ΕΥΡΟΔΕΞΙΑ

H Ευροδεξιά ιδρύθηκε στις 21 Απριλίου 1978 με πρωτοβουλία του Ιταλικού MSI-DN [1] του Γαλλικού PFN [2] και του Ισπανικού FN [3] . Στο παραπάνω σχήμα προσχώρησαν διαδοχικά η Οργάνωση Νεολαίας της Εθνικής Παράταξης από την Ελλάδα [4], οι Νέες Δυνάμεις [5]από το Βέλγιο και το Νεο-Σουηδικό Κίνημα [6].

 
Οι Πρωταγωνιστές

Giorgio Almirante (27 Ιουνίου 1914 – 22 Μαΐου 1988) Εθνικός Γραμματέας (Segretario na­zionale) του Movimento sociale italiano [7] του μεγαλύτερου και αρχαιότερου κόμματος της Eυρωδεξιάς. Το κόμμα ιδρύθηκε στα 1947 σε πολιτικά δύσκολους καιρούς για τη Δεξιά και τους απολογητές του πρόσφατου παρελθόντος.

Jean- Louis Tixier-Vignancour (12 Οκτωβρίου 1907  -29 Σεπτεμβρίου 1989) Δικηγόρος και πολιτικός . Σαν βουλευτής εκπροσώπησε τη περιοχή των Basses-Pyrénées από τα 1936 μέχρι το 1940. Στις 10 Ιουλίου τάχθηκε υπέρ της ανάγκης δημιουργίας κυβέρνησης υπό τον Στρατάρχη Philippe Pétain. Υπήρξε συνήγορος υπεράσπισης στις δίκες του Louis-Ferdinand Céline(1950) του Στρατηγού Raoul Salan.(1962) του Jean-Marie Bastien-Thiry (1963) και άλλων στελεχών της οργάνωσης OAS. Έχοντας στο πλευρό του τους  Jean-Marie Le Pen και Jean-Pierre Stirbois έλαβε μέρος στις προεδρικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στα 1965. Κέρδισε 1,260,208 ψήφους , και το 5.2% του συνόλου. Στο δεύτερο γύρο προτίμησε να υποστηρίξει το François Mitterrand αντί για το De Gaulle, για λόγους απόλυτα κατανοητούς.

Blas Pinar Lopez ( 22 Νοεμβρίου 1918- 28 Ιανουαρίου 1914 ) Ισπανός πολιτικός. Στη δεκαετία του 60 είχε την ευθύνη του Instituto de Cultura Hispánica και διατηρούσε συνεργασία με το Movimiento Nacional. Πιστός υποστηρικτής του Φράνκο υπήρξε πολέμιος του νόμου για τη πολιτική αναθεώρηση και φυσικά αντιτάχθηκε στη ψήφιση του Συντάγματος του 1978. Μετά το θάνατο του Φράνκο (20 November 1975) δημιούργησε τη Furza Nueva ένα κόμμα γύρω από το ομώνυμο περιοδικό. Στις εκλογές του 1979 κάτω από τα χρώματα του συνασπισμού της Unión Nacional που συγκεντρώνει το 2,5% του εκλογικού σώματος εκλέγεται βουλευτής στη περιφέρεια της Μαδρίτης.

Στέφανος Στεφανόπουλος.(3 Ιουλίου 1898- 4 Οκτωβρίου 1982) Πρόεδρος της Εθνικής Παράταξης [8] ,ενός κόμματος με εθνικό και φιλοβασιλικό προσανατολισμό, που στις εκλογές του 1977 κατάφερε να συγκεντρώσει το 6,8,2% του εκλογικού σώματος στέλνοντας στη Βουλή 5 βουλευτές.

Emile Lecerf (14 Απριλίου 1929 -24 Φεβρουαρίου  1990) Ένας από τους ηγέτες της λεγόμενης "orhestre noir". Υπήρξε  Διευθυντής του μηνιαίου Le nouvel Europe magatine το οποίο αφουγκραζόταν και εξέφραζε ένα ευρύ φάσμα των διαθέσεων της κοινής γνώμης. Επαγγελλόταν έναν ευρωπαϊκού τύπου εθνικισμό, ριζοσπαστικά αντιαμερικανικό, kai φιλοτριτοκοσμικό . Φιλοδοξούσε να δώσει ζωή σε  ένα μεγάλο κόμμα της δεξιάς συσπειρώνοντας στους κόλπους του από εθνικομοναρχικούς Καθολικούς φονταμενταλιστές μέχρι ακροδεξιούς ακτιβιστές και από φιλελεύθερους μέχρι συντηρητικούς αριστοκράτες.  Στα 1977 το περιοδικό ξεπερνούσε σε πωλήσεις τα 24.000 φύλα.

Tα γεγονότα που προηγήθηκαν.

Στην Ιταλία τα "μολυβένια χρόνια " προσδιορίζουν μια περίοδο πολιτικών εντάσεων και η θεωρία των αντιπάλων εκστρεμισμών μοιάζει να βρίσκει τη δικαίωσή της. Το σύνθημα " εκτός νόμου το ΜSΙ " συμπορεύεται με ένα άλλο ακόμα πιο αδιανόητο "Η δολοφονία ενός φασίστα δεν είναι έγκλημα".

Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα , στις 18 Δεκεμβρίου 1977 πραγματοποιείται στη Ρώμη η πρώτη συνέλευση των εκλεγμένων από το λαό , μια πρωτοβουλία του MSI-DN. Κύριο θέμα συζήτησης η κλιμακούμενη κομμουνιστική βία εναντίον των μελών του κινήματος και η διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης.  Σ αυτή ακριβώς την ευκαιρία ο Pascal Gauchon [9] και ο Blas Pinar  που συμμετέχουν σαν επίσημοι προσκεκλημένοι παίρνουν το λόγο και εκφράζουν ανοικτά τη συμπαράσταση των κομμάτων τους . Είναι η πρώτη φορά που , πολιτικές δυνάμεις της Δεξιάς από άλλες ευρωπαϊκές χώρες συμπαρατάσσονται ανοικτά με ειλικρινές και πραγματικό ενδιαφέρον στο πλευρό της  Ιταλικής δεξιάς που δοκιμάζεται. Από τη συμπαράσταση στη συμπαράταξη η απόσταση δεν είναι μεγάλη. Η σχετικά κοντινή ημερομηνία των Ευρωεκλογών απλά επιταχύνει τις διαδικασίες.

Το 1977 κλείνει με τρεις πυροβολισμούς που αφαιρούν τη ζωή από ένα πατέρα δύο ανήλικων παιδιών μόλις 31 χρόνων που είναι ενεργό μέλος του Κοινωνικού κινήματος[10]. Το 1978 ανοίγει με μια διπλή δολοφονία δύο νεαρών παιδιών έξω από τα γραφεία του Κοινωνικού κινήματος [11] . Ο φόρος αίματος που ένα πολιτικό κόμμα πληρώνει στο όνομα του αντιφασισμού πολλαπλασιάζει τις αντιδράσεις . Ακούγονται έντονες διαμαρτυρίες της βάσης για το τρόπο με τον οποίο το Κίνημα επιχειρεί να αντιμετωπίσει τη κρίση και πολλαπλασιάζονται οι φωνές που μιλούν ανοιχτά για την ανάγκη ένοπλης αντίδρασης.....

Λίγες ημέρες αργότερα, στις 25 Ιανουαρίου 1978 το PFN σε μια προσπάθεια να δημοσιοποιήσει το δράμα της ιταλικής Δεξιάς οργανώνει στο Παρίσι μια συνέντευξη τύπου στην οποία ο Giorgio Almirante έχει την ευκαιρία να παρουσίασε ι στους εκπροσώπους του γαλλικού τύπου, πλήθος στοιχείων για τη δεινή θέση του MSI-DN στο έλεος όχι μόνο της κομμουνιστικής αλλά κυρίως της καθεστωτικής βίας . Η εντύπωση που προκαλείται από τις καταγγελίες αυτές είναι μεγάλη και η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης αναμενόμενη. Η Ιταλική "υπόθεση" καταφέρνει να σπάσει και ξεπέρασε το φράγμα μιας ένοχης σιωπής που οι δυνάμεις του συνταγματικού τόξου[12] έχουν επιβάλλει. Ο αντικειμενικός σκοπός χάρη στη πρωτοβουλία του PFN επιτυγχάνεται. Το πρόβλημα δημοσιοποιείται και το ίδιο κιόλας βράδυ κάτω από τη προεδρία του Jean-Louis Tixier-Vignancour, που κάνει δυναμικά την επανεμφάνισή του στη πολιτική σκηνή, ο Giorgio Almirante έχει την ευκαιρία να συναντήσει τους καλύτερους εκπροσώπους της δεξιάς στο χώρο της κουλτούρας , του συνδικαλισμού , της οικονομίας της βιομηχανίας της πολιτικής και της δημοσιογραφίας.

Στις 14 Φεβρουαρίου μια ανάλογη πρωτοβουλία λαμβάνει χώρα στη Μαδρίτη αυτή τη φορά από τη FN . Και εδώ ο Almirante και ο Pino Romualdi [13] έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν για την Ιταλική περίπτωση και να ενημερώσουν το ισπανικό κοινό. Στη Μαδρίτη φαίνεται ότι ολοκληρώνονται και οι προκαταρκτικές συζητήσεις που αφορούν την Ευρωδεξιά, τη πολιτική της φυσιογνωμία και το πλαίσιο συνεργασίας ανάμεσα στα μέλη. Όλα γίνονται με γρήγορους ρυθμούς. Επόμενος σταθμός η Ρώμη.

Το πολιτικό σχήμα 

Στις 19 Απριλίου όλα τα μάτια είναι στραμμένα στη Ρώμη . Τρία ευρωπαϊκά κόμματα της Δεξιάς το Ιταλικό, το Γαλλικό και το Ισπανικό δηλώνουν αποφασισμένα να συνενώσουν τις πολιτικές τους δυνάμεις σαν απάντηση στον Ευροκομμουνισμό.

Το PFN εκπροσωπούν ο Jean-Louis Tixier-Vignancour, ο Pascal Gauchon, ο Alain Robert, ο Joél Dupuy, ο Ghislaine Lauret-Desrue και ο Jack Marchal. Το FN ο Βlas Pinar Lopez, ο Angel Ortuno Munoz, ο Juan Servando Balaguer Parreno, Antonio Munoz Perea, ο Luis Fernandes Villamea......

Στο τέλος της τριήμερης συνάντησης ο Almirante στη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου στην οποία συμμετέχουν εκπρόσωποι από 473 Ιταλικά και ξένα μέσα ενημέρωσης δίνει στη δημοσιότητα το προκαταρκτικό κείμενο της πολιτικής συμφωνίας .

Η Ευρωδεξιά γεννιέται από μια κοινή αξιολόγηση των πολιτικών Δυνάμεων της Ιταλικής ,Ισπανικής και Γαλλικής Δεξιάς ,των κινδύνων που απειλούν τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό , καθώς και των συμφωνιών που πρέπει να επιτευχθούν και των μέτρων που πρέπει να ληφθούν, για την αντιμετώπισή τους. Στην επίθεση του Ευρωκομμουνισμού , όπως και στην επίθεση της Τρομοκρατίας , αυτά τα δύο εργαλεία που ο Κομμουνισμός χρησιμοποιεί - με αυστηρή προσήλωση στις λενινιστικές αρχές- στη προσπάθειά του να κατακτήσει την εξουσία στα ενωμένα κράτη της Ευρωπαϊκής Δύσης, αφαιρώντας την ελευθερία από τους λαούς , η Ευρωδεξιά προτίθεται να αντιταχθεί ξεκάθαρα και σταθερά . [14]

Ακολουθούν τα 6 βασικά σημεία......

Η είδηση της επίτευξης  συμφωνίας ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις της Δεξιάς τριών μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, κάνει όπως είναι φυσικό , το γύρο του κόσμου . Ο Ευρωπαϊκός τύπος αφιερώνει  χώρο και χρόνο με αναλύσεις , ρεπορτάζ και προβλέψεις . Από την άλλη πλευρά,  ο σοβιετικός τύπος ανήσυχος για τις συνέπειες μιας παρόμοιας πρωτοβουλίας, κάνει αναφορά για συνάντηση επικίνδυνων φασισμών και κρούει το κώδωνα του κινδύνου .

---

[  1]  Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα  (1947-1995) Το Κόμμα ιδρύθηκε στα 1947 , για να περισυλλέξει τις διάφορες διασκορπισμένες φιλοφασιστικές δυνάμεις που είχαν βρει καταφύγιο προσωρινό στο partito dell'Uomo Qualunque, που είχε δημιουργήσει ο Guglielmo Giannini σαν αντίδραση στην ηγεμονία των κομμάτων του CLN. Στις εκλογές του 1948, έλαβε το 2% των ψήφων, και στα 1953 το 5,8%, με μια ευρεία συναίνεση στο εκλογικό σώμα της Νότιας Ιταλίας.

Στα 1954, υπό την ηγεσία του Arturo Michelini, το MSI επιχειρεί να ενσωματωθεί στη πολιτική ζωή της χώρας αποδεχόμενο το κοινοβουλευτικό σύστημα , το φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό την Ατλαντική Συμμαχία και στα 1960 επιχειρεί να διεισδύσει στη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στηρίζοντας τη μονοκομματική Κυβέρνηση του Fernando Tambroni.

Μετά τη πτώση της κυβέρνησης Tambroni , και ύστερα από την ενορχηστρωμένη λαϊκή δυσφορία το MSI πέρασε στο περιθώριο της πολιτικής ζωής .

Με το πέρασμα της Γενικής Γραμματείας του κόμματος από τον Arturo Michelini στο Giorgio Almirante το κόμμα παρουσιάζει θεατά συμπτώματα ανάκαμψης Τα γεγονότα του '68, ισχυροποιούν ακόμα περισσότερο τις θέσεις του Κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται πλέον σαν την εναλλακτική πρόταση στη κρίση του συστήματος. Την ίδια περίοδο το κόμμα διευρύνεται με την απορρόφηση των υπολειμμάτων του PDIUM (Partito di Unità Monarchica).

Στις εκλογές του 1972 συμμετέχει σαν «MSI Destra Nazionale», και κερδίζει το 8,7% των ψήφων κάνοντας έκκληση στη «maggioranza silenziosa». Στις εκλογές του 76 αν και η δύναμή του υποχωρεί στο 6.1% παραμένει το τέταρτο σε δύναμη πολιτικό κόμμα της χώρας. 

Στα 1977 το κόμμα διασπάται .Το μετριοπαθές τμήμα του δίνει ζωή στη θνησιγενή Democrazia Nazionale. Ακριβώς στα 1978 ο Γραμματέας του Almirante, εν όψει των ευρωεκλογών προωθεί την ιδέα της Eurodestra, γύρω από την οποία συσπειρώνονται αρχικά η Γαλλική Δεξιά και το ισπανικό κίνημα Forza Nuova .

[  2]Parti des forces nouvelles
[  3]Furza Nueva
[  4]
[  5]
[  6]
[  7]
[  8]
[  9] Γενικός Γραμματέας του Parti des forces nouvelles, τη περίοδο 1974-1981
[10] Πρόκειται για τον Angelo Pistolesi. Δολοφονήθηκε με τρεις σφαίρες έξω από τη πόρτα του σπιτιού του, στην οδό Statella 7 στη Ρώμη.

[11]Η περίπτωση της διπλής δολοφονίας  της οδού Αcca Lorentia έχει σημαντικές αναλογίες με τη διπλή δολοφονία που πραγματοποιήθηκε στο Νέο Ηράκλειο τη 1η Νοεμβρίου 2013 έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής με δύο νεκρούς  ,τον Μανώλη Καπελώνη ετών 22 και το Γιώργο Φουντούλη ετών 27. Η σύγκριση των δύο γεγονότων μάλιστα ,οδηγεί στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων πάνω σε θέματα οργανωτικής πρακτικής και στοιχειώδους ασφαλείας . Στις 7 Ιανουαρίου 1978 έξω από τα γραφεία του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος  επί της οδού  Acca Larentia δολοφονούνται  δύο νέα παιδιά του Μετώπου της Νεολαίας ( Fronte della Gioventù) , ο Franco Bigonzetti πρωτοετής της Ιατρικής σχολής και ο Francesco Ciavatta μόλις 18 ετών..Το διπλό φονικό προκαλεί  άμεση κινητοποίηση των νεολαίων και το ίδιο κιόλας βράδυ σημειώνονται  βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία η οποία αναγκάζεται να κάνει χρήση των όπλων της, πυροβολώντας θεωρητικά στον αέρα. Μια σφαίρα όμως βρίσκει  στο πρόσωπο ένα νεολαίο το  Stefano Recchioni 19 χρόνων. Στους τρεις νεκρούς εκείνης της βραδιάς ας προστεθεί και ο πατέρας του νεολαίου Ciavatta, ένας ταπεινός θυρωρός, που δεν άντεξε το χαμό του παιδιού του και αυτοκτόνησε με τρόπο μάλιστα οδυνηρό. 

[12]

[13] Giuseppe "Pino" Romualdi' (Predappio 24 Ιουλίου 1913, – Ρώμη 21 Μαΐου 1988) Ιταλός πολιτικός και δημοσιογράφος .Σα στρατιώτης έλαβε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις τόσο εναντίον της Αιθιοπίας (Αβησσυνία) όσο και εναντίον της Ελλάδας. Στα 1943 χρονιά του μεγάλου ναι και του μεγάλου όχι επιλέγει να ταχθεί στις γραμμές του Partito Fascista Repubblicano και εκδίδει την εφημερίδα the Gazzetta di Parma . Μετά το πόλεμο εντάχθηκε στο Ιταλικό Κοινωνικό κίνημα ( Movimento Sociale Italiano.) Εξελέγη Βουλευτής από το 1953 μέχρι το 1979 και Γερουσιαστής από το 1983 μέχρι το 1987.
Υπήρξε Ευροβουλευτής από το 1979 μέχρι το θάνατό του και από το 1984 μέχρι το 1988 κατείχε τη θέση αντιπροέδρου της Ευρωδεξιάς.

[14] «L'Eurodestra nasce da una comune va­lutazione da parte delle forze politiche del­la Destra italiana, spagnola e francese, cir­ca i pericoli che minacciano la civiltà euro-pea e circa le intese da raggiungere e le mi­sure da adottare per farvi fronte. All'of­fensiva dell'eurocomunismo come all'of­fensiva del terrorismo, i due strumenti che il comunismo adotta — in rigoroso osse­quio ai principi leninisti — per conseguire il potere negli Stati Uniti dell'Occidente europeo e per togliere ai popoli la libertà, l'Eurodestra intende concretamente e fer­mamente contrapporsi: 

1) facendo appello a tutte le forze della Destra europea perché si associno alla ini­ziativa e ne recepiscano l'ispirazione civile e culturale, legata a irrinunciabili valori di libertà, di spiritualità, di socialità; 

2) indirizzandosi in particolare alle im­ponenti forze giovanili esistenti nell'Euro­pa libera e disponibili per un coraggioso impegno anticomunista e antimarxista, che si realizzi nel duplice segno della tradizione e del rinnovamento; 

3) stimolando e coordinando forze so­ciali e sindacali dell'Europa libera, che non si riconoscono nel sistema comunista e nell'ideologia suicida del marxismo e della lotta di classe, ma guardano con speranza e con fiducia alla elaborazione e realizzazione di un patto sociale europeo che coa­lizzi ed esalti te forze del lavoro e della produzione, nel quadro di una politica sociale di partecipazione e di una politica economica di programmazione coordinata e controllata; 

4) concordando immediatamente un comune programma legislativo antiterrorismo e anti-violenza come metodo di lotta politica, da proporre ai rispettivi Parlamenti e da rappresentare, nel quadro di una intensa campagna di propaganda e di stampa a livello europeo, alle opinioni pubbliche di tutta Europa come urgente e doveroso strumento di difesa contro la grande offensiva comunista del terrore, contro il ricatto della paura, contro la de­bolezza, la viltà e in taluni casi la scoperta complicità di classi dirigenti tecnicamente inefficiènti, moralmente imbelli, politica­mente equivoche ed ambigue; 

5) predisponendo, nel pieno rispetto del­le autonomie nazionali e dei lineamenti programmatici di ciascuna componente dell'Eurodestra, ma nella consapevolezza altrettanto ferma della necessità di parlare e di agire con spirito veramente europeo, un programma comune per la partecipazio­ne alle elezioni europee dell'anno prossi­mo, con particolare riguardo alle lèggi elet­torali che i rispettivi Parlamenti debbono approvare, ai grandi temi che fin da que­sto momento debbono essere rappresentati ai popoli dell'Europa libera, all'accelera­zione delle procedure per l'integrazione della Comunità europea; 

6) manifestando, fin da questo momen­to, la piena ed aperta disponibilità ad of­frire una disinteressata collaborazione a quelle forze politiche europee che pur non essendo e non dichiarandosi di Destra co­stituiscano nei rispettivi Stati ferme garan­zie di opposizione al comunismo ed al marxismo e di tutela della libertà dei popo­li d'Europa».

Α. Χ. ΧΑΜΟΥΔΟΠΟΥΛΟΣ :ΣΜΥΡΝΗ, Η ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΗ

....Επί των ποταμών Βαβυλώνος , εκεί εκαθήσαμεν και εκλαύσαμεν, 

εν τω μνησθήναι ημάς την Σιών....

1 Μαΐου 1919 .Ήταν όνειρο; Ήταν αλήθεια; Τα ακρογιάλια της Μεγάλης  Ελλάδος της  Μικρασιατικής  ετίναξαν το ζυγό και πετούσαν στην αγκαλιά της μικράς ελευθέρας Ελλάδος ,  που ξαναγινότανε και πάλι Μεγάλη. Η Φυλή είχε βρει τα φτερά , τα πρωτεινά της ,τα μεγάλα. Απ' την Μακεδονία στην Ήπειρο και στην Κρήτη και στα νησιά του Αιγαίου. Και τώρα  να στα ιερά χώματα  της παλαιότερης  της κληρονομιάς , εκεί που  ο ελληνικός πολιτισμός  διετηρείτο  άσβυστος και ακατάλυτος τρεις  χιλιάδες χρόνια. Μεγαλουργούσε  τώρα ο Ελληνισμός.Το Αιγαίον  ολόκληρον θάλασσα Ελληνική. Τα νερά του  Ελλησπόντου ένοιωθαν  την επιβολή του. Αύριο και η Προποντίς  θα εξυπνούσε  πέρα  ως πέρα Ελληνική. Ο Βόσπορος  εσκιρτούσε  ήδη  κι΄αυτός  στ΄αντιφεγγίσματα της γαλανόλευκης επάνω στα νερά του. Δεν ήταν όνειρο. Ήταν αλήθεια. Η Ελληνική αυτοκρατορία  είχε ξαναιδρυθεί . Ο Τούρκος έφευγε στην Κόκκινη Μηλιά. Ο Έλλην ξανάπαιρνε  την ηγεμονικήν θέσιν του στα δύο άκρα της Ευρώπης και της Ασίας. Τούτο  ανήγγειλεν ο Ελευθέριος Βενιζέλος προς την Κυβέρνησιν και το Στρατηγείον  Θεσσαλονίκης, το οποίον διέτασσε ν΄απάρουν τα μεταγωγικά που είχαν συγκεντρωθή στο Σταυρό, δια την Σμύρνην.

Ξαπλωμένη με νωχέλεια στο μυχό του κόλπου της, περίλαμπρη, πανωραία, ελαφρά, ηδονική, νανουρισμένη από το κύμα της θαλάσσης, ραντισμένη από τις ευωδιές των γιασεμιών και των ρόδων έσφυζεν από ζωήν η πόλις, που είχε μείνει ως και τα κατάβαθα της ψυχής της χριστιανική, Ελληνική, "Γκιαούρικη". 

Εχτύπησαν το άλλο πρωί, σαν αύριο, οι καμπάνες της χαρμόσυνα. Και από στόμα σε στόμα έφερεν ο αέρας  το μεγάλο  μήνυμα:" Έρχονται! ..Έρχονται!"

Χιλιάδες ανθρώπων ευρέθησαν στη στιγμή συναθροισμένοι στην Προκυμαία να χαιρετίσουν τους ελευθερωτάς. Επί κεφαλής των με τα ιερά του άμφια ο μακαριστός ιεράρχης ο Χρυσόστομος, που θα επλήρωνεν έπειτα με την ζωήν του τη χαρά της ημέρας εκείνης. Ευλογούσε με το σεβάσμιο χέρι του την σημαία και τα όπλα τα ελληνικά, που εδιάβαιναν περήφανα από την παραλιακή οδό της Σμύρνης. Και όλος ο κόσμος τρελλόςαπό χαρά έκλαιε και επευφημούσε. Η Σμύρνη ήταν ελληνική.

Κι΄αρχίζει σε λίγο η μικρασιατική εποποιία! Από νίκη σε νίκη.Από δόξα σε δόξα. Ο ελληνικός στρατός προχωρεί προς όλας τας διευθύνσεις. Σε λίγο απελευθερώνεται και η Θράκη και στην Προποντίδα ανεβαίνει το ένα άκρο της ελληνικής πρατάξεως.

Η Προύσσα Ελληνική. Ελληνική η Φιλαδέλφεια. Ελληνικό το Δορύλαιον. Και αργότερα η ηρωική προσπάθεια του Σαγγαρίου. Έχει μεθύσει από τη νίκη ο Έλλην στρατιώτης και δεν γνωρίζει πλέον όρια. Που πηγαίνει; Αύριον όλη η Μικρασία θα είναι ελληνική! Έτσι πιστεύει. Έτσι θέλει να γίνη.

Ο Πόντος ο μαρτυρικός υπομένει αγόγγυστα όλα τα μαρτύριά του με την μυστική προσδοκία , ότι δεν αργεί , η ημέρα και της ιδικής του απελευθερώσεως. Και τα σκλαβωμένα από τον Ιταλό Δωδεκάνησα σκιρτούν κι' αυτά ελπίζοντας πως η στιγμή της αποδόσεώς των στην Ελλάδα δεν είναι μακρυά. Και η Κύπρος περιμένει την υπερτάτην ώρα.

Αλλά, αλλοίμονο! Δυο κακά δαιμόνια ελλοχεύουν .Η διχόνοια των Ελλήνων και η ατιμία των Φράγκων. Δουλεύει από τη μια με πείσμα η πρώτη, με μαστοριά από την άλλη η δευτέρα. Τρώγονται τ΄αδέρφια . Βαστούν το χέρι του Τούρκου και τον οδηγούν οι δήθεν απελευθερωταί των λαών. Χρήμα θέλεις; Θέλεις όπλα; Όλα του τα προμηθεύουν! Κινούνται οι δορυφόροι Φραγκλίν Μπουγιόν και οι Σφόρτζα για να χαλάσουν τα ελληνικά μεγαλουργήματα. Και τους βοηθούμε εμείς με τα πείσματά μας.

Ποιός θα μας κρατήση στον κατήφορο; Ποιός θα μας συνετίση ; Ποιός θα μας χαλιναγωγήση; Κανένα, κανένα δεν ακούμε. Χώνουμε τα χέρια στα μάτια μας και τα βγάζουμε.

Δεν πρόφθασαν να περάσουν τρια χρόνια από την ημέρα του λυτρωμού και να το ξέφτισμα.

Που είναι η μεγάλη στρατιά των νικών και των δαφνών ; Που είναι οι αήττητοι Έλληνες ; Κρύψτε τα μάτια από καταισχύνη . Άλλοι φεύγουν και άλλοι πιάνονται σαν πουλιά από τον εχθρό. Λίγες μέρες αρκούν για να σβύση το όνειρο.Τα φτερά της Φυλής ξανάσπασαν . Οι αμαρτίες του Ελληνικού Γένους ήταν φαίνεται και πάλι πολύ μεγάλες, όπως και πριν πεντακόσια χρόνια! Κ' έπρεπε να πληρώση. Κ' επλήρωσε. 

Φλόγες ουρανομήκεις ανέβαιναν τώρα από την πόλη, που ξαπλωμένη στο μυχό του κόλπου της συνταράσσεται από την αγωνία της καταστροφής και του θανάτου.

Το κύμα που την νανούριζε πριν είναι τώρα κι αυτό εχθρικό. Στα νερά του οι στόλοι των μεγάλων λαών της Δύσεως παρακολουθούν με σαρκασμό το μαρτύριό της. Όπως στις παληές εποχές , που ο σημερινός πολιτισμός τις εθεωρούσε περασμένες για πάντα , οι Τούρκοι περνούν την μαρτυρική Σμύρνη δια πυρός και σιδήρου. Θέλουν να μη μείνη χλωρό κλαδί. Να μη θυμίζη τίποτε πως εκεί έζησαν τρεις χιλιάδες χρόνια οι Έλληνες. 

Πάνε οι εκκλησίες οι μεγαλοπρεπείς, πάνε τα καλλιμάρμαρα σχολεία, που εφώτιζαν χρόνια τώρα την Ανατολή, πάνε τα ευαγή ιδρύματα, που την θαλπωρή τους είχαν γνωρίσει εξ ίσου οι Τούρκοι με τους Έλληνας. Και οι δρόμοι γεμίζουν ακόμα αίμα ανθρώπινο. Πρώτο θύμα ο σεπτός ιεράρχης, ο εθνομάρτης Χρυσόστομος. 

(Εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της 1 Μαΐου 1927)

ΠΙΕΤΡΟ ΜΠΑΝΤΟΛΙΟ: ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΦΑΡΙΝΑΤΣΙ

«Δεν θα είχα βγει από το καθεστώς της σιωπής ,που είχα  επιβάλλει στον εαυτό μου , εάν η επιχειρούμενη σε βάρος μου επίθεση από κάποιους κύκλους και ιδιαίτερα  από το γνωστό καθημερινό φύλλο της Κρεμόνας [1] δεν λάμβανε  τη μορφή της επικαιρότητας, πράγμα το οποίο αποτελεί αίσχος για τους υποκινητές ακόμη και στη περίπτωση, που η επίθεση αυτή δεν είχε επιζητήσει και δεν επιζητεί ακόμη,  χρησιμοποιώντας  ψευδή προσχήματα, να στρέψει πάνω μου  τη λαϊκή οργή και τη περιφρόνηση.

Διακόπτω την σιωπή μου γιατί οι προσωπικές επικρίσεις του δικηγόρου Φαρινάτσι δεν αφορούν μόνον το άτομό μου, αλλά θίγουν ολόκληρο το Ιταλικό Γενικό Επιτελείο. Παρόμοιες  επι­κρίσεις σε στιγμές κατά τις οποίες κάθε διαφωνία θα έπρεπε να αποσιωπάται υπέρ του υπερτάτου συμφέροντος της πατρίδος, δυσφήμησαν  τόσο στο εσωτερικό όσο και στο  εξωτερικό το έργο και την αξία του Ιταλικού Γενικού Επιτελείου.

Είναι πολύ νωρίς για να κρίνει κάποιος τούτο το έργον ή εκείνη την αξία στη διάρκεια των θλιβερών  στιγμών  που περνάμε  διότι τα μόνα γεγονότα τα οποία θα μπορούσαν να ρίξουν  το φως της αληθείας κρατούνται, κατ' ανάγκην, μυστικά. Εγώ γνωρίζω ότι μία ημέρα  η ιστορία θ' αφήσει το φως τούτο να λάμψει για την  απονομή δικαιοσύνης έναντι ορισμένων απαίσιων δημοκοπιών.

Τότε θα γίνει τελείως φανερό  με ποίο πατριωτισμό ενήργησε το Ιταλικό Γενικό Επιτελείο σε ορισμένες λεπτές φάσεις της πολιτικής διεξαγωγής του πολέμου τούτου.

Σε κάθε περίπτωση  είναι φανερό ότι στο πρόσωπό σας , δικηγόρε Φα­ρινάτσι, δεν αναγνωρίζω ούτε το δικαίωμα, ούτε την ικανότητα  να στέκεστε σαν ανώτατος κριτής του έργου του Ιταλικού Γενικού Ε­πιτελείου, και αυτό ισχύει τόσο για σας , όσο και για τη κίνηση , που  διευθύνετε, σεις ο οποίος κόπτεσθε για ν' αγορεύετε πομπωδώς εκεί όπου προπαγανδίζονται ιδέες ξένες για τη χώρα μας.

Γνωρίζετε πολύ καλά, δικηγόρε Φαρινάτσι, ότι παρόμοιες  επικρίσεις δεν θίγουν στο παραμικρό το Ιταλικό Γενικό     Επιτελείο, αλλά  εάν, κατά τύχη, δεν το γνωρίζετε, το οποίον θα μου προκαλούσε μεγίστη έκπληξη , φροντίσετε να το μάθετε.

Έχετε, ασφαλώς, το μέσο να πληροφορηθείτε από εκείνο  σε θέση  να σας απαντήσει  σχετικά με το περιεχόμενο  των πολυαρίθμων εκθέσεων, τις οποίες υπέβαλα στη διάρκεια των  μυστικών  συσκέψεων του Πολεμικού Συμβουλίου. Σ' εκείνες τις εκθέσεις παρουσιάζονται , με τρόπο αναμφισβήτητο, οι προθέσεις μου για τη  στρατηγική και πολιτική διεξαγωγή του παρόντος πολέμου. Χωρίς να θέλω να προβώ σε αποκαλύψεις, μπορώ να πω ότι όλες οι  κατευθύνσεις μου χαρακτηρίζονταν από τη σκέψη μιας ενερ­γείας ανεξάρτητης και μιας συνεργασίας, σε καμία περίπτωση υποταγής.

Το Ιταλικό Γενικό Επιτελείο  έπρεπε ν' αφεθεί εντελώς ελεύθερο ν' αναλάβει  τις ευθύνες του και να μείνει μακριά από κάθε σύγκρουση Ιδεών, οιασδήποτε φύσεως και αν ήταν αυτή. Γενικό Επιτελείο σα και το δικό μας δεν μπορεί  και δεν πρέπει να είναι «δεσμευμένο». Εις την τέχνη του πολέμου η ελευθερία κινήσεως αποτελεί ουσιώδη παράγοντα, και όταν λέγω τούτο, σεις δικηγόρε Φαρινάτσι, με εννοείτε.

Το Ιταλικό Γενικό Επιτελείο  δεν είναι υποδεέστερο από οποιοδήποτε άλλο  και δικαίως υπερηφανεύεται. Δεν ανέχεται όμως να ρυμουλκείται από  τον Α ή Β αυθέντη. Δεν ζητά την γνώμη των άλλων, αλλά δεν την αποκρούει εκ των προτέρων, από  πολιτική ανάγκη. Το γεγονός τούτο είναι σε θέση να προλάβει τα μεγαλύτερα σφάλματα υπολογισμού και, κατά συνέπεια, να επιφέρει ανυπολόγιστες συνέπειες για την όλη διεξαγωγή του πολέμου. Το Ιταλικό Γενικό Επιτελείο πρέπει  να έχει πάντοτε και ανά πάσα στιγμή το κύρος, την δύναμη  και τα μέσα για ταχεία και ασφαλή ενέργεια με μοναδικό κριτήριο το συμφέρον της χώρας. Και, τέλος, δεν πρέπει να είναι βεβαρημένο με στοιχεία, στα οποία ανατίθεται ύποπτος συμβουλευτικός ρόλος και τα οποία στο τέλος αποδεικνύονται αναρμόδια και μη έχοντα τη παραμικρή γνώση της στρατιωτικής τέχνης.

Δεν αρκεί, δικηγόρε Φαρινάτσι, για να γίνει κάποιος  Στρατηγός να θέσει τον μαίανδρο διακριτικό των Στρατηγών στο  πηλίκιό του. Ούτε είναι αρκετό για την διεξαγωγή πολέμου, να καλέσεις τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου και να του πεις: «θα κάνουμε πόλεμο». Ούτε αρκεί για τη διεξαγωγή πολέμου η κατάρτιση εξογκωμένων προϋπολογισμών, οι οποίοι έπειτα να διατίθενται εις το Ιταλικό Γενικό Επιτελείο με το σταγονόμετρο.

Όταν ένας  λαός έχει  τη  πρόθεση να πολεμήσει, κατά κύριο λόγο πρέπει ο  βιομηχανικός μηχανισμός του Έθνους να υποστεί τη βραδεία και  δύσκολη προετοιμασία, η οποία  τον καθιστά ικανό ώστε, την κατάλληλη στιγμή, ν' αρχίσει  αμέσως το για τον πόλεμο έργο του.

Όλες οι  δυνάμεις, όλες οι θελήσεις , οφείλουν να είναι συντονισμένες και πειθαρχημένες για την πραγματοποίηση του ζωτικού  τούτου σκοπού, άλλως καταλήγει  σε οδυνηρούς εξευτελισμούς, που δεν περιορίζονται μόνο στο στρατιωτικό πεδίο.

Έθνος κατερχόμενο σε πόλεμο οφείλει να προβλέψει, στα όρια του δυνατού, όλες τις αντιξοότητας της μοίρας και να τις αντιμετωπίσει  με σθένος.

Εάν επιτρέπεται να υπολογίζει κάποιος  στη  πιθανή βοήθεια από τη πλευρά κάποιου συμμάχου , δεν είναι φρόνιμο να θεωρεί δεδομένη και την «ολοκληρωτική βοήθεία του». Παρόμοιο  σφάλμα μπορεί  να επιφέρει  αποτελέσματα ιστορικής σημασίας, τα οποία θα έχουν σοβαρές  επιπτώσεις πάνω στη  ζωή του Έθνους.

Δικηγόρε Φαρινάτσι' δεν θέλω να ρητορεύσω με θέμα την  υψηλή  στρατηγική ή την υψηλή πολιτική. Αλλ΄ ας λεχθεί  μια για πάντα ότι εγώ, με την ιδιότητα  του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου από του έτους 1934, προειδοποίησα το Γενικό Επιτελείο για την ανάγκη να κινητοποιήσει  όλες τις πνευματικές δυνάμεις του, ώστε σε κάθε στιγμή και σε οποιοδήποτε τόπο να μας βρουν  τα γεγονότα προετοιμασμένους για την  αντιμετώπιση της ύστατης δοκιμασίας.

Πάντοτε επέμεινα στην ανάγκη να είναι σε θέση   ολόκληρη η χώρα να  επιστρατευθεί  με όλους τους πόρους της, ώστε, κατά την κατάλληλη στιγμή, να μπορέσει  ν' αντιμετώπιση το πόλεμο. Αυτό αποδεικνύεται πλήρως και οριστικά από τις περιοδικές εκθέσεις μου κατά τις μυστικές συνεδριάσεις του Πολεμικού Συμβουλίου. Όλα τα άλλα, δικηγόρε Φαρινάτσι, αποτελούν βδελυρά μηχανορραφία  η οποία εξυφάνθηκε εναντίον μου , και αυτό το γνωρίζετε!

Ο πατριωτισμός μου και η σφοδρή μου επιθυμία να συμμορφωθώ με τη σεπτή διαταγή μου απαγορεύουν να προχωρήσω  σε άλλες λεπτομέρειες. Πράγματι, δεν είναι της παρούσης ώρας η διασπορά της διχόνοιας και της απογοήτευσης  μεταξύ του άξιου λαού μας, εις τον οποίον εύχομαι λαμπρή τύχη ».

Υποσημείωση:

[1] Regime Fascista 

Η ανοικτή επιστολή που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Τριμπούνα» της 23-12-40 αποτελεί προσπάθεια του Μπαντόλιο στα πλαίσια μιας γενικότερης στρατηγικής, να αποποιηθεί των σοβαρότατων ευθυνών του σχετικά με τον ατυχέστατο ιταλοελληνικό πόλεμο. Φυσικά με εντολή άνωθεν , τα περισσότερα φύλα της εφημερίδας κατασχέθηκαν.