Στο Ιάσιο επέστρεψα το Φθινόπωρο του 1922 .Εκεί γνωστοποίησα στους συντρόφους τη παλιά μου επιθυμία να πάω στη Γερμανία για να συνεχίσω τις σπουδές μου στη Πολιτική Οικονομία , και ταυτόχρονα να προσπαθήσω, να παρουσιάσω , έστω και κατά ένα μικρό μέρος , τις ιδέες μας και την δράση μας , πέρα από τα σύνορα. Συνειδητοποιούσαμε πολύ καλά ,από τις μελέτες που είχαμε πραγματοποιήσει , ότι το εβραϊκό πρόβλημα είχε ένα διεθνή χαρακτήρα και ότι η όποια αντίδραση δεν μπορούσε να επιτευχθεί παρά μόνο σε διεθνές επίπεδο, με το σκεπτικό ότι, η συνολική λύση του προβλήματος αυτού μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με τη κοινή δράση όλων των χριστιανικών Εθνών (a tuturor neamurilor creştine) που είχαν συνειδητοποιήσει τον εβραϊκό κίνδυνο.
Δεν είχαμε ούτε χρήματα ούτε ρούχα. Οι σύντροφοι με προμήθευσαν με ρούχα και δανείστηκαν από το μηχανικό Grigore Bojan το ποσό των 8000 λέυ ,που θα εξοφλούσαν σε μηνιαίες δόσεις , ο καθένας σύμφωνα με τις δυνατότητές τους. Με αυτό το ποσό έφυγα για το Βερολίνο , συνοδευόμενος μέχρι το σταθμό από όλους εκείνους που άφηνα πίσω για να συνεχίσουν τον αγώνα στη χώρα μας.
Φθάνοντας στο Βερολίνο , όπου γράφτηκα στο πανεπιστήμιο, δύο φίλοι μου φοιτητές, ο Bălan και ο C. Zotta μου πρόσφεραν μεγάλη βοήθεια .
Την ημέρα της εγγραφής μου , φόρεσα την εθνική μου φορεσιά και παρουσιάστηκα στη τελετή , όπου ο Πρύτανης σύμφωνα με μια πατροπαράδοτη συνήθεια χαιρετούσε με χειραψία κάθε καινούριο φοιτητή.Στις αίθουσες του Πανεπιστημίου υπήρξα αντικείμενο γενικής περιέργειας εξαιτίας της ρουμανικής μου φορεσιάς.
***
Τον αναγνώστη των γραμμών αυτών, ενδιαφέρουν ιδιαίτερα δύο από τα προβλήματα που παρουσίαζε η Γερμανία του 1922' τη γενική οικονομική εικόνα και τη κατάσταση των αντισημιτικών κινημάτων . Οι πληγές που άφησε ο πόλεμος που μόλις είχε τελειώσει καθώς και η ήττα , αιμορραγούσαν ακόμα. Η υλική δυστυχία βάραινε τόσο πάνω στο ίδιο το Βερολίνο όσο και σ' ολόκληρη την υπόλοιπη χώρα. Τελευταία είχε καταληφθεί και η κοιλάδα του Ρουρ , ένα σπουδαίο πλουτοπαραγωγικό κέντρο [1] .
Γινόμουν μάρτυρας της ιλιγγιώδους και καταστροφικής κατάρρευσης του μάρκου. Στις εργατικές συνοικίες υπήρχε έλλειψη ψωμιού , έλλειψη τροφίμων , έλλειψη εργασίας. Εκατοντάδες παιδιά στους δρόμους , ζητιάνευαν. Η πτώση του μάρκου παρέσυρε στην ίδια δυστυχία και αυτή ακόμη τη γερμανική αριστοκρατία. Άνθρωποι που είχαν χρήματα , σε λίγες μόνο ημέρες είχαν χάσει τα πάντα. Εκείνοι που κατείχαν εκτάσεις γης και ακίνητα και τα πουλούσαν παρασυρόμενοι από την άνοδο των τιμών , έγιναν φτωχοί σε διάστημα λίγων εβδομάδων. Οι Εβραίοι καπιταλιστές, μέσα και έξω από τη χώρα, έκλειναν κολοσσιαίες συμφωνίες. Με λίγες εκατοντάδες δολάρια , οι κάτοχοι σκληρού νομίσματος γίνονταν ιδιοκτήτες γιγαντιαίων ακινήτων των 50 διαμερισμάτων το καθένα. Οι εμπορομεσίτες εκδήλωναν παντού τη παρουσία τους προκαλώντας τεράστιες οικονομικές ζημιές.
Θύματα αυτής της μεγάλης δυστυχίας ήσαν και μερικοί ξένοι, ανάμεσα στους οποίους και εγώ , από τη στιγμή που δεν διέθετα πλέον καθόλου χρήματα. Τα 8.000 λέυ που είχα φέρει μαζί μου τα είχα ξοδέψει. Άρχισε τότε και η πείνα . Αλλά μέσα στη γενική δυστυχία , η προσωπική δυστυχία γίνεται πιο υποφερτή . Διαθέτοντας μια ιδιοσυγκρασία που δεν υποκύπτει μπροστά στις δυσκολίες , δεν λύγισα στη δυστυχία , αλλά προσπάθησα και εγώ να παλέψω εναντίον της. Μελέτησα όλα τα ενδεχόμενα και τελικά αποφάσισα να αφιερωθώ στο εμπόριο. Χρειαζόμουν ένα πολύ μικρό κεφάλαιο για να προμηθευτώ τρόφιμα από την επαρχία με σκοπό να τα μεταφέρω και να τα μεταπουλήσω στο Βερολίνο, στα εστιατόρια. Αυτό με υποχρέωσε να μετακινηθώ παραμονές των γιορτών στην Ιένα όπου η ζωή ήταν περισσότερο οικονομική. Εκεί μέσα στη γενική δυστυχία που βρισκόταν ο γερμανικός λαός, εντυπωσιάστηκα από το πνεύμα της πειθαρχίας του, την φιλεργατικότητα , το αίσθημα του χρέους , την ευθύτητα , τη δύναμη για αντίσταση και τη πίστη του για καλύτερες ημέρες. Ήταν ένας λαός υγιής και έβλεπα πως όχι μόνο δεν είχε διάθεση να υποκύψει αλλά αντίθετα ετοιμαζόταν να ξεσηκωθεί με ανυπέρβλητο δυναμισμό ενάντια σε όλες τις δυσκολίες που τον συνέθλιβαν .
Υπήρχαν στη Γερμανία αρκετές πολιτικές οργανώσεις και κέντρα αντισημιτικής κουλτούρας, με πολλά περιοδικά , προκηρύξεις, εμβλήματα' όμως όλες ελάχιστα ισχυρές: Οι φοιτητές του Βερολίνου και της Ιένας ήσαν διασπασμένοι σε εκατοντάδες ομάδες που διέθεταν ελάχιστους αντισημίτες. Η φοιτητική μάζα γνώριζε πολύ αόριστα το πρόβλημα. Για μια φοιτητική αντισημιτική δράση, ή για μια δογματική κατεύθυνση παρόμοια τουλάχιστον με εκείνη του Ιασίου δεν μπορούσε να γίνει λόγος . Στα 1922 είχα πολλές συζητήσεις με τους φοιτητές του Βερολίνου , που σίγουρα σήμερα είναι χιτλερικοί και νοιώθω περήφανος που στάθηκα ο "καθηγητής" τους σε θέματα αντισημιτισμού, μεταφέροντας τους τις αλήθειες που είχα διδαχθεί στο Ιάσιο.
Άκουσα για πρώτη φορά να μιλούν γα τον Αδόλφο Χίτλερ στα μέσα Οκτωβρίου στα 1922. Είχα πάει στο Βόρειο Βερολίνο σε έναν εργάτη που κατασκεύαζε σβάστικες και με τον οποίο είχα αναπτύξει καλές σχέσεις. Το όνομά του ήταν Strumpf και κατοικούσε στη Saltzedeler Strasse 3.
Αυτός μου είπε:"Γίνεται λόγος για ένα αντισημιτικό κίνημα που ξεκίνησε στο Μόναχο από ένα νεαρό ζωγράφο 36 ετών, τον Χίτλερ . Έχω την εντύπωση ότι αυτός είναι ο άνθρωπος που περιμένουμε εμείς οι Γερμανοί."[2]
Η πρόβλεψη του εργάτη αυτού επαληθεύτηκε. Απέμεινα να θαυμάζω τη δύναμη της μαντικής του , χάρις στην οποία κατάφερε να διακρίνει με την ευαισθησία της ψυχής του ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους , και μια περίπου δεκαετία πριν, τον άνθρωπο που τελικά θριάμβευσε στα 1932 (;) ενώνοντας κάτω από τη μια μοναδική μεγάλη διοίκηση, ολόκληρο το γερμανικό λαό.[3]
Πάντα στο Βερολίνο , την ίδια εποχή , πληροφορήθηκα την είδηση της μεγαλειώδους φασιστικής έκρηξης: Τη πορεία στη Ρώμη και τη νίκη του Μουσολίνι. Χάρηκα σαν να επρόκειτο για νίκη της πατρίδας μου . Υπάρχει ένας δεσμός συμπάθειας ανάμεσα σε εκείνους που , σε διαφορετικά μέρη του κόσμου , υπηρετούν το γένος τους , έτσι όπως υπάρχει ένας δεσμός συμπάθειας ανάμεσα σε εκείνους που αγωνίζονται για τη καταστροφή τους.
Ο Μουσολίνι , ο ήρωας που συνθλίβει με το πόδι το τέρας , ανήκε στο δικό μας κόσμο , γι αυτό , όλα τα κεφάλια του τέρατος ορμούν εναντίον του αποφασισμένα να τον εξοντώσουν . Για μας, τους άλλους θα παραμείνει άστρο φωτεινό που θα μας τροφοδοτεί με ελπίδα' θα είναι για μας η απόδειξη ότι η ύδρα μπορεί να νικηθεί (că hidra poate fi învinsă).. Μια απόδειξη των δυνατοτήτων μας να νικήσουμε.
Αλλά ο Μουσολίνι δεν είναι αντισημίτης [4] . Μάταια χαίρεστε: μουρμούριζε στα αυτιά μας ο εβραϊκός τύπος.
Δεν μπαίνει θέμα αν χαιρόμαστε ή όχι' το ζήτημα είναι γιατί ανησυχείτε εσείς για τη νίκη του από τη στιγμή που δεν είναι αντισημίτης . Ποια είναι η λογική των επιθέσεων του εβραϊκού τύπου σε παγκόσμιο επίπεδο, εναντίον του; Υπάρχουν τόσοι Εβραίοι στην Ιταλία όσοι ceangăi [5] υπάρχουν στη Ρουμανία. στη κοιλάδα του Σιρετ (Valea Siretului) Ένα αντισημιτικό κίνημα στην Ιταλία θα αντιστοιχούσε με ένα κίνημα εναντίον των Τσάνγκο (contra ceangăilor) από εμάς τους Ρουμάνους. Αλλά αν ο Μουσολίνι ζούσε στην Ρουμανία δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από αντισημίτης, γιατί φασισμός σημαίνει πριν από όλα, υπεράσπιση του Έθνους από τους κινδύνους που το απειλούν . Σημαίνει την εκμηδένιση παρόμοιων κινδύνων και την εξασφάλιση μιας ελεύθερης πορείας προς τη ζωή και τη δόξα του Έθνους.
Στη Ρουμανία , ο Φασισμός δεν μπορούσε να σημαίνει παρά την εκμηδένιση των κινδύνων που απειλούσαν τον Ρουμανικό λαό , δηλαδή την εξουδετέρωση του εβραϊκού κινδύνου και την διάνοιξη ενός δρόμου ελεύθερου προς τη ζωή και τη δόξα , που έχουν κάθε δικαίωμα να προσδοκούν οι Ρουμάνοι.
Ο ιουδαϊσμός κατάφερε να κυριαρχεί στο κόσμο με τη βοήθεια της Μασονίας και στη Ρωσία με το κομμουνισμό. Ο Μουσολίνι κατέστρεψε στη πατρίδα του αυτά τα δύο ιουδαϊκά κεφάλια που απειλούσαν την Ιταλία με θάνατο: τον κομμουνισμό και τη Μασονία . Εκεί ο Ιουδαϊσμός εκμηδενίστηκε σε όλα όσα είχε εκφράσει. Σε μας πρέπει να εκμηδενιστεί σε ότι αυτός εκφράζει ακόμη: τους Εβραίους τους κομμουνιστές και τους μασόνους.
Τις σκέψεις αυτές αντιπαραθέταμε σε γενικές γραμμές εμείς οι νεαροί Ρουμάνοι, στις εβραικές απόπειρες, να μας μας στερήσουν τη χαρά από τη νίκη του Μουσσολίνι.
Υποσημειώσεις:
[1]Με πρόσχημα τη καθυστέρηση μιας παράδοσης φορτίου ξυλείας- κάπου 100.000 τηλεγραφόξυλα στις 11 Ιανουαρίου 1923 γάλλο-βελγικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την περιοχή του Ρουρ. Η κυβέρνηση Cuno καλεί ανοικτά τον πληθυσμό σε παθητική αντίσταση κατά των εισβολέων και πνίγει τη χώρα με υποτιμημέναυ χαρτονομίσματα . Μια φρατζόλα ψωμί που στα 1918 στοίχιζε 0,63 μάρκα στις αρχές του 1923 στοιχίζει 250 μάρκα και τα δύσκολα δεν έχουν έλθει ακόμα. Η Reichsbank προσδιορίζει τη σχέση του RM με το $ 1/20.000 αλλά η θεωρία απέχει πολύ από τη πράξη.
[2]
[3] Ο Χίτλερ σχημάτισε τη πρώτη του κυβέρνηση στις 30 Ιανουαρίου 1933. Στις 23 Μαρτίου το ίδιου χρόνου ζήτησε από το Γερμανικό κοινοβούλιο που είχε προκύψει από τις εκλογές της 5 Μαρτίου 1933 την έγκριση ώστε να εφαρμώσει απερίσπαστος και για 4 χρόνια το πολιτικό του πρόγραμμα (Gesetz zur Behebung der Not von Volk und Reich). Το Ράιχσταγκ παραχώρησε στη Κυβέρνηση Hitler την απόλυτη σχεδόν εξουσία με ψήφους 441 υπέρ και 84 κατά.
[4] Τα αντισημιτικά άρθρα που δημοσιεύτηκαν με την υπογραφή του Μουσσολίνι σ΄ολόκληρη τη φασιστική περίοδο είναι μόλις 3!!!
[5] Οι Csángó ( (ουγγρικά: csángó, ρουμανικά: Ceangăi ελληνικά Τσάνγκο) είναι μια ουγγρική εθνογραφική ομάδα ρωμαιοκαθολικού θρησκεύματος. Η παραδοσιακή γλώσσα τους, η τσάνγκο, μια παλιά ουγγρική διάλεκτος, χρησιμοποιείται σήμερα μόνο από μια μειοψηφία της ομάδας πληθυσμού των Τσάνγκο έχοντας αντικατασταθεί από την ουγγρική γλώσσα. Από το ΧΙΙΙ αιώνα βρίσκεται διασκορπισμένη σε μια εκατοστή τουλάχιστον χωριά στη Ρουμανική Μολδαυία κατά μήκος του ποταμού Siret πολύ κοντά στις πόλεις Bacău και Iași.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου