ΧΑΝΣ ΜΠΑΙΡ: ΕΥΡΩΠΗ ΕΝΑ ΕΝΙΑΙΟ ΣΥΝΟΛΟ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΖΩΤΙΚΟ ΑΓΏΝΑ -2

Η κοινότητα του κοινού ζωτικού αγώνα που λέγεται Ευρώπη, συμπίπτει σήμερα με το γεωγραφικό χώρο που κατοικείται από μας τους Ευρωπαίους. Όπως ξέρομε όμως αυτό ήταν διαφορετικό στο παρελθόν.

Όταν η θεία Ελλάδα κρατούσε μονάχη της πάνω στους Ολύμπιούς της ώμους το βάρος της Ευρώπης, υπερασπίζοντας την ήπειρό μας από τη θύελλα των βαρβάρων στις αλησμόνητες μάχες του Μαραθώνα, των Θερμοπυλών και της Σαλαμίνας, την εποχή εκείνη ο χώρος όπου διεξάγονταν ο αγώνας αυτός ήταν σε σύγκριση με τη σημερινή Ευρώπη περιορισμένος, όπως άλλωστε ήταν περιορισμένος και ο αριθμός των προασπιστών της ευρωπαϊκής ηπείρου σχετικά με την εποχή μας. Η αρχαία Ρώμη που πήρε αργότερα την ελληνική δάδα στα χέρια της, ζούσε έχοντας μεγαλύτερα μέτρα. Το βλέμμα του Σκιπίωνος, του Καίσαρος, του Αυγούστου απλώνονταν πάνω σε μεγαλύτερες ευρωπαϊκές εκτάσεις και συνελάμβανε μεγαλύτερα πλήθη ανθρώπων, παρά το βλέμμα του Μιλτιάδη, του Θεμιστοκλή, του Λεωνίδα και του Κίμωνος. Με τη συνάντηση ρωμαϊσμού και γερμανισμού μεγάλωσε κατά ένα πολλαπλάσιο η Ευρώπη. Σε όλα τα στάδια όμως της εξέλιξης αυτής, οι διάφορες γενεές κινούμενες από ένα ενστικτώδες κίνητρο προσπάθησαν πάντοτε ν' αποκαταστήσουν την αναγκαία εκείνη αναλογία μεταξύ της εδαφικής επεκτάσεως τής Ευρώπης και της βιολογικής της δύναμης που ήταν απαραίτητη για τη διεξαγωγή του βιοτικού αγώνα. Στην αρχαιότητα η αναλογία αυτή ονομάζονταν Ελλάδα, σήμερα όμως περιλαμβάνει ολόκληρη την ήπειρό μας που έχομε το ιερό δικαίωμα  να χαρακτηρίζουμε "δική μας" ,μια και οι λαοί μας την έκαμαν κτήμα τους με το αλέτρι και το ξίφος.
Και η Ευρώπη της ελληνικής και της ρωμαϊκής αρχαιότητας ήταν μια κοινότητα σ' ένα κοινό βιοτικό αγώνα. Παρ' όλες τις μεγάλες Ιστορικές στιγμές χωρίζονταν όμως πάντοτε σε μικρότερες ομάδες που αλληλομάχονταν. Το φαινόμενο όμως αυτό ήταν όχι μονάχα μοιραίο, αλλά και αναγκαίο για την ευεργετική ανάπτυξη των εθνικών στοιχείων κάθε λαού.
Σήμερα όμως για πρώτη φορά φθάσαμε στο σημείο της συνειδητής συνοχής και ενότητας. Έχομε  λοιπόν καθήκον, χάρις στην επίγνωση αυτή της ενότητας της Ευρώπης, ν' αναλάβουμε τις ευθύνες της πραγματοποιήσεως της. Να θεωρήσουμε μια για πάντα τους εμφυλίους πολέμους του παρελθόντος ως τελειωμένους και ν' αρχίσουμε τη συνειδητή διαμόρφωση του κοινού μας. Είναι  σ' ένα κοινό πια μέλλον. Αυτό δεν σημαίνει ότι στην Ευρώπη θ' αρχίσει μία περίοδος φιλειρηνική. Οι αγωνιστικές αρετές τον Ευρωπαίων δεν θα πρόκειται πια να σπαταλώνται σε εσωτερικές διχόνοιες, αλλά να χρησιμοποιούντο για την επίτευξη κοινών σκοπών και προ πάντων στην πάλη για την ανοικοδόμηση ειρηνικών έργων, την οργάνωση της παιδείας και της οικονομίας, την ανάπτυξη των καλών τεχνών και του αθλητισμού και την πραγματοποίηση άλλων έργων θετικού χαρακτήρος.
Για μας όλους που ανήκομε στην ευρωπαϊκή κοινότητα που διεξάγει ένα κοινό αγώνα ζωής και έχομε επιφορτισθεί από την ιστορία με την πραγματοποίηση της μεγάλης αυτής αποστολής, θα έχει μεγάλη σημασία το γεγονός ότι αφήνοντας κατά μέρος κάθε χίμαιρα αναλαμβάνουμε το έργο μας υπακούοντας αποκλειστικά και μόνον στους νόμους που αναφέραμε παραπάνω. Αφού οι νόμοι αυτοί διέπουν τη ζωή όλων των ζώντων όντων δεν μπορούν παρά να κρίνουν και την επιτυχία των προσπαθειών μας με τη δύναμη εκείνη που χαρακτηρίζει πάντοτε τη φύση.
Απ ' αυτά συνάγεται:
1ον) Οι ευρωπαϊκοί λαοί από τώρα και στο εξής θα διεξαγάγουν το ζωτικό αγώνα τους από κοινού, θα τον κερδίσουν από κοινού ή θα τον χάσουν από κοινού. Κανένας δεν μπορεί πια ν' αμφιβάλλει γι' αυτό. Ακόμα και αυτοί οι διανοούμενοι της Ζυρίχης δεν τολμούν πια ν' απορρίψουν την αλήθεια αυτή. Τόσο η εσωτερική εξέλιξη των συνθηκών της Ευρώπης όσο και τα παγκόσμια ιστορικά γεγονότα που επιτελούνται σε γραμμικό ρυθμό έφεραν την Ευρώπη στο στάδιο εκείνο της ωριμότητας όπου είναι αναγκασμένη ή ν' αναλάβει όλες τις συνέπειες που επιβάλλει η εσωτερική συνοχή, χωρίς τις οποίες η ενότητα της στον αγώνα της ζωής δεν μπορεί να επιτύχει ολοκληρωτικά, ή πρέπει να καταστραφεί υποκύπτοντας στη διάσπαση και την αδυναμία. Ένα αληθινά ηρωικό παράδειγμα μας έχει δώσει σχετικό η Φινλανδία. Παρόλο τον αφάνταστο ηρωισμό της και τη φανατική αντίσταση θα είχε χαθεί αν η Ευρώπη στο σύνολο της δεν είχε αναλάβει το ζωτικό αγώνα κατά του κοινού εχθρού πράγμα που έσωσε  τη Φινλανδία
Οι  λαοί της Ηπείρου μας  αποτελούν σήμερα μια ενιαία κοινότητα σ' ένα κοινό  αγώνα, ένα σύνολο στην πραγματική σημασία  του όρου. Το να μη διασπασθεί και πάλι η Ευρώπη μετά το νικηφόρο τέλος του σημερινού πολέμου και να ενισχυθεί στην ενότητά της με την ανταλλαγή των δυνάμεων σ' όλα τα πεδία της ζωής , αυτό θα είναι το περιεχόμενο της κοινής ευρωπαϊκής συνεργασίας Οι καρποί της συνεργασίας αυτής  θα ωφελήσουν  εμάς και τους λαούς μας .Αν αποτύχουμε στην αποστολή μας αυτή , τότε η Ιστορία θα μας πλήξει αμείλικτα  με τη σκληρότητα των φυσικών νόμων  που τη διέπουν , με τον τρόπο που συντρίβει  πάντοτε αλύπητα  κάθε αδυναμία  στον αγώνα της ζωής.
2ον) Η ευρωπαϊκή κοινότητα στον αγώνα της ζωής αποτελείται  από δύο παράγοντες: από την ενότητά της και από τα μέλη της.Δεν πρόκειται  για ένα σύστημα ενιαίο χωριστών τμημάτων , αλλά αποτελείται από ιδιαίτερα εθνικά κέντρα  και χαρακτήρες που συμβάλλονται  σε μια ευρωπαϊκή τάξη  για να επιτύχουν  μια ορισμένη ενέργεια Η άνθιση της ευρωπαϊκής ολότητας  μπορεί να πραγματοποιηθεί  και ν' αναπτυχθεί  μόνο με τη διατήρηση  των ιδιαιτέρων εθνικών χαρακτηριστικών των λαών της ηπείρου μας.Ο πολυποίκιλος  πλούτος  προ πάντων  των πνευματικών αξιών  μας αποτελεί  την ομορφότερη  εκδήλωση  του εσωτερικού κόσμου της ευρωπαϊκής ψυχής και ιδιοσυγκρασίας.
Όχι λιγότερο αποφασιστικός από τον πρώτο είναι και ο δεύτερος παράγων, της ύπαρξης  του συνόλου, της ύπαρξης δηλαδή  αυτής της  Ευρώπης.
Μεταξύ των δύο αυτών παραγόντων δημιουργείται μια τάση από την οποία  προκύπτει η ιδέα της κοινότητας.
3ον) Στην όψη του κοινού ζωτικού αγώνα της ευρωπαϊκής κοινότητας θέτουμε σαν μέτρο στην εξέλιξη όλων των ευρωπαϊκών φαινομένων που συντελούνται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους περί αγώνα της ζωής, ένα βασικό μέτρο που εκφράζεται σε δύναμη. Θετικές  μπορούν να θεωρηθούν όλες εκείνες οι! δυνάμεις που αποβλέπουν  στην ευρωπαϊκή συνένωση και συντελούν στην ενίσχυση της; συνολικής ευρωπαϊκής δύναμης· Αρνητικά είναι όλα εκείνα τα ρεύματα ττου τείνουν στη διάσπαση και συνεπώς στην καταστροφή  κατά τη κοινή αυτή πάλη. Και για την Ευρώπη ισχύει η αρχή ότι στην ενότητα βρίσκεται η πηγή για τη διατήρηση της ζωής. Όλοι οι Ευρωπαίοι πρέπει να κατανοήσουν, έχοντας υπόψη τους το ανατολικό μέτωπο και το ερυθρό τέρας της  Μόσχας, τον προδιαγεγραμμένο νόμο της δυναμικής ανάπτυξης που χαρακτηρίζει τις ομάδες εκείνες που μάχονται ένα κοινό ζωτικό αγώνα, να τον κατανοήσουν και μάλιστα σήμερα περισσότερο παρά άλλοτε ποτέ.: Μόνο η εσωτερική συνοχή συνεπάγεται μια σταθερή εξωτερική δύναμη. 
4ον) Η βασική αρχή της αριστοκρατικής επιλογής στη φύση που προέρχεται από τη διαφορά  των ανθρώπων, η αρχή αυτή που εφαρμόστηκε με επιτυχία ως  ιεραρχία στην Ιδεολογία της ισπανικής Φάλαγγας από τον γνωστό Ισπανό φιλόσοφο Κάστρο Ριάλ, είναι ένα γενικό δεδομένο των λαών. Ακριβώς στην αρχή αυτή οφείλεται το ότι η επίγνωση της ευρωπαϊκής ενότητας δεν μπορούσε ποτέ να προκαλέσει την ίδια αντίδραση σ' όλους τους ανθρώπους , όπως άλλωστε συμβαίνει και με  κάθε άλλη ιδέα. Μπορούμε να διακρίνουμε σχετικά τρεις  κατηγορίες ανθρώπων:
α) Εκείνους που αντιλαμβάνονται ολοκληρωτικά και υποστηρίζουν τις  νέες  αλήθειες.
β) Εκείνους που αντιδρούν  στις ιδέες αυτές.·
γ) Τις μεγάλες μάζες των λαών  που η στάση τους καθορίζεται  από τα ιθύνοντα στοιχεία.
5ον) Μιλήσαμε παραπάνω για το ότι ο άνθρωπος, διαφέροντας από τα άλλα όντα διαθέτει τη δυνατότητα της ελεύθερης θέλησης και της δημιουργικότητας, πράγμα που τον οδηγεί σε μια διαφορετική μορφή της; ομάδας που διεξάγει τον κοινό αγώνα της ζωής, στη μορφή της κοινωνίας. Η ελευθερία στη. θέληση επιτρέπει την αγωγή και διαπαιδαγώγηση της θέλησης των λαών. Η δημιουργικότητα όμως είναι η προϋπόθεση εκείνη που επιτρέπει στους καταλλήλους ανθρώπους να  υποδείξουν στη μεγάλη μάζα τον ορθό δρόμο και να δώσουν στη θέληση των εκατομμυρίων ανθρώπων την ωφέλιμη εκείνη ώθηση που είναι  η σκοπιμώτερη στον κοινό ζωτικό αγώνα.
Έτσι εκείνοι πού είναι επιφορτισμένοι με την πραγματοποίηση της ευρωπαϊκής ενότητας έχουν να επιτελέσουν μια κολοσσιαία αποστολή. Η αποστολή αυτή είναι: Διαπαιδαγώγηση της Ευρώπης και του πνεύματος των λαών της μέσα από το πλαίσιο της επίγνωσης της κοινότητας του ζωτικού αγώνα όλων των Ευρωπαίων!
6ον) Ξέρουμε ότι ορισμένοι κύκλοι ενός κοινωνικού στρώματος  που στερείται κάθε ενθουσιασμού στέκονται αδιάφοροι απέναντι στην ευρωπαϊκή Ιδέα, όπως αντιμετωπίζουν αδιάφοροι κάθε άλλη μεγάλη Ιδέα. Σε αντίθεση σ' αυτούς τους κύκλους, οι δυνάμεις εκείνες  ττου έχουν ένα υγιές ένστικτο βαδίζουν υπό το σύνθημα του παρόντος. Έτσι η Ευρώπη εκλεγεί μόνη της εκείνους που συμφωνεί με τη κλίση τους είναι οι καταλληλότεροι να επιτύχουν την ευρωπαϊκή ένωση. Αυτή είναι η αιώνια αρχή της  επιλογής στη φύση,
7ον) Θα έρθει  η ώρα όπου  η ευρωπαϊκή κοινότητα στον αγώνα της ζωής θ' αναγνωρισθεί γενικά στα δικαιώματα και στα καθήκοντα της  με τον ίδιο τρόπο όπως αναγνωρίζονται τα δόγματα μιας θρησκείας στην εποχή της ακμής της. Σήμερα στις  στιγμές αυτές της επαναστατικής της ανόδου ατό μεγαλείο της εμφανίζονται μέσα στη πάλη  οι δυνάμεις εκείνες που πιστεύουν βαθιά ,  σ' αυτή και γι αυτό είναι εντεταλμένες να δράσουν αργότερα στη πρώτη γραμμή. Ανάμεσα από τις τάξεις αυτές θα  ξεπηδήσουν οι άνδρες που εκτός από την αγάπη τους στο λαό  τους θα υποστηρίζουν  και θα εκπροσωπούν κάθε τι  που συντελεί στη διαμόρφωση και στη διατήρηση της πανευρωπαϊκής  κοινότητας.
Οι εκλεκτοί αυτοί της Ευρώπης δεν είναι φύσεις με χιμαιρικές  ιδέες και απεριόριστο εθνικιστικό πνεύμα , αλλά φανατικοί εθνικιστές που χάρη του λαού τους αφοσιώθηκαν στην Ευρώπη.Και στη περίπτωση αυτή   η σκληρότερη δοκιμασία της φύσης  είναι ο πόλεμος. 
Η φύση προτού αρχίσει  το μεγάλο κοινωνικό έργο  της Ευρώπης , θέλησε να υποβάλλει τους λαούς της σε μια τελευταία και σκληρή δοκιμασία , εφαρμόζοντας  τα  πιο αμείλικτα μέτρα και σταθμά.
Από τα λίγα αυτά διαφαίνονται  σε μεγάλες γραμμές  οι σχέσεις μεταξύ των φυσικών νόμων  που διέπουν τη ζωή των λαών και της ευρωπαϊκής ενότητας.
Στο Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο υπήρχαν νόμοι που δέσμευαν και τους δύο αντιπάλους  .Στον αγώνα κατά του Μπολσεβικισμού αυτό πια δεν ισχύει. Σ' αυτόν επικρατεί μονάχα η γυμνή δύναμη  χωρίς οίκτο και χωρίς διέξοδο. Το φαινόμενο αυτό που γνωρίσαμε  ολοζώντανο  στους μήνες που πέρασαν  από τις 22 Ιουνίου 1941 οδήγησε τη σκέψη και τη δράση   μας με την επιτακτική εκείνη δύναμη  της πραγματικότητας  στους μεγάλους και αιώνιους φυσικούς νόμους.
Το μέλλον ας μη σβήσει  ποτέ στη λήθη το δίδαγμα αυτό για να μπορούν οι μεταγενέστεροι να κατανοήσου   αυτό που είπε σε μας τους Ευρωπαίους το  πεπρωμένο κατά τις παρούσες στιγμές·  Ότι το ζωτικό αγώνα   κρίνει  όπως  και   τη γενική πάλη της  ανθρωπότητας μονάχα η σκληρότητα και η δύναμη. Προ παντός η ευρωπαϊκή νεολαία δεν πρέπει ποτέ να παραγνωρίσει στη συνείδηση της τη κυριαρχική θέση των φυσικών αυτών  δυνάμεων  και όταν ακόμα εγκολπωθεί πλούτο γνώσεων.Για  τους νέους ισχύει, σε μεγαλύτερο βαθμό, εκείνο  που είχε  απαιτήσει ο  Νίτσε Επαινετά είναι εκείνα που σκληραγωγούν τον άνθρωπο!
Οι φορείς του ευρωπαϊκού ζωτικού αγώνα  είναι υποχρεωμένοι ν' αυξήσουν κατά το  δυνατόν τις  αρετές αυτές σήμερα περισσότερο παρά άλλοτε, αφού ζούμε σε μια εποχή  όπου ρίπτονται οι κύβοι που κρίνουν γεγονότα παγκόσμιας σημασίας.
Μπροστά σε  μια παρόμοια αποστολή βρίσκεται και η σύμμαχος Ιαπωνία  στη πάλη της για την αποκατάσταση   της ζωτικής κοινότητας  σε  μια  μεγάλη  Ασία .Και γύρω από τα δύο αυτά συγκροτήματα του Τριμερούς συμφώνου αποκρυσταλλώνεται στα μάτια μας ένας νέος κόσμος.
Σε εκατοντάδες χιλιάδων ετών ο  άνθρωπος μπόρεσε ύστερα από ένα μακροχρόνιο αγώνα να εξυψωθεί  βαθμιαία  επάνω από τα ζώα .Για να μπορέσει να δημιουργήσει  τα πιο στοιχειώδη  εργαλεία και να γίνει κυρίαρχος  της φωτιάς που έθεσε στην υπηρεσία  του ζωτικού του αγώνα χρειάστηκε  να περάσουν μεγάλες εποχές. Μέχρι της  αρχής της νεοτέρας εποχής  δεν χρησιμοποιούσε στον αγώνα του παρά μονάχα τα βοηθητικά  εκείνα μέσα του περιβάλλοντός του που μπορούσε να προσπορισθεί από τα ζώα και τα φυτά. Πριν από λίγα σχετικά χρόνια κατόρθωσε να εξαγάγει από το πετρέλαιο  και τον άνθρακα ενέργειες που με τη  βοήθεια της ατμομηχανής και του  ηλεκτρισμού μπόρεσε να  μετατρέψει σε  κολοσσιαίες  φυσικές δυνάμεις  και να τις εκμεταλλευτεί   τεχνικά.   Έτσι ο άνθρωπος  έγινε στη πραγματική σημασία της λέξης κυρίαρχος της γης  και μπόρεσε να πραγματοποιήσει μια αληθινά επαναστατική μεταβολή στην ιδέα  του χρόνου  και του χώρου.   
Στη  μοιραία και αναγκαία αυτή τάση  για τη προμήθεια των πρώτων αυτών υλών και την κατοχή των πλουτοπαραγωγικών  πηγών των νέων ενεργειών , το ένστικτο της αυτοσυντήρησης των νέων λαών έλαβε μια  πρόσθετη και εξαιρετική προώθηση. 
Έτσι  σήμερα εμείς οι Ευρωπαίοι  βρισκόμαστε  μέσα σε ένα κόσμο επαναστατισμού όπου λαμβάνουν χώρα  καταρρεύσεις καταστάσεων    και  γεννήσεις νέων  σε μια έκταση άγνωστη ως τώρα .Το προμηθεϊκό πνεύμα της ανθρωπότητας μπόρεσε να θέσει  στην υπηρεσία του ζωτικού του αγώνα  τεχνικά μέσα  σε μια πρωτοφανή έκταση.
Και μέσα στη θύελλα αυτή ένα σκοπό έχουμε, ν' αναγείρουμε την Ευρωπαϊκή κοινότητα  σύμφωνα με τους αμετάβλητους  και αιώνιους νόμους  της φύσης έχοντας υπόψη  μας την αποστολή  μας και πιστεύοντας  ακράδαντα στη δύναμή μας. Η νέα αυτή τάξη  θα περιλαμβάνει όλους τους αφυπνισμένους ευρωπαϊκούς λαούς , θα προστατεύει την ύπαρξή τους, θα εξυψώσει το βιοτικό επίπεδο των εκατομμυρίων των και θα χαρίσει σ' αυτούς χάρις στο συνδυασμό όλων των ικανοτήτων  και των δυνάμεών των λαών  , τους  καρπούς εκείνους που μπορούν να προκύψουν μονάχα από τη κοινή ευρωπαϊκή συνεργασία. Και τότε πια  από τη κοινή αυτή  βάση της Ευρωπαϊκής ζωής θα εκπηδήσει το αθάνατο εκείνο φως της δημιουργικής ακτινοβολίας που έξω από τη πάλη και τη διένεξη της αγωνιστικής μας ζωής θα θεραπεύσει σαν μια εξευγενιστική δύναμη τις πληγές του αγώνα και θα  φωτίσει τους μεγάλους μας σκοπούς.Και το φως αυτό θα είναι η  ευρωπαϊκή Τέχνη. 
Πολεμούμε σήμερα για να δώσουμε στην οικογένεια των ευρωπαϊκών λαών τη διαρκή  εκείνη ενότητα χάρις στην οποία  ζωτικός αγώνας όλων των Ευρωπαίων μπορεί να διεξαχθεί με τη μεγαλύτερη επιτυχία. Μ' αυτό το τρόπο η κοινότητα αυτή δεν πρόκειται μονάχα να διατηρηθεί και να παγιωθεί αλλά προ πάντων να εκπληρώσει νικηφόρα τη μεγάλη της πνευματική αποστολή που έχει αναλάβει.

(επιστροφή)

ΧΑΝΣ ΜΠΑΙΡ: ΕΥΡΩΠΗ ΕΝΑ ΕΝΙΑΙΟ ΣΥΝΟΛΟ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΖΩΤΙΚΟ ΑΓΏΝΑ

Από τώρα νοιώθουν οι ευρωπαϊκοί λαοί ότι αποτελούν μια πνευματική κοινότητα που ίσως η πιο ευγενική της εκδήλωση να βρίσκεται στο γενικό θαυμασμό και την εκτίμηση που περιβάλλουν σ' ολόκληρη την ήπειρο μας τις μεγαλοφυΐες της σκέψης, των χρωμάτων και της μουσικής, τους μεγάλους αυτούς που είχαν το αμοιβαίο συναίσθημα της αλληλοσυμπλή­ρωσης και που εξουδετερώνοντας τόπο και χρόνο έσφιγγαν ο ένας το χέρι του άλλου σ' ένα αδιάσπαστο δεσμό. Η ελληνική φιλοσοφία, η ισπανική ζωγραφική, η ιταλική Αναγέννηση, η γαλλική μαθηματική επιστήμη, οι Γερμανοί κλασσικοί  όλες αυτές είναι εκδηλώσεις που κινούν το θαυμασμό ολόκληρης της Ευρώπης, η οποία τις θεωρεί σαν βλάστηση κοινών ριζών και εκλάμψεις κοινών προϋποθέσεων. Για πρώτη φορά στις ημέρες μας μια πανίσχυρη θέληση έθεσε την πανευρωπαϊκή αυτή πνευματική κοινότητα μπροστά στο δίλημμα; Ή να συσφιχθεί σε ένα ενιαίο σύνολο ενός κοινού ζωτικού αγώνα ή να καταρρεύσει, ή να παλέψει με ενωμένες δυνάμεις ή διαιρεμένη να πέσει θύμα της καταστροφής. Σ' εμάς τους νέους, ανατέθηκε η βαρεία για τις ερχόμενες δεκαετίες ιστορική αποστολή να διαμορφώσουμε μια σταθερή ζωτική κοινότητα, βγαλμένη από τη σημερινή αποφασιστική πάλη, που διεξάγει η Ευρώπη για την ύπαρξή της.

Το αιώνιο πεπρωμένο μας τοποθέτησε σε μια εποχή που έχει ίσως μεγαλύτερη σπου­δαιότητα στην πανευρωπαϊκή Ιστορία και από αυτό ακόμα το κοσμοϊστορικό γεγονός της εμφάνισης του Χριστιανισμού στον αρχαίο κόσμο. Ίσως για μας που είμαστε εντολοδόχοι μιας τόσο βαριάς αποστολής να είναι αναγκαία ·προϋπόθεση η αναγνώριση των πνευματικών στοιχείων που διέπουν τη γέννηση της νέας αυτής εποχής, γιατί μονάχα με τον τρόπο αυτό θα μπορέσουμε να συλλάβουμε τους βαθύτερους νόμους του τόσο εξαιρετικού αυτού φαινομένου της Ιστορίας μας.

Ας συγκεντρώσουμε λοιπόν τη σκέψη μας γύρω στους εσωτερικούς νόμους εκείνους που επιδρούν πάνω στα Ιστορικά γεγονότα και που άλλωστε αποτελούν το βάθρο, πάνω στο οποίο θα δημιουργηθεί η νέα ευρωπαϊκή κοινή τάξη πραγμάτων. Περιληπτικά μπορούμε να τους διατυπώσουμε σε δυο φράσεις : 

Πρώτο: 

Η ισχυρότερη δύναμη στη ζωή των λαών είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και του πολλαπλασιασμού. 

Δεύτερο: 

Ο μόνος τρόπος που επιτρέπει την ανάπτυξη του ένστικτου της αυτοσυντήρησης είναι ο αγώνας που κυριαρχεί σ' ολόκληρο τον κόσμο των ζωντανών όντων. Ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να επιφέρει καμιά αλλοίωση στους νόμους αυτούς της φύσης. Καμιά Ιδεολογία και καμιά αντίσταση δεν μπορούν να τους κλονίσουν. Οι νόμοι αυτοί διέπουν τον αγώνα ζωής των ατόμων και των λαών. Αυτοί κυβερνούν τη φύση πού είναι ένα ζωντανό σύνολο όπως απέδειξε πειστικά ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Έρνστ Κρηκ στον περασμένο αιώνα. 

Ας εξετάσουμε όμως το ζήτημα πιο λεπτομερειακά, 

1ον) Κάθε φυτό και κάθε ζώο υπακούει στο πανίσχυρο ένστικτο της αυτοσυντή­ρησης και του πολλαπλασιασμού και δεν ζει παρά σ' ένα διαρκή αγώνα. Το έδαφος όπου ριζώνουν τα φυτά, δεν περιέχει παρά μονάχα μια ορισμένη και όχι ανεξάντλητη ποσότητα των θρεπτικών ουσιών που χρειάζεται ο φυτικός κόσμος για ν' αναπτυχθεί. Κι' ωστόσο τα φυτά που φυτρώνουν και τρέφονται από τη γη είναι άπειρα. Το ένα κατορθώνει να εξασφαλίσει τις ουσίες που έχει ανάγκη για να εξελιχθεί, το άλλο πάλι όχι. Άλλα ανθίζουν και άλλα μαραίνονται. Τα δυνατότερα από τα φυτά μεγαλώνουν από το οξυγόνο που αναπτύσσεται από τα σαπισμένα φυτά και είναι αποθηκευμένο μέσα στη γη. Έτσι και στα φυτά η ζωή πηγάζει από ένα αιώνιο αγώνα. Αλλά και στα ζώα επικρατούν ol ίδιοι κανόνες. Κάθε τι που ζει βρίσκεται σε ακατάπαυστο αγώνα. Κι' αφού ο άνθρωπος περιλαμβάνεται στον κόσμο των όντων της φύσης δεν μπορεί παρά να υποκύψει στους ίδιους και αμετάβλητους αυτούς νόμους. 

Η ανθρωπότητα αναπτύχθηκε ακριβώς στον αιώνιο αυτό αγώνα. Και στη περίπτωση των ανθρώπων τα πάντα κρίνονται από τη φυσιολογική εκείνη νομολογία που ανέκαθεν και σε συνεχή θα λέγαμε πειράματα βοήθησε να νικήσει το φυσικότερο δικαίωμα του ανθρώπου: το δικαίωμα του να κριθεί η τύχη του από τον αγώνα. Και το δικαίωμα αυτό, όταν το κρίνουμε από τη σκοπιά της παγκόσμιας Ιστορικής διάρκειας, συμπίπτει με το δικαίωμα της Ικανότητας. Δε θριαμβεύει μονάχα ο ισχυρότερος, αλλά ταυτόχρονα ο γενναιότερος και εκλεκτότερος. Ο εξασθενισμένος με το άρρωστο σώμα και ο ψυχικά εκφυλισμένος διανοούμενος δεν μπορεί να ζήσει και σύμφωνα με τους αμείλικτους Ιστορικούς νό­μους, καταστρέφεται. 

2ον) Ο αγώνας της φύσης δε διεξάγεται ποτέ από μεμονωμένα όντα, αλλά πάντοτε από ομάδες, ζωικού και φυτικού χαρακτήρα, ή από φυλές και ανθρώπινες κοινότητες. Το άτομο αγωνίζεται πάντοτε ως εκπρόσωπος μιας μεγαλύτερης ομάδας και ποτέ ως αυτούσια μονάδα. Η διαπίστωση αυτή είναι βασική γιατί μεταβάλλει ολό­τελα τις παλιές θεωρίες περί του αγώνα της ζωής. Η λιμπεραλιστική Ιδεολογία του αυτόνομου χωριστού όντος δεν αντα­ποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όσο μπορούμε να παρακολουθήσουμε τον άνθρωπο στην προϊστορική εποχή, πουθενά δεν τον βρίσκουμε μεμονωμένο. Σχετικά είναι χαρακτηριστική η εξεύρεση προϊστορικών τάφων σε μεγάλες σειρές. Εξ άλλου αυτή και μόνο η κλίση του για αυτοσυντήρηση και διαιώνιση δεν μπορεί να του επιτρέψει να ζήσει περισσότερο από μια γενεά παρά μονάχα σε συμβίωση με ένα άλλο ον. Στο σημείο αυτό βρισκόμαστε σε μια αγεφύρωτη αντίθεση με το λιμπεραλισμό και τη θεωρία της αυτάρκειας του ατόμου που διακήρυξε. Η διαπίστωση ότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν μπορεί να εκπληρωθεί παρά μονάχα όταν τα όντα ζουν σε μεγαλύτερες ομάδες, μας οδηγεί σε μια έννοια που θα θέλαμε σήμερα για πρώτη φορά να προσθέσουμε στο οικοδόμημα της ευρωπαϊκής σκέψης: Πρόκειται περί της έννοιας της ενότητας για τον αγώνα της ζωής. 

3ον) Το αριθμητικό μέγεθος των μονάδων που διεξάγουν ενωμένες τον ζωτικό αγώνα μπορεί να είναι διάφορο. Πολλές φορές παρατηρείται προ παντός μεταξύ των ανθρώπων, με την ένωση μικρότερων ομάδων, μια επέκταση σε άλλες μεγαλύ­τερες. Φαίνεται πως το κίνητρο κάθε μιας τέτοιας συνένωσης είναι η σκοπιμότητα στη διεξαγωγή του αγώνα της ζωής και μάλιστα με επιδίωξη μιας ηγεσίας που να παρέχει δυνατότητες μεγαλύτερης επιτυχίας. Αν το κίνητρο αυτό επενεργεί συνειδητά ή ασυνείδητα, αυτό δεν έχει σημασία για τη μελέτη μας. 

4ον) Μολονότι το μέγεθος των ομάδων παρουσιάζει διάφορές μεγάλες, ωστόσο οι νόμοι που τις διέπουν είναι αμετάβλητοι και σταθεροί. Οι νόμοι αυτοί διέπουν: α) τη δύναμη και β) την εσωτερική σύνθεση των ομάδων στο ζωτικό τους αγώνα. 

α) Όπως η δύναμη στην άψυχη φύση, έτσι και στις ομάδες των ζωντανών όντων δεν μπορεί να φθάσει το ανώτατο όριο εξωτερικής επενεργείας της παρά μονάχα με την εσωτερική συνοχή. Αντίθετα η διάσπαση προκαλεί φυγοκεντρικά χωριστά ρεύματα που συνεπάγονται αιώνια αδυνα­μία. Από Ιστορικής άποψης, η ενότητα και η συνοχή των δυνάμεων μιας ομάδας ενωμένης στον αγώνα της ζωής αποτελούν πάντοτε μια βάση ανόδου, η εσωτερική διάσπαση πάλι επιφέρει πάντοτε την κατά­πτωση. Στις ομάδες λοιπόν Ισχύει ο νόμος της ενίσχυσης: Από την εσωτερική συνοχή πηγάζει εξωτερική δύναμη και αντίστροφα! 

β) Η συνοχή πρέπει προ πάντων να νοηθεί σαν κατευθυντήριο μέτρο της θέλη­σης και των επιθυμιών που πηγάζουν από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και ακτινοβολούν προς τον εξωτερικό μας κόσμο και οδηγούν ύστερα σε ορισμένες ενιαίες μορφές. Το μέτρο αυτό όμως δεν οδηγεί ούτε και στη ζωική ακόμα ομάδα στην ενιαιοποίηση όλων των μελών, σύμφωνα με την αρχή της εσωτερικής υφής των χημικών στοιχείων. Είναι γνωστό ότι και τα ζώα εμφανίζουν πολυποίκιλα και διάφορα είδη. Έτσι μπορούμε να διατυπώσουμε την αρχή ότι στον άνθρωπο και στα ζώα συνενώνονται διάφορες δυνάμεις, για την πραγματοποίηση ενιαίων ενεργειών. 

5ον) Η διαφορά που χαρακτηρίζει τα μέλη της ομάδας δεν είναι μονάχα διαφορά στις κλίσεις, αλλά και στην αξία. Μέτρον αξίας στην περίπτωση αυτή είναι η διαφορά ικανότητας του καθενός μέλους στον κοινό ζωτικό αγώνα όλων. Ολόκληρη η φύση στηρίζεται στην αριστοκρατική αυτή αρχή της εκλεκτικότητας. 

6ον) Και κάτι άλλο βασικό: Σε μια τέτοια ομάδα που διεξάγει από ,κοινού τον αγώνα της ζωής, τα μεμονωμένα μέλη δεν εξαρτώνται μονάχα από την ύπαρξη της ολότητας άλλα και γενικότερα συμμετέχουν στις διακυμάνσεις της αυξανόμενης ή μειούμενης δύναμης του συνόλου. Γι' αυτό το καθένα μέλος χωριστά μονάχα τότε μπορεί να ωφεληθεί όταν συμβαδίζει και συνεργάζεται με την ενεργητικότητα στην ομάδα όπου ανήκει. Το πλεονέκτημα της ολότητας είναι και πλεονέκτημα του κάθε ατόμου και αντίθετα κάθε τι το μειονεκτικό απειλεί ολόκληρο το σύνολο. 

7ον) Μια ομάδα πού διεξάγει κοινό βιωτικό αγώνα, αναγνωρίζεται ασφαλέστερα απ' έξω παρά από μέσα. Προ πάντων στα σύνορα της που έρχεται σε άμεση επαφή με τις αντίπαλες δυνάμεις, νοιώθει ·πιο συνειδητά την ενότητα της. 

8ον) Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που είναι προικισμένο με τα προμηθεϊκά χαρίσματα. Μονάχα ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα με ελεύθερη θέληση και δημιουργικό πνεύμα να διαμορφώσει Ιστορία και ν' αναπτύξει ένα είδος ομάδας που ταιριάζει μονάχα σ' αυτόν, κάτι που δε γνωρίζει ούτε το ζώο ούτε το φυτό: Είναι η κοινότητα που προκύπτει από την Ιστορία και τη δημιουργική του δύναμη της διαμόρφωσης της ομάδας του κοινού βιοτικού αγώνα. 

Η κοινότητα αυτή στον άνθρωπο, που όπως τονίσαμε, είναι η εξύψωση της ομάδας του κοινού ζωτικού αγώνα, διέπεται από τη φυσιολογική της πλευρά, από τους ίδιους κανόνες που Ισχύουν και στις ομάδες των άλλων όντων. Βέβαια στην ανθρώπινη κοινότητα έχουν διαφορετική εκδήλωση που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα το παρόμοιο και που δεν εμφανίζεται παρά μονάχα στον άνθρωπο. Κι' αυτό γιατί ο άνθρωπος διαθέτει την ικανότητα της αυτόβουλης ενέργειας. 

Ποια σημασία έχουν όμως τα οκτώ αυτά βασικά πορίσματα από τις παρατηρήσεις των φαινομένων στη ζωή των φυτών, των ζώων και προ πάντων του ανθρώπου για την συνένωση της Ευρώπης; 

Η κατηγορηματική απάντηση στο ερώτημα αυτό μπορεί να δοθεί αμέσως και να διατυπωθεί σε μια και μόνο φράση: Η Ευρώπη είναι μια ομάδα που έχει να διεξαγάγει ένα κοινό αγώνα ζωής κι' έτσι είναι ενωμένη στον κοινό αυτό αγώνα! 

Η ευρωπαϊκή Ιστορία δεν είναι παρά η ελεύθερη επιρροή των δυνάμεων σε πάλη για την εξεύρεση της μορφής που γεννιέται σήμερα. 

Τώρα για πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή Ιστορία των τριών χιλιάδων ετών εμφανίστηκε η Ευρώπη ως πραγματικότητα στη συνείδηση μας. Αν ρίξουμε μια ματιά προς τα πίσω, τότε θα αντιληφθούμε ξαφνικά τις τρεις χιλιετηρίδες σαν κάτι ενιαίο στις γενικές τους γραμμές, δηλ. κάτι το ευρωπαϊκό. Οι μεγαλοφυΐες της πολιτικής, οι άφθαστοι ήρωες των πολέμων και τα μεγάλα πνεύματα της διανόησης, της τέχνης και της επιστήμης που συναντούμε στο δρόμο της ζωής της ηπείρου .μας από την πρώτη Ελληνική Ολυμπιάδα μέχρι των ήμερων μας και από τη μάχη του Μαραθώνα μέχρι τη σκληρή σημερινή πάλη στο ανατολικό μέτωπο — όλα αυτά είναι δυνάμεις μιας ενιαίας Ιστορικής εξέλιξης, δυνάμεις που παρ' όλες τις εξωτερικές διαφορές είναι κοινοί πλίνθοι του οικοδομήματος της Ευρώπης! 

Η αναγνώριση μεγάλων αληθειών απαιτεί μεγάλα χρονικά διαστήματα για να ωρίμαση. Όπως χρειάστηκε να επιτελέσει μια χρονικά μεγάλη εξέλιξη ο άνθρωπος προτού αντιληφθεί τη σχέση μεταξύ τοκετού και αναπαραγωγής ή όπως ήταν ανάγκη να περάσουν πολλοί αιώνες έως ότου γίνει αντιληπτή η αξία και η φύση του εθνικού χαρακτήρα των λαών, Έτσι και η επίγνωση τής Ευρωπαϊκής κοινότητας στον αγώνα της ζωής μπόρεσε να γίνει αντιληπτή στο μέγεθος της σιγά σιγά και με το πέρασμα των αιώνων.

Ήδη ο Πλάτων είχε μιλήσει περί Ευρώπης. Και ύστερ' απ' αυτόν πολλοί άλλοι μπόρεσαν να διακρίνουν το υπόγειο ρεύμα πού κυλούσε κάτω από τα κύματα που συγκλόνιζαν την επιφάνεια της Ευρώπης. Σε στιγμές μεγάλου κινδύνου οι λαοί ενώθηκαν σε καινή άμυνα. Μετά το πέρασμα όμως του κινδύνου χωρίζονταν και πάλι για ν' αρχίσουν τους πολέμους τους, ο ένας εναντίον του άλλου. (Συνέχεια και τέλος)