Στα 1907 έπεσε σαν μπόμπα ξαφνικό ένα περίεργο βιβλίο : «Ί δ α ς. Ηρώων και Μαρτύρων αίμα». Βαγγέλιο μακεδόνικο το χαραχτηρίσανε τότε το βιβλίο, μα κι ο χαρακτηρισμός αυτός, όσο βαρύς κι αν είναι, τίποτα δεν λέει. Το πρώτο βιβλίο του Ίδα, που τούτες τις μέρες ξαναβγήκε και σε δεύτερη έκδοση, μπορεί νάναι και Βαγγέλιο, μα είναι και έργο λογοτεχνικό πρώτης σειράς. Μερικά του κεφάλαια: «Αγνή», «Ο θάνατος του παλληκαριού», «Ανάγκη» κτλ. ξαφνίζουνε με την πρωτοτυπία τους και θέλγουνε με τo απέριττο γράψιμο τους. Δε ζητάει να συγκινήσει ο 'Ιδας. Συγκινιέται και τη συγκίνηση του την μεταδίδει και στον αναγνώστη του ' απογοητεύεται και σου σταλάζει στην ψυχή την απογοήτεψη' ελπίζει και σου αναφτερώνει την ψυχή. Να, το μυστικό του το μέγα' Καταφέρνει ό,τι κ' ένας αληθινός ποιητής, Το «Ηρώων και Μαρτύρων Αίμα » τόζησε πριν το γράψει. Το Νοέβρη του 1902 πρωτοπήγε στο Μοναστήρι, όπου έμεινε πάνου από ένα χρόνο, κι από κει πήγε στις Σέρρες και στην Καβάλλα. Το καλοκαίρι και το χυνοπωρο του 1904 τα πέρασε στον Πύργο της Βουλγαρίας και στη Φιλιππούπολη. Και στα 1907 έβγαλε το βιβλίο του. Έτσι, τη Μακεδονία, πούναι και ιδιαίτερη πατρίδα του, τη γνώρισε καλά και την πόνεσε, γνώρισε και τους Βουλγάρους από κοντά και τους μελέτησε, είταν κι αδερφός του Παύλου Μελά, του παλληκαριού «που σκοτώθηκε ένα βράδυ το φθινόπωρο τοϋ 1904» — αρκετά όλ' αυτά για να γράψει το πρώτο του βιβλίο με τόσο αίστημα και με τόση αγανάχτηση και με τόση ελπίδα.
Το αίμα του παλληκαριού δε χύθηκε στα χαμένα, ούτε το βιβλίο του Ίδα έμεινε ανικανοποίητο. Ύστερ' από πέντε χρόνια, στα 1912, η Μακεδονία λευτερωνότανε, κι ο Ίδας, δεκανέας της εθνοφρουράς, αποσπασμένος στο Γενικό Στρατηγείο, όπου ο Διάδοχος, τον έκαμε πολιτικόν του σύμβουλο, σύνταξε το πρωτόκολλο της παράδοσης και σήκωσε, με τα χέρια του, γιά πρώτη φορά, την Ελληνική σημαία στη Μητρόπολη της λευτερωμένης πια Θεσσαλονίκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου