ΠΕΡΙ «ΕΝΟΤΗΤΟΣ»...

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό το Κίνημα τον Ιανουάριο του 1981 . Αν και ανυπόγραφο δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί από το ύφος της γραφής ,ο συντάκτης του στο πρόσωπο του γνωστού διανοητή Ανδρέα Δενδρινού. Περιγράφει μια κατάσταση που τριάντα έξι χρόνια εμφανίζεται σχεδόν ταυτόσημη με αυτή που ζούμε, με αποτέλεσμα η ιδέα του Εθνοκοινωνισμού να παραμένει ακόμη και σήμερα μια μακρινή και συγκεχυμένη προοπτική.

Κάθε φορά που πλησιάζουν οι εκλογές βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο της επαναλήψεως του τροπαρίου της «Ενότητος». 'Εχει γίνει σαν το τροπάριο της Κασσιανής. Επαναλαμβάνεται ακριβολογικά και σε τακτές προθεσμίες απ' αυτούς που θέλουν να εξαργυρώσουν υπηρεσίες, απ' αυτούς πού θέλουν να τους συγχωρεθούν τα ανομήματα των προηγουμένων χρόνων κι απ' αυτούς που ψάχνουν για κάποια σταδιοδρομία, ή για να συνεχίσουν μια ήδη αρχινισμένη.
Το φόβητρο είναι πάντα το ίδιο αν και το μασκάρεμα αλλάζει τις περισσότερες φορές. Αλλά η ουσία είναι μία: Πρόκειται για το πάπλωμα, ή για την κουτάλα, ή για το μέλι, ή για το κόκκαλο. Δηλαδή γιο την πολυπόθητη εξουσία! Αυτοί που την έχουν, προσπαθούν έτσι να την διατηρήσουν. Αυτοί που δεν την έχουν προσπαθούν να την αποκτήσουν, ή τουλάχιστον να εμποδίσουν τους άλλους να την διατηρήσουν, με έσχατη ελπίδα να τους υποχρεώσουν να την μοιρασθούν μαζί τους...
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις πρόκειται για υπόθεσι που δεν άφορα καθόλου στα πραγματικά συμφέροντα του λαού, ούτε - και ιδίως - του Έθνους. Πρόκειται πάντα και μόνο για την διατήρησι της μιας ή της άλλης πανομοιότυπης όψεως του θλιβερού και παρηκμασμένου πολιτικού κατεστημένου της χώρας, αυτού που συμβολίζει την Άρνηση, υπό όλες τις μορφές της.

Το σενάριο είναι πάντα το Ίδιο: Κάποτε εξαπατούν τον λαό και παίρνουν μια κάποια πλειοψηφία, λέγοντας και υποσχόμενοι τα πάντα, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα - αντικλείδι, όπου ο καθένας βρίσκει κάτι που τον συμφέρει ή που επιθυμεί αλλά αποφασισμένοι να κάμουν ακριβώς ή σχεδόν το αντίθετα απ όσα λένε.

Δεν μπορεί να γίνη αλλιώς. Γιατί το σύστημα μέσα στο οποίο κινείται, ο κομματισμός, προϋποθέτει ότι δεν υπάρχει σαφής ιδεολογική γραμμή και καμιά ουσιαστική κοσμοθεώρησις. Η εξουσία, στον σημερινό κοινοβουλευτισμό είναι απλή διαχείρισις δι' εκπροσώπων. Είναι διοίκησις υποκαταστήματος της Διεθνούς της Οικονομίας και οι διαχειρισταί δεν μπορεί ποτέ να είναι ηγέται και οδηγοί, αλλά ουραγοί και καθοδηγούμενοι.

Οι Νέοι όλου του Κόσμου το βλέπουν πιο και το καταλαβαίνουν. Είναι και πιο  ώριμοι και πιο έμπειροι από όσο  θα περίμεναν oι μεγαλύτεροί  τους. Η επιτάχυνσις  των εξελίξεων τους έκαμε έτσι. Υπάρχει παντού, σε Δύσι και Ανατολή, σε Βορρά και Νότο, ένας τεράστιος  επαναστατικός παλμός. Προς στιγμήν φάνηκε να διαυλώνεται  οπό τον Μπολσεβικισμό. Παντού. Αλλά ο Μπολσεβικισμός, γέννημα και θρέμμα των  ιδίων κύκλων που γέννησαν έθρεψαν τον καπιταλισμό έδειξε γρήγορα την ουσία του. Από το απόγειο τη ακμής του άρχισε κι αυτός την Παρακμή του. Και  οι Νέοι, παραδέρνοντας και σε πειρασμούς βουτηγμένοι , περιμένουν ακόμη την φωνή εκείνη που θα τους δείξη τον δρόμο: «Έλα πάλι» να τους πη... Άργιε νάρθη   εκείνη η μέρα... Καί θάρθη...

Προς το παρόν, το τέρας των εκλογών, η Ύδρα με τα 300 και πλέον κεφάλια αναδύθηκε πάλι Και το τροπάριο της «Ενότητος» ξανάρχισε το μοιρολόι του. Πάντα το ίδιο: «Αν δεν ενωθούμε, θάρθη η Αριστερά». «Αν δεν ενωθήτε, θα χαθήτε» «Ή εμείς ή το χάος», «Ή εμείς, ή τα...» Με δυο λόγια.Ή θα ψηφήσετε εμάς, όπως είμαστε, θέλετε δε. θέλετε, ή θα σας καταστρέψουμε»...

Αυτός ο εκβιασμός έχει θέσι για τους «εθνικόφρονας». Έχει θέσι γιο όλους όσους νοιάζονται α) γιο τον εαυτό τους β) για τον εαυτό τους γ) για τον εαυτό τους. Έχει θέσι για τους διστακτικούς, τους αναποφάσιστους, τους φοβισμένους, τους φιλήσυχους, τους ημιμαθείς και τους αμόρφωτους. Και φυσικά για τους εκμαυλιστάς και τους εκμαυλισμένους.

Ο εκβιασμός δεν έχει θέσι για όσους έχουν ξεκάθαρες σκέψεις και καθαρές Ιδέες. Δεν έχει θέσι για όσους θέλουν την ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου του Μεταπολέμου. Δεν έχει θέσι γι αυτούς που ξέρουν τι θέλουν, πως το θέλουν, γιατί το θέλουν, τι δεν θέλουν, πως δεν το θέλουν, γιατί δεν το θέλουν... Δεν έχει θέσι για όσους πιστεύουν στην ιδεολογία του Επαναστατικού Εθνικισμού και του Εθνικού Κοινωνισμού. Για όσους θέλουν την Εθνοκρατία και όχι την Δημοκρατία ή την Λαοκρατία. Όσους είναι, όσους θέλουν να είναι, όσους δεν τολμούν να είναι, όσους θα ήθελαν να είναι, όσους μπορούν να είναι.

Αυτοί λένε «ΟΧΙ» στον εκβιασμό. Δεν θα γίνουν κουβαληταί του σάπιου και αρνητικού πολιτικού κατεστημένου. Δεν έχουν καμιά δουλειά μαζί του. Δεν ανήκουν στις αγελαίες τάξεις του. Δεν τους τιμά. Δεν τους γεμίζει. Δεν τους εμπνέει τίποτα, εκτός από αηδία, περιφρόνησι, μίσος και χαιρεκακία. Όσοι διστάζουν θα πρέπει να καταλάβουν, ότι αν υποκύψουν στον εκβιασμό, θα διαιωνίσουν μιαν αφόρητη κατάστασι, που λένε ότι αποστρέφονται. Ότι αν γίνουν κουβαληταί, θα μείνουν πάντα κουβαληταί. 'Οτι αν μπουν μέσα, θα γίνουν μοιραία σαν κι εκείνους. Ότι αν τους δώσουν το δάκτυλο, θα χάσουν το χέρι, το μπράτσο γρήγορα, το σώμα ύστερα. Ότι αν νομίσουν ότι «θα τους την φέρουν από μέσα», δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλούν, ούτε τις δυνατότητες εκμαυλισμού του κατεστημένου και ούτε τα παθήματα τους έγιναν μαθήματα. Θ' αποδείξουν ότι δεν έμαθαν τίποτα και τα ξέχασαν όλα. Όπως π.χ. την ΕΝΕΠ.

Oι «μεγάλοι» έχουν δικαιολογία για να την παθαίνουν. Έζησαν πάντα με τα παθήματα τους και κανείς δεν τους έμαθε ποτέ μαθήματα. Μπορούν μόνο ν' ακολουθούν. Ποτέ να οδηγήσουν πλέον. Γιατί οδήγησαν επί δεκαετίες. Και οδήγησαν στην κατάστασι που βρίσκονται όλοι τώρα.

Οι «μικροί» δεν έχουν δικαιολογίες. Σ' αυτούς ανήκει το μέλλον. Και θα είναι αυτό που θα σφυρηλατήσουν oι ίδιοι.

Οι «μικροί» έχουν μόνο αιτιολογίες. Οι αιτιολογίες σημαίνουν αιτίες. Και οι αιτίες είναι στην ουσία μία μόνο: Μερικοί εκμαυλισταί. Αυτοί πού τους παρασύρουν με υποσχέσεις και με αντικατοπτρισμούς ελιγμών προς τον σαπουνισμένο κατήφορο του κατεστημένου. Που δεν είναι όμως κατήφορος γι' αυτούς. Μόνο για τους άλλους, τους μικρούς στρατιώτες, τους νέους αγωνιστάς. Που θα πάνε μια μέρα στο σπίτι τους αηδιασμένοι. Ενώ οι άλλοι θα πάνε στις θέσεις, καμαρωτοί αν όχι καμαρωμένοι.

Οι εκμαυλισταί μιλούν για «Ενότητα». Και εισπράτουν επαίνους και ενισχύσεις. Αλλά για ποια «ενότητα» μιλούν; Αυτοί την έσπασαν με τα ίδια τους τα χέρια, όχι μία, αλλά δύο και τρεις φορές. Δεν μπορούν λοιπόν να μιλούν για «ιδεολογική ενότητα». Την κλότσησαν. Αν μιλούν για «πολιτική ενότητα», αυτό σημαίνει ότι θέλουν να ενωθούν με άλλους, πού δεν έχουν καμιά ιδεολογία. Ότι θέλουν να συμπράξουν με το πολιτικό κατεστημένο, ή με ένα κάποιο μέρος του, αδιάφορο ποιο. Όλο το ίδιο είναι. 

Αυτή την στιγμή, μερικοί νομίζουν ότι υπάρχουν τέσσερις οργανώσεις πού «ενώνονται» για... άγνωστον τι. Ή μάλλον «μυστικό». Και βρίσκουν «χειροκρότημα» από μερικούς και από ένα κάποιο συγκρότημα, μη θέλοντας να θυμηθούν την απορία του Περικλή στην Αγορά των Αθηνών: «Τί κακόν είπα, για να με χειροκροτούν;»

Η μια αποτελείται από παλαιούς οπαδούς και μέλη μιας παλαιοκομματικής οργανώσεως του πολιτικού που σήμερα υποτίθεται ότι αρνούνται. Δεν έχει σημασία πόσοι είναι. Σημασία έχει τι είναι και ιδίως, τι δεν είναι. Το τι είναι, ειπώθηκε. Και ασφαλώς δεν είναι ιδεολόγοι του Εθνικού Κοινωνισμού, ούτε του Επαναστατικού Εθνικισμού. Είναι γεννήματα και θρέμματα του Συστήματος. Απλώς θέλουν να ξαναμπούν στο προσκήνιο του Συστήματος.

Τί δουλειά μπορούν να έχουν οι νέοι Εθνοκοινωνισταί και Εθνικισταί μαζύ τους; Τί κοινό μπορούν να έχουν;

Η δεύτερη είναι λίγο ή πολύ άγνωστη. Και ως προς τον αριθμό και ως προς την σύνθεσί της. Αν ήταν αξιόλογη, θα είχε ακουσθή, έστω και κατηγορηθή. Αν αποτελείτο από νέους, θα είχε κάποια εκδήλωσι και κάποια εμφανή προμετωπίδα. Αν αποτελείται από μεγάλους, θα πρέπει να είναι μάλλον απόμαχοι και συνταξιούχοι του Συστήματος. Και τότε, πάντως όχι Εθνοκοινωνισταί, ούτε ιδεολόγοι. Γιατί η Ιδεολογία είναι πολύ νέα για να ερασθή γέρους και οι γέροι δεν μπορούν να την ικανοποιήσουν.

Η τρίτη είναι κάτι σαν μια λέσχη. Και ποτέ μια λέσχη δεν ανέτρεψε τίποτα, ποτέ και πουθενά. Ούτε πίστεψε ποτέ σε καμιά ιδεολογία. Λέσχες και ιδεολογίες Ριζοσπαστικές είναι ασυμβίβαστα. Άλλωστε, όταν είχαν κάποια ευκαιρία και κάποια δύναμι, δεν έκαμαν τίποτα που ν' αφήση ίχνη, ακόμη λιγώτερο εποχή. 

Τί δουλειά και τί ελπίδα μπορούν να έχουν οι νέοι Εθνοκοινωνισταί και Εθνικισταί μαζύ τους; Τί κοινό μπορούν νά έχουν;

Η τετάρτη τέλος είναι ομάδα που διέσπασε την ενότητα της ιδεολογίας του Εθνοκοινωνισμού. Και κάποιοι απ' αυτούς, όχι για πρώτη φορά. Και την έσπασε για λόγους που κάποτε όλοι θα μάθουν. Δημιούργησε σύγχυσι σε όλη την παράταξι που σήμερα λέει ότι θέλει να ενώση. Αλλά να ενώση πως; Ιδεολογικά, δεν μπορεί, γιατί αποποιήθηκε εμπράκτως την Ιδεολογία, με την διάσπασι και την «ένωσί» της με άλλους, που καμιά ιδεολογική συγγένεια δεν είχαν, μ' αυτήν. Πολιτικά, μπορεί να προσπαθήση, αλλά για να πάη προς άλλη κατεύθυνσι, με άλλους κανόνες, τους κανόνες του Συστήματος και στο πεπρωμένο του Συστήματος. Δεν είναι λοιπόν «ιδεολογική ομάδα». Αλλά τότε τί είναι; Επαγγελματική πολιτική ομάδα; Επαγγελματικό σωματείο; Λέσχη επαγγελματιών; Επιχείρησις πολιτικής;

Τί δουλειά και τί ελπίδα μπορούν να έχουν οι νέοι Εθνοκοινωνισταί και Εθνικισταί μαζί της; Τί κοινό μπορούν να έχουν;

Το λάδι και το νερό δεν ενώνονται. Μόνο το ίδιο σχήμα , μέσα στο ίδιο δοχείο , μπορούν να πάρουν.Συνεπώς , ή οι μεν, ή οι δε , πρέπει να αφομοιωθούν  με τους άλλους. Ν' αλλάξουν δηλαδή  ουσία.Και αυτοί που άλλαξαν  δεν μπορεί να είναι οι ηλικιωμένοι πολιτικοί , οι θιασώται του Συστήματος και οι κυνηγοί των  βουλευτικών εδρών του, έστω και "Ευρωεδρών".  Από τα δύο ένα λοιπόν  ή λένε ψέματα  μεταξύ  σαν ομάδες , ή λένε ψέματα στους νέους  που τους ακολουθούν ακόμη .Αλλά τα ψέματα βλάπτουν.

Και δεν είναι χαρακτηριστικά ιδεολόγων. Είναι χαρακτηριστικά κοινοβουλευτικών κατεστημένων. Κανείς δεν μπορεί τότε να ξέρη που αρχίζουν και που τελειώνουν τα ψέμματα. Τα τεντώνουν ή τα στενεύουν, όπως καθορίζει το συμφέρον εκείνων που τα λένε. Και οι Έλληνες, νέοι και λιγώτερο νέοι, χόρτασαν και από ψέμματα. Μόνο παραπάνω σύγχυσι μπορούν να φέρουν. Μόνον ν' αποδεκατίσουν ψυχικά τους αγωνιστάς μπορούν. «Εθνικόν είναι ότι αληθές. Τα ψέμματα καταθάπτουν τους λαούς», είπε ο Εθνικιστής Περικλής Γιαννόπουλος. Και τις ιδεολογίες καταθάπτουν, θάπρεπε να συμπλήρωση αν ζούσε ακόμη.

Τα συμπεράσματα είναι απλά:

Δεν μπορεί να υπάρξη «ενότητα». Γιατί η  Ιδεολογία είναι μια και μόνη: ο Εθνοκοινωνισμός. Αυτοί που την έχουν, την αποδεικνύουν με απτές αποδείξεις, έγγραφες, θετικά μεν μ' αυτά που γράφουν και υπογράφουν, αρνητικά δε με την αδυναμία των βατράχων τού έλους να τους κατηγορήσουν ιδεολογικά, ή πολιτικά, περιοριζόμενοι σε μικροπρεπείς ή χαμερπείς προσωπικές επιθέσεις, όπως αρμόζει άλλωστε σε τέτοιους. Αυτοί που την έχουν, την χαίρονται και προχωρούν στην δική τους στρατηγική, χωρίς ελιγμούς και συναλλαγές. Ακόμη λιγότερο συνδιαλλαγές. Το να μιλά κανείς για «ενότητα», σημαίνει ότι θέλει να «ενωθή» με άλλους, διαφορετικούς, με βάσι μια απροσδιόριστη νεφελώδη συγγένεια. Δηλαδή να συνδιαλλαγή. Ενότητα θα πη συνδιαλλαγή και συναλλαγή από ιδεολογικής απόψεως. Και η ιδεολογία δεν υπάρχει τότε. Στην Ιδεολογία του Εθνοκοινωνισμού, όπως και σε κάποια άλλη, υπάρχει μόνο προσχώρησις ανεπιφύλακτη. Ένα είναι το Κίνημα του Εθνοκοινωνισμού. Οι αιρέσεις ποτέ δεν έγιναν θρησκείες, είπε κάποιος στο Κρεμλίνο και ήξερε από τέτοια...

Η «ενότητα» είναι απλώς παγίδα για τους αφελείς, που δεν ξέρουν για τι μιλούν και δεν σκέπτονται πριν μιλήσουν, από καθόλου αφελείς, που ξέρουν τι λένε και γιατί το λένε.

Δεν μπορεί να ύπαρξη ενότητα με το πολιτικό κατεστημένο και τις ποικίλες, κρυφές ή φανερές παραφυάδες του. Φωτιά και νερό δεν ενώνονται ποτέ. Η πρώτη καίει και εξαγνίζει. Το δεύτερο παίρνει την μορφή του δοχείου όπου μπαίνει.

Για τους Εθνοκοινωνιστάς η επιλογή είναι απλή και αδυσώπητη. Θα την κάνουν τώρα, ή αργότερα. Όσο πιο γρήγορα, τόσο λιγότερο θα υποφέρουν και τόσο ταχύτερα θα πραγματώσουν τα όνειρα τους:

Μακρυά από τούς εκμαυλιστάς. Μακρυά από την συναλλαγή. Μακρυά από την συνδιαλλαγή. Μακρυά από την πρακτόρευσι. Μακρυά από το αρνητικό πολιτικό κατεστημένο, όλο. Μακρυά από τα εθνοκτόνα και ψυχοκτόνα παιγνίδια του παλαιοκομματισμού. Μακρυά από νεροκουβάλημα στις εκλογές και πριν απ' αυτές.

Αφήστε τους να φαγωθούν. Να συκοφαντηθούν. Να λερωθούν. Να εισπράξουν. Να πληρώσουν. Να συναλλαγούν. Να συνδιαλλαγούν. Να πουληθούν. Να πουλήσουν. Να νοικιασθούν. Να νοικιάσουν, Να φαν. Να πιουν. Να παίξουν. Να καταστρέψουν. Να καταστραφούν.

Αλλά χωρίς εσάς. Όχι εσάς. Και, πάντως, χωρίς εμάς...