G.S FORESTER ΒΥΘΙΣΑΤΕ ΤΟ ΒΙΣΜΑΡΚ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ    I

Μετάφραση
Όθωνας Αργυρόπουλος
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΑΘΗΝΑ 1965
Σελ 406

ΕΞΗ ΜΕΡΕΣ βάσταξε το άγριο κυνηγητό. Έξη μέρες και έξη νύχτες. Η θύελλα είχε ξεσπάσει στον Ατλαντικό και απειλούσε να σαρώσει τα πάν­τα. Ολόκληρα βουνά τ' αφρισμένα κύματα. Ούτε μια αχτίδα ηλίου δεν ξε­πρόβαλλε για λίγο, έτσι σαν προβολέας πάνω στο σκηνικό της τραγωδίας. Οι ηθοποιοί του δράματος έπαιζαν τους ρόλους τους με τη συνοδεία μιας παράξενης ορχήστρας, που  την αποτελούσαν τα σφυρίγματα του ανέμου, το μουγκρητό της θάλασσας, οι αστραπές και οι βροντές, μέσα σε μια παγωμέ­νη ατμόσφαιρα. Ήταν ένα κυνηγητό, που παρόμοιο δεν γράφτηκε ποτέ στα χρονικά του Ναυτικού καμμιάς χώρας στον κόσμο. Παιζόταν η τύχη του κόσμου και διαιτητής σ' αυτό το ανείπωτο σε σκληρότητα, πείσμα αυτο­θυσία, αυταπάρνηση , ^, και τόλμη παιχνίδι, ήταν ο χάρος! Άπλωσε τα μαύρα φτερά του προσπαθώντας να πάρη κάτω απ' αυτά πότε τον έναν και πότε τον άλλον από τους δυό τρομερούς αντίπαλους που τάφος τους θα ήταν η υγρή άβυσσο, ο ωκεανός.

Με  το κυνηγητό αυτό διαδραματιζόταν μια σκηνή από τις πιο αποφασι­στικές για την ιστορία του κόσμου.  Ήταν η εποχή όπου η Αγγλία βρισκόταν μόνη, σχεδόν περικυκλωμένη από έναν εχθρό που η δύναμη του ήταν ακατο­νόμαστη-. Μονάχη, χωρίς φίλους κι' ωστόσο ήρεμη και υπερήφανη, άφοβη και γρηγορούσα. Δεν την επηρέαζαν οι τρομαχτικοί τίτλοι του παγκόσμιου τύπου που ανήγγελλαν τις καταστροφές της χθες και  μάντευαν εκείνες της αύριον. «Η Αγγλία χάνει τον τελευταίο της σύμμαχο: Η Ελλάδα χτυπιέται άγρια» έγραφε ο ένας τίτλος. «Η Κρήτη πολεμά απεγνωσμένα» έγραφε ένας άλλος τίτλος εφημερίδας. «Η Γιουγκοσλαβία υπέκυψε». «Τ' αγγλικά στρα­τεύματα υποχωρούν στη Βόρειο Αφρική», «ο Ρόμμελ προελαύνει», «ο Χίτλερ θα καταλάβη την Ισπανία;» «Αλλεπάλληλες νίκες των γερμανικών υποβρυ­χίων στον Ατλαντικό», «Το «Σάρυχορστ» και το Γκαϊζενάου περιμένουν στη Βρέστη την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσουν».. Κι' οι χάρτες που πιάνουν σχεδόν ολόκληρη τη πρώτη σελίδα των εφημερίδων δείχνουν με μαύρες κη­λίδες τις ναζιστικές κατακτήσεις πέρα από τα γερμανικά σύνορα, σε χώρες «που α αγκυλωτός σταυρός ήταν το σύμβολο της καταστροφής και του ολέθρου, η δύναμη του Σατανά. Κι' αυτή την ίδια στιγμή όπου η Αγγλία βρι­σκόταν χωρίς εφόδια για ν' αντιμετωπίση τον κίνδυνο του αφανισμού της κι' η θέληση της, να ζήση είχε φτάσει σε σημείο που αντίκρυζε το αναπό­φευκτο μοιραίο, της ετοιμαζόταν ένα θανάσιμο χτύπημα. Στο λιμάνι του Κιέ­λου, το θωρηκτό «Βίσμαρκ» ετοιμαζόταν ν' ανοιχτή στο πέλαγος υστέρα από μια μακρόχρονη παραμονή του στη Βαλτική. Ήταν το μεγαλύτερο, το πιο επικίνδυνο, το πιο σύγχρονο από τα πολεμικά πλοία που είχαν ναυπηγη­θεί ως τότε. Συνεπλήρωνε το φορτίο του, γέμιζε τα ντεπόζιτα του με καύ­σιμα, τ' αμπάρια του με πυρομαχικά και τις αποθήκες του με κατεψυγμένα κρέατα, με αλεύρι και λαχανικά. Ένας μικρός συρμός κουβαλούσε ανάπαυ­λα τρομερά βλήματα που ζύγιζαν σχεδόν ένα τόννο το καθένα, μηχανές θα­νάτου και ατελείωτα κιβώτια με πυρομαχικά και όπλα, που τα βίντσια σή­κωναν στον αέρα πριν τα τοποθετήσουν, με κάθε προσοχή,  μέσα στα βαθειά κι' ευρύχωρα αμπάρια.

Ωστόσο, μικρά αγήματα έφταναν στην προκυμαία με βήμα «χήνας"  για να ενισχύσουν το πλήρωμα. Επίσης, ομάδες από νεαρούς αξιωματικούς του ναυτικού — δοκίμους που μόλις πριν από λίγες βδομάδες έγιναν αξιω­ματικοί — βάδιζαν μπροστά από τα αγήματα. Η μουσική, που προβάδιζε, στάθηκε στο μώλο κι' εξακολούθησε να παίζη ενώ αξιωματικοί και αγήματα ανέβαιναν στη σκάλα, και τα υποδεχόταν ο αξιωματικός καταστρώματος. Έ­να σύντομο πρόσταγμα τους έκανε να παραταχθούν, με μέτωπο προς την προ­κυμαία, πάνω στο κατάστρωμα του «Βίσμαρκ» ενώ την ίδια εκείνη στιγμή τελείωνε η φόρτωση  των πυρομαχικών. Ο αξιωματικός, που πάνω στο μώ­λο παρακολουθούσε τη φόρτωση των πυρομαχικών, φώναξε:

—Τελευταίο κιβώτιο!

—Τελευταίο κιβώτιο! επανέλαβε ο αξιωματικός του καταστρώματος που επέβλεπε την παραλαβή των πυρομαχικών.

Το τελευταίο κιβώτιο με βλήματα για τα κανόνια του τρομερού πλω­τού φρουρίου σηκώθηκε στον αέρα με το βίντσι και κατέβηκε στο αμπάρι. Οι λιμενεργάτες αποσύρθηκαν κι' η μουσική με τα χάλκινα όργανα και με στρατιωτικό βηματισμό απομακρύνθηκε παίζοντας ένα τελευταίο εμβατήριο,

Ο ναύαρχος Λούτζενς, στεγνός και ηλιακαμμένος, βγήκε από το γρα­φείο του, πλησίασε το μεγάφωνο πάνω στη γέφυρα και μίλησε στους νεοφερ­μένους αξιωματικούς και ναύτες. Τους ευχήθηκε το «καλώς ώρισαν» στο κα­ράβι και τους, ετόνισε πως αποτελούσαν ένα διαλεχτό πλήρωμα που προοριζό­ταν να δρέψη δάφνες και που στο γυρισμό του θα το περίμενε μια θριαμβευ­τική υποδοχή για τα κατορθώματα του. Βρισκόταν τώρα πάνω στο πιο ισχυ­ρό πολεμικό πλοίο του κόσμου και πως ξεκινούσαν για μια από τις πιο συν­αρπαστικές περιπέτειες του κατά θάλασσαν πολέμου. Το αγγλικό Ναυτικό δεν διέθετε ουτ' ένα πλοίο που θαά μπορούσε ν' αναμετρηθή με το «Βίσμαρκ» σε μια θανάσιμη  σύγκρουση. Και δεν υπήρχε κανένα  πλοίο στον κόσμο που θα μπορούσε να του ξεφύγη.—Τέσσεροι ολόκληροι μήνες εντατικής δουλειάς είχαν κάμει το πιο αξιόλογο πολεμικό σκάφος του κόσμου. Το «Βίσμαρκ» πο­λύ σύντομα θα εδικαίωνε τη φήμη του μαζύ με τον «Πρίγκιπα Ευγένιο» που θα  το συνόδευε στο θριαμβευτικό ταξείδι  του για την καταστροφή κάθε βρεταννικής νηοπομπής που αυλάκωνε τα νερά του Ατλαντικού. Το «Βασίλισ­σα Ελισάβετ» και το «Βασίλισσα Μαίρη», που γι' αυτά ήταν υπερήφανη η Αγγλία, διέσχιζαν χωρίς φόβο τον ωκεανό, δεν ήθελαν καμμιά συνοδεία, για­τί υπελόγιζαν στην ταχύτητα τους.

Το  «Βίσμαρκ» όμως ήταν ταχύτερο απ' αυτά. Τι  εντύπωση θάκανε στον κόσμο όταν μάθαινε πως το «Βασίλισσα Μαίρη» βυθίστηκε μαζύ με δέκα χι­λιάδες στρατό; Μ' ένα ή δυο τέτοια χτυπήματα η Αγγλία δεν θα τολμούσε πια ν' αφήση ένα επιβατηγό ή εμπορικό πλοίο ν' ανοιχτή στον ωκεανό. Ό­σο λοιπόν το «Βίσμαρκ» θα περιφερόταν στον Ατλαντικό η βρεταννική επι­κοινωνία με τις Ενωμένες πολιτείες της Αμερικής και με τ' άλλα λιμάνια της αμερικανικής ηπείρου θα σταματούσε και οι Άγγλοι δεν θάχαναν μονά­χα τον τρόπο να παίρνουν ενισχύσεις άλλα θα πέθαιναν από την πείνα όσοι απ' αυτούς θα γλύτωναν από τα τρομερά χτυπήματα της Λουφτβάφφε. Ο Ναύαρχος, είχε διασχίσει ήδη ολόκληρο τον Ατλαντικό με τά «Σαρυχόρτς» και «Γκαϊζενάου» και είχε στείλει στο βυθό του ωκεανού πάνω από διακόσιες πενήντα χιλιάδες τόννους εμπορικών πλοίων της Μεγάλης Βρεταννίας. — 250.000 τόννους! Μα το «Βίσμαρκ» τότε θα μπορούσε να βύθιση δυο εκατομ­μύρια τόννους ! Θάδινε δηλαδή στην Αγγλία ένα τόσο τρομερό χτύπημα που θα την έκανε να μη μπορέση ποτέ να σηκώση κεφάλι!

Κάτω, στο μώλο, ένας τελευταίος λιμενεργάτης τελείωνε τώρα τη δου­λειά του, μισοκρυμμένος πίσω από τις ντάνες που υψώνουνταν σε σειρές και συγκέντρωναν διάφορα εφόδια. Τα όσα έλεγε ο ναύαρχος από το μεγάφωνο της γέφυρας του θωρηκτού έφταναν στ' αυτιά του. Άκουσε τι είπε ο Ναύ­αρχος για τον Ατλαντικό και για το «Βασίλισσα Μαίρη» κι΄ όταν σταμάτη­σαν οι τελευταίες φράσεις του λόγου του, ο λιμενεργάτης απομακρύνθηκε, με βαρεία βήματα, κατά μήκος του μώλου, ενώ το πρόσωπο του παρουσίαζε μιαν έκφραση αδιαφορίας. Τα χαρτιά του ήταν σε απόλυτη τάξη όταν τα εζήτησε η αστυνομία. Οι ναύτες του «Βίσμαρκ.» έλυναν και το  τελευταίο παλαμάρι. Το ισχυρό πολεμικό ξεκόλλησε από το μώλο, έκανε μια δυο μανούβρες στο λιμάνι και ύστερα ξανοίχτηκε στο πέλαγος αφήνωντας πίσω του εν' αφρισμέ­νο αυλάκι. Οι λιμενεργάτες το είδαν να φεύγη υπερήφανο και μεγαλόπρεπο. ενώ η μουσική έπαιζε το τελευταίο της εμβατήριο.