Προηγούμενο
Η κλειστή πόρτα της αίθουσας συσκέψεων δεν είναι δυνατό να συγκρατήσει το ξέσπασμα του Φύρερ όση ώρα κατηγορεί τους στρατηγούς του για προδοσία, ομολογώντας ουσιαστικά, ότι το τέλος είναι πολύ κοντά. Όλοι όσοι βρίσκονται στο προθάλαμο έχουν τη δυνατότητα να διαμορφώσουν πλήρη σχεδόν εικόνα των όσων συζητούνται στη διπλανή αίθουσα. Κάποια στιγμή η πόρτα ανοίγει, ο κόσμος αρχίζει να βγαίνει από μέσα και η συσσωρευμένη ένταση της αίθουσας διαχέεται ανεξέλεγκτα παντού γεμίζοντας με απόγνωση τους έγκλειστους του καταφυγίου στρατιωτικούς και πολίτες. Οι αποσπασματικές περιγραφές συναισθηματικά φορτισμένες με αποκορύφωμα την απόφαση του Φύρερ να υπερασπιστεί τη Πρωτεύουσα μέχρι τέλους γίνονται το μοναδικό θέμα συζήτησης και οι πρώτες αναφορές αρχίζουν να ταξιδεύουν μέσα από τα τηλεφωνικά καλώδια.[1] Από τους πρώτους ο Fegelein καλεί τηλεφωνικά το Himmler για να αναφέρει.
Περισσότερο έκπληκτος για τις κατηγορίες που ο Φύρερ αποδίδει στα S.S. παρά για την απόφαση του να παραμείνει και να πεθάνει στο Βερολίνο ο Himmler ξεσπά:
-Έχουν τρελαθεί όλοι στο Βερολίνο... Ο Φύρερ ισχυρίζεται ότι τον εγκατέλειψαν και αυτά ακόμη τα S.S. Εγώ έχω στη διάθεσή μου τη προσωπική μου φρουρά που απαρτίζεται από 600 άνδρες στο μεγαλύτερο μέρος τους τραυματίες ή στο στάδιο της ανάρρωσης. Τί πρέπει να κάνω;
Ο Gottlob Berger, έχει ήδη έτοιμη την απάντηση:
-Η θέση σας είναι στο Βερολίνο. Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να κρατάτε για τον εαυτό σας τους άνδρες σας την στιγμή που ο Φύρερ προτίθεται να παραμείνει στο Βερολίνο. Εγώ θα πάω στο Βερολίνο. Είναι υποχρέωσή σας να έλθετε και σεις.
180-1Με τη σειρά του, ο αναστατωμένος για τα όσα πληροφορείται Ράιχσφφύρερ τηλεφωνεί αμέσως στο Χίτλερ και τον ικετεύει να μην χάσει τις ελπίδες του. Ο ίδιος υπόσχεται να του στείλει αμέσως επίλεκτα στρατεύματα SS.
Ο Κάιτελ παραμένει στην αίθουσα . Ακολουθώντας όλους τους τύπους ζητά την άδεια να αναφερθεί στο Φύρερ στα πλαίσια μιας άτυπης αλλά σύντομης ακρόασης παρουσία του Γιοντλ. Ο Χίτλερ συγκατατίθεται και η πόρτα ξανακλείνει.
Παίρνοντας το λόγο και χρησιμοποιώντας τη γλώσσα και τη λογική του στρατιώτη, ο Κάιτελ επιχειρεί , αφήνοντας στην άκρη το παρελθόν να αναδείξει τα βασικά προβλήματα που προκύπτουν από την απόφαση του Φύρερ να παραμείνει και να δώσει τη μάχη του υπερασπιζόμενος τη πρωτεύουσα του Ράιχ. Παραδέχεται ότι το Βερολίνο από μία άποψη καθαρά στρατιωτική, είναι καταδικασμένο, μια που οι όποιες δυνάμεις γύρω από αυτό δεν έχουν ούτε το χρόνο ούτε τα μέσα να αποτρέψουν τη κύκλωση που μεθοδεύει ο εχθρός.Το Βερολίνο δεν μπορεί να θεωρηθεί οχυρό ούτε διαθέτει την υποδομή να αντέξει σε μια πολιορκία. Πριν λοιπόν το Βερολίνο μεταβληθεί σε ένα πραγματικό πεδίο μάχης συσσωρεύοντας περισσότερα ερείπια, περισσότερη δυστυχία και περισσότερους νεκρούς πρέπει να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για το τερματισμό του πολέμου. Αυτές οι διαδικασίες δεν μπορούν να ξεκινήσουν όσο ο Φύρερ παραμένει στη Πρωτεύουσα διατρανώνοντας τη θέλησή του να δώσει εκεί τη τελευταία μάχη. Το πρώτο δίλημμα που αναφύεται μέσα σε στενά χρονικά πλαίσια είναι αδυσώπητο . Πρέπει ή όχι να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις με τον εχθρό; Και αν ναι από που θα πρέπει να ξεκινήσουν; Από το Βερολίνο ή από το Berchtesgaden.
Ο Φύρερ τον διακόπτει:
Ο Κάιτελ αρνείται .
-Δεν πρόκειται να φύγω για το Berchtesgaden δίχως εσάς.
Ο Χίτλερ επιμένει στην αρχική του απόφαση. Αναγνωρίζει ωστόσο ότι η παραμονή του στο Βερολίνο μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στη διοίκηση των στρατευμάτων που ακόμα πολεμούσαν γι αυτό καλεί το Κάιτελ μαζί με το Γιοντλ και το Μπόρμαν να φύγουν αμέσως για το Berchtesgaden όπου ο Κάιτελ θα αναλάβει αμέσως την ηγεσία των ενόπλων Δυνάμεων και ο Γκαίριγκ που ήδη βρισκόταν εκεί , με όλο το κύρος που το έδινε ο τίτλος του εκπροσώπου του Φύρερ θα διευθετήσει τα πολιτικά θέματα. «Επτά χρόνια, διαμαρτυρήθηκε ο Κάιτελ δεν έχω αρνηθεί ούτε μια φορά να υπακούσω μία σας διαταγή' όμως αυτή τη διαταγή δεν θα την εκτελέσω. Δεν μπορείτε να εγκαταλείψετε την Βέρμαχτ αυτή τη στιγμή. [5]
Όμως ο Χίτλερ, αυτός ο κουρασμένος ψυχικά και σωματικά ηγέτης είναι αμετάπειστος.
-Έχω ήδη πάρει την απόφασή μου . Δεν πρόκειται να εγκαταλείψω το Βερολίνο. H θα νικήσω αυτή την μάχη για τη πρωτεύουσα του Ράιχ ή θα πέσω σαν σύμβολο του Ράιχ. .....
Φαίνεται ότι κατά τη διάρκεια εκείνης της συζήτησης ο Φύρερ εΙπε:
«-Όταν θα φθάσουμε σε διαπραγματεύσεις ο Γκαίριγκ είναι σε θέση να τα καταφέρει καλύτερα από μένα.»[6]
Η φράσις του αυτή αποτελεΙ τον ακρογωνιαίο λίθο της «προδοσίας» του αρχηγού της Λουφτβάφφε.
Ο Κάιτελ , όπως και οι περισσότεροι Στρατηγοί αγνοούν ότι η Πρωτεύουσα έχει ήδη κυκλωθεί από τον εχθρό που ήδη ελέγχει τις κεντρικές αρτηρίες Βερολίνο -Δρέσδη,Βερολίνο- Στεττίνο και Βερολίνο -Stralsund .... [ 8]
Μετά από την θυελλώδη εκείνη στρατιωτική σύσκεψη ο Χίτλερ αναζητά λίγη ηρεμία. Καλεί τηλεφωνικά το Γκαίμπελς στο Υπουργείο εκφράζοντας την επιθυμία να τον επισκεφτούν η γυναίκα και τα παιδιά του και στη συνέχεια ζητά να συναντήσει τις γραμματείς του, που παρέμεναν ακόμη στο μπούνκερ. τη Gerda Christian και τη Traudl Junge καθώς και την διαιτολόγο του Constanze Manzialy. Παρουσία της Εύας Μπράουν τις διατάσσει:
-Κυρίες ετοιμασθείτε γρήγορα. Σε μια ώρα ένα αεροπλάνο θα σας παραλάβει για να σας μεταφέρει στο Νότο. Το παν έχει χαθεί, οριστικά έχει χαθεί.Μεγάλη σιωπή. Έπειτα η Εύα Μπράουν τον πλησιάζει και του λέει:
-Το ξέρεις πολύ καλά ότι εγώ παραμένω μαζί σου. Γιατί ζητάς λοιπόν να με διώξεις; Οι Γραμματείς και η μαγείρισσα συμφώνησαν δίχως πρώτα να συνεννοηθούν.
Η κλειστή πόρτα της αίθουσας συσκέψεων δεν είναι δυνατό να συγκρατήσει το ξέσπασμα του Φύρερ όση ώρα κατηγορεί τους στρατηγούς του για προδοσία, ομολογώντας ουσιαστικά, ότι το τέλος είναι πολύ κοντά. Όλοι όσοι βρίσκονται στο προθάλαμο έχουν τη δυνατότητα να διαμορφώσουν πλήρη σχεδόν εικόνα των όσων συζητούνται στη διπλανή αίθουσα. Κάποια στιγμή η πόρτα ανοίγει, ο κόσμος αρχίζει να βγαίνει από μέσα και η συσσωρευμένη ένταση της αίθουσας διαχέεται ανεξέλεγκτα παντού γεμίζοντας με απόγνωση τους έγκλειστους του καταφυγίου στρατιωτικούς και πολίτες. Οι αποσπασματικές περιγραφές συναισθηματικά φορτισμένες με αποκορύφωμα την απόφαση του Φύρερ να υπερασπιστεί τη Πρωτεύουσα μέχρι τέλους γίνονται το μοναδικό θέμα συζήτησης και οι πρώτες αναφορές αρχίζουν να ταξιδεύουν μέσα από τα τηλεφωνικά καλώδια.[1] Από τους πρώτους ο Fegelein καλεί τηλεφωνικά το Himmler για να αναφέρει.
Περισσότερο έκπληκτος για τις κατηγορίες που ο Φύρερ αποδίδει στα S.S. παρά για την απόφαση του να παραμείνει και να πεθάνει στο Βερολίνο ο Himmler ξεσπά:
-Έχουν τρελαθεί όλοι στο Βερολίνο... Ο Φύρερ ισχυρίζεται ότι τον εγκατέλειψαν και αυτά ακόμη τα S.S. Εγώ έχω στη διάθεσή μου τη προσωπική μου φρουρά που απαρτίζεται από 600 άνδρες στο μεγαλύτερο μέρος τους τραυματίες ή στο στάδιο της ανάρρωσης. Τί πρέπει να κάνω;
Ο Gottlob Berger, έχει ήδη έτοιμη την απάντηση:
-Η θέση σας είναι στο Βερολίνο. Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να κρατάτε για τον εαυτό σας τους άνδρες σας την στιγμή που ο Φύρερ προτίθεται να παραμείνει στο Βερολίνο. Εγώ θα πάω στο Βερολίνο. Είναι υποχρέωσή σας να έλθετε και σεις.
Όμως ο Himmler δεν είχε καμία διάθεση να πεθάνει με το Χίτλερ στη Πρωτεύουσα . Είχε λάβει επιτέλους την απόφαση να πάρει στα χέρια του την εξουσία και να ξεκινήσει σοβαρές διαπραγματεύσεις με τον Κόμη Bernadotte . Εκείνο το ίδιο απόγευμα ο Schellenberg είχε σταλεί στο Bernadotte για να του ανακοινώσει την απόφαση του Himmler .[2]
180-1Με τη σειρά του, ο αναστατωμένος για τα όσα πληροφορείται Ράιχσφφύρερ τηλεφωνεί αμέσως στο Χίτλερ και τον ικετεύει να μην χάσει τις ελπίδες του. Ο ίδιος υπόσχεται να του στείλει αμέσως επίλεκτα στρατεύματα SS.
Ο Κάιτελ παραμένει στην αίθουσα . Ακολουθώντας όλους τους τύπους ζητά την άδεια να αναφερθεί στο Φύρερ στα πλαίσια μιας άτυπης αλλά σύντομης ακρόασης παρουσία του Γιοντλ. Ο Χίτλερ συγκατατίθεται και η πόρτα ξανακλείνει. Παίρνοντας το λόγο και χρησιμοποιώντας τη γλώσσα και τη λογική του στρατιώτη, ο Κάιτελ επιχειρεί , αφήνοντας στην άκρη το παρελθόν να αναδείξει τα βασικά προβλήματα που προκύπτουν από την απόφαση του Φύρερ να παραμείνει και να δώσει τη μάχη του υπερασπιζόμενος τη πρωτεύουσα του Ράιχ. Παραδέχεται ότι το Βερολίνο από μία άποψη καθαρά στρατιωτική, είναι καταδικασμένο, μια που οι όποιες δυνάμεις γύρω από αυτό δεν έχουν ούτε το χρόνο ούτε τα μέσα να αποτρέψουν τη κύκλωση που μεθοδεύει ο εχθρός.Το Βερολίνο δεν μπορεί να θεωρηθεί οχυρό ούτε διαθέτει την υποδομή να αντέξει σε μια πολιορκία. Πριν λοιπόν το Βερολίνο μεταβληθεί σε ένα πραγματικό πεδίο μάχης συσσωρεύοντας περισσότερα ερείπια, περισσότερη δυστυχία και περισσότερους νεκρούς πρέπει να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για το τερματισμό του πολέμου. Αυτές οι διαδικασίες δεν μπορούν να ξεκινήσουν όσο ο Φύρερ παραμένει στη Πρωτεύουσα διατρανώνοντας τη θέλησή του να δώσει εκεί τη τελευταία μάχη. Το πρώτο δίλημμα που αναφύεται μέσα σε στενά χρονικά πλαίσια είναι αδυσώπητο . Πρέπει ή όχι να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις με τον εχθρό; Και αν ναι από που θα πρέπει να ξεκινήσουν; Από το Βερολίνο ή από το Berchtesgaden.
Ο Φύρερ τον διακόπτει:
Όπως είχε συμβεί πολύ συχνά στο παρελθόν, ο Χίτλερ με διέκοψε λίγο μετά τα πρώτα μου λόγια και είπε: «Γνωρίζω ήδη τι θα μου πείτε:« Η απόφαση πρέπει να ληφθεί τώρα! »Έχω ήδη αποφασίσει: Ποτέ δεν θα εγκαταλείψω το Βερολίνο. Θα υπερασπιστώ την πόλη μέχρι τη τελευταία μου πνοή . Είτε θα διευθύνω τη μάχη για την πρωτεύουσα του Ράιχ - στη περίπτωση που ο Wenck θα συγκρατήσει τους Αμερικανούς πίσω από τις πλάτες μου πετώντας τους πίσω στον Έλβα - ή θα χαθώ με τα στρατεύματά μου στο Βερολίνο, υπερασπιζόμενος το σύμβολο του Ράιχ! [3]Του είπα ξεκάθαρα -συνεχίζει ο Κάιτελ ότι κάτι τέτοιο ήταν τρέλα και ότι στην παρούσα κατάσταση ήμουν υποχρεωμένος να του ζητήσω να πετάξει μαζί μου,εκείνη την ίδια νύχτα στο Berchtesgaden γιατί μόνο με το τρόπο αυτό μπορούσε να διασφαλιστεί η συνέχεια της διοίκησης του Ράιχ και των ενόπλων δυνάμεων - κάτι που δεν μπορούσε να εξασφαλιστεί αν έμενε στο Βερολίνο, όπου οι επικοινωνίες μπορούσαν να αποκοπούν ανά πάσα στιγμή. Ο Führer εξήγησε: "Δεν υπάρχει καμία δέσμευση που σας εμποδίζει να πετάξετε αμέσως στο Berchtesgaden. Αντίθετα σας διατάζω να τι κάνετε.[4]
Ο Κάιτελ αρνείται .
-Δεν πρόκειται να φύγω για το Berchtesgaden δίχως εσάς.
Ο Χίτλερ επιμένει στην αρχική του απόφαση. Αναγνωρίζει ωστόσο ότι η παραμονή του στο Βερολίνο μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στη διοίκηση των στρατευμάτων που ακόμα πολεμούσαν γι αυτό καλεί το Κάιτελ μαζί με το Γιοντλ και το Μπόρμαν να φύγουν αμέσως για το Berchtesgaden όπου ο Κάιτελ θα αναλάβει αμέσως την ηγεσία των ενόπλων Δυνάμεων και ο Γκαίριγκ που ήδη βρισκόταν εκεί , με όλο το κύρος που το έδινε ο τίτλος του εκπροσώπου του Φύρερ θα διευθετήσει τα πολιτικά θέματα. «Επτά χρόνια, διαμαρτυρήθηκε ο Κάιτελ δεν έχω αρνηθεί ούτε μια φορά να υπακούσω μία σας διαταγή' όμως αυτή τη διαταγή δεν θα την εκτελέσω. Δεν μπορείτε να εγκαταλείψετε την Βέρμαχτ αυτή τη στιγμή. [5]
Όμως ο Χίτλερ, αυτός ο κουρασμένος ψυχικά και σωματικά ηγέτης είναι αμετάπειστος.
-Έχω ήδη πάρει την απόφασή μου . Δεν πρόκειται να εγκαταλείψω το Βερολίνο. H θα νικήσω αυτή την μάχη για τη πρωτεύουσα του Ράιχ ή θα πέσω σαν σύμβολο του Ράιχ. .....
Φαίνεται ότι κατά τη διάρκεια εκείνης της συζήτησης ο Φύρερ εΙπε:
«-Όταν θα φθάσουμε σε διαπραγματεύσεις ο Γκαίριγκ είναι σε θέση να τα καταφέρει καλύτερα από μένα.»[6]
Η φράσις του αυτή αποτελεΙ τον ακρογωνιαίο λίθο της «προδοσίας» του αρχηγού της Λουφτβάφφε.
«Ο Χίτλερ δήλωσε ότι θα παρέμενε στο Βερολίνο, ότι θα αναλάμβανε την άμυνα, και ότι την τελευταία στιγμή θα αυτοκτονούσε. Εξ αιτίας της φυσικής του ακαταλληλότητας δεν ήταν σε θέση να λάβει μέρος στις μάχες ούτε είχε πρόθεση να κάνει κάτι τέτοιο, μια που δεν μπορούσε να διατρέξει το κίνδυνο να πέσει στα χέρια του εχθρού. Όλοι εμείς προσπαθήσαμε να τον μεταπείσουμε προτείνοντας ακόμη να αποσυρθούν στρατεύματα από το Δυτικό μέτωπο ώστε να αυξηθούν οι πιθανότητες άμυνας στην Ανατολή. Όμως η απάντησή του ήταν η ίδια πάντα: ότι τα πάντα κατέρρεαν, ότι και να γινόταν, και ότι δεν μπορούσε πλέον να κάνει τίποτα. Σε απάντηση της παρατήρησης που έκανε ένας από μας ότι κανένας στρατιώτης δεν ήθελε να πολεμήσει για τον Στρατάρχη, ο Φύρερ επανέλαβε. - Τι σημαίνει δεν θα πολεμήσει; Οι πιθανότητες για μάχες είναι ελάχιστες πλέον και αν πρόκειται για διαπραγματεύσεις ο στρατάρχης μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα από μένα.»[7]Ο Στρατάρχης Κάιτελ δεν παραιτείται από τις προσπάθειές του. Ο άνθρωπος που δεν τόλμησε ποτέ να πει ένα όχι στο Φύρερ τώρα επιμένει.[8] Η κύρια επιδίωξή του είναι να βγάλει έξω από το Βερολίνο το Φύρερ και αυτό γίνεται φανερό. Μπροστά στην αντίδραση που συναντά , καταφεύγει σε μια συμβιβαστική πρόταση. Μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση το ταξίδι του στο Berchtesgaden αναβάλλεται. Ο ίδιος θα επιχειρήσει μέσα στις επόμενες ώρες να επισκεφτεί το στρατηγείο του Wenck , με σκοπό να τον απαλλάξει από κάθε προηγούμενη διαταγή και να τον στρέψει προς το Βερολίνο, ενισχυόμενος στη πορεία του και με τα υπολείμματα της 9ης Στρατιάς που πολεμούν ακόμα νότια της πόλης. Ο ίδιος αναλαμβάνει επιπλέον την υποχρέωση να επιστρέψει στο Βερολίνο την επομένη και να του αναφέρει προσωπικά την εξέλιξη της επιχείρησης.
Ο Κάιτελ , όπως και οι περισσότεροι Στρατηγοί αγνοούν ότι η Πρωτεύουσα έχει ήδη κυκλωθεί από τον εχθρό που ήδη ελέγχει τις κεντρικές αρτηρίες Βερολίνο -Δρέσδη,Βερολίνο- Στεττίνο και Βερολίνο -Stralsund .... [ 8]
Μετά από την θυελλώδη εκείνη στρατιωτική σύσκεψη ο Χίτλερ αναζητά λίγη ηρεμία. Καλεί τηλεφωνικά το Γκαίμπελς στο Υπουργείο εκφράζοντας την επιθυμία να τον επισκεφτούν η γυναίκα και τα παιδιά του και στη συνέχεια ζητά να συναντήσει τις γραμματείς του, που παρέμεναν ακόμη στο μπούνκερ. τη Gerda Christian και τη Traudl Junge καθώς και την διαιτολόγο του Constanze Manzialy. Παρουσία της Εύας Μπράουν τις διατάσσει:
-Κυρίες ετοιμασθείτε γρήγορα. Σε μια ώρα ένα αεροπλάνο θα σας παραλάβει για να σας μεταφέρει στο Νότο. Το παν έχει χαθεί, οριστικά έχει χαθεί.Μεγάλη σιωπή. Έπειτα η Εύα Μπράουν τον πλησιάζει και του λέει:
-Το ξέρεις πολύ καλά ότι εγώ παραμένω μαζί σου. Γιατί ζητάς λοιπόν να με διώξεις; Οι Γραμματείς και η μαγείρισσα συμφώνησαν δίχως πρώτα να συνεννοηθούν.
-Θα παραμείνουμε εδώ . Ο Χίτλερ επιμένει : «Σας διατάζω να φύγετε». Αυτές κούνησαν αρνητικά το κεφάλι. Ο Χίτλερ πήρε μέσα στα χέρια του τα δικά τους χέρια και παρατήρησε:
-Αν οι στρατηγοί μου ήσαν γενναίοι όπως και σεις...[9]
Από εκείνη την στιγμή και μετά κανείς δεν άκουσε τον Χίτλερ να κάνει σαρκαστικά σχόλια για τις «αμαζόνες» του οι οποίες ανέβαιναν κάθε μέρα στον κήπο της Καγκελαρίας για τις καθιερωμένες ασκήσεις σκοποβολής που είχαν σαν εύκολο στόχο τα λαμπιόνια του Σπέερ. Ούτε δυσανασχετούσε με την σκέψη, ότι την στιγμή που οι στρατηγοί του το έβαζαν στα πόδια μερικές γυναίκες θα έμεναν να πεθάνουν στο πλευρό του......
Λίγο μετά τις 5 η κυρία Γκαίμπελς φθάνει στο καταφύγιο με τα παιδιά. Κάθε φορά που τα παιδιά επισκέπτονταν το θείο Άντι δεν έκρυβαν τον ενθουσιασμό τους κυρίως για τη σοκολάτα , το κέικ και τα άλλα γλυκίσματα που υπήρχαν πάντα σε αφθονία εκεί. Φυσικά δεν έλλειπαν και τα δώρα. Γι αυτό κάθε φορά που επισκέπτονταν τον Φύρερ η μητέρα τους προνοητικά τα συμβούλευε(ακόμη και τώρα που γνωρίζει πόσο κοντά ήταν το τέλος)
-Όλοι θα δεχθείτε ένα μόνο δώρο' τίποτα άλλο πέρα από αυτό......[10 ]
Αργά το απόγευμα , ο Φύρερ ασχολεiται προσωπικά με τα έγγραφα του αρχείου του. Διαλέγει εκείνα που πρέπει να καταστραφούν και δίδει εντολή σε ένα αξιωματικό των S.S. να τα κάψει. [11]
Στη συνέχεια αποζητά τη παρέα της κυρίας Γκαίμπελς και των παιδιών.
Έξω τα σοβιετικά στρατεύματα κολυμπούν σε μια θάλασσα από
ερείπια , όπου από κάθε σημείο παραμονεύει ο θάνατος. Το πυροβολικό ξεκαθαρίσει
τους δρόμους από τα οδοφράγματα, και συγκεντρώνουν την φωτιά τους πάνω στα
ετοιμόρροπα κτίρια από τα οποία Γερμανοί
εξακολουθούν να αντιστέκονται. Τα
μέρη της Καγκελαρίας που εξείχαν από το έδαφος μετατρέπονται σε ένα σωρό θλιβερών
ερειπίων-Αν οι στρατηγοί μου ήσαν γενναίοι όπως και σεις...[9]
Από εκείνη την στιγμή και μετά κανείς δεν άκουσε τον Χίτλερ να κάνει σαρκαστικά σχόλια για τις «αμαζόνες» του οι οποίες ανέβαιναν κάθε μέρα στον κήπο της Καγκελαρίας για τις καθιερωμένες ασκήσεις σκοποβολής που είχαν σαν εύκολο στόχο τα λαμπιόνια του Σπέερ. Ούτε δυσανασχετούσε με την σκέψη, ότι την στιγμή που οι στρατηγοί του το έβαζαν στα πόδια μερικές γυναίκες θα έμεναν να πεθάνουν στο πλευρό του......
Λίγο μετά τις 5 η κυρία Γκαίμπελς φθάνει στο καταφύγιο με τα παιδιά. Κάθε φορά που τα παιδιά επισκέπτονταν το θείο Άντι δεν έκρυβαν τον ενθουσιασμό τους κυρίως για τη σοκολάτα , το κέικ και τα άλλα γλυκίσματα που υπήρχαν πάντα σε αφθονία εκεί. Φυσικά δεν έλλειπαν και τα δώρα. Γι αυτό κάθε φορά που επισκέπτονταν τον Φύρερ η μητέρα τους προνοητικά τα συμβούλευε(ακόμη και τώρα που γνωρίζει πόσο κοντά ήταν το τέλος)
-Όλοι θα δεχθείτε ένα μόνο δώρο' τίποτα άλλο πέρα από αυτό......[10 ]
Αργά το απόγευμα , ο Φύρερ ασχολεiται προσωπικά με τα έγγραφα του αρχείου του. Διαλέγει εκείνα που πρέπει να καταστραφούν και δίδει εντολή σε ένα αξιωματικό των S.S. να τα κάψει. [11]
Στη συνέχεια αποζητά τη παρέα της κυρίας Γκαίμπελς και των παιδιών.
0 Χίτλερ ήπιε σοκολάτα με τα παιδιά του Γκαίμπελς, που είχαν τώρα μετακομίσει στα δωμάτια του Morell. Ο Χέλμουτ διάβασε δυνατά τη σχολική του έκθεση για τα γενέθλια του Φύρερ. Και η Χέλγκα τσίριξε: «Τα έκλεψες αυτά από τον μπαμπά!» «Θες να πεις ότι ο μπαμπάς τα έκλεψε από μένα!», απάντησε ο Χέλμουτ προς απόλαυση των μεγάλων. που άκουγαν.[12]
Την ίδια ώρα πάνω στους τοίχους του ελεύθερου ακόμη τμήματος του Βερολίνου τοιχοκολλείται η ακόλουθη προκήρυξη του Γκαίμπελς:
« Η πόλις του Βερολίνου θα υπερασπισθεί μέχρι και του τελευταίου. Πολεμήσατε για τις γυναίκες σας, για τα παιδιά σας, τις μητέρες σας με φανατική επιμονή. Θα αντισταθούμε. Η μεγάλη επίθεση των Μπολσεβίκων ενάντια στη πρωτεύουσα του Ράιχ είναι σε πλήρη εξέλιξη. Παρ’ όλες τις βαριές απώλειες που υπέστησαν στον Oder εξαιτίας των ηρωικών μας μεραρχιών και των ταγμάτων VoIksturm, παρ’ όλη την θυσία των πολεμιστών μας δεν στάθηκε δυνατό, να εμποδισθεί ο εχθρός να προχωρήσει περισσότερο, φθάνοντας έτσι σε μερικά σημεία της αμυντικής ζώνης της πρωτεύουσας του Ράιχ. Το Βερολίνο, η πόλη μας, τώρα είναι πόλη του μετώπου. Όλοι οι στρατιώτες και οι άνδρες της Voiksturm που έχουν ταχθεί στην άμυνα της πρωτεύουσας πρέπει νά παραμείνουν στις θέσεις που τους έχουν ορισθεί και μόλις αντιληφθούν στρατεύματα ή σοβιετικά τεθωρακισμένα ν' ανοίξουν πυρ (...). Οι ομάδες προστασίας των εργοστασίων θα εγγυηθούν την εξωτερική και εσωτερική ασφάλεια των εγκαταστάσεων. Προβοκάτορες και απειθάρχητοι αλλοδαποί εργάτες συλλαμβάνονται και αποδυναμώνονται. Προβοκάτορες και ηττοπαθείς, οι οποίοι θα ύψωναν λευκές σημαίες ή που θα τηρούσαν οποιαδήποτε άλλη δειλή συμπεριφορά, που θα πραγματοποιούσαν τρομοκρατική πράξη ανάμεσα στους πληθυσμούς αποδυναμώνοντας το πνεύμα της άμυνας και της αντίστασης των πολιτών, εξουδετερώνονται και αυτοί με κάθε μέσον. Κάθε πολίτης του Βερολίνου ευθύνεται προσωπικά για το σπίτι του. Εκείνα τα σπίτια που θα υψώσουν λευκή σημαία θα παύσουν να προστατεύονται από τον νόμο και θα αντιμετωπιστούν ανάλογα(...). Είναι αναγκαία η τήρηση μιας σιδερένιας πειθαρχίας. να έχετε πλήρη εμπιστοσύνη στους εαυτούς σας, να υπακούσετε δίχως αντίρρηση στους εντεταλμένους για την άμυνα της πόλεως. ΟΙ προδότες θα τουφεκιστούν και θα κρεμάσουν χωρίς αναβολή. Το σύνθημά μας ας είναι: σκληρή και φανατική αντίσταση σε κάθε σημείο. Γρηγορείτε. Μην δίδετε σημασία στις διαδόσεις και στις απειλές του εχθρού. Υπερασπίσετε μέχρις εσχάτων την ζωή των γυναικών σας, των μητέρων σας και των παιδιών σας, και μ' αυτό τη ζωή του Ράιχ (...). Κάθε αδυναμία καταστέλλεται. Οι Μπολσεβίκοι διεξάγουν ένα πόλεμο δίχως έλεος. Ποιος από σας θέλει να βιασθεί η γυναίκα του ή η κόρη του; Ποιος από σας θέλει να εκτελεστεί με μία σφαίρα στον αυχένα; Ποιος από σας θέλει να οδηγηθεί στην Σιβηρία; Αυτήν την ώρα καθένας γνωρίζει το χρέος του. Υπερασπιστές του Βερολίνου. Οι μητέρες σας, σας κοιτούν, σας κοιτούν τα παιδιά σας και οι γυναίκες σας. Έχουν εμπιστευθεί τη ζωή τους στα χέρια σας. Σήμανε η ώρα της άμυνας. ΟΙ υπερασπιστές του Μπρέσλαου σας είναι παράδειγμα. Αυτοί δεν έπαψαν να διατυμπανίζουν το κουράγιο τους, την πίστη τους την αξία τους για το Ράιχ και τον Φύρερ. Σχηματίσατε μια ορκισμένη κοινότητα. Μείνετε άξιοι της φήμης σας. Υπερασπιστές του Βερολίνου ολόκληρο τo Έθνος σας κοιτά και σας εμπιστεύεται. Πράξετε δίχως δισταγμούς το χρέος σας. Μαζικά και με μέσα άφθονα οι μπολσεβίκοι επιτίθενται στα προάστια της πόλεως. Αντέξατε τις αμερικανικές βόμβες, δεν θα υποχωρήσετε μπροστά στις ρώσικες χειροβομβίδες. Πολεμήστε για την πόλη σας. Πολεμήστε με έντονο φανατισμό για τις γυναίκες σας, τα παιδιά σας, τούς πατέρες σας και τις μητέρες σας. Χρησιμοποιήσατε τη ζωή στην ωραία μάχη. Τα όπλα σας υπερασπίζονται το μέλλον και την ζωή των παρόντων και των μελλοντικών γενεών (...). Ο Γκαουλάιτέρ σας βρίσκεται ανάμεσά σας. Με τούς συνεργάτες του θα παραμείνει μαζί σας. Με 200 άνδρες κατέλαβε αυτή την πόλη και τώρα θα υπερασπισθεί με κάθε μέσον την πρωτεύουσα του Ράιχ. . Ο αγώνας για το Βερολίνο θα είναι για την Γερμανία ο φάρος της Εθνικής απελευθέρωσης. . Η πρωτεύουσα δεν μπορεί να πέσει στα χέρια των μπολσεβίκων. Εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη θα ανταμείψουν τον αγώνα σας». [13]
Υποσημειώσεις:
[ 1] Έτσι, έληξε η συνεδρίαση, και οι σαστισμένοι συμμετέχοντες όρμησαν προς το εξωτερικό του Καταφυγίου όπου περίμεναν οι υπασπιστές και οι γραμματείς. Δεν έκρυβαν τα συναισθήματα αγανάκτησης και θλίψης τους. Ήταν σαν να τα είχαν όλοι χαμένα. «Όταν βγήκαν έξω από την αίθουσα της συνεδρίασης», λέει μία γραμματέας , «ήταν όλοι ταραγμένοι, λέγοντας πως το τέλος είχε φτάσει». «Ήμουν τόσο καταρρακωμένος», λέει ο στρατηγός Κρίστιαν, «που ακόμα και τώρα δε μπορώ να το κατανοήσω. II ατμόσφαιρα στο Καταφύγιο μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση μια εντύπωση που δεν μπορώ να περιγράψω»[25]183. Ακόμα και ο Κρεμπς εκμυστηρεύτηκε με προσοχή στον υπασπιστή του πως ο Χίτλερ είχε γίνει βίαιος προσάπτοντας άδικες κατηγορίες στην Ανώτατη Διοίκηση ...............
Με ημερομηνία 23 Απριλίου 1945 ο Γουίλιαμ Σίρερ γράφει: "Τι ακριβώς συνέβη στο Βερολίνο τη μοιραία αυτή εβδομάδα που έκανε τους υπουργούς της γερμανικής κυβερνήσεως να επιζητήσουν την ασφάλεια στο Βορρά ενώ ο Χίτλερ και ο Γκαίμπελς έμειναν στην πρωτεύουσα;Γνωρίζουμε από την έκθεση της Βρετανικής Ιντέλιτζενς Σέρβις για το τέλος του Χίτλερ , ότι στις 22 Απριλίου ο Φύρερ υπέστη νευρική κρίση αφού είχε καλέσει σε συνεδρίαση τους συμβούλους του για να τους πει ότι θεωρούσε χαμένο τον πόλεμο.Οι υποστηρικτές του προσπάθησαν να τον πείσουν να εγκαταλείψει το Βερολίνο, αλλά εις μάτην .Τί θα έπρεπε λοιπόν να κάμουν ;Να εγκαταλείψουν τον ηγέτη; Οι γνώμες συγκρούονταν. Ο Σβέριν-Κρόσιγκ λέγει -αν και όχι πολύ καλά- τι συνέβη." (Το τέλος του Ημερολογίου Πάπυρος 1997 σελ 210-11)
[ 2]Andrew Tully:Le ultime ore di Berlino σελ 180-1
[ 3]Στρατάρχης Keitel: In the service of the Reich (Εκδότης Walter Görlitz) σελ. 236
[ 4]Στρατάρχης Keitel: In the service of the Reich (Εκδότης Walter Görlitz) σελ. 237
[ 5]
] 6]
[ 7] Karl Koller: Der Letzte Μonat – Μannheim 1949 σελ, 31
[ 8] Αντί να επιταχύνει το τέλος, εκμεταλλευομένη την ομολογία του Χίτλερ ότι τα πάντα είχαν χαθεί, η ακολουθία του έκανε ό,τι μπορούσε για να τον εμψυχώσει· Ιδιαίτερα, οι Στρατηγοί άφησαν τον Χίτλερ να πιστεύει ότι ο Στρατηγός Βενκ δεν είχε παίξει το τελευταίο του χαρτί. Ο Αρχηγός του Επιτελείου, ο καλύτερα ενημερωμένος Γεpμαvός αξιωματικός, παρηγορούσε τώρα τον Χίτλερ μ' ένα αφελές σχέδιο, που προέβλεπε τις συνδυασμένες επιχειρήσεις της 9ης Στρατιάς (πού ήταν περικυκλωμένη στο Δάσος Σπρέε) και της 12ης Στρατιάς του Βενκ η οποία, κατά το μεγαλύτερο μέρος της, αποτελείτο από ανοργάνωτες και φτωχά εξοπλισμένες Μεραρχίες.1 Ξαναζωντάνεψαν ακόμη και το φάντασμα του Στάϊνερ.(Ερικ Κιούμπι Οι Ρώσοι και το Βερολίνο σελ 136
[ 10]Α.Beevor: Βερολίνο 1945 σελ 385
[ 11]J.Toland:Adolf Hitler sel 869
[12]D. Irving: Ο πόλεμος του Χίτλερ σελ 1016-17
[13]
Με ημερομηνία 23 Απριλίου 1945 ο Γουίλιαμ Σίρερ γράφει: "Τι ακριβώς συνέβη στο Βερολίνο τη μοιραία αυτή εβδομάδα που έκανε τους υπουργούς της γερμανικής κυβερνήσεως να επιζητήσουν την ασφάλεια στο Βορρά ενώ ο Χίτλερ και ο Γκαίμπελς έμειναν στην πρωτεύουσα;Γνωρίζουμε από την έκθεση της Βρετανικής Ιντέλιτζενς Σέρβις για το τέλος του Χίτλερ , ότι στις 22 Απριλίου ο Φύρερ υπέστη νευρική κρίση αφού είχε καλέσει σε συνεδρίαση τους συμβούλους του για να τους πει ότι θεωρούσε χαμένο τον πόλεμο.Οι υποστηρικτές του προσπάθησαν να τον πείσουν να εγκαταλείψει το Βερολίνο, αλλά εις μάτην .Τί θα έπρεπε λοιπόν να κάμουν ;Να εγκαταλείψουν τον ηγέτη; Οι γνώμες συγκρούονταν. Ο Σβέριν-Κρόσιγκ λέγει -αν και όχι πολύ καλά- τι συνέβη." (Το τέλος του Ημερολογίου Πάπυρος 1997 σελ 210-11)
[ 2]Andrew Tully:Le ultime ore di Berlino σελ 180-1
[ 3]Στρατάρχης Keitel: In the service of the Reich (Εκδότης Walter Görlitz) σελ. 236
[ 4]Στρατάρχης Keitel: In the service of the Reich (Εκδότης Walter Görlitz) σελ. 237
[ 5]
] 6]
[ 7] Karl Koller: Der Letzte Μonat – Μannheim 1949 σελ, 31
[ 8] Αντί να επιταχύνει το τέλος, εκμεταλλευομένη την ομολογία του Χίτλερ ότι τα πάντα είχαν χαθεί, η ακολουθία του έκανε ό,τι μπορούσε για να τον εμψυχώσει· Ιδιαίτερα, οι Στρατηγοί άφησαν τον Χίτλερ να πιστεύει ότι ο Στρατηγός Βενκ δεν είχε παίξει το τελευταίο του χαρτί. Ο Αρχηγός του Επιτελείου, ο καλύτερα ενημερωμένος Γεpμαvός αξιωματικός, παρηγορούσε τώρα τον Χίτλερ μ' ένα αφελές σχέδιο, που προέβλεπε τις συνδυασμένες επιχειρήσεις της 9ης Στρατιάς (πού ήταν περικυκλωμένη στο Δάσος Σπρέε) και της 12ης Στρατιάς του Βενκ η οποία, κατά το μεγαλύτερο μέρος της, αποτελείτο από ανοργάνωτες και φτωχά εξοπλισμένες Μεραρχίες.1 Ξαναζωντάνεψαν ακόμη και το φάντασμα του Στάϊνερ.(Ερικ Κιούμπι Οι Ρώσοι και το Βερολίνο σελ 136
[ 11]J.Toland:Adolf Hitler sel 869
[12]D. Irving: Ο πόλεμος του Χίτλερ σελ 1016-17
[13]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου