ΠΟΛΥΒΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ:Η ΣΙΔΗΡΑ ΚΑΙ ΧΡΥΣΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

25. Η ΦΗΜΗ
Εκίνησε το ατμώδες χέρι του, και απεκαλύφθη εμπρός μου ένα δένδρον εντελώς ξηρόν.
Γύρω εις την βάσιν του ευρίσκετο ένας σωρός από νομίσματα, που τα εσκέπαζεν επίμονα η σκιά του δένδρου.
Εις την κορυφήν ευρίσκετο μία γυναίκα πολύ παράξενη, μία τερατώδης χίμαιρα· είχεν ένα κεφάλι με χίλια στόματα, που εσάλπιζον με χιλίας σάλπιγγας. Ούτε όρασιν είχεν, ούτε ακοήν. Μόνον στόματα, και παντού στόματα, που επανελάμβανον διαρκώς :«Ο Ζακχαίος ανέβη επί! της συκομορέας».
Είπα εις τον Δαίμονα :— Δεν θα επίστευα πως ο θεός θα ετολμούσε να δημιουργήση και ένα τέτοιον τέρας. Δια ποίον Ζακχαίον ομιλεί;— Αυτή είνε η Φήμη, που σαλπίζει την δόξαν του ανθρώπου, και την εδημιούργησε κάποιος θεός εις στιγμάς παραφροσύνης ή μέθης. Βλέπεις το δένδρον αυτό; είνε μία απλουστάτη συκομορέα, επάνω εις την οποίαν ανέβη ο Ζακχαίος δια να ίδη τον Ιησούν, επειδή ήτο πολύ βραχύσωμος. Ο Ζακχαίος ήτο και άρχων και πλούσιος, είπε δε εις τον Ιησούν : «Κύριε, ιδού! δίδωμι το ήμισυ των υπαρχόντων μου εις τους πτωχούς, και ει τίνος εσυκοφάντησα, αποδίδωμι τετραπλούν».
»Ιδού ο χρυσός που έδωκε, λησμονημένος εις την ρίζαν του δένδρου· εκείνο όμως που δεν ελησμονήθη, και το διηγούνται όλοι από γενεάς εις γενεάν, είνε ότι ανέβη εις μίαν συκομορέαν! Ευτυχής θνητός! εάν ήτο ολίγα εκατοστά υψηλότερος, η Φήμη δεν θα κατεδέχετο να σαλπίση την ασήμαντον αυτήν λεπτομέρειαν από τήν κορυφήν της συκομορέας. Και ακόμη ποίος θα ετολμούσε να εγγυηθή ότι, εάν το δένδρον δεν ήτο συκομορέα και ήτο κυπαρίσσι, θα επετυγχάνετο το ίδιον αποτέλεσμα; Χάρις εις την συκομορέαν αυτήν, κατωρ-θώθησαν δύο αξιοσημείωτα πράγματα : Ο Ζακχαίος είδε τον Ιησούν, και είδε τον Ζακχαίον όλος ο κόσμος!
Δεν επίστευσα, μολονότι ο θόρυβος των σαλπίγγων ετάραττε την ακοήν μου και επανελάμβανε διαρκώς : «Ο Ζακχαίος ανέβη επί της συκομορέας»! Ο Δαίμων εκατάλαβε την δυσπιστίαν μου και υπέλαβε;—
Δεν υπάρχει γελοιωδεστέρα θεότης από την Φήμην. Υπήρχεν εις την Έφεσον ένας θαυμάσιος ναός της Αρτέμιδος, που εθεωρείτο ένα από τα θαύματα του κόσμου. Πόσοι άνθρωποι γνωρίζουν ποίος τον έκτισε; Ποίος όμως δεν γνωρίζει ότι τον έκαυσεν ο Ηρόστρατος; Μάθε ότι η ασφαλεστέρα αθανασία, που ημπορεί να δημιουργήση ένας θνητός, είνε το γελοίον και το αίσχος. Εξ άλλου δε την βοηθεί και κάποια γελοία συνθήκη που λέγεται «κοινωνική θέσις».
Και επρόσθεσε το Φάσμα γελών σαρδονικά :
— Τώρα θα ιδής και θα πιστεύσης. Λάλησε δυνατά! Ελάλησα δυνατά.
Με ανέβασε κατόπιν εις ένα ύψος και είπε :
— Τώρα λάλησε αδύνατα.
Τότε εκατάλαβα. Ελάλησα δυνατά από πολύ χαμηλά, και δεν με ήκουσε κανείς· ελάλησα αδύνατα από πολύ υψηλά, και με ήκουσαν όλοι!...

(Επιστροφή)

 

 

 

 

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΦΩΣΤΙΝΗ: Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΗ ΡΩΣΣΙΑ

                   

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
1	Μερικαί  διευκρινίσεις	5
2	Προλεγόμενα	7
3	Το μεγάλο ταξίδι	9
4	Το  πρωτοχρονιάτικο   δώρο	11
5	Mια  όμορφη   ανατολή	13
6	Έχετε  γεια,   Βρασνά	16
7	Τα ζωντανά ερείπια	18
8	Η Ελλάς δεν θα πεθάνη ποτέ	19
9	Δάκρυα καΐ στοχασμοί	21
10	Το πονετικό  τραγούδι	23
11	Έχετε γεια, γλυκεία   μας Πατρίδα	25
12	Τα ψόφια θεριά και οι δάφνες του Αβέρωφ	28
13	Αλησμόνητη  βραδυά	33
14	Δόνησις  καρδιών	36
15	Η δόνησις των καρδιών εξακολουθεί	39
16	Ο  Βόσπορος	44
17	Η Μαύρη θάλασσα	46
18	Η ταραγμένη χώρα	49
19	Τα ξενητεμένα παιδιά της Πατρίδος	50
20	Η παγωμένη πόλις	52
21	Μαύρη δυστυχία	55
22	Ο Μητροπολίτης Πλάτων	57
23	Πρίγκηπες πεινούν	59
24	Ένας Δεσπότης θρηνεί στα ερείπια	62
25	Οι κακοποιοί θα ενθυμούνται  τον  Ελλην. στρατόν	67
26	Έχω εμπιστοσύνην εις τον στρατόν μου	68
27	Ό Υπολοχαγός Κορώνης ανδραγαθεί	70
28	Το μόνο, που  φοβήθηκα	71
29	Ή κηδεία 32 ρώσσων αξιωματικών	75
30	Ο Επίσκοπος Βαρλαάμ ζωγραφίζει την κατάστασιν	77
31	Ο κόσμος συγκινείται	79
32	Ο δυστυχισμένος λαός	80
33	Ο έσχατος εκφυλισμός	82
34	Τα όργανα των μπολσεβίκων	85
35	Κάτω και η Εκκλησία	86
36	Tι ανεκούφίζε το στρατό μας	89
37	Η Οδησσός Ελληνική	90
38	Πολύτιμα κειμήλια	91
39	Πάντα τα έθνη κροτήσατε χείρας	95
40	Τρέλλα ενθουσιασμού	98
41	Ένα λιμάνι γηρασμένων ψυχών	103
42	Μια μεγάλη ψυχή κουρασμένη	105
43	Τιμή στους εθνικούς ευεργέτες	105
44	Ένα μελανό σημείο	108
45	Και άλλα μελανά σημεία	110
46	Σημεία λευκά	111
47	Όχι μόνον λόγια	113
48	Οι  Έλληνες φοιτηταί	114
49	Τί κρύβουν μέσα τους οι παρθενικές καρδιές	116
50	Το χάσμα	116
51	Ανάμεσα ατούς εργάτες	118
52	Τρέλλα ένθουσιασμού	120
53	Και άλλη συγκίνησις	123
54	Μια μεγαλειώδης χειρονομία του Συν)ρχου μας	124
55	Κανείς δεν μπόρεσε ν' ανθέξη	129
56	Οι πρόσφυγες του Πόντου	130
57	Η αριστοκρατία του Πνεύματος	132
58	Ο Γκιώνης	134
59	Αξίζει το βασίλειον αυτό να γείνη  μεγάλο	138
60	Τί εμπόδια ορθώθηκαν εμπρός στο στρατό μας	139
61	Ο ρόλος μερικών Ρώσσων στρατηγών	141
62	Πώς διοικούσαν οι Γάλλοι	146
63	Πώς απεφασίσθη η εκστρατεία της Χερσώνος	147
64	Απέναντι ενός διαβοήτου κακούργου	150
65	Τα στρατηγικά λάθη	151
66	Ένα δριμύ έγγραφον	152
67	Το ξεχείλισμα του πόνου	153
68	Ένα παραλήρημα αρρώστου	159
69	Το λιμάνι της παρηγοριάς	164
70	Έφθασε το έβδομο	167
71	Ημέρα αγωνίας	168
72	Ο πρώτος νεκρός	171
73	Στο Βασιλίνοβο	175
74	Ανάμεσα στους τραυματίας της Χερσώνος	186
75	Η θρυλική μάχη της Χερσώνος	191
76	Μία ημέρα προ της επαναστάσεως	195
77	Μία τηλεφωνική συνδιάλεξις	199
78	Ημέρα πρώτη της μάχης	202
79	Κυριακή 17—2—1919	203
80	Ημέρα δευτέρα 18—2—1919	209
81	Ημέρα τρίτη  19—2 — 1919	211
82	Ημέρα τετάρτη  20—2—1919	212
83	Ημέρα πέμπτη  21—2—1919	214
84	Ημέρα έκτη Παρασκευή 22—2—1919	215
85	Μία υπερτάτη αυτοθυσία	219
86	Ημέρα έβδομη   23—2—1919	220
87	Ημέρα τελευταία   της θρυλικής μάχης	223
88	Χριστέ μου, βοήθα μας	225
89	Να αποθάνωμεν σαν Έλληνες	228
90	Το χέρι του θεού	230
91	Οι   ήρωες	234
92	Πένθος και   δάκρυα	236
93	Ο ουρανός αρχίζει να γίνεται πιο μολυβένιος	242
94	Άφθαστοι ηρωισμοί και εκατόμβαι	242
95	Η κατάστασις χειροτερεύει	244
96	Τιμή εις τούς ήρωας	249
97	Παράπονα και δικαίωσις	252
98	Νέα   μεγάλη δοκιμασία των στρατιωτών μας	254
99	Σταυρός πιστών το στήριγμα	256
100	Νέες τιτανομαχίες των στρατιωτών μας	257
101	Και πόλεμος νεύρων	258
102	Ο θρυλικός Διοικητής του 34ου Συντάγματος ανακαλείται εις την Πατρίδα.  Γενική συγκίνησις εις το Σύνταγμα	260
103	Η κατάστασις απελπιστική	265
104	Δύο περιστατικά πού συγκλονίζουν	266
105	Το πλωτόν Νοσοκομείον ξεκινά	268
106	Τα τελευταία δραματικά γεγονότα της Οδησσού	269
107	Μία κάθοδος των Μυρίων	271
108	Επίλογος	271

                                                                           

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ