CORNELIU ZELEA CODREANU: Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΣΥΛΛΗΨΗ

Στην  αστυνομία  μου είπαν:

-Κύριε Κοντρεάνου είναι ανάγκη να οδηγηθείτε  στο δικαστήριο, με τη συνοδεία  αστυνομικού.

-Γιατί με συνοδεία αστυνομικού; -απάντησα -Πηγαίνω και μόνος.

Ήταν η πρώτη φορά που αμφισβητούσαν το λόγο μου. Ένοιωθα προσβεβλημένος..

-Όχι, εγώ με συνοδεία αστυνομικού δεν πηγαίνω . Αν θέλει , ας με ακολουθεί σε απόσταση 20 μέτρων.
Πηγαίνω μόνος΄ ο λόγος μου αξίζει περισσότερο από 20 αστυνομικούς.
Πήγα με τον αστυνομικό πίσω μου στα είκοσι βήματα. Έφτασα στο Δικαστήριο. Μπήκαμε μέσα και ο αστυνομικός με οδήγησε μπροστά στο κύριο ανακριτή (judecător de instrucţie) Caţichi.

Ο ανακριτής μου είπε τα παρακάτω:

-Συλλαμβάνεσαι   και πρέπει να σε κλείσω στη φυλακή.

Με το άκουσμα των λέξεων αυτών, ένοιωσα τα πάντα να σκοτεινιάζουν γύρω μου . Εκείνους τους καιρούς "η φυλάκιση κάποιου" αντιμετωπιζόταν  σαν κάτι το τελείως δυσφημιστικό. Ποτέ κανένας κάτοικος του Ιασίου δεν είχε φυλακισθεί ούτε είχε  οδηγηθεί πότε στη φυλακή εθνικιστής φοιτητής . Και αύτό έπρεπε  να συμβεί ειδικά σε μένα με ένα τόσο μαχητικό (υπέρ του γένους)  παρελθόν;

Πλησίασα στο γραφείο του ανακριτή και του είπα:

Κύριε ανακριτά , δεν ανέχομαι να συλληφθώ. και κανείς δεν θα με κουνήσει από εδώ για να με οδηγήσει  στις φυλακές.

Ο άμοιρος για να μη προκαλέσει άλλες συζητήσεις έδωσε εντολή στον αστυνομικό να με οδηγήσει  στη φυλακή και εμένα με συμβούλευσε να μη προβάλλω αντίσταση , ΄Επειτα έφυγε.  Ο αστυνομικός προσπάθησε να με τραβήξει  έξω. Του είπα:

-Τράβα σπίτι σου καλέ μου άνθρωπε , και άσε με με το Θεό , μια που δεν θα πρόκειται να με βγάλεις από εδώ.

Ήρθαν και άλλοι. Παρέμεινα εκεί από τις 11 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ. Όλες οι προσπάθειες να με μετακινήσουν από εκεί στάθηκαν  μάταιες.

Αναρωτιόμουν: Δεν έχω φταίξει σε τίποτα .Έκανα το χρέος μου στο γένος. Αν υπάρχει κάποιος ένοχος που πρέπει να συλληφθεί, είναι εκείνοι που έχουν βλάψει το γένος: το κοινοβούλιο που παραχώρησε πολιτικά δικαιώματα στους Εβραίους.

Στο τέλος έφυγαν όλοι οι υπάλληλοι του Δικαστηρίου ακόμα και οι φύλακες. Εγώ παρέμενα μέσα με τους αστυνομικούς δίπλα μου Στις 8 έφτασαν 3 αξιωματικοί

-Κύριε Κοντρεάνου έχουμε διαταγή να κλειδώσουμε το Δικαστήριο.

-Ωραία κύριοι  αξιωματικοί, θα περάσω έξω.

Κατέβηκα τις σκάλες και βγήκα . Με έκπληξη είδα μια διμοιρία από στρατοχωροφύλακες σε ημικύκλιο  εισαγγελείς δικαστές και αστυνομία.Συνέχισα να κινούμαι προς το μέρος τους και κάθισα στο έδαφος στη μέση της αυλής. Ήρθαν οι αρχές και μου είπαν:
-Πρέπει να πάτε στη φυλακή.

-Δεν πηγαίνω,

Με σήκωσαν στον αέρα, με έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο και με μετέφεραν στις φυλακές με τη συνοδεία της αστυνομίας, Μπροστά από τη πύλη της φυλακής τα παιδιά προσπάθησαν να με απελευθερώσουν αλλά τα πιστόλια των αστυνομικών τους σταμάτησαν.'Ηταν ενάντια στο νόμο η διαμαρτυρία;  Όχι ήταν παράνομος ο ζυγός της δικαιοσύνης.

Αυτή η άρνησή μου να υποστώ τη σύλληψη έμοιαζε σαν προάγγελος των αναρίθμητων ταλαιπωριών  που θα έπρεπε να υποστώ ακόμα, συνεχίζοντας τον αγώνα , ανάμεσα στους κρύους τοίχους της φυλακής.

Έμεινα εκεί μια εβδομάδα μέχρι τις παραμονές του Πάσχα.  Τις πρώτες ημέρες της φυλάκισης μου από  μια συναισθηματική άποψη τις αντιμετώπισα με δύσκολία γιατί δεν μπορούσα να κατανοήσω, πως μπορεί κάποιος, όταν δίνει αγώνα για το γένος του  να συλλαμβάνεται επειδή έτσι αποφάσισαν αυτοί, που  αντίθετα αγωνίζονται ενάντια στο γένος.
Όταν βγήκα από τη φυλακή επέστρεψα στο σπίτι .Πολλοί Ρουμάνοι ήλθαν να με συναντήσουν στο σταθμό, με εκδηλώσεις συμπάθειας, ενθαρρύνοντας με να συνεχίσω τον αγώνα ακόμα πιο δυνατά , γιατί ο αγώνας γινόταν για το γένος και τελικά το γένος θα νικούσε.

 ***

Ολόκληρο το γένος, στα καλύτερα συστατικά του , από τον αγρότη μέχρι το διανοούμενο δέχθηκε με ανείπωτο πόνο τη θλιβερή είδηση της αλλαγής του άρθρου 7 του Συντάγματος , αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γιατί είχε πουληθεί και προδοθεί από του ηγέτες του . Ποια κατάρα έπεσε πάνω στο κεφάλι μας και ποια λάθη κατάφεραν να καταδικάσουν εμάς τους Ρουμάνους να έχουμε παρόμοιους αλήτες για αρχηγούς;

***

Να λοιπόν αντιμέτωπες δύο ιστορικές στιγμές σε δύο διαφορετικές Ρουμανίες, με δύο γενιές ανθρώπων απέναντι στο ίδιο πρόβλημα. Η συντακτική συνέλευση του 1879 της μικρής ή ορθότερα της μικρότατης  Ρουμανίας , που είχε τη δύναμη να υπομείνει της πιέσεις της Ευρώπης και η συντακτική συνέλευση του 1923 της Μεγάλης Ρουμανίας που δημιουργήθηκε με τη θυσία του αίματος μας -που από μια επί πληρωμή δουλοπρέπεια , κάτω από τις πιέσεις της ίδιας Ευρώπης δεν δίσταζε να ταπεινώσει και να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή ενός ολόκληρου Έθνους.

Επιστροφή