Κάθε φορά που γίνεται λόγος για ένα εθνικό κίνημα , συστηματικά καταγγέλλεται η προδιάθεσή του να εξελιχθεί σε ένα δικτατορικό καθεστώς. Δεν επιθυμώ να ασκήσω, στο κεφάλαιο αυτό κριτική στη δικτατορία, αντίθετα επιθυμώ να αποδείξω ότι τα ευρωπαϊκά κινήματα -"Φασισμός", "Εθνικοσοσιαλισμός". "Λεγεωναριακό Κίνημα" κλπ- δεν είναι δικτατορίες, και βέβαια ούτε δημοκρατίες.
Εκείνοι που μας πολεμούν κραυγάζοντας : Κάτω η φασιστική δικτατορία" "Πολεμήσατε ενάντια στις δικτατορίες !", "Προσοχή στη δικτατορία" στη πραγματικότητα δεν χτυπούν εμάς ' σημαδεύουν στα τυφλά διατρέχοντας μάλιστα το κίνδυνο να πετύχουν ακόμη και τη περίφημη "δικτατορία του προλεταριάτου".
Η δικτατορία προϋποθέτει τη θέληση ενός και μόνο ατόμου που επιβάλλεται με τη βία στους άλλους ανθρώπους ενός Κράτους . Δυο θελήσεις συνεπώς : από τη μία πλευρά εκείνη του δικτάτορα ή μιας ομάδας , και από την άλλη, εκείνη του λαού.
Όταν αυτή η θέληση επιβάλλεται με τη βία και τη αγριότητα (prin silnicie şi cruzime) , τότε η δικτατορία γίνεται τυραννία . Όταν όμως ένα Έθνος των 60 ή των 40 εκατομμυρίων ψυχών με απερίγραπτο ενθουσιασμό και με μια πλειοψηφία του 98% επιδοκιμάζει και παραληρώντας χειροκροτεί με ενθουσιασμό τα μέτρα του αρχηγού, σημαίνει ότι ανάμεσα στη θέληση του αρχηγού και τη θέληση του λαού υπάρχει απόλυτη συμφωνία. Επιπλέον , αυτές οι δύο θελήσεις συγχωνεύονται με τέτοια τελειότητα που παύουν να είναι δύο: γίνονται μία και μόνο θέληση, εκείνη του Έθνους, η οποία εκφράζεται από τον αρχηγό.
Ανάμεσα στη θέληση του Έθνους και τη θέληση του Αρχηγού υπάρχει μια και μόνο σχέση: η σχέση της έκφρασης (raport de exprimare).
Το να υποστηρίξει κανείς, ότι η ομοφωνία που επιτυγχάνεται κάτω από τα καθεστώτα των εθνικών κινημάτων οφείλεται στο "τρόμο" στα "ιεροεξεταστικά" συστήματα, ξεφεύγει κάθε σοβαρότητας γιατί οι λαοί, ανάμεσα στους οποίους ξεπήδησαν παρόμοια κινήματα, είναι κοινωνικά συνειδητοποιημένοι σε πολύ μεγάλο βαθμό. Πολέμησαν, έχυσαν το αίμα τους , θυσίασαν χιλιάδες νεκρούς στον αγώνα για την ελευθερία. Ποτέ όμως οι λαοί αυτοί δεν λύγισαν: ούτε μπροστά στον εξωτερικό εχθρό ούτε μπροστά στον εσωτερικό τύραννο. Γιατί λοιπόν να μην αγωνιστούν και να μη χύσουν το αίμα τους και σήμερα μπροστά στη σύγχρονη τρομοκρατία ; Και έπειτα με τη δύναμη , με τη βία με τη τρομοκρατία , μπορεί κανείς να αποκτήσει ψήφους ακόμα και πλειοψηφίες' να προκαλέσει κλάματα, να προκαλέσει αναστεναγμούς , αλλά ποτέ , σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να προκαλέσει ενθουσιώδεις λαϊκές συσπειρώσεις . Ακόμα και στο πιο ανόητο Έθνος του κόσμου (Nici la naţia cea mai imbecilă din lume).
Από τη στιγμή λοιπόν που το το εθνικό κίνημα δεν έχει το χαρακτήρα των δικτατορικών κινημάτων αναρωτιόμαστε: Τι είναι λοιπόν;
Είναι δημοκρατία ; Δεν είναι ούτε δημοκρατία γιατί ο αρχηγός δεν εκλέγεται από το πλήθος ' η δημοκρατία έχει σαν βάση το εκλογικό σύστημα . Εδώ κανείς αρχηγός δεν εκλέγεται με τη διαδικασία της ψηφοφορίας , ο αρχηγός επιλέγεται.
Αν δεν είναι λοιπόν ούτε δικτατορία ούτε δημοκρατία τι είναι;
Είναι ένα καινούριο σχήμα πολιτικής διακυβέρνησης , που δεν είχε εμφανισθεί ποτέ μέχρι τώρα. Δεν γνωρίζω ποιο όνομα θα πάρει , αλλά πρόκειται για ένα καινούριο σχήμα (Nu ştiu ce denumire va căpăta, dar este o formă nouă) .
Πιστεύω ότι αυτό το σχήμα θεμελιώνεται πάνω σε μια πνευματική κατάσταση, μια κατάσταση ευαισθητοποιημένης εθνικής συνείδησης, που αργά ή γρήγορα διαχέεται μέχρι τη περιφέρεια του εθνικού οργανισμού.
Πρόκειται για μια κατάσταση εσωτερικής αφύπνισης εκείνη ακριβώς που πριν, κατασκήνωνε στις ψυχές, σαν ένστικτο του γένους και τώρα, αυτές τις στιγμές γαλβανίζει τις συνειδήσεις , δημιουργώντας μια κατάσταση συλλογικής εγρήγορσης , σαν αυτή που συναντά κανείς μόνο στις μεγάλες θρησκευτικές εμπειρίες. Παρόμοια κατάσταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σωστότατα: καθεστώς εθνικής οικουμενικότητας.
Ένας λαός στο σύνολό του, αποκτά συνείδηση της ύπαρξης του κατανοεί τις δυνατότητές του και το πεπρωμένο του στο κόσμο. Στην διαδρομή της ιστορίας μέχρι σήμερα, οι λαοί δεν είχαν να επιδείξουν τίποτα περισσότερο από κάποιες προσωρινές αναλαμπές : από την άποψη αυτή , τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε φαινόμενα παρατεταμένης εθνικής έξαρσης.
Στη περίπτωση αυτή ο αρχηγός δεν είναι πλέον ένας αφέντης " που κάνει ότι θέλει , που κυβερνά σύμφωνα με με τις διαθέσεις του : είναι ο εκφραστής αυτής της αθέατης πνευματικής κατάστασης, το σύμβολο αυτής της αυτογνωσίας.
Δεν κάνει ότι θέλει , κάνει ότι πρέπει. Και δεν καθοδηγείται από από τα ατομικά συμφέροντα ούτε από τα συλλογικά , αλλά από συμφέροντα του αιώνιου Έθνους που οι λαοί έχουν πια συνειδητοποιήσει.. Στο πλαίσιο αυτών των συμφερόντων , και μόνο σ΄αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο επιτυγχάνουν τον υπέρτατο βαθμό φυσικής ολοκλήρωσης τόσο τα ατομικά συμφέροντα όσο και εκείνα τα συλλογικά. (În cadrul acestor interese şi numai în cadrul lor îşi află maximum de satisfacţie normală şi interesele personale şi cele colective.)
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου