ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Έγινε συνήθεια τα τελευταία χρόνια να κατηγορούνται όλοι οι Έλληνες πολιτικοί ως φαύλοι και ανίκανοι. Τελευταία μάλιστα, επ' ευκαιρία της 25ης Μαρτίου, σε διαγγέλματα επισήμων ειπώθηκε ότι οι αγωνισταί του 1821 ώραματίζονταν πολύ περισσότερα απ' όσα κατωρθώθηκαν και πραγματοποιήθηκαν μέσα στα 150 χρόνια που πέρασαν και ακόμη ότι «περιοδικαί μεγάλης διαρκείας ανεπάρκειαι της πολιτικής ηγεσίας, εμπόδισαν να ολοκληρωθούν οι πόθοι των μαχητών του αγώνος της ελευθερίας».Σκοπός της σύντομης επισκοπήσεως που ακολουθεί είναι να αποδείξη ότι οι Έλληνες πολιτικοί των τελευταίων χρόνων, που κατηύθυναν τις τύχες του έθνους, ανταποκρίθηκαν στο καθήκον τους και εξεπλήρωσαν την εντολή των αγωνιστών της Επαναστάσεως.
Μια σύγκριση του χάρτη της Ελλάδος του 1832 με τον χάρτη του σημερινού Ελληνικού Βασιλείου αποδεικνύει ότι η Ελληνική πολιτική ηγεσία εξεπλήρωσε ικανοποιητικά το δράμα του 1821 και μέσα σε 4 γενεές επέτυχε να περιληφθή στα όρια του ελληνικού κράτους το μεγαλύτερο μέρος της νότιας άκρης της Βαλκανικής Χερσονήσου, όπου από αιώνες ζούσαν συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί, και να τριπλασιασθή η αρχική έκταση του κράτους. Από 45.516 έγινε 132.000 τετρ. χιλιόμετρα.
Το κατόρθωμα αυτό της πολιτικής ηγεσίας είναι ακόμη σπουδαιότερο, όταν λάβη κανείς υπ' όψει του τις δυσχέρειες πού αντιμετώπισε. Το ακανθώδες Ανατολικό ζήτημα ήταν πάντα ένα σοβαρώτατο εμπόδιο στην επέκταση των ελληνικών συνόρων, τα οποία δεν ήταν δυνατό να καθορισθούν μονομερώς. Δεν εμπόδιζε μόνο ή Οθωμανική Αυτοκρατορία την πραγματοποίηση των πόθων των Ελλήνων.
Την εμπόδιζαν κυρίως τα συμφέροντα των Δυνάμεων. Μερικές, όπως η Ρωσσία, είχαν βλέψεις στα εδάφη που διεκδικούσαμε εμείς, ενώ άλλες — όπως η Αγγλία — ήταν προσηλωμένες στο δόγμα της ακεραιότητος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από τον φόβο εξόδου της Ρωσίας στο Αιγαίο. H ελληνική πολιτική ηγεσία είχε ακόμη ν' αντιμετώπιση τις εδαφικές βλέψεις και διεκδικήσεις των νέων Βαλκανικών κρατών πού επωφθαλμιούσαν περιοχές της σημερινής Βορείου Ελλάδος.
Παρά ταύτα οι Έλληνες πολιτικοί, με ζήλο και αφοσίωση υπηρέτησαν την εθνική υπόθεση και χάρις στην δραστηριότητα και επιδεξιότητα τους κατώρθωσαν να παραμερίσουν τα εμπόδια και να δημιουργήσουν την σημερινή Ελλάδα, από την Θράκη μέχρι την Κρήτη και από την Κέρκυρα μέχρι την Ρόδο.
Βέβαια δεν συνέβαλαν στην επιτυχία αυτή όλοι οι πολιτικοί κατά τον ίδιο βαθμό. Αυτό άλλωστε ήταν και φυσικό αφού ούτε τον ίδιο ζήλο διέθεσαν όλοι, ούτε την ίδια αφοσίωση, ούτε και όλοι αντιμετώπισαν συνθήκες ευνοϊκές. Κατά γενικό κανόνα οι πολιτικοί που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας ήταν φλογεροί πατριώτες και εθεώρησαν ως πρωταρχικό έργο τους την ολοκλήρωση των πόθων του γένους. H μεθοδολογία ήταν βέβαια ανάλογη με την ιδιοσυγκρασία του καθενός και με τις ανάγκες της εποχής. Κοινή όμως επιδίωξις όλων ήταν να δημιουργήσουν στο λαό την ψυχολογία που θα του επέτρεπε, όταν παρουσιαζόταν η κατάλληλη στιγμή, να ακολουθήση τους πολιτικούς του ηγέτες στην πολεμική προσπάθεια και να υποστή αδιαμαρτύρητα τις μεγάλες θυσίες που θα χρειάζονταν.
Χάρις στις συνεχείς προσπάθειες των πολιτικών ανδρών της Ελλάδος, η πρώτη μετά την επανάσταση γενεά, έζησε την ενσωμάτωση της Επτανήσου (1864), η δεύτερη γενεά του Τρικούπη και του Κουμουνδούρου την προσάρτηση της Θεσσαλίας και της περιοχής της Άρτας (1881), η τρίτη, η γενεά του Βενιζέλου, είδε να πραγματοποιήται το γιγάντιο άλμα, που έφερε στην Ελλάδα την Ήπειρο, την Μακεδονία, την Κρήτη, την Θράκη και τα νησιά του Αιγαίου (1913 και 1922) και η τέταρτη γενεά, η γενεά η δική μας, έζησε τη χαρά της ενώσεως της Δωδεκανήσου (1947). Φυσικά, την προσπάθεια αυτή των πολιτικών υποστήριξαν με όλη τους την ψυχή και με πάθος οι ένοπλες δυνάμεις και αποφασιστικός παράγων ήταν ο ενθουσιασμός και η θαυμαστή καρτερία του ηρωϊκού ελληνικού λαού. Ακόμη δεν πρέπει να λησμονούμε την συμβολή στους ιερούς αυτούς αγώνες των Ελλήνων βασιλέων. Πρέπει να θυμώμαστε τον 'Οθωνα που έζησε με το δράμα και το πάθος της Μεγάλης Ιδέας, τον συνετό και επιδέξιο ρυθμιστή των πολιτικών μας πραγμάτων Γεώργιο τον Α', τον Βασιλέα Κωνσταντίνο, τον ένδοξο στρατηλάτη των Βαλκανικών Πολέμων, τον τραγικό βασιλέα Αλέξανδρο και τον ηρωικό βασιλέα του Β'. Παγκοσμίου Πολέμου, Γεώργιο τον Β'.
O λόγος όμως είναι τώρα για τους πολιτικούς άνδρες που άλλωστε είχαν και την ευθύνη για την διαχείριση του εθνικού θέματος και πού είναι άξιοι της ευγνωμοσύνης του έθνους για τα επιτεύγματα τους σ' αυτόν τον τομέα...
Και η συμπεριφορά των πολιτικών ανδρών στην καθημερινή πρακτική πολιτική ζωή και τα ήθη του πολιτικού μας βίου ; Είναι αλήθεια ότι εβασίλευσε, όπως ισχυρίσθηκαν μερικοί που ηθελημένα ή άθελα αγνοούν την ιστορία μας, η φαυλότης, η συναλλαγή και το ταπεινό συμφέρον ;
Η προσεκτική εξέταση αποδεικνύει το ότι στην πατρίδα μας, κυριάρχησε, αντίθετα προς όσα λέγουν ωρισμένοι, η τιμιότης, η ευθύνη και ο ηθικός τόνος. Υπήρξαν βέβαια και εξαιρέσεις, αλλά και αυτές επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Ακούσαμε λόγου χάριν πολλές φορές κατηγορίες για την περίφημη «συναλλαγή» μεταξύ βουλευτών και ψηφοφόρων και πράγματι και εδώ και στην επαρχία, ένας αριθμός ψηφοφόρων συνήθιζε να καταφεύγη στον βουλευτή ή τον πολιτευτή της περιοχής ζητώντας προσωπικές εξυπηρετήσεις. Και ήταν τις περισσότερες φορές το αίτημα η ανάγκη να εισαχθή ο ίδιος ή συγγενής του στο Νοσοκομείο ή ο διορισμός του σε κάποια θέση. Και συνέβαιναν αυτά επειδή τα νοσοκομεία ήταν ανεπαρκή και η σειρά αναμονής των αρρώστων ατελείωτη, ή επειδή η υποανάπτυκτη ελληνική οικονομία δεν μπορούσε να απορροφήση όλους τούς άνεργους, και υπήρχαν χίλιοι υποψήφιοι για μια θέση, εκ των οποίων οι 200, αν όχι περισσότεροι, είχαν περίπου τα ίδια προσόντα. Και κατέφευγαν στον βουλευτή, που με τις ενέργειες του έπρεπε να αναπληρώση την έλλειψη κοινωνικής πολιτικής και πολλές φορές κατώρθωνε να επιτύχη να εισαχθή ο ασθενής σε Ιδιωτική κλινική με μειωμένα νοσήλεια ή να προσληφθή ο προστατευόμενος του σε κανένα εργοστάσιο. Υπέφερα και ο ίδιος, αν και βουλευτής Αθηνών, από τέτοιου είδους ενοχλήσεις και σπάνια ήμουν σε θέση να ικανοποιήσω το αίτημα. Εξακολουθούσαν παρά ταύτα οι Αθηναίοι να με αναδεικνύουν πρώτο βουλευτή τους και έπαυσαν να με ενοχλούν με αυτά τα αιτήματα, μόνο όταν πολλαπλασιάσθησαν τα Νοσοκομεία και μειώθηκε με την άνοδο της οικονομίας η ανεργία. Και είμαστε εμείς οι βουλευταί των μεγάλων πόλεων προνομιούχοι, επειδή το βιοτικό επίπεδο εδώ ήταν πάντοτε υψηλότερο, ενώ οι συνάδελφοι μας των επαρχιών εταλαιπωρούντο και έφθειραν την υγεία τους και ρευστοποιούσαν τις μικρές τους περιουσίες για να ικανοποιήσουν τα δίκαια αιτήματα που δεν μπορούσαν βέβαια όλα να ικανοποιηθούν. Και αρκετοί απ' αυτούς, από την καθημερινή αγωνία και την υπερκόπωση, όπως ο εξαίρετος σε ήθος, μόρφωση και ευφυΐα Γεώργιος Καρτάλης, έχασαν την ζωή τους αγωνιζόμενοι τον καλόν αγώνα που χαρακτηρίζεται από ωρισμένους «συναλλαγή».
Οι Ελληνικές Κυβερνήσεις ήξεραν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους να περιφρουρήσουν τα συμφέροντα του κράτους και του λαού και είναι σχεδόν άγνωστα τα σκάνδαλα στον δημόσιο βίο της Ελλάδος. Η παμψηφία σχεδόν των πολιτικών ετάφη (πριν βελτιωθούν οι απολαυές και οι συντάξεις) με έρανο των συναδέλφων τους και οι δηλώσεις του «πόθεν έσχες» αποδεικνύουν πόσοι από τους πολιτικούς άνδρες πούλησαν και προικώα ακόμα ακίνητα για να καλύψουν τις απαιτήσεις της πολιτικής και διατυπώθηκαν κατηγορίες κατά καιρούς, για να αποδειχθή σε λίγο είτε ότι ήταν εντελώς αβάσιμες, είτε ότι σε ελάχιστες περιπτώσεις επρόκειτο για ασήμαντες παραλείψεις, που είχαν κατά κανόνα σκόπιμα εξογκωθή. Και δεν ήταν μόνον το ανώτερο ήθος, η φιλοτιμία και η υπερηφάνεια των Ελλήνων πολιτικών που δεν επέτρεψαν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να διαπραχθούν σκάνδαλα, αλλά και η ευαισθησία του ελληνικού λαού σε τέτοιου είδους θέματα και ο απόλυτος και αυστηρός έλεγχος κάθε κυβερνητικής ενεργείας από την Βουλή και τον Τύπο. Και έφθασε βέβαια ο έλεγχος αυτός, σε ωρισμένες περιπτώσεις, στο άλλο άκρο. Είναι προτιμώτερο όμως αυτό από την ολοκληρωτική απουσία κάθε δυνατότητας κριτικής που έχει κατά κανόνα θλιβερά αποτελέσματα.
Σε πολλές περιπτώσεις, οι 'Έλληνες πολιτικοί και ιδιαίτερα οι πολιτικοί αρχηγοί, επέδειξαν αυταπάρνηση και κομματική ανιδιοτέλεια όταν το επέβαλαν οι περιστάσεις και το συμφέρον της πατρίδος.......
(Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα 1971, νομιμότατα, και είναι μια προσπάθεια του συγγραφέα να αποκαταστήσει το κύρος και την αξιοπιστία των πολιτικών στα μάτια του λαού. Την ίδια ώρα οι "Απριλιανοί" ζούσαν με τη ψευδαίσθηση ότι είχαν κλείσει οριστικά τους λογαριασμούς τους με το παλαιοκομματισμό και ότι αυτός συνεπαγόταν.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου