"Tα δικαιώματα του ανθρώπου„ (Drepturile omului) δεν περιορίζονται μόνο από τα δικαιώματα ενός άλλου ανθρώπου αλλά και από άλλα δικαιώματα επίσης: γιατί υπάρχουν τρεις ξεχωριστές οντότητες.
1.Το άτομο ( Individul).
2.Η παρούσα εθνική συλλογικότητα (Colectivitatea naţională actuală), δηλαδή το σύνολο των ανθρώπων του ιδίου Έθνους, που ζουν μέσα σε ένα Κράτος, σε μια δοθείσα ιστορική στιγμή.
3.Το Έθνος (Naţiunea), εκείνη η ιστορική οντότητα που ταξιδεύει στους αιώνες , με τις ρίζες βαθιά χωμένες στη νύχτα των χρόνων και με ένα μέλλον δίχως τέλος μπροστά του.
Ένα καινούριο μεγάλο λάθος της δημοκρατίας που βασίζεται στα "δικαιώματα του ανθρώπου„ (drepturile omului) είναι ότι αναγνωρίζει και ενδιαφέρεται μόνο για μία από τρεις οντότητες: το άτομο (individul). Τη δεύτερη την αγνοεί ή τη γελοιοποιεί και το τρίτο το αρνείται.
Και οι τρεις έχουν παρόλα αυτά τα δικαιώματά τους και τις υποχρεώσεις τους: το δικαίωμα στη ζωή και την υποχρέωση να μη θέτουν σε κίνδυνο το δικαίωμα στη ζωή των άλλων δύο.
Η Δημοκρατία νοιάζεται αποκλειστικά να διασφαλίσει το δικαίωμα του ατόμου . Γι αυτό στη Δημοκρατία γινόμαστε μάρτυρες μιας ακραίας ανατροπής (răsturnare formidabilă). Το άτομο πιστεύει ότι μπορεί να επιβληθεί (împieteze) με τα απεριόριστα δικαιώματά του, στα δικαιώματα ολόκληρης της συλλογικότητας , την οποία μπορεί επίσης να ποδοπατήσει και να λεηλατήσει. Γινόμαστε λοιπόν μάρτυρες μιας θλιβερής εικόνας αναρχίας στην οποία το άτομο δεν μπορεί να αναγνωρίσει τίποτα υπεράνω του προσωπικού του συμφέροντος. Με τη σειρά της η Εθνική συλλογικότητα (colectivitatea naţională) έχει μια μόνιμη τάση να θυσιάζει το μέλλον της - τα δικαιώματα του Έθνους( drepturile naţiunii) – για χάρη των εφήμερων συμφερόντων της.
Γι αυτό παρακολουθούμε την ανελέητη εκμετάλλευση , ή ακόμη και τη παραχώρηση στο ξένο , των δασών των ορυχείων και του πετρελαίου , ξεχνώντας ότι μετά από μας θα έρθουν εκατοντάδες γενεές Ρουμάνων και τα παιδιά των παιδιών μας, που περιμένουν να ζήσουν και αυτοί επιμηκύνοντας τη ζωή του Έθνους (ducând mai departe viaţa neamului).
Αυτή η ανατροπή , αυτή η διάρρηξη των σχέσεων που πηγάζει από τη Δημοκρατία , συνιστά μια πραγματική αναρχία μια διαταραχή της φυσικής τάξης και είναι μία από τις πρωταρχικές αιτίες του καθεστώτος ανισορροπίας της σημερινής κοινωνίας.
Η αρμονία δεν μπορεί να αποκατασταθεί παρά μόνο με την αποκατάσταση της φυσικής τάξης. Το άτομο οφείλει να υποτάσσεται σε μια ανώτερη οντότητα , την εθνική συλλογικότητα (colectivitatea naţională), η οποία με τη σειρά της οφείλει να υποτάσσεται στο Έθνος. Τα δικαιώματα του ανθρώπου (Drepturile omului) δεν είναι πλέον απεριόριστα , περιορίζονται από τα δικαιώματα της εθνικής συλλογικότητας, και τα δικαιώματα αυτής περιορίζονται από τα δικαιώματα του Έθνους.
***
Τέλος, αυτονόητο να υποθέσουμε , ότι στη δημοκρατία το άτομο μια που απολαμβάνει όλα τα δικαιώματα , όφειλε να ζει με τρόπο θαυμαστό. Στη πραγματικότητα όμως, και εδώ κατασκηνώνει η οριστική τραγωδία της δημοκρατίας, το άτομο δεν έχει κανένα δικαίωμα, σε βαθμό που υποχρεωνόμαστε να αναρωτηθούμε: που είναι η ελευθερία των συναθροίσεων ,που η ελευθερία του τύπου, και της συνείδησης; Το άτομο ζει μέσα σε καθεστώς τρόμου, κατάστασης πολιορκίας, λογοκρισίας χιλιάδες άτομα συλλαμβάνονται και θανατώνονται για τη πίστη τους , όπως τις εποχές των πολέμαρχων που στρέφονταν με βια εναντίον του λαού .
Που είναι "το δικαίωμα του κυρίαρχου πλήθους" να αποφασίζει για τη τύχη του, όταν οι συγκεντρώσεις είναι απαγορευμένες και για χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπων απαγορεύεται το δικαίωμα της ψήφου , ή όταν γίνονται αντικείμενο κακομεταχείρισης , απειλούνται με θάνατο, δολοφονούνται;
Θα πείτε :Ναι αλλά αυτοί θέλουν να αλλάξουν το σύνταγμα να περιορίσουν τι ελευθερίες , να εγκαταστήσουν έναν άλλο τύπο κυβέρνησης.
Ρωτώ: Πως μπορεί μια δημοκρατία να ισχυρισθεί πως ένας λαός δεν είναι ελεύθερος να αποφασίσει από μόνος , για τη τύχη του, να αλλάξει το σύνταγμα του και το σχήμα της κυβέρνησης κατά βούληση, να ζει με τις ελευθερίες, μικρές και μεγάλες, που επιθυμεί;
Εδώ εστιάζεται η τελική πράξη της τραγωδίας. Στη πραγματικότητα, σε καθεστώς δημοκρατίας ο άνθρωπος δεν έχει κανένα δικαίωμα. Τα δικαιώματά αυτά δεν τα έχει χάσει ούτε για χάρη της εθνικής συλλογικότητας (colectivităţii naţionale), ούτε για χάρη του Έθνους , αλλά για χάρη μιας πολιτικο-οικονομικής κλίκας τραπεζιτών και πολιτικών.
Τέλος , σαν ύστατο ευεργέτημα για το άτομο , η μασονική δημοκρατία , με μια ασυναγώνιστη υποκρισία , μεταμορφώνεται σε απόστολο της ειρήνης πάνω στη γη' αλλά ταυτόχρονα κυρώσει τον πόλεμο των ανθρώπων εναντίον του Θεού. Είρήνη μεταξύ των ανθρώπων και πόλεμο ενάντια στο Θεό.
Η υποκρισία κατασκηνώνει στο γεγονός ότι (η δημοκρατία) χρησιμοποιεί τα λόγια του Σωτήρα : „Pace între oameni” (ειρήνη υμίν) , μεταμφιεζόμενη σε απόστολο της ειρήνης (în apostol al „păcii”) , την ώρα που αυτή η ίδια Τον καταδικάζει και Τον κατηγορεί σαν εχθρό της ανθρωπότητας καθώς επίσης και από το γεγονός, ότι προσποιούμενη ότι θέλει να υπερασπιστεί τη ζωή των ανθρώπων στη πραγματικότητα τους οδηγεί στο θάνατο. Προσποιούμενη ότι θέλει να τους σώσει από το θάνατο στο πεδίο της μάχης δεν κάνει άλλο παρά να επιχειρεί με τρόπο διαβολικό να τους καταδικάσει σε θάνατο αιώνιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου