ΣΤΟΠ ΣΤΗ ΤΕΝΤΕΝΟΦΟΒΙΑ ! Halte à la Tintinophobie !

Στο Καναδά , ο Tintin κατηγορείται για ρατσισμό. Ο  François-Xavier Ajavon προτείνει διάφορα μέτρα για να καταστεί το  BD (Bande dessinée γαλλικός όρος για τα  comics) του δημοσιογράφου πολιτικά ορθό - Au Canada, Tintin est accusé de racisme. François-Xavier Ajavon propose plusieurs mesures pour rendre les BD du reporter politiquement correctes.

Les polémiques autour de Tintin poussent comme des champignons après la pluie, comme les champignons sur l’Étoile mystérieuse... Dernière péripétie médiatique en date autour du sulfureux reporter à la houppette blonde et au chien parlant : la charge de la communauté amérindienne de Winnipeg (capitale du Manitoba, au centre du Canada) contre la bande dessinée Tintin en Amérique qu’ils voudraient interdire à la vente dans une chaîne de librairies de la ville.

L’album, publié initialement en 1932 puis réédité dans une version couleur modernisée en 1946, véhiculerait selon eux des stéréotypes racistes à l’égard des indiens « Peaux-rouges ». L’avocate à l’origine de cette virulente charge communautaire explique : « Les indiens sont présentés comme des êtres sauvages et dangereux, des êtres que l’on doit craindre ». Cette représentation des autochtones chez Tintin ferait écho, d’après elle, au racisme subi de nos jours par les amérindiens. La chaîne de librairies visée par cette opération, Chapter’s, a d’abord retiré l’album présumé honteux de la vente -avant de vite le remettre en rayon... le temps de mesurer le manque à gagner d’une telle décision (c’est l’album de la série Tintin qui se vend le mieux à travers le monde...) ? Ou de simplement le lire ? Et de constater -à condition d’aller au-delà de la couverture (où l’on voit Tintin en mauvaise posture, ficelé à un poteau, sous la menace du tomawak d’un chef indien)- que le portrait fait par Hergé des amérindiens est plus complexe que ne veulent bien le dire ses détracteurs...

 

 

Διαβάστε περισσότερα

 

PAUL JOSEF GOEBBELS: ΑΠΟ TO RHEYDT ΣΤΑ ΕΔΡΑΝΑ ΤΟΥ ΡΑΪΧΣΤΑΓΚ (2)

 
2. Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Τον Αύγουστο του 1914 οι στρατιώτες του Κάιζερ στεφανωμένοι με λουλούδια σκαρφαλώνουν πάνω στα τραίνα που θα τους οδηγήσουν στο Παρίσι. Είναι πεπεισμένοι ότι θα πραγματοποιήσουν ένα σύντομο περίπατο όπως οι πατεράδες και οι παππούδες τους σαράντα τέσσερα χρόνια πριν. Για την ώρα το Βερντέν είναι ένα απλό τοπωνύμιο και ο Μάρνης ένα μεγάλο ποτάμι. Ένας υπέρμετρος πατριωτικός ενθουσιασμός απλώνεται από το ένα άκρο της χώρας . Στα πανεπιστήμια και αυτά ακόμα τα σχολεία μέσης εκπαίδευσης το μοναδικό σχεδόν θέμα συζήτησης δεν είναι άλλο από τη μορφή που θα έχει η Ευρώπη μετά τη γερμανική νίκη, που προβλέπεται να έλθει σύντομα.. Έφηβοι που μπορεί να μην έχουν τελειώσει το σχολείο αλλά έχουν προλάβει να χαράξουν με ουλές τα μάγουλα , που παραπέμπουν στο διαδεδομένο "σπορ" των ξιφομαχιών , βιάζονται να καταταγούν εθελοντές. Ο μικρός Paul Josef με δύο αδέλφια στρατιώτες δεν θέλει ν΄ αποτελέσει εξαίρεση .
Στο κέντρο στρατολογίας όπου παρουσιάζεται, τα πράγματα δεν βαδίζουν με το τρόπο που επιθυμεί. Είναι αλήθεια πως όλοι του χαμογελούν με συμπάθεια , κάποιοι τον χτυπούν φιλικά στη πλάτη , αλλά οι γιατροί που πρόκειται να τον εξετάσουν δεν βρίσκουν απαραίτητο να μπει στη ταλαιπωρία να ξεκουμπώσει, ούτε το πάνω κουμπί από το πουκάμισό του. Με ύψος μόλις 1.65 m, ένα κορμί καχεκτικό και αδύνατο και μια εμφανή αναπηρία στο πόδι δείχνει ξεκάθαρα ότι δεν ανήκει στη κατηγορία των πολεμιστών, που εκείνη τη στιγμή, φαίνεται να έχει ανάγκη η Γερμανία. Βλέποντας την αντίδραση του νεαρού επιχειρούν να τον εμψυχώσουν λέγοντας ότι υπάρχουν ένα σωρό ευκαιρίες να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο κοινό αγώνα.
Επιστρέφει στο σπίτι του φανερά καταβεβλημένος και για ένα ολόκληρο μερόνυχτο κλείνεται στο δωμάτιό του και κλαίει απαρηγόρητος. [1]
Στα σχολεία οι άδειες θέσεις στα θρανία πληθαίνουν καθώς όλο και περισσότεροι νέοι σπεύδουν να καταταγούν εθελοντές . Αρχίζουν να καταφτάνουν τα πρώτα γράμματα τους από τη πρώτη γραμμή του μετώπου. Είμαστε ακόμα στην αρχή, ο ενθουσιασμός βρίσκεται στο αποκορύφωμά του ακόμα και ο διμέτωπος αγώνας που τα στρατεύματα δίδουν σε Ανατολή και Δύση, δεν φαίνεται να προβληματίζει ιδιαίτερα. Μέσα από τα γράμματα τους οι έφηβοι που ο πόλεμος τους έχει κάνει πια άντρες επιμένουν στο δίκαιο του αγώνα τους ,περιγράφουν γλαφυρά τις εμπειρίες τους, προαναγγέλλουν τη νίκη . Μέσα από τη διαδικασία ενός πρωτόγνωρου τελετουργικού όπου η έδρα του δάσκαλου μετατρέπεται σε άμβωνα, οι δάσκαλοι με εμφανή τα σημάδια της συγκίνησης διαβάζουν ή καλύτερα απαγγέλλουν το περιεχόμενο των γραμμάτων αυτών μπροστά στους άλλους μαθητές προκαλώντας, όπως είναι αναμενόμενο εκρήξεις ενθουσιασμού και πατριωτικής έξαρσης.
Τα φιλαράκια του Ηubert Hompesch και Willy Zillers του έγραψαν συναρπαστικά γράμματα σαν τυφεκιοφόροι στο δυτικό μέτωπο. Ο αδελφός του Κonrad ήταν πυροβολητής και ο Hans σύντομα βρέθηκε σε γαλλική αιχμαλωσία.[2]
Στο σχολείο τα μαθήματα συνεχίζονται. Σε ένα ελεύθερο θέμα έκθεσης ιδεών ο Paul Josef διαλέγει να διαπραγματευθεί ένα θέμα που εξακολουθεί να τον πονά. "Πως μπορεί ένας μη μαχητής να βοηθήσει τη μητέρα Πατρίδα σε παρόμοιους καιρούς; "
Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι κι αυτός ακόμα από τον οποίο στερούν το δικαίωμα να χύσει το αίμα του για τη τιμή του Έθνους μπορεί να είναι ακόμα χρήσιμος έστω και με ένα όχι και τόσο ηρωικό τρόπο. Με κόκκινο μελάνι ο δάσκαλος σημειώνει πάνω στο τετράδιο τη κρίση του: gut......[3]
Στα 1915 ο θάνατος χτυπά το σπίτι του Fritz Goebbels . Πεθαίνει η μικρή Elisabeth. Γύρω από το νεκρικό κρεβάτι ολόκληρη η οικογένεια γονατίζει και προσεύχεται για τη σωτήρια της ψυχής της. Συναισθηματικά φορτισμένος ο Paul Josef χαράζει λίγους στίχους στο χαρτί με το τίτλο. "Κοιμήσου μωρό κοιμήσου. ........"
Στα 1916 ο πόλεμος ,που όλοι στην αρχή περίμεναν να είναι σύντομος , εξακολουθεί να μαίνεται με μεγαλύτερη αγριότητα και τίποτα δεν μαρτυρά, ότι το τέλος του βρίσκεται κοντά. Η Γερμανία υποχρεωμένη να διεξάγει πολυμέτωπο αγώνα δίνει σκληρές μάχες και το λεγόμενο εσωτερικό μέτωπο περνά μια παρατεταμένη σκληρή δοκιμασία. ...... ..
Λέγεται ότι ο Goebbels έδειχνε μεγάλη κλίση για τον ιερατικό κλάδο ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν οι δάσκαλοι στο καθολικό σχολείο που είχαν αναλάβει τη φροντίδα της εκπαίδευσής του. Ο πνευματικός της οικογένειας ο αιδεσιμότατος Γιοχάνες Moller πιστεύει ότι θα ήταν μια θαυμάσια επιλογή . Την ίδια άποψη και διαφορετικούς λόγους, έχουν οι γονείς του. Όμως τελείως ξαφνικά ο νέος αλλάζει γνώμη Είναι άγνωστες οι συνθήκες κάτω από τις οποίες σημειώνεται αυτή η απότομη μεταστροφή [4]. Τώρα δηλώνει τη πρόθεσή του να σπουδάσει λογοτεχνία και φιλοσοφία . Οι δάσκαλοί του και η εκκλησία πίσω από αυτούς, φαίνεται να στηρίζουν τις καινούριες επιλογές του , του υπόσχονται βοήθεια , δείχνουν ζωηρό ενδιαφέρον για τη πρόοδό του . Ένας καλός Καθολικός παραμένει καλός όποιο επάγγελμα και αν ακολουθεί. ....
Στις 21 Μαρτίου 1917 στη διάρκεια της καθιερωμένης τελετής της αποφοίτησης ο Γκαίμπελς με την ιδιότητα του εκπρόσωπου των τελειοφοίτων σπουδαστών ανεβαίνει στο βήμα για να αποχαιρετίσει τους καθηγητές και τους μαθητές των μικρότερων τάξεων. Μιλά με λόγια φορτισμένα από τη συγκίνηση,παρασύρεται σε βερμπαλισμούς . Διαβεβαιώνει τους ακροατές του ότι αντιπροσωπεύουν ότι καλύτερο έχει να επιδείξει εκείνη τη στιγμή η Γερμανία και αυτή ακριβώς τη γενιά, τη δική τους γενιά , ολόκληρος ο κόσμος, ατενίζει με φόβο και θαυμασμό.
Αφιερώνει το δυνατό κομμάτι της ομιλίας του στα χρόνια που έρχονται, κάνει αναφορά για τη "συνολική αποστολή της Γερμανίας, " νοούμενη όχι μόνο σαν ένα έθνος ποιητών και διανοούμενων αλλά σαν ένα Έθνος που προορίζεται ν' αναδειχθεί σε πολιτικό και πνευματικό ηγέτη του κόσμου.[3] "Καταλήγει : ."Εσύ ιερή γη των πατέρων μας,  στάσου πανέτοιμη την ώρα της ανάγκης και του θανάτου ...  Έχουμε εμπιστοσύνη στο αιώνιο Θεό, του οποίου θέληση είναι να υπερισχύσει το δίκαιο , και στου οποίου το χέρι βρίσκεται το μέλλον ... Ο Θεός να ευλογεί την Πατρίδα μας. "
Ο ομιλητής καταχειροκροτείται και ο καθηγητής του Dr Gruber του σφίγγει το χέρι . Δεν είναι ενθουσιασμένος με το επίπεδο της ομιλίας και το δείχνει. Παρατηρεί μάλιστα πικρόχολα.
- Καλός ρήτορας δεν θα γίνεις ποτέ..... Να θυμάσαι τα λόγια μου αυτά παρακαλώ.. [5]
Έχοντας περάσει με επιτυχία τις απολυτήριες εξετάσεις του (Abitur) από τον Απρίλιο του 1917 παρακολουθεί μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Βόννης . Ακολουθώντας τις συμβουλές του πατέρα Johannes Mollen εντάσσεται στην οργάνωση των Καθολικών φοιτητών Unitas Sigfridia . Δύο μήνες αργότερα καλείται από το στρατό να παρουσιαστεί στη Rheydt για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Τοποθετείται σε μη μάχιμη θέση με την ειδικότητα του οπλίτη γραφέα.
Εν όψει του χειμερινού εξαμήνου που προβλέπεται να ξεκινήσει τη 1η Οκτωβρίου και γνωρίζοντας ότι τα 50 μάρκα το μήνα, που είναι διατεθειμένος να του στέλνει κάθε μήνα ο πατέρας του δεν είναι αρκετά, πάντα με τη καθοδήγηση του μέντορά του Johannes Mollen, υποβάλλει αίτημα οικονομικής ενίσχυσης στη Μητρόπολη της Κολωνίας, Το αίτημά του ικανοποιείται......[6]
Τον επόμενο χρόνο η αισιοδοξία επιστρέφει και πάλι στο στρατόπεδο των Κεντρικών Αυτοκρατοριών. Η συνθήκη του Μπρεστ Λιτόβσκ [7] βγάζει τη Ρωσία από τις τάξεις των εμπολέμων. Το ανατολικό μέτωπο στη πράξη διαλύεται , και με το τρόπο αυτό αποδεσμεύονται ισχυρές μονάδες οι οποίες μετακινούνται προς το Δυτικό Μέτωπο....... Ο πατέρας Mollen υπερβολικά αισιόδοξος για τα όσα υπόσχεται η μεγάλη γερμανική αντεπίθεση στο Δυτικό Μέτωπο [8]  μεθοδεύει διακριτικά  την επιστροφή του Γκαίμπελς πίσω στο πανεπιστήμιο. .....
Το Μάιο του 1918 μπαίνει στη ζωή του νεαρού φοιτητή η Anka Stalherm, μια εύπορη νεαρή κοπέλα που σπουδάζει νομική και οικονομικά. .........

 Δεν ήταν η πρώτη του κοπέλα , αλλά ήταν η η πρώτη του σπουδαία σχέση με γυναίκα. θα γράψει ο βιογράφος του Toby Thacker [9].......

Την ώρα που ο Γκαίμπελς παρακολουθεί τα μαθήματα του στο πανεπιστήμιο και απολαμβάνει τον έρωτά του με τη Anka Stalherm στο δυτικό μέτωπο , οι Γερμανοί στρατιώτες τραγουδούν μελαγχολικά το "der tod in Flandern", δέχονται στωικά στα κεφάλια τους τις βόμβες του εχθρού και οι μελλοντικοί πολιτικοί του σύντροφοι Hitler, Hess, Strasser, Göring και τόσοι άλλοι,  αγνοώντας για την ώρα ,ο ένας την ύπαρξη του άλλου, εξακολουθούν να δίνουν εφιαλτικές μάχες επιβίωσης στα μέτωπα του πολέμου.

 

Υποσημειώσεις:

[2 1]Για ένα ολόκληρο μερόνυχτο εκλαιγε γοερά σα μικρό παιδί,Για δύο ημέρες δεν ήθελε να μιλήσει σε κανένα.. Ίσως η αντίδρασή του να φανέρωνε πόσο είναι αδιανόητο , ένα αγόρι της νοημοσύνης του, να σκευτεί. ότι δεν θα το δεχόταν ο στρατός.( Roger Manvell- Heinrich Fraenkel Δρ Goebbels: Η ζωή και ο θάνατός του)
[2. 2]
[2. 3] Καθ 'όλη τη ζωή του ο Γκαίμπελς υπέφερε από αυτό που θεωρούσε στίγμα , ότι δεν ήταν σε θέση να υπηρετήσει τη χώρα του σε καιρό πολέμου. Είχε πάντοτε επίγνωση της αναπηρίας του και της φυσικής ανεπάρκειάς του." (Louis L. Snyder )
[2, 4]
[2, 5[
[2. 6]
[2. 7]
[2. 8]
[2. 9] Toby Thacker: Joseph Goebbels: Life and Death (2009)

(Επιστροφή)

 

 

Ο ΜΠΛΕ ΛΩΤΟΣ .....μία ακόμα απ' τις περιπέτειες του Τεντεν.

Ο «Μπλε Λωτός» είναι η πέμπτη περιπέτεια του Τεν Τεν -όπου στην ουσία συνεχίζεται η πλοκή της προηγούμενης ιστορίας του «Τα πούρα του Φαραώ»- και εξελίσσεται στη Κίνα στα μέσα του 1931, εν μέσω της Ιαπωνικής εισβολής στη Μαντζουρία, κάποιου από τα επεισόδια του Α’ Σινοιαπωνικού πολέμου …..Είναι μια ιστορία που μπλέκει μηχανοραφίες, κατασκόπους, εμπόρους ναρκωτικών και φυσικά τους ανεκδιήγητους δίδυμους μπάτσους Ντυπόν & Ντιπόν.

Ο «Μπλε Λωτός» χαρακτηρίστηκε σαν το πρώτο αριστούργημα του Ερζέ, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Βελγικής παράδοσης των κόμιξ κι έχει περιληφτεί στα 100 καλύτερα βιβλία του 20ου αιώνα απ’ τη LeMonde.

1. Ενώ λοιπόν ο ήρωας μας βρίσκεται στη Ινδία, φιλοξενούμενος στο παλάτι του Μαχαραγιά του Χαλβαμπουνταλάχ (πρωτότυπα Gaipajama), τον επισκέπτεται ένας Κινέζος, που πριν προλάβει να του μιλήσει…..

2…..τρυπιέται από ένα βελάκι εμποτισμένο με rarajaijah,το δηλητήριο της τρέλλας.....Όμως σύντροφοι παρά το δηλητήριο ο επισκέπτης καταφέρνει να τον πληροφορήσει ότι τον χρειάζονται στη Σαγκάη κι επαναλαμβάνει επίμονα τ’όνομα του Μιτσουχιράτο, ενός Ιάπωνα επιχειρηματία. Κι έτσι…..

3….. Ο Τεντεν παρέα με τον Μιλού σε λίγο καιρό βρίσκεται στη Σαγκάη, όπου τελικά συναντά τον Μιτσουχιράτο που, αλοίμονο!!, του ανακοινώνει ότι πρέπει άμεσα να γυρίσει στην Ινδία γιατί ο Μαχαραγιάς κινδυνεύει θανάσιμα.

Στις 24 Νοεμβρίου του 1932 αγαπημένοι μου σύντροφοι, ο «Μικρός εικοστός» -το απαραίτητο παιδικό ένθετο της Βελγικής εφημερίδας «Ο εικοστός αιώνας» που εργαζόταν ο Ερζέ-δημοσίευσε μια φανταστική συνέντευξη του Τεντέν, όπου ανακοίνωσε ότι θα ταξιδέψει στην Κίνα μέσω Αιγύπτου, Ινδίας, Σρι Λάνκα και Ινδοκίνας…..Αυτή η συνέντευξη ήταν ο πρόλογος του «Ο Τεντέν στην Άπω Ανατολή», που ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1932 να δημοσιεύεται σε συνέχειες στην εφημερίδα.....Το πρώτο μέρος της ιστορίας ήταν μια περιπέτεια στην Αίγυπτο, την Αραβία και την Ινδία που αργότερα εκδόθηκε σε τόμο με τίτλο «Τα πούρα του Φαραώ» και το δεύτερο μέρος ήταν μια περιπέτεια στη Κίνα, «Ο Μπλε Λωτός».

4. Κι επιβιώνοντας –είναι αλήθεια- από αρκετές απόπειρες κατά της ζωής του ο ξανθομάλλης δημοσιογράφος κι έχοντας και μια πρώτη γνωριμία με το διεφθαρμένο Αρχηγό της αστυνομίας της διεθνούς ζώνης προσπαθεί να φύγει για την Ινδία με πλοίο.....όμως μάταια!!!.....μεσοπέλαγα πέφτει θύμα απαγωγής.

5. Οι απαγωγείς του ή καλύτερα οι οικοδεσπότες του, του αποκαλύπτουν ότι ανήκουν σε μια μυστική οργάνωση που καταπολεμά το εμπόριο του οπίου και ονομάζεται «Οι Γιοί του Δράκου»…..Ο αρχηγός τους Γουανγκ Γιεν-Γκιε ενημερώνει τον ήρωα μας για το ποιόν του Μιτσουχιράτο…..Ιάπωνας κατάσκοπος και λαθρέμπορος οπίου…..και τον επιστρατεύει να τους βοηθήσει στην εξουδετέρωση του.  

περισσότερα

PAUL JOSEF GOEBBELS: ΑΠΟ TO RHEYDT ΣΤΑ ΕΔΡΑΝΑ ΤΟΥ ΡΑΪΧΣΤΑΓΚ (1)

1. ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΝΕΟΤΗΤΑΣ

O Paul Josef Goebbels (29 Οκτωβρίου 1897- 1 Μαΐου1945), πρωτοβλέπει το φως του ήλιου μέσα σε ένα σχετικά άνετο μικροαστικό σπίτι , στην Odenkirchener Strasse αρ 186 της γραφικής Rheydt. Η πόλη αυτή, στα νότια του Mönchengladbach, διατηρεί για πάνω από 1000 χρόνια τη φήμη ενός ανθηρότατου κέντρου της τοπικής κλωστοϋφαντουργίας και ο πληθυσμός της, πάνω στο γύρισμα του αιώνα ξεπερνά τις 30.000 κατοίκους .
Είναι το τρίτο κατά σειρά παιδί από τα 5 συνολικά της οικογένειαςGoebbels [1] , μιας τυπικής γερμανικής οικογένειας Καθολικών .Ο πατέρας, Fritz Göbbels, γιος ράπτη από το Beckrath κερδίζει εδώ και χρόνια το ψωμί του εργαζόμενος στο εργοστάσιο υφαντουργίας του W. H. Lennartz . Με την επιμονή και την εργατικότητα του καταφέρνει από απλός ανειδίκευτος εργάτης να εξελιχθεί σε αρχιεργάτη με ότι συνεπάγεται αυτή η αξιοζήλευτη θέση στο κοινωνικό του περίγυρο. Η μητέρα, Maria Katharina το γένος Odenhausen [2] κόρη ενός σιδηρουργού με ολλανδική καταγωγή, που μιλά τα γερμανικά με ρηνανική προφορά, είναι μια σκληραγωγημένη αγρότισσα με ισχυρή προσωπικότητα , που μοιράζεται τη ζωή της ανάμεσα στο σπίτι και την εκκλησία . Βαθιά θρησκευόμενη δείχνει ιδιαίτερη φροντίδα για τη χριστιανική ανατροφή των παιδιών της [3]. Γύρω στην αλλαγή του αιώνα και μετά τη γέννηση του Paul Josef , η οικογένειαGoebbels, με ετήσιο εισόδημα που ξεπερνά τα 2.000 μάρκα , μετακομίζει από τη πρώτη κατοικία της Odenkirchener Strasse 186 σε μια δυόροφη μονοκατοικία στο κέντρο της πόλης στον αριθμό 140 τηςDohlener Strasse [4].



There was no front garden; its two bare windows beside the front door still overlook a monumental mason’s yard.

(David Irving: Goebbels. Mastermind of the Third Reich σελ.18)

Σε αντίθεση με τα άλλα δύο αγόρια ο μικρός Paul Josef είναι ένα μικροκαμωμένο και φιλάσθενο παιδί. Πριν συμπληρώσει το πρώτο χρόνο της ζωής του προσβάλλεται από πνευμονία και οι γιατροί δίνουν σκληρή μάχη για να τον κρατήσουν στη ζωή. Στα 4 χρόνια του έρχεται αντιμέτωπος με μια άλλη ακόμα σοβαρότερη δοκιμασία.

Μια ημέρα, ο Joseph τεσσάρων χρόνων, καθόταν στο καναπέ του σαλονιού , που βρίσκεται στο πρώτο όροφο του σπιτιού. Ξαφνικά άρχισε νακραυγάζει τόσο απαρηγόρητα που κλήθηκε αμέσως γιατρός για να τον εξετάσει. Έδωσε εντολή για άμεση επέμβαση . Ο Ιωσήφ υπέφερε από βρεφική παράλυση.[5]

"Για δύο χρόνια", αναφέρει ένας άλλος βιογράφος του, "ο οικογενειακός γιατρός και ένας μασέρ αγωνίστηκαν να απαλλάξουν το δεξί πόδι από τη περιοδική παράλυση.Τελικά είπαν στους απελπισμένους γονείς ότι το πόδι θα παρέμενε ατροφικό για το υπόλοιπο της ζωής, δεν θα αναπτυσσόταν κανονικά και πιθανότατα να παραμορφωνόταν .Ο Fritz και η Katharina Goebbels αρνήθηκαν να δεχθούν τη διάγνωση αυτή".[6]

Την άνοιξη του 1904 με τη συμπλήρωση των 6 του χρόνων η μητέρα του τον εγγράφει στο κοντινό Δημοτικό σχολείο(Volkisschule) της περιοχής ,που απέχει λίγα μόλις βήματα μακριά από το σπίτι τους. Αντιμετωπίζει με στωικότητατα πειράγματα των συμμαθητών και τα σκληρά τους σχόλια τους για την αναπηρία του . Κλείνεται στον εαυτό του αποφεύγει τις παρέες . Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα με τους δασκάλους ενός σχολείου όπου η αυστηρότητα και η σκληρή πειθαρχία που βασιλεύουν εκεί δεν κάνουν εξαιρέσεις σε κανένα. Οι μνήμες για τους δασκάλους του ζοφερές. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο μικρόςPaul Josef επιστρέφει στο σπίτι με τη πλάτη χαρακωμένη από τη βέργα του αυστηρού δάσκαλου.[7] Με το πέρασμα του χρόνου η κατάσταση της υγείας του μικρού Paul Josef χειροτερεύει.

 Παρά τα όσα παρηγορητικά του λένε οι γονείς και οι γιατροί ,δεν παύει να παρατηρεί με φόβο το παραμορφωμένο δεξί του πόδι . Συνειδητοποιεί ότι στο εξής, η ποιότητα της ζωή του θα είναι σημαντικά διαφορετική από εκείνη των άλλων παιδιών. Οι γιατροί συντηρούν τις ελπίδες, έστω και λιγοστές στη περίπτωση που θα επιχειρηθεί μια χειρουργική αντιμετώπιση του προβλήματος.

Στα 1907 , στα δέκα του χρόνια έρχεται η μεγάλη στιγμή .Στη πανεπιστημιακή κλινική της Βόννης οι γιατροί φαίνονται συγκρατημένα αισιόδοξοι και αυτό αναζωπυρώνει τις τελευταίες ελπίδες. Δυστυχώς η επέμβαση όχι μόνο δεν οδηγεί στα αναμενόμενα αποτελέσματα αλλά χειροτερεύει ακόμα περισσότερο, τη κατάσταση. Ο μικρός αντιμετωπίζει στωικά τη καινούρια δοκιμασία . Εκείνες τις δύσκολες στιγμές στο καταθλιπτικό περιβάλλον του νοσοκομείου όαση χαράς είναι τα βιβλία,που του φέρνει η θεία Χριστίνα η αδελφή της μητέρας του .Όπως θα βεβαιώσει ο βιογράφος του Irving "με το διάβασμα ανακάλυψε ένα κόσμο καμωμένο από σιωπηλούς φίλους που δεν μπορούν να τον ειρωνευτούν ούτε να τον ταπεινώσουν." [8] Πολύ συχνά κλείνεται στον εαυτό του. Μοιάζει απόμακρος βυθισμένος σ΄ ένα κόσμο φανταστικό ανάμεσα σε βιβλία και παρτιτούρες .
Όσο περνά ο καιρός αντί να καλυτερεύσουν, τα πράγματα, δυστυχώς χειροτερεύουν και η δυσμορφία του ποδιού εξελίσσεται. To ένα του πόδι είναι περισσότερο λεπτό και κατά 3,5 εκατοστά πιο κοντό από το άλλο. [9] Για να καλυφθεί τουλάχιστον εξωτερικά η διαφορά μήκους στα δύο πόδια, ο μικρός Paul Josef υποχρεώνεται να φορά ένα ειδικό μεταλλικό στήριγμα κατάλληλα προσαρμοσμένο στο ένα από τα ορθοπεδικά παπούτσια του.

Με δείκτη ευφυΐας πολύ πιο πάνω από το κανονικό , φανερώνει από την αρχή τη κλίση του για το χώρο των γραμμάτων. Στο σχολείο συντηρεί τη φήμη ενός μαθητή που θέλει να κρατά σταθερά τα πρωτεία της υπεροχής του. Προσπαθεί να καταδείξει πρώτα στον εαυτό του και μετά σ΄ όλους τους άλλους , καθηγητές και μαθητές, ότι η υπεροχή του πνεύματος μπορεί να εξαφανίσει ή έστω να επισκιάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την όποια φυσική του αδυναμία.[10]
Το Πάσχα του 1908 πηγαίνει στο Γυμνάσιο της Augusta Strasse. Η φήμη του προηγείται. Τον αποκαλούν με ειρωνική διάθεση "παντογνώστη" αλλά τον κρατούν σε απόσταση.
Στα 1909 αποκτά το πρώτο του πιάνο. Για το πατέρα του, η αγορά ενός πιάνου έστω και από δεύτερο χέρι , θεωρείται ένδειξη της κοινωνικής του καταξίωσης .Για το μικρό Paul Josef είναι ένα ακόμαμέσο φυγής ,από ένα κόσμο που αρνείται να το καταλάβει.
Τα δύο αδέλφια του , Χανς και Κόνραντ , θυμούνται τον "μικρό" να κλείνεται στη σοφίτα του σπιτιού και να περνά ώρες ολόκληρες διαβάζοντας κιτρινισμένα βιβλία , παμπάλαιες εγκυκλοπαίδειες. Η μικρότερη αδελφή του Μαρία θυμάται τις ανησυχίες των γονέων της για το μέλλον του μικρού ανάπηρου [12] .

Μέσα από ένα ζεστό και ασφαλές περιβάλλον από το οποίο η αγάπη και η φροντίδα ιδιαίτερα της μητέρας , περισσεύει [13], ο Paul Josef παρατηρεί με πνεύμα κριτικό τον κόσμο που τον περιβάλλει. Θεωρεί το πατέρα του ένα προλετάριο με σκληρό κολάρο, αυταρχικό και ολιγαρκή , που χαρακτηρίζει αρετή τη σπαρτιατική λιτότητα. Αντίθετα απέναντι στη μητέρα του δείχνει μεγάλη αδυναμία η οποία με τη σειρά της την ανταποδίδει στο πολλαπλάσιο. Με τα δύο αγόρια να εγκαταλείπουν νωρίς τις σπουδές τους , όλες οι ελπίδες των γονιών επικεντρώνονται στο μικρό ανάπηρο .

Ιδιοφυής και πολυμήχανος ο μικρός Paul Josef αναζητά πάντα τη διάκριση και την αποδοχή. Χαμογελά όταν τον αποκαλούν Ulex γιατί το υποκοριστικό παραπέμπει στο πολυμήχανο Έλληνα Οδυσσέα .

Υποσημειώσεις:

[1. 1] Τα άλλα αδέλφια ήσαν ο Hans (1893-1947), ο Konrad (1895-1949), η Elisabeth (1901-1915) και η Maria (που γεννήθηκε στα 1910 γνωστή και σαν Maria Kimmich). Σύμφωνα με τη ληξιαρχική πράξη γέννησης η γραφή του επιθέτου ήταν Göbbels, αλλά ο Paul Josef σχεδόν πάντα προτιμούσε να υπογράφει σαν Goebbels.

[1. 2] Κόρη του Michel Odenhausen και της Joanna Maria Odenhausen. Παντρεύτηκε το Fritz Goebbels στα 1892

[1. 3]

[1. 4] Από κάποια παραξενιά της τύχης το σπίτι των Goebbels ήταν από τα λίγα σπίτια της πόλης που δε χτυπήθηκαν  από τις βόμβες του εχθρού στη διάρκεια του Β.Παγκοσμίου πολέμου . Σήμερα παραμένει σχεδόν όπως ήταν  , τουλάχιστον εξωτερικά και διατηρείται από τους ιδιοκτήτες του σε πολύ καλή κατάσταση. Μόνο ο αριθμός του δρόμου έχει αλλάξει και από 140 έχει γίνει 156.
[1.  5] Roger Manvell and  Heinrich Fraenkel: Dr. Goebbels: His Life and Death
[1.  6]
[1. 7] O βιογράφος του Ralf Georg Reuth γράφει σχετικά: Τα άλλα παιδιά δεν τον αγαπούσαν γιατί δεν μοιραζόταν μαζί τους τις σκέψεις του και παρέμεινε απόμακρος. Oi καθηγητές τον αντιπαθούσαν γιατί ήταν ισχυρογνώμων ...... Γενικά δεν έχει καλές αναμνήσεις από εκείνη τη περίοδο.Οι δάσκαλοι περιστασιακά το χτυπούσαν όταν αμελούσε να κάνει τις εργασίες του στο σπίτι ή όταν τους προκαλούσε.Περιγράφει ένα από τους δασκάλους σαν ένα κακοποιό, ένα κάθαρμα που έκανε κατάχρηση εξουσίας πάνω σε μας τα παιδιά" ενώ ένας άλλος "ξέρασε κάθε είδους γελοίες ανοησίες ". Ralf Georg Reuth :Joseph Goebbels (1993),

[1.  8] David Ιrving Goebbels. Mastermind of the Third Reich σελ 20
[1.  9]
[1.10]
[1.11]

[1.12] Giuseppe Mayda : Γκαίμπελς .Ο προπαγανδιστής του Εθνικοσοσιαλισμού. Περιοδικό Ιστορία Αρ Τεύχους 32 Φεβρουάριος 1971.

(Επιστροφή)

 

 

 

PAUL JOSEF GOEBBELS: ΑΠΟ TO RHEYDT ΣΤΑ ΕΔΡΑΝΑ ΤΟΥ ΡΑΪΧΣΤΑΓΚ

                          

1. ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΝΕΟΤΗΤΑΣ

2. Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

3. ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

4. Ο ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ.

5. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ

6.

7. ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ "ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ" ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ

8. Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΒΑΜΒΕΡΓΗ

9. ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ Α.ΧΙΤΛΕΡ

10. ΓΚΑΟΥΛΑΪΤΕΡ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ

11. ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 7ης ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1928

12. ΣΤΑ ΕΔΡΑΝΑ ΤΟΥ ΡΑΙΧΣΤΑΓΚ