ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΙΣΠΑΝΩΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ
Τα άτομα που συμμετέχουν σ΄αυτή την αποστολή είναι οι: Ιοn Mota υπαρχηγός του Κοντρεάνου, ετών 35, Β. Marin, επιτυχημένος δικηγόρος, ανώτατο κομματικό στέλεχος ετών 33, Gheorghe Clime, μηχανικός 47 ετών, πρίγκηπας Alexandru (Alecu) Cantacuzino, διπλωμάτης καριέρας, 34 ετών . Nicolae (Necuali) Totu , Πρόεδρος των Λεγεωνάριων δικηγόρων 32 ετών , Banica Dobre , οικονομολόγος ετών 28 και ο αιδεσιμότατος Dumitrescu-Borsa Γενικός Γραμματέας του Κόμματος "Totul pentru Ţară”[4 ], 38 ετών ....
Την ομάδα καλείται να συνοδεύσει στην Ισπανία ένας ήρωας πολέμου . Ο Στρατηγός Ch. Cantacuzino, εμπνευστής και οργανωτής αυτού του εγχειρήματος [5]. Ο ίδιος ο Κοντρεάνου σε μια προσπάθεια να αναδείξει την τεράστια σημασία του αγώνα των Ισπανών εθνικιστών εξουσιοδοτεί το Στρατηγό να παραδώσει στα χέρια του Jose Moscardo Ituarte [6], του ηρωικού υπερασπιστή του Αλκαζάρ, ένα συμβολικό δώρο, ένα σπαθί, που Ρουμάνοι σιδεράδες κατασκεύασαν από ατσάλι του Τολέδο.
Το ταξίδι προβλέπεται μακρύ και κουραστικό μια που η εγκαθίδρυση στη Γαλλία κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου [7] αποκλείει το συντομότερο δρόμο, μέσω Πυρηναίων. Έτσι ο δρόμος που αναγκαστικά επιλέγεται είναι σχεδόν διπλάσιος , κάπου 4.000 χιλιόμετρα μακρύς. Από το συνοριακό σταθμό του "Grigore Ghica Voda" (Bucovina) το τραίνο θα περάσει στη Πολωνία, θα διασχίσει τη βόρεια Γερμανία από τη μία άκρη στην άλλη, με πρώτο σταθμό το Αμβούργο, από εκεί οι Λεγεωνάριοι θα επιβιβαστούν σε καράβι , που μέσα από το κανάλι της Μάγχης θα τους οδηγήσει στον Ατλαντικό και στο δεύτερο σταθμό του ταξιδιού, το λιμάνι της Λισαβόνας. Από εκεί με αυτοκίνητα θα καλύψουν το τελευταίο μέρος του ταξιδιού , μέχρι τα πορτογαλο-ισπανικά σύνορα.
Το ταξίδι με το τραίνο δεν παρουσιάζει ιδιαίτερα προβλήματα. Στο Αμβούργο το καράβι στο οποίο επιβιβάζονται έχει όνομα βιβλικό που δημιουργεί μελαγχολικούς συνειρμούς "Monte Oliva"[10] . Πάνω στο καράβι ο χρόνος κυλά αργά και προσφέρεται για περισυλλογή και περίσκεψη.[11] Ο Banica Dobre κρατά τις πρώτες σημειώσεις του .
"Είναι ωραίο να ζεις στην υπηρεσία ενός ιδανικού αλλά υπέροχο να πεθαίνεις υπηρετώντας το."[12]....
Στη Λισαβόνα το πλοίο φτάνει στις 2 Δεκεμβρίου.
Ενημερωμένοι για την άφιξή τους, αρκετοί άνθρωποι περιμένουν στην αποβάθρα για να τους υποδεχθούν . Ανάμεσά τους ο Πρεσβευτής της Εθνικιστικής Ισπανίας και πολλοί νέοι, φοιτητές οι περισσότεροι . Ο Μότα απευθύνει σύντομο χαιρετισμό στους συγκεντρωμένους στα γαλλικά......
Με δεδομένο ότι οι φιλοξενούμενοι εθελοντές είναι αξιωματικοί της εφεδρείας του ρουμανικού στρατού, οι Ισπανοί θεωρούν αυτονόητη τη κατάταξή τους με βάση τους στρατιωτικούς βαθμούς, που ήδη διαθέτουν. Ο Καντακουζινός ευχαριστεί για τη τιμή αλλά επισημαίνει την επιθυμία των συντρόφων του να καταταγούν σαν απλοί στρατιώτες . Οι όποιες διακρίσεις και διαφοροποιήσεις ας προκύψουν από τη συμπεριφορά τους στο πεδίο της μάχης. Αυτό που για την ώρα επιθυμούν είναι να βρεθούν το δυνατόν συντομότερο , στη πρώτη γραμμή του αγώνα. Το σκεπτικό το εξηγεί ο. Alexandru Cantacuzino "Θέλουμε να πολεμήσουμε σαν στρατιώτες και να δώσουμε το παράδειγμα.[16]
Στη συνέχεια συνοδευόμενοι από τον συνταγματάρχη Villalba[17], ένα ζωντανό μύθο του Αλκαζάρ, οι Ρουμάνοι εθελοντές κινούνται στη πόλη Soria όπου βρίσκεται ο στρατηγός Jose Moscardo Ituarte.
Στη Soria, πλήθος κόσμου περίμενε καρτερικά έξω από το Κυβερνείο . Η πόλη είναι σημαιοστολισμένη με τα ισπανικά και τα ρουμανικά χρώματα . Η συνάντηση των Ρουμάνων εθελοντών με τον στρατηγό πλέον Moscardo, διοικητή του Βορείου Μετώπου και η τελετή της παράδοσης του σπαθιού λαμβάνει χώρα σε ένα κλίμα έντονης συγκίνησης.
"-Αυτό είναι ένα σπαθί της αλήθειας που στάθηκε σύντροφός μου στο Μεγάλο Πόλεμο , που χάρις στο καμωμένο στο Τολέδο ατσάλι μπορεί να διαπεράσει χιλιάδες κομμουνιστές.Το έφερα για να σας δώσει τύχη στον αγώνα σας για την συντριβή του Κομμουνισμού. Σας παρουσιάζω 7 νέους , όλοι αξιωματικοί του ρουμανικού Στρατού . Όλοι ήρωες . Ήλθαν να πολεμήσουν και να πεθάνουν για την Εθνικιστική Ισπανία.[18] Από τη πόλη Soria, οι Ρουμάνοι εθελοντές μετακινούνται στο Τολέδο. Oι αφηγήσεις όσων επέζησαν ανάμεσα στα ερείπια του Φρουρίου συγκλονίζουν..... Επόμενος σταθμός στις 8 Δεκεμβρίου είναι η πόλη Talavera de la Reina, όπου χτυπά η καρδιά της Ισπανικής Λεγεώνας των Ξένων. Γίνονται δεκτοί από το συνταγματάρχη Yagüe. Τοποθετούνται στον 21 της Bandera 6 Tercio.
Υποσημειώσεις:
Το βράδυ της 24 Νοεμβρίου 1936 ένα ενθουσιώδες πλήθος λεγεωνάριων με
επικεφαλής τον ίδιο τον Κοντρεάνου συνωστίζεται στις αποβάθρες του
σιδηροδρομικού σταθμού της πρωτεύουσας,(Gării de Nord) για να κατευοδώσουν την πρώτη ομάδα
των Ρουμάνων εθελοντών πολεμιστών, που φεύγει για την Ισπανία. Ο εμφύλιος πόλεμος
έχει μπει στο πέμπτο μήνα του και η
Ευρώπη διχασμένη δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ακόμη τις ολέθριες συνέπειες, που ωριμάζουν, μέσα από παρόμοια αντιπαράθεση ........
 |
| Από αριστερά: Στρατηγός Zizi Cantacuzino – Grănicerul, Ionel Moţa, Gheorghe Clime, Nicolae Totu, αιδεσιμότατος Ion Dumitrescu Borşa, Bănica Dobre, πρίγκηπας Alexandru Cantacuzino και Vasile Marin |
Την ομάδα καλείται να συνοδεύσει στην Ισπανία ένας ήρωας πολέμου . Ο Στρατηγός Ch. Cantacuzino, εμπνευστής και οργανωτής αυτού του εγχειρήματος [5]. Ο ίδιος ο Κοντρεάνου σε μια προσπάθεια να αναδείξει την τεράστια σημασία του αγώνα των Ισπανών εθνικιστών εξουσιοδοτεί το Στρατηγό να παραδώσει στα χέρια του Jose Moscardo Ituarte [6], του ηρωικού υπερασπιστή του Αλκαζάρ, ένα συμβολικό δώρο, ένα σπαθί, που Ρουμάνοι σιδεράδες κατασκεύασαν από ατσάλι του Τολέδο.
Το ταξίδι προβλέπεται μακρύ και κουραστικό μια που η εγκαθίδρυση στη Γαλλία κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου [7] αποκλείει το συντομότερο δρόμο, μέσω Πυρηναίων. Έτσι ο δρόμος που αναγκαστικά επιλέγεται είναι σχεδόν διπλάσιος , κάπου 4.000 χιλιόμετρα μακρύς. Από το συνοριακό σταθμό του "Grigore Ghica Voda" (Bucovina) το τραίνο θα περάσει στη Πολωνία, θα διασχίσει τη βόρεια Γερμανία από τη μία άκρη στην άλλη, με πρώτο σταθμό το Αμβούργο, από εκεί οι Λεγεωνάριοι θα επιβιβαστούν σε καράβι , που μέσα από το κανάλι της Μάγχης θα τους οδηγήσει στον Ατλαντικό και στο δεύτερο σταθμό του ταξιδιού, το λιμάνι της Λισαβόνας. Από εκεί με αυτοκίνητα θα καλύψουν το τελευταίο μέρος του ταξιδιού , μέχρι τα πορτογαλο-ισπανικά σύνορα.
Το ταξίδι με το τραίνο δεν παρουσιάζει ιδιαίτερα προβλήματα. Στο Αμβούργο το καράβι στο οποίο επιβιβάζονται έχει όνομα βιβλικό που δημιουργεί μελαγχολικούς συνειρμούς "Monte Oliva"[10] . Πάνω στο καράβι ο χρόνος κυλά αργά και προσφέρεται για περισυλλογή και περίσκεψη.[11] Ο Banica Dobre κρατά τις πρώτες σημειώσεις του .
"Είναι ωραίο να ζεις στην υπηρεσία ενός ιδανικού αλλά υπέροχο να πεθαίνεις υπηρετώντας το."[12]....
Στη Λισαβόνα το πλοίο φτάνει στις 2 Δεκεμβρίου.
Ενημερωμένοι για την άφιξή τους, αρκετοί άνθρωποι περιμένουν στην αποβάθρα για να τους υποδεχθούν . Ανάμεσά τους ο Πρεσβευτής της Εθνικιστικής Ισπανίας και πολλοί νέοι, φοιτητές οι περισσότεροι . Ο Μότα απευθύνει σύντομο χαιρετισμό στους συγκεντρωμένους στα γαλλικά......
Με δεδομένο ότι οι φιλοξενούμενοι εθελοντές είναι αξιωματικοί της εφεδρείας του ρουμανικού στρατού, οι Ισπανοί θεωρούν αυτονόητη τη κατάταξή τους με βάση τους στρατιωτικούς βαθμούς, που ήδη διαθέτουν. Ο Καντακουζινός ευχαριστεί για τη τιμή αλλά επισημαίνει την επιθυμία των συντρόφων του να καταταγούν σαν απλοί στρατιώτες . Οι όποιες διακρίσεις και διαφοροποιήσεις ας προκύψουν από τη συμπεριφορά τους στο πεδίο της μάχης. Αυτό που για την ώρα επιθυμούν είναι να βρεθούν το δυνατόν συντομότερο , στη πρώτη γραμμή του αγώνα. Το σκεπτικό το εξηγεί ο. Alexandru Cantacuzino "Θέλουμε να πολεμήσουμε σαν στρατιώτες και να δώσουμε το παράδειγμα.[16]
Στη συνέχεια συνοδευόμενοι από τον συνταγματάρχη Villalba[17], ένα ζωντανό μύθο του Αλκαζάρ, οι Ρουμάνοι εθελοντές κινούνται στη πόλη Soria όπου βρίσκεται ο στρατηγός Jose Moscardo Ituarte.
Στη Soria, πλήθος κόσμου περίμενε καρτερικά έξω από το Κυβερνείο . Η πόλη είναι σημαιοστολισμένη με τα ισπανικά και τα ρουμανικά χρώματα . Η συνάντηση των Ρουμάνων εθελοντών με τον στρατηγό πλέον Moscardo, διοικητή του Βορείου Μετώπου και η τελετή της παράδοσης του σπαθιού λαμβάνει χώρα σε ένα κλίμα έντονης συγκίνησης.
"-Αυτό είναι ένα σπαθί της αλήθειας που στάθηκε σύντροφός μου στο Μεγάλο Πόλεμο , που χάρις στο καμωμένο στο Τολέδο ατσάλι μπορεί να διαπεράσει χιλιάδες κομμουνιστές.Το έφερα για να σας δώσει τύχη στον αγώνα σας για την συντριβή του Κομμουνισμού. Σας παρουσιάζω 7 νέους , όλοι αξιωματικοί του ρουμανικού Στρατού . Όλοι ήρωες . Ήλθαν να πολεμήσουν και να πεθάνουν για την Εθνικιστική Ισπανία.[18] Από τη πόλη Soria, οι Ρουμάνοι εθελοντές μετακινούνται στο Τολέδο. Oι αφηγήσεις όσων επέζησαν ανάμεσα στα ερείπια του Φρουρίου συγκλονίζουν..... Επόμενος σταθμός στις 8 Δεκεμβρίου είναι η πόλη Talavera de la Reina, όπου χτυπά η καρδιά της Ισπανικής Λεγεώνας των Ξένων. Γίνονται δεκτοί από το συνταγματάρχη Yagüe. Τοποθετούνται στον 21 της Bandera 6 Tercio.
Κάπου εδώ ολοκληρώνεται η αποστολή του στρατηγού Cantacuzino ο οποίος πρέπει να επιστρέψει πίσω στη Πατρίδα. Με μάτια δακρυσμένα ο στρατηγός αποχαιρετά "τα παιδιά του". Δεν είναι αρκετά νέος για να μείνει μαζί τους και να πολεμήσει στη πρώτη γραμμή.
Στις 19 Δεκεμβρίου ύστερα ύστερα από μια υποτυπώδη εκπαίδευση οι Ρουμάνοι εθελοντές μεταφέρονται στο μέτωπο της Μαδρίτης όπου οι δυνάμεις των Ισπανών Εθνικιστών επιχειρούν να κυκλώσουν τη πρωτεύουσα του εχθρού.....
Στις 3 Ιανουαρίου οι εθνικιστές κινούνται και πάλι. Ο Μπαρόν ξεκινώντας από τη Βιλιανουέβα ντε λα Κανιάδα , φτάνει στις 4 Ιανουαρίου στα πρώτα σπίτια της Λας Ρόθας , στις σιδηροδρομικές γραμμές Μαδρίτης -Ελ Εσκοριάλ . Στις 5 , ύστερα από μια ημέρα απραξίας λόγω πυκνής ομίχλης, η επίθεση ξαναρχίζει. Οι εθνικιστές πολεμούν για τη κατάληψη της πόλης πόλη Boadilla. Οι άνδρες των Διεθνών ταξιαρχιών υπερασπίζονται τη πόλη με αυτοθυσία και ένας από τους τελευταίους υπερασπιστές είναι ο Romilly, ο δεκαεπτάχρονος ανιψιός του Winston Churchill.
Το λεγόμενο δημοκρατικό μέτωπο γύρω από τη πρωτεύουσα βρίσκεται σε κρίση. Η αποστολή ενισχύσεων κρίνεται αποφασιστικής σημασίας. Η Ταξιαρχία του Λίστερ που βρίσκεται στα νότια της Μαδρίτης και η 14η Ταξιαρχία προερχόμενη από τη Κόρντομπα σπεύδουν να στηρίξουν την άμυνα. Στις 6 Ιανουαρίου η Ταξιαρχία Thälmann φτάνει στο Las Rozas το οποίο οφείλει να υπερασπισθεί μέχρι και του τελευταίου άνδρα.
Στις 9 Ιανουαρίου οι εθνικιστές κερδίζουν 10 ακόμη χιλιόμετρα του Carretera de Coruña [20] από τη Puerta de Hierro στο Las Rozas. Στις 10 οι ρεπουμπλικάνοι επιχειρούν αντεπίθεση και η XII Διεθνής Ταξιαρχία εμφανίζεται δυτικά της Μαδρίτης ανάμεσα σε Majadahonda, Villanueva, Pozuelo και Boadilla.
Στις γραμμές της Μπαντέρας αρ 6 , οι Ρουμάνοι Λεγεωνάριοι δίνουν τις μάχες τους πάντα στη πρώτη γραμμή.
Στις 11 Ιανουαρίου ο 21ος λόχος βρίσκεται έξω από τo Majadahonda 15 χιλιόμετρα από τη Μαδρίτη. Ο Banica Dobre, έχει μεταφερθεί τραυματίας στα μετόπισθεν ενώ η κατάσταση υγείας του Nicolae Totu που ψήνεται εδώ και ημέρες από το πυρετό χειροτερεύει . Αρνείται να εγκαταλείψει τους συντρόφους του , αλλά ο γιατρός της μονάδας αποφασίζει διαφορετικά . Το βράδυ της ίδιας ημέρας ο Nicolae Totu μεταφέρεται και αυτός στα μετόπισθεν.
Στις 13 Ιανουαρίου ο λόχος αριθμός 21 παίρνει εντολή να μετακινηθεί στο Las Rozas. Λίγη ώρα μετά η διαταγή ανακαλείται. Η υποψία ότι οι ρεπουμπλικάνοι θα επιχειρήσουν να ανακαταλάβουν τη Majadahonda γίνεται βεβαιότητα, όταν ένα σμήνος σοβιετικών καταδιωκτικών, εμφανίζεται στον ουρανό. Χάνουν ύψος καθώς προσεγγίζουν το ύψωμα που βρίσκεται ο ραδιοφωνικός σταθμός, [22] σκορπίζουν παντού το θάνατο. Επί τόπου σκοτώνονται οι Ion Mota και Vasile Marin και πολλοί άλλοι τραυματίζονται .
Οι δύο νεκροί μεταφέρονται από τους συμπολεμιστές τους σε ένα μισογκρεμισμένο σπίτι λίγα μέτρα από τα χαρακώματα . Εκεί όλη τη νύχτα ο παπα Dumitrescu-Borsa τους συντροφεύει, προσευχόμενος για τις ψυχές τους.
Την επόμενη ημέρα οι τρεις λεγεωνάριοι παρουσιάζονται στον Διοικητή της "Bandera" .Αναφέρουν σχετικά με τα γεγονότα της χθεσινής ημέρας και με την ευκαιρία ζητούν την άδεια να συνοδεύσουν τους δύο νεκρούς συντρόφους τους πίσω στο Τολέδο. Η άδεια δίδεται και το απόγευμα της ίδιας ημέρας οι επιζήσαντες λεγεωνάριοι , Clime, Cantacuzino και ο παπάς Dumitrescu σκαρφαλώνουν στη καρότσα ενός φορτηγού και μαζί με τους δύο νεκρούς συντρόφους επιστρέφουν στο Τολέδο. Πρώτος σταθμός , το νεκροτομείο του "Doncellas Nobili" .
Τα νέα ταξιδεύουν σαν αστραπή. Κλονισμένος ο Κοντρεάνου από το άγγελμα της είδησης αντιδρά με τρόπο ενστικτώδη. Ζητά από τους συντρόφους του να επιστρέψουν πίσω στη πατρίδα όλοι, νεκροί και ζωντανοί. Οι N.Totu, και Banica Dobre, ενώνονται πάλι με την ομάδα. Ύστερα από μια σεμνή τελετή στη διάρκεια της οποίας οι Ισπανοί αποδίδουν τιμές στους δύο νεκρούς ήρωες, οι Ρουμάνοι επιβιβάζονται σε ένα φορτηγό με κατεύθυνση αυτή τη φορά τα ισπανογαλλικά σύνορα. Εκεί επιβιβάζονται σε τραίνο και μέσω Γαλλίας Βελγίου ,Γερμανίας και Πολωνίας ξαναμπαίνουν στη Ρουμανία από το σημείο που είχαν βγει, το συνοριακό σταθμό του "Grigore Ghica Voda" (Bucovina).
Στις 19 Δεκεμβρίου ύστερα ύστερα από μια υποτυπώδη εκπαίδευση οι Ρουμάνοι εθελοντές μεταφέρονται στο μέτωπο της Μαδρίτης όπου οι δυνάμεις των Ισπανών Εθνικιστών επιχειρούν να κυκλώσουν τη πρωτεύουσα του εχθρού.....
Στις 3 Ιανουαρίου οι εθνικιστές κινούνται και πάλι. Ο Μπαρόν ξεκινώντας από τη Βιλιανουέβα ντε λα Κανιάδα , φτάνει στις 4 Ιανουαρίου στα πρώτα σπίτια της Λας Ρόθας , στις σιδηροδρομικές γραμμές Μαδρίτης -Ελ Εσκοριάλ . Στις 5 , ύστερα από μια ημέρα απραξίας λόγω πυκνής ομίχλης, η επίθεση ξαναρχίζει. Οι εθνικιστές πολεμούν για τη κατάληψη της πόλης πόλη Boadilla. Οι άνδρες των Διεθνών ταξιαρχιών υπερασπίζονται τη πόλη με αυτοθυσία και ένας από τους τελευταίους υπερασπιστές είναι ο Romilly, ο δεκαεπτάχρονος ανιψιός του Winston Churchill.
Το λεγόμενο δημοκρατικό μέτωπο γύρω από τη πρωτεύουσα βρίσκεται σε κρίση. Η αποστολή ενισχύσεων κρίνεται αποφασιστικής σημασίας. Η Ταξιαρχία του Λίστερ που βρίσκεται στα νότια της Μαδρίτης και η 14η Ταξιαρχία προερχόμενη από τη Κόρντομπα σπεύδουν να στηρίξουν την άμυνα. Στις 6 Ιανουαρίου η Ταξιαρχία Thälmann φτάνει στο Las Rozas το οποίο οφείλει να υπερασπισθεί μέχρι και του τελευταίου άνδρα.
Στις 9 Ιανουαρίου οι εθνικιστές κερδίζουν 10 ακόμη χιλιόμετρα του Carretera de Coruña [20] από τη Puerta de Hierro στο Las Rozas. Στις 10 οι ρεπουμπλικάνοι επιχειρούν αντεπίθεση και η XII Διεθνής Ταξιαρχία εμφανίζεται δυτικά της Μαδρίτης ανάμεσα σε Majadahonda, Villanueva, Pozuelo και Boadilla.
Στις γραμμές της Μπαντέρας αρ 6 , οι Ρουμάνοι Λεγεωνάριοι δίνουν τις μάχες τους πάντα στη πρώτη γραμμή.
Στις 11 Ιανουαρίου ο 21ος λόχος βρίσκεται έξω από τo Majadahonda 15 χιλιόμετρα από τη Μαδρίτη. Ο Banica Dobre, έχει μεταφερθεί τραυματίας στα μετόπισθεν ενώ η κατάσταση υγείας του Nicolae Totu που ψήνεται εδώ και ημέρες από το πυρετό χειροτερεύει . Αρνείται να εγκαταλείψει τους συντρόφους του , αλλά ο γιατρός της μονάδας αποφασίζει διαφορετικά . Το βράδυ της ίδιας ημέρας ο Nicolae Totu μεταφέρεται και αυτός στα μετόπισθεν.
Στις 13 Ιανουαρίου ο λόχος αριθμός 21 παίρνει εντολή να μετακινηθεί στο Las Rozas. Λίγη ώρα μετά η διαταγή ανακαλείται. Η υποψία ότι οι ρεπουμπλικάνοι θα επιχειρήσουν να ανακαταλάβουν τη Majadahonda γίνεται βεβαιότητα, όταν ένα σμήνος σοβιετικών καταδιωκτικών, εμφανίζεται στον ουρανό. Χάνουν ύψος καθώς προσεγγίζουν το ύψωμα που βρίσκεται ο ραδιοφωνικός σταθμός, [22] σκορπίζουν παντού το θάνατο. Επί τόπου σκοτώνονται οι Ion Mota και Vasile Marin και πολλοί άλλοι τραυματίζονται .
Οι δύο νεκροί μεταφέρονται από τους συμπολεμιστές τους σε ένα μισογκρεμισμένο σπίτι λίγα μέτρα από τα χαρακώματα . Εκεί όλη τη νύχτα ο παπα Dumitrescu-Borsa τους συντροφεύει, προσευχόμενος για τις ψυχές τους.
Την επόμενη ημέρα οι τρεις λεγεωνάριοι παρουσιάζονται στον Διοικητή της "Bandera" .Αναφέρουν σχετικά με τα γεγονότα της χθεσινής ημέρας και με την ευκαιρία ζητούν την άδεια να συνοδεύσουν τους δύο νεκρούς συντρόφους τους πίσω στο Τολέδο. Η άδεια δίδεται και το απόγευμα της ίδιας ημέρας οι επιζήσαντες λεγεωνάριοι , Clime, Cantacuzino και ο παπάς Dumitrescu σκαρφαλώνουν στη καρότσα ενός φορτηγού και μαζί με τους δύο νεκρούς συντρόφους επιστρέφουν στο Τολέδο. Πρώτος σταθμός , το νεκροτομείο του "Doncellas Nobili" .
Τα νέα ταξιδεύουν σαν αστραπή. Κλονισμένος ο Κοντρεάνου από το άγγελμα της είδησης αντιδρά με τρόπο ενστικτώδη. Ζητά από τους συντρόφους του να επιστρέψουν πίσω στη πατρίδα όλοι, νεκροί και ζωντανοί. Οι N.Totu, και Banica Dobre, ενώνονται πάλι με την ομάδα. Ύστερα από μια σεμνή τελετή στη διάρκεια της οποίας οι Ισπανοί αποδίδουν τιμές στους δύο νεκρούς ήρωες, οι Ρουμάνοι επιβιβάζονται σε ένα φορτηγό με κατεύθυνση αυτή τη φορά τα ισπανογαλλικά σύνορα. Εκεί επιβιβάζονται σε τραίνο και μέσω Γαλλίας Βελγίου ,Γερμανίας και Πολωνίας ξαναμπαίνουν στη Ρουμανία από το σημείο που είχαν βγει, το συνοριακό σταθμό του "Grigore Ghica Voda" (Bucovina).
Υποσημειώσεις:
[ 1]
[ 2]
[ 3]
[ 4]"Όλα για την Πατρίδα".
[ 5] Οι επαφές είχαν ξεκινήσει από τις αρχές Οκτωβρίου
1936, λίγο μετά την άφιξη των Ισπανών εθνικιστών στο Τολέδο, και τη λύση της πολιορκίας του Alcazar. Ο Ρουμάνος στρατηγός
Gheorghe (Zizi) Cantacuzino, zis Grănicerul, ήρωας του μεγάλου πολέμου ήταν σε συνεχή επικοινωνία με τον πρεσβευτή της Εθνικιστικής Ισπανίας,
Don Pedro de Prat y Soutzo
[ 6]
[ 7]
[ 8]
[ 9]
[10]"Όρος των ελαιών"
[11] Στη Λισαβόνα το πλοίο θα φτάσει στις 2 Δεκεμβρίου.
[12]“Frumos este să trăieşti în slujba unui ideal, dar e sublim să mori în serviciul lui”......
[13]
[14]
[15]
[13]
[14]
[15]
[16]Voim să luptăm ca soldaţi şi pentru a da exemplu.
[17]Ricardo Villalba Rubio (Τολέδο 1892-1994)
[18]
[19]
[20] Η μάχη για το δρόμο της Coruña ( Carretera de Coruña) βορειοδυτικά της Μαδρίτης πραγματοποιήθηκε από τις 13 Δεκεμβρίου 1936 μέχρι 15 Ιανουαρίου 1937. Οι εθνικιστές προσπάθησαν να φράξουν το δρόμο απομονώνοντας τη Πρωτεύουσα . Η ρεπουμπλικανική αντεπίθεση δεν επέτρεψε τελικά τη κύκλωση της Μαδρίτης,
[21]
[17]Ricardo Villalba Rubio (Τολέδο 1892-1994)
[18]
[19]
[20] Η μάχη για το δρόμο της Coruña ( Carretera de Coruña) βορειοδυτικά της Μαδρίτης πραγματοποιήθηκε από τις 13 Δεκεμβρίου 1936 μέχρι 15 Ιανουαρίου 1937. Οι εθνικιστές προσπάθησαν να φράξουν το δρόμο απομονώνοντας τη Πρωτεύουσα . Η ρεπουμπλικανική αντεπίθεση δεν επέτρεψε τελικά τη κύκλωση της Μαδρίτης,
[21]
[22] Στο Majadahonda λειτουργούσε από το 1929 το Cerro de la Radio, ο ραδιοφωνικός σταθμός της Μαδρίτης- Αργεντινής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου