Τρίτη 21 Αυγούστου 2018

CORNELIU ZELEA CODREANU: ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

CLUJ, 4, 5, 6 Σεπτεμβρίου 1920
Το συνέδριο πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του Εθνικού Θεάτρου ,στο Clui, μέσα σε κλίμα μεγάλου ενθουσιασμού , που οφειλόταν στο γεγονός της ένωσης του ρουμανικού γένους , που είχε επιτευχθεί με τη δύναμη των όπλων και τις θυσίες του. 'Ηταν η πρώτη συνάντηση των νεαρών διανοούμενων ενός λαού διεσπαρμένου στους 4 ανέμους από τη μοίρα και από τη κακοτυχία. Δύο χιλιάδες χρόνια αδικίας και και βασάνων έφταναν στο τέλος.
Πόσος ενθουσιασμός, πόσες ιερό συγκινήσεις πόσα δάκρυα είχαμε ρίξει όλοι μας! Αλλά όσο και αν ήταν μεγάλος ο ενθουσιασμός μας για το παρόν που είχε κατακλύσει με το μεγαλείο του τις καρδιές μας, άλλο τόσο μεγάλος ήταν ο αποπροσανατολισμός μας μπροστά στο μέλλον. Αυτό τον αποπροσανατολισμό προσπάθησε να εκμεταλλευτεί η εβραϊκή εξουσία. Πρότεινε και άσκησε μέχρι το τέλος πιέσεις στη Κυβέρνηση , τη Μασονία και και τους πολιτικούς , ώστε στην ημερήσια διάταξη του συνεδρίου να συμπεριληφθεί και το αίτημα εισόδου των Εβραίων φοιτητών στις φοιτητικές ενώσεις. 
Με άλλες λέξεις , γινόταν απόπειρα μετασχηματισμού των ρουμανικών φοιτητικών ενώσεων σε μικτές Εβραίο-ρουμανικές ενώσεις. Ο κίνδυνος ήταν μεγάλος : από τη μια ο μπολσεβικισμός χτυπούσε τη πόρτα μας και από την άλλη η προοπτική να ηττηθούμε αριθμητικά από τα ιουδαιο κομμουνιστικά στοιχεία μέσα στα ίδια μας τα κέντρα. Σε δύο από αυτά τουλάχιστον , στο Iaşi και το Cernăuţi η κατάσταση ήταν τραγική .
Παρόλα αυτά οι οι αρχηγοί του συνεδρίου ο Lăbuşcă Πρόεδρος του Ιασίου με ολόκληρο το κομιτάτο, ο Nazarie, Πρόεδρος του Βουκουρεστίου , με ολόκληρο το κομιτάτο και με όλες τις ενώσεις. Ο Puşcaşu, , πρόεδρος του Clui φλέρταραν με την ιδέα. Οι νέοι φοιτητές επηρεάζονται εύκολα , ειδικά όταν τους λείπει η πίστη. Παρασύρονται όχι τόσο από τα άμεσα υλικά πλεονεκτήματα που τους προσφέρονται όσο κυρίως από τις κολακείες και τις προοπτικές ενός λαμπρού μέλλοντος που τους υπόσχονται.
Όμως ο νέος οφείλει να γνωρίζει ότι ανεξάρτητα με τη θέση που κατέχει , είναι ένας φρουρός στην υπηρεσία του γένους ότι το να πουληθεί , να απαρνηθεί τις ιδέες του λαό να παρασύρεται από κολακείες σημαίνει εγκατάλειψη της θέσης:μπορεί να σημαίνει λιποταξία ή ακόμα και προδοσία.(poate însemna o dezertare sau chiar o trădare). 
Η μικρή μας ομάδα του Ιασίου , ανίκητη εξαιτίας της αποφασιστικότητας της , ενωμένη με την ομάδα των Βουκοβιανών (grupul bucovinenilor), πολέμησε σκληρά για δύο ολόκληρες ημέρες. Στο τέλος κατάφερε να νικήσει. Το συνέδριο έκανε δεκτό με ονομαστική ψηφοφορία το ψήφισμα όπως ρο είχα προτείνει απορρίπτοντας τη πρόταση που υποστήριζε ολόκληρη η ηγεσία του συνεδρίου Πιστεύω πως το συνέδριο δεν έδωσε τη ψήφο του από πεποίθηση αλλά περισσότερο απ όλα γιατί εντυπωσιάστηκε από την αποφασιστικότητα και την απελπισία με την οποία είχε υποστηριχθεί ο αγώνας.
Οι φοιτητές του Cernăuţi (Studenţimea cernăuţeană), που δεν ήσαν παραπάνω από 60 ,συμπεριφέρθηκαν θαυμάσια. Το ίδιο και η μικρή μας ομάδα του Ιασίου που δεν ξεπερνούσε τα 20 άτομα. Αν προσθέσουμε είκοσι ακόμη , την ομάδα του Ciochină (grupul Ciochină), και αυτή από το Ιάσιο , ο αγώνας που διήρκεσε δύο ημέρες υποστηρίχθηκε από 100 φοιτητές εναντίον 500 . Η νίκη μας τότε στάθηκε αποφασιστική Τα φοιτητικά κέντρα , αν δεν γινόταν δεκτή η άποψή μας . θα έχαναν το ρουμανικό τους χαρακτήρα και ,σε επαφή με τους Εβραίους , θα έπαιρναν το δρόμο του μπολσεβικισμού. Οι Ρουμάνοι φοιτητές βρίσκονταν τότε σε μεγάλο σταυροδρόμι.
Αργότερα στα 1922 , δεν θα είχαμε το ξέσπασμα ενός φοιτητικού κινήματος αλλά πιθανότατα την έκρηξη της κομμουνιστικής επανάστασης.

Κυριακή 19 Αυγούστου 2018

RACISM IN ENGLISH LITERATURE

English literature is irremediably racially oriented. Even if we only consider the greatest works and names, we find a pattern which persists and remains unmistakable to this day.
In Beowulf, which is certainly the greatest work in English before the Norman Conquest, and arguably still the greatest of all English epics, group pride is confined to individual Germanic tribes:
Hark! We have heard how the kings of the Spear-Danes 
Gained glory in days of yore, how the noblemen
Did famous deeds.
The Norman Conquest set the seal on a national unity already loosely achieved under the leadership of the kings of Wessex, and in time a truly national feeling grew up, exemplified by the expulsion of the Jews by Edward I the
first such enforced exodus in medieval Europe.
England was to be free of Jews until Cromwell's time, when they were again allowed in, for a large loan.
Anyone reading Chaucer's Prioress's Tale, in which little Hugh of Lincoln is kidnapped and murdered on his way
home from school, need have no doubts as to Chaucer's attitude toward Jews, which he condensed into two lines:
For foule usure and lucre of vileynye,
Hateful to Crist and to his compaignye ...
In Shakespeare's works race consciousness is rampant. There never was such a patriotic poet, before or since. His historic plays are one long paean of praise for England. Diatribes against the French are commonplace. In Henry VI, Part I, he goes so far as to represent the burning of Joan of Arc as good riddance to a wicked witch:
Break thou in pieces and consume to ashes,
Thou foul accursed minister of hell!
Shakespeare's portraits of Celtic peoples are by no means uniformly flattering, but when he comes to Jews he outdoes himself. Even John of Gaunt's dying speech of praise for England, 
"This royal throne of kings, this sceptr'd isle," contains a reference to Christ's sepulchre in "stubborn Jewry."
Everything possible has been done in the modern theater to make the character of Shylock more appealing. His uglier aspects have been played down, awkward passages have been cut out, and actors like John Gielgud have done their best to represent Shylock's hypocritical self-pity as Shakespeare's pity for Shylock. No wonder the play has been acted with the Christian characters in Nazi uniforms and with Antonio portrayed as a Gauleiter.
Nor is Shakespeare less ethnically tuned in Othello, whose fatal flaw, self-deception, is described as inherited, not acquired. lago is merely a diabolus ex machina. The inescapable core of the tragedy is the clash of race, the marriage of the dusky Moor to the beautiful white Desdemona. No amount of West Indian style ham acting by Laurence Olivier can shift or defuse this overpowering emphasis.
Marlowe's Jew of Malta is a Machiavellian monster, who cheats and murders without scruple and evokes admiration from his youthful creator and from the audience only because of the scale of his crimes. Nor was Ben Jonson's view of Jewry any more flattering. The satire of his Alchemist makes it one of the funniest plays ever written.
Milton, with his references to "God's Englishmen" is no less of a patriot than Shakespeare, and when he gives precedence to the Old Testament over the glories of Greece, he is letting his intellect prevail over his deepest instincts. Paradise Lost is an epic of the Grecian mold, and Samson Agonistes is in effect a Greek tragedy. Even when he describes the beauty of the Garden of Eden, he has to play the trick of reciting a long list of Grecian glories, adding somewhat lamely that Eden was even more beautiful than that.
Marvell, like Milton, was a secretary of Cromwell, and he gives us noble portraits of both his employer and of Charles I. 
Like Milton, he saw the English as a chosen people. Dryden makes full use of the Old Testament in describing the religious factions of his own day:
The Jews, a headstrong, moody, murmuring race
As ever tried the extend and stretch of grace,
Cod's pampered people, whom, debauched with ease,
No king could govern, nor no Cod could please.
Pope in his turn, strongly associates the Jews with moneylending:
While with the silent growth of ten per cent,
In dirt and darkness, hundreds stink content.
Cowper's reference to "the leathern ears of stockjobbers and Jews" is in the same vein.
The English Romantics, who rebelled against the rule of money and praised the virtues of folklore and popular cohesion have, with a few notable exceptions, never been liberal-minority favorites. 
Byron's attack on political manipulation by "Jew Rotchschild and his fellow Christian Baring" is too explicit for comfort.
Nor were the English novelists more enthusiastic about the aliens in their midst. Defoe, who knew a lot about the seamy side of life, had a very poor opinion of the Jews, and Fielding, a magistrate, also disliked them. That appears to be why Richardson is strongly preferred by liberal critics, although Defoe takes precedence over him in point of time and Fielding in point of excellence.
When we come to Dickens, the xenophobic tendency is even more manifest. His Fagin is a creature who trains little boys as pickpockets, and his hanging is regarded by Dickens as good riddance. Dickens's later attempt to make amends by portraying a gentle Jew was a complete failure. Who now remembers in which novel Elias is to be found?
Where Negroes are concerned, Dickens's attitudes are even more severe.
He was the great proponent of the argument that charity begins at home, and never ceased to ridicule silly women like Mrs. Jellyby in Barnaby Rudge, whose principal concern was "educating the natives of Βorrioboola-Gha, on the left bank of the Niger." In his first fulllength novel The Pickwick Papers he, makes fun of a "noble society for providing the infant Negroes in the West Indies with flannel waistcoats and moral pocket handkerchiefs./I So it is no surprise to find him, in the latter part of his life, supporting General Eyre, .who put down a Negro rising in the West Indies by hanging all the insurgents on sight.
Thackeray has one young lady advising another not to marry anyone who works in the City of London, "among the stockbrokers and Jews." Trollope can hardly be considered to have displayed any more fondness towards them.
In the twentieth century the pattern persists: Rudyard Kipling, Henry James, G. K. Chesterton, T. S. Eliot, Ezra Pound, D. H. Lawrence, all show strong signs of anti-Semitism. And remember, only a few of the most outstanding writers have been selected. If quotations were taken from writers of the second rank, the list could be lengthened enormously. Nor is it an answer to say that one could also make out a selective Iist of pro-Jewish
quotations from Scott's Ivanhoe, George Eliot's Daniel Deronda, Joyce's Ulysses. In the broad and brilliant range of English literature unfavorable references to Jews and other minorities heavily outnumber the favorable ones.
Racial feelings have by no means disappeared now that minority writers have been made central to the study of English. The only difference is that minority racism becomes the theme. What could be more explicit than Norman Mailer's calumniation of the Wasps, or Philip Roth's fantasies of easily exploited "shikses?" His hero in Portnoy's Complaint even keeps one whom he calls the Monkey for the purposes of fellatio. He also alleges that the Majority blondes are all just dying to hop into bed with men who look like his uncle Hymie.
We wonder about the future of English literature, now that it has passed into the hands of alien races who have only been speaking and writing English for a few generations. If environment is everything, then English literature has nothing to worry about. Any Fiji Islander will have as much chance of being a second Shakespeare as any direct descendant of William the Conqueror or any fifteenth-generation American descendant of a Plymouth or Jamestown colonist.
So far, however, the environmental theory doesn't seem to be working out too well in the Iiterary field. As more more millions of people learn to speak and  write English,as more and more minority members seek to "enrich" it, English literature is turning into malodorous heap of pornographic  garbage.(Περιοδικό Instauration Ioύλιος 1977)


Παρασκευή 17 Αυγούστου 2018

CORNELIU ZELEA CODREANU: ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Στο Ιάσιο επέστρεψα το Φθινόπωρο του 1922 .Εκεί γνωστοποίησα στους συντρόφους τη παλιά μου επιθυμία να πάω στη Γερμανία για να συνεχίσω τις σπουδές μου στη Πολιτική Οικονομία , και ταυτόχρονα να προσπαθήσω, να παρουσιάσω , έστω και κατά ένα μικρό μέρος , τις ιδέες μας και την δράση μας , πέρα από τα σύνορα. Συνειδητοποιούσαμε πολύ καλά ,από τις μελέτες που είχαμε πραγματοποιήσει , ότι το εβραϊκό πρόβλημα είχε ένα διεθνή χαρακτήρα και ότι η όποια αντίδραση δεν μπορούσε να επιτευχθεί παρά μόνο σε διεθνές επίπεδο, με το σκεπτικό ότι, η συνολική λύση του προβλήματος αυτού μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με τη κοινή δράση όλων των χριστιανικών Εθνών (a tuturor neamurilor creştine) που είχαν συνειδητοποιήσει τον εβραϊκό κίνδυνο.

Δεν είχαμε ούτε χρήματα ούτε ρούχα. Οι σύντροφοι με προμήθευσαν με ρούχα και δανείστηκαν από το μηχανικό Grigore Bojan το ποσό των 8000 λέυ ,που θα εξοφλούσαν σε μηνιαίες δόσεις , ο καθένας σύμφωνα με τις δυνατότητές τους. Με αυτό το ποσό έφυγα για το Βερολίνο , συνοδευόμενος μέχρι το σταθμό από όλους εκείνους που άφηνα πίσω για να συνεχίσουν τον αγώνα στη χώρα μας.

Φθάνοντας στο Βερολίνο , όπου γράφτηκα στο πανεπιστήμιο, δύο φίλοι μου φοιτητές, ο Bălan και ο C. Zotta μου πρόσφεραν μεγάλη βοήθεια . 
Την ημέρα της εγγραφής μου , φόρεσα την εθνική μου φορεσιά και παρουσιάστηκα στη τελετή , όπου ο Πρύτανης σύμφωνα με μια πατροπαράδοτη συνήθεια χαιρετούσε με χειραψία κάθε καινούριο φοιτητή.Στις αίθουσες του Πανεπιστημίου υπήρξα αντικείμενο γενικής περιέργειας εξαιτίας της ρουμανικής μου φορεσιάς.
***
Τον αναγνώστη των γραμμών αυτών, ενδιαφέρουν ιδιαίτερα δύο από τα προβλήματα που παρουσίαζε η Γερμανία του 1922' τη γενική οικονομική εικόνα και τη κατάσταση των αντισημιτικών κινημάτων . Οι πληγές που άφησε ο πόλεμος που μόλις είχε τελειώσει καθώς και η ήττα , αιμορραγούσαν ακόμα. Η υλική δυστυχία βάραινε τόσο πάνω στο ίδιο το Βερολίνο όσο και σ' ολόκληρη την υπόλοιπη χώρα. Τελευταία είχε καταληφθεί και η κοιλάδα του Ρουρ , ένα σπουδαίο πλουτοπαραγωγικό κέντρο [1] .
Γινόμουν μάρτυρας της ιλιγγιώδους και καταστροφικής κατάρρευσης του μάρκου. Στις εργατικές συνοικίες υπήρχε έλλειψη ψωμιού , έλλειψη τροφίμων , έλλειψη εργασίας. Εκατοντάδες παιδιά στους δρόμους , ζητιάνευαν. Η πτώση του μάρκου παρέσυρε στην ίδια δυστυχία και αυτή ακόμη τη γερμανική αριστοκρατία. Άνθρωποι που είχαν χρήματα , σε λίγες μόνο ημέρες είχαν χάσει τα πάντα. Εκείνοι που κατείχαν εκτάσεις γης και ακίνητα και τα πουλούσαν παρασυρόμενοι από την άνοδο των τιμών , έγιναν φτωχοί σε διάστημα λίγων εβδομάδων. Οι Εβραίοι καπιταλιστές, μέσα και έξω από τη χώρα, έκλειναν κολοσσιαίες συμφωνίες. Με λίγες εκατοντάδες δολάρια , οι κάτοχοι σκληρού νομίσματος γίνονταν ιδιοκτήτες γιγαντιαίων ακινήτων των 50 διαμερισμάτων το καθένα. Οι εμπορομεσίτες εκδήλωναν παντού τη παρουσία τους προκαλώντας τεράστιες οικονομικές ζημιές. 
Θύματα αυτής της μεγάλης δυστυχίας ήσαν και μερικοί ξένοι, ανάμεσα στους οποίους και εγώ , από τη στιγμή που δεν διέθετα πλέον καθόλου χρήματα. Τα 8.000 λέυ που είχα φέρει μαζί μου τα είχα ξοδέψει. Άρχισε τότε και η πείνα . Αλλά μέσα στη γενική δυστυχία , η προσωπική δυστυχία γίνεται πιο υποφερτή . Διαθέτοντας μια ιδιοσυγκρασία που δεν υποκύπτει μπροστά στις δυσκολίες , δεν λύγισα στη δυστυχία , αλλά προσπάθησα και εγώ να παλέψω εναντίον της. Μελέτησα όλα τα ενδεχόμενα και τελικά αποφάσισα να αφιερωθώ στο εμπόριο. Χρειαζόμουν ένα πολύ μικρό κεφάλαιο για να προμηθευτώ τρόφιμα από την επαρχία με σκοπό να τα μεταφέρω και να τα μεταπουλήσω στο Βερολίνο, στα εστιατόρια. Αυτό με υποχρέωσε να μετακινηθώ παραμονές των γιορτών στην Ιένα όπου η ζωή ήταν περισσότερο οικονομική. Εκεί μέσα στη γενική δυστυχία που βρισκόταν ο γερμανικός λαός, εντυπωσιάστηκα από το πνεύμα της πειθαρχίας του, την φιλεργατικότητα , το αίσθημα του χρέους , την ευθύτητα , τη δύναμη για αντίσταση και τη πίστη του για καλύτερες ημέρες. Ήταν ένας λαός υγιής και έβλεπα πως όχι μόνο δεν είχε διάθεση να υποκύψει αλλά αντίθετα ετοιμαζόταν να ξεσηκωθεί με ανυπέρβλητο δυναμισμό ενάντια σε όλες τις δυσκολίες που τον συνέθλιβαν .
Υπήρχαν στη Γερμανία αρκετές πολιτικές οργανώσεις και κέντρα αντισημιτικής κουλτούρας, με πολλά περιοδικά , προκηρύξεις, εμβλήματα' όμως όλες ελάχιστα ισχυρές: Οι φοιτητές του Βερολίνου και της Ιένας ήσαν διασπασμένοι σε εκατοντάδες ομάδες που διέθεταν ελάχιστους αντισημίτες. Η φοιτητική μάζα γνώριζε πολύ αόριστα το πρόβλημα. Για μια φοιτητική αντισημιτική δράση, ή για μια δογματική κατεύθυνση  παρόμοια τουλάχιστον με εκείνη του Ιασίου δεν μπορούσε να γίνει λόγος . Στα 1922 είχα πολλές συζητήσεις με τους φοιτητές του Βερολίνου , που σίγουρα σήμερα είναι χιτλερικοί και νοιώθω περήφανος που στάθηκα ο "καθηγητής" τους σε θέματα αντισημιτισμού, μεταφέροντας τους τις αλήθειες που είχα διδαχθεί στο Ιάσιο.
Άκουσα για πρώτη φορά να μιλούν γα τον Αδόλφο Χίτλερ στα μέσα Οκτωβρίου στα 1922. Είχα πάει στο Βόρειο Βερολίνο σε έναν εργάτη που κατασκεύαζε σβάστικες και με τον οποίο είχα αναπτύξει καλές σχέσεις. Το όνομά του ήταν Strumpf και κατοικούσε στη Saltzedeler Strasse 3.
Αυτός μου είπε:"Γίνεται λόγος για ένα αντισημιτικό κίνημα που ξεκίνησε στο Μόναχο από ένα νεαρό ζωγράφο 36 ετών, τον Χίτλερ . Έχω την εντύπωση ότι αυτός είναι ο άνθρωπος που περιμένουμε εμείς οι Γερμανοί."[2]
Η πρόβλεψη του εργάτη αυτού επαληθεύτηκε. Απέμεινα να θαυμάζω τη δύναμη της μαντικής του , χάρις στην οποία κατάφερε να διακρίνει με την ευαισθησία της ψυχής του ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους , και μια περίπου δεκαετία πριν, τον άνθρωπο που τελικά θριάμβευσε στα 1932 (;) ενώνοντας κάτω από τη μια μοναδική μεγάλη διοίκηση, ολόκληρο το γερμανικό λαό.[3]
Πάντα στο Βερολίνο , την ίδια εποχή , πληροφορήθηκα την είδηση της μεγαλειώδους φασιστικής έκρηξης: Τη πορεία στη Ρώμη και τη νίκη του Μουσολίνι. Χάρηκα σαν να επρόκειτο για νίκη της πατρίδας μου . Υπάρχει ένας δεσμός συμπάθειας ανάμεσα σε εκείνους που , σε διαφορετικά μέρη του κόσμου , υπηρετούν το γένος τους , έτσι όπως υπάρχει ένας δεσμός συμπάθειας ανάμεσα σε εκείνους που αγωνίζονται για τη καταστροφή τους.
Ο Μουσολίνι , ο ήρωας που συνθλίβει με το πόδι το τέρας , ανήκε στο δικό μας κόσμο , γι αυτό , όλα τα κεφάλια του τέρατος ορμούν εναντίον του αποφασισμένα να τον εξοντώσουν . Για μας, τους άλλους θα παραμείνει άστρο φωτεινό που θα μας τροφοδοτεί με ελπίδα' θα είναι για μας η απόδειξη ότι η ύδρα μπορεί να νικηθεί (că hidra poate fi învinsă).. Μια απόδειξη των δυνατοτήτων μας να νικήσουμε.
Αλλά ο Μουσολίνι δεν είναι αντισημίτης [4] . Μάταια χαίρεστε: μουρμούριζε στα αυτιά μας ο εβραϊκός τύπος.
Δεν μπαίνει θέμα αν χαιρόμαστε ή όχι' το ζήτημα είναι γιατί ανησυχείτε εσείς για τη νίκη του από τη στιγμή που δεν είναι αντισημίτης . Ποια είναι η λογική των επιθέσεων του εβραϊκού τύπου σε παγκόσμιο επίπεδο, εναντίον του; Υπάρχουν τόσοι Εβραίοι στην Ιταλία όσοι ceangăi [5] υπάρχουν στη Ρουμανία. στη κοιλάδα του Σιρετ (Valea Siretului) Ένα αντισημιτικό κίνημα στην Ιταλία θα αντιστοιχούσε με ένα κίνημα εναντίον των Τσάνγκο (contra ceangăilor) από εμάς τους Ρουμάνους. Αλλά αν ο Μουσολίνι ζούσε στην Ρουμανία δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από αντισημίτης, γιατί φασισμός σημαίνει πριν από όλα, υπεράσπιση του Έθνους από τους κινδύνους που το απειλούν . Σημαίνει την εκμηδένιση παρόμοιων κινδύνων και την εξασφάλιση μιας ελεύθερης πορείας προς τη ζωή και τη δόξα του Έθνους.
Στη Ρουμανία , ο Φασισμός δεν μπορούσε να σημαίνει παρά την εκμηδένιση των κινδύνων που απειλούσαν τον Ρουμανικό λαό , δηλαδή την εξουδετέρωση του εβραϊκού κινδύνου και την διάνοιξη ενός δρόμου ελεύθερου προς τη ζωή και τη δόξα , που έχουν κάθε δικαίωμα να προσδοκούν οι Ρουμάνοι.
Ο ιουδαϊσμός κατάφερε να κυριαρχεί στο κόσμο με τη βοήθεια της Μασονίας και στη Ρωσία με το κομμουνισμό. Ο Μουσολίνι κατέστρεψε στη πατρίδα του αυτά τα δύο ιουδαϊκά κεφάλια που απειλούσαν την Ιταλία με θάνατο: τον κομμουνισμό και τη Μασονία . Εκεί ο Ιουδαϊσμός εκμηδενίστηκε σε όλα όσα είχε εκφράσει. Σε μας πρέπει να εκμηδενιστεί σε ότι αυτός εκφράζει ακόμη: τους Εβραίους τους κομμουνιστές και τους μασόνους. 
Τις σκέψεις αυτές αντιπαραθέταμε σε γενικές γραμμές εμείς οι νεαροί Ρουμάνοι, στις εβραικές απόπειρες, να μας μας στερήσουν τη χαρά από τη νίκη του Μουσσολίνι.






Υποσημειώσεις:

[1]Με πρόσχημα τη καθυστέρηση μιας παράδοσης φορτίου ξυλείας- κάπου 100.000 τηλεγραφόξυλα στις 11 Ιανουαρίου 1923 γάλλο-βελγικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την περιοχή του Ρουρ. Η κυβέρνηση Cuno καλεί ανοικτά τον πληθυσμό σε παθητική αντίσταση κατά των εισβολέων και πνίγει τη χώρα με υποτιμημέναυ χαρτονομίσματα . Μια φρατζόλα ψωμί που στα 1918 στοίχιζε 0,63 μάρκα στις αρχές του 1923 στοιχίζει 250 μάρκα και τα δύσκολα δεν έχουν έλθει ακόμα. Η Reichsbank προσδιορίζει τη σχέση του RM με το $ 1/20.000 αλλά η θεωρία απέχει πολύ από τη πράξη.
[2]
[3] Ο Χίτλερ σχημάτισε τη πρώτη του κυβέρνηση στις 30 Ιανουαρίου 1933. Στις 23 Μαρτίου το ίδιου χρόνου ζήτησε από το Γερμανικό κοινοβούλιο που είχε προκύψει από τις εκλογές της 5 Μαρτίου 1933 την έγκριση ώστε να εφαρμώσει απερίσπαστος και για 4 χρόνια το πολιτικό του πρόγραμμα (Gesetz zur Behebung der Not von Volk und Reich). Το Ράιχσταγκ παραχώρησε στη Κυβέρνηση Hitler την απόλυτη σχεδόν εξουσία με ψήφους 441 υπέρ και 84 κατά. 
[4] Τα αντισημιτικά άρθρα που δημοσιεύτηκαν με την υπογραφή του Μουσσολίνι σ΄ολόκληρη τη φασιστική περίοδο είναι μόλις 3!!!
[5] Οι Csángó ( (ουγγρικά: csángó, ρουμανικά: Ceangăi ελληνικά Τσάνγκο) είναι μια ουγγρική εθνογραφική ομάδα ρωμαιοκαθολικού θρησκεύματος. Η παραδοσιακή γλώσσα τους, η τσάνγκο, μια παλιά ουγγρική διάλεκτος, χρησιμοποιείται σήμερα μόνο από μια μειοψηφία της ομάδας πληθυσμού των Τσάνγκο έχοντας αντικατασταθεί από την ουγγρική γλώσσα. Από το ΧΙΙΙ αιώνα βρίσκεται διασκορπισμένη σε μια εκατοστή τουλάχιστον χωριά στη Ρουμανική Μολδαυία κατά μήκος του ποταμού Siret πολύ κοντά στις πόλεις Bacău και Iași.

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2018

CORNELIU ZELEA CODREANU: ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΤΩΝ ΡΟΥΜΑΝΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

Οι αρχηγοί των Ρουμάνων κομμουνιστών εργατών ούτε Ρουμάνοι ήσαν ούτε εργάτες.

Στο Ιάσιο: Δρ. Dr. Ghelerter, Εβραίος' Gheler, Εβραίος' Spiegler, Εβραίος' Schreiber, Εβραίος' κλπ. 
Στο Βουκουρέστι: Ilie Moscovici, Εβραίος' Pauker, Εβραίος' κλπ. 
Πλαισιώνονταν από ένα πλήθος παραπλανημένων Ρουμάνων εργατών. 
Σε περίπτωση επικράτησης της επανάστασης, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος θα σφετεριζόταν το θρόνο του ένδοξου Βασιλιά μας δεν θα ήταν άλλος από τον Ilie Moscovici. 
Στο Κοινοβούλιο της Μεγάλης Ρουμανίας, το 1919, ενώ όλοι οι βουλευτές και οι γερουσιαστές από όλες τις ρουμανικές περιοχές, ενωμένοι, συγκινημένοι από το μεγάλο γεγονός της Ένωσης, σηκώθηκαν και χειροκρότησαν τον ενοποιητή Μεγάλο Βασιλιά, αυτός ο κύριος Ilie Moscovici αρνήθηκε να σηκωθεί, και παρέμεινε επιδεικτικά καθισμένος στη θέση του.



Τρίτη 7 Αυγούστου 2018

Γ. Β ΤΣΟΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΟΙ ΕΥΖΩΝΟΙ

Οι εύζωνοι ήσαν πάντοτε η Ιδιαιτέρα συμπάθεια του Ελληνικού λαού. Εις τον εύζωνον υπάρχει πάντοτε μέσα από την φουστανέλλαν η αριστοκρατική φύσις του Ρουμελιώτου. Το χακί, το φέσι, ο ντουλαμάς, αποτελούν την εξωτερικήν κατάστασιν. Από μέσα ο άνθρωπος έμεινεν ο ίδιος, λεπτός, οξύς, ταχύς, γενναίος, ορμητικός, ακούραστος, ακατάβλητος, υπερήφανος και αισιόδοξος. 

Λεπτός εις το σώμα και εις τον  νουν. Όπως είναι συνειθισμένος από  την πτωχήν και ισχνήν του φουστανέλλαν να φέρνη μίαν «γυροβολιάν» και να ευρίσκεται εις την θέσιν του, έτσι  και το πνεύμα του, οξύ και εύστροφον, γυρίζει παντού και τα πέρνει όλα εις μίαν μεγάλην ακτίνα γύρω του. Εκείνοι που τον διδάσκουν να γίνη από τσοπάνης στρατιώτης δεν παρεπονέθησαν ποτέ δια την αντίληψίν του. Το όπλον στα χέρια του είναι παιγνίδι. Ο μηχανισμός του Μάνλιχερ δεν έχει μυστήρια δια τον εύζωνον, από την δευτέραν ημέραν που θα κρατήση το όπλον αυτό εις τα χέρια του.
Και ταχύς. Η γη φεύγει κάτω από τα πόδια του. Τα δύο τάγματα του αντισυνταγματάρχου Κωνσταντινοπούλου, τα δύο τάγματα του συνταγματάρχου Γεννάδη, έκαμαν ιλιγγιώδεις πορείας πριν, επολέμησαν μόλις έφθασαν, και εκυνήγησαν τον εχθρόν μόλις επολέμησαν.
Τα βουνά τα γλυστερά και απότομα δεν είδαν κατσίκια ορμητικώτερα από τους ευζώνους. Δεν ανεβαίνουν αυτοί οι άνθρωποι, αναρριχώνται, ξετυλίγονται, γλυστρούν, αλλά προχωρούν, πάντοτε προχωρούν.
Και είναι οι γενναία. Δεν τους εφόβισαν ούτε τα ταχυβόλα. Εις το Σαραντάπορον οι Τούρκοι κορμούς εληάς βαμμένους μαύρους τους είχαν παρατάξη δια να παραστήσουν κανόνια. Οι εύζωνοι ανεκάλυψαν τον δόλον και αφήσαντες τα ξύλινα κανόνια ήσυχα, επετέθησαν κατά των αληθινών. Και ενώ εκείνα έχυναν από τα στόματά των τον θάνατον, οι εύζωνοι έρποντες τα επλησίασαν και εχύθησαν εις τους πυροβολητάς και τους έπιασαν με τα χέρια των. Το μάτι των ξηρών και κοντών αυτών ανθρώπων δεν εδείλίασεν ούτε στιγμήν.
— Παιδιά, είπεν ένας αξιωματικός εις κάποιαν μάχην, θα αφήσωμε αυτούς τους μασκαράδες να μας σκοτίζουνε με τις τουφεκιές τους;
— Να τους πιάσωμε στα χέρια I είπαν οι εύζωνοι.
Το πολεμικόν συμβούλιον-είχε γΙνη και είχεν αποφανθή. Οι Τούρκοι κατεδικάσθησαν από εκείνην την στιγμήν. Μετά δέκα λεπτά της ώρας αυτοί εσκορπίζοντο εις όλας τας διευθύνσεις, ενώ οι εύζωνοι, όρθιοι και αλαλάζοντες επάνω εις το Τουρκικόν οχύρωμα, επετούσαν τα σκουφάκια των εις τον αέρα.
Η ορμή των θα έπρεπε να καταλάβη ηρωΐκάς σελίδας. Όπως τα Αραβικά άλογα και αυτούς το δύσκολον είναι να τους κινήση κανείς. Το ακατόρθωτον είναι να τους κράτηση. Η στασιμότης τους πεθαίνει.
—Θα μείνετε εδώ και θα κρατήσετε αυτήν την θέσιν, είπεν ο αξιωματικός εις μίαν συμπλοκήν.
Οι εύζωνοι έμειναν και εκράτησαν την θέσιν, άλλα όταν ο αξιωματικός επέστρεψε πάλιν να τους ιδή , τους ευρήκεν όλους παραπονεμένους.
—Εδώ θα καθώμαστε; εμουρμούρισε κάποιος απ' όλους, απηχών όλων των άλλων το παράπονον.
Ευτυχώς την ιδίαν στιγμήν ένας αγγελιαφόρος έφερνε την διαταγήν ταχείας προελάσεως.
Οι εύζωνοι εχύθησαν ακράτητοι.
—Τους έχασα από τα μάτια μου, μου είπεν ο αξιωματικός, υπερήφανος δια τους στρατιώτας αυτούς. Αν δεν ήκουα τον αλαλαγμόν των, που ετινάχθησαν και ώρμησαν, θα ενόμίζα ότι μία ομοβροντία τους έρριξεν όλους νεκρούς κάτω.
Τι είναι δε η αντοχή των ! Ατσάλινοι άνθρωποι κρύβονται, υπό την φουστανέλλαν και ο στρατηγός που τους κινεί, δεν έχει να υπολογίση επί κόπων και στερήσεων. Με ολίγην κούραμάνα ή χωρίς κουραμάνα, με το νερό της πηγής, ή και χωρίς νερό, υπό ήλιον ή με βροχήν, προχωρούν, ξενυχτούν, φρουρούν, πολεμούν , χωρίς εις τα στεγνά χαρακτηριστικά, εις τα οποία δεν υπάρχει ίχνος λίπους, να ζωγραφηθή η ελαχίστη κόπωσις , χωρίς να αποκάμουν οι μετριόφρονες και ανεπίδεικτοι ατσάλινοι μυς. Μέσα εις το σκοτάδι το μάτι των βλέπει όπως και την ημέραν και ποτέ ένας στρατός δεν είναι τόσον ήσυχος , όσον όταν αι προφυλακαί του είναι εύζωνοι, έστω και αν οι εύζωνοι αυτοί αγρυπνούν με το τουφέκι στο χέρι, αφού εβάδισαν όλην την ημέραν, επολέμησαν το βράδυ και πρόκειται να ξαναπολεμήσουν το πρωί. Η υπερηφάνεια των δεν είναι παράλογος. Τους εχάϊδεψε πολύ ο Ελληνικός λαός και αυτή η προτίμησις τους έδωκε φτερά. Τον Τούρκον τον βλέπουν με περιφρόνησιν.
—Τα παληοζαγάρια του διάλου !...
Υπάρχουν ειδικά ευζωνικά τραγούδια τα οποία ζωγραφίζουν την υπερηφάνειαν του ευζώνου. Με δύο στίχους απετύπωσαν οι ίδιοι την εικόνα των :

Φουστανέλλα, φούντα, φέσι 
και δαχτυλιδένια μέση.
Εις τα σύνορα, όπου εφύλατταν σκοποί, εις ολίγων μέτρων απόστασιν από τους Τούρκους, εγνώρισαν καλά τους αντιπάλους των και έμαθαν να τους περιφρονούν σαν να τους βλέπουν από κάποιον ύψος. Δια τας απλοϊκάς ψυχάς των ορεινών αυτών ανθρώπων , αυτή η περιφρόνησις είναι ό,τι εις τους  επιστήμονας στρατιωτικούς η ακριβής εκτίμησις της αξίας του αντιπάλου. Εις ένα του τραγούδι ο εύζωνος προκαλεί τον Τούρκον να έβγη και να  πολεμήσουν στα φανερά, για να ιδή ο  Τούρκος
πως πολεμάει  ο εύζωνος  με το σπαθί   στο χέρι.
Κάτι τι από την ψυχήν του παλαιού κλέφτη εκληροδοτήθη εις τον σημερινόν εύζωνον. Όπως εκείνος, και αυτός είναι προκλητικός, δεν ανέχεται προσβολάς, πληρώνει αμέσως. Η πολιτική τον στενοχωρεί τρομερά. Δεν είναι δυνατόν κάτω από το φεσάκι του να χωρέση η  σκέψις ότι περιμέναμεν τόσον καιρόν να τα βάλωμε με τους Τούρκους.
— ΑυτοΙ ήτανε ! είπε με περιφρόνησιν λοχίας των ευζώνων δείχνων τους Τούρκους φεύγοντας μετά την μάχην της Δεσκάτης.
Και αυτό το «αυτοί ήτανε» εσήμαινε:
— Καμαρώστε τους,  αυτοί ήτανε που δεν μας αφήνατε τόσα χρόνια      τους φάμε.
Διότι ο εύζωνος, εκεί απάνω που απομακρυσμένος από τον κόσμον, εις τους ερημικούς σταθμούς όπου δεν φθάνει η εφημερΙς να του διοχετεύση καθ'ημέραν  τα  μυστήρια της διπλωματίας, ευρίσκει πολύ φυσικόν κάθε διαφορά μεταξύ εθνών  να λύεται με το σπαθί στο χέρι. Ο δυνατώτερος θα ωφεληθή. Και ο δυνατώτερος είναι αυτός, όχι ο Τούρκος.
Ποία είναι η εντύπωσις   των Τούρκων από τους ευζώνους ;
Σεϊταν -ασκέρι, διαβολικόν στρατόν , τους ονομάζουν οι Τούρκοι .Κάτι το σατανικόν αντιλαμβάνονται  οι άνθρωποι εκείνοι εκείνοι εις τους ανθρώπους τούτους . Καθώς ανεμίζει η φουστανέλλα των εις το τρέξιμον,  δίδει την ιδέαν άσπρων φανταστικών φτερών.
Όπως γνωρίζουν  οι εύζωνοι τους Τούρκους  από την γειτονίαν των συνόρων , γνωρίζουν και οι Τούρκοι τους  ευζώνους.
Οσάκις   άλλο σώμα έτυχε  να φρουρή τα σύνορα και συνέβη κάποια παρεξηγησις η λογική επεκράτησε περισσότερον εις την Ελληνικήν γραμμήν. Όταν απέναντι των Τούρκων ήσαν εύζωνοι και επήλθεν  η παρεξήγησις, η λογική έμεινε κατά μέρος και ο Τούρκος επλήρωσεν ακριβά την παραμικροτέραν παρεκτροπήν. Δι' ένα εύζωνον, ο οποίος πηγαίνων να πάρη νερό  επυροβολήθη τον Μάϊον του 1911, τρεις Τούρκοι εξηπλώθησαν νεκροί, πριν προφθάση ο αξιωματικός να κράτηση   τους ευζώνους του. Και κάθε απόπειρα στραβοτιμωνιάς εκ μέρους των Τούρκων εύρισκεν απέναντι τους ευζώνους   ταχείς   και οξείς.
Η εμφάνισις μιας πυκνής πρωτοπορείας ευζώνων εις την μάχην αφαιρεί το μεγαλύτερον μέρος του θάρρους των Τούρκων, Εις οιανδήποτε θέσιν και αν  ευρίσκωνται αυτοί, δεν θεωρούν τον εαυτόν των ασφαλή, όταν βλέπουν ευζώνους ερχομένους εναντίον των. Διακόσιοι στρατιώται Τούρκοι εις την κορυφήν ενός λόφου, εις την μάχην του Ναλμπάνκιοϊ, όταν είδαν να σκαρφαλώνουν σαν κατσίκια εις τον λόφον οι εύζωνοι, άφησαν τα όπλα των και εκατρακύλησαν κάτω τρέχοντες.
Άλλως τε ο Τούρκος έχει ασυναισθήτως την εντύπωσιν ότι ο εύζωνος τρέφει άκρατον  το εθνικόν μίσος μέσα του. Το ένδυμα, δεν κάνει βεβαίως τον καλόγηρον. Αλλά κανείς δεν θ' αρνηθή , την εντύπωσιν -τουλάχιστον την εξωτερικήν εντύπωσιν —του φορέματος. Και μέσα εις την  ομοιομορφίαν της στολής του Ελληνικού στρατού η φουστανέλλα ξεχωρίζει. Είναι δε η φουστανέλλα  η ιδία και απαράλλακτος φουστανέλλα, η οποία επολέμησεν εις τον αγώνα του 1821.
Οι Τούρκοι, χωρίς να το αντιλαμβάνονται  απ' ευθείας έχουν μέσα εις το αίμα των κληρονομικόν τον φόβον  των ηρωικών εκείνων φουστανελλάδων, οι οποίοι πρώτοι εταπείνωσαν  την Τουρκίαν , όταν όλος ο κόσμος έσκυβεν έντρομος προ αυτής.






Σάββατο 4 Αυγούστου 2018

CORNELIU ZELEA CODREANU: ΜΙΑ ΠΙΣΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΑ 1919

Προσπαθώ να δώσω μια εικόνα της περιόδου 1919-20, συλλέγοντας  από εφημερίδες και προκηρύξεις όλα όσα πιστεύω πως είναι σημαντικά.
Η πρώτη προκήρυξη που μοιράστηκε  από το Constantin Pancu  στο Ιάσιο τον Αύγουστο του 1919  , και τοιχοκολλήθηκε  σε κάθε γωνιά της πόλης , σε μια στιγμή γενικού αποπροσανατολισμού συνιστά  το σύνθημα του αγώνα του εργατικού και ρουμανικού Ιασίου.
Έκκληση στους ρουμάνους βιοτέχνες ,εργάτες, στρατιώτες και αγρότες. 
Αδέλφια! 
Ύστερα από χρόνια τρομερών αγώνων ο κόσμος γιορτάζει την ειρήνη ανάμεσα στους  ανθρώπους  και οι φωτισμένοι ηγέτες όλων των πολιτισμένων χωρών προσπαθούν να απομακρύνουν το πόλεμο μέσα από τη ψήφιση ενός νόμου που εγγυάται μια ειρηνική συνύπαρξη στο μέλλον.Μα να που από την Ανατολή ακούγονται φωνές μίσους που φανερώνουν τις προθέσεις των εχθρών μας να μας καταστρέψουν μέσα από τη διχόνοια και τις διαφωνίες μεταξύ μας. Από τη Ρωσία , που κυριαρχεί το σκοτάδι δολίων διδασκαλιών ξεκινούν προτροπές για τη καταστροφή και τη δολοφονία αδελφών του ίδιου αίματος. Από την Ουγγαρία , που θρηνεί  το μεγαλείο περασμένων χρόνων  ακούγονται παρόμοιες εκκλήσεις. Οι εχθροί της ανατολής  ενωμένοι με εκείνους της Δύσης επιχειρούν  να ταράξουν την ησυχία μας ώστε στη συνέχεια με σκοπό να μπορέσουν  στη συνέχεια να εισβάλουν ανάμεσά μας.Οι ξένοι πέρα από τα  σύνορα προσπαθούν να μας δηλητηριάσουν  με τη συνδρομή εκείνων  που παρά το γεγονός ότι ζουν μέσα στην ίδια μας τη χώρα , είναι πουλημένοι  στο ξένο.Έχουν την αφέλεια να πουν ότι όλα αυτά τα κάνουν   στο όνομα της ειρήνης , στο όνομα της δικαιοσύνης και της ελευθερίας , στο όνομα των εργατών .Ο λόγος τους είναι ψεύτικος , οι προτροπές τους  είναι θανατηφόρο  δηλητήριο γιατί :Λέγουν ότι θέλουν την ειρήνη , αλλά μόνο αυτοί τη παραβιάζουν  σκοτώνοντας τους πιο άξιους.Ζητούν την ελευθερία , αλλά με απειλές  θανάτου βασανίζουν  το κόσμο μέχρι να υποταχθεί ολοκληρωτικά σ΄αυτούς. Επιθυμούν την αδελφότητα , αλλά σκορπίζουν το μίσος , την αδικία και τη παραλυσία μέσα στους λαούς. Επιπλέον: λέγουν ότι επιθυμούν τη κατάργηση του Κεφαλαίου  που αποκτάται από τον ιδρώτα του προσώπου. Μας λέγουν ότι δεν θέλουν τον πόλεμο  αλλά παρόλα αυτά πολεμούν. Ζητούν τη κατάργηση του στρατού  . αλλά παρόλα αυτά εξοπλίζονται .Μας προτρέπουν να καταργήσουμε  τη τρίχρωμη σημαία, για να υψώσουν στη  θέση της  τη κόκκινη σημαία του μίσους. Μη δείχνετε εμπιστοσύνη  στις διακηρύξεις τους  και στις εκκλήσεις τους  όπως δεν δείξατε εμπιστοσύνη στις εχθρικές διακηρύξεις  την εποχή που πολεμούσατε στο   Oituz, Mărăşti και  Mărăşeşti. Το χρέος κάθε καλού Ρουμάνου είναι να προσέχει , τώρα και στο μέλλον , το σπόρο  της  φιλονικίας  , ώστε να μη ριζώσει.Φέρτε σε πέρας το έργο που ξεκινήσατε  με την εργασία σας και τη τιμή σας .Οι εχθροί σας είναι:η τεμπελιά, το μίσος , το όνειδος   που κυριαρχούν πέρα από τα σύνορα  και απειλούν και μας.Να είσαστε προσεκτικοί! Διατηρήστε το  πνεύμα αγνό, μη ξεχνάτε ότι η σωτηρία μας  είναι η δουλειά  η ομόνοια και η τιμή 
Αδέλφια στρατιώτες!
Με πίστη στο Θεό  έχετε συντρίψει  τη δύναμη του εχθρού. Με τα όπλα σας  χαράξατε  για την αιωνιότητα  τα σύνορα της χώρας . Με το αίμα σας επιτελέσατε τις θυσίες  και τις σφραγίσατε.Για το λόγο αυτό  δεν πρέπει να επιτρέψετε  σε χέρια ξένα και ανόσια να καταστρέψουν  όλα όσα έχετε καταφέρει. Διατηρήσετε ανέπαφη την αγάπη για τη χώρα  και τη πίστη στο βασιλιά . Ορκιστήκατε πως θα υπερασπιστείτε μέχρι και τη τελευταία σταγόνα του αίματός σας , τα σύνορα της Πατρίδας. Υπερασπιστήτε τα ενάντια στις κακές διαθέσεις  των εχθρών , όπως το ίδιο έπραξαν οι πατέρες μας και οι πρόγονοί μας.
Αδέλφια αγρότες!
Ο Θεός των προγόνων μας,  λυπήθηκε  για τις συμφορές μας  και μας έδωσε μια γόνιμη χρονιά, από αυτές που σπάνια εμφανίζονται. Να ευγνωμονείτε το καλό Θεό  με την εργασία και τη πίστη σας. Ανανεώστε το θάρρος σας , συλλέξτε με φροντίδα τους καρπούς της γης .Να είστε σίγουροι πως τη γη του Πάθισσου , του Δούναβη και της Μαύρης θάλασσας τη κερδίσατε στο σύνολό της. Διαφυλάξτε τη με  ευλάβεια, υπερασπιστείτε τη γονιμότητά της μέσα από την εργασία  και την αγάπη σας.
Αδέλφια Ρουμάνοι!
Σε σας κατασκηνώνει η ελπίδα και η δύναμη  αυτής της γης και είσαστε επίσης  και η ευτυχία του αύριο . Αντί για κατάρες να έχετε πάντα ένα ευλογημένο λόγο. Οι εχθροί μας χτυπούν στο Δνείστερο και στο Πάθισσο. Προσπαθούν επίσης να ταράξουν  την ειρήνη στο εσωτερικό αυτής της χώρας. Η απελευθέρωσή μας είναι η εργασία , η τιμή για το γένος και η πίστη στο Θεό. Να είσαστε προσεκτικοί, καλέστε στο δρόμο της αλήθειας  ακόμη και εκείνους που  παρέκκλειναν  και πέρασαν στις γραμμές των δίχως φυλή και δίχως πίστη.Συσπειρωμένοι γύρω από το θρόνο  και ενωμένοι στη σκιά της τρίχρωμης σημαίας , επαγρυπνείτε  για την ηρεμία της χώρας. Να πείτε στους ξένους και σε κείνους που εξωμότησαν και προσπαθούν να μας αναστατώσουν ότι γύρω μας  σχηματίστηκε μια εθνική φρουρά που αγρυπνά και θα αγωνιστεί  ενάντια σε όσους  θέλουν να σκορπίσουν τη διχόνοια  ανάμεσά μας. Ρουμάνοι, από κάθε σημείο της χώρας , εργάτες βιοτέχνες , στρατιώτες και αγρότες  να είσαστε άξιοι των προγόνων μας  και στο ύψος των  χρόνων που ζούμε.
Ρουμανική κοινότητα  των βιοτεχνών  Συνδικάτο CFR Ένωση αναπήρων πολέμου , Συντεχνία σιδηρουργών  κλπ 
"Conştiinţa" Anul I. Nr. 1, 30 August 1919.


Πέμπτη 2 Αυγούστου 2018

INSTAURATION- ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ


Η Instauration ήταν ένα μηνιαίο αμερικανικό περιοδικό περιοδικό που κάλυπτε ένα ευρύτατο πεδίο ενδιαφερόντων από τις οικονομικές θεωρίες μέχρι τη λογοτεχνία και από την Ιστορική αναθεώρηση μέχρι τη κοινωνιολογία. Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 1975. Σαν εκδότης εμφανιζόταν με το ψευδώνυμο Wilmot Robertson, ένας αμφιλεγόμενος διανοούμενος[1] , ο Humphrey Ireland (16 Απριλίου 1915 - 8 Ιουλίου 2005)και η ετήσια συνδρομή του περιοδικού ήταν $35 (third class)




H έκδοση του περιοδικού,(το τελευταίο τεύχος κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο 2000) λόγω της θεματολογίας του δημιούργησε φανατικούς φίλους και εξ ίσου φανατικούς εχθρούς. Η ευγονική ,το racial makeup, η ιστορική αναθεώρηση , οι θέσεις υπέρ των χριστιανικών αξιών και παραδόσεων αναπτύχθηκαν διεξοδικά σε κείμενα τα οποία πρωτοπόροι διανοούμενοι τόλμησαν να παρουσιάσουν είτε με ψευδώνυμα είτε ανώνυμα προκαλώντας όπως είναι φυσικό αντιδράσεις και καταγγελίες για ρατσισμό , άρνηση κι αυτού ακόμη του εβραικού ολοκαυτώματος . Αξίζει να σημειωθεί ότι το περιοδικό ασχολήθηκε πολύ συχνά με πρόσωπα και γεγονότα Ευρωπαικού ενδιαφέροντος. Για τους υποστηρικτές του περιοδικού η προσπάθεια αντιπροσώπευε τη πρώτη αξιόλογη απόπειρα να αναδειχθεί ο λεγόμενος πνευματικός φυλετισμός. Ένας από τους ιδεολογικούς αντίπαλους της Instauration ο ακαδημαικός δάσκαλος Mitch Berbrier (Impression Management for the Thinking Racist), χαρακτήρισε το περιοδικό σα "stigma transformation" με σκοπό "να παρουσιάσει μια επιστημονική ρητορική του φυλετισμού και της λευκής υπεροχής" .

Υποσημείωση:
[1] Συγγραφέας δύο αξιόλογων βιβλίων The Dispossessed Majority (1973) και The Ethnostate (1992).