Στις 3 Οκτωβρίου 1935 το Βασίλειο της Ιταλίας με αφορμή το επεισόδιο που έλαβε χώρα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρυά, στα 100 πηγάδια του Ουάλ Ουάλ δέκα μήνες πριν, κήρυξε το πόλεμο εναντίον της Αβησσυνίας , μιας αφρικανικής χώρας που παρέμενε ακόμα ελεύθερη, γιατί ακριβώς δεν ενδιαφερόταν κανείς να τη κατακτήσει. Η ΚΤΕ (Κοινωνία των Εθνών) κατηγόρησε την Ιταλία ότι με τη πράξη της αυτή παραβίασε το άρθρο XVI του καταστατικού του διεθνούς Οργανισμού και στις 18 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου , η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών μελών, αποφάσισε να τιμωρήσει τον εισβολέα με ένα είδος οικονομικού αποκλεισμού.(sanzioni) Τα οικονομικά μέτρα που πάρθηκαν και τα οποία ελάχιστη πρακτική αξία είχαν (1) , στάθηκαν αφορμή να συσπειρώσουν τον ιταλικό λαό ακόμη περισσότερο, γύρω από το καθεστώς του Μουσολίνι . Σαν απάντηση στα μέτρα της ΚΤΕ, ο Ντούτσε του Φασισμού εξήγγειλε μια νέα πολιτική που με γρήγορους ρυθμούς όφειλε να οδηγήσει την Ιταλία στην αυτάρκεια και την αυτοδυναμία.
Ανάμεσα στις εκδηλώσεις που έλαβαν χώρα για την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης ,οργανώθηκε μία με την πομπώδη επωνυμία: "Χρυσός για την πατρίδα" . Κάνοντας έκκληση στα πατριωτικά φρονήματα των πολιτών, οι οργανωτές της ζητούσαν από τους Ιταλούς και τις Ιταλίδες να δωρίσουν στη Πατρίδα πέρα από χρυσό και ασήμι ,κάθε είδους υλικό που μπορούσε να χρησιμεύσει στην Εθνική οικονομία. (χαλκό , σίδερο κλπ)[2].
Τα σχολεία μετατράπηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη σε κέντρα συγκέντρωσης των πλέον ετερόκλητων υλικών . Ο πυρετός της πατριωτικης έξαρσης οδήγησε ακόμη και σε υπερβολές. Στα καταστήματα πλήθυναν οι πινακίδες που διαβεβαίωναν ότι όλα τα προς πώληση προιόντα ήσαν ιταλικά , ενώ αιθαίρετα παπάδες κατέβασαν από τα καμπαναριά τις καμπάνες κάποιες από τις οποίες είχαν ιδιαίτερα μεγάλη ιστορική αξία .
Στις 7 Δεκεμβρίου ο Μουσολίνι απευθύνθηκε προς τον Ιταλικό λαό με ένα λόγο ιδιαίτερα φορτισμένο συναισθηματικά κατήγγηλε την αδικία που η διεθνής κοινότητα επιχειρούσε σε βάρος της Ιταλίας. ............Η 18η Δεκεμβρίου 1935, ήταν ημέρα κρύα και βροχερή. Κάτι τέτοιο δεν εμποδίζει τους κατοίκους της Ρώμης να εισρεύσουν κατά δεκάδες χιλιάδες στη piazza Venezia μπροστά από το Altare della Patria (3) για να δώσουν το παρόν τους στο γιορτασμό της ημέρας του γαμήλιου δακτυλιδιού (Giornata della fede) . Εθελοντικά εκατομμύρια Ιταλών και Ιταλίδων όχι μόνο στη Ρώμη αλλά και σ΄όλη την επικράτεια προσέφεραν τις βέρες τους για να καλυφθούν οι άμεσες ανάγκες της Πατρίδας . Το παράδειγμα έδωσε πρώτη η Βασίλισσα Έλενα.
Περισσότερες από 250.0000 βέρες συγκεντρώθηκαν στη Ρώμη και περισσότερες από 180.000 στο Μιλάνο. Ανάλογες προσφορές έγιναν σε κάθε πόλη και χωριό με αποτέλεσμα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να συγκεντρωθούν 37 τόννοι σε χρυσό και 115 τόννοι σε ασήμι χωρίς να υπολογίζονται τα έσοδα από την αξιοποίηση ευτελέστερων υλικών και των άλλων κυρίως σε χρήμα ,παροχών. Ο τύπος ανέδειξε το γεγονός δίχως επιφυλάξεις και ενδοιασμούς. «Στην Ιταλία του Μουσολίνι -έγραφαν οι εφημερίδες , το ευγενές μέταλλο είναι το ατσάλι.
Ένας στρατιώτης από την Αβησσυνία έστειλε το δαχτυλίδι της πεθαμένης μητέρας του και ένα παιδάκι από τη Πίζα έγραφε. Για το Ντούτσε Μουσολίνι θα έδινα τα πάντα ακόμη και το αίμα μου ακόμη και το χρυσό μου ρολόι." ....Όλοι όσοι δώρισαν τη βέρα τους , έλαβαν σε αντάλλαγμα μια άλλη σιδερένια. Όλες είχαν χαραγμένες στο εσωτερικό τους τις λέξεις ORO ALLA PATRIA και δίπλα την ημερομηνία - 18 NOV.XIV.
Υποσημειώσεις:
[1] Η Γερμανία βρισκόταν εκτός της ΚΤΕ και δεν μπορούσε να ψηφίσει εναντίον του οικονομικού αποκλεισμού της Ιταλίας. Υπέρ του αποκλεισμου ψήφησαν 52 χώρες και εναντίον μόνο 3 ( Αυστρία, Ουγγαρία και Αλβανία). Η Γαλλία αφού έκανε κάποιες χλιαρές προσπάθειες να υπερασπιστεί την Ιταλία προσχώρησε τελικά στη πλειοψηφία . Παρά τη σχεδόν ομόφωνη καταδικαστική απόφαση, το κανάλι του Σουέζ παρέμεινε προκλητικά ανοικτό και φιλόξενο για τα ιταλικά πολεμικά και οι παραλαβές ρωσικού πετρελαίου για τις ανάγκες της Ιταλικής οικονομίας γίνονταν πάντα στην ώρα τους
[2]. Στην έκκληση του Μουσολίνι ανταποκρίθηκαν οι Βασιλείς ,ο Πρίγκιπας Ουμπέρτο πολλοί Γερουσιαστές όπως ο Croce και ο Albertini, ο Αρχιεπίσκοπος της Μπολόνια Nasalli Rocca που χάρισε το ποιμαντορική του ράβδο, ο Guglielmo Marconi ο Luigi Pirandello ο Gabriele D'Annunzio . Ακόμα και αντίπαλοι του καθεστώτος οπως ο Pavese εξορία στο Brancaleone, έστειλε στο Γραμματέα του κόμματος 50 λίρες με μια συγκινητική επιστολή.
[3]. Λέγεται και Vittoriano (σε ανάμνηση του Vittorio Emanuele II di Savoia, πρώτου Βασιλιά της Ιταλίας γνωστού και με το όνομα Vittoriano, (Μνημείο Άγνωστου Στρατιώτη)
[4].Υπάρχει ταύτιση απόψεων μεταξύ των ιστορικών ότι η πρωτοβουλία "χρυσός για τη πατρίδα" καλλιέργησε ένα θετικότερο κλίμα εμπιστοσύνης των Ιταλών απέναντι στο Φασισμό.
Όταν η πατρίδα βρίσκεται σε κίνδυνο, το τελευταίο που χρειάζεται είναι κάποιο αριθμό λογαριασμού Τραπέζης στην υπηρεσία φιλανθρώπων πολιτών. Χρειάζεται ένα Ηγέτη που μπορεί να εμπνεύσει στο λαό εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και ένα εθνικό όραμα κατανοητό σε όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου