JULIUS EVOLA "Τρεις όψεις του εβραϊκού προβλήματος"

 Η Θούλη με χαρά ανακοινώνει την έκδοση στην ελληνική γλώσσα του σπουδαίου βιβλίου του Ιουλίου Έβολα "Τρεις όψεις του εβραϊκού προβλήματος".

Το «Τρεις όψεις του εβραϊκού προβλήματος» πρωτοκυκλοφόρησε το 1936 στην Ιταλία και πραγματεύεται το «εβραϊκό πρόβλημα», αιτία σφοδρών αντιπαραθέσεων στην Ευρώπη τη χρονική εκείνη περίοδο. Ο Έβολα το εξετάζει με τόλμη στην πνευματική, πολιτισμική και κοινωνικο-οικονομική πλευρά του. Κατ' άλλους, η προσέγγισή του είναι ψύχραιμη και ήρεμη, κατ' άλλους ακραία και σκληρή... Παρά τη διάσταση των απόψεων αυτών, είναι βέβαιο ότι ο σπουδαίος Ευρωπαίος διανοητής βασίζεται σε αντικειμενικά στοιχεία.

........

 Από τα βάθη της αρχαιότητας, οι Άριοι (όπως και οι Αιγύπτιοι, των οποίων ο πρώτος πολιτισμός πρέπει να θεωρηθεί «δυτικής καταγωγής») πίστευαν ότι οι Βασιλείς τους ήταν «ισόθεοι», εν αντιθέσει με τη Χαλδαία όπου ο Βασιλιάς δεν είχε μεγαλύτερη αξία από ένα vicario patesi,⁶⁷ των θεών νοουμένων ως οντοτήτων απομακρυσμένων από αυτόν [Μασττερό (Maspero)].⁰⁸ Σχετικά με αυτήν τη σημιτική παρέκκλιση, υπάρχει κάτι ακόμα πιο χαρακτηριστικό σε επίπεδο αρρενωπής πνευματικότητας: η ετήσια ταπείνωση των βασιλέων στη Βαβυλώνα. Ο Βασιλιάς με ρούχα σκλάβου ή φυλακισμένου ομολογούσε τις αμαρτίες του και μόνο όταν κάτω από τα χτυπήματα ενός ιερέα, που αντιπροσώπευε τον Θεό, έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια του, επέστρεφε και πάλι στα καθήκοντα του και μπορούσε να ξαναβάλει τα βασιλικά εμβλήματα. Στην πραγματικότητα, όσο το αίσθημα της «ενοχής» και της «αμαρτίας» (σχεδόν παντελώς άγνωστα για τους Άριους) είναι σύμφυτο στους Σημίτες και αντικαθρεφτίζεται με χαρακτηριστικό τρόπο στην Παλαιά Διαθήκη, και αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα για τους σημιτικούς λαούς γενικά, στενότατα συνδεδεμένο με τύπους μητριαρχικών κοινωνιών (Petazzoni),⁶⁹ άλλο τόσο είναι ξένο στις πατριαρχικές, άριες κοινωνίες το πάθος της «εξομολόγησης των αμαρτιών» και της λύτρωσης από αυτές. Έχουμε να κάνουμε με το «σύμπλεγμα» (με το ψυχαναλυτικό του νόημα) της «κακής συνείδησης» που σφετερίζεται «θρησκευτική» αξία και αλλοιώνει την ήρεμη αγνότητα και την «ολύμπια» ανωτερότητα του άριου αριστοκρατικού ιδεώδους. Στους σημιτικο-συριακούς πολιτισμούς, όπως και στον ασσυριακό, είναι χαρακτηριστική η υπεροχή των θηλυκών θεοτήτων, σεληνιακών ή γήινων, θεοτήτων της ζωής που συχνά παρουσιάζονται με τα μη αγνά χαρακτηριστικά τού αιθέρα. Αντιθέτως, οι θεοί, οι οποίοι τις συνοδεύουν υπό την ιδιότητα των εραστών, δεν έχουν κανένα από τα υπερφυσικά χαρίσματα των μεγάλων Αρίων θεοτήτων του φωτός και της ημέρας. Συχνά, είναι φύσεις κατώτερες της Δέσποινας (Donna) ή θείας Μητέρας. Αυτοί είτε είναι θεοί «πάσχοντες», που υποφέρουν, πεθαίνουν και ανασταίνονται, είτε είναι θεότητες πολεμικές και αιμοβόρες, υπόσταση της πρωτόγονης μυϊκής δύναμης, είτε είναι θεότητες της φαλλικής αρρενωπότητας.

Στην αρχαία Χαλδαία, οι ιερατικές επιστήμες και ιδιαίτερα οι αστρονομικές είναι η έκφραση ενός σεληνιακο-μαθηματικού πνεύματος, ενός αφηρημένου στοχασμού κατά βάθος μοιρολατρικού, αποκομμένου από κάθε ενδιαφέρον για την ηρωική και υπερφυσική καθιέρωση της προσωπικότητας......