Στα άλλα πανεπιστήμια επικρατούσε ηρεμία. Στο Cernăuţi από την άνοιξη του 1921 είχαν ήδη ξεκινήσει εκδηλώσεις γύρω από το ζήτημα του εκρουμανισμού του θεάτρου. Ένας σκληρός αγώνας , που διαρκούσε αρκετές ημέρες, έληξε με τη νίκη των φοιτητών. Την άνοιξη του 1922 οργάνωσα με την Ένωση των Φοιτητών της Νομικής μια επίσκεψη των φοιτητών του Ιασίου στο Cernăuţi .
Τύχαμε καλής υποδοχής από τους καθηγητές και από τους φοιτητές , Στη διάρκεια των 3 ημερών παραμονής μας -είμασταν περισσότεροι από 100 -δεν κάναμε τίποτα άλλο από το να επαινούμε, στους συμφοιτητές μας του Cernăuţi , τη καινούρια πίστη που θέριευε μέσα στη ψυχή μας.
Δεν ήταν κάτι δύσκολο.Το Cernăuţi όπως και το Ιάσιο -και ακόμα περισσότερο από αυτό - υπέφερε με τους δρόμους του άδειους, με το εμπόριο ανύπαρκτο, με τις εκκλησίες εγκαταλειμμένες, με τη γη και τους Ρουμάνους στο έλεος της εβραϊκής εισβολής. Σύντομα αναπτύχθηκε ανάμεσά μας ένας ισχυρός πνευματικός δεσμός βασισμένος στην επιθυμία και το κοινό ιδανικό να δούμε επιτέλους το γένος να αφυπνίζεται αποκτώντας συνείδηση της αξιοπρέπειας της δύναμής και των δικαιωμάτων του να διαφεντεύει τη τύχη και τη γη του (pe soarta şi pe ţara) .
Το δέσιμο αυτό ενισχύθηκε στη συνέχεια με την επίσκεψη που μας ανταπέδωσαν εκείνοι του Cernăuţi , ένα μήνα αργότερα. Πρωτογνώρισα τότε το Tudose Popescu, αυτή τη αγνή μορφή του νεαρού μαχητή που στη συνέχεια εξελίχτηκε σε ένα από τους αρχηγούς του φοιτητικού κινήματος και που σήμερα αναπαύεται σε κάποιο κοιμητήριο ξεχασμένος στη σκιά ενός σταυρού(1).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου