 |
| 1905-2005 100 χρόνια από τη γέννηση του Ramiro Ledesma Ramos |
1. Τα χρόνια της νεότητας.
 |
| Σε ηλικία 15 ετών |
Ο Ramiro LedesmaRamos γεννήθηκε στο χωριό Alfarz de Sayago της επαρχίαςZamora [1] στις 23 Μαΐου 1905. Ο πατέρας του ήταν ο δάσκαλος του χωριού και όσοι τον γνώρισαν ομολογούν ότι διέθετε με αξιοθαύμαστη πνευματική καλλιέργεια. Παλαιών παραδοσιακών αντιλήψεων, φρόντισε να δώσει στο γιο του μια ανατροφή αυστηρή όπου οι βασικές αξίες της ζωής επικεντρώνονταν σε ιδέες όπως, η διαφύλαξη της τιμής , το πνεύμα της θυσίας για οτιδήποτε το ανώτερο και ευγενικό, ο τιμημένος θάνατος.
Από τα πρώτα χρόνια της ζωής του ο μικρός Ramiro εκδήλωσε μια ασυνήθιστη έφεση για τη μελέτη. Διάβαζε η ξεφύλλιζε οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια του σε έντυπη μορφή και στα δεκατέσσερα χρόνια του (1919) ασχολήθηκε , με σχετική μάλιστα επιτυχία σαν αρθρογράφος στην επαρχιακή εφημερίδα. Οι πληροφορίες σχετικά με τα πρώτα του παιδικά χρόνια είναι ελάχιστες και σε μεγάλο βαθμό αντικρουόμενες. Κατά μία εκδοχή σε ηλικία μόλις 16 χρόνων για λόγους καθαρά βιοποριστικούς αποφάσισε να εγκαταλείψει το οικογενειακό περιβάλλον και να αναζητήσει τη τύχη του στη Πρωτεύουσα.[2] Κατά μία άλλη εκδοχή κλήθηκε να καλύψει μια κενή θέση υπαλλήλου στα Ταχυδρομεία της Πρωτεύουσας. Όπως και να έχει το θέμα η δουλειά του προσέφερε ένα μικρό μισθό με τον οποίο κατάφερε να επιβιώνει. Πολύ σύντομα ο έφηβος πια Ramiro ανακάλυψε ότι η επιβίωση στη σύγχρονη Ισπανία ήταν ένας αγώνας πολύ δύσκολος, που γινόταν δυσκολότερος δίχως κάποια υποστήριξη , δίχως κάποια οικονομική άνεση ,δίχως ένα γνωστό όνομα με ή δίχως τίτλο ευγενείας. Κλεισμένος στο μικρόκοσμό του, στο δωμάτιο κάποιας πανσιόν, περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του διαβάζοντας και μελετώντας. Δεν φαίνεται να τον ικανοποιούσε ιδιαίτερα η εργασία γραφείου, έκανε σχέδια για το μέλλον και στο μεταξύ αποτύπωνε στο χαρτί τα πρώτα του λογοτεχνικά κείμενα.Με τη βοήθεια Ernesto Gimenez Caballero [3] και του εξαδέλφου του César Arconeda [4] ήρθε σε επαφή με τη Gaceta Literaria [5], και εκδήλωσε ,σχεδόν από την αρχή, σοβαρό ενδιαφέρον για τη γαλλική πρώτα για τη γερμανική αμέσως μετά, φιλοσοφία. Ονόματα όπως εκείνα των Nietzsche, Bergson, Kierkegaard, Ottogaard, Hegel, Heidegger, Fichte τον είχαν συναρπάσει.
Αν και αγνοούσε τη γερμανική γλώσσα, δεν παραιτήθηκε από την ιδέα να μελετήσει τους Γερμανούς φιλοσόφους. Αποφάσισε, ότι οι ίδιοι οι φιλόσοφοι που τόσο θαύμαζε μπορούσαν να του μάθουν τη γλώσσα τους μέσα από τα ίδια τους τα έργα.[6] Η επίδραση που οι Γερμανοί συγγραφείς και η γερμανική κουλτούρα γενικότερα άσκησαν πάνω στο νεαρό Ramiro υπήρξε εμφανέστατη στο λογοτεχνικό του έργο και σημάδεψε βαθύτατα τη πολιτική του σκέψη. Δεν έπαψε ποτέ να θαυμάζει το Nietzsche ,ενστερνίστηκε την ιδέα του υπερανθρώπου, που δεν ήταν τίποτα άλλο από την εμφάνιση του καινούριου ανθρώπου, ενός ανθρώπου ελεύθερου και δυνατού , που ήταν αφέντης και κύριος του εαυτού του , που μπορούσε να αποφασίσει ελεύθερα τόσο για τη ζωή όσο και για το θάνατό του. Ασφαλώς ένοιωσε από την αρχή μεγάλη συμπάθεια για το πρωτοφανέρωτο Εθνικοσοσιαλιστικό πείραμα όπως αυτό εκδηλώθηκε αρχικά, με τις όποιες δυσκολίες του, στη Γερμανία. Καθώς περνούσε ο καιρός το κριτικό του πνεύμα άρχισε να απορρίπτει σιγά σιγά τόσο το σύγχρονο ποζιτιβισμό[7] όσο και ρασιοναλισμό [8] . Ακόμα και αυτή η Ισπανική Παράδοση είχε πάψει πια να τον εκφράζει .
Εκείνη την εποχή η Ισπανία περνούσε μια βαθιά πολιτικό-κοινωνική κρίση [9] . Η κρίση εκείνη του 1917-22 έμοιαζε σε αρκετά μεγάλο βαθμό με την Ιταλική κρίση του 1917 -22 . Όμως οι λύσεις που δόθηκαν στο πρόβλημα στάθηκαν τελείως διαφορετικές.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1.1 Σήμερα ένα μικρό χωριό με περίπου 200 κατοίκους.
1.2 Μόλις στα δεκάξι του μετακομίζει στη Μαδρίτη όπου εργάζεται σαν υπάλληλος των Ταχυδρομείων ....... Η κοινωνική του μικροαστική προέλευση , θα τον σημαδεύσει για πάντα ' νοιώθει να είναι μακρυά από τους κοινωνικούς αγώνες στη διάρκεια της δεκαετίας του 20.(Από την εισαγωγή του Erik Norling¨στη δεύτερη έκδοση του βιβλίου του Ramiro Ledesma Ramos με τίτλο :Η σφραγίδα του θανάτου.
1.3 Ernesto Giménez Caballero (1899-1988) Ισπανός συγγραφέας,σκηνοθέτης και διπλωμάτης
1.4
1.5 La Gaceta Literaria, ibérica - americana - internacional. Δεκαπενθήμερο περιοδικό που εκδιδόταν στηΜαδρίτη ανάμεσα στα 1927 και τα 1932 Σύμφωνα μ τον εμπνευστή και Διευθυντή της Ernesto Giménez Caballero" «La Gaceta fue la precursora del Vanguardismo en la Literatura, Arte y Política."
1.6 Η επάρκειά του στη γλώσσα του Γκαίτε , θα φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που θα μεταφράσει στα ισπανικά διάφορα φιλοσοφικά έργα που θα εκδοθούν στη Μαδρίτη . (Erik Norling)
1.7 Ποζιτιβισμός: Φιλοσοφικό κίνημα εμπνευσμένο από ορισμένες βασικές ιδέες σχετικά με την υπερεκτίμηση της προόδου και της επιστημονικής μεθόδου που γεννήθηκε στη Γαλλία.
1.8 razionalismo: (από το λατινικό όρο ratio, «λογική») Φιλοσοφικό ρεύμα βασιζόμενο στο αξίωμα ότι η ανθρώπινη λογική μπορεί πρωταρχικά να είναι η πηγή κάθε γνώσης.
1.9 H Ισπανία-όπως η Ουγγαρία και η Ρουμανία ήταν μια χώρα πολύ υπανάπτυκτη ,με μια βιομηχανία σχετικά μέτρια, με χωρικούς , και ένα άλυτο αγροτικό πρόβλημα, απέραντες εκτάσεις γης ανήκαν στην Εκκλησία και στους Ευγενείς. Αλλά, σε αντίθεση με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης η Ισπανία είχε ένα ισχυρό εργατικό κίνημα- αλλά βαθύτατα διαιρεμένο- και βασανιζόταν από πολλές βίαιες συγκρούσεις ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά, ανάμεσα σε ρεπουμπλικάνους και μοναρχικούς. Η ισχυρότερη οργάνωση της αριστεράς ήταν εκείνη των συνδικαλιστών ή των αναρχοσυνδικαλιστών, που κυριαρχούσαν στο συνδικαλιστικό κίνημα αλλά που βρίσκονταν μακρυά από τη πολιτική δράση και δεν συμμετείχαν στις εκλογές.(Carsten:The rise of Fascism)
2. Ο διανοούμενος.
Το Σεπτέμβριο του 1923 όταν η κρίση στην Ισπανία πήρε εκρηκτικές διαστάσεις ο στρατός με επικεφαλής το Γενικό Διοικητή της Καταλονίας στρατηγό Μιγκουέλ Πριμο Ντε Ριβέρα ανέλαβε να σώσει τη χώρα. [1] Ο στρατηγός διακήρυξε από τη πρώτη στιγμή, ότι ο βασικός του σκοπός του είναι να απαλλάξει την Ισπανία "από τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες από τους ανθρώπους ....υπεύθυνους για τη περίοδο της κακοτυχίας και της διαφθοράς που ξεκίνησε στα 1898" . Στα χρόνια που ακολούθησαν ,στη διάρκεια των οποίων η στρατιωτική επανάσταση στο έλεος των δυνάμεων του πλούτου και της συντήρησης έχασε σταδιακά τη δύναμη και την αξιοπιστία της, ο έφηβος ακόμα Ramiro με βλέμμα κριτικό, επιχείρησε να αποκωδικοποιήσει τις μικρές καθημερινές αλήθειες που τον περιέβαλαν .Είχε πια ξεθαρρέψει μέσα του ο λογοτέχνης και η πένα έτρεχε πάνω στο χαρτί με μεγαλύτερη ταχύτητα και πάνω από όλα, με μεγαλύτερη σιγουριά. Ανάμεσα στα 1923-1925 είδαν το φως μια σειρά από κείμενα που όχι μόνο έμοιαζαν αλλά και ήταν, βαθιά επηρεασμένα από τις παράλληλες φιλοσοφικές του μελέτες και αναζητήσεις. Ανάμεσά τους το El vacio (Το κενό), το El joven suicida (Ο νεαρός αυτόχειρας ) και το El fracaso de Eva (Η αποτυχία της Εύας) . Πρόκειται δυστυχώς για έργα καταδικασμένα να μείνουν για πολύ καιρό στο συρτάρι. Περισσότερο τυχερό στάθηκε ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα που γράφτηκε στα 1924 με τον εντυπωσιακό τίτλο El Sello de la muerte (Η σφραγίδα του θανάτου) [2] , όχι τόσο χάρη στο ένστικτο των υπευθύνων του εκδοτικού οίκου Reus της Madrid, όσο χάρη στη γενναιοδωρία ενός θείου που προσφέρθηκε να καλύψει τα έξοδα της έκδοσης.Στα 1925 χρονιά που η δικτατορία του Πρίμο ντε Ριβέρα προσπάθησε πέφτοντας στο άλλο άκρο, να μεταμορφωθεί σε πολιτικό κόμμα [3], ο Ramiro Ledesma Ramos ολοκλήρωσε το El Quijote y nuestro tiempo (Ο Κιχώτης και ο καιρός μας), εμφανέστατη προσφορά χρέους στο γέρο δάσκαλο της Salamanca, τον Unamuno [4] . Στα 1926, γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Mαδρίτης. Στα 21 μόλις χρόνια του, ήταν μια πολλά υποσχόμενη διάνοια που προκαλούσε ζήλια και θαυμασμό μαζί. Έγραφε πλέον στα έγκυρα επιστημονικά και λογοτεχνικά περιοδικά και σ΄αυτή ακόμα τη ‘’Revista de Occidente’’ που είχε ιδρύσει ο μεγάλος φιλόσοφος Ortega y Gasset . Ο Ortega Y Gasset είχε τη φήμη ενός φιλελεύθερου συντηρητικού που αναγνώρισε αμέσως την αξία του νεαρού φοιτητή . Προσφέρθηκε πέρα από δάσκαλός του να γίνει ο οδηγός που θα τον μυούσε στο σύνθετο κόσμο της γερμανικής φιλοσοφίας. Υπό την επίβλεψη του μεγάλου ακαδημαϊκού δασκάλου o Ledesma Ramos άρχισε να μελετά τώρα με κριτικό πνεύμα, τους Ottogaard, Hegel, Scheler, Meyerson, Richert, Hartmann, Heidegger, Fichte, και άλλους. Είναι πια τακτικός συνεργάτης τόσο της Gaceta Literaria όσο και της περισσότερο έγκυρης Revista de Occidente . Παράλληλα μεταφράζει και κάνει γνωστούς στην Ισπανία συγγραφείς όπως ο Einstein, ο Heidegger, ο Scheler. Ο κατάλογος των έργων που δημοσιεύτηκαν ανάμεσα στο 1928 και 1930 , από τη γραφίδα ενός υπαλλήλου των ταχυδρομείων είναι αρκετά μεγάλη για να εντυπωσιάσει πέρα από τους αδαείς και τους ανθρώπους του πνεύματος [5]. Στο μεταξύ η επανάσταση του στρατού οδηγείται σε πλήρη χρεοκοπία και στις αρχές του 1930 ο Στρατηγός Ντε Ριβέρα υποχρεώνεται να παραιτηθεί. Το 1931 είναι μια αποφασιστική χρονιά στη ζωή της Ισπανίας. Ύστερα από μια συγκεχυμένη κατάσταση ημιδικτατορίας , οι δημοτικές εκλογές της 12ης Απριλίου (1931) δίνουν τη νίκη στους ρεπουμπλικανούς, οι οποίοι κυριαρχούν πλέον στις μεγαλύτερες ισπανικές πόλεις. Μόλις 15 μηνών μετά τη αποπομπή του Ντε Ριβέρα , ο Βασιλιάς υποχρεώθηκε και αυτός σε παραίτηση. Η Ισπανία που κοιμήθηκε στις 14 Απριλίου με Μοναρχία ξύπνησε την επομένη με Δημοκρατία.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
2.1 ...στα 1923 ο Αλφόνσος ΧΙΙΙ διαλύει τα νομοθετικά σώματα . Καλεί ένα πολιτικάντη αξιωματικό, παλιό Γερουσιαστή , τον στρατηγό Μιγκέλ Πρίμο Ντε Ριβέρα.Του εμπιστεύεται την προεδρία του υπουργικού συμβουλίου, με εξουσίες που ξεπερνούν τα συνταγματικά πλαίσια.Πρόκειται για μια ημιδικτατορία, περισσότερο θορυβώδη παρά κακή . Ζορζ Ρου: Ο Ισπανικός εμφύλιος πόλεμος.
2.2 Έχει εκφραστεί επανειλημμένα η άποψη ότι το μυθιστόρημα αυτό έχει αρκετά σημάδια επιρροής που είχε αρχίσει να ασκεί στη σκέψη του ο Ουναμούνο ........
2.3
2.4
2.5
3. Ο Πολιτικός.
Το 1931 στάθηκε για το Ramiro Ledesma Ramos η αποφασιστικότερη χρονιά της ζωής του . Μόλις 25 χρόνων πτυχιούχος της Φιλοσοφικής είχε μπροστά του μια λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα και ένα εξ ίσου λαμπρό μέλλον. Και όμως την Άνοιξη εκείνης της χρονιάς ,κάτω από συνθήκες που μπορούμε αμυδρά να προσεγγίσουμε αλλά είναι δύσκολο να κατανοήσουμε, έστρεψε τις πλάτες στο λαμπερό κόσμο που ανοιγόταν μπροστά του , και αποφάσισε να ασχοληθεί με τη πολιτική. Και σε όσους φωναχτά ή εξέφρασαν την απορία πώς ο λαμπρός πανεπιστημιακός θυσίαζε τα πάντα για ένα αβέβαιο μέλλον, όπως εκείνο της πολιτικής, εκείνος είχε έτοιμη την απάντηση στα πλαίσια μιας γενικότερης φιλοσοφικής αλήθειας που από καιρό είχε κάνει κτήμα του . "Toda novedad auténtica está condenada por radical designio, a no ser comprendida. Es el caso de las juventudes cuando acometen la creación de nuevos estilos de vitalidad.»[1]
…………………………………………………………………..
Βαθύτατα επηρεασμένος από τις ιδέες του δασκάλου του Ortega y Gasset ,του θεωρητικού της "ασπόνδυλης Ισπανίας", ο Ramiro Ledesma Ramos ανέκαθεν έτρεφε εμπιστοσύνη στις νικηφόρες δυνάμεις που πάντα βρίσκονταν κρυμμένες μέσα στις αξιοκρατικού τύπου κοινωνίες. Αριστοκράτης του πνεύματος υποστήριξε την ανάγκη σταθερού διαχωρισμού του ανθού της διανόησης από τις ιδιοτροπίες της μάζας και της ιδιόρρυθμης λογικής της. Σαν συνειδητός Αντιμαρξιστής και φανατικός πολέμιος του αστικού κοινοβουλευτισμού είχε κάθε λόγο να απορρίψει τη σύγχρονη κοινωνία σε επίπεδο αξιών. Τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα δεν το συγκινούσαν γιατί απλά δεν είχαν τη θέληση ούτε να αντικρίσουν κατάματα τη φύση των προβλημάτων ούτε φυσικά διέθεταν την ικανότητα και τη δύναμη να τα λύσουν.
Η λύση γι αυτόν ,η μοναδική αποτελεσματική λύση , βρισκόταν στην ιδέα της επιστροφής στο παρελθόν, πάνω στους δρόμους του Καστιλιανού Εθνικισμού. Το μέσον δεν μπορούσε να είναι άλλο από εκείνο που ο ίδιος είχε κωδικοποιήσει σαν εθνικοσυνδικαλιστική ιδέα
Στην ιδέα του ταξικού αγώνα που κατά τη γνώμη του (και όχι μόνο) αποτελούσε τροχοπέδη για την ανάπτυξη και την ολοκλήρωση του Έθνους, ήταν έτοιμος να αντιπαραβάλει την ιδέα της συνεργασίας και της αλληλοσυμπαράστασης των τάξεων μοναδικό ασφαλή δρόμο για την επίτευξη της Εθνικής ευημερίας και προόδου.
Ο Ramiro Ledesma Ramos αναδείχτηκε στον υπέρτατο εκπρόσωπο της Συντηρητικής επανάστασης στην οποία συμμετείχαν νεαροί διανοούμενοι , εκείνοι ακριβώς οι διανοούμενοι που μετά το τέλος του μεγάλου πολέμου, είχαν ξεσηκωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη και ο καθένας ζητούσε στη γλώσσα του να συνδεθεί ο Εθνικισμός τους με τις ανάγκες μιας κοινωνικής επανάστασης εξελισσόμενοι σε προδρόμους του Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού[2] ... Δύο ήσαν οι κεντρικοί άξονες του Κινήματος που το διαφοροποίησαν αναγκαστικά από τα άλλα αντίστοιχα πολιτικά κινήματα εκείνης της περιόδου. Ο αντιμαρξισμός με τη γενικότερη έννοια και απόρριψη του αστικού κοινοβουλευτισμού .Το πολιτικό ιδεολογικό πρόγραμμα διαρθρώθηκε σε 17 σημεία όπου η παραπομπές στη Μουσσολιανή γραμματεία υπήρξαν εμφανέστατες. Η διάδοσή του έγινε με προκηρύξεις και με χωνιά τόσο στη Μαδρίτη όσο και τη Βαρκελώνη.
Ο Ramiro Ledesma Ramos έγινε ο εμπνευστής του εθνικού συνδικαλισμού , προσφέροντας το ιδεολογικό και δογματικό οπλοστάσιο του Ισπανικού Φασισμού . Θα δώσει στο κίνημα το σύνθημα, τα σύμβολα , το τελετουργικό.[3]
Αν θεωρήσουμε ότι όλα αυτά έγιναν από ένα καθαρό μίσος απέναντι στη κοινοβουλευτική δημοκρατία , την οποία είναι αλήθεια ότι ο ο Ramiro Ledesma Ramos θεωρούσε αστική και διαβρωμένη, θα πρόκειται δίχως άλλο για υπερβολή. Ασφαλώς και έδειξε ξεκάθαρα τη προτίμησή του για τα συστήματα που υποσχέθηκαν και εξασφάλισαν τη τάξη , όπως ο ιταλικός φασισμός η ο ρωσικός σοβιετισμός, η καλύτερα ακόμα ο σταλινισμός. Ο κόσμος ύστερα από τη λαίλαπα του πολέμου χρειαζόταν τάξη και ευημερία .Και αυτά δεν μπορούσαν να τα δώσουν τα κόμματα στη παραδοσιακή τους φλύαρη μορφή αλλά μια πολιτική στρατιωτικής συνείδησης της υπευθυνότητας και της δράσης. Τα θεμέλια του κινήματος τα αποτελούσαν οι ομάδες ,"οι ομάδες των νέων αγωνιστών , δίχως υποκριτική διάθεση μπροστά στα όπλα και τη πολεμική πειθαρχία Όπως και τα ιταλικά επαναστατικά συνδικάτα το Ισπανικό κίνημα δεν πίστευε σε μαζικές λαϊκές εξεγέρσεις αλλά στην επανάσταση της ελίτ των λίγων αποφασισμένων , που εκπαιδευμένοι κατάλληλα θα οδηγήσουν τα πλήθη στο δρόμο της επανάστασης. "
O ίδιος ο τίτλος του πολιτικό-ιδεολογικού οργάνου δεν άφηνε κανένα περιθώριο για παρερμηνείες:La Conquista dell'Estado (η Κατάκτηση του Κράτους).
Πρόκειται για ένα πρωτοποριακό ιδεολογικό εβδομαδιαίο περιοδικό με βαθύτατες μαλαπαρτιανές επιρροές.[4]
Από το πρώτο τεύχος οι πολιτικές ιδέες χαρακτηρίζονται από μια ξεκάθαρη διαύγεια.
"Δεν μας ενδιαφέρει ούτε η Μοναρχία ούτε η Δημοκρατία.Αυτές είναι έγνοιες που αφορούν τους γέρους. Όποια και αν είναι η σημαία που θα θριαμβεύσει ….. δεν πρόκειται να αντιταχθούμε.
Ο πρωταρχικός μας στόχος είναι η επαναστατική αρτιότητα. Αυτός είναι ο λόγος που δεν αναζητούμε ψήφους αλλά μειοψηφίες άξιες και τολμηρές…."[5]
Μέσα από τις σελίδες παγιώθηκαν μια σειρά από θέσεις που διαμόρφωσαν οριστικά τη φυσιογνωμία του πολιτικού αυτού οργανισμού.[6]
Κατ΄αρχάς η ανάγκη εθνικοποιήσεων όλων των στρατηγικής φύσεως για την οικονομία βιομηχανιών ήταν μια θέση απόλυτη και κατηγορηματική . Το κράτος οφείλει να διατηρεί κάτω από τον απόλυτο έλεγχό του τις μεταφορές , τις ασφαλιστικές εταιρίες και το εξωτερικό εμπόριο . ...
Οι πολιτικές εκλογές του Ιουνίου 1931 έδωσαν στις δυνάμεις της Αριστεράς μια μεγάλη πλειοψηφία στα Cortes . Από τις σελίδες του περιοδικού, ο Ραμίρο (Ιούνιος 1931) χαιρέτησε τη καινούρια πραγματικότητα: "Ζήτω ο καινούριος κόσμος του ΧΧ Αιώνα! Ζήτω η Φασιστική Ιταλία! Ζήτω η Σοβιετική Ρωσία! Ζήτω η Χιτλερική Γερμανία! Ζήτω η Ισπανία που θα δημιουργήσουμε! Κάτω οι αστικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες![7]
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
3.1
3.2 Έχει επίσης ενδιαφέρον να υπογραμμιστούν οι σχέσεις του Ramiro Ledesma με τις γαλλικές μη κομφορμιστικές ομάδες της δεκαετίας του '30 και η επιρροή την οποία άσκησαν πάνω στη πολιτική του σκέψη .Αναφερόμαστε στις επαφές του με τις Ομάδες της Νέας Τάξης, με το περιοδικό Plan και όλο το δίκτυο των αντικομφορμιστών διανοουμένων, που στη διάρκεια της δεκαετίας εκείνης παίζουν ρόλο νεωτεριστών στο κόσμο της Γαλλικής κουλτούρας. Κανένας βιογράφος του Ramiro Ledesma δεν έχει ασχοληθεί με τη σχέση αυτή. Ο Ramiro Ledesma μπορεί να θεωρηθεί ο Ισπανός εκπρόσωπος του ρεύματος αυτού που ο Ελβετός πανεπιστημιακός Armin Mohler, ονόμασε συντηρητική επανάσταση. Με τον όρο αυτό , γίνεται κατανοητή η ομάδα των νέων διανοουμένων που βγήκαν από τη κρίση του Α Παγκοσμίου πολέμου (στην Ισπανία από τη Πριμοριβεριστική Δικτατορία) που στη Γερμανία, την Ιταλία και τη Γαλλία προσπάθησαν να συνδέσουν τον Εθνικισμό με την ανάγκη μιας κοινωνικής επανάστασης..Προφανώς , το φαινόμενο αυτό καλύπτει ένα ευρύ και σύνθετο φάσμα, πολύ ευρύ για να αναλυθεί στο σημείο αυτό. Οι πλέον δραστήριοι εκπρόσωποι αυτής της πρωτοπόρου ομάδας του Εθνικοσοσιαλισμού και του Ιταλικού Φασισμού , κατέληξαν να συγκλίνουν στο ένα ή στο άλλο πεδίο , πολλοί σε εκείνο του Κομμουνισμού και πολλοί σε εκείνο του Φασισμού.Επιπλέον εμφανίστηκαν και εκείνοι που αποκαλούνται Εθνικομπολσεβίκοι, που είναι τοποθετημένοι ανάμεσα στο Φασισμό και τον Κομμουνισμό και των οποίων η Εθνικοεπαναστατική ιδεολογία κατόρθωσε να δημιουργήσει μια κοινωνική βάση. Σχετικά με το πολιτικό του λόγο , μερικοί προσπάθησαν να ταυτίσουν το Ramiro με την ομάδα αυτή, δίχως όμως να προσφέρουν αποδείξεις , με μόνο κριτήριο τη διαίσθησή τους...(Από την εισαγωγή του Erik Norling¨στη δεύτερη έκδοση του βιβλίου του Ramiro Ledesma Ramos με τίτλο :Η σφραγίδα του θανάτου.)
3.3 Αυτά ακριβώς που η Ισπανική Φάλαγγα πρώτα και ο Φράνκο αργότερα θα οικειοποιηθούν
3.4 Ο ίδιος ο τίτλος παραπέμπει στο ομότιτλο La Conquista dello Stato, φασιστικό έντυπο της Φλωρεντίας. Ιδεολογικά προτάσσει τα συμφέροντα της εθνικής κοινότητας στα ατομικά, εξυμνεί τον ισπανικές εδαφικές διεκδικήσεις , την ιεράρχηση της κοινωνίας στο όνομα της υπεροχής των διανοουμένων και τη συνδικαλιστικοποίηση της κοινωνίας.Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε στη Μαδρίτη στις 14 Μαρτίου 1931 (ένα μήνα πριν από τη προκήρυξη της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας και μέχρι το 18ο τεύχος (24 Οκτωβρίου 1931είχε μια σταθερή κυκλοφορία.
3.5 Nellessen Bernd: Die verbotene Revolution (H απαγορευμένη επανάσταση) Αμβούργο 1953.
3.6 Πρόκειται για τα 17 προγραμματικά σημεία όπως καταγράφηκαν ιεραρχικά στο Conquista dell'Estado αρ.1
1.º Todo el poder corresponde al Estado. 2.º Hay tan sólo libertades políticas en el Estado, no sobre el Estado ni frente al Estado.3.º El mayor valor político que reside en el hombre es su capacidad de convivencia civil en el Estado. 4.º Es un imperativo de nuestra época la superación radical, teórica y práctica del marxismo. 5.º Frente a la sociedad y el Estado comunista oponemos los valores jerárquicos, la idea nacional y la eficacia económica. 6.º Afirmación de los valores hispánicos. 7.º Difusión imperial de nuestra cultura. 8.º Auténtica elaboración de la Universidad española. En la Universidad radican las supremacías ideológicas que constituyen el secreto último de la ciencia y de la técnica. Y también las vibraciones culturales más finas. Hemos de destacar por ello nuestro ideal en pro de la Universidad magna. 9.º Intensificación de la cultura de masas, utilizando los medios más eficaces. 10.º Extirpación de los focos regionales que den a sus aspiraciones un sentido de autonomía política. Las grandes comarcas o Confederaciones regionales, debidas a la iniciativa de los Municipios, deben merecen, por el contrario, todas las atenciones. Fomentaremos la comarca vital y actualísima. 11.º Plena e integral autonomía de los Municipios en las funciones propia y tradicionalmente de su competencia, que son las de índole económica y administrativa. 12.º Estructuración sindical de la economía. Política económica objetiva. 13.º Potenciación del trabajo. 14.º Expropiación de los terratenientes. Las tierras expropiadas se nacionalizarán y serán entregadas a los Municipios y entidades sindicales de campesinos. 15.º Justicia social y disciplina social. 16.º Lucha contra el farisaico pacifismo de Ginebra. Afirmación de España como potencia internacional. 17.º Exclusiva actuación revolucionaria hasta lograr en España el triunfo del nuevo Estado. Métodos de acción directa sobre el viejo Estado y los viejos grupos políticos sociales del viejo régimen.
3.7 Conquista dell'Estado αρ.13 (6 Ιουνίου 1931)4.JONS
Η προσωρινή Ισπανική Κυβέρνηση ορκίστηκε στις 15 Απριλίου 1931 μέσα σε ένα κλίμα που μπορούσε να χαρακτηριστεί συναινετικό .Η πολιτειακή αλλαγή έγινε αποδεκτή από τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών με τρόπο ήρεμο και δεν σημειώθηκαν ταραχές.
Ακόμα και αυτή η Συντακτική Ομάδα του " La Conquista dell'Estado " δεν θέλησε να αφήσει ασχολίαστο το μεγάλο αυτό πολιτικό γεγονός και στο τεύχος της 18ης Απριλίου υπεραμύνθηκε του δικαιώματος του Ισπανικού λαού να αποκτήσει το πολίτευμα, που πραγματικά επιθυμούσε. Προχώρησε ακόμα παραπέρα. Χαιρέτησε δίχως επιφυλάξεις και αναστολές την πολιτειακή μεταβολή και ζητωκραύγασε δυνατά: ¡Viva la República! [1]
"La voluntad del pueblo español se ha decidido de un modo magnífico y vigoroso por la República, y nosotros, férvidos exaltados de la energía nacional, hispánica, celebramos su disciplinado triunfo. ¡Viva la República! Nunca hemos creído subversivo este grito, que hoy es y representa el clamor entusiasta de los españoles." 
Αυτή λοιπόν η προσωρινή Κυβέρνηση της Δεύτερης Δημοκρατίας, ξεκίνησε τη θητεία της με πολύ καλές προϋποθέσεις. Πρωθυπουργός τοποθετήθηκε ο Niceto Alcala Zamora [2] ένας μετριοπαθής πολιτικός ,Καθολικός και φιλελεύθερος . Η Κυβέρνησή του μπορεί να μην διέθετε -εντυπωσιακό- έστω και ένα στρατηγό, διαθέτει όμως κάποια ριζοσπαστικά στοιχεία με ακραίες αντιλήψεις όπως οι Manuel Azaña, Francisco LargoCaballero και Indalecio Prieto.
Αν και προσωρινή, η Κυβέρνηση βιάστηκε να ολοκληρώσει αυτό που θεωρούσε βασικό της έργο και ξεκίνησε από τα δύσκολα. Μια σειρά όμως, λανθασμένων ενεργειών σε συνδυασμό με ένα εκτός τόπου και χρόνο δογματισμό, προκάλεσαν καινούριες δυναμικές αντιδράσεις. Όταν μάλιστα η Κυβέρνηση επιχείρησε να ελέγξει με τρόπο σπασμωδικό τις αντιδράσεις εκείνες, έχασε ουσιαστικά κάθε πρωτοβουλία και αναγκάστηκε να τρέχει πίσω από τα γεγονότα. Και αυτό στάθηκε ένα λάθος, ακόμα μεγαλύτερο . Τα γεγονότα της 11ης Μαΐου σηματοδότησαν την αρχή της αντίστροφης μέτρησης. Η σύγκρουση με την Εκκλησία αποδείχθηκε ολέθρια. Αιφνιδιασμένη από το δυναμισμό των κινητοποιήσεων και με δεδομένες πλέον τις ανυπέρβλητες δυσκολίες στη διαχείριση της εξουσίας η Κυβέρνηση πήρε στις 3 Ιουνίου την απόφαση να προκηρύξει Γενικές εκλογές με σκοπό τη σύγκλιση Συντακτικής Συνέλευσης. Όλο αυτό το διάστημα o Ledesma και οι σύντροφοι του συνέχισαν την ιδεολογική τους μάχη μέσα από το " La Conquista dell'Estado " .
Μεγάλος νικητής των εκλογών, που διεξήχθησαν με σχετική ηρεμία και τάξη στις 28 Ιουνίου, ήταν το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE) η πολιτική ναυαρχίδα των δυνάμεων της Αριστεράς. Πρωθυπουργός ανέλαβε και πάλι ο NicetoAlcala Zamora .
Το 18ο τεύχος του " La Conquista dell'Estado " κυκλοφόρησε κανονικά στην ώρα του στις 11 Ιουλίου. Το 19ο τεύχος όμως που έπρεπε να κυκλοφορήσει στις 18 κυκλοφόρησε τελικά με καθυστέρηση δύο εβδομάδων στις 25 Ιουλίου . Μετά από αυτό ακολούθησε σιωπή.Ολόκληρο τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο δεν κυκλοφόρησε ούτε ένα τεύχος . Το περιοδικό έκανε και πάλι την εμφάνισή του στις 3 Οκτωβρίου .Σχεδόν ταυτόχρονα πύκνωσαν οι φήμες ότι η ομάδα των νέων που ήταν συσπειρωμένη γύρω από το περιοδικό, βρισκόταν ήδη σε διαπραγματεύσεις με τους Καθολικούς ιντεγκραλιστές του Valladolid,[3] για να συγχωνευτούν σε ένα ευρύτερο πολιτικό σχήμα . Ηγέτης της Ομάδας αυτής ήταν ο Onesimo Redondo. [4]
Με σχεδόν πλήρη ταύτιση απόψεων για τις λύσεις που έπρεπε δοθούν στα καυτά εθνικά και κοινωνικά προβλήματα η διαδικασία της συγχώνευσης ολοκληρώθηκε πολύ σύντομα.
Στις 16 Οκτωβρίου 1931, ο Niceto Alcala Zamora υποχρεώθηκε σε παραίτηση και τη θέση κατέλαβε ο Azaña . Η Κυβέρνηση συνέχισε με μεγαλύτερη ένταση τις επιθέσεις της εναντίον της Καθολικής Εκκλησίας την οποία κατηγόρησε σα το κύριο υπεύθυνο των συσσωρευμένων προβλημάτων της χώρας. Μοιραία η δράση έφερε την αντίδραση.
Στις 21 Οκτωβρίου η Κυβέρνηση κατέφυγε στη ψήφιση νόμου που απαγόρευσε τις ατομικές ελευθερίες και στη πράξη φίμωσε την αντιπολίτευση.Τρεις ημέρες αργότερα, στις 24 Οκτωβρίου, συνεπές στο ραντεβού με τους αναγνώστες του κυκλοφόρησε το 23ο τεύχος του " La Conquista dell'Estado " που έμελε να είναι και το τελευταίο. Μέσα από αυτό αναγγέλθηκε επίσημα πλέον η δημιουργία ενός διευρυμένου πολιτικού φορέα που θα αγωνιζόταν για τα ιδανικά και την ευημερία μιας ένδοξης χώρας όπως η Ισπανία.
Επίσημα η πολιτική συγχώνευση των δύο ομάδων πραγματοποιήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1931. Την ιδεολογική πλατφόρμα απετέλεσαν τα 16 σημεία του Valladolid .Στην ηγεσία του σχηματισμού αυτού που ονομάστηκε JONS κλήθηκε να ασκήσει μια τριμελής επιτροπή αποτελούμενη από τους Onesimο Redondo, Ramiro Ledesma και Francisco Jimenez [5] .
Επίσημα η πολιτική συγχώνευση των δύο ομάδων πραγματοποιήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1931. Την ιδεολογική πλατφόρμα απετέλεσαν τα 16 σημεία του Valladolid .Στην ηγεσία του σχηματισμού αυτού που ονομάστηκε JONS κλήθηκε να ασκήσει μια τριμελής επιτροπή αποτελούμενη από τους Onesimο Redondo, Ramiro Ledesma και Francisco Jimenez [5] .
Ο καινούριος πολιτικός σχηματισμός με τα αρχικά J. O. N. S [6]χαρακτηριζόταν και ασφαλώς εμπνεόταν από την εθνικοεπαναστατική ιδεολογία που είχε προκύψει σχετικά πρόσφατα από τη μήτρα της λεγόμενης συντηρητικής επανάστασης. Σε πολιτικό επίπεδο το JONS εξέφρασε κατηγορηματικά την αντίθεσή του τόσο απέναντι στην έννοια της ταξικής πάλης , όσο και απέναντι στον αστικό κοινοβουλευτισμό. Σε αντίθεση με αυτά, το JONS πίστευε ότι το καινούριο κοινωνικό κράτος της εργασίας και της προόδου, έπρεπε να οικοδομηθεί πάνω σε ιδέες και αρχές που παρέπεμπαν άμεσα στον Ιταλικό Φασισμό ,(Συντεχνίες, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής κλπ). 
Όπως είπε ο ίδιος ο Ramiro Ledesma Ramos :
«Όλοι εμείς θεωρούμε απόλυτα φυσιολογική αυτή τη πλημμυρίδα των απεργιών ακριβώς γιατί θα συμβάλουν στην αποσταθεροποίηση ψεύτικων ισορροπιών. Από την άλλη πλευρά βρισκόμαστε μπροστά σε επαναστατικές κινητοποιήσεις, τις οποίες ο λαός μας έχει ανάγκη, περισσότερο από ποτέ .Η κοινωνική μάχη στη βάση των απεργιών και των συγκρούσεων με τη κοινοβουλευτική αντίδραση μπορεί να μας προσφέρει την ευκαιρία για συγκρούσεις αποφασιστικές. Μπροστά σε τρομοκρατημένους αστούς από το θάρρος του λαού , επικροτούμε τη συνδικαλιστική δράση που ανανεώνει τις πολεμικές και ηρωικές αρετές της φυλής. ................................................
Το πολιτικό σύμβολο, έμπνευση του Ramiro Ledesma Ramos ήταν τα πέντε βέλη και ο ζυγός.[7] Τα αυτοκρατορικά σύμβολα έδεναν αρμονικά με τα χρώματα της Αναρχίας το κόκκινο και μαύρο , το χθες έδενε αρμονικά με το σήμερα.
Τα συνθήματα περιεκτικά και αποτελεσματικά.
"España Una, Grande y Libre!",
"Arriba los valores hispánicos!",
"Arriba España!."
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
4.1 Τεύχος 6 .Τίτλος του άρθρου : Η ανακήρυξη της Δημοκρατίας.
4.2 Niceto Alcalá Zamora (1877-1949) Ισπανός πολιτικός. Πρώτος Πρόεδρος της Ισπανικής Δημοκρατίας.
4.3 Ήταν μια δυναμική ομάδα νέων κυρίως ατόμων οργανωμένη στη Juntas Castellanas de Actuación Hispánica (JCAH) .
4.4 Onesimo Redondo (1905-1936) Σε αντίθεση με το Ledesma, ο Onesimo Redondo ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Κοινωνικού Καθολικισμού και μέλος της ACNP. Σαν καθολικός και δραστήριος Μοναρχικός βρισκόταν ιδεολογικά πολύ πιο κοντά στο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα αρχηγού του UMN παρά στο Ledesma που κηρύσσει την επανάσταση μέσα από το "La Conquista dell'Estado "
4.5 Αργότερα θα αντικατασταθεί από τον Antonio Bermudez Canete
4.6 Juntas Castellanas de Actuación Hispánica (JCAH)
4.7 El emblema de las JONS:
El yugo es la yunta; la junta, las Juntas de nosotros, nuestra propia coyuntura histórica. Las flechas hienden las mañanas de España. Hienden. Ofenden. Son la ofensiva de una raza, de una juventud que pretende imponerse ahora.
El yugo camina delante del arado. Es la agricultura nacional. El campo nacional. La vida nacional.
Cada manojo de saetas es una gavilla de corazones, una hermandad, un gremio, un Sindicato.
Las flechas son de hierro, de acero, de la carne española eterna. Aguzadas, forjadas con el fuego antiguo por sindicalistas nacionales.
El yugo y las flechas son también la cruz; forman una cruz. Para sus cruzados, toda gran empresa ha sido una cruz en la encrucijada de los tiempos. Si el yugo pesa, apesadumbra a alguien. Las flechas aligeran, alegrarán nuestra buena ventura española.
Aunque cerca del yugo está siempre el estímulo.
Los campesinos que hablaban latín estimulaban a sus bueyes –junto a la cerviz– con una punta de saeta en la extremidad de un palo.
Nuestro escudo huele a garrote, y a fragua, y a pan, y a vino, y a sal, y a eternidad.
El equilibrio duradero entre un pasado horizontal –el yugo– y la ascensión vertical, celestial, de un futuro: las flechas. Habrá que reconquistar nuestra patria a flechazos, a golpes de cariño. Amorosamente. Duramente. Como se conquista a la mujer que parirá a nuestros herederos.
5.
J. A.
6. Ανάμεσα στο νόμο και το δίκαιο.
Η κατάκτηση της εξουσίας στη Γερμανία από τους Εθνικοσοσιαλιστές δημιούργησε όπως ήταν αναμενόμενο έντονο προβληματισμό και μεγάλες κινητοποιήσεις στις πρωτεύουσες, κυρίως της Δυτικής Ευρώπης. Οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς αντέδρασαν με συνθήματα και διαδηλώσεις Αντέδρασαν έντονα και κάποιες φορές σπασμωδικά, περισσότερο από ένστικτο, παρά από κομματική καθοδήγηση, μια που εκείνο που τότε απασχολούσε το Στάλιν, το Πατριάρχη του Παγκόσμιου Κομμουνισμού, δεν ήταν πως θα αναχαίτιζε τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό αλλά το πως θα έπειθε το Χίτλερ να μη διακόψει την "υπόγεια" κυρίως, γερμανοσοβιετική συνεργασία.
Στο χώρο της τεμαχισμένης Ισπανικής Δεξιάς πέρα από αυτούς που γιόρτασαν την Εθνικοσοσιαλιστική Νίκη, σαν να επρόκειτο για νίκη δική τους, και τo jons δεν απετέλεσε εξαίρεση , υπήρξαν και οι άλλοι, τα μεγαλοστελέχη των λεγόμενων παραδοσιακών αστικών κομμάτων, που έβλεπαν με ανησυχία, όχι τόσο την αναπόφευκτη επέλαση των Αριστερών , όσο τη φυγή των ψηφοφόρων τους, προς τα "δεξιά". [1]
Στα πλαίσια αυτής της προοπτικής, κάθε άλλο παρά εξωπραγματικής, κι αυτοί ακόμα οι Μοναρχικοί που είχαν συσπειρωθεί στην "Ισπανική Ανανέωση" ,ανέπτυξαν μια ασυνήθιστη κινητικότητα. . Από αυτό το γενικό ξεσηκωμό δεν έλλειψαν ούτε οι μεγαλόσχημοι κατέχοντες , που μπροστά στο κίνδυνο να τα χάσουν όλα ,άρχισαν να ανοίγουν, έστω και δειλά τα πορτοφόλια τους.
Μέσα σ΄αυτή τη πρωτοφανέρωτη ιδεολογική σύγχυση κάποιοι νοσταλγοί και φίλοι του πεθαμένου δικτάτορα αποφάσισαν με τη σειρά τους να προχωρήσουν στην ίδρυση ενός ακόμη πολιτικού κόμματος .
Σε ρόλο Προδρόμου επιφορτισμένου να αναγγείλει τον ερχομό και να προπαρασκευάσει το δρόμο του Μεσσία επιστρατεύτηκε ο πολιτικός και έμπειρος δημοσιογράφοςManuel Delgado Barreto . Ο σχεδιασμός του Barreto ήταν φιλόδοξος. Πίστευε ότι πριν από την ίδρυση του Κόμματος, η ηγεσία του οποίου προοριζόταν για το γιό του Πρίμο ντε Ριβέρα , Χοσέ Αντόνιο, έπρεπε να γίνουν κάποιες προπαρασκευαστικές ενέργειες . Μια από αυτές προέβλεπε τη δημιουργία ενός πολιτικό-ιδεολογικού εντύπου σε θέση να συσπειρώσει γύρω του αν όχι όλα, τουλάχιστον τα μαχητικότερα και αξιολογότερα στοιχεία του αντιμαρξιστικού μετώπου. Ένα έντυπο επαναστατικό που θα απευθυνόταν πρωταρχικά στους νέους και το οποίο θα στηριζόταν σε δύο βασικούς άξονες . Την Εθνική Ολοκλήρωση και τη Κοινωνική δικαιοσύνη. Ο τίτλος του περιοδικού έπρεπε να παραπέμπει στη δυναμική μιας επανάστασης σε θέση να σαρώσει τα κακώς κείμενα και να δώσει την ελπίδα για ένα κόσμο καλύτερο.
Από τους πρώτους που ο Barreto κάλεσε να στηρίξουν την προσπάθεια ήταν ο Λεντέσμα Ραμός ο οποίος και δέχθηκε πρόθυμα. Τοποθετήθηκε στη συντακτική επιτροπή και από τη θέση εκείνη είχε αποφασιστικό λόγο για τη ποιότητα των κειμένων και για την ιδεολογική ορθοδοξία των συντακτών τους.[2] . Η θεματολογία που τελικά επιλέχτηκε και εγκρίθηκε σαν ύλη του πρώτου τεύχους δικαιολόγησε απόλυτα το τίτλο του περιοδικού που δεν μπορούσε να είναι άλλο από το : El Fascio
Από το Hacia un nuevo Estado [3] που υπέγραψε πρώτο πρώτο ο José Antonio Primo de Rivera μέχρι το El sentido social del fascismo [4]·του Ernesto Giménez Caballero από τη πρώτη μέχρι τη τελευταία σελίδα προβλήθηκε και εξυμνήθηκε ένα ξεκάθαρο φασιστικό μοντελο διακυβέρνησης, το οποίο, κατά την άποψη των αρθρογράφων ήταν το μόνο κατάλληλο για να βγάλει τη χώρα από τη κρίση. Στο ίδιο τεύχος ο Ramos Ledesma είχε τη δυνατότητα να παρουσιάσει με μια δισέλιδη συνέντευξή του τις ιδεολογικές θέσεις του JONS και o Juan Aparicio (κάνοντας χρήση μόνο των αρχικών του ονόματός του) προχώρησε μέσα από ένα σύντομο αλλά περιεκτικό κείμενο στην αποκωδικοποίηση του συμβόλο του ζυγού και των 5 βελών έμβλημα της ομάδας του JONS
Στα 1933 ήταν αδιανόητο να σκεφθεί κανείς
ότι πίσω από το ερωτηματικό μπορούσε να
κρύβεται ο Στρατηγός Francisco Franco.
Ο προϋπολογισμός μιλούσε για εκτύπωση 130.000 τευχών και η προβλεπόμενη ημερομηνία έκδοσης του περιοδικού ήταν η 16 Μαρτίου 1933.
Υπήρχε κάτι το συμβολικό στην ημερομηνία εκείνη. Συμπληρώνονταν ακριβώς τρία χρόνια από το θάνατο του δικτάτορα.
Ένα παρόμοιο εκδοτικό γεγονός δεν μπορούσε να μείνει κρυφό. Οι αριστερές πολιτικές οργανώσεις θεώρησαν χρέος τιμής να μην επιτρέψουν τη κυκλοφορία του φασιστικού εντύπου και έθεσαν ένα σοβαρό δίλημμα στη Κυβέρνηση. Αν δεν αναλάμβανε πρωτοβουλία να κατασχέσει το περιοδικό , τότε τη λύση θα την έδιναν οι πολίτες. [5]
Τελικά η Κυβέρνηση υπέκυψε στον εκβιασμό και η αστυνομία ανέλαβε τα υπόλοιπα.Τα έντυπα κατασχέθηκαν όλα.
Ο Ramiro Ledesma Ramos δεν θέλησε ύστερα από όλα αυτά, να μείνει άλλο στη Πρωτεύουσα. Είχε πληροφορηθεί στο μεταξύ ότι η αστυνομία καταζητούσε το σύντροφό του Onesimo Redondo ο οποίος, για να μη συλληφθεί, είχε καταφύγει στη Πορτογαλία και κρυβόταν εκεί. Πέρασε τα σύνορα και τον βρήκε. Τον ενημέρωσε για τα όσα είχαν γίνει στη Μαδρίτη και συζήτησαν για την ανάγκη να δημιουργηθεί ένα καινούριο ιδεολογικό όργανο υπό μορφή εντύπου. Ότι δεν μπόρεσε να το πραγματοποιήσει ο Manuel Delgado Barreto θα το έκαναν αυτοί . Σχετικά με την ονομασία θα διάλεγαν κάτι που θα μπορούσε να παραπέμψει συνειρμικά με σχετική ευκολία στην ίδια τους την οργάνωση. Το πρώτο τεύχος θα μπορούσε να κυκλοφορήσει μέχρι το Μάιο, σε δύο μήνες το αργότερο. Το περιοδικό βγήκε πραγματικά το Μάιο αλλά η αστυνομία προχώρησε σε σύλληψη του Ramiro Ledesma Ramos με μια βαρύγδουπη κατηγορία, εκείνη της συνωμοσίας εναντίον της δημοκρατίας. Φυσικά προφυλακίστηκε.
Επειδή στο δικαστήριο η κατηγορία δεν μπόρεσε να σταθεί τον άφησαν ελεύθερο. Ένας σύντροφος , ο José María de Areilza τον κάλεσε στον Άγιο Σεβαστιανό για λίγες ημέρες ξεκούρασης. Εκεί, συμπτωματικά η όχι συναντήθηκε με το Χοσέ Αντόνιο Primo de Rivera, και τους Ruiz de Alda και Garcia Valdecasas.
Μερικές εβδομάδες αργότερα , ήταν Αύγουστος πια, ο Χοσέ Αντόνιο με δική του πρωτοβουλία ζήτησε να συναντήσει και πάλι το Ramiro Ledesma Ramos. Δίχως περιστροφές του πρότεινε να ενώσουν τις ομάδες τους και να προχωρήσουν μαζί.Τον διαβεβαίωσε ότι ο ίδιος δεν είχε εξαρτήσεις πολιτικές ή άλλες με την τάξη του και τα συμφέροντά της, και μάλιστα δεσμευόταν να δοθεί στο Κόμμα ένα όνομα που δεν θα άφηνε περιθώρια για δεύτερες σκέψεις, όπως το Fascismo Espanol σαν παράδειγμα. . Ο Ledesma Ramos αρνήθηκε τη πρόταση. Δεν είναι γνωστό αν η άρνησή του τότε είχε να κάνει με θέματα ιδεολογίας και τακτικής ή αν με το μάτι του επαναστάτη , με τη διορατικότητα του επαναστάτη είχε αντιληφθεί ότι πέρα από τις όποιες καλές προσθέσεις του συνομιλητή του υπήρχε η αμείλικτη πραγματικότητα δύο πολιτικών ομάδων που δυσκολευόταν να κατανοήσει η μία την άλλη γιατί η κάθε μία μιλούσε και σκευτόταν σε γλώσσα διαφορετική………
Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου όλος αυτός ο κόσμος που ο Χοσέ Αντόνιο είχε καταφέρει να συσπειρώσει τους προηγούμενους μήνες , συνέρρευσε στο καινούριο πολιτικό σχηματισμό που έφερε ένα ελληνικό όνομα: Φάλαγγα [6] .Η επίσημη ανακήρυξη έγινε μπροστά σε 2000 άτομα στο θέατρο Κομέντια της Μαδρίτης στις 29 Οκτωβρίου. Ο Ledesma δεν μπορούσε να λείψει από εκείνη τη μεγάλη ώρα. Ούτε φυσικά και πολλά από τα στελέχη του JONS.
Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου όλος αυτός ο κόσμος που ο Χοσέ Αντόνιο είχε καταφέρει να συσπειρώσει τους προηγούμενους μήνες , συνέρρευσε στο καινούριο πολιτικό σχηματισμό που έφερε ένα ελληνικό όνομα: Φάλαγγα [6] .Η επίσημη ανακήρυξη έγινε μπροστά σε 2000 άτομα στο θέατρο Κομέντια της Μαδρίτης στις 29 Οκτωβρίου. Ο Ledesma δεν μπορούσε να λείψει από εκείνη τη μεγάλη ώρα. Ούτε φυσικά και πολλά από τα στελέχη του JONS.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
6.1 Vast sums of money were spent convincing these poor but proud farmers that the republic would proletarianize them. When Acción Popular absorbed similar rightist organizations in early 1933 and became the CEDA, it could count its support in the millions. That support was consistently presented with the most virulently anti-republican propaganda as part of a process whereby it was being groomed to fight the left for what Gil Robles called 'possession of the street'. Mass rallies were staged at which the audiences were pushed to rabid hostility to the parliamentary regime. In 1937, and also in his memoirs, Gil Robles claimed that the reserves of anti-republican belligerence thus created made possible Franco's civil war victory. Despite the intensity of its anti-republicanism, the CEDA remained within the bounds of legality. However, an open admiration for both Italian fascism and German nazism indicated the fragility of legalism. Hitler and Mussolini were admired for fulfilling the tasks that the CEDA had set itself, the destruction of socialism and communism, the abolition of liberal parliamentarism and the establishment of the corporative state.(S.J Woolf :Fascism in Europe)
Ανάμεσα στους αρθρογράφους ήσαν ονόματα πολύ γνωστά όπως ο José Antonio Primo de Rivera , ο Juan Aparicio, ο Rafael Sánchez Mazas και ο Ernesto Giménez Caballero .
6.2 Προς ένα νέο Κράτος
6.3
6.4 Η κοινωνική σημασία του Φασισμού
6.5 Στα 1935 ο Ramiro Ledesma Ramos,στο βιβλίο του ¿Fascismo en España? δίνει τη δική του μαρτυρία για τα γεγονότα που τότε έλαβαν χώρα.
La aparición de EL FASCIO Aquí reseñaremos ahora un episodio que tuvo bastante resonancia, y al que le corresponde, naturalmente, en este libro, una alusión en cierto modo amplia. Nos referimos a la aparición de El Fascio, semanario del que no salió más que un número, recogido casi íntegramente por la policía. El episodio es sintomático; pero en realidad fue una formidable ventaja que el Gobierno suspendiese aquella publicación, que en medio de algunos aciertos suponía para el movimiento nacional una posición falsísima y errónea. (Por ejemplo, su misma denominación, El Fascio, titulo que no tenía por que decir nada al alma española, era la primera contradicción grave.) La idea de la fundación de El Fascio corresponde íntegra a Delgado Barreto, entonces, y creo que todavía ahora, director de La Nación. Se le ocurrió, naturalmente, a la vista del triunfo de Hitler, cuando la enorme masa española, que comenzaba a estar de uñas con el Gobierno Azaña, asistía con admiración a las gestas del fascismo alemán. Delgado Barreto, con su formidable olfato de periodista garduño, vio con claridad que en un momento así, en una atmósfera como aquélla, si un semanario lograba concentrar la atención y el interés de las gentes por el fascismo, tenía asegurada una tirada de 100.000 ejemplares. Barreto no se engañaba en esta apreciación. Era un hombre que no tenía, posiblemente, del fascismo más que ideas muy elementales, y hasta incluso falsas; pero sabía a la perfección el arte de hacer un periódico fascista para el tendero de la esquina, para el hombre de la calle. Lo que es, desde luego, un valor. Indudablemente, tras de Barreto estaba ya José Antonio Primo de Rivera. No se olviden las relaciones de Delgado Barreto con el general. Y ahora, ante la empresa fascista, operaba de acuerdo con los propósitos políticos del hijo, de José Antonio, que en estas fechas comenzó a soñar con un partido fascista del que él fuese el jefe. No obstante, Delgado Barreto daba ya entonces la sensación de que no le dominaba una fe absoluta en cuanto a la capacidad de José Antonio, y con mucha prudencia eludía jugarlo todo a la carta exclusiva de éste. Se formó un consejo de redacción, para el que fueron requeridos los jonsistas. Estos se prestaron de malísima gana, porque les horrorizaba verdaderamente el título del periódico y porque no veían garantías de que aquello no se convirtiese en una madriguera reaccionaria. Pero el afán de destacar su labor y de popularizar en lo posible al movimiento jonsista pudo más que todo, y convinieron entrar en aquel Consejo, si bien bajo el compromiso de que ellos, los de las J.O.N.S., redactarían dos planas, que de un modo exclusivo estarían con integridad dedicadas al jonsismo. El Consejo de redacción, además del director, que era Barreto, lo formaban: Giménez Caballero, Primo de Rivera, Ramiro Ledesma, Sánchez Mazas y Juan Aparicio. Con anterioridad a su salida, El Fascio fue profusamente anunciado. Ello hacía que pudieran percibirse las reacciones de la gente, y también que aumentasen de día en día los pedidos de los corresponsales, que a última hora rebasaban los 130.000 ejemplares. El Gobierno asistía con bastante inquietud a esta realidad. Pero más aún que el Gobierno, los socialistas, a quienes una salida así, descarada y desnuda, de un periódico fascista, al mes y medio escaso de ser batida por Hitler la socialdemocracia alemana, les parecía intolerable. Al mismo ritmo que aumentaba la expectación de la gente crecía la inquietud del Gobierno, que se disponía a movilizar su aparato policiaco. En esto, de modo apresurado y espectacular, se reunieron las directivas del partido socialista y de la U.G.T. El acuerdo consistió en anunciar que ambas organizaciones se disponían por sí, y con todas sus fuerzas, a impedir la publicación y venta de El Fascio, si las autoridades no se adelantaban a suspenderlo gubernativamente. El periódico estaba listo y se disponía a arrostrar cualquier vendaval. Desde luego, y después de la actitud coactiva de los socialistas, era segura la intervención del Gobierno, y muy probable el encarcelamiento de los redactores más destacados. El día antes de la salida no faltaba más que el artículo de Sánchez Mazas, hombre al parecer no muy provisto de heroísmo, que, ante la inclemencia del temporal, con diversas excusas, no escribió el artículo y se fue a pasar el día fatídico a El Escorial. Giménez Caballero hizo todo un plan programático de bastante interés, si bien quizá demasiado severo, intelectual y seco. Primo de Rivera escribió un artículo teórico contra el Estado liberal, que firmó con la inicial E. Ledesma y Aparicio llenaron las dos planas jonsistas. Y Barreto, periodista fecundo, escribió innumerables cuartillas haciendo llamamientos, perfilando la futura organización, etc. El Fascio apareció el día 16 de marzo y sólo pudo venderse en un corto número de poblaciones. Fue rigurosamente recogido por la policía. En Madrid se incautó de una camioneta con más de 40.000 ejemplares. Repitamos que fue una gran ventaja que la aventura de El Fascio terminase apenas nacida. Se iba desde él a una segunda edición del antiguo upetismo, que, naturalmente, para quienes representaban un sentido nuevo, nacional-sindicalista y revolucionario, hubiera significado el mayor de los contratiempos. Hubiera representado, asimismo, la renuncia a hacer del movimiento una cosa propia, una cosa de la juventud nacional, con su doctrina, su táctica y sus propósitos, en absoluto desligados de la carroña pasadista y superviviente. Los jonsistas, a la vista de aquella gente, y después de alegrarse de la suspensión, volvieron a sus tiendas, pues comenzaba para ellos su mejor etapa, la que los convirtió en señaladores y orientadores innegables del nuevo movimiento. Por primera vez conocieron entonces a Primo de Rivera, del que justo es decir no se mostraba tampoco muy conforme con aquella virgolancia de El Fascio, pues aunque nada provisto de cualidades de caudillo, es hombre inteligente y de buen sentido. En aquella ocasión, como luego en muchas otras, se dejaba, sin embargo, llevar.
6.6 Ο Hugh Thomas εκφράζει την άποψη ότι "the name being ominously taken from the Macedonian unit of battle responsible for the destruction of democracy in Greece in the fourth century B.C ."(The Spanish civil war)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου