(Volkisschule) της περιοχής ,που απέχει λίγα μόλις βήματα μακριά από το σπίτι τους. Αντιμετωπίζει με στωικότητατα πειράγματα των συμμαθητών και τα σκληρά τους σχόλια τους για την αναπηρία του . Κλείνεται στον εαυτό του αποφεύγει τις παρέες . Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα με τους δασκάλους ενός σχολείου όπου η αυστηρότητα και η σκληρή πειθαρχία που βασιλεύουν εκεί δεν κάνουν εξαιρέσεις σε κανένα. Οι μνήμες για τους δασκάλους του ζοφερές. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο μικρόςPaul Josef επιστρέφει στο σπίτι με τη πλάτη χαρακωμένη από τη βέργα του αυστηρού δάσκαλου.[7] Με το πέρασμα του χρόνου η κατάσταση της υγείας του μικρού Paul Josef χειροτερεύει.
Παρά τα όσα παρηγορητικά του λένε οι γονείς και οι γιατροί ,δεν παύει να παρατηρεί με φόβο το παραμορφωμένο δεξί του πόδι . Συνειδητοποιεί ότι στο εξής, η ποιότητα της ζωή του θα είναι σημαντικά διαφορετική από εκείνη των άλλων παιδιών. Οι γιατροί συντηρούν τις ελπίδες, έστω και λιγοστές στη περίπτωση που θα επιχειρηθεί μια χειρουργική αντιμετώπιση του προβλήματος.
Στα 1907 , στα δέκα του χρόνια έρχεται η μεγάλη στιγμή .Στη πανεπιστημιακή κλινική της Βόννης οι γιατροί φαίνονται συγκρατημένα αισιόδοξοι και αυτό αναζωπυρώνει τις τελευταίες ελπίδες. Δυστυχώς η επέμβαση όχι μόνο δεν οδηγεί στα αναμενόμενα αποτελέσματα αλλά χειροτερεύει ακόμα περισσότερο, τη κατάσταση. Ο μικρός αντιμετωπίζει στωικά τη καινούρια δοκιμασία . Εκείνες τις δύσκολες στιγμές στο καταθλιπτικό περιβάλλον του νοσοκομείου όαση χαράς είναι τα βιβλία,που του φέρνει η θεία Χριστίνα η αδελφή της μητέρας του .Όπως θα βεβαιώσει ο βιογράφος του Irving "με το διάβασμα ανακάλυψε ένα κόσμο καμωμένο από σιωπηλούς φίλους που δεν μπορούν να τον ειρωνευτούν ούτε να τον ταπεινώσουν." [8] Πολύ συχνά κλείνεται στον εαυτό του. Μοιάζει απόμακρος βυθισμένος σ΄ ένα κόσμο φανταστικό ανάμεσα σε βιβλία και παρτιτούρες . 
Όσο περνά ο καιρός αντί να καλυτερεύσουν, τα πράγματα, δυστυχώς χειροτερεύουν και η δυσμορφία του ποδιού εξελίσσεται. To ένα του πόδι είναι περισσότερο λεπτό και κατά 3,5 εκατοστά πιο κοντό από το άλλο. [9] Για να καλυφθεί τουλάχιστον εξωτερικά η διαφορά μήκους στα δύο πόδια, ο μικρός Paul Josef υποχρεώνεται να φορά ένα ειδικό μεταλλικό στήριγμα κατάλληλα προσαρμοσμένο στο ένα από τα ορθοπεδικά παπούτσια του.
Όσο περνά ο καιρός αντί να καλυτερεύσουν, τα πράγματα, δυστυχώς χειροτερεύουν και η δυσμορφία του ποδιού εξελίσσεται. To ένα του πόδι είναι περισσότερο λεπτό και κατά 3,5 εκατοστά πιο κοντό από το άλλο. [9] Για να καλυφθεί τουλάχιστον εξωτερικά η διαφορά μήκους στα δύο πόδια, ο μικρός Paul Josef υποχρεώνεται να φορά ένα ειδικό μεταλλικό στήριγμα κατάλληλα προσαρμοσμένο στο ένα από τα ορθοπεδικά παπούτσια του.
Με δείκτη ευφυΐας πολύ πιο πάνω από το κανονικό , φανερώνει από την αρχή τη κλίση του για το χώρο των γραμμάτων. Στο σχολείο συντηρεί τη φήμη ενός μαθητή που θέλει να κρατά σταθερά τα πρωτεία της υπεροχής του. Προσπαθεί να καταδείξει πρώτα στον εαυτό του και μετά σ΄ όλους τους άλλους , καθηγητές και μαθητές, ότι η υπεροχή του πνεύματος μπορεί να εξαφανίσει ή έστω να επισκιάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την όποια φυσική του αδυναμία.[10]
Το Πάσχα του 1908 πηγαίνει στο Γυμνάσιο της Augusta Strasse. Η φήμη του προηγείται. Τον αποκαλούν με ειρωνική διάθεση "παντογνώστη" αλλά τον κρατούν σε απόσταση.
Στα 1909 αποκτά το πρώτο του πιάνο. Για το πατέρα του, η αγορά ενός πιάνου έστω και από δεύτερο χέρι , θεωρείται ένδειξη της κοινωνικής του καταξίωσης .Για το μικρό Paul Josef είναι ένα ακόμαμέσο φυγής ,από ένα κόσμο που αρνείται να το καταλάβει.
Τα δύο αδέλφια του , Χανς και Κόνραντ , θυμούνται τον "μικρό" να κλείνεται στη σοφίτα του σπιτιού και να περνά ώρες ολόκληρες διαβάζοντας κιτρινισμένα βιβλία , παμπάλαιες εγκυκλοπαίδειες. Η μικρότερη αδελφή του Μαρία θυμάται τις ανησυχίες των γονέων της για το μέλλον του μικρού ανάπηρου [12] .
Το Πάσχα του 1908 πηγαίνει στο Γυμνάσιο της Augusta Strasse. Η φήμη του προηγείται. Τον αποκαλούν με ειρωνική διάθεση "παντογνώστη" αλλά τον κρατούν σε απόσταση.
Στα 1909 αποκτά το πρώτο του πιάνο. Για το πατέρα του, η αγορά ενός πιάνου έστω και από δεύτερο χέρι , θεωρείται ένδειξη της κοινωνικής του καταξίωσης .Για το μικρό Paul Josef είναι ένα ακόμαμέσο φυγής ,από ένα κόσμο που αρνείται να το καταλάβει.
Τα δύο αδέλφια του , Χανς και Κόνραντ , θυμούνται τον "μικρό" να κλείνεται στη σοφίτα του σπιτιού και να περνά ώρες ολόκληρες διαβάζοντας κιτρινισμένα βιβλία , παμπάλαιες εγκυκλοπαίδειες. Η μικρότερη αδελφή του Μαρία θυμάται τις ανησυχίες των γονέων της για το μέλλον του μικρού ανάπηρου [12] .
Μέσα από ένα ζεστό και ασφαλές περιβάλλον από το οποίο η αγάπη και η φροντίδα ιδιαίτερα της μητέρας , περισσεύει [13], ο Paul Josef παρατηρεί με πνεύμα κριτικό τον κόσμο που τον περιβάλλει. Θεωρεί το πατέρα του ένα προλετάριο με σκληρό κολάρο, αυταρχικό και ολιγαρκή , που χαρακτηρίζει αρετή τη σπαρτιατική λιτότητα. Αντίθετα απέναντι στη μητέρα του δείχνει μεγάλη αδυναμία η οποία με τη σειρά της την ανταποδίδει στο πολλαπλάσιο. Με τα δύο αγόρια να εγκαταλείπουν νωρίς τις σπουδές τους , όλες οι ελπίδες των γονιών επικεντρώνονται στο μικρό ανάπηρο .
Ιδιοφυής και πολυμήχανος ο μικρός Paul Josef αναζητά πάντα τη διάκριση και την αποδοχή. Χαμογελά όταν τον αποκαλούν Ulex γιατί το υποκοριστικό παραπέμπει στο πολυμήχανο Έλληνα Οδυσσέα .
Υποσημειώσεις:
[1. 1] Τα άλλα αδέλφια ήσαν ο Hans (1893-1947), ο Konrad (1895-1949), η Elisabeth (1901-1915) και η Maria (που γεννήθηκε στα 1910 γνωστή και σαν Maria Kimmich). Σύμφωνα με τη ληξιαρχική πράξη γέννησης η γραφή του επιθέτου ήταν Göbbels, αλλά ο Paul Josef σχεδόν πάντα προτιμούσε να υπογράφει σαν Goebbels.
[1. 2] Κόρη του Michel Odenhausen και της Joanna Maria Odenhausen. Παντρεύτηκε το Fritz Goebbels στα 1892
[1. 3]
[1. 4] Από κάποια παραξενιά της τύχης το σπίτι των Goebbels ήταν από τα λίγα σπίτια της πόλης που δε χτυπήθηκαν από τις βόμβες του εχθρού στη διάρκεια του Β.Παγκοσμίου πολέμου . Σήμερα παραμένει σχεδόν όπως ήταν , τουλάχιστον εξωτερικά και διατηρείται από τους ιδιοκτήτες του σε πολύ καλή κατάσταση. Μόνο ο αριθμός του δρόμου έχει αλλάξει και από 140 έχει γίνει 156.
[1. 5] Roger Manvell and Heinrich Fraenkel: Dr. Goebbels: His Life and Death
[1. 6]
[1. 7] O βιογράφος του Ralf Georg Reuth γράφει σχετικά: Τα άλλα παιδιά δεν τον αγαπούσαν γιατί δεν μοιραζόταν μαζί τους τις σκέψεις του και παρέμεινε απόμακρος. Oi καθηγητές τον αντιπαθούσαν γιατί ήταν ισχυρογνώμων ...... Γενικά δεν έχει καλές αναμνήσεις από εκείνη τη περίοδο.Οι δάσκαλοι περιστασιακά το χτυπούσαν όταν αμελούσε να κάνει τις εργασίες του στο σπίτι ή όταν τους προκαλούσε.Περιγράφει ένα από τους δασκάλους σαν ένα κακοποιό, ένα κάθαρμα που έκανε κατάχρηση εξουσίας πάνω σε μας τα παιδιά" ενώ ένας άλλος "ξέρασε κάθε είδους γελοίες ανοησίες ". Ralf Georg Reuth :Joseph Goebbels (1993),
[1. 5] Roger Manvell and Heinrich Fraenkel: Dr. Goebbels: His Life and Death
[1. 6]
[1. 7] O βιογράφος του Ralf Georg Reuth γράφει σχετικά: Τα άλλα παιδιά δεν τον αγαπούσαν γιατί δεν μοιραζόταν μαζί τους τις σκέψεις του και παρέμεινε απόμακρος. Oi καθηγητές τον αντιπαθούσαν γιατί ήταν ισχυρογνώμων ...... Γενικά δεν έχει καλές αναμνήσεις από εκείνη τη περίοδο.Οι δάσκαλοι περιστασιακά το χτυπούσαν όταν αμελούσε να κάνει τις εργασίες του στο σπίτι ή όταν τους προκαλούσε.Περιγράφει ένα από τους δασκάλους σαν ένα κακοποιό, ένα κάθαρμα που έκανε κατάχρηση εξουσίας πάνω σε μας τα παιδιά" ενώ ένας άλλος "ξέρασε κάθε είδους γελοίες ανοησίες ". Ralf Georg Reuth :Joseph Goebbels (1993),
[1. 8] David Ιrving Goebbels. Mastermind of the Third Reich σελ 20
[1. 9]
[1.10]
[1.11]
[1. 9]
[1.10]
[1.11]
[1.12] Giuseppe Mayda : Γκαίμπελς .Ο προπαγανδιστής του Εθνικοσοσιαλισμού. Περιοδικό Ιστορία Αρ Τεύχους 32 Φεβρουάριος 1971.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου