ΕΥΡΟΔΕΞΙΑ

H Ευροδεξιά ιδρύθηκε στις 21 Απριλίου 1978 με πρωτοβουλία του Ιταλικού MSI-DN [1] του Γαλλικού PFN [2] και του Ισπανικού FN [3] . Στο παραπάνω σχήμα προσχώρησαν διαδοχικά η Οργάνωση Νεολαίας της Εθνικής Παράταξης από την Ελλάδα [4], οι Νέες Δυνάμεις [5]από το Βέλγιο και το Νεο-Σουηδικό Κίνημα [6].

 
Οι Πρωταγωνιστές

Giorgio Almirante (27 Ιουνίου 1914 – 22 Μαΐου 1988) Εθνικός Γραμματέας (Segretario na­zionale) του Movimento sociale italiano [7] του μεγαλύτερου και αρχαιότερου κόμματος της Eυρωδεξιάς. Το κόμμα ιδρύθηκε στα 1947 σε πολιτικά δύσκολους καιρούς για τη Δεξιά και τους απολογητές του πρόσφατου παρελθόντος.

Jean- Louis Tixier-Vignancour (12 Οκτωβρίου 1907  -29 Σεπτεμβρίου 1989) Δικηγόρος και πολιτικός . Σαν βουλευτής εκπροσώπησε τη περιοχή των Basses-Pyrénées από τα 1936 μέχρι το 1940. Στις 10 Ιουλίου τάχθηκε υπέρ της ανάγκης δημιουργίας κυβέρνησης υπό τον Στρατάρχη Philippe Pétain. Υπήρξε συνήγορος υπεράσπισης στις δίκες του Louis-Ferdinand Céline(1950) του Στρατηγού Raoul Salan.(1962) του Jean-Marie Bastien-Thiry (1963) και άλλων στελεχών της οργάνωσης OAS. Έχοντας στο πλευρό του τους  Jean-Marie Le Pen και Jean-Pierre Stirbois έλαβε μέρος στις προεδρικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στα 1965. Κέρδισε 1,260,208 ψήφους , και το 5.2% του συνόλου. Στο δεύτερο γύρο προτίμησε να υποστηρίξει το François Mitterrand αντί για το De Gaulle, για λόγους απόλυτα κατανοητούς.

Blas Pinar Lopez ( 22 Νοεμβρίου 1918- 28 Ιανουαρίου 1914 ) Ισπανός πολιτικός. Στη δεκαετία του 60 είχε την ευθύνη του Instituto de Cultura Hispánica και διατηρούσε συνεργασία με το Movimiento Nacional. Πιστός υποστηρικτής του Φράνκο υπήρξε πολέμιος του νόμου για τη πολιτική αναθεώρηση και φυσικά αντιτάχθηκε στη ψήφιση του Συντάγματος του 1978. Μετά το θάνατο του Φράνκο (20 November 1975) δημιούργησε τη Furza Nueva ένα κόμμα γύρω από το ομώνυμο περιοδικό. Στις εκλογές του 1979 κάτω από τα χρώματα του συνασπισμού της Unión Nacional που συγκεντρώνει το 2,5% του εκλογικού σώματος εκλέγεται βουλευτής στη περιφέρεια της Μαδρίτης.

Στέφανος Στεφανόπουλος.(3 Ιουλίου 1898- 4 Οκτωβρίου 1982) Πρόεδρος της Εθνικής Παράταξης [8] ,ενός κόμματος με εθνικό και φιλοβασιλικό προσανατολισμό, που στις εκλογές του 1977 κατάφερε να συγκεντρώσει το 6,8,2% του εκλογικού σώματος στέλνοντας στη Βουλή 5 βουλευτές.

Emile Lecerf (14 Απριλίου 1929 -24 Φεβρουαρίου  1990) Ένας από τους ηγέτες της λεγόμενης "orhestre noir". Υπήρξε  Διευθυντής του μηνιαίου Le nouvel Europe magatine το οποίο αφουγκραζόταν και εξέφραζε ένα ευρύ φάσμα των διαθέσεων της κοινής γνώμης. Επαγγελλόταν έναν ευρωπαϊκού τύπου εθνικισμό, ριζοσπαστικά αντιαμερικανικό, kai φιλοτριτοκοσμικό . Φιλοδοξούσε να δώσει ζωή σε  ένα μεγάλο κόμμα της δεξιάς συσπειρώνοντας στους κόλπους του από εθνικομοναρχικούς Καθολικούς φονταμενταλιστές μέχρι ακροδεξιούς ακτιβιστές και από φιλελεύθερους μέχρι συντηρητικούς αριστοκράτες.  Στα 1977 το περιοδικό ξεπερνούσε σε πωλήσεις τα 24.000 φύλα.

Tα γεγονότα που προηγήθηκαν.

Στην Ιταλία τα "μολυβένια χρόνια " προσδιορίζουν μια περίοδο πολιτικών εντάσεων και η θεωρία των αντιπάλων εκστρεμισμών μοιάζει να βρίσκει τη δικαίωσή της. Το σύνθημα " εκτός νόμου το ΜSΙ " συμπορεύεται με ένα άλλο ακόμα πιο αδιανόητο "Η δολοφονία ενός φασίστα δεν είναι έγκλημα".

Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα , στις 18 Δεκεμβρίου 1977 πραγματοποιείται στη Ρώμη η πρώτη συνέλευση των εκλεγμένων από το λαό , μια πρωτοβουλία του MSI-DN. Κύριο θέμα συζήτησης η κλιμακούμενη κομμουνιστική βία εναντίον των μελών του κινήματος και η διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης.  Σ αυτή ακριβώς την ευκαιρία ο Pascal Gauchon [9] και ο Blas Pinar  που συμμετέχουν σαν επίσημοι προσκεκλημένοι παίρνουν το λόγο και εκφράζουν ανοικτά τη συμπαράσταση των κομμάτων τους . Είναι η πρώτη φορά που , πολιτικές δυνάμεις της Δεξιάς από άλλες ευρωπαϊκές χώρες συμπαρατάσσονται ανοικτά με ειλικρινές και πραγματικό ενδιαφέρον στο πλευρό της  Ιταλικής δεξιάς που δοκιμάζεται. Από τη συμπαράσταση στη συμπαράταξη η απόσταση δεν είναι μεγάλη. Η σχετικά κοντινή ημερομηνία των Ευρωεκλογών απλά επιταχύνει τις διαδικασίες.

Το 1977 κλείνει με τρεις πυροβολισμούς που αφαιρούν τη ζωή από ένα πατέρα δύο ανήλικων παιδιών μόλις 31 χρόνων που είναι ενεργό μέλος του Κοινωνικού κινήματος[10]. Το 1978 ανοίγει με μια διπλή δολοφονία δύο νεαρών παιδιών έξω από τα γραφεία του Κοινωνικού κινήματος [11] . Ο φόρος αίματος που ένα πολιτικό κόμμα πληρώνει στο όνομα του αντιφασισμού πολλαπλασιάζει τις αντιδράσεις . Ακούγονται έντονες διαμαρτυρίες της βάσης για το τρόπο με τον οποίο το Κίνημα επιχειρεί να αντιμετωπίσει τη κρίση και πολλαπλασιάζονται οι φωνές που μιλούν ανοιχτά για την ανάγκη ένοπλης αντίδρασης.....

Λίγες ημέρες αργότερα, στις 25 Ιανουαρίου 1978 το PFN σε μια προσπάθεια να δημοσιοποιήσει το δράμα της ιταλικής Δεξιάς οργανώνει στο Παρίσι μια συνέντευξη τύπου στην οποία ο Giorgio Almirante έχει την ευκαιρία να παρουσίασε ι στους εκπροσώπους του γαλλικού τύπου, πλήθος στοιχείων για τη δεινή θέση του MSI-DN στο έλεος όχι μόνο της κομμουνιστικής αλλά κυρίως της καθεστωτικής βίας . Η εντύπωση που προκαλείται από τις καταγγελίες αυτές είναι μεγάλη και η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης αναμενόμενη. Η Ιταλική "υπόθεση" καταφέρνει να σπάσει και ξεπέρασε το φράγμα μιας ένοχης σιωπής που οι δυνάμεις του συνταγματικού τόξου[12] έχουν επιβάλλει. Ο αντικειμενικός σκοπός χάρη στη πρωτοβουλία του PFN επιτυγχάνεται. Το πρόβλημα δημοσιοποιείται και το ίδιο κιόλας βράδυ κάτω από τη προεδρία του Jean-Louis Tixier-Vignancour, που κάνει δυναμικά την επανεμφάνισή του στη πολιτική σκηνή, ο Giorgio Almirante έχει την ευκαιρία να συναντήσει τους καλύτερους εκπροσώπους της δεξιάς στο χώρο της κουλτούρας , του συνδικαλισμού , της οικονομίας της βιομηχανίας της πολιτικής και της δημοσιογραφίας.

Στις 14 Φεβρουαρίου μια ανάλογη πρωτοβουλία λαμβάνει χώρα στη Μαδρίτη αυτή τη φορά από τη FN . Και εδώ ο Almirante και ο Pino Romualdi [13] έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν για την Ιταλική περίπτωση και να ενημερώσουν το ισπανικό κοινό. Στη Μαδρίτη φαίνεται ότι ολοκληρώνονται και οι προκαταρκτικές συζητήσεις που αφορούν την Ευρωδεξιά, τη πολιτική της φυσιογνωμία και το πλαίσιο συνεργασίας ανάμεσα στα μέλη. Όλα γίνονται με γρήγορους ρυθμούς. Επόμενος σταθμός η Ρώμη.

Το πολιτικό σχήμα 

Στις 19 Απριλίου όλα τα μάτια είναι στραμμένα στη Ρώμη . Τρία ευρωπαϊκά κόμματα της Δεξιάς το Ιταλικό, το Γαλλικό και το Ισπανικό δηλώνουν αποφασισμένα να συνενώσουν τις πολιτικές τους δυνάμεις σαν απάντηση στον Ευροκομμουνισμό.

Το PFN εκπροσωπούν ο Jean-Louis Tixier-Vignancour, ο Pascal Gauchon, ο Alain Robert, ο Joél Dupuy, ο Ghislaine Lauret-Desrue και ο Jack Marchal. Το FN ο Βlas Pinar Lopez, ο Angel Ortuno Munoz, ο Juan Servando Balaguer Parreno, Antonio Munoz Perea, ο Luis Fernandes Villamea......

Στο τέλος της τριήμερης συνάντησης ο Almirante στη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου στην οποία συμμετέχουν εκπρόσωποι από 473 Ιταλικά και ξένα μέσα ενημέρωσης δίνει στη δημοσιότητα το προκαταρκτικό κείμενο της πολιτικής συμφωνίας .

Η Ευρωδεξιά γεννιέται από μια κοινή αξιολόγηση των πολιτικών Δυνάμεων της Ιταλικής ,Ισπανικής και Γαλλικής Δεξιάς ,των κινδύνων που απειλούν τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό , καθώς και των συμφωνιών που πρέπει να επιτευχθούν και των μέτρων που πρέπει να ληφθούν, για την αντιμετώπισή τους. Στην επίθεση του Ευρωκομμουνισμού , όπως και στην επίθεση της Τρομοκρατίας , αυτά τα δύο εργαλεία που ο Κομμουνισμός χρησιμοποιεί - με αυστηρή προσήλωση στις λενινιστικές αρχές- στη προσπάθειά του να κατακτήσει την εξουσία στα ενωμένα κράτη της Ευρωπαϊκής Δύσης, αφαιρώντας την ελευθερία από τους λαούς , η Ευρωδεξιά προτίθεται να αντιταχθεί ξεκάθαρα και σταθερά . [14]

Ακολουθούν τα 6 βασικά σημεία......

Η είδηση της επίτευξης  συμφωνίας ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις της Δεξιάς τριών μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, κάνει όπως είναι φυσικό , το γύρο του κόσμου . Ο Ευρωπαϊκός τύπος αφιερώνει  χώρο και χρόνο με αναλύσεις , ρεπορτάζ και προβλέψεις . Από την άλλη πλευρά,  ο σοβιετικός τύπος ανήσυχος για τις συνέπειες μιας παρόμοιας πρωτοβουλίας, κάνει αναφορά για συνάντηση επικίνδυνων φασισμών και κρούει το κώδωνα του κινδύνου .

---

[  1]  Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα  (1947-1995) Το Κόμμα ιδρύθηκε στα 1947 , για να περισυλλέξει τις διάφορες διασκορπισμένες φιλοφασιστικές δυνάμεις που είχαν βρει καταφύγιο προσωρινό στο partito dell'Uomo Qualunque, που είχε δημιουργήσει ο Guglielmo Giannini σαν αντίδραση στην ηγεμονία των κομμάτων του CLN. Στις εκλογές του 1948, έλαβε το 2% των ψήφων, και στα 1953 το 5,8%, με μια ευρεία συναίνεση στο εκλογικό σώμα της Νότιας Ιταλίας.

Στα 1954, υπό την ηγεσία του Arturo Michelini, το MSI επιχειρεί να ενσωματωθεί στη πολιτική ζωή της χώρας αποδεχόμενο το κοινοβουλευτικό σύστημα , το φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό την Ατλαντική Συμμαχία και στα 1960 επιχειρεί να διεισδύσει στη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στηρίζοντας τη μονοκομματική Κυβέρνηση του Fernando Tambroni.

Μετά τη πτώση της κυβέρνησης Tambroni , και ύστερα από την ενορχηστρωμένη λαϊκή δυσφορία το MSI πέρασε στο περιθώριο της πολιτικής ζωής .

Με το πέρασμα της Γενικής Γραμματείας του κόμματος από τον Arturo Michelini στο Giorgio Almirante το κόμμα παρουσιάζει θεατά συμπτώματα ανάκαμψης Τα γεγονότα του '68, ισχυροποιούν ακόμα περισσότερο τις θέσεις του Κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται πλέον σαν την εναλλακτική πρόταση στη κρίση του συστήματος. Την ίδια περίοδο το κόμμα διευρύνεται με την απορρόφηση των υπολειμμάτων του PDIUM (Partito di Unità Monarchica).

Στις εκλογές του 1972 συμμετέχει σαν «MSI Destra Nazionale», και κερδίζει το 8,7% των ψήφων κάνοντας έκκληση στη «maggioranza silenziosa». Στις εκλογές του 76 αν και η δύναμή του υποχωρεί στο 6.1% παραμένει το τέταρτο σε δύναμη πολιτικό κόμμα της χώρας. 

Στα 1977 το κόμμα διασπάται .Το μετριοπαθές τμήμα του δίνει ζωή στη θνησιγενή Democrazia Nazionale. Ακριβώς στα 1978 ο Γραμματέας του Almirante, εν όψει των ευρωεκλογών προωθεί την ιδέα της Eurodestra, γύρω από την οποία συσπειρώνονται αρχικά η Γαλλική Δεξιά και το ισπανικό κίνημα Forza Nuova .

[  2]Parti des forces nouvelles
[  3]Furza Nueva
[  4]
[  5]
[  6]
[  7]
[  8]
[  9] Γενικός Γραμματέας του Parti des forces nouvelles, τη περίοδο 1974-1981
[10] Πρόκειται για τον Angelo Pistolesi. Δολοφονήθηκε με τρεις σφαίρες έξω από τη πόρτα του σπιτιού του, στην οδό Statella 7 στη Ρώμη.

[11]Η περίπτωση της διπλής δολοφονίας  της οδού Αcca Lorentia έχει σημαντικές αναλογίες με τη διπλή δολοφονία που πραγματοποιήθηκε στο Νέο Ηράκλειο τη 1η Νοεμβρίου 2013 έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής με δύο νεκρούς  ,τον Μανώλη Καπελώνη ετών 22 και το Γιώργο Φουντούλη ετών 27. Η σύγκριση των δύο γεγονότων μάλιστα ,οδηγεί στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων πάνω σε θέματα οργανωτικής πρακτικής και στοιχειώδους ασφαλείας . Στις 7 Ιανουαρίου 1978 έξω από τα γραφεία του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος  επί της οδού  Acca Larentia δολοφονούνται  δύο νέα παιδιά του Μετώπου της Νεολαίας ( Fronte della Gioventù) , ο Franco Bigonzetti πρωτοετής της Ιατρικής σχολής και ο Francesco Ciavatta μόλις 18 ετών..Το διπλό φονικό προκαλεί  άμεση κινητοποίηση των νεολαίων και το ίδιο κιόλας βράδυ σημειώνονται  βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία η οποία αναγκάζεται να κάνει χρήση των όπλων της, πυροβολώντας θεωρητικά στον αέρα. Μια σφαίρα όμως βρίσκει  στο πρόσωπο ένα νεολαίο το  Stefano Recchioni 19 χρόνων. Στους τρεις νεκρούς εκείνης της βραδιάς ας προστεθεί και ο πατέρας του νεολαίου Ciavatta, ένας ταπεινός θυρωρός, που δεν άντεξε το χαμό του παιδιού του και αυτοκτόνησε με τρόπο μάλιστα οδυνηρό. 

[12]

[13] Giuseppe "Pino" Romualdi' (Predappio 24 Ιουλίου 1913, – Ρώμη 21 Μαΐου 1988) Ιταλός πολιτικός και δημοσιογράφος .Σα στρατιώτης έλαβε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις τόσο εναντίον της Αιθιοπίας (Αβησσυνία) όσο και εναντίον της Ελλάδας. Στα 1943 χρονιά του μεγάλου ναι και του μεγάλου όχι επιλέγει να ταχθεί στις γραμμές του Partito Fascista Repubblicano και εκδίδει την εφημερίδα the Gazzetta di Parma . Μετά το πόλεμο εντάχθηκε στο Ιταλικό Κοινωνικό κίνημα ( Movimento Sociale Italiano.) Εξελέγη Βουλευτής από το 1953 μέχρι το 1979 και Γερουσιαστής από το 1983 μέχρι το 1987.
Υπήρξε Ευροβουλευτής από το 1979 μέχρι το θάνατό του και από το 1984 μέχρι το 1988 κατείχε τη θέση αντιπροέδρου της Ευρωδεξιάς.

[14] «L'Eurodestra nasce da una comune va­lutazione da parte delle forze politiche del­la Destra italiana, spagnola e francese, cir­ca i pericoli che minacciano la civiltà euro-pea e circa le intese da raggiungere e le mi­sure da adottare per farvi fronte. All'of­fensiva dell'eurocomunismo come all'of­fensiva del terrorismo, i due strumenti che il comunismo adotta — in rigoroso osse­quio ai principi leninisti — per conseguire il potere negli Stati Uniti dell'Occidente europeo e per togliere ai popoli la libertà, l'Eurodestra intende concretamente e fer­mamente contrapporsi: 

1) facendo appello a tutte le forze della Destra europea perché si associno alla ini­ziativa e ne recepiscano l'ispirazione civile e culturale, legata a irrinunciabili valori di libertà, di spiritualità, di socialità; 

2) indirizzandosi in particolare alle im­ponenti forze giovanili esistenti nell'Euro­pa libera e disponibili per un coraggioso impegno anticomunista e antimarxista, che si realizzi nel duplice segno della tradizione e del rinnovamento; 

3) stimolando e coordinando forze so­ciali e sindacali dell'Europa libera, che non si riconoscono nel sistema comunista e nell'ideologia suicida del marxismo e della lotta di classe, ma guardano con speranza e con fiducia alla elaborazione e realizzazione di un patto sociale europeo che coa­lizzi ed esalti te forze del lavoro e della produzione, nel quadro di una politica sociale di partecipazione e di una politica economica di programmazione coordinata e controllata; 

4) concordando immediatamente un comune programma legislativo antiterrorismo e anti-violenza come metodo di lotta politica, da proporre ai rispettivi Parlamenti e da rappresentare, nel quadro di una intensa campagna di propaganda e di stampa a livello europeo, alle opinioni pubbliche di tutta Europa come urgente e doveroso strumento di difesa contro la grande offensiva comunista del terrore, contro il ricatto della paura, contro la de­bolezza, la viltà e in taluni casi la scoperta complicità di classi dirigenti tecnicamente inefficiènti, moralmente imbelli, politica­mente equivoche ed ambigue; 

5) predisponendo, nel pieno rispetto del­le autonomie nazionali e dei lineamenti programmatici di ciascuna componente dell'Eurodestra, ma nella consapevolezza altrettanto ferma della necessità di parlare e di agire con spirito veramente europeo, un programma comune per la partecipazio­ne alle elezioni europee dell'anno prossi­mo, con particolare riguardo alle lèggi elet­torali che i rispettivi Parlamenti debbono approvare, ai grandi temi che fin da que­sto momento debbono essere rappresentati ai popoli dell'Europa libera, all'accelera­zione delle procedure per l'integrazione della Comunità europea; 

6) manifestando, fin da questo momen­to, la piena ed aperta disponibilità ad of­frire una disinteressata collaborazione a quelle forze politiche europee che pur non essendo e non dichiarandosi di Destra co­stituiscano nei rispettivi Stati ferme garan­zie di opposizione al comunismo ed al marxismo e di tutela della libertà dei popo­li d'Europa».