«Οι κομμουνισταί στρατιώται του Μετώπου προς όλους τους στρατιωτικούς της Ελλάδος.[1]
Σύνδουλοι στρατιώτες, σκλάβοι της κεφαλαιοκρατίας. Και πάλιν ερχόμαστε να σας μιλήσουμε ελεύθερα και άφοβα. Με την ίδια όπως και πρώτα αγνή πρόθεση και αδελφική συμπόνια. Με την ίδια πίστη στην τίμια σας συνείδηση. Έγιναν επιτέλους οι εκλογές. Το αγριεμένο κύμα της λαϊκής βαρυγκομιάς έπνιξε τον Βενιζέλο. Και τώρα ο λαός με αλαλαγμούς χαράς πανηγυρίζει τη νίκη του. Θαρρεί κανείς πως το πέσιμο του Βενιζέλου του εξασφάλισε την παντοτινή ευτυχία. Εμείς εδώ πάνω, που των πολέμων οι φρίκες και του στρατού τα ατέλειωτα βάσανα εσκλήρυναν την καρδιά μας, συνηθισμένοι να βλέπουμε ψυχρότερα τα πράγματα και να 'μαστε πιο συγκρατημένοι στους άγουρους ενθουσιασμούς. Γι' αυτό θέλουμε να βαθύνουμε περισσότερο στη σημασία της μεταβολής αυτής. Τι θέλησε να χτυπήσει στο πρόσωπο του Βενιζέλου ο λαός με την ψήφο της 1ης Νοεμβρίου και κατά πρώτο λόγο απαλλάχτηκε από έναν απαίσιο πολεμικό εφιάλτη του. Σε καιρό που με νωπές ακόμα τις πληγές μας από τους βαλκανικούς πολέμους βλέπουμε ολοφάνερα μέσα στον αλληλοσπαραγμό των εθνών το στυγερό έγκλημα που οι κεφαλαιοκράτες του κόσμου διέπρατταν κατά των δύσμοιρων λαών τους, για να εξασφαλίσουν ο καθένας τους την οικονομική κοσμοκρατορία, εδώ στην Ελλάδα ο Βενιζέλος είχε τον κυνισμό να διακηρύξει απερίφραστα ότι θα 'πρεπε να θυσιαστούμε για τα συμφέροντα της αγγλογαλλικής κεφάλαιοκρατίας. Και το κατάφερε με τα καταχθόνια μέσα που όλοι ξέρουμε. Μα η οργή εμάνιαζε και εθέριευε μέσα μας, ώσπου προχθές ξέσπασε κι αποτίναξε από τα στήθη μας τον πολεμικό εκείνο δαίμονα.
Και τώρα που ερίξαμε το Βενιζέλο, έπαψε τάχα να μας φοβερίζει το φάντασμα του πολέμου; Θα ναι ολέθρια πλάνη να το πιστέψουμε. Όχι. Ο πόλεμος θα εξακολουθήσει να ρουφάει το αίμα και κάθε ζωτική δύναμη του λαού, εν όσω θα υπάρχει αστικό κράτος που δεν είναι παρά η χτηνωδέστερη εκδήλωση της οικονομικής κυριαρχίας του δυνατού επάνω στους αδύνατους, η οργανωμένη βία μιας ληστρικής τάξεως της πλουτοκρατίας. Όταν οι «μεγαλοπράγμονες πολιτικοί» και οι «πατέρες του Έθνους» ασυνείδητα όργανα της τάξης αυτής, ρητορεύουν κομπαστικά για «εθνικές διεκδικήσεις» και «εθνικά συμφέροντα» υπονοούν τα συμφέροντα αυτής της κυβερνητικής ολιγαρχίας των πλουσίων. Κι όταν πάλι διαδηλώνουν περήφανα την «εθνική ζωτικότητα και αυτοθυσία», στα δικά μας κορμιά υπαινίσσονται με σιχαμερό κυνισμό, που 'ναι καταδικασμένα να ποτίσουν με το τίμιο τους αίμα τας «απελευθερωθείσας χώρας», τις πλούσιες δηλαδή εκτάσεις όπου τα ίδια τα κοράκια της πλουτοκρατίας θα εξαπλώνουν αύριο την εμπορική τους και βιομηχανική τους εκμετάλλευση. Πρέπει να το νιώσουμε καλά. Εν όσω δεν ανοίγουμε τα μάτια μας για να ιδούμε το βάραθρο όπου μας οδηγεί το σημερινό κοινωνικό σύστημα, ο πόλεμος ακατάπαυστα θα στέλνει στις λαϊκές μάζες το θάνατο και τη δυστυχία για να γεμίζει με το αίμα και τον ιδρώτα μας τις κάσες των πλουσίων. Αντί γι' αυτό όμως τι κάνουμε; Ενώ απ' το 'να μέρος ρίχνοντας το Βενιζέλο διαδηλώνουμε τόσο πανηγυρικά τη φρίκη που μας εμπνέει ο πόλεμος, ζητωκραυγάζουμε από το άλλο με αλαλαγμούς προσωπολατρικού φανατισμού παλινορθωμένους βασιλιάδες και πρίγκιπες χωρίς καθόλου να συλλογιζόμαστε ότι οι θρόνοι πάντα θεμελιωθήκανε επάνω στα αιματωμένα κορμιά των υπηκόων τους, ότι οι βασιλικές χλαμύδες αναριπίζουν πάντα τις φλόγες των πολέμων και των μακελειών, χωρίς καν να το σκεφθούμε, ότι για να ξαναθρονιστεί εκείνος, επούλησε πρωτύτερα το αίμα το δικό μας στους δημίους της Ευρώπης. Ξεγελιόμαστε από τα παραληρήματα του ρωμέικου κομματικού κομπογιανιτισμού για «αυτοτέλειες» και «λαϊκές κυριαρχίες» και εκλέγουμε για κυβερνήτες άλλους πολεμικούς εφιάλτες οι οποίοι μόλις αναλάβουν την εξουσία δηλώνουν ότι θα ακολουθήσουν την ίδια «εθνική πολιτική» που από πικρή πείρα εμάθαμε τι σημαίνει για μας. Ρίχνοντας όμως το Βενιζέλο θελήσαμε να χτυπήσουμε και την τυραννία. Άλλο τόσο οιχτρή πλάνη θα 'ναι αν πιστέψουμε πως πετάξαμε την τυραννία από πάνω μας. Και πάλι όχι. Αν αφαιρέσουμε την τυραννία από το βενιζελιομό, εδώσαμε όμως με την ψήφο μας, το νόμιμο δικαίωμα της καταδυναστεύσεώς μας σε μιαν ατέλειωτη σειρά νέων φαυλοκρατικών οργάνων του ληστρικού κράτους, στις γνωστές και άγνωστες σπείρες των αυλόδουλων τυραννίσκων, σε καινούργια αρπαχτικά όρνεα που με την προστασία του αστικού κράτους θα κατατρώνε τις σάρκες του βιοπαλεύοντος λαού. Δε μπορεί να υπάρξει πολιτική ελευθερία εν όσω υπάρχει οικονομική σκλαβιά. Εκείνο που σήμερα λέγεται πολιτική ελευθερία δεν είναι παρά είδωλο που ξεγελάει το λαό και νομιμοποιεί την κοινωνική εκμετάλλευση.
«Συμβούλιο των Σοβιέτ, των στρατιωτών της Ελλάδας» («ομάδας των κομμουνιστών στρατιωτών του Μετώπου»)-
Πηγή: Mάρκου Βαφειάδη: ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ Αθήνα 1984 ΔΙΦΡΟΣ σελ .339-341
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου