ΚΥΠΡΟΣ 1974

Από το ημερολόγιο του πολεμιστή  Περαμερίτη Γεωργίου

Κύπρος 20η   Ιουλίου 1974 ώρα 05.30'.

Ξυπνήσαμε πολύ πρωί μέσα σε μια απόλυτη ησυχία που βασίλευε παντού.

Ξάφνου ακούμε την γειτόνισσα απέναντι που φώναζε: κ. Μελανή οι Τούρκοι χτυπούν την Κερύνεια, ήρθαν οι Τούρκοι, ανοίξτε το Μπαϊράκι (Τουρκοκυπριακός Ρ. Σταθμός) να ακούσετε.

Ο Κυπριακός Σταθμός είχε Στρατιωτικά εμβατήρια και μετά ολίγο ακούγαμε τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Ν. Σαμψών να καλεί σε γενική επιστράτευση τον λαό. Γυρίζω στον σύγαμπρό μου και του λέω:— Σίμο καλεί επιστράτευση πάμε. Μου απαντά:— Εσύ να μην έρθεις εσύ είσαι Ελλαδίτης.— Δεν έχει σημασία θα έρθω, του λέω.

Άνηκα στο 336 Τ.Ε. 2ος λόχος, 2α Διμοιρία, 1η ομάδα, σαν Λοχίας.  Ήμουν ο μόνος Ελλαδίτης στο Τάγμα και έγινα ευπρόσδεκτος από την ομάδα μου με μια ανεπιφύλακτη χαρά εκ μέρους των ανδρών που ήθελαν να με ακούν να μιλώ τα «Καλαμαρίστικα» όπως αποκαλούν την ελληνική προφορά. Μου έδωσαν έναν Α/Τ και 3 κιβώτια βλήματα.

Εκεί που καθόμασταν φάνηκαν 3 οχήματα με Αγγλική Σημαία και 2 ιδιωτικά με τα σήματα του Ο.Η.Ε. στις πόρτες, μόλις χάθηκαν στο βάθος του δρόμου φάνηκαν ψηλά στον ουρανό τα εχθρικά αεροπλάνα. Έμειναν πολύ ψηλά και δεν εδόθη διαταγή να χτυπήσουν τα αντιαεροπορικά πού είχαν πιάσει θέσεις κάτω από τα δένδρα. Βλέπαμε μακριά μέσα στον κάμπο φλόγες και καπνούς να υψώνονται στον ουρανό.Ξεκινήσαμε πέντε φορτηγά 1 λεωφορείο σε σχηματισμό φάλαγγας για την Αμμόχωστο. Βρισκόμασταν πάνω στον δημόσιο δρόμο όταν ακούσαμε πάλι ψηλά τα αεροπλάνα και προτού να καταλάβουμε τα είδαμε να ορμούν από τον δρόμο απέναντι μας. Τα 4 φορτηγά και το λεωφορείο έκοψαν μέσα στα χωράφια μα το τελευταίο φορτηγό δέχτηκε τις ριπές εμπρός στην μηχανή που κυριολεκτικά την πέταξε έξω.

Υψώθηκαν και χάθηκαν έτσι ξαφνικά όπως ήρθαν αφή­νοντας πίσω την καταστροφή και τον θάνατο του οδηγού.

Μετακίνησαν το φορτηγό πάνω από τον δρόμο και συνεχίσαμε την πορεία προς την Αμμόχωστο.

Από εκείνη την στιγμή καταλάβαμε ότι έχομε πόλεμο και μας το έδειχνε ο πρώτος νεκρός που είδαμε εκεί κομμένο στα δύο από τις ριπές.

Φθάσαμε στο στρατόπεδο όπου μείναμε μέχρι που έπεσαν τα πρώτα σκοτάδια. Και πάλι με τα φορτηγά μεταφερθήκαμε μέσα στην πόλη. Έπρεπε ο λόχος μας να αντικαταστήσει άλλους και να πιάσουμε θέσεις γύρω από τα τούρκικα που ήταν έξω από τα τείχη της παλαιάς πόλεως.

Πιάσαμε θέσεις στο δρόμο που οδηγεί προς την Λάρνακα 150—200 μ. από το ράουντ-απάουντ.

Ήρθε ο Λοχαγός και μου είπε πως έπρεπε να πλησιάσω σε απόσταση και να ρίξω με το μπαζούκας σε κτήρια που είχε υποψία ότι υπάρχουν πολυβολεία, και αυτό μόλις πέσουν τρεις πυροβολισμοί από τον Ταγματάρχη.

Μάζεψα τα βλήματα από τους στρατιώτες που τα είχα μοιράσει καθώς ερχόμασταν και μαζί με τον γεμιστή μου τα φορτωθήκαμε και έρποντας μέσα στα δένδρα και τον σωρό των σκουπιδιών πλησιάσαμε όσο πιο κοντά μπορούσαμε και περιμέναμε με κομμένη την ανάσα.

Μέσα σε όλη εκείνη την φασαρία από τις εκκωφαντικές εκρήξεις του πυροβολικού και τις ριπές των πολυβόλων νόμισα πως έπεσαν οι τρεις πυροβολισμοί του Διοικητή και γέμισα να ρίξω. Προειδοποίησα τον γεμιστή να μετακινηθεί αμέσως γιατί ίσως μας αντιληφθούν από τα αέρια που αφήνει πίσω του ο Α/Τ. Καθώς σκόπευα τα κτήρια στα πιθανά σημεία υπάρξεως πολυβολείων συγχρόνως σκεπτόμουν αν υπάρχουν μικρά παιδιά από πίσω, μα μια άλλη σκέψη με φούντωσε μίσος. Και στα δικά μας σπίτια υπάρχουν παιδιά και όμως τα βομβαρδίζουν με βόμβες και σκοτώνουν άμαχο πληθυσμό. Έριξα 1-2-3 βλήματα και άκουσα τον Λοχαγό να μας καλεί να σταματήσουμε.Τραβηχτήκαμε μέχρι τον δρόμο πάλι, κοντά στους άλ­λους. Οι περισσότεροι κοιμήθηκαν από την κούραση της ημέρας είπα να κάνω και εγώ το ίδιο μα η σκέψη πώς θα μέναμε χωρίς να κοιτά κανείς για τον εχθρό με έκανε να αλλάξω γνώμη. Έμεινα όλη την νύχτα ξάγρυπνος.

21-7-74

Μόλις θα είχε αρχίσει να σπάζει το σκοτάδι της νύχτας όταν άκουσα τρεχάματα από τις θέσεις μας, ήταν ο Λοχαγός που ερχόταν και ξυπνούσε όλους για να πάρουμε θέσεις. Ήρθε σε μένα και μου είπε να ξαναπλησιάσω πιο κοντά από άλλη μεριά. -Κύριε Λοχαγέ θέλω να μας καλύπτετε γιατί γινόμαστε αντιληπτοί από τα αέρια του είπα. 60m πίσω μου βάλτε 1-2 Μπρέν. -Εντάξει πήγαινε μ' απαντά. Έρποντας πάλι φθάσαμε σε άλλο σημείο που είχε μια ελάχιστη κάλυψη. Γέμισε ο γεμιστής 1-2 βλήματα και έγειρε στο πλάι. Τί έχεις, κτυπήθηκες; του λέω. 

-΄Οχι, όχι δεν μπορώ μου απαντά. Αναγκάστηκα να γεμίζω και να ρίχνω μόνος μου.

Έριχνα δίχως να καθυστερώ καθόλου οπότε άκουσα τον Λοχαγό να φωνάζει παύσατε πυρ.

Θα είχα ρίξει 9-10 βλήματα και στο κάθε βλήμα που έφευγε μου φώναζε ένας Λοχίας των Λ.Ο.Κ 

- Μπράβο, Καλα­μαρά αυτό πέτυχε, κι' αυτό, κι' αυτό, αχ αυτό δέν το είδα.

Ό Λοχαγός σηκώθηκε φωνάζοντας: Έφοδος, κατάληψις των κτηρίων.

Σηκώθηκαν όλοι μαζί και έτρεχαν πίσω από τον Λοχαγό ρίχνοντας όπου νάναι. 

-Κύριε Λοχαγέ σκορπισθήτε φώναξα από ταν θέση μου.

Αυτοστιγμεί κοντοστάθηκε και κοίταξε πίσω το μπουλού­κι.

Αραιώσατε αμέσως τους φώναξε. 

- Εγώ οπό την θέση μου κοίταζα τις τρύπες στους τοίχους που άνοιξαν τα βλήματα και χαιρόμουν για το έργο μου.

Ξαφνικά φάνηκαν οπό το ροντ απάουντ 2 Λαντ Ρόβερ με Αγγλική Σημαία και τρία τεθωρακισμένα του Ο.Η.Ε. Πέρασαν εμπρός μου και χάθηκαν στο βάθος του δρόμου προς την Λάρνακα. Μόλις χάθηκαν ακούσαμε από την πλευρά της θάλασσας να έρχονται τα εχθρικά αεροπλάνα. Μας καθή­λωσαν εκεί. Γιο ώρες έβλεπα κάθε τόσο να βουτούν προς τα κάτω πολυβολώντας και βομβαρδίζοντάς ασταμάτητα. Όλοι μας ρίχναμε με ό,τι όπλο κρατούσε ο καθένας.

- Εγώ κρατούσα το Μπαζούκας και τα έβαζα με τον εαυτό μου που δεν ήταν κανένα πολυβόλο να ρίχνω και εγώ.

Έμενα ξαπλωμένος καλυμμένος πίσω οπό μια πέτρα που κάλυπτε μόνο μια πιθαμή οπό το σώμα μου.

Ο Διοικητής έτρεχε εδώ κι εκεί φωνάζοντας: -Μείνετε εκεί μέχρι να φύγουν.

Και φύγανε μετά από 3-4 ώρες. Ήρθαν άλλες δυνάμεις προς αντικατάστασή μας και εμείς υποχωρήσαμε μέχρι του σημείου που περίμεναν τα φορτηγά.

Μετρηθήκαμε, έλειπαν τρεις, ευτυχώς τραυματίες. Ανα­χωρήσαμε για το στρατόπεδο όπου μείναμε μέχρι το δειλινό περιμένοντας διαταγή.

Έλεγαν θα μείνουμε εκεί για να πολιορκήσουμε την παλιά πόλη όπου είχαν εγκλωβισθεί οι Τουρκοκύπριοι της περιοχής. 

Κατά τις 10 το βράδυ λάβαμε διαταγή: "Αναχώρηση γιο την Λευκωσία. Ο πόλεμος μας έκανε να μιλάμε ο ένας στον άλλο σα να γνωριζόμασταν από καιρό.

Έναν αντάρτη της Ε.Ο.Κ.Α. Β' που είχε ένα Κινέζικο ημιαυτόματο τυφέκιο τον φωνάζαμε Κινέζο, κάποιον άλλον Ρωμιό, εγώ ήμουν ο Λοχίας ο Καλαμαράς.

22-7-74

Η Δευτέρα ήρθε και εμείς περιμέναμε στο προεδρικό διαταγή για μετακίνηση. Μαζέψαμε λεφτά και πήγαν να αγοράσουν τσιγάρα και τίποτα φαγώσιμα διότι από το πρωί του Σαββάτου είχα να φάω.

Μαζί με τον Κινέζο γυρίσαμε στο χώρο του προεδρικού που ήταν κατεστραμμένο από το κίνημα του Στρατού. Ο Κινέζος γνώριζε την περιοχή διότι σε μια στιγμή εκεί που είχε χαθεί από εμπρός μου φάνηκε να έρχεται με δύο άτομα που ήταν σε άσχημη κατάστασή. Μου είπε ότι τους έβγαλε από κάτι ορύγματα που κρύβονταν  οπό μέρες. Ήταν της Αστυ­νομίας του Μακαρίου όπως μάθαμε μετά. Ορισμένοι βρήκαν περιοδικά με πορνογραφικό περιεχόμενο, γυναικεία εσώ­ρουχα κ.α. Άρχισαν να τα γυρίζουν μεταξύ μας και κατηγο­ρούσαν τον Αρχιεπίσκοπο και την Αστυνομία του. Ο Διοικητής διέταξε να μαζέψουν όλα αυτά και να τα κάψουν. Το δειλινό βλέπαμε την πόλη να βομβαρδίζεται και τα οχήματα της πυροσβεστικής να τρέχουν παντού. Απέναντι από το προεδρικό υπήρχε κάποιο αντιαεροπορικό και καθώς ψάχναμε μαζί με τον Κινέζο να βρούμε από που κτυπά, είδαμε το αεροπλάνο που κατέβαινε πολυβολώντας, μόλις και προλάβαμε να καλυφτούμε σε ένα πρόχωμα αποφεύγοντας τις ριπές. Μόλις σηκωθήκαμε περιμέναμε να ακούσουμε το αντιαεροπορικό μα τίποτα. Ίσως εμετακινείτο. Περάσαμε την νύχτα με μια κουβέρτα πάνω στο χώμα και τον έναστρο ουρανό οπό πάνω. Με ανέκδοτα και αστεία μας πήρε ο ύπνος που μας τον έκοβαν οι ριπές και οι εκρήξεις κάπου εκεί κοντά.

23-7-74

Ξημέρωσε η Τρίτη και διαταγή μετακινήσεως καμία.

Μέχρι το μεσημέρι γυρνούσαμε άσκοπα στον χώρο του προεδρικού.

Γύρω στις 2-3 η ώρα συν ταχθήκαμε όλοι γύρω στα φορτηγά με τα οποία μας μετέφεραν στην περιοχή κοντά στις Κεντρικές φυλακές.

Ο Λόχος μου έμεινε μέσα στις Κεντρικές φυλακές από όπου θα μας έστελναν όπου χρειάζονταν.

Περιμέναμε έξω στον χώρο του επισκεπτηρίου και κουβε­ντιάζαμε, περιμέναμε την ώρα να πιάσουμε θέσεις.

Κάποιος που είχε ένα τρανζίστορ εκεί κοντά φώναξε: ο Σαμψών έπεσε ανέβηκε ο Κληρίδης και στην  Ελλάδα πήγε ο Καραμανλής.

Ήταν κάτι που δεν το περίμενε κανείς από όλους μας αυτό.

Οι περισσότεροι άρχισαν να μαλώνουν για την αλλαγή άλλοι φαίνονταν ικανοποιημένοι.

Τόσο γρήγορα χάθηκε αυτή η ενότητα που είχαμε, που τα είχα χαμένα.

..............................................................................................

25-7-74

Έχουμε εκεχειρία, από την τηλεόραση του σπιτιού και το ράδιο, βλέπουμε και ακούμε τα νέα. Οι Τούρκοι συνεχίζουν την απόβαση, έβγαλαν άρματα και προχώρησαν μέσα στις γραμμές μας με αποτέλεσμα να τα παρατήσουν και να το βάλουν στα πόδια.

Είδαμε που τα οδηγούσαν οι δικοί μας και είχαν επάνω την Ελληνική Σημαία. Όλοι είχαμε μεγάλο ενθουσιασμό.

.............................................................................................

13-8-74

Από τις κουβέντες που παίρναμε οπό τους Τούρκους, είδαμε πως είχαν έρθει ενισχύσεις πολλές στην πλευρά τους από τους εισβολείς. Οι κινήσεις των δεν έδειχναν πως κρατούν την εκεχειρία. Κάθε βράδυ δούλευε ένας εκσκαφέας φτιάχνοντας χαρακώματα που ξεκινούσαν οπό τα Τούρκικα και έφθαναν πίσω μας σχεδόν, μέχρι το Νικόσια Κλαμπ το οποίο είχαν καταλάβει και ύψωσαν την Τούρκικη Σημαία.Για κάθε περίπτωση έπρεπε να πιάσουμε το κτήριο του κ. Αγρότη που μας έδιδε πλεονεκτική θέση για παρατήρηση της περιοχής, μα και έναν τρόπο διαφυγής στην έσχατη ανάγκη.

Το κυριότερο όμως θα βάζαμε οπό εκεί με μεγαλύτερη άνεση στις θέσεις του εχθρού.  Η  Αγγλική πρεσβεία απέναντι ίσως μας εξασφάλιζε σε περίπτωση που θα μας χτυπούσαν με όλμους.

 Ενώ λοιπόν είχαμε μεταφέρει κάθε τι εκεί και έμενε να γεμίσουμε τα σακιά για την οχύρωση μας, λάβαμε διαταγή οπό τον Διοικητή που μας απαγόρευε την κατάληψη του κτηρίου λόγω της εκεχειρίας. Αυτή βέβαια τη τηρούσαμε μόνο εμείς και όχι ο  εχθρός που μας είχε κυριολεκτικά κυκλώσει και που δεν αποκλειόταν να τα κατάφερναν αν έπιαναν εκείνοι πρώτοι το κτήριο.

14-8-74

Όλη τη νύχτα στην ενέδρα δεν συνέβη τίποτα και γυρίσαμε στις 4.30 στο φυλάκιο. Καθίσαμε και πίναμε τον καφέ όταν ακούσαμε τους σκοπούς: Αεροπορία!!!

Τρέξαμε όλοι στα χαρακώματα που ακόμα δεν τα είχαμε ολοκληρώσει και πήραμε θέσεις πίσω οπό τα σακιά που και  αυτά δεν είχαμε αποτελειώσει. Τα εχθρικά αεροπλάνα φά­νηκαν να έρχονται σαν αρπακτικά όρνεα επάνω μας. Ήταν μόνο μια σκέψη όμως, διότι εκεί, άλλο από την παρουσία τους δεν έκαναν τίποτα. Βομβάρδισαν τις Κεντρικές φυλακές καταστρέφοντας την δεξαμενή ύδατος και μέρος του τείχους Ν.Α.

Περιμέναμε στις θέσεις έτοιμοι χωρίς να ρίξει κανείς μας περιμένοντας τους Τούρκους να αρχίσουν πρώτοι.

Από την πλευρά του Λ.Υ.Τ. είχαν μπει κιόλας στο χορό της μάχης.

Πέρασε μισή ώρα αναμονής και μας έφερε στην πραγμα­τικότητα η πρώτη έκρηξη του όλμου και οι ριπές των πολυβόλων. Απαντήσαμε με όλα τα όπλα μας ταυτόχρονα και με την σκέψη να φέρουμε αποτέλεσμα. ' Τα βλήματα των όλμων πύκνωσαν σε σημείο να μη μπορούμε να σηκώνουμε κεφάλι. Oι ριπές τους έβρισκαν τα σακιά που διπλοφτιαγμένα τα δια περνούσαν λες και ήταν χαρτόνι. Πρώτος τραυματίσθηκε ο Κύπρος που ανασηκώ­θηκε από το χαράκωμα-όρυγμα. Κάθησε κάτω και έδωσε σε άλλον το όπλο. Μου φώναξε. Ρίξε με το Μπαζούκας στο σπίτι δεξιά, μας ρίχνουν από εκεί. Έβγαλα το σακίδιο και το άφησα πίσω μου και παίρνοντας το Μπαζούκας και το κιβώτιο με τα βλήματα πήγα 2-3 m πιο πέρα, κοντά στη θυρίδα.  Η όχθη μπροστά στα σακιά είχε πάρει φωτιά οπό τα εμπρηστικά που μας έριχναν. Γέμισα γρήγορα και έριξα στο σπίτι δεξιά 1-2—3 βλήματα.

Στο γκαράζ του απέναντι είχαν τοποθετήσει βαρέλια στην είσοδο του. 

Έριξα εκεί 2 βλήματα και 2 βαρέλια χάθηκαν στο βάθος του γκαράζ. Υπήρχε μια σκάλα που οδηγούσε στον επάνω όροφο εμπρός από την είσοδο του γκαράζ και την είχαν οχυρώσει με σακκιά. Με την εξαφάνιση των βαρελιών από την θέση τους αυτοί που ήταν οχυρωμένοι έτρεξαν ένας-ένας να φύγουν περνώντας από το κενό πού είχα δημιουργήσει στα βαρέλια. Γιά πρώτη φορά έβλεπα να πέφτουν εκεί μπροστά άνθρωποι από τις ριπές μου. Στην Αμμόχωστο που είχαν βρει 6-7 νεκρούς από τα βλήματα του Μπαζούκας όπως μου είχε πει ο Λοχαγός δεν τους είδα και τώρα έβλεπα πως δεν με συγκινούσε καθόλου ο θάνατος του άλλου.

Δίπλα μου ο άλλος έκλαιγε για τα μάτια του. Είχε γαζωθεί η γεμιστήρα του Μπρεν και είχαν εκραγεί oι σφαίρες και τα αέρια του στέρησαν το φως του, τα μάτια του από πράσινα έγιναν μπλε. Συνέχισα να ρίχνω πότε με το Μπαζούκας, πότε με το πολυβόλο, πότε με κάποιο Μαρτίνι, ή με το Στεν μου.

Το σακκίδιό μου είχε τρυπηθεί από σφαίρα όταν γύρισα να το πιάσω. Και τρίτος τραυματίας πιο πέρα. Το άσχημο ήταν ότι δεν μπορούσαμε να τους μεταφέρουμε πίσω έτσι όπως μας είχαν καθηλώσει με τους όλμους.

 Ο διπλανός μου σήκωσε το κεφάλι να δει από την θυρίδα όταν μια ριπή πέρασε τα σακκιά και μια σφαίρα τον βρήκε στο κράνος που δεν μπόρεσε να του προσφέρει προστασία και τρυπώντας το του άνοιξε το κεφάλι στα δυο.

Εκείνη τη στιγμή προσπάθησα να πιάσω το Μπαζούκας όταν κάπου δεξιά μου είδα την λάμψη από την έκρηξη και ένοιωσα κάτι σαν τσίμπημα στο δεξί μου μπράτσο.

Δεν σκέφθηκα πως τραυματίσθηκα και ούτε το είδα εκείνη τη στιγμή, φώναξα αν χτύπησε κανένας άλλος και δεν είχε πάθει κανείς τίποτα. Είδα τους τραυματίες και σκέφθηκα πόσο αλήθεια να πονούν.

Έριξα τα 2 τελευταία βλήματα στα σακκιά που είχαν φτιαγμένα οι Τούρκοι στο απέναντι και είδα να ανοίγωνται κάτι μεγάλες τρύπες κατάλληλες να βλέπουμε αυτούς που εκινούντο από πίσω. Άφησα το Μπαζούκας και με το Στεν έριχνα στα σακκιά στην εμφάνιση κάθε κινήσεως.

Ξάπλωσα μέσα στο χαράκωμα και το αίμα που είχε μαζευτεί στο μανίκι μέσα χύθηκε στα πόδια του άλλου που είχε χάσει το φως του. Έσκέφθηκα πως είχε χτυπηθεί και στα πόδια και δεν ήθελα να του το πω. Μετά από λίγο ήρθαν ενισχύσεις... δυο άτομα. Από 17 άτομα oι 9 είχαμε τραυμα­τισθεί και ο ένας χαροπάλευε. Τότε πρόσεξε το χέρι μου και μου το είπε ένας άλλος ότι χτυπήθηκα. Τα βλήματα των Π.Α.Ο. και των όλμων μας γκρέμιζαν τα σακκιά και κυριολε­κτικά μας είχαν φέρει σε άσχημη θέση.  Η όχθη μπροστά μας συνέχιζε να φλέγεται και oι καπνοί έρχονταν κατ' επάνω μας και οι φλόγες έκαιγαν τα σακκιά που άδειαζαν από την άμμο. Ο Πέπης κατάφερε να ανοίξει το νερό και με την μάνικα προσπαθούσαμε να κάνουμε ό,τι ήταν δυνατόν να περιορί­σουν τις φλόγες.

Κάποιος τράβηξε αυτόν που δεν έβλεπε και μέσα στην στιγμιαία ανάπαυλα των εκρήξεων έτρεξε για το σπίτι πίσω.

Ο Αχιλλέας που ήταν ο ένας από τους δυο που μας ενίσχυσαν με πήρε μέχρι την άκρη του χαρακώματος από όπου, έτρεξα στο σπίτι.  Εκεί μέσα ο Πέπης μου έβγαλε το πουκάμισο και μου έδεσε το χέρι λίγο ψηλότερα.

Από το παράθυρο πέρασα στου Ιταλού και εκεί βρήκα καθηλωμένους τον Λοχαγό και καμμιά 15αριά άλλους. Μόλις με είδε ο Λοχαγός με χτύπησε δυό χαστούκια νομίζοντας ότι είχα πάθει σόκ σαν με είδε κατακίτρινο από την αιμορραγία.

— Τί χτυπάς κύριε Λοχαγέ καλά τραυματίστηκα τί έγινε λοιπόν;

Με αγκάλιασε και μου έδωσε κουράγιο. Σε λίγο όλοι όσοι είχαμε τραυματισθεί είμασταν μαζεμένοι εκεί.

0 Ανθ/γός Πιέρρος ήρθε τρέχοντας και ανήγγειλε πως υπήρχε ένας που ξεψυχούσε μέσα στο χαράκωμα. Τότε μόνο έμαθα ότι ο άλλος ο διπλανός μου ήταν που ξεψυχούσε κοντά μου.

Τον έφεραν μέσα στην κουβέρτα.

Η παρουσία του ανάμεσα μας προκαλούσε κάτι το ανατρι­χιαστικό. Περάσαμε το οικόπεδο πίσω από το σπίτι του  Ιταλού πρέσβη και από σπίτι σε σπίτι φθάσαμε στις Κεντρικές φυλακές όπου υπήρχαν αυτοκίνητα και μεταφερθήκαμε στο Γενικό Νοσ. Λευκωσίας.

"Εκεί μετά από την περιποίησι του τραύματος και την αναμονή για λίγο να συνέλθω ήλθε και ο Αχιλλέας αυτοτραυματισθείς κατά λάθος με το Μπρεν.

Μετά τις περιποιήσεις που μας προσέφεραν στο Νοσοκο­μείο επιστρέψαμε και οι δυο στις Κεντρικές φυλακές. Τρι-γυρνούσα άσκοπα ανάμεσα στους άλλους που μου έδιναν κουράγιο.

Δεν μπορούσα να μείνω σε μια θέση ούτε λεπτό. Έβλεπα και άλλους τραυματίες που τους έφερναν και παρακαλούσα τον Λοχαγό να φύγω για την θέση μου στο φυλάκιο.

Δεν ήξερα όμως ότι είχαν υποχωρήσει αρκετά σπίτια πίσω.

Κατά τις 5 το απόγευμα είχαν φύγει με αυτοκίνητα για να βρουν όπλα και άνδρες στα... καφενεία και τις μπυραρίες. Γύρισαν με έναν μόνο που είχε φέρει και ένα αυτόματο παλαιού τύπου κάποιου Λένα της Ε.Ο.Κ.Α. ο οποίος είχε πεθάνει πολεμώντας για την Ένωση.

Του το πήρα μαζί με τα πυρομαχικά που κρατούσε πάνω του.

 Ο Λοχαγός όταν με είδε δεν μου αρνήθηκε να φύγω πάλι μαζί με τον Ανθ/γό Μοντάνιο, τον Κύπρο και τον νεοφερμέ­νο.

15-8-74

Επάνω σ' όλα αυτά ήρθαν και τα πρώτα βλήματα του όλμου να σπάσουν άλλα στο ποτάμι και άλλα πίσω στο σπίτι του Ιταλού. Όλοι συνήλθαμε και πιάσαμε τις θέσεις μας. Από τις πολικατοικίες στα Τούρκικα μας παρακολουθούσαν με τα κυάλια. Μέσα στα επόμενα λεπτά είχε μεταβληθεί σε αληθινή κόλαση η περιοχή.  Ο Γιώργος Γιαννή τραυματίσθηκε πρώτος στον αριστερό καρπό από θραύσμα όλμου! Ήρθε πίσω από το σπίτι. Τον ακολούθησαν σε λίγο όλοι οι άλλοι αφήνοντας τον οπλισμό τους. Στη δεξαμενή που μέχρι εκείνη την στιγμή έμεναν οι 4 άνδρες μόλις είχαν προλάβει να τρέξουν μέσα στο σπίτι γιατί αμέσως μετά έπεσαν τρία βλήματα του όλμου καταστρέφοντας ό,τι είχε απομείνει από τα όπλα. Η κατάσταση κατήντησε τραγική με την διάθεση των ανδρών να φύγουν όλοι μαζί μέσα από αυτή τη βροχή των όλμων. Καθένας φώναζε και έβριζε και μόνη επιθυμία τους να φύγουν να σωθούν. Τότε ο Ανθ/γός Μοντάνιος ζήτησε πρώτα από μένα αν θα μείνω.

— ΝΑΙ του απήντησα. Όλοι τα έχασαν. Επικράτησε ησυχία και ρώτησε τους άλλους με την σειρά. Όλοι με κοιτούσαν πριν απαντήσουν, "Ίσως να σκέφθηκαν, ο Καλα­μαράς θα μείνη και εμείς θα φύγουμε;

Γύρω θα ήταν ζήτημα δευτερολέπτου αν μπορούσες να σηκωθείς όρθιος. Προωθήσαμε τα όπλα που είχαμε μαζέψει το βράδυ στο σπίτι του  Ιταλού με σκοπό να τα πάρουμε πίσω.

Μας ειδοποίησαν ότι ήλθε ένα ΠΑΟ για ενίσχυση. Αν ήταν δυνατόν να το κάνει θα γινόταν άγιος πριν ακόμα ρίξει ένα βλήμα.

Οι άνδρες ξανάρχισαν πάλι τις φωνές και αποφασίσαμε να περάσουμε το οικόπεδο για να καλυφθούμε στην επόμενη οικία μιας Αγγλικής οικογένειας. Τα εμπρηστικά του εχθρού είχαν ανάψει φωτιά στα χόρτα μέσα στο οικόπεδο.

Ο Ανθ/γός Πιέρρος μου λέει σε μια στιγμή. Εσύ Γιώργο πώς βλέπεις την κατάσταση, να μείνουμε ή να φύγουμε; ' Εγώ το είπα το πρωί στον Μοντάνιο του απάντησα και ακόμα και τώρα λέω να μείνωμε είτε εδώ είτε μέσα στα σπίτια.  Εν τω μεταξύ όλοι τσακώνονταν να φύγουν.

Τότε βγήκε ο Μοντάνιος στο παράθυρο και μίλησε πως θα οπισθοχωρούσαμε, πριν ακόμα τελειώσει τον λόγο του ένας όλμος έσκασε λίγο πιο πέρα και ένα θραυσματάκι του σφηνώθηκε στο κάτω χείλος. Ξαφνιασμένος έπεσε μέσα στο δωμάτιο βογγώντας από τον πόνο. Ο Κύπρος τότε έξω από το παράθυρο του είπε να σταθεί να του το βγάλει.

Και προσπαθώντας εκεί στο παράθυρο οι δυό τους, άκουσα το βλήμα που σφύριζε καθώς έπεφτε και τους φώναξα.

— Καλυφθήτε όλμος.

Ακόμα δεν είχε προλάβει ο Μοντάνιος να κινηθεί και δέχθηκε τα θραύσματα στο δεξί χέρι. Πρόχειρα του έδεσαν πιο πάνω το χέρι και καλύπτοντας τους με το F.N. που μου έδωσε ο Κύπρος έτρεξαν και έφυγαν αντίπερα.

 Ο Κύπρος μου φώναξε από εκεί να φύγω κι εγώ αφού ήμουν τραυματίας. Θα μείνω του φώναξα και γυρνώντας στους άλλους είπα να φύγει ένας-ένας παίρνοντας ότι μπορεί ο καθένας από τούτα εδώ.

 Επάνω μου είχα 3 σακκίδια, 1 γεμάτο χειροβομβίδες, 1 με σφαίρες για το F.N. και το άλλο το δικό μου με τα ατομικά μου είδη.

Μοίρασα τις χειροβομβίδες μια στον καθένα και ξαλάφρωσα λίγο. Πρώτοι οι... Ανθ/γοί σηκώθηκαν και τρέχο­ντας μέσα από την φωτιά, έφθασαν απέναντι. Με την κάθε ανάπαυλα από τα εχθρικά πυρά άφηνα και έναν να φεύγει! Σκέφθηκα πως ίσως να είχαν φύγει όλοι όταν στο παράθυρο φάνηκαν και άλλοι που είχαν μείνει στου Μιχαηλίδη. Τους φώναξα να έρθουν γρήγορα γιατί όλοι είχαν φύγει.

Ο Κύπρος μαζί με έναν άλλο μας κάλυπταν από του Άγγλου με τα Μπρεν, ρίχνοντας στις πολικατοικίες που είχαν οχυρωθεί.  Ο τελευταίος που άφησα έφθασε στα συρματο­πλέγματα και φώναξε: «Εντάξει Κύπρο, δέν έχει άλλον». Αυτά τα λόγια ηχούσαν μέσα στα αυτιά μου παίρνοντας τεράστιες διαστάσεις.

Ήμουν μούσκεμα σε ένα  παγωμένο ιδρώτα.

Η σκέψη να γυρίσω πίσω στου Μιχαηλίδη έσβησε σαν γυρνώντας το κεφάλι αριστερά είδα το σπίτι πίσω από του Μακρίδη που χτυπήθηκε από Π.Α.Ο. να του φεύγει ολόκληρη η γωνιά. Μου φάνηκε πως οι ριπές ακούγονταν πιο κοντά.  Η σκέψη μου έφερνε την εικόνα του νεκρού. ' Η φωτιά πλησίαζε στα κιβώτια με τα βλήματα του όλμου που είχαμε στήσει μέσα στο οικόπεδο και που το εγκατέλειψαν με δύο βλήματα μόνο ριγμένα. Δεν έπρεπε να μείνω άλλο εκεί. Με την πρώτη ανάπαυλα σηκώθηκα και έτρεξα μέσα στο οικόπεδο. Ήθελα ακόμα 10-15 m να φθάσω στα σύρματα όταν από ένστικτο και νοιώθοντας πως από κάπου με σημαδεύουν έδωσα την σωτήρια βουτιά στον αέρα. Ακόμα δεν είχα πέσει κάτω άκουσα την ριπή και την ένοιωσα μέσα από τα πόδια μου. Το μούδιασμα στο δεξί μου πόδι μου έδωσε να καταλάβω πως κτυπήθηκα κάπου. Το αίμα έτρεχε μέσα από το παντελόνι στην αρβύλα.

Η φωτιά με πλησίαζε και ένοιωθα την κάπνα και την ζέστη. Έπρεπε να συρθώ μακριά για να μην καώ κι εγώ σαν τον Τούρκο που είχαμε κάψει γιατί είχε σκουληκιάσει.

 Η αιμορραγία με εξαντλούσε φέρνοντας μου μια υπνη­λία. Έρποντας με ένα πόδι και ένα χέρι έφυγα από την φωτιά.Πόσο ήθελα να κοιμηθώ εκεί, έπρεπε όμως να φθάσω στα σύρματα. Ένας δυνατός αέρας, καυτός με κτύπησε στο πρόσωπο προκαλώντας μου ένα αφόρητο πόνο στα αυτιά. Την άλλη στιγμή το κράνος μου είχε φθάσει κιόλας στα σύρματα. Ο άτιμος ο Τούρκος δεν έλεγε να με αφήσει ούτε στιγμή ήσυχο. Κάθε τόσο σφύριζαν γύρω μου οι σφαίρες πότε έσκαβαν το χώμα δίπλα μου πότε τραβούσαν γραμμή μέχρι το σπίτι γαζώνοντας τον τοίχο.

Έβαζα τα χέρια μου χωνί στο στόμα και τον έβριζα κάθε τι τον άτιμο. Έφθασα στο συρματόπλεγμα και έμεινα για λίγο εκεί μέχρι να βρω ευκαιρία. Μόλις ησύχασαν κάπως οι εκρήξεις σηκώθηκα και πέρασα το χτυπημένο μου πόδι και το πάτησα ένοιωσα ένα., κράκ και έπεσα κάτω.

Σύρθηκα μέσα στο γκαράζ, έβγαλα τον ατομικό επίδεσμο και έδεσα το πόδι ψηλά στον μηρό.  Η εξάντληση μου έφερε ύπνο και έπεσα εκεί για λίγο να κοιμηθώ. Δεν πρόλαβα γιατί άκουσα τρεχάματα και φωνές γύρω. Από την είσοδο του γκαράζ φώναζα, σφύριζα για να με προσέξουν οι δικοί μου.

Κάποιος φάνηκε στο παράθυρο και με έβλεπε μα δεν έκανε τίποτα άλλο. Έρποντας πάλι βγήκα από το γκαράζ για να φθάσω στο σπίτι.

Έβλεπα ένα καροτσάκι οικοδομής και έκανα να πάω εκεί για να καλυφθώ, όταν μια ριπή το γέμισε τρύπες.

Σκέφθηκα να κάνω βαρελάκια και να φθάσω στην πόρτα της κουζίνας μα το σακκίδιο με εμπόδιζε όπως το είχα εμπρός και το τράβηξα στο πλάι.

Ακόμα δεν ολοκλήρωσα την κίνησή μου και μια ριπή μου γάζωσε το σακκίδιο αδειάζοντας όλα έξω, που γέμισαν αίματα από τα τραύματα.

Κάποιος φάνηκε δίπλα στον άλλον στο παράθυρο, κάτι του είπε και δοκίμασε να ανοίξει την πόρτα της κουζίνας, ήταν κλειδωμένη.

Δεν άντεχα άλλο, έχανα τις αισθήσεις μου όταν ένοιωσα να με σηκώνουν από τις μασχάλες και να με σέρνουν πίσω προς την βεράντα του σπιτιού.  Εκεί μου έβγαλαν το σακκίδιο από πάνω μου. Κάποιος μου είπε να κρατηθώ από τον λαιμό του, θα με έπερνε στις πλάτες και θα περνούσαμε τον δρόμο. Όλη αυτή την ώρα είμουν σε μία νάρκη, από όλες μου τις αισθήσεις μόνο η ακοή μου λειτουργούσε.

Βρέθηκα επάνω στις πλάτες του άλλου και τρέχοντας περάσαμε στο σπίτι του κ. Αγρότη. Από εκεί σε μια κουβέρτα μέχρι τις Κεντρικές φυλακές. Δέν ένοιωθα τίποτα πιά όλα έσβυσαν γύρω. Μόνο στο Νοσοκομείο άκουσα κάτι ομιλίες. Είναι Καλαμαράς και ότι ήταν χτυπημένος και από χθες ότι είμουν απ' την Αθήνα και μετά πάλι σταμάτησαν όλα.

Ξύπνησα την άλλη μέρα στον θάλαμο όπου υπήρχαν και άλλοι τραυματίες. Οι πρώτες μέρες ήταν φριχτές από τον ανυπόφορο πόνο. Είχα συνέχεια ορρό καί αίμα.

.............................................................................................

ΑΡΗΣ ΔΙΚΤΑΙΟΣ: OI "ΣΥΜΜΑΧΟΙ " ΒΟΜΒΑΡΔΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

Φονικός και καταστροφικός ήταν ο βομβαρδισμός του Πειραιά από τα «Συμμαχικά» (αγγλοαμερικανικά) αεροπλάνα, στις 11 Γενάρη 1944, με χιλιάδες Πειραιώτες νεκρούς, τραυματίες κι αγνοούμενους.

Οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις και οι καταυλισμοί των Γερμανών ναζί στον Πειραιά, που - υποτίθεται - ενάντια σ' αυτούς στρέφονταν οι καταιγιστικοί βομβαρδισμοί των Συμμάχων», έμειναν σχεδόν άθικτοι! Αυτοί οι βομβαρδισμοί χαρακτηρίστηκαν  ως «τρομοκρατικοί κι αδικαιολόγητοι έτσι όπως έγιναν... (Θοδωρής Κοίνης: «Το Καλαντάρι της Εθνικής Αντίστασης 1940-1945», σελ. 153). Την άποψη αυτή ενισχύει κι ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Σέρβος στο βιβλίο του «που λες... στον Πειραιά» (σελ. 43):

«Γιατί οι Αγγλοαμερικάνοι έριξαν τόσες χιλιάδες τόνους σίδερο και φωτιά με τέτοια σφοδρότητα; Κι όχι στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις των Γερμανών, αλλά αδιάκριτα στις λαϊκές συνοικίες του Πειραιά (Καμίνια, Υδραίικα, Λάκα, Βάβουλα, Βρυώνη, Ταμπούρια, Καστέλλα);».

Οι απαντήσεις σ' αυτά τα εύλογα ερωτηματικά έρχονται αβίαστα απ' τα ίδια τα τραγικά αποτελέσματα: 

1) Στο Δημοτικό Νεκροταφείο της Ανάστασης είχαν μεταφερθεί 492 Πειραιώτες νεκροί, ανάμεσα τους πολλά νεαρά αγόρια και κορίτσια, χώρια πόσοι νεκροί μεταφέρθηκαν στο Β' και Γ' Νεκροταφείο Αθηνών και πόσοι άλλοι τάφηκαν κάτω από τα ερείπια των κτιρίων και δεν μάθαμε ποτέ πόσοι ήταν και ποιοι ήταν. 

2) Σε ποσοστά καταστράφηκαν τα κτίρια των Πειραιωτών: Κατά 90% στην οδό Αγίου  Διονυσίου και σταθμών, οδού Μακράς Στοάς, Τζελέπη και Ακτή Μανίνα, κατά 80% στην οδό Δραπετσώνος πάνω απ' τις μόνιμες δεξαμενές και Ακτή Μιαούλη, κατά 50% στην περιοχή Ευγενείας πάνω απ' την οδό Σφαγείων και το εργοστάσιο ΣΕΚ, κατά 30% στις περιοχές Λεύκας και Καραββά και κατά 25% στις περιοχές Δημοτικού Θεάτρου, Αγίας Τριάδας και στην οδό Χατζηκυριάκου. 

3) Καταστράφηκαν ολοσχερώς 669 ιδιωτικές πλινθόκτιστες

οικοδομές, ημικαταστράφηκαν άλλα 503 κτίρια, ενώ άλλα 1.121 υπέστησαν σημαντικές φθορές.

Όλες κι όλες οι «ζημιές» που υπέστησαν οι χιτλερικοί στον Πειραιά απ' τους βομβαρδισμούς των «Συμμάχων», κατά την αναφορά του Γερμανού Φρούραρχου Πειραιά (Στρατιωτικά Αρχεία Φρίμπουργκ Γερμανίας) ήταν: 10 νεκροί, έξι τραυματίες και τρεις αγνοούμενοι.

Νεκρές και 21 μαθήτριες

Ως ένα φόρο τιμής και μνήμης στους αθώους Πειραιώτες νεκρούς των «συμμαχικών» βομβαρδισμών αξίζει ν' αναφερθούμε στο φριχτό θάνατο 21 μαθητριών, έτσι μνημονεύει το γεγονός ο Δημήτρης Σέρβος («που λες... στον Πειραιά», σελ. 45):

«Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και 21 μαθήτριες της Επαγγελματικής και Οικοκυρικής Σχολής του Δήμου Πειραιά, που βρήκαν τραγικό θάνατο από ασφυξία μέσα στο καταφύγιο της Ηλεκτρικής Εταιρίας. Οι μαθήτριες αυτές ήταν οι (από το Ιστορικό Αρχείο Δήμου Πειραιά): Βογιατζή Αικατ., Κατσούλη Δημ.,Γεωργιάδου Ελισ.,Λαχανά Θεοδ., Γεωργοπούλου Κούλα, Νάκου Ηρώ, Γιαννίρη Ασπασ., Ξενάκη Βαρβ., Εμμανουήλ Πε-λαγία, Οικονομίδη Ευδοκία, Θειακάκη Αικατ., Πουλάκη Ευαγγ., Καζάζη Φωτεινή, Ρωμανού Παναγ., Καζιτόρη Σταυρ., Σπανέα Ελένη, Καντήρου Σταυρ., Φιέρη Πελαγία, Καρούσου Δημ., Φωσκίδου Νότα, Κατσικάρου Αναστ. Σημειώνω ότι ανάμεσα στις κοπέλες αυτές ήταν κι εκείνες που έπαιρναν μέρος στις παραστάσεις που έδιναν στον "Πειραϊκό Σύνδεσμο" ο Γκίκας Μπινιάρης, ο Γ. Μετσόλης και ο Νίκος Τζόγιας».

Οι τρομακτικοί αυτοί βομβαρδισμοί του Πειραιά απ' τους «Συμμάχους», ενώ - υποτίθεται - στόχευαν σ' ένα ανελέητο σφυροκόπημα των Γερμανών κατακτητών, εξελίχθηκαν σ' ένα τρομερό και συνάμα εφιαλτικό χτύπημα των πατριωτών του Πειραιά κι όχι μόνο: Επλήγησαν πολλές ΕΑΜικές και ΕΠΟΝίτικες οργανώσεις με τις επιρροές και προσβάσεις τους στους αδούλωτους Πειραιώτες κάθε συνοικίας. Πολλοί Πειραιώτες εγκατέλειψαν τα κατεστραμμένα σπίτια τους και τα αντιστασιακά τους «στέκια» και βρήκαν καταφύγιο στις φτωχογειτονιές της Αθήνας. Πειραιώτικες οργανώσεις του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ συνέχισαν τη δράση τους απ' την Αθήνα. Οι Γερμανοί ναζί, που ήθελαν ν' αποτελειώσουν το «έργο» των «Συμμάχων» σε βάρος του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ και των πατριωτών του Πειραιά, διέταξαν τον γερμανοντυμένο «πρωθυπουργό» I. Ράλλη να καλέσει τους Πειραιώτες να επιστρέψουν στις εστίες τους, γιατί αλλιώς θα τους αφαιρούσε το «δελτίο» ψωμιού των 30 γραμμαρίων ημερησίως. Όσοι, όμως, εργάζονταν στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας ηλικίας 15-65 χρόνων και δεν γύριζαν αμέσως στη δουλειά τους, θα στέλνονταν στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης με τις γνωστές συνέπειες.

Έχει συνεπώς, δίκιο ο Θοδωρής Κοινής στην εκτίμηση του («Το Καλαντάρι της Εθνικής Αντίστασης 1940-1945», σελ. 153) ότι:

«Ο τρομακτικός βομβαρδισμός του Πειραιά από τους "Συμμάχους" απέβλεπε στο χτύπημα του λαϊκού κινήματος και όχι των Γερμανικών Στρατιωτικών Εγκαταστάσεων που έμειναν άθικτες».

Οι Αγγλοαμερικάνοι για τους φονικούς και καταστροφικούς βομβαρδισμούς τους στον Πειραιά, που, κύρια, έπληξαν άμαχους Πειραιώτες πατριώτες κι όχι τους χιτλερικούς, είχαν πει στους δημοσιογράφους: «Η αποστολή εξετελέσθη με ακρίβεια. Επλήγησαν επιτυχώς άπαντες οι προδιαγεγραμμένοι στόχοι». Και φυσικά στο νου μας ξανάρχονται κάποιοι άλλοι φονικοί και καταστροφικοί βομβαρδισμοί των Αγγλοαμερικανών και των «εταίρων» τους στο NATO - μαζί και της Ελλάδας - όταν το 1999 έπλητταν με τις «έξυπνες» βόμβες τους με απεμπλουτισμένο ουράνιο τους Σέρβους αμάχους. Και τότε, αλλά και σήμερα οι ΑμερικανοΝΑΤΟϊκοί τα ίδια λένε: «Πετύχαμε τους στόχους μας...». Το ομολογούν ξεδιάντροπα: «Εχθρός» τους είναι κάθε αδούλωτος λαός που πολεμάει με νύχια και με δόντια τον ιμπεριαλισμό τους και τον καπιταλισμό τους.

Αλλά και οι λαοί ξέρουν με τη σειρά τους πολύ καλά ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός τους: Ο αμερικανοΝΑΤΟϊκός ιμπεριαλισμός.

Σημείωση: Οι φωτογραφίες είναι από το βιβλίο του Δημήτρη Σέρβου «που λες... στον Πειραιά, σελ. 46.
Για το ίδιο θέμα βλέπε και το άρθρο με τίτλο: "Ο παρανοϊκός βομβαρδισμός του Πειραιά."
Mιχάλης Γενίτσαρης Επιδρομή στο Πειραιά

Μ.ΒΙΤΙΝ: ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ

15 Νοέμβρη 1951. Τελευταία μέρα της Δίκης.

Η αίθουσα του Δικαστηρίου παραγέμισε. Κι' όπως πάντα, οι περισσότεροι ακροατές ήσαν αστυνομικοί με πολιτικές στολές.

Παρόντες και δημοσιογράφοι της πρωτεύουσας και διεθνείς πράκτορες ειδήσεων.

Στην αίθουσα του Δικαστηρίου βρίσκονται και συγγενείς των κατηγορούμενων. Είναι ελάχιστοι, όμως, και στέκονται ορθοί, γιατί δεν «φτάσαν» oι θέσεις.

Κι' η Βασιλική Μπελογιάννη είναι δω. Έχει πολύ καιρό να δει το γιο της. Απ' το καιρό πουφυγε στα βουνά με το Δημοκρατικό Στρατό. Είχαν περάσει μερικά χρόνια. Κάθε χρόνος που πέρναγε της φαίνοταν βαρύς κι' ατέλειωτος.

Μόνο τώρα έτυχε να τον συναντήσει από τότε. Η Βασιλική παρακολούθησε την απολογία του μέχρι και τη τελευταία του λέξη. Η μάννα ήταν περήφανη για το γιό της. Κι' εδώ, ο γιός της, στην αίθουοα του Δικαστήριου, μαχόταν για την ειρήνη και το Λαό.

Στις 7 το βράδυ, το Δικαστήριο αποσύρεται για συνεδρίαση. Οι δημοσιογράφοι ρωτούν τον Πρόεδρο, πόσο χρόνο θα χρειαστεί για να βγει η απόφαση. Ο Σταυρόπουλος σκέφτηκε για λίγο. «Υπολογίζω πως μέχρι τις 10 το βράδυ θάμαστε έτοιμοι».

Περνούν oι ώρες... 10..., 11..., 12... Oι Δικαστές συνέχιζαν να συνεδριάζουν. Περνούν άλλες δυό ώρες κουραστικής αναμονής. Στους συγγενείς των κατηγορούμενων σχηματί-ζεται μια ελπίδα πως μπορεί η απόφασή του Δικαστήριου να μην είναι και τόσο αυστηρή. Οι δημοσιογράφοι ήσαν ακόμα πιό αισιόδοξοι.

Ο Μπελογιάννης περίμενε την απόφαση, απόλυτα ήσυχος, όπως πάντα.

Διάβαζε τον Σαίξπηρ. Κάπου - κάπου σταμάταγε για να ρίξει μια ματιά στη λίγο φωτισμένη" αίθουσα, όπου στη τελευταία σειρά καθόταν η μάννα του κι' οι φίλοι του. Τους έκανε κάτι νεύματα.

Στις τρεις το πρωί χτύπησε το κουδούνι.

Τέσσερες χωροφύλακες σηκώθηκαν και πήραν θέση προσοχής. Στο διάδρομο ακούστηκαν βαρειά βήματα. Δόθηκε διαταγή: «Σηκωθείτε, έρχονται oι Δικαστές». Όλοι σηκώνονται.

Ο συνταγματάρχης Σταυρόπουλος, με την απόφαση στα χέρια πλησιάζει την έδρα.

«Εν ονόματι της Αυτού Μεγαλειότητος Βασιλέως των Ελλήνων Παύλου Α', το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών καταδικάζει εις θάνατον...».

Ο Πρόεδρος του Δικαστήριου κάνει μια διακοπή.

Oι δημοσιογράφοι σαν νάτανε ουνεννοημένοι, στράφηκαν (92) προς το μέρος του Μπελογιάννη. Οπωσδήποτε η θανατική ποινή προοριζόταν για τον Μπελογιάννη.

Ο Μπελογιάννης στέκοταν ήρεμος, με ελαφρό ειρωνικό χαμόγελο.

«... Η απόφασις της ποινής του θανάτου: Μπελογιάννης Νικόλαος, Ιωαννίδου Έλλη, Γραμμένος Στάθης, Καψωφωληάς Δημήτριος, Γεωργιάδης Θεόδωρος, Μανιάτου Αφροδίτη, Κανελλόπουλος Αθανάσιος, Κανελλόπουλος Δημήτριος, Παπανικολάου Πέτρος, Δρομάζος Ευστάθιος, Παπαδοπούλου Καλλιόπη και Κόττη Λίζα...».

Στην αίθουσα κάποιος φώναξε, ηλικιωμένη μαυροφόρα πέφτει καταγής. Μερικά άτομα σηκώνονται απ' τη θέση τους, τη βοηθούν να τη συνεφέρουν, να τη σηκώσουν.

— Ποιος είναι; Ρωτάει ο Πρόεδρος κάνοντας διακοπή. Μάννα;

— Ναι.., ναι μάννα, του απαντούν oι χωροφύλακες. Και η ανάγνωση της απόφασης συνεχίζεται...

Σσ ισόβια δεσμά το Στρατοδικείο καταδικάζει δυό άτομα. Τέσερα άτομα σε 20 χρόνια και δυο σε 15 χρόνια φυλάκιση. Επτά άλλα άτομα σε διάφορα άλλα λιγότερα χρόνια.

Αθωώθηκαν 47 άτομα. 29 άτομα εντελώς αθώα.

Έτσι τέλειωσε η Δίκη για την αλήθεια, η Δίκη των 93 Δημοκρατών, η μεγαλύτερη μεταπολεμική δικαστική υπόθεση.

Ο Μπελογιάννης κι' oι σύντροφοί του νίκησαν στη μάχη. Η Ελληνική Δεξιά κι' oι Αμερικάνοι συμπαραστάτες, οργανωτές της δίκης, νικήθηκαν. Τα σχέδιά τους να δυσφημίσουν το ΚΚΕ στα μάτια του Λαού κατέρρεψε. Η δίκη απόδειξε πόσο πιο ψηλά μπορούν ν' ανέβουν oι άνθρωποι που υποστηρίζουν την αλήθεια, και σε ποια βαθειά πτώχεψη πέφτουν οι ψευτομάρτυρες, επίορκοι, προβοκάτορες, προδίδοντας τα συμφέροντα του Λαού.

Ελληνική και παγκόσμια κοινωνία, με διαδηλώσεις συμπαραστάθηκαν στον Ο.Η.Ε. και τηλεγραφήματα με διαμαρτυρίες προς την Ελληνική Κυβέρνηση, ζητούσαν να σταματήσουν το πάνω απ' τα κεφάλια του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, σηκωμένο χέρι του δήμιου.

Η Ελληνική Κυβέρνηση ανησύχησε απ' τη παγκόσμια ταραχή.

Ο Πρωθυπουργός Πλαστήρας ήταν αναγκασμένος να ζητήσει  χάρη, αυτοπροσώπως, χάρη στη ποινή θανάτου του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στα Ενωμένα Έθνη.

ΝΕΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ

Μετά την απόφαση του Δικαστήριου, τον Μπελογιάννη τον εκτοπίζουν στο νησί Κέρκυρα.

Οι αρκετοί μήνες που ο Μπελογιάννης παρέμενε στα κελλιά της Ασφάλειας, παρ' όλες τις πολύωρες νυχτερινές ανακρίσεις και βασανιστήρια, και τον ένα μήνα περίπου ταλαιπωριών απ' το Έκτακτο Στρατοδικείο, δεν μπόρεσαν να λυγίσουν την αντρεία του Μπελογιάννη.

Στη φυλακή, πέτυχε ένα φύλακα που ασχολιόταν πολύ με το διάβασμα. Ο Μπελογιάννης, εκμεταλλευόμενος αυτό, ζήτησε απ' το φύλακα να του αγοράζει βιβλία, που μετά το διάβασμα του τα χάριζε.

Ο φύλακας, από υποχρέωση στο Νίκο για τα βιβλία που του χάριζε, φρόντιζε να του δίνει τα χαρτιά απ' τα κουτιά των τσιγάρων, όπου ο Νίκος έγραφε κι' ο φύλακας τα φύλαγε.

Έτσι, στις φυλακές της Κέρκυρας γράφτηκε η μονογραφία «Οι ρίζες της Νεοελληνικής Λιτερατούρας». Ο Μπελογιάννης ερευνούσε για την επίδραση της Βυζαντινής λογοτεχνίας στη νεοελληνική.

Αυτό το δύσκολο έργο, εκδόθηκε στην Αθήνα μετά από μερικά χρόνια της δολοφονίας του δημιουργού του έργου, και κυκλοφόρησε με ψευδώνυμο.

Στις φυλακές της Κέρκυρας, όπου μπόρεσε να δουλέψει ο Μπελογιάννης παράμεινε λιγότερο από δυό μήνες.(94)

Στις αρχές τοΰ Γενάρη 1952, μεταφέρθηκε πάλι στην Αθήνα και κλείστηκε στην απομόνωση της Ασφάλειας.

Άρχισαν ανακρίσεις για νέα υπόθεση. Αυτή τη φορά για «Κατασκοπεία».

Οι μεταφορές φυλακισμένων από φυλακές σε κελλιά της αστυνομίας απαγορεύονταν απ' το Νόμο κι' ο βουλευτής της ΕΔΑ Ευφραιμίδης διαμαρτυρήθηκε στον Υπουργό Δικαιοσύνης. Όμως η διαμαρτυρία δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα.

Τον Μπελογιάννη και μερικούς άλλους συλληφθέντες τους προετοίμαζαν πάλι γιά νέα υπόθεση. Συνεχίζονταν ανακρίσεις και δοκιμασίες στην Ασφάλεια.

Η Κυβέρνηση Πλαστήρα, πουγινε με τη συμπαράσταση των Δημοκρατικών, το Σεπτέμβρη 1952, δέν είχε κάνει καθόλου δημοκρατικές πράξεις.

Περισσότερο προσπάθαγε να υπερασπίζει αμερικάνικα συμφέροντα που επέμεναν στη Κυβέρνηση ν' αυξήσει τη πίεση ενάντια των Δημοκρατών.

Οι Αμερικάνοι, εργάζονταν πάνω σ' ένα σχέδιο, που σκοπό είχε την εξουδετέρωση των βουλευτών της ΕΔΑ, στην απαγόρεψη κυκλοφορίας δημοκρατικών εφημερίδων και συλλήψεις βασικών στελεχών δημοκρατικών κομμάτων. Η βάση του  σχεδίου αυτού ήταν η ένταση του αγώνα για τον «Κομμουνιστικό κίνδυνο», οργάνωση δεύτερης δικαστικής υπόθεσης Μπελογιάννη και, φυσικά, η καταστροφή του.

Η Κυβέρνηση Πλαστήρα δεν άργησε από την πίεση των Αμερικάνων να πραγματοποιήσει τα σχέδια αυτά.

Κήρυξε νοθευμένες τις Βουλευτικές εκλογές και τους εκλεγμένους Βουλευτές της ΕΔΑ και προπαντός σαν νοθευμένη εκλογή στη Βουλή του εθνικού ήρωα της Ελλάδας Μανώλη Γλέζου.

19 Γενάρη 1952, η Κυβέρνηση απαγόρεψε την έκδοση των εφημερίδων «Δημοκρατική», «Φρουρά της Ειρήνης». Οι εφημερίδες αυτές υποστήριζαν την ειρήνη, τη δημοκρατία και τη γενική αμνηστία.(95)

Την άλλη μέρα η εφημερίδα «Το Βήμα» έγραφε: «Είναι δίκαιο να συμφωνήσουμε πως οι Αμερικάνοι απόλυτα εγκρίνουν την απαγόρεψη της εφημερίδας «Δημοκρατική», την οποία θεωρούν σαν απόδειξη της επίμονης της Κυβέρνησης ν' αγωνιστεί επίμονα ενάντια στο κίντυνο του Κομμουνισμού. Γενικά, για  την υπόθεση κατασκοπείας και εφαρμογή του Νόμου 375».

Στη δίκη για κατηγορία κατασκοπείας κατηγορήθηκαν 29 άτομα. Απ' τους 29 αυτούς οι 6 είχαν κιόλας καταδικαστεί απ' το προηγούμενο Δικαστήριο στη «Δίκη των 93», με ποινή το θάνατο.

Για τη κίνηση της υπόθεσης, συστηματικά πληροφορούσαν την Αμερικάνικη Πρεσβεία, που παρακολουθούσε την υπόθεση με μεγάλη ικανοποίηση, όπως έγραφε ο Ελληνικός Τύπος.

Η κατηγορία του Μπελογιάννη για Κατασκοπεία με συμφέροντα ξενοκίνητης δύναμης ήταν το παραβάν μόνο, πίσω άπ' το οποίο κρυβόταν ο πραγματικός στόχος της υπόθεσης. Δηλαδή, πρώτο ν' απαλλαγούν απ' το Μπελογιάννη, δεύτερο ν' απομονωθεί η επιρροή της ιδεολογίας του ΚΚΕ. Παρουσιάζοντας το ΚΚΕ σαν κατασκοπευτική οργάνωση και αντεθνική, που κινείται με εντολές κάποιας ξενοκίνητης δύναμης και τρίτο να διαλυθή το Κόμμα της ΕΔΑ και να ρίξουν ευθύνες στους αρχηγούς της.

Με τους κατηγορούμενους, κι' αυτή τη φορά, δεν είχαν πολλές λεπτομέρειες. Τους είχαν απομονώσει στα κελλιά και με κάθε τρόπο προσπάθαγαν να τους κάνουν να ψευτο-μαρτυρήσουν ενάντια στους συγκατηγορούμενούς τους στην υπόθεση «Κατασκοπείας».

Χρησιμοποιούσαν κάθε είδους βασανιστήρια και δοκιμασίες. Το αποτέλεσμα ήταν τέτοιο, ώστε οι κατηγορούμενοι μέχρι να φτάσει η δίκη, να βρίσκωνται και να παρουσιάζωνται σ' αυτή σ' αφύσικη κατάσταση.

Στους κατηγορούμενους δεν δώσανε καιρό γιά προετοιμασία της υπεράσπισης τους και σε συγκέντρωση για τ' απαραίτητα.

Η ανάκριση γίνοταν με γρήγορο ρυθμό. .........

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΒΑΡΒΑΡΟΣΑ.

Όταν η πολιτική εξουσία δεν μπορεί να βρει καμία διπλωματική λύση,  για μια απειλητική κατάσταση ,  κανένας δεν μπορεί  να αρνηθεί σε στρατηγό  που έχει συνείδηση  των ευθυνών του, το δικαίωμα να προσβάλει πρώτος τον αντίπαλο, στο μέτρο της εξουσιοδότησης που θα λάβει από τη  Κυβέρνησή του και πάντα κάτω από τη προϋπόθεση της τήρησης  των αρχών του Διεθνούς Δικαίου. Στο  πλαίσιο  της ανατεθείσας σε αυτόν υπεράσπισης των   εθνικών εδαφών, έχει υποχρέωση να επιτεθεί  πρώτος, ώστε να μεταφέρει επί εχθρικού εδάφους το Θέατρο των Επιχειρήσεων».                                                                                                   Halder

Εβδομήντα   χρόνια μετά τη γερμανική εισβολή στην Σοβιετική Ένωση η επίσημη ιστοριογραφία   αγωνίζεται να διατηρήσει μια σειρά από μύθους. Ένας από αυτούς ,ο επικρατέστερος, θέλει  τον Führer της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας τυφλωμένο από τη μεγαλομανία του να επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος του Ναπολέοντα που αμέσως μόλις διαπίστωσε την στρατιωτική  αδυναμία του να περάσει την Μάγχη, και να υποτάξει στρατιωτικά  την Μ. Βρετανία, επιχείρησε να βγει από την αμηχανία του στρεφόμενος εναντίον της  Ρωσίας με σκοπό να τη συντρίψει στρατιωτικά. Μια ήττα της Ρωσίας ,κατά την άποψή του,θα εξανέμιζε  και τις τελευταίες  ελπίδες της Βρετανίας να εμπλέξει τη Γερμανία  σε διμέτωπο αγώνα. 

Τίποτα λιγότερο αληθινό. Ο Führer  αρχίζει  να συζητά  το ενδεχόμενο μιας  εισβολής στην Ρωσία  από τη στιγμή που διαπιστώνει την αδυναμία επίτευξης   πολιτικής συμφωνίας με την Μεγάλη Βρετανία,μια συμφωνία  ικανή να τερματίσει ένα πόλεμο , ένα πόλεμο που  με βάση τα μέχρι τότε στοιχεία  δεν μπορούσε να συγκρατηθεί μέσα στα  Ευρωπαϊκά  σύνορα και μοιραία θα εξελισσόταν σε παγκόσμιο. Χρονικά αυτή η στιγμή πρέπει να τοποθετηθεί μετά το τέλος της εκστρατείας εναντίον της Πολωνίας, δηλαδή πριν από την εκστρατεία στη Δύση, πριν ξεκινήσουν  οι προετοιμασίες  για την επιχείρηση Seelöwe [1] και βέβαια πριν εμφανιστούν οι δυσκολίες στρατιωτικής κατάληψης της Μ. Βρετανίας Σύμφωνα με την μαρτυρία του Blumentritt ο ίδιος άκουσε να γίνεται λόγος για επιθετικά σχέδια εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης από τον Schmund  στις αρχές Ιανουαρίου 1940.

 Κράτησα σημειώσεις αμέσως για τα όσα μου είπε ο Schmund. Η συμπεριφορά του Hitler προς την Ρωσία κατά την διάρκεια αυτού του πρώτου χειμώνα  του πολέμου, όταν εκείνη η χώρα ήταν ακόμη ευνοϊκά ουδέτερη , μπορεί να συνοψισθεί με τον ακόλουθο τρόπο. Οι  Μπολσεβίκοι έλεγχαν την  Ρωσία εδώ και μία γενιά , όσο χρειαζόταν για να μεταβάλουν τα πιστεύω του λαού και ειδικά της νεολαίας  τους. Η καταστροφή της Αυστρο-ουγγρικής αυτοκρατορίας στα 1918 σήμαινε ότι ο ιστορικός εχθρός της Ρωσίας και το παραδοσιακό προπύργιο  της Ευρώπης ενάντια στην Ανατολή  είχε πάψει να υπάρχει. Δοθέντος ότι η Βέρμαχτ συνιστούσε πλέον την μοναδικό αποτελεσματικό φράγμα ανάμεσα στον Κόκκινο Στρατό και την Ευρώπη, ο Hitler θεωρούσε αποστολή της Γερμανίας να αποτρέψει τον κίνδυνο από την Ανατολή και να απωθήσει  τις προελαύνουσες δυνάμεις του μπολσεβικισμού. Παρακολουθούσε πολύ προσεκτικά  εκείνο  τον τομέα και ήταν σε επιφυλακή να δράση αν και όταν κρινόταν αναγκαίο [2].

Τα  ρητορικά  σχήματα όπως καταγράφονται από τον  Blumentritt και όπως υιοθετήθηκαν από πολλούς «ορθόδοξους» ιστορικούς μοιάζουν φτιαγμένα έτσι ώστε να παραπέμπουν συνειρμικά  με ιδιαίτερη  ευκολία στις σελίδες του Mein Kampf, σε μια προσπάθεια να αναδείξουν στα σχέδια  για τον εποικισμό της ανατολής και την ανάγκη για  «ζωτικό χώρο» [3] . Στην πραγματικότητα επιχειρούν να συσκοτίσουν μια μεγάλη αλήθεια που βρίσκεται στην ίδια την  πολιτκό-ιδεολογική υπέρβαση που επιχειρούν,  αρχικά  Παρίσι και Λονδίνο και το Βερολίνο λίγο αργότερα......

.Από την εποχή  που οι Ευρωπαίοι και όχι μόνο εκστράτευαν εναντίον της Ρωσίας για να καταπνίξουν την επανάσταση  των Μπολσεβίκων  έχουν περάσει σχεδόν δύο δεκαετίες. Στο διάστημα αυτό πολλά πράγματα έχουν αλλάξει .Ο μπολσεβικισμός έχει αποδείξει ότι δεν είναι τόσο επίφοβος όσο αρχικά είχε εκτιμηθεί, η ιδέα της παγκόσμιας επανάστασης έχει μετασχηματιστεί σε εκείνη της  οικοδόμησης  του Σοσιαλισμού σε μία χώρα και επιπλέον  η συμπεριφορά της Σοβιετικής Ένωσης στους διεθνείς οργανισμούς οικοδομεί χρόνο με το χρόνο μια  καλή έξωθεν μαρτυρία.Στα πλαίσια  των πολιτικών ισορροπιών και των στρατιωτικών συνασπισμών τόσο οι Κυβερνήσεις  του Λονδίνου και των Παρισίων όσο και εκείνη του Βερολίνου  δείχνουν  φανερά την διάθεσή τους να διεκδικήσουν τη  συμμαχία μιας χώρας της οποίας η γαιοπολιτική σπουδαιότητα πολύ ελάχιστα επηρεάζεται από ένα   κοινωνικό-πολιτικό σύστημα  εκ διαμέτρου αντίθετο με το δικό τους. 

Η διεκδίκηση από τη πλευρά της Γερμανίας μιας πόλης γερμανικής ,όπως το Δάντσιχ και η άρνηση της Πολωνίας να την επιστρέψει, οδηγεί αναπόφευκτα σε πόλεμο. Οι Γερμανοί εισβάλλουν στη Πολωνία, Βρετανία και Γαλλία ,έχοντας τη διαβεβαίωση ότι η Ιταλία θα παραμείνει ουδέτερη κηρύσσουν όχι δίχως ταλαντεύσεις τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας. Το  γερμανό-σοβιετικό  σύμφωνο του περασμένου μήνα ουσιαστικά εξουδετερώνει τις συνέπειες  του ναυτικού αποκλεισμού που επιχειρούν οι Βρετανοί . Οι πρώτες ύλες απαραίτητες για τη διεξαγωγή του πολέμου εξακολουθούν να φθάνουν με ασφάλεια μέσα από το σοβιετικό έδαφος που παράλληλα αντιπροσωπεύει και τη σταθερή γέφυρα συνεργασίας και επικοινωνίας ανάμεσα στη Γερμανία και τη σύμμαχό της  Ιαπωνία.Το βασικό πρόβλημα του Führer της Γερμανίας στα πλαίσια πάντα της διεξαγωγής ενός ευρωπαϊκού πολέμου δεν είναι άμεσο αλλά συνδέεται απόλυτα με την όσο δυνατόν ταχύτερη απεξάρτηση  της χώρας από τη Σύμμαχό της και η σταθεροποίηση της αυτοδυναμίας της. Ο Führer γνωρίζει ότι όσο δεν έχει μόνιμη εξασφάλιση  των πρώτων υλών που τροφοδοτούν την πολεμική του βιομηχανία δεν μπορεί να θεωρηθεί κυρίαρχος του πολεμικού παιχνιδιού .  Προσπαθώντας να σκεφθεί όπως πιθανόν θα σκεφτόταν ο Stalin δεν μπορεί να αδιαφορήσει στο ενδεχόμενο σενάριο κατά το οποίο η Σοβιετική Ένωση υπολογίζοντας στην αναπόφευκτη φθορά της Γερμανίας λόγω του πολέμου δεν θα επιχειρούσε να εκβιάσει (όχι απαραίτητα στρατιωτικά)  την αποδοχή της δικής της πολιτικής , εισπράττοντας αναίμακτα τρόπαια , δοκιμάζοντας πιθανότητα  την αντοχή του  συμφώνου  με τετελεσμένα  γεγονότα.[4].  

Ακόμη και το καλοκαίρι του 1940 ο Führer απέχει πολύ από το να θεωρείται ο νικητής ενός πολέμου που ακόμη δεν έχει καλά-καλά ξεκινήσει. Η κατάκτηση της Γαλλίας και ο εκτοπισμός των Βρετανών από το Ηπειρωτικό έδαφος τον έχουν φέρει  στο χείλος μιας καταστροφής που ο κόσμος δεν έχει ξαναδεί γιατί ακριβώς η Γερμανία του 1940, λόγω της Βρετανικής αδιαλλαξίας, δεν είναι σε θέση να συγκρατήσει το πόλεμο μέσα στα αυστηρά Ευρωπαϊκά του σύνορα.  Παρά την ένδειξη της  καλής  του θέλησης στη Δουγκέρκη[5] και το έντονο πολιτικό παρασκήνιο, η Μ. Βρετανία εξακολουθεί να αρνείται  τη συνεργασία και το  διάλογο και ταυτίζει , από πίεση ή από πεποίθηση , τη τύχη της με εκείνη της μεγάλης δύναμης πέρα από τον Ατλαντικό υπονομεύοντας συνειδητά ή όχι την ίδια της την Αυτοκρατορία. 

Οι Η. Π. Α  θεωρητικά είναι μια ουδέτερη χώρα που επαναπαύεται στην ασφάλεια του απομονωτισμού της. Όμως οι  πολιτικό-οικονομικές δυνάμεις που βρίσκονται συσπειρωμένες γύρω από τον Αμερικανό πρόεδρο Ρούσβελτ δεν δείχνουν  καμία διάθεση να ξεχάσουν ούτε τα δανεικά και αγύριστα του περασμένου πολέμου ούτε φυσικά να παραιτηθούν από τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται για να διασφαλίσουν τα  κυριαρχικά δικαιώματα τους πάνω στην Ευρώπη. Όμως τα πράγματα δεν είναι απλά. . Υπάρχουν η  Johnson Act  του 1934 και  οι Neutrality Acts του 1935 . Επί πλέον  ο ίδιος ο αμερικανικός λαός    στη συντριπτική του πλειοψηφία  θέλει να μείνει έξω από ένα πόλεμο που δεν αναγνωρίζει  σαν δικό του. Το Δημοκρατικό Κόμμα που φιλοδοξεί να στείλει τον επόμενο χρόνο για τρίτη φορά, τον Ρούζβελτ στο Λευκό Οίκο κρατά αποστάσεις και ο ίδιος  ο Αμερικανός Πρόεδρος από τις 3 Σεπτεμβρίου 1939 είναι υποχρεωμένος να  απαγορεύσει την πώληση όπλων σε όλους τους εμπόλεμους. Όχι για πολύ. Δύο μήνες μετά  εκμεταλλευόμενος και διογκώνοντας τις απαιτήσεις των πολεμικών βιομηχανιών να διοχετεύσουν στην Ευρώπη τα «προϊόντα» τους καταφέρνει να περάσει από το  Κογκρέσο το νόμο «Cash and Carry[6]».  Αυτό σημαίνει ότι οι Η Π Α μπορούν διατηρώντας πάντα  την ουδετερότητά τους να πουλούν  όπλα και κάθε τύπου υλικό σε όποια δύναμη είναι σε θέση να στείλει τα  πλοία της μέχρι τα αμερικανικά λιμάνια για να τα αγοράσουν  πληρώνοντας πάντα της μετρητοίς .
Πίσω από τα οικονομικά παιχνίδια  θεριεύουν   τα πολιτικά παιχνίδια και στήνονται  μεγαλεπήβολα όνειρα. Με πρόσχημα ότι η Γερμανία είναι ο υπ’ αριθμό 1 εχθρός της Ευρώπης , και εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία της Μ. Βρετανίας να παίξει πειστικά το ρόλο του «αντιπάλου δέους»,  κύκλοι που κινούνται γύρω από τον Ρούζβελτ , φιλοδοξούν να καταστήσουν τις ΗΠΑ  –και τα γεγονότα θα το επαληθεύσουν- το καινούργιο αδιαφιλονίκητο  αφεντικό της Ευρώπης. Νομοτελειακά η  επέμβαση των ΗΠΑ στον πόλεμο θεωρείται δεδομένη και ο χρόνος εξαρτάται από την ταχύτητα με την οποία ο Ρούσβελτ θα πετύχει τη μεταστροφή της κοινής γνώμης υπέρ του πολέμου. Κανείς δεν παραγνωρίζει ότι το  εγχείρημα είναι δύσκολο, επιβάλει  λεπτούς χειρισμούς και πάνω απ’ όλα απαιτεί πίστωση χρόνου[7].
Ο Führer δεν παραγνωρίζει τον αμερικανικό κίνδυνο .  Είναι απόλυτα  βέβαιος ότι στο τέλος ο Ρούσβελτ θα επιβάλλει τη θέλησή του  διατηρεί όμως την ελπίδα  ότι αυτή η μεταστροφή της κοινής γνώμης  δεν μπορεί να συμβεί πριν από  το 1943.Η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που μπορεί να προσφέρει στις Η. Π. Α αυτή τη τόσο αναγκαία πίστωση χρόνου,  είναι μόνο η Μ.  Βρετανία .Καταπληκτικά στοιχεία έχουν δει το φως της δημοσιότητας για τον τρόπο με τον οποίο η Αμερική χειρίζεται τις τύχες μιας Αυτοκρατορίας που  από την άνοδο στην εξουσία του Churchill και μετά, κρατά κάτω από τον απόλυτο ασφυκτικό έλεγχό της.[8].  Λίγοι αντιλαμβάνονται, και ανάμεσά τους ο μεγαλύτερος ποιητής του 20^ου αιώνα Πάουντ ότι πίσω από την τροφοδοσία των Βρετανικών ενόπλων δυνάμεων με αμερικανικό  πολεμικό υλικό, παίζεται ένα βρόμικο παιχνίδι που φαινομενικά δείχνει να στρέφεται εναντίον της Γερμανίας αλλά έχει σαν πρώτο στόχο να πριονίσει   υπόγεια την ίδια τη  Βρετανική Αυτοκρατορία[9] ροκανίζοντας   με βουλιμία τα συναλλαγματικά της αποθέματα και το ίδιο της το μέλλον.Δεν χρειάζεται να κατέχει κάποιος ιδιαίτερες και  εξειδικευμένες γνώσεις στα οικονομικά ζητήματα για να κατανοήσει ότι παρά τη συστηματική μετάγγιση χρυσού από το Βρετανικό θησαυροφυλάκιο στις Τράπεζες των Η.Π.Α για την κάλυψη των προϋποθέσεων του Αμερικανικού νόμου «Cash and Carry»  η Μ. Βρετανία δεν μπορεί    να σταθεί όρθια στρατιωτικάπερισσότερο  από ένα χρόνο[10]. Τα  ερωτήματα που προκύπτουν είναι βασανιστικά και όχι μόνο για τον Führer της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Κάτω από ποιες προϋποθέσεις και λογική η Κυβέρνηση της Μ. Βρετανίας αναλαμβάνει   το ρίσκο να επιμένει  στη στρατιωτική λύση[11]; Τι θα συμβεί όταν  η εξάντληση των αποθεμάτων σε συνάλλαγμα και χρυσό θα καταστήσει πρακτικά αδύνατη την  αγορά  όπλων από τα αμερικανικά εργοστάσια ;  Θα έλθει ίσως το τέλος της Κυβέρνησης Churchill ; Η Μεγάλη Βρετανία θα βρει το κουράγιο να βγει από τον πόλεμο με απευθείας διαπραγματεύσεις, ή θα υποχρεωθεί από την πέρα από τον Ατλαντικό σύμμαχό της   να  συνεχίσει τον πόλεμο ακόμα και  με δανεικά, αδιαφορώντας για  τις όποιες συνέπειες κύρια σε πολιτικό επίπεδο; ..............................

Στα 1940 ο αμερικανικός νόμος νόμος περί δανεισμού και εκμισθώσεως που πολύ σύντομα θα αντικαταστήσει το «Cash and Carry»  μόνο σαν αποκύημα νοσηρής φαντασίας μπορεί να θεωρηθεί. ...........
Ο  Führer της Γερμανίας  ο οποίος πιθανόν να αγνοεί την θεωρία «του πυροσβεστικού σωλήνα και του καιγόμενου  σπιτιού του γείτονα» όπως επίσης αγνοεί ή δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία ,ότι κάπου στη Χαβάη του Ειρηνικού υπάρχει η αμερικανική βάση του  Περλ  Χάρμπορ[12], εξακολουθεί να επιμένει στη λύση των Ευρωπαϊκών προβλημάτων  με βάση την ίδια λογική που μόλις πριν δύο χρόνια ήταν η κοινή λογική των Ευρωπαίων ηγετών. Ακόμη και τώρα πιστεύει  ότι οι όποιες διαφορές στην Ευρώπη πρέπει να λυθούν από ισχυρά Ευρωπαϊκά Έθνη και μέσα από τον διάλογο των επιχειρημάτων . Και ένα από τα Ευρωπαϊκά Έθνη είναι ασφαλώς η Μ. Βρετανία[13].

Από πολλές πηγές -και πάνω απ’ όλα από τη κοινή λογική- προκύπτει ότι ο Führer δεν επιθυμεί την παραπέρα αναστάτωση πάνω στην Ευρωπαϊκή  Ήπειρο . Πιστεύει ότι για το  συμφέρον της Γερμανίας και της Ευρώπης γενικότερα , η Μεγάλη Βρετανία όχι απλά δεν πρέπει να  καταστραφεί αλλά  χρειάζεται να διευκολυνθεί   με κάποιας μορφής συμβιβασμό που θα τη βοηθήσει  να επιστρέψει στην προπολεμική κυρίαρχη θέση της[14]. 

 .Αυτή η επικίνδυνη για τον Führer  εξάρτηση της Κυβέρνησης του Εθνικού Συνασπισμού της Βρετανίας από τις «ουδέτερες» ακόμα Η.Π.Α, που στα μάτια του κόσμου παρουσιάζεται   σαν συμμαχία και ισότιμη συνεργασία[15] , δείχνει ξεκάθαρα ότι ο  πόλεμος θα είναι μακροχρόνιος και σκληρός τον δε νικητή δεν θα τον αναδείξει μόνο η στρατιωτική τεχνική και η ποιότητα του έμψυχου υλικού αλλά τα τραστ των πολεμικών εργοστασίων και τα αποθέματα των πρώτων υλών που θα τροφοδοτούν τις βιομηχανίες τους για όσο χρόνο χρειαστεί.Μπροστά σ΄ αυτή την πραγματικότητα, η Γερμανία που πάνω στον ευρωπαϊκό χάρτη είναι σαφέστατα μια ισχυρή δύναμη, αλλά πάνω στην υδρόγειο σφαίρα   μια  μικρή ασήμαντη  κουκκίδα,  είναι υποχρεωμένη να κάνει τώρα καινούργιους υπολογισμούς και καινούργια σχέδια. Για τον Führer το κυρίαρχο πρόβλημα συνοψίζεται σε ένα και μόνο σημείο. Να σταθεί όρθιος μπροστά στην καταιγίδα η οποία, μετά την επιμονή της Βρετανίας να αρνείται τις διαπραγματεύσεις, θα ξεσπάσει αναπόφευκτα. Είναι ανάγκη λοιπόν να  διερευνήσει από τώρα τις δυνατότητες που θα του επιτρέψουν να οργανώσει τη χώρα για το ενδεχόμενο που ο Ευρωπαϊκός πόλεμος θα εξελιχθεί σε παγκόσμιος και ο αμερικανικός γίγαντας θα οπλίσει τα χέρια των αντιπάλων του μέσα και έξω από την Ευρώπη...............
Ένα  καινούργιο ερώτημα  προκύπτει πιο σύνθετο και  πιο πιεστικό από το προηγούμενο.Κάτω από ποιες συνθήκες η Γερμανία θα μπορούσε να εξασφαλίσει τις τόσο απαραίτητες γι’ αυτή πλουτοπαραγωγικές πηγές ιδιαίτερα της Σοβιετικής Ένωσης; Σ΄ αυτό το ερώτημα ο  Führer πρέπει να δώσει τη σημαντικότερη απάντηση της ζωής του. Η Σοβιετική Ένωση αποτελεί τη μοναδική ελπίδα για το ξεπέρασμα του στρατιωτικού αδιεξόδου, μια που οι όποιες επιλογές του είναι  δραματικά περιορισμένες .Η πρώτη είναι να δελεάσει με ανταλλάγματα την Σοβιετική Ένωση ώστε  να ενταχθεί στο στρατιωτικό σύμφωνο του Άξονα   ικανοποιώντας τις όποιες εδαφικές ή πολιτικές απαιτήσεις της και η δεύτερη  να την συντρίψει  με μια στρατιωτική επιχείρηση αστραπή. Κοινός τόπος των δύο εκ διαμέτρου αντιθέτων ενεργειών είναι η ασφάλεια των ανατολικών συνόρων και μέγιστη δυνατή αξιοποίηση των πρώτων υλών που χρειάζεται η στρατιωτική του μηχανή [16]. Δίχως αυτές και με δεδομένη την άρνηση της Μ. Βρετανίας για οποιασδήποτε μορφής συνεργασία ο πόλεμος είναι ήδη καταδικασμένος. Ένας ενδεχόμενος πόλεμος σε δύο μέτωπα είναι ένα σενάριο που ο  Führer με την εμπειρία του προηγουμένου πολέμου έχει καταδικάσει ανεπιφύλακτα, από τα πρώτα χρόνια της πολιτικής του σταδιοδρομίας. Στα 1940  όμως μετά την ήττα της Γαλλίας «μέτωπα» με την στενή έννοια του όρου δεν υπάρχουν πάνω στην Ευρώπη. Η Αγγλία είναι απομονωμένη στο νησί της, τίποτα δεν προμηνύει την θύελλα στα  Βαλκάνια η Ευρώπη φαίνεται να αποδέχεται σε μεγάλο βαθμό την καινούργια τάξη των πραγμάτων και σ΄ αυτή την ανάπαυλα, ο Führer υπολογίζει ότι έχει μπροστά του τον αναγκαίο χρόνο για  να τακτοποιήσει το Σοβιετικό πρόβλημα  μέσα από μια εκστρατεία που δεν θα διαρκέσει περισσότερο από 5 μήνες. Με βάση τις πληροφορίες που του παρέχονται πιστεύει ότι στα πλαίσια ενός καινούργιου αστραπιαίου πολέμου  μπορεί να γονατίσει τη ρωσική άρκτο με σχετική ευκολία[17], να την βγάλει από το πολεμικό παιχνίδι, να οικειοποιηθεί τους φυσικούς της πόρους, και ο ίδιος να βγει από το αδιέξοδο. Οχυρωμένος μετά πάνω στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο , με τα βιομηχανικά φουγάρα να καπνίζουν ασταμάτητα προς όφελος του ναυτικού και της αεροπορίας αυτή τη φορά  θα μπορούσε  είτε να περιμένει υπομονετικά  το πότε οι αντίπαλοι του μέσα και έξω από αυτή, κουρασμένοι θα ζητούσαν  σε λογικές βάσεις τον τερματισμό του πολέμου είτε να εκβιάσει την επίσπευση της ειρήνης επιχειρώντας  ακόμη και διηπειρωτικό πόλεμο εφ όσον οι καταστάσεις το απαιτούσαν και τα πολεμικά μέσα του το επέτρεπαν. Ήδη από τα τέλη Ιουνίου του 1940 είχε γίνει στον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου του Στρατού  εκ μέρους του υπουργείου των Εξωτερικών του Ράιχ  ο πρώτος υπαινιγμός  πως "τα βλέμματα του Χίτλερ στρεφόντουσαν επίμονα  προς ανατολάς" και πως η δυσπιστία  του προς τη Σοβιετική Ένωση  έπαιρνε μορφές που μπορούσαν να οδηγήσουν σε πολεμικές συνέπειες " [18].… Σε μια συζήτηση για τη κατάσταση που πραγματοποιήθηκε  υπό την προεδρεία του Führer στις 13 Ιουλίου ο Αρχηγός του Στρατού  Στρατάρχης φον Μπράουχιτς  και ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του Στρατού Χάλντερ φαίνεται να συμφωνούν ότι η στάση των Ρώσων εμπνέει ανησυχίες.Σε μιαν άλλη συζήτηση, στις 21 Ιουλίου, κατά τη διάρκεια της οποίας υποστηρίχθηκε  πως "έπρεπε να ενταχθούν  τα πάντα και οι πάντες  στον αγώνα κατά της Αγγλίας", χωρίς να αποκλείεται  η ενεργός συμμετοχή  κι αυτής ακόμα της Ρωσίας , ο Führer έδωσε  στον Μπράουχιτς  την εντολή να αρχίσει, για καλό και για κακό , "να μελετά στρατιωτικά  το ρωσικό πρόβλημα¨ και να προετοιμάσει την προκαταρτική μελέτη για μιαν  ανατολική εκστρατεία.  Στις 29 Ιουλίου οι ξεκάθαρες προθέσεις του Führer με την μορφή απόρρητης διαταγής γίνονται γνωστές στον  Διευθυντή του Στρατιωτικού του γραφείου συνταγματάρχη Βάρλιμοντ  και στους διευθυντές των Γραφείων επιχειρήσεων  των τριών Όπλων .

«Ο Führer απεφάσισεν την δια των όπλων συντριβήν της Σοβιετικής Ενώσεως προς εξουδετέρωσιν του απειλητικώς επικρεμαμένου εναντίον της Γερμανίας μπολσεβικικού κινδύνου.» [19]....................

---

[1]

[2] 

Υποσημειώσεις:

[1] Η εντολή για την επιχείρηση  «θαλάσσιος λέων»  είχε δοθεί στις 16 Ιουλίου 1940. Από τη διατύπωση «…αποφάσισα να προετοιμάσω μια επιχείρηση αποβάσεως και εν ανάγκη να την πραγματοποιήσω…» φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο Führer αναλογιζόμενος τις πολιτικές κυρίως συνέπειες μιας παρόμοιας πράξης για την Ευρώπη ολόκληρη απλά μεθοδεύει ένα παιχνίδι εντυπώσεων ψυχολογικού χαρακτήρα. Αυτό γίνεται αντιληπτό από το γεγονός ότι μετά την αδυναμία της γερμανικής πολεμικής αεροπορίας  να εξουδετερώσει την RAF, υιοθετεί δίχως αντιστάσεις και μάλιστα φανερά ανακουφισμένος  την άποψη των Στρατηγών του για την ανάγκη εγκατάλειψης  της επιχείρησης «θαλάσσιος λέων». Περισσότερο αποκαλυπτικός στο θέμα αυτό είναι ο Μανστάιν:Ëις το ζήτημα αυτό δεν δύναται να υπάρξη καμμία αμφιβολία-ότι ο Χίτλερ πάντοτε επεθύμει να αποφύγη ένα αγώνα κατά της Αγγλίας και της Βρετανικής  Αυτοκρατορίας. Κατ΄ επανάληψιν εδήλου ότι η καταστροφή της Αυτοκρατορίας ταύτης δεν θα απέβαινε προς όφελος της Γερμανίας .Την εθαύμαζε ως μίαν πολιτικήν δεξιοτεχνίαν. Αλλά μη θέλοντες να διατηρήσωμεν επιφυλάξεις  διά τα ανωτέρω παραμένει πάντοτε ένα αναμφισβήτητον γεγονός:ότι ο Χίτλερ εγνώριζε  ότι εάν η Αυτοκρατορία αυτή κατεστρέφετο, διάδοχος δεν θα ήτούτο αυτός και η Γερμανία, αλλά αι Η.Π.Α ,η Ιαπωνία ή η Σοβιετική Ρωσσία. (Σελ 148) Την θέση του Μανστάιν υποστηρίζει και ο Βρετανός στρατιωτικός και συγγραφέας Χαρτ :Τα πρακτικά των ιδιαιτέρων συνομιλιών του Χίτλερ αποδείχνουν ότι η στάση του αυτή οφείλετο εν μέρει στην απροθυμία του να καταστρέψη τη Βρετανία και τη Βρετανική Αυτοκρατορία , την οποία έβλεπε σαν στοιχείο παγκοσμίου σταθερότητος . Επίσης,  δεν έπαυε να τρέφη την ελπίδα ότι θα την έκανε συνέταιρο. (Χάρτ Ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου Τόμος Β σελ 947)

[2] Blumentritt σελ 59

[3] Η επιχείρησις «Βαρβαρόσας»  ήταν αποτέλεσμα της αμηχανίας  του Führer αδυνατούντος να συλλάβη το πρόβλημα της συγκεντρώσεως  όλων των μέσων του  εις το αποφασιστικόν σημείον εναντίον του κέντρου βάρους  της βρεττανικής ισχύος . Εν μια λέξει  απετέλει «ψυχολογικήν αντίδρασιν « έναντι της εις τα λοιπά μέτωπα  συνεχώς  επιτεινομένης αποτελματώσεως των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων  . Αμφιβάλλων επί της επιτυχίας  μιας εις την Μεσόγειον επιθέσεως, ως εκ της κατά θάλασσαν υπεροχής των Βρεττανών , ήλπιζεν  ότι μία, ηπειρωτική νικηφόρος κεραυνοβόλος εκστρατεία θα τω απέδιδε την πρωτοβουλίαν. (Gert Buchheit Η στρατηγική ενός δεκανέως Σελ  127 )

[4] Στις 3 Ιανουαρίου ο Μουσσολίνι  προειδοποιούσε τον Φύρερ.«Κανείς δεν γνωρίζει καλύτερα  από εμένα , ο οποίος έχω ανάλογη πείρα σαράντα ετών, πως η πολιτική-ιδιαίτερα η επαναστατική πολιτική – έχει τις δικές της απαιτήσεις τακτικής. Γνώρισα τα σοβιέτ  το 1924.Το 1934 υπέγραψα μαζί τους  ένα σύμφωνο εμπορίου και φιλίας. Καταλαβαίνω πως αφού οι προβλέψεις του Ribbentrop για τη μη επέμβαση της Μεγάλης Βρετανίας και Γαλλίας διαψεύσθηκαν είσαστε αναγκασμένος να αποφύγετε το Δεύτερο Μέτωπο. Και το πλεονέκτημα αυτό χρειαστηκε να το πληρώσετε  γιατί η Ρωσία χωρίς να χρειαστεί να χτυπήσει ήταν ο μεγάλος κερδισμένος του πολέμου  στη Πολωνία  και στη Βαλτική.Εγώ όμως που γεννήθηκα επαναστάτης  και που ποτέ δεν μετέβαλα την επαναστατική νοοτροπία μου , σας λέω πως δεν μπορείτε να  θυσιάζετε τις αρχές της δικής σας  επαναστάσεως  στις απαιτήσεις τακτικής της παρούσης στιγμής….»

[5] O Μπλούμεντριτ επίσης ήτο πεπεισμένος ότι η διαταγή του Χίτλερ υπέκρυπτε εν πολιτικόν κίνητρον αν και διάφορον του προηγουμένου. Το συνεδίαζε με τον εκπληκτικόν τρόπον, με τον οποίον ωμίλησεν ο Χίτλερ όταν επεσκεύθη το στρατηγείον του Ρούνστεντ  εις την Σάρλεβιλ. … Κατόπιν μας κατέπληξεν , ομιλήσας με θαυμασμόν διά την Βρεττανικήν  Αυτοκρατορίαν, διά την αναγκαιότητα  της υπάρξεώς της και διά τον πολιτισμόν, τον οποίον η Μεγάλη Βρεττανία έφερεν εις τον κόσμον. Παρετήρησε με μίαν ανύψωσιν των όμων, ότι η δημιουρξία της αυτοκρατορίας της επετεύχθη διά μέσων, τα οποία ήταν συχνάκις τραχέα, αλλά  «εκεί όπου υπάρχει πλάνισμα, εκφεύγουν  ροκανίδια». Συνέκρινε την Βρεττανικήν Αυτοκρατορίαν με την Καθολικήν Εκκλησίαν- ειπών ότι ;μφότεραι υπήρξαν ουσιώδη στοιχεία σταθερότητος  εις τον κόσμον.Είπεν ότι παν ό,τι ήθελεν από την Μεγάλην Βρεττανίαν  ήτο ν΄αναγνωρίση αύτη την θέσιν της Γερμανίας εις την ηπειρωρικήν Ευρώπην… Η επιστροφή των απωλεσθεισών  αποικιών  της Γερανίας θα ήτο επιθυμητή  αλλ’ όχι  ουσιώδης και θα προσεφέρετο  μάλιστα να υποστηρίξη  την Μεγ. Βρεττανίαν με στρατεύματα εάν αύτη θα περιεπλέκετο εις δυσκολίας οπουδήποτε. Παρετήρησεν ότι αι αποικίαι  ήσαν κατά πρώτον λόγον ζήτημα γοήτρου, καθ’οσον  δεν θα ήτο δυνατόν  να διατηρηθούν  κατά ένα πόλεμον και ότι πολύ ολίγοι Γερμανοί θα ηδύναντο να εγκατασταθούν  εις τους τροπικούς. Εν κατακλείδι είπεν ότι ο σκοπός  του ήτο να συνάψη ειρήνην με τηνΜεγ. Βρεττανίαν επί βάσεως , την οποίαν αύτη θα εθεώρει ότι η τιμή της θα επέτρεπε να δεχθή..» Χάρτ Η άλλη πλευρά του λόφου. Σελ 250.

[6] 2/11/39 

[7]  Στα μέσα Σεπτεμβρίου 1939 ο Ρεπουμπλικανός Τζόνσον, μαζί με 24 γερουσιαστλες ίδρυσε την «Εθνική επιτροπή κατά της επέμβασης»  Σ΄ αυτή είχαν ενταχθεί ο Φόρντ , ο Χούβερ Πρωην Πρόεδρος των ΗΠΑ , ο Λα Φολέτ  ο Λίντμπεργκ και πολλοί άλλοι..

[8] O ίδιος ο Churchill αναφέρει στην Ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου με πικρία την άποψη του κ. Φέιλινγκ που σε ανύποπτο χρόνο είχε δηλώσει «Οι πιθανότητες του Τσώρτσιλ  (να μπει στη κυβέρνηση) αυξάνουν με τους κινδύνους πολέμου και το αντίθετο» (Τόμος Α σελ  298) Γεγονός πάντως είναι ότι «αυτό το κινητό νεφρό στο εκλογικό Σώμα» για να χρησιμοποιήσουμε ένα καυστικό εφυολόγημα της Μορνινγκ Πόστ δεν έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης .Στα 1916 ο Λόυδ Τζώρτζ απευθυνόμενος στον Αρχηγό των συντηρητικών Μπόναρ Λω ζήτησε τη γνώμη του αν προτιμούσε τον Churchill σαν μέλος της Κυβέρνηση ή σαν αντίπαλο και πήρε την καταπληκτική απάντηση «Θα τον προτιμούσα πάντα εναντίον μας». Ο Άσκουιθ είχε αμφιβολίες αν στεκόταν καλά στα μυαλά του . Δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη και οι συνάδελφοι του στο κόμμα θεωρούσαν ότι παρουσία του στην Κυβέρνηση δημιουργούσε δημόσιο κίνδυνο. Η σύζυγος μάλιστα  του Ασκουιθ απευθυνόμενη στον Συντηρητικό Α.Τζ.Μπαλφουρ έγραφε τα καθόλου κολακευτικά.»Χαίρομαι να πω ότι ποτέ δεν είχα διαφορετική  γνώμη για τον Γουίνστων . Είναι ένα σκυλί με την  χειρίστη αίσθηση πολιτικής εντιμότητας , ένας βλαξ με την χειρίστη κρίση , ένας αξιοπεριφρόνητος.» Καυστικός ο Εμμάνουελ Σίγκουελ ηγετικό στέλεχος των Εργατικών  ομολογεί ότι στην δεκαετία του 20 όταν κάποιος εργατικός βουλευτής στέρευε από επιχειρήματα στις δημόσιες αντιπαραθέσεις απλά κραύγαζε  «Κάτω ο Churchill «. Ήταν αρκετό για να ηλεκτρισθεί η ατμόσφαιρα και να  ξεσπάσουν θυελλώδεις επεφημίες.

[9] Εκ των υστέρων βέβαια ο B.L.Hart  θα παραδεχτεί ότι «…. Όλες οι προσπάθειες που είχαν καταβληθή  για την συντριβή της χιτλερικής Γερμανίας κατέληξαν σε μια Ευρώπη τόσο ερημωμένη και τόσο εξασθενημένη, ώστε η δύναμη αντιστάσεως της να έχη πολύ μειωθή για την αντιμετώπιση μιάς νέας και μεγαλύτερης απειλής – και η Βρετανία, μαζί με τους Ευρωπαίους γείτωνές της, είχε καταντήσει ένας φτωχός συγγενής των Ηνωμένων Πολιτειών. (Ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου Τόμος Α σελ  19.

[10] Υπολογίζεται ότι τα αποθέματα της Μεγάλης Βρετανίας  σε χρυσό και οι  καταθέσεις  της σε Αμερικανικές τράπεζες έφταναν τα 4.500.000.000.000 δολάρια  Στο αστρονομικό αυτό ποσό δεν μπορεί να υπολογιστεί το ύψος των εσόδων από άλλες πηγές όπως σαν παράδειγμα τα χρυσωρυχεία της Νότιας Αφρικής.

[11] Οι Ηνωμένες Πολιτείες  μπορεί να φούσκωναν με αέρα τη Βρετανία για να κρατηθή  στον αφρό, αλλά αυτό θα χρησίμευε μόνο για να παραταθή  μια κατάσταση σε εκκρεμότητα  και όχι για να αποτρέψη  το τέλος της…….Αλλά ο βρετανικός λαός δεν είχε αντιληφθή τη δεινή του θέση. Εξ ενστίκτου , δεν είχε ιδέα στρατηγικής. Ο Τσώρτσιλ με τους εμπνευσμένους λόγους του , τον βοηθούσε  να αναλάβη από την απογοήτευση  της Δουνκέρκης και του έδινε  το τονοτικό που είχε ανάγκη. Αισθανόταν αγαλίαση  για το θαρραλέο του  κάλεσμα σε αγώνα  και δεν σκευτόταν  να ρωτήση  αν αυτό παρείχε  στρατηγική εγγύηση. (B.L.Hart    σελ 200).

[12] Λίγες μόλις ημέρες μετά το  Pearl Harbor ο μεγαλοεκδότης  Cecil King έγραφε στο ημερολόγιό του  "Είχα ένα ενδιαφέρον γεύμα με τον  Hugh Cudlip (που ήταν και αυτός ισχυρός μεγαλοεκδότης). Μου είπε ότι γνώριζε  για το  Pearl Harbor   5 ημέρες πριν συμβεί "

[13] Ο  Gert Buchheit  αντιμετωπίζοντας τη κατάσταση από τη καθαρά στρατιωτική άποψη επισημαίνει ότι η Γερμανία στον αγώνα της εναντίον της Μεγάλης Βρετανίας δεν εξάντλησε όλες τις επιχειρησιακές της δυνατότητες κύρια στο χώρο της Μεσογείου  .αν και όπως παραδέχεται, η Βρετανία «ούτε και τότε θα εδέχετο να υποκύψη εφ’ όσον θα διετήρει την ελπίδα να ίδη τας Ηνωμένας Πολιτείας εισερχομένας εις τον αγώνα» (σελ 499) Ο ίδιος συνεχίζει:“Αφού , καταδεικνύων πλήρη άγνοιαν της αγγλικής ιδιοσυγκρασίας, ενεπλάκη εις ατέρμονα εναντίον της Βρετανικής Αυτοκρατορίας αγώνα, ηκινητοποίησε  τας επιγείους και αεροπορικάς του δυνάμεις εις ένα τυχοδιωκτικόν εναντίον της Ρωσίας πόλεμον , καθ΄ην στιγμήν ευκόλως ηδύνατο να μεταβάλη εις συνθήκην συμμαχίας , το υπογραφέν εις Μόσχαν σύμφωνον μη επιθέσεως. Ήρκει  προς τούτο εύκαμπτος διακανονισμός των χωριζουσών τα δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα  ιδεολογικών διαφορών. Ακόμη όμως και μετά την άφρονα απόφασίν του, η υποτίμησις των δυνατοτήτων της ρωσικής πολεμικής μηχανής, είχε τας αυτάς δυσμενείς δι’ αυτόν επιπτώσεις, ας και η παραγνώρισις της Βρεττανικής ναυτικής ισχύος.»

[14] Η χειρονομία καλής θέλησης προσωπικά του  Führer  στη Δουγκέρκη  δεν είναι η μοναδική.  Την ώρα που  η Βρεταννία ετοιμάζεται να δώσει τη μάχη για το νησί της η Γερμανία έχει κάθε άνεση να στηρίξει τον αγώνα των Ιταλών στη Λιβύη  και να εκδιώξει τους Άγγλους τόσο από τη Βόρεια Αφρική  όσο και από τη μέση Ανατολη . Με τον τρόπο αυτό θα απέτρεπε την αυτοσχέδια και ανόητη ιταλική επίθεση  εναντίον της Ελλάδας θα επιτάχυνε τις εξελίξεις στον  Αραβικό Κόσμο και με κλειστό το Σουέζ το Γιβραλτάρ  θα έχανε τη στρατηγική του αξία .Όσοι γνωρίζουν Ιστορία αντιλαμβάνονται πόσο τρωτή ανέκαθεν ήταν η Βρετανία στη Μεσόγειο..

[15] Ο Πρόεδρος Ρούσβελτ θα εμπιστευτεί στον υιό του ΄Έλιοτ:«Δεν βλέπω τον λόγον διατί πρέπει να θέσωμεν  εν κινδύνω  την ζωήν Αμερικανών στρατιωτών  προκειμένου  να προστατεύσωμεν τα πραγματικά ή φανταστικά Βρετανικά δικαιώματα εις την Ευρώπην» Α.  Κλάρκ  Βαρβαρόσσας σελ 498 .Αλλά και για το μέλον των γαλλικών αποικιών ο Αμερικανός Πρόεδρος έχει ξεκάθαρες απόψεις . O στρατηγός Stilwell , που βρισκόταν πολύ κοντα στον Ρούσβελτ έχει καταγράψει μια σειρά αποκαλυπτικών  εκμυστηρεύσεων του Προέδρου .Με ημερομηνία 25 Νοεμβρίου 1943 σημειώνει : «Σχέδιο του F.D.R  για τη Γαλλική Ινδοκίνα: τρεις υψηλόβαθμοι επίτροποι, ένας Κινέζος ένας Βρετανός και ένας Αμερικανός. Δεν πρόκειται να επιστραφεί στη Γαλλία. (J.W, Stilwell  L’ aventture chinoise (The Stilwell papers ) Neuchatel , Editions de la Baconniere,1949 σελ 229) 

Στην απόφασή του αυτή καταλυτικό ρόλο έπαιξε και η κατάσταση του σοβιετικού στρατού μετά από τις εκκαθαρίσεις. Σύμφωνα με στοιχεία που δίνει ο Medvedev (σελ. 264) που επικαλείται την φθινοπωρινή αναφορά της Επιθεώρησης στρατού για το πεζικό επί 225 διοικητών συνταγμάτων  ούτε ένας είχε περάσει από τη Στρατιωτική Ακαδημία. Από αυτούς μόνο 25  προήρχοντο από στρατιωτικές σχολές  και οι 200 είχαν παρακολουθήσει εκπαίδευση των  μαθητών αξιωματικών. Στις αρχές του 1940  περισσότεροι από 70% των διοικητών μεραρχίας , το 70/% των διοικητών συνταγμάτων  και το 60% των επιτρόπων  και των πολιτικών υπευθύνων του στρατού δεν  βρίσκονταν στις θέσεις τους περισσότερο από ένα χρόνο. Στη δίκη της Νυρεμβέργης  ο στρατάρχης Κάιτελ κατέθεσε  ότι πολλοί γερμανοί στρατηγοί είχαν επιστήσει στο Χίτλερ τη προσοχή  για μια δυναμική αντίσταση του Κόκκινου στρατού . Ο Χίτλερ όμως ήταν της γνώμης ότι «Οι αξιωματικοί μεγαλύτερης πείρας και βαθμού  έχουν εκδιωχθεί από τον Stalin  στα 1937 και η καινούργια γενιά δεν είναι ακόμα σε θέση    να στελεχώσει τα αναγκαία σχήματα…..»

[19] Τεκμηριωμένα στοιχεία για τις σοβιετικές προετοιμασίες που αποσκοπούσαν σε μια αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον της Γερμανίας στο έργο του Adolf von Thadden με τον χαρακτηριστικό τίτλο Stalins Falle: Er wollte den Krieg (Η παγίδα του Στάλιν: Επιθυμούσε τον πόλεμο".