Α.Γ. ΜΟΥΣΚΟΣ : ΑΠΟΒΑΣΗ ΚΥΠΡΟΣ 1974

Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΕΔΑΦΟΣ

Σάββατο αυγινό. Ώρα 4 π.μ. Ημερομηνία 20-7-74. Μια κατάμαυρη ημέρα , που γράφτηκε με ολοφώτεινα γράμματα εις την νέαν λεωφόρον της ιστορίας της Κύπρου. Ένας ασυνήθιστος κρότος από τις οβίδες των Τουρκι­κών πολεμικών και κατόπιν βροχηδόν εναέριον ατσάλι, που έπεφτε στο χώμα της Κερυνειώτικης γης από τα Τουρκικά βομβαρδιστικά, εφανέρωναν την αρχήν του προγράμματος της Τουρκικής εισβολής.

Κρεμνίσματα, πυρκαϊές, κατακαμμένοι εθνοφρουροί από βόμβες Ναπάλμ και γενικά η ερήμωσις της περιοχής ήτο ο πρώτος απολογισμός της Τουρκι­κής θηριωδίας.

Ταυτόχρονα ουρά μεταγωγικών του εχθρού ήρχισεν να εξαπολύη εκα­τοντάδες αλεξιπτωτιστών, τόσον στην περιοχήν Μιας Μιλιάς, όσον στο Κιόνελλι και στην Αγύρταν, ήτοι λίγα μίλια έξω από τα προπύλαια της Κυ­πριακής πρωτευούσης, με σκοπόν να υπερφαλαγγίσουν τας ιδικάς μας δυνά­μεις, αλλά δεν τα κατάφεραν.


Αξίζει να σημειωθή ότι στην περιοχήν αυτήν έγιναν σφοδρότατες μάχες κατά τις οποίες ο εχθρός διωκόμενος εθερίζετο κυριολεκτικώς από τας ημετέ­ρας δυνάμεις, πράγμα που ακτινοβόλησε δια μίαν ακόμη φοράν την ακαταπό­νητον αίγλην και την δόξαν του έθνους.

Εν συνεχεία εις τας Βορείους ακτάς της νήσου έγινε η πρώτη απόπειρα της αποβάσεως του εχθρού με πολυάριθμα πολεμικά και μεταφορικά μέσα, ήτοι πλησίον του χωρίου «Άγιος Γεώργιος και των εξοχικών κέντρων -«Έξη-Μίλι» και «Κλέαρχος» χωρίς όμως να πραγματοποιηθή η απόβασις, λόγω της θυελλώδους ορμής και αυτοθυσίας των ηρωικών Ελλήνων της Μεγαλονήσου.



Εισβολή από τον αέρα.

Την ιδίαν ώραν ένα καταγανακτησμένον σήμα που δεν ήτο άλλο από το S.O.S. μεταδιδόταν και στα τέσσερα άκρα του κόσμου περί αμέσου βοηθείας και κυρίως στην ΜΑΝΑ ΠΑΤΡΙΔΑ. Πιότερον όμως κατευθυνόταν εις τον Ο.Η.Ε., εις τους κόλπους του οποίου ανήκει η Κύπρος, ως το μικρότερον κράτος της οικογενείας του, για να τον ξυπνήση να λάβη δρακόντια μέτρα. Ήτο ουσιώδης ανάγκη περί της σωτηρίας της, διότι περισφιγκόταν από θεόρατα πολεμικά κύματα, των δυνάμεων του εχθρού.

Από την άλλην μεριά κατάμαυροι καπνοί, αδηφάγες φλόγες εν μέσω σεισμικών εκρήξεων από ξηράς και θαλάσσης ανυψούντο εις τους καταγάλανους, καλοκαιριάτικους, γλαυκούς Κυπριακούς ουρανούς, για να μεταδώσουν το ασύλληπτο, αναμενόμενο, μαρτυρικό δράμα της. Το... δράμα της ΜΕΓΑΛΟΝΗΣΟΥ.

Διότι δια ποιόν δικαιολογημένον λόγον, μία ξένη δύναμις των 35 εκατομ­μυρίων, που εσεβάσθηκεν την ανεξαρτησίαν της Κύπρου μαζί με την Μεγάλην Βρεττανίαν και την Ελλάδα και εγγυήθησαν δι' εγγράφου την εδαφικήν κυριαρχίαν της, ως προστάτες της ελευθερίας της, να έρχεται την τελευταίαν στιγμήν να πραγματοποιή εισβολήν εις το Κυπριακόν έδαφος;

Ενώ οι ολιγοστοί λόχοι των Κυπρίων εκρατούσαν μακρυά τον εισβολέα και δεν του επέτρεπαν να πλησίαση τας ρομαντικάς ακτάς, αι οποίαι εγέμισαν με πλεούμενα πτώματα του εχθρού, εν τούτοις κατώρθωσεν την τρίτην ημέραν της εισβολής, λόγω νέων καταυθανουσών ενισχύσεων από θαλάσσης και αέρος που μετέβαλαν τα πάντα σε καιόμενην κόλασιν, να επιτύχη την απόβασιν.

ΤΟ   ΠΡΩΤΟ   ΠΡΟΓΕΦΥΡΩΜΑ ΑΡΧΙΖΕΙ

Με φλογισμένην την καρδιάν, αλλά και με στήθη σαν χάλυβα ηναγκάσθησαν να υποχωρήσουν οι ατρόμητοι φαντάροι μας, αφού αντελήφθησαν, ότι αι λιγοσταί τορπιλλάκατοί των, αι οποίαι επέπεσαν κατά του εχθρού, εβυθίσθησαν αύτανδροι, διότι δεν είχον αεροπορικήν κάλυψιν, με αποτέλεσμα μέρος των ανδρών των να φονευθούν και άλλοι να διασωθούν κολυμπώντας προς την ξηράν.

Εκτός από αυτό, τα περισσότερα όπλα των ήσαν της εποχής του πρώτου και δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου και τα ελάχιστα τεθωρακισμένα ήσαν μετρίας αποδόσεως, εν συγκρίσει με τα υπερσύγχρονα όπλα του εχθρού, που έβαλλαν κατ' αυτών και από τρεις κατευθύνσεις, από ξηράς, αέρος, και θαλάσσης, χωρίς να υπάρχη ούτε ένα  αεροπλάνον ούτε ένα πολεμικόν πλοίον  να υπερφαλαγγίση τον εχθρόν, έστω και κατά μίαν κεραίαν.



Εισβολή από τη θάλασσα.

Κάπου 32 πολεμικά και μεταγωγικά πλοία μέ συνοδείαν αεροπλάνων, απεβίβασαν εις την νήσον παρά τον Άγιον Γεώργιον Κυρηνείας 300 περίπου τάνκς και 40 χιλιάδες Τουρκικόν στρατόν πλήρως εξωπλισμένον καθώς και πολυάριθμα τεθωρακισμένα αυτοκίνητα, ήτοι αυτό τούτο το υπερσύγχρονον οπλοστάσιον του Ν.Α.Τ.Ο.Και όμως αυτά τα όπλα εδίδοντο εις την Τουρκίαν υπό των Ηνωμένων Πολιτειών μόνον και μόνον δια την άμυνάν της σύμφωνα με τον Αμερικανικόν Νόμον, και όχι δια να κτυπηθή ένα άοπλο κράτος του ημίσεως εκατομμυρίου, από μίαν χώραν που απεκαλείτο προστάτης του.
Το θέμα αυτό περί της Τουρκικής εισβολής εις την νήσον προεκάλεσεν πραγματικόν σάλον στην Αμερική, όταν άνθρωποι της Γερουσίας και της Βουλής, δια τους οποίους θα αναφέρωμεν εις άλλην σελίδα, εκαταφέρθησαν δριμύτατα κατά του υπουργού εξωτερικών της Αμερικής Κίσσιγκερ, ο οποίος και θεωρείται ο μοναδικός αυτουργός του σχεδίου αυτού, και εν συνεχεία πραγματικήν κατακραυγήν κατά της κυβερνήσεως των Η. Π .Α, δια συλλαλητηρίων και ψηφισμάτων και εις τα τέσσερα άκρα του κόσμου.
Εν τω μεταξύ τα Κυπριακά στρατεύματα, παρ' όλον ότι υπεχώρησαν ολίγον, ξανασυγκεντρώθησαν και πάλιν και επί δυόμισυ μερόνυχτα η απέραντη ανδρειοσύνη των εκρατούσεν καθηλωμένον τον εχθρόν. Εφωρμούσαν κατά κύματα εναντίον των προξενώντας σ' αυτούς βαρείας απωλείας με σύνθημα: ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΝΙΚΗΝ Ή ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ. Πολέμαρχοι πραγματικοί, τιτανομάχοι ακατάβλητοι, που ορμούσαν μέσα στην πύρινη μάχη, για να αποτελέσουν το παράδειγμα της φυλής των και να χαρίσουν εις την ίστορίαν ολοφώτεινα γράμματα δια την παρούσαν και την μέλλουσαν γενεά των πανελλήνων.
Και η μάχη αυτή υπήρξε μια από τας ανισωτέρας αλλά και επικωτέρας, που έλαμψε και πάλιν η Ελληνική παλληκαριά και η τόλμη, γιατί τα στήθη των Ελλήνων τα ατσάλωνεν η Αλαμάνα και ο Μαχαιράς της Κύπρου.Τί έπρεπε όμως να γίνη; Δεν μπορούσε φυσικά το μαρτίνι να επιβληθή του όλμου, ούτε και η χειροβομβίδα του ατσαλένιου κανονιού στην δραματικήν περίπτωσιν κατά την οποίαν τα 300 τάνκς αναδιπλώθηκαν στην ακτήν και εξερνούσαν με τα γιγαντιαία τηλεβόλα τους μαζικήν φωτιάν, ενώ τα πολεμικά πλοία και τα πηγαινο - ερχόμενα αεροπλάνα κατά κύματα έπρατταν το ίδιον εις ένα σύνολο πραγματικής κολάσεως φωτιάς και σιδήρου.

Στο δρόμο για την Αμμόχωστο

Μη υπάρχοντος τρόπου αναχαιτίσεως του εχθρού εκτός από την οργισμένη του πόνου Κυπριώτικη κραυγή , ως και εκείνου του Έθνους , που δεν μπόρεσε δια ανεξηγήτους και πολυπλόκους λόγους να έλθη εις βοήθειαν της μαρτυρικής Μεγαλονήσου , παρά μόνον με ολίγους εθελοντάς και στρατιώτας ηναγκάσθημεν να κάνωμεν οπισθοχώρησιν. Η οπισθοχώρησις αυτή ήτο αναγκαία , μπροστά στις δικαιολογίες που αναφέραμε , αλλά και από φόβον μήπως αποδεκατισθούν στρατιώται, που εχρειάζοντο εις άλλα μετωπα.

Μαζί με την υποχώρησιν και τους νεκρούς μας φυσικά , που βρήκαν δαφνοστεφανωμένον θάνατον — και αιωνία ας παραμείνη η μνήμη των — αφήνομεν το παράδειγμα των ανά τον πεπολιτισμένον κόσμον να του πη τι είναι η αξιοπρέπεια ·του πάνω σ' αυτήν την γη και το περισσότερον γιατί ο Ο.Η.Ε., ο οποίος ιδρύθη δια να προστατεύη το κάθε κράτος από το άλλο, ανέχεται αυτήν την κατάστασιν εις βάρος των μικροτέρων λαών. Θα πρέπει να φρίξη όταν θα αναφέρωμεν εις άλλας σελίδας το τι επακολούθησεν.

Εν συνεχεία ο εχθρός προωθήθη προς την Κερύνεια, όπου επεχείρησε και άλλην απόβασιν. «Κράτα Καϋμένη Κύπρος». Πως ήτο δυνατόν να κρατηθή, εφ' όσον το ένα μελίσσι διαδεχόταν το άλλο; Ήτο ως να υπήρχεν ένα τρεχούμενο ποτάμι που ερχόταν διαρκώς από την Τουρκίαν, ενώ εμείς είχαμεν μίαν δεξαμενήν , που πλησίαζε να στερέψη. Ούτω συγκρίνεται η δική τους δύναμις με την δική μας.
Παρ' όλα ταύτα η ψυχή άντεχε ακόμη. Κάποιο κρυφό κουράγιο εκυριαρχούσε μέσα της. Ίσως κανένα ττολεμικό καράβι με τα Ελληνικά χρώματα φανή στα Κυπριακά ακρογιάλια ή κανένα ατσάλινο φτερό πετάξη πάνω από τους Κυπρίους φαντάρους, να τους φέρη τον χαιρετισμόν της μάνας. Ούτε το ένα ούτε το άλλο έφθασε  στις κρίσιμες εκείνες μέρες.....
Υπό το πρόσχημα  ότι η Κύπρος δεν θα  παρέμενεν αβοήθητη έστω  και αν κατακτηθή ολόκληρη , αναπτέρωσεν το ηθικόν των Κυπρίων και μάλιστα  εις την κατάληξιν εκείνην  ότι οι Τούρκοι εισβολείς  της Κύπρου θα βρεθούν  μια μέρα  οι ίδιοι αιχμάλωτοι. 

Η ΜΑΧΗ ΚΑΡΑΒΑ — ΛΑΠΗΘΟΥ. ΑΣ ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΥΣΩΜΕ ΤΑΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΑΣ

Λάβα πραγματική, που δεν μπορεί να σβήση εις το πέρασμα του αιώνα. Χείμαρρος ακράτητος, που ρέει ορμητικά, για να παρασύρη τα πάντα. Του Ατλαντικού θεόρατα κύματα που θαλασσοδέρνουν το καράβι σε ένα ξαφνια­σμένο τυφώνα, θρυαλλίδα πυροδοτημένη, έτοιμη να ανάψη ενάντια στον εισβολέα της αγαπημένης πατρίδος.

Τοιαύτη υπήρξεν και η μάχη του Καραβά και της Λαπήθου κατά την σφοδρότητα και την δυναμικότητα της. 'Ητο ανάγκη να μεσουράνηση η αίγλη και η παλληκαριά της Τουρκοπατημένης Κύπρου. Και μεσουράνησε. Ο σκοπός ήτο να μεταδοθή και στα τέσσερα άκρα του κόσμου η αγανάκτησις της ψυχής της. Της ψυχής εκείνης, που τροφοδείται και αναπνέει με το όνομα της Ελλάδος. Ο Καραβάς και η Λάπηθος είναι δυο ρομαντικές γει­τονικές κωμοπόλεις, που τις χαϊδεύει' το αφρόκρεμο κύμα και τις δροσίζουν οι απέραντοι πυκνοί λεμονόκηποι, που συνορεύουν με τους πρόποδες της θρυ­λικής οροσειράς του Πενταδακτύλου.

Και όμως αυτές τις κωμοπόλεις, που απέχουν δύο μίλια η μια από την άλλη, ως και ολόκληρον την περιοχήν εκείνην, τις εφρουρούσαν μόνον με­ρικοί λόχοι Κυπρίων φαντάρων. Ενώ οι προηγούμενες μάχες είχαν κοπάσει και η σιωπή απλωνόταν παντού, οι πονηροί Τούρκοι εποφθαλμιούσαν ακόμη .

Έπρεπεν κατ' αυτούς η περιοχή εκείνη, που την σκεπάζει ένα απέραν­το στολίδι από καταπράσινη φυλλωσιά ως και μια ευωδιασμένη από ανθούς μυρωδιά, να πέση στα χέρια των αγάδων.

Τοιουτοτρόπως χωρίς δισταγμόν ήναψαν την μάχη. Μια μάχη που την αγκαλιάζει η Ιστορία και την μετατρέπει σε δόξα. Φωτιά, κόλασις παντού.

Ο ρομαντικός καταπράσινος Πενταδάκτυλος, που εκτείνεται επάνω από τις κωμοπόλεις, το αληθινό χάρμα της Κερυνειώτικης επαρχίας, που τόσο του τραγουδούσαν οι Κύπριοι τσοπάνοι, δέχεται τις βόμβες Ναπάλμ των Τουρκικών αεροπλάνων και μεταβάλλεται σ' ένα πυροτέχνημα.

Από τα βόρεια παράλια τα τουρκικά πολεμικά κανονιοβολούν συνεχώς τας θέσεις των φαντάρων, που βρίσκονται σχεδόν απέναντι των, ενώ τα τε­θωρακισμένα άρματα του εχθρού Μ48 από την ανατολικήν πεδιάδα ρίχνουν συνεχώς τα βλήματα τους εναντίον εκείνων, που προασπίζουν σπιθαμήν προς σπιθαμήν το Ιερόν έδαφος.

Πως όμως να έλθη η νίκη με τόσας καί τόσας εχθρικάς δυνάμεις, ενώ άνωθεν του υψώματος η καιομένη και καπνίζουσα γη;