Γ. ΤΟ ΠΡΩΤΟ (ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΟ) ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (Μετάφραση)
Όταν έφθασε στο Ιάσιο ο Corneliu Georgescu, που είχε διακόψει τις σπουδές του ύστερα από ένα χρόνο παρακολούθησης μαθημάτων στη Φαρμακευτική σχολή του Πανεπιστημίου του Cluj, σε κοινή συμφωνία με όλους τους άλλους, επενδύσαμε στη Πλινθοκεραμοποιία τα 17.000 λέυ που είχαμε εξοικονομήσει από δωρεές , όλο αυτό το καιρό που βρισκόμασταν στο Βουκουρέστι.
Στις 8 Μαΐου ξεκινήσαμε, άλλοι με το τραίνο και άλλοι πεζή: σύνολο 26 άτομα. Δεν είχαμε τίποτα, ούτε τσαπιά ,ούτε κανενός είδους εργαλεία, ούτε χρήματα ,ούτε τρόφιμα. Κατεβήκαμε στου Lascar, που μας περίμενε περιχαρής.
-Καλώς ήρθατε κύριοι, γιατί το χωριό του Ungheni, είναι γεμάτο από Εβραίους σαν σφηκοφωλιά. Ίσως να χάσουν κάτι από την υπεροψία τους άμα σας δουν. Εμείς, μια χούφτα Χριστιανοί , είμαστε τρομοκρατημένοι από αυτούς.
Σχηματίστηκαν στη συνέχεια αρκετές ομάδες για να πάνε σε σπίτια χριστιανικά και να ζητήσουν δανεικά τσάπες, φτυάρια και άλλα αναγκαία εργαλεία.
Τη δεύτερη ημέρα πήγαμε στο σημείο , στην όχθη του Προύθου,Ο εφημέριος του χωριού είπε μια προσευχή για τη περίσταση. Όλοι δουλέψαμε για περισσότερο από μία εβδομάδα πριν φθάσουμε στο καλό το χώμα γιατί, από κακή μας τύχη σε εκείνο το μέρος, εδώ και 50 χρόνια, όλη η πόλη στοίβαζε τα σκουπίδια της με αποτέλεσμα , σε ορισμένα σημεία, το πάχος τους να φτάνει μέχρι τα 2 μέτρα. Βοηθούμενοι από μερικούς επαγγελματίες πλινθοποιούς ανάμεσα στους οποίους θυμάμαι με τρυφερότητα το γέρο (Mos) Chirosca, αρχίσαμε να ζυμώνουμε τον άργυλο και να κατασκευάζουμε τούβλα. Είχαμε χωριστεί σε ομάδες των 5 η κάθε μία και κάθε ομάδα κατασκεύαζε 600 τούβλα' συνολικά 3.000 τούβλα ημερησίως .Αργότερα, όταν πληθύναμε σε αριθμό , κατασκευάζαμε ακόμη περισσότερα , εργαζόμενοι από τις 4 το πρωί μέχρι το βράδυ.. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν η διατροφή μας. Στην αρχή μα βοηθούσαν οι κάτοικοι του Ungheni , αργότερα μας έστελναν τρόφιμα ακόμα και από το Ιάσιο.Οι γέροι, τόσο ο καθηγητής Cuza όσο και ο καθ.Sumuleanu αντιμετώπιζαν με μια κάποια δυσπιστία τη προσπάθειά μας. Τη θεωρούσαν ελάχιστα σοβαρή, που δεν θα οδηγούσε σε κανένα αποτέλεσμα. Όμως μετά από κάποια περίοδο χρόνου, άρχισαν να εκτιμούν το έργο μας και να μας υποστηρίζουν.
 |
| Corneliu Georgescu |
Παρόλα αυτά, επειδή το πρόβλημα της διατροφής εξακολουθούσε να παραμένει οξύ , αποκτήσαμε στο Ιάσιο ένα λαχανόκηπο έκτασης ενός εκταρίου από τη κ. Γκίκα, για να καλλιεργούμε μαζί με άλλες ομάδες φοιτητών, κηπευτικά και ότι άλλο αναγκαίο για τη διατροφή στο Ungheni . Η εργασία μας ήταν διαρθρωμένη με τον ακόλουθο τρόπο: Ένα μέρος των φοιτητών εργαζόταν στο Ungheni και ένα άλλο στο Ιάσιο , στο λαχανόκηπο. Οι φοιτητές άλλαζαν βάρδια κάθε τρεις ή τέσσερις ημέρες.
Η δική μας ομάδα εργασίας, προκάλεσε στην αρχή, μια σύγχυση σε επίπεδο κρατούσης νοοτροπίας. Όλοι οι άνθρωποι από τις γύρω περιοχές -αγρότες . εργάτες διανοούμενοι όχι λιγότερο από τους άλλους -συγκεντρώνονταν να μας δουν γεμάτοι περιέργεια.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν συνηθισμένοι να βλέπουν τους φοιτητές να κάνουν κομψοί τη βόλτα τους στην οδό Lapusneanu ή να τραγουδούν εύθυμα τραγούδια καθισμένοι στις μπυραρίες, ή στις ελεύθερες ώρες τους.
Τώρα τους έβλεπε να ζυμώνουν με τα πόδια το πηλό , λασπωμένοι μέχρι τη μέση, να κουβαλούν με κουβάδες νερό από το Προύθο, να τσαπίζουν τη γη κάτω από τον καυτό ήλιο. Ο κόσμος επιδοκίμαζε την εξαφάνιση μιας μέχρι τότε κυρίαρχης νοοτροπίας, εκείνη που όφειλε να αντιμετωπίζει σαν παρακατιανή για ένα διανοούμενο, τη χειρωνακτική εργασία, ειδικά αν είχε να κάνει με τις βαριές εργασίες, που στο παρελθόν προορίζονταν για τους σκλάβους ή τις κατώτερες τάξεις.
Οι πρώτοι που κατανόησαν , από αυτή την άποψη , την αξία της γης ήταν ακριβώς εκείνες οι τάξεις , που οι άλλοι υπολόγιζαν λιγότερο. Οι αγρότες και οι εργάτες πνευματικά απομονωμένοι από τις άλλες κατηγορίες και σε καθεστώς κατωτερότητας γιατί η εργασία τους δεν λαμβανόταν υπόψιν , αναγάλλιασαν βλέποντας από τη πρώτη κιόλας στιγμή ότι αναγνωριζόταν τόσο η σκληρή τους εργασία όσο και η σημασία της προσφοράς της. Αισθάνονταν δικαιωμένοι και και ίσως προέβλεπαν στο μέλλον μέρες καλύτερες γι αυτούς και τα παιδιά τους.Γι αυτό το λόγο μας έφερναν με φροντίδα κάθε ημέρα τροφή, από την ελάχιστη που διέθεταν.
Η φοιτητική ζωή κυλούσε ήσυχα στο Ungheni 'διαδηλώσεις και επεισόδια δεν συνέβαιναν πλέον Εργαζόμασταν ευδιάθετοι , αισιόδοξοι με τη σκέψη ότι πολύ σύντομα θα αποκτούσαμε το δικό μας σπίτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου