ΥΠΟΘΕΣΙΣ ΣΑΜΣΟΝΩΦ. Το θάρρος μιάς γυναίκας.

Πίστευε ότι ο άντρας της συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Γερμανούς [1] και ότι για τον ένα ή τον άλλον λόγο , δεν απεκάλυψε την ταυτότητα του. Εν πάση περιπτώσει είναι απολύτως βεβαία ότι ο άνδρας της ζη.

Στους αριστοκρατικούς κύκλους της Πετρουπόλεως ψιθυρίζεται ότι η Σαμσόνοβα τρελλάθηκε. Θέλει να μεταβή, ενόσω ακόμη διαρκεί ο πόλεμος στην Γερμανία. Θέλει να επισκεφθή τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως των αιχμαλώτων. Θέλει να ερευνήση τα δάση. ακόμη και το πεδίον της μάχης του Τάννεμπεργ.

—Είτε νεκρό, είτε ζωντανό, θα τον εύρω τον άνδρα μου, λέγει συνέχως η σύζυγος του Σαμσόνωφ. 

—Μα αυτό είναι αδύνατον, της απαντούν. Είσθε ρωσσίς υπήκοος και δεν μπορείτε να μεταβήτε τώρα στην Γερμανία με την οποία ευρισκόμεθα εις εμπόλεμον κατάστασιν. Ακόμη και αν μεταβήτε εκεί μέσω ενός ουδετέ­ρου κράτους μόλις πατήσετε επί γερμανικού εδάφους θα κλεισθείτε σε στρατόπεδο ως έχθρικώς διακειμένη προς την Γερμανία ξένη υπήκοος.

—Θα εύρω κάποιο τρόπο να μεταβώ στήν Γερμανία, επιμένει η κυρία Σαμσόνωφ.

Μέρα και νύκτα, μελετά επί εβδομάδες και επί μήνες τους χάρτες του Τάννεμπεργ και της περιοχής του. Τελικά γνωρίζει κάθε μονοπάτι και κά­θε χιλιομετρικό ορόσημο. Ταξιδεύει σε ολόκληρη την Ρωσσία. Αναζητεί επιζώντας, ομιλεί με διασωθέντας και αποκτά βαθμηδόν και κατ' ολίγον μια όλο και σαφεστέρα εικόνα. 

Αι ρωσσικαί αρχαί της προβάλλουν συνεχώς εμπόδια. Επιθυμία των είναι να λησμονηθούν όσο το δυνατόν γρηγορώτερα το Τάνεμπεργ και ο Σαμσόνωφ. Η δραστήρια αυτή γυναίκα με τις δυσάρεστες ερωτήσεις και τις έρευνες της προκαλεί δυσφορία στις ρωσσικές υπηρεσίες. 

Τελικά όμως η κυρία Σαμσόνωφ νικά.

Στον στρατό ο άνδρας της παραμένει αλησμόνητος και η αποφασιστι­κότης αυτής της γυναίκας προκαλεί παντού τον θαυμασμό. Όλοι οι φίλοι βοηθούν. Το Γενικό Επιτελείο συγκινείται. Ένας διοικητής μονάδος λαμβάνει μια παράξενη διαταγή και κατά το τέλος του Δεκεμβρίου του 1914 οι σκοποί του τμήματος του γερμανικού ανατολικού μετώπου ευρίσκον­ται προ μιας εκπλήξεως. 

Από την ρωσσική πλευρά υψώνεται μια λευκή σημαία. 

—Παύσατε πυρ!

Δύο γερμανοί αξιωματικοί βγαίνουν από το χαράκωμα και διευθύ­νονται προς τα συρματοπλέγματα. Δύο Ρώσσοι αξιωματικοί προχωρούν από την άλλη πλευρά με την λευκή σημαία.

Οι κύριοι χαιρετούν ενώ εκατοντάδες οφθαλμών στρατιωτών και από τα δύο μέρη παρακολουθούν με περιέργεια το θέαμα. Μήπως τελειώνει ο πόλεμος; Μήπως τελειώνουν τα δεινά του και πρόκειται να συναφθή ειρήνη;

Οι Ρώσσοι αξιωματικοί ερωτούν αν από της γερμανικής πλευράς ύυπάρχει διάθεσις να παραληφθή μία επιστολή.

Οι Γερμανοί αξιωματικοί απαντούν ότι πρέπει πρώτα να ερωτήσουν τους προϊσταμένους των.

Οι κύριοι χαιρετούν κάμνουν μεταβολήν και επιστρέφουν στις θέσεις των. Η ερώτησις των Ρώσσων μεταβιβάζεται στο επιτελείο. Μετά τρεις ώρες έρχεται μια καταπληκτική απάντησις.

Αυτήν την φοράν οι Γερμανοί είναι εκείνοι που υψώνουν λευκή ση­μαία. Και πάλι οι δυο αξιωματικοί προχωρούν στην νεκρή ζώνη μέχρι του συρματοπλέγματος.

" Η γερμανική Ανωτάτη στρατιωτική ηγεσία, λέγει ο ένας από τους δυο Γερμανούς αξιωματικούς είναι έτοιμη να παραλαβή μια επιστολή από γερμανικής πλευράς".

Ο Ρώσσος αξιωματικός ευχαριστεί, βγάζει μια επιστολή από τον μαν­δύα του και την εγχειρίζει μεταξύ του συρματοπλέγματος. Ο Γερμανός αξιωματικός παίρνει τον φάκελλο και τον βάζει στο γύρισμα του μανικιού του μανδύου του.

Οι κύριοι χαιρετούν κάμνουν και πάλιν μεταβολή και η ρωσσική αποστολή επιστρέφει  στις θέσεις της, "Ύστερα από λίγο βάλλουν τα μυδραλιοβόλα.

Η επιστολή πού εδόθη στους Γερμανούς προέρχεται απο τον Ρώσσο βουλευτή Γκούτσκωφ. Με συγκινητικάς εκφράσεις α­ποτείνεται στις γερμανι­κές αρχές, εξιστορεί την αγωνία της κυρίας Σαμ­σόνωφ και τις παρακαλεί, παρά τον πόλεμο, να της επιτρέψουν να έλθη στην Γερμανία και να κάμη έρευνες σχετικές με την τύχη του ανδρός της. 

Περνούν ατελείωτοι μήνες. 

Το θέρος του 1915 δίδεται μέσω Γενεύης η άδεια σε μια ομάδα ρωσσίδων αδελφών του Ερυ­θρού Σταυρού να επισκεφθούν ρωσσικά Στρατόπεδα αιχμαλώτων στην Γερμανία. Αι γερμανικαί αρχαί έδωσαν αυτήν την άδεια με την ρητήν δήλωσι , ότι δεν έχουν καμμίαν αντίρρησιν αν εις την ομάδα αυτή περιληφθή και η κυρία Σαμσόνωφ. 

Έτσι υπό την αιγίδα του Ερυθρού Σταυρού η θαρραλέα γυναίκα επιτυγχάνει ό,τι ήθελε. 

Αι γερμανικαι αρχαί της παρέχουν αμέσως κάθε βοήθεια. Η κυρία Σαμ­σόνωφ περιέρχεται τα διάφορα στρατόπεδα συγκεντρώσεως αιχμαλώτων. Εξετάζει χιλιάδας απο αυτούς. Σε όλους απευθύνει το ίδιο ερώτημα. Όλοι κουνούν αρνητικά το κεφάλι των. Μερικοί έχουν δάκρυα στα μάτια . Άλλοι φιλούν με ευλάβεια το φόρεμα της. Όχι, όχι δεν είδαμε την εξοχοτητά του! 

Η Σαμσόνοβα! Σε όλα τα στρατόπεδα των αιχμάλωτων μεταβάλλεται σε θρυλική φυσιογνωμία. Η ερευνά της όμως είναι μάταια. 

—Θέλω να επισκεφθώ τα δάση και το πεδίο της μάχης του Τάννεμπεργ, λέγει τελικά η κυρία Σαμσόνωφ.

Οι Γερμανοί θέτουν στην διάθεσί της ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο και της δίδουν ως οδηγό ένα αξιωματικό που γνωρίζει καλά τα μέρη. 

Και ή γενναία αυτή γυναίκα με την μαύρη στολή της αδελφής περιέρ­χεται το πεδίο της μάχης, τα έλη και τα σιωπηλά δάση της περιοχής του Τάννεμπεργ. 

—Κύριε, υπάρχουν εδώ πολλοί τάφοι αγνώστων Ρώσσων στρατιωτών; 

Οι δήμαρχοι εκφράζουν την λύπη τους, ότι δεν ημπορούν να της δώ­σουν καμιά άλλη πληροφορία. Οί χωρικοί σηκώνουν τους ώμους. Έθα­ψαν εδώ και εκεί πολλούς σε ομαδικούς τάφους. Όλοι έμοιαζαν αναμεταξύ των. Μήπως θυμούνται κανένα πτώμα με γενειάδα και με διακριτικά στρα­τηγού; Πολλοί είχαν γένια και διακριτικά στρατηγού,. Επέρασε όμως τό­σος καιρός από τότε που δεν μπορούν να θυμηθούν καμιά άλλη λεπτομέ­ρεια.

Δεν ευρήκαν πράγματα άξιας ή διάφορα άλλα αναγνωριστικά της ταυ­τότητος των νεκρών; 

— Όλα αυτά παρεδόθησαν στις αρχές, λέγει ο συνοδός αξιωματικός. 
—Ο άνδρας μου είχε ένα χρυσό μεδαγιόν με την εικόνα μου. 

— Αν ευρέθη κάτι τέτοιο θα παρεδόθη κανονικά όπου δει. Η παράδοσις του χρυσού είναι υποχρεωτική. Έχομε πόλεμο κυρία". 

Η κυρία Σαμσόνωφ δεν απελπίζεται . Κτυπά την θύρα κάθε σπιτιού χωρικών και ερωτά τους ενοίκους του αν τυχόν εβοήθησαν στην ταφή των πεσόντων. 

—Ίσως θα μάθατε κάτι στο Κλάιν Πίβνιτς της λέγει μια χωρική που την λυπήθηκε. Εκεί στο δάσος υπάρχουν πολλοί τάφοι .                                                                                    Αποκαλύψεις ενός χωρικού.

Στο σπίτι του χωρικού Μιχαήλ Γιεδάμσκι στο Κλάιν — Πίβνιτς η κυ­ρία Σαμσόνωφ πληροφορείται ότι ο χωρικός αυτός μαζί  με ένα ξυλοκόπο έθαψαν στο δάσος ένα γενειοφόρο Ρώσσο.

Ο Ρώσσος αυτός φορούσε μια καταξεσχισμένη στολή, δεν έφερε κανένα άλλο διακριτικό.

—Τίποτε, τίποτε·

Η κυρία Σαμσόνωφ παρακαλεί γαλλιστί τον συνοδό της να την αφήση μια στιγμή μόνη με τον Γιερδάμσκι. Ίσως ο χωρικός δεν θα ήθελε να μιλήση παρουσία ενός αξιωματικού. Ο συνοδός της κυρίας Σαμσόνωφ δείχνει κατανόησι και την αφήνει μόνη με τον Γιερδάμσκι.

-Αλήθεια δεν βρήκατε τίποτε άλλο, τον ερωτά ή κυρία Σαμσόνωφ με δάκρυα στα μάτια;

Ο Γιερδάμσκι κοιτάζει προς την θύρα. Ύστερα πηγαίνει σε ένα ερμά­ριο και βγάζει από αυτό ένα φάκελλο.

—Ευρήκα αυτό εδώ λέγει με σιγανή φωνή. Και από τον φάκελλο πέφτει απάνω στο τραπέζι το περιεχόμενο του:

Με μια κραυγή η κυρία Σαμσόνωφ γέρνει προς το τραπέζι τα χέρια της και πιάνει το μενταγιόν .

Και πάλι αι γερμανικαί αρχαί δείχνουν πλήρη κατανόησι και τάκτ. Το μενταγιόν, η φωτογραφία που ήταν μέσα του και η κατάθεσις του Γιερδάμ­σκι δεν αφήνουν καμμιά αμφιβολία ως προς την ταυτότητα του νεκρού. Τον Οκτώβριο του 1915 παρουσία ενός αξιωματικού, ενός χωροφύλακος και ενός δικαστού ανοίγεται ο τάφος που υπέδειξε ο Γιερδάμσκι.

Σιωπηλοί σκάπτουν οι χωρικοί ενώ η κυρία Σαμσόνωφ πηγαινοέρχε­ται εκεί κοντά με ένα μανδήλι στο στόμα, Την φωνάζουν τότε μόνο όταν το αποσυντεθειμένο πτώμα εξετάφη και εσκεπάσθη με ένα πανί.

Οι χωρικοί με τους πλατείς ώμους των τοποθετούνται   μπροστά  για να μη αντικρύση η κυρία Σαμ­σόνωφ το φρι­κτό θέαμα. Δια­πιστούται επι­σήμως η ταυτότης του νεκρού και με πολλή διακριτικότητα οι σύνοδοι της απομακρύνουν , την κυρία Σαμ­σόνωφ από το τραγικό αυτό μέρος.

Αι γερμανικαι αρχαί έκα­μαν και κάτι άλ­λο ακόμη. Παρήγγειλαν ένα φέρετρο, εναπέθεσαν σ^' αυτό ό,τι απέμεινε α­πό τον στρατη­γό Σαμσόνωφ και με ένα κάρρο το μετέφεραν στον σιδηροδρομικό σταθμό του Γκρός Ντανχάιμ όπου επερίμενε ήδη ένα σιδηροδρομικό βαγόνι.

Και πάλι σε ένα μικρό τμήμα του μετώπου σταματά ο πόλεμος για να περάση από εκεί ο νεκρός στρατιωτικός ηγέτης.

Στο νεκροταφείο του χωρίου Ακιμόβκα στο ρωσσικό διαμέρισμα της Χερσώνος ευρήκε την τελευταία κατοικία του ο Αλέξανδρος Βασιλίεβιτς Σαμσόνωφ.

Υποσημειώσεις:
[1]Ο στρατηγός  Samsonov αφού είδε τη στρατιά του να κυκλώνεται και να καταστρέφεται από τον εχθρό, αυτοκτόνησε στις 30 Αυγούστου 1914 κοντά στο Willenberg.

1915. ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΑΙΦΝΙΔΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Κανονικώς, κατόπιν της δηλώσεως του Έλληνος Πρωθυπουργού, οι Σύμμαχοι ή­σαν υποχρεωμένοι, δύο ημέρας προ της πραγματοποιήσεως της αποβάσεως των στρατευμάτων των εις Θεσσαλονίκην, να ενημερώσουν την Κυβέρνησιν δια να δώση τας σχετικάς οδη­γίας προς τας στρατιωτικάς και ναυτικός της δυ­νάμεις και κυρίως προς τον διοικητήν του Γ' Σώ­ματος Στράτου, το οποίον είχε την έδραν του εις την Θεσσαλονίκην ως και προς τον διοικητήν του φρουρίου της πόλεως. Όμως δεν συνέβησαν τα γεγονότα ως ανεμένοντο. Οι Σύμμαχοι άνευ ου­δεμιάς προειδοποιήσεως έδωσαν εντολήν να εισπλεύσουν τα πολεμικά σκάφη του Συμμαχικού Στόλου εις τον λιμένα και να αποβιβάσουν αντιπροσωπείαν εξ αξιωματικών, η οποία θα ανεκοίνωνεν εις τον διοικητήν του φρουρίου «την επικειμένην αποβίβασιν των συμμαχικών στρατευμάτων».

Ούτω, την πρωΐαν της 30ης Σεπτεμβρίου 1915, ο διοικητής του Γ' Ελληνικού Σ.Σ. Αντιστράτηγος  Κων. Μοσχόπουλος, ειδοποιήθη παρά του διοικητού του φρουρίου Θεσσαλονίκης, Συνταγμα­τάρχου Ευλ. Μεσαλά, ότι εισέπλεον εις τον λιμέ­να μονάδες του Συμμαχικού Στόλου. Περί την 9ην πρωϊνήν, παρουσιάσθη ενώπιον του Στρατη­γού αντιπροσωπεία εκ τριών αξιωματικών του Ναυτικού των Συμμάχων, υπό την προεδρίαν του Γάλλου πλοιάρχου Ντυμενίλ, συνοδευομένη υπό του εν Θεσσαλονίκη Γάλλου υποπροξένου Λεόν.

Ο Γάλλος πλοίαρχος εδήλωσεν ότι εκτελών διαταγάς του Άγγλου Αρχιναυάρχου Ντε Ρόμπεκ και του διοικητού των στρατιωτικών συμμα­χικών δυνάμεων Στρατηγού Σαράϊγ, είναι εντε­ταλμένος ν' ανακοίνωση ότι αφικνούνται μεταγω­γικά πλοία πλήρη συμμαχικών στρατευμάτων, τα οποία επρόκειτο, κατόπιν συνεννοήσεως της  Ελ­ληνικής Κυβερνήσεως μετά του εν 'Αθήναις Γάλ­λου Πρέσβεως και τη συγκατάθεσει αυτής, ν' αποβιβασθούν εις Θεσσαλονίκην. Ο Ντυμενίλ προσέθεσεν ότι εν συνεργασία μετά των  Ελληνικών Στρατιωτικών Αρχών Θεσσαλονίκης, θα ωργανούτο ο  λιμήν αμυντικώς, προς εξασφάλισιν από πάσης επιθέσεως του εχθρού.

Έκπληκτος και αγνοών πλήρως τα περί συν­εννοήσεων, ο Στρατηγός Μοσχόπουλος απήντη­σεν ότι ουδεμία σχετικήν διαταγήν του Βασιλέως και της Κυβερνήσεως του έχει λάβει και δεν γνω­ρίζει ν' απειλήται η Θεσσαλονίκη παρά τίνος εχ­θρού, εφ' όσον μάλιστα η  Ελλάς είναι ουδέτε­ρα. Ο Στρατηγός παρεκάλεσε να διακοπή πάσα επί του ζητήματος συζήτησις και να επαναληφθή αύτη την 4ην απογευματινήν, ώστε εν τω μεταξύ να συνεννοηθή μετά της Κυβερνήσεως του, όπερ και πράγματι έπραξεν, αποστέλλων σχετικόν τη­λεγράφημα εις τον Υπουργόν Στρατιωτικών Δαγκλήν.

Τό τηλεγράφημα ληφθέν εις Αθήνας κατεθορύβησε την  Ελληνικήν Κυβέρνησιν. *Ητο φανερόν ότι οι Σύμμαχοι δεν ετήρησαν τας οδηγίας του Πρωθυπουργού Βενιζέλου, μη είδοποιήσαντες τού­τον προ 24 ωρών. Ό Βενιζέλος έσπευσεν αμέσως εις το τηλεγραφείον προς συνεννόησιν μετά του Μοσχοπούλου. Ο Στρατηγός εζήτησε να του καθορισθή ποίαν στάσιν έπρεπε  να τηρήση  έναντι των Συμμάχων  και εάν έπρεπε να θεωρήση τούτους ως εχθρούς, εφ' όσον επέμενον ν' αποβιβασθούν. Ό Πρωθυπουργός του απήντησεν ότι η Κυβέρνησις ηγνόει την Συμμαχικήν ενέργειας ότι εγκρίνει την τηρηθείσαν παρ' αυτού στάσιν και ότι θα προέλθη εις συνεννοήσεις μετά των Συμ­μάχων, ταχύτατα δε θα του διαβιβάση οδηγίας. Πάντως, ετόνισεν ο Βενιζέλος ότι, οι Σύμμαχοι  πρέπει να θεωρούνται ως φίλοι και να τύχουν ευ­μενούς μεταχειρίσεως.

Ο Βενιζέλος μόλις επέστρεψεν εις τό γραφείον του εκάλεσε τους Πρέσβεις της Γαλλίας και της Αγγλίας προς τους οποίους εξέφρασε δριμύτατα παράπονα, διότι παρεβίασαν τα συμφωνηθέντα: Συγχρόνως δε εδήλωσεν εις αυτούς, ότι εφ' όσον μετέβησαν εις Θεσσαλονίκην άνευ προειδοποιή-σεως, δεν θα επιτραπή η αποβίβασις αυτών και ότι οι Σύμμαχοι υπέχουν ακεραίαν την ευθύνην δι' ό,τι συμβή.

Την 4ην απογευματινήν, κατά τα συμφωνηθέν­τα, παρουσιάσθη εις τον Στρατηγόν Μοσχόπουλον η συμμαχική επιτροπή, προς την οποίαν ο Στρατηγός εδήλωσεν ότι η Κυβέρνησίς του ευρί­σκεται ήδη εις συνεννοήσεις μετά των Συμμαχικών  Κυβερνήσεων και ότι θα του αποστείλη συντόμως  τας σχετικάς οδηγίας, προσέθεσε δε ότι μέχρι λή­ψεως τούτων, αδυνατεί, μετά μεγάλης του λύπης, να επιτρέψη την είσοδον των μεταγωγικών σκα­φών εις τον λιμένα και την απόβασιν των στρα­τευμάτων εις Θεσσαλονίκην. Ο πλοίαρχος Ντυμε­νίλ απήντησε τότε ότι τα μεταγωγικά ευρίσκον­ται παρά το ακρωτήριον της Κασσάνδρας και ό­τι είναι αδύνατον να παραμείνουν κατά την νύ­κτα εις το ανοικτόν πέλαγος, εκτεθειμένα εις τας επιθέσεις των Γερμανικών υποβρυχίων. Ο  είσπλους εις τον λιμένα, κατά συνέπειαν επεβάλλετο και ο Ντυμενίλ ηρώτησε τον Έλληνα Στρατηγόν πώς εσκέπτετο να παρεμποδίση την ενέργειαν αυτήν, εάν τελικώς επεχειρείτο υπό των Συμμάχων.

Ο Στρατηγός εδήλωσεν ότι θα χρησιμοποιήση μέτρα πειθούς, προβάλλων το διεθνές δίκαιον. Εις νέαν έρώτησιν δε του Ντυμενίλ «τί θα πράξη εάν οι Σύμμαχοι δεν λάβουν ταύτα υπ' όψιν» α­πήντησε :

—- «Μετ' αφαντάστου λύπης, θα σας εμποδίσω».

Τότε ο παριστάμενος υποπρόξενος Λεόν ανέκραξε.

— Πώς; Θα προβάλλητε βίαν εναντίον Γαλλίας και της Αγγλίας; Τότε θα χρησιμοποιήσωμεν και ημείς τήν βίαν.

Η στιγμή ήτο κρίσιμος. Μετά την αποχώρησιν της επιτροπής ο Στρατηγός Μοσχόπουλος έ­δωσε τας σχετικάς οδηγίας εις τα υπερασπίζοντα τον λιμένα φρούρια και έσπευσε να συνεννοηθή τηλεγραφικώς μετά του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Στρατιωτικών.
Η δευτέρα τηλεγραφική συνδιάλεξις Βενιζέλου — Μοσχοπούλου επραγματοποιήθη την 7ην εσπερινήν. Ο Πρωθυπουργός είπεν εις τον Στρατηγόν ότι έπρεπε διά της διπλωματίας και της συζητήσεως  να κερδίση χρόνον δια να επιτευχθή έν τω μεταξύ συμφωνία μετά των Συμμάχων. Ο Στρα­τηγός ηρώτησε καί πάλιν:

—«Εάν όμως επιμένουν να εισέλθουν θα τους εμποδίσω διά της βίας;».

Η  απάντησις του Πρωθυπουργού ήτο:

— «Τηρήσατε,  Στρατηγέ  μου,  αδρανή   άμυναν».     

Ο Μοσχόπουλος διεμαρτυρήθη αμέσως δηλών ότι  «φράσις αδρανούς αμύνης δεν προβλέπεται υπό των στρατιωτικών κανονισμών» και προσέθεσεν ότι «δέον να γνωρίζη σαφώς εάν θα χρησιμοποιήση, ναι ή ου, βίαν».

Ο Πρωθυπουργός προσεπάθησε τότε να καθησυχάση τον Στρατηγόν, υποσχεθείς εις αυτόν ότι προ  του μεσονυκτίου τα πάντα θα ελύοντο ευνοϊκώς.

Η  θέσις του διοικητού του Γ' Σ. Σ. απέβαινεν ήδη δεινή ,  καθ'  όσον,  ευρισκόμενος  προ σοβαράς  απειλής, δεν ελάμβανε παρά της Κυβέρνήσεως σαφείς διαταγάς επί  του πρακτέου. Εν τω μεταξύ, εις τας Αθήνας, η αναγγελία του νέου γεγονότος περιέπλεκεν ακόμη περισσότερον την κατάστασιν.Πράγματι, την ιδίαν ημέραν, (30 Σεττ.), η Ελληνική Κυβέρνησις επληροφορείτο ότι κατα την συνεδρίασιν  της Βουλής των Κοινοτήτων της  28ης Σεπτεμβρίου, ο Βρεταννός Υπουργός των Εξωτερικών σερ Έντουαρντ Γκρέϋ, ανέφερεν εις λόγον του «περι τών πατροπαραδότων θερμών αισθημάτων  συμπαθείας της Μεγάλης Βρεταννίας προς    την Βουλγαρίαν». Ο Γκρέϋ προσέθεσεν ότι «η Βρεταννική πολιτική αποβλέπει εις την  επίτευξιν συμφωνίας μεταξύ των Βαλκανικών  κρατών και ότι προς εξασφάλισιν αυτής θα 'επρεπε να ικανοποιηθούν  οι νόμιμοι πόθοι όλων των Βαλκανικών κρατών». Αι δηλώσεις του Γκρέϋ κατετάραξαν και την Ελληνικήν Κυβέρνησιν και την Ελληνικήν κοινήν γνώμην, διότι εθεωρήθησαν ως πρόθεσις  παραχωρήσεως Ελληνικών εδαφών εις την Βουλγαρίαν, καθ' ην μάλιστα στιγμήν η τελευταία δεν απέκρυπτε πλέον τας εχθρικάς προς τους Συμμάχους διαθέσεις της,

Αμέσως ο Έλλην Πρωθυπουργός διεμήνυσε εις τον  Γάλλον Πρέσβυν ότι:

O λόγος του Γκρέϋ του απεκάλυψε τας α­ληθείς προθέσεις των Συμμάχων, ότι ενόμιζεν ήδη ότι είχεν οίκτρως εξαπατηθή ώς προς την ακολουθητέαν παρ' αυτού έναντι αυτών πολιτικήν φιλίας και εμπιστοσύνης και ότι εφοβείτο ότι η διενεργούμενη εν Θεσσαλονίκη απόβασις των Συμμαχικών στρατευμάτων εσκόπει να εξασκήση πίεσιν επί της Ελλάδος, δια να επιτύχη εδαφι­κάς παραχωρήσεις παρ' αυτής εις όφελος της Βουλγαρίας, και κατέληγεν ότι δεν δύναται να παράσχη την συγκατάθεσίν του εις την απόβασιν και εζήτει όπως ανασταλή πάσα σχετική μεταφορά στρατευμάτων, δεδομένου ότι θα ευρίσκετο εις την δυσάρεστον θέσιν να διατάξη την βιαίαν παρεμπόδισιν της αποβάσεως.

Ο Γάλλος Πρέσβυς θορυβηθείς, έσπευσε να τηλεγραφήση εις Μούδρον όπως ανασταλή πάσα αποστολή στρατευμάτων και ανακληθούν τα τυ­χόν ήδη αναχωρήσαντα μεταγωγικά. Η επιχείρησις,  κατά συνέπειαν, διεκόπη ενώ αι Κυβερνήσεις Γαλλίας και Αγγλίας διεβίβαζον προς την Ελλάδα καθησυχαστικάς διαβεβαιώσεις ως προς τας προθέσεις των εν Μακεδονία. Κατόπιν τούτου ο Πρωθυπουργός Βενιζέλος παρέσχε, τέλος, την συγκατάθεσίν του διά την απόβασιν των συμμαχικών στρατευμάτων εις Θεσσαλονίκην.

Ούτω, εδημιουργήθη μία κατάστασις λίαν λε­πτή και ασυνήθης από πλευράς διεθνούς δικαίου, Η  Ελλάς, παραμένουσα ουδέτερα πάντοτε, συγκατετίθετο εις την μετατροπήν του εδάφους της εις Συμμαχικήν βάσιν η οποία θα επέτρεπεν εις την Αντάντ να μεταφέρη  στρατεύματα διά να επιτεθή κατά των εν Σερβία δυνάμεων των Κεν­τρικών Αύτοκρατοριών. Εν πάσει περιπτώσει , η Ελλάς , την 2αν Οκτωβρίου, διεμαρτυρήθη διά την παραβίασιν της ουδετερότητός της, τονίζουσα ότι:

«Επειδή η Ελλάς είναι ουδετέρα έναντι του Ευρωπαϊκού πολέμου, η Βασιλική Κυβέρνησις δεν δύναται να παράσχη την έγκρισιν αυτής εις τας προτιθεμένας υμετέρας ενεργείας, καθ΄ όσον αύται θίγουσι την ουδετερότητα της Ελ­λάδος, τοσούτω μάλλον καθ΄'  όσον προέρχονται εκ μέρους δύο εμπολέμων Δυνάμεων. Κατόπιν τούτου η Βασιλική Κυβέρνησις έχει καθήκον να διαμαρτυρθή εναντίον της διά μέσου του Ελληνικού εδάφους διόδου ξένων στρατευμά­των» .

Την νύκτα της 30ής Σεπτεμβρίου προς την 1ην Οκτωβρίου, ελήφθη υπό του διοικητού του Γ' Σ.Σ. Στρατηγού Μοσχοπούλου το ακόλουθον τη­λεγράφημα:

«Αφήσατε την είσοδον ελευθέραν. Βενιζέλος».

Ούτω, την πρωΐαν της 1ης Οκτωβρίου, εισέπλευσαν εις τον λιμένα της Θεσσαλονίκης τα με­ταγωγικά και ήρχισεν η αποβίβασις των στρα­τευμάτων και η αμυντική οργάνωσις του λιμένος της Θεσσαλονίκης.

“Χάσαμε” το …βραβείο Νόμπελ ειρήνης – κερδίζουμε όμως το βραβείο ηλιθιότητος και εθελούσιου εθνικού αυτοχειριασμού!

Ανεκοινώθησαν επιτέλους τα πολυαναμενόμενα βραβεία «Νόμπελ ειρήνης». Έληξε έτσι και η …αγωνία μας, αφού η περιβόητη γιαγιά Μηλίτσα, η προεξάρχουσα της λεσβίου κομπανίας των γραιών – τροφών των «προσφυγόπουλων» (των νηπίων που οι ασιάτες μουσουλμάνοι λαθροέποικοι περιφέρουν, ως πολιορκητικούς κριούς, για να πλημμυρίσουν και να εκπορθήσουν πληθυσμιακώς την Ευρώπη), η οποία προβλήθηκε από την προπαγάνδα του Συστήματος ως «σύμβολο» και «παράδειγμα» της «θερμής υποδοχής και φιλοξενίας» των νησιωτών προς τους λαθροεποίκους που κατέκλυσαν τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου πέρσι το καλοκαίρι (οι οποίοι συνεχίζουν να καταφθάνουν…), δεν έλαβε τελικώς το πολυπόθητο βραβείο. Εάν βεβαίως υπήρχε θεσμοθετημένο βραβείο ανοησίας, εθελοδουλείας και εθνικού αυτοχειριασμού, αναμφιβόλως θα ταίριαζε δικαιωματικώς να της απονεμηθεί! Διότι μόνον απολύτως ηλίθιοι και συμπλεγματικοί εθελότυφλοι αδυνατούν ακόμη να αναγνωρίσουν την αδυσώπητη πραγματικότητα: οι αφίξεις των δήθεν προσφύγων του συριακού εμφυλίου δεν ήταν παρά το προπαγανδιστικό πρόσχημα – ως Δούρειος Ίππος – για την προώθηση του σχεδίου μαζικού εποικισμού της Ευρώπης από τον ασιατικό και αφρικανικό υπερπληθυσμό, σχεδίου που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και ισοδυναμεί με την εν δυνάμει γενοκτονία των, ήδη ευρισκομένων σε δεινό δημογραφικό μαρασμό, ευρωπαϊκών εθνών!

ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

David Lloyd George: ΟΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ 2

επιστροφή

Τα γεγονότα αυτά  οι Γερμανοί σήμερα, δεν τα κρατούν κρυφά. Ο εξοπλισμός  συντελείται πλέον φανερά. Και νοιώθουν οι ίδιοι πως είναι ασφαλείς. Παρ΄ όλα αυτά η Γερμανία θα χρειασθεί τουλάχιστον μια δεκαετία για να συγκροτήσει ένα ισχυρό στρατό σε θέση να αντιμετωπίσει τους στρατούς της Ρωσίας ή της Γαλλίας σε οποιοδήποτε έδαφος εκτός από το δικό της. Εδώ μπορεί να πολεμήσει αποτελεσματικά , γιατί μπορεί να επιλέξει τα πεδία των μαχών  τα οποία έχει παρασκευάσει με μεγάλη επιμέλεια και οχυρώσει  και έχει εκπαιδεύσει αρκετούς ανθρώπους για να υπερασπίσει τα χαρακώματα  της.

Όμως ο στρατός των κληρωτών είναι πολύ νέος -υπάρχει απόσταση χρόνων  μέχρις ότου καλυφθούν τα κενά των εφεδρειών  ιδιαίτερα σε αξιωματικούς. Από επιθετικής άποψης θα χρειαστούν  10 χρόνια για να φτάσει ο γερμανικός στρατός  στα επίπεδα του 1914.

Επιπλέον οποιαδήποτε απόπειρα να επαναληφθούν τα πειράματα  του Πουανκαρέ στο Ρουρ, θα αντιμετωπιστεί σήμερα με φανατική αντίσταση από μυριάδες γενναίους ανθρώπους , οι οποίοι θεωρούν τον υπέρ Πατρίδας θάνατο όχι θυσία αλλά δόξα.

Αυτό είναι το νέο φρόνημα της Γερμανικής νεολαίας. Έχουν μια πίστη σχεδόν θρησκευτική  στο κίνημα και στον Αρχηγό του.Το γεγονός τούτο  μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση από όλα όσα είδα κατά τη διάρκεια της σύντομης επίσκεψής μου στη νέα Γερμανία.

Υπήρχε μια ατμόσφαιρα αναζωογόνησης , η οποία είχε εξαιρετική επίδραση  στην ενοποίηση του Έθνους.

Καθολικοί και διαμαρτυρόμενοι, Πρώσοι  και Βαυαροί , εργοδότες και εργάτες , πλούσιοι και ισχυροί , συνεπήχθησαν σε ένα λαό . Δεν χωρίζουν πλέον το έθνος θρησκευτικές και επαρχιακές διακρίσεις. Υπάρχει  για την ενότητα πάθος  που δημιουργήθηκε από τη σκληρή ανάγκη.

Οι διαιρέσεις που επακολούθησαν τη κατάρρευση του 1918 κατέστησαν τη Γερμανία ανίκανη  να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της , εσωτερικά και εξωτερικά. Για το λόγο αυτό τα ανταγωνιστικά πάθη  όχι μόνο αποτρέπονται  αλλά και προσωρινά απαγορεύονται.

Παντού συνάντησα άγρια και αδιάλλακτη εχθρότητα  ενάντια στο ρωσικό μπολσεβικισμό και παράλληλα ένα ειλικρινή θαυμασμό για το βρετανικό λαό με μια βαθιά επιθυμία για μια καλύτερη  και φιλικότερη συνεννόηση  μαζί του. Οι Γερμανοί αποφάσισαν οριστικά  να μη έρθουν άλλη φορά σε ρήξη με τους Άγγλους .Ούτε τρέφουν αισθήματα εκδικήσεως απέναντι στους Γάλλους.Παραιτήθηκαν από κάθε επιθυμία ανάκτησης της Αλσατίας και Λωρραίνης. Αλλά υπάρχει πραγματικό μίσος και φόβος για το ρωσικό μπολσεβικισμό που δυστυχώς αυξάνει έντονα. Αποτελεί την  καθοδηγητική δύναμη της διεθνούς και στρατιωτικής πολιτικής των .Τόσο οι ιδιαίτερες όσο και οι δημόσιες συζητήσεις τους περιστρέφονται γύρω από αυτόν .Όπου και να πάτε  δεν θ αργήσετε να ακούσετε τη λέξη "μπολσεβικισμός". Τα μάτια τους είναι στραμμένα στην Ανατολή σαν να περιμένουν τον ερχομό της ημέρας της οργής. Ενάντια σ΄αυτή ετοιμάζονται με γερμανική τελειότητα. Ο φόβος αυτός δεν είναι επίπλαστος. Είναι πεπεισμένοι  ότι πρόκειται για δικαιολογημένο φόβο.

Αλλά θα κάμαμε καλά αν δεν δίναμε   εξαιρετική σημασία στις τελευταίες εκρήξεις κατά της Ρωσίας .Γεγονός είναι  ότι η Γερμανική κυβέρνηση , στις σχέσεις της με τη Ρωσία , βρίσκεται σε εκείνο το στάδιο που μόλις αφήσαμε πίσω μας εμείς οι Άγγλοι . Ενθυμούμαστε όλοι τη περίοδο  κατά την οποία η Μόσχα με τον επίσημο τύπο  και το ραδιόφωνο της , έκανε  σφοδρές προσωπικές επιθέσεις  κατά των Άγγλων υπουργών -Τσάμπερλεν, Μακντόναλντ  και Τσόρτσιλ - και κατάγγειλε  το πολεμικό και οικονομικό μας σύστημα  σαν οργανωμένη δουλεία.

Αντιμετωπίσαμε αυτή τη συκοφαντική εκστρατεία  στιγματίζοντας τους αρχηγούς της  σαν δολοφόνους, το οικονομικό τους σύστημα σαν ληστεία , τη στάση τους απέναντι στη κοινωνία  και τη θρησκεία σαν ανηθικότητα και αθεϊσμό.

Αυτή ήταν η συνηθισμένη μορφή των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ της κομμουνιστικής Ρωσίας  και του υπόλοιπου κόσμου, Δεν πρέπει να ξεχνάμε , ότι ακόμη και όταν είχαμε εδώ Ρώσο πρεσβευτή  , είχαμε στείλει την αστυνομία να κάνει έρευνα σε ένα από τα επίσημα κτίρια της ρωσικής πρεσβείας.

Κανένας, από τη μία και την άλλη πλευρά φαντάστηκε ποτέ ότι κάτι τέτοιο αποτελούσε προοίμιο  ή πρόκληση πολέμου.

Η εκτόξευση ύβρεων  μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας  είναι απλά η συνήθης διπλωματική γλώσσα  στην οποία είχαν συνηθίσει όλα τα Έθνη κατά τη διάρκεια των 29  τελευταίων χρόνων με τη Κομμουνιστική Ρωσία.

Για χάρη της πνευματικής μας ειρήνης είναι σημαντικό να αντιληφθούμε, ότι επανάληψη αυτής της αψιμαχίας των λόγων, δεν προάγει καθόλου σε πόλεμο. 

Τι εννοεί , λοιπόν ο Χίτλερ  όταν αντιπαρέθετε τις πλούσιες αλλά μη καλλιεργήσιμες  εκτάσεις γης της Ουκρανίας  και Σιβηρίας και τα ανεξάντλητα μεταλλεύματα των Ουραλίων , με την πενία του γερμανικού εδάφους ; Ήταν απλά μια εθνικοσοσιαλιστική απάντηση  στη κατηγορία των Σοβιέτ περί αθλιότητας των αγροτών και εργατών της Γερμανίας κάτω από το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς.

Ο Χίτλερ απάντησε κατηγορώντας τα Σοβιέτ  ότι χειρίζονται με λάθος τρόπο  τις τεράστιες  πλουτοπαραγωγικές  πηγές της χώρας τους, σε σύγκριση με τα εθνικοσοσιαλιστικά επιτεύγματα  πάνω στη  γη,της οποίας  ο φυσικός  πλούτος ήταν σχετικά πτωχός.

Δεν διαθέτω αρκετό χώρο  στον οποίο θα μπορούσα να καταχωρήσω  κατάλογο των σχεδίων  τα οποία εκτελούνται για την ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών  πηγών της  Γερμανίας  και τη καλυτέρευση των όρων  ζωής του λαού της. Είναι αναρίθμητα και υλοποιούνται με επιτυχία.

Θα επιθυμούσα τέλος να πω , ότι είμαι πεπεισμένος όσο ποτέ,  ότι η ελεύθερη χώρα στην οποία επέστρεψα  είναι ικανή να επιτελέσει  μεγαλύτερα πράγματα προς τη κατεύθυνση αυτή, αρκεί  οι κυβερνήτες της να αναθαρρήσουν και να αφοσιωθούν με ζήλο στο έργο. 

David Lloyd George: ΟΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ

Αμφιλεγόμενο πολιτικό  άρθρο που ο Βρετανός πρώην Πρωθυπουργός (1916-1922) δημοσίευσε στην εφημερίδα Daily Express Daily , στις 17 Σεπτεμβρίου 1936 αμέσως μετά την επιστροφή του από την Γερμανία .

Μόλις επέστρεψα από μίαν επίσκεψη μου στη Γερμανία. Σε ένα τόσο σύντομο διάστημα το μόνο που μπορεί κανείς είναι να διαμορφώσει εντυπώσεις , οι οποίες είχαν ήδη συσσωρευθεί στο μυαλό του από τη μακρινή παρατήρηση μέσα από το Τύπο και από τις επίμονες ερωτήσεις προς εκείνους οι οποίοι είχαν δει τα πράγματα από πιο κοντά. Είδα τον περίφημο Γερμανό ηγέτη, καθώς και μερικά πράγματα από τη μεγάλη μεταβολή , την οποία πραγματοποίησε. Όποια γνώμη και αν έχει κανείς σχετικά με τις μεθόδους του- και ασφαλώς οι μέθοδοί του δεν είναι μέθοδοι μιας συνταγματικής χώρας που ζει σε κοινοβουλευτικό καθεστώς - αναμφίβολα επέτυχε μια θαυμαστή μεταβολή στο πνεύμα του γερμανικού λαού , στη στάση των Γερμανών μεταξύ τους και στη κοινωνική και οικονομική ζωή . Δίκαια ο Χίτλερ διακήρυξε στη Νυρεμβέργη, ότι το κίνημά του δημιούργησε μέσα σε μόλις 4 χρόνια μια καινούρια Γερμανία. Δεν είναι πλέον η Γερμανία της πρώτης δεκαετίας μετά τον πόλεμο- μια χώρα που είχε χάσει το ηθικό της και έσκυβε το κεφάλι με αίσθηση ανησυχίας και αδυναμίας. Η Γερμανία είναι σήμερα γεμάτη ελπίδα και εμπιστοσύνη , με ανανεωμένη την απόφαση να ζήσει χωρίς να δέχεται καμία επιρροή έξω από τα σύνορά της. Για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο έχει εδραιωθεί στη Γερμανία το αίσθημα της ασφαλείας. Οι άνθρωποι είναι περισσότερο πρόσχαροι .΄Ένα πνεύμα μεγαλύτερης ευθυμίας είναι αισθητό στη χώρα ολόκληρη .Ο ξένος βλέπει σήμερα μια ευτυχέστερη Γερμανία .Την είδα παντού και οι Άγγλοι που συνάντησα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου, και οι οποίοι γνωρίζουν καλά τη Γερμανία , μου έλεγαν ότι τους έκανε μεγάλη εντύπωση η μεταβολή. Το θαύμα τούτο το πραγματοποίησε ένας άνθρωπος. Είναι ο γεννημένος αρχηγός. Μια μαγνητική δυναμική προσωπικότητα , με ένα σκοπό απλό, μια θέληση αποφασιστική και καρδιά ατρόμητη Δεν είναι κατ΄όνομα μόνον αλλά πραγματικά ο εθνικός ηγέτης. Έδωσε στους Γερμανούς την ασφάλεια ενάντια στους ισχυρούς εχθρούς που τον περιτριγύριζαν. Τους εξασφάλισε επίσης από τη διαρκή απειλή της πείνας, που είναι μια από τις συγκλονιστικές αναμνήσεις των τελευταίων χρόνων του πολέμου και των πρώτων ετών της ειρήνης. Περισσότεροι από 700.000 πέθαναν από την πείνα Τα αποτελέσματα τους τα βλέπει κανείς ακόμη και σήμερα στη σωματική εμφάνιση εκείνων που γεννήθηκαν μέσα σ' εκείνο το θλιβερό κόσμο. Το γεγονός , ότι ο Χίτλερ έσωσε τη χώρα του από το φόβο μιας επανάληψης εκείνης της περιόδου της απογνώσεως , της φτώχειας και της ταπεινώσεως , του προσέδωσε ακαταμάχητο κύρος στα πλαίσια της σημερινής Γερμανίας. 

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το πόσο είναι δημοφιλής ιδιαίτερα μεταξύ της Γερμανικής νεολαίας. Οι μεγάλοι του έχουν εμπιστοσύνη. Οι νέοι τον λατρεύουν . Δεν πρόκειται για θαυμασμό απέναντι σε ένα δημοφιλή αρχηγό. Είναι η λατρεία ενός εθνικού ήρωα , ο οποίος έσωσε τη χώρα του από την εξαθλίωση και τη κατάπτωση. 

Είναι αλήθεια , ότι η οποιαδήποτε δημόσια επίκριση της κυβέρνησης , υπό οποιαδήποτε μορφή , απαγορεύεται. Αυτό δεν σημαίνει ότι απουσιάζει η κριτική. Άκουσα να επικρίνονται ελεύθερα οι λόγοι επιφανών εθνικοσοσιαλιστών ρητόρων. Δεν άκουσα όμως ούτε μια λέξη κριτικής ή αποδοκιμασίας κατά του Χίτλερ. Είναι απρόσβλητος από κάθε επίκριση , σαν να πρόκειται για Βασιλιά σε μια συνταγματική χώρα. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι ο Γεώργιος Ουάσιγκτων της Γερμανίας, ο άνθρωπος που κέρδισε για τη χώρα του την ανεξαρτησία της από όλους όσους την καταπίεζαν. Οι ισχυρισμοί μου αυτοί ενδέχεται να φανούν υπερβολικοί σε εκείνους που δεν είδαν ούτε αντελήφθησαν πόσο βασιλεύει ο Χίτλερ στη καρδιά και στο πνεύμα των Γερμανών. Και όμως αυτή είναι η γυμνή αλήθεια, ο μέγας αυτός λαός , θα εργασθεί καλύτερα , θα υποβληθεί σε μεγαλύτερες θυσίες και αν παραστεί ανάγκη , θα πολεμήσει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα , επειδή του το ζητεί ο Χίτλερ. Όποιος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί αυτό το βασικό γεγονός , δεν είναι σε θέση να κρίνει τις σημερινές δυνατότητες της Γερμανίας. 

Από την άλλη πλευρά τώρα , εκείνοι που φαντάζονται , ότι η Γερμανία επανήλθε στη παλαιά ιμπεριαλιστική ιδιοσυγκρασία της, δεν μπορούν να συλλάβουν το χαρακτήρα της μεταβολής .Η ιδέα μιας Γερμανίας που απειλεί την Ευρώπη , με το ενδεχόμενο , ότι ο ακαταμάχητος στρατός της μπορεί να διαβεί τα σύνορα, δεν αποτελεί μέρος της νέας πραγματικότητας. Ότι είπε ο Χίτλερ στη Νυρεμβέργη , είναι αλήθεια. Οι Γερμανοί θ' αντισταθούν μέχρι θανάτου σε κάθε εισβολέα, αλλά δεν έχουν πλέον τη διάθεση να εισβάλουν οι ίδιοι σε ξένα εδάφη. Οι ηγέτες της σημερινής Γερμανίας γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Ευρώπη είναι μια πραγματικότητα , την οποία δεν μπορούν να αγνοούν και η οποία δεν μπορεί να καταπατηθεί από ένα και μόνο έθνος, όσο ισχυρά και αν είναι εξοπλισμένο το έθνος αυτό. Το μάθημα αυτό το διδάχτηκαν στο τελευταίο πόλεμο. Ο Χίτλερ πολέμησε σαν στρατιώτης και γνωρίζει τη φρίκη του πολέμου.Γνωρίζει επίσης ότι ο επιτιθέμενος θα συγκέντρωνε σήμερα μεγαλύτερα μίση, από ότι το 1914. 

Η εγκαθίδρυση μιας γερμανικής ηγεμονίας πάνω στην Ευρώπη που αποτελεί το σκοπό και το όνειρο του παλαιού προπολεμικού μιλιταρισμού, δεν υπάρχει στον ορίζοντα του εθνικοσοσιαλισμού. Σε ότι έχει να κάνει με τους γερμανικούς εξοπλισμούς , δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν. Αφού όλοι οι νικητές του μεγάλου πολέμου , πλην της Μ.Βρετανίας, παραβλεψαν τις υποχρεώσεις της συνθήκης την οποία οι ίδιοι έκαμαν , ο Φύρερ διέγραψε το υπόλοιπο που δέσμευε τη χώρα του. Ακολούθησε το παράδειγμα των Εθνών που ευθύνονται για τη Συνθήκη των Βερσαλιών. 

Η πολιτική του Χίτλερ δεν αποκρύπτει ότι ένας από τους σκοπούς της είναι η συγκρότηση ενός στρατεύματος που θα είναι αρκετά ισχυρό, ώστε ν' αντισταθεί σε κάθε εισβολέα , σε οποιοδήποτε σημείο και αν εκδηλωνόταν η επίθεση . Πιστεύω ότι το απρόσβλητο αυτό της χώρας απέναντι της ξενικής επίθεσης , ο Χίτλερ το έχει ήδη πετύχει. Καμία χώρα η συνασπισμός χωρών , μπορεί σήμερα να διανοηθεί να καταβάλει τη σημερινή Γερμανία. Τρία χρόνια πυρετώδους προετοιμασίας ενίσχυσαν την άμυνα της Γερμανίας σε τέτοιο σημείο ώστε να τη καθιστά αδιείσδυτη στις επιθέσεις , εκτός αν, οι επιτιθέμενοι προέβαιναν εις μία θυσία ανθρωπίνων ζωών , που θα ήταν ασυγκρίτως μεγαλύτερη από τις απώλειες του πολέμου. Αλλά όπως μπορούν να βεβαιώσουν όσοι γνωρίζουν από πόλεμο, υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του αμυντικού και του επιθετικού πολέμου.Στον αμυντικό τα όπλα δεν χρειάζεται να είναι τόσο ισχυρά και οι στρατιώτες που τα χειρίζονται δεν χρειάζεται να είναι τόσο πολυάριθμοι ή τόσο εκπαιδευμένοι όσο στον επιθετικό . Λίγοι εκλεκτοί πολυβολητές κατάλληλα καλυπτόμενοι και προστατευόμενοι, μπορούν να ανακόψουν τη προέλαση μιας μεραρχίας ακόμα και αν υποστηρίζεται από ισχυρό πυροβολικό. 

Η Γερμανία κατασκεύασε ισχυρές αμυντικές θέσεις και δεν αμφιβάλω ότι έχει επαρκή αριθμό εκπαιδευμένων ή μάλλον ημιεκπαιδευμένων , ανδρών με αρκετά πυροβόλα και πυροβολικόν για να κρατήσει τις θέσεις αυτές σε περίπτωση επίθεσης. Έχει επίσης δραστήριο και ισχυρό αεροπορικό στόλο.

Συνέχεια και τέλος