Το καλοκαίρι της χρονιάς του 1922 δεν κύλισε ήσυχα. Στις σκηνές των Ρουμανικών Εθνικών ή Δημοτικών Θεάτρων των πόλεων της Μολδαβίας άρχισαν δίνονται παραστάσεις εβραϊκών έργων σε διάλεκτο yddisch από το θίασο Kanapof.
Η νεολαία μας (Tineretul nostru) το εξέλαβε σαν απειλή γιατί έβλεπε στη μεθόδευση αυτή την προσπάθεια της αποξένωσης μας από ένα θεσμό , που είχε σαν αποστολή να διαμορφώνει την εθνική και ηθική διαπαιδαγώγηση του Ρουμανικού λαού.
Έχοντας απαλλοτριώσει το εμπόριο, έχοντας απαλλοτριώσει τη βιομηχανία ,έχοντας απαλλοτριώσει τα πλούτη της Ρουμανικής γης και του υπεδάφους της, έχοντας απαλλοτριώσει το Τύπο , θα ερχόταν σύντομα η μέρα που θα απαλλοτρίωναν και τις σκηνές των Εθνικών θεάτρων.
Το θέατρο μαζί με το σχολείο και την εκκλησία , μπορεί να εξυψώσουν ένα Έθνος σε παρακμή, κάνοντάς το να συνειδητοποιήσει και πάλι τα δικαιώματά του και την ιστορική του αποστολή. Μπορεί να το προετοιμάσει και να το οδηγήσει προς τη νίκη. Όμως από εδώ και πέρα, και αυτό το οχυρό (redută) έπεφτε στα χέρια τους . Τα θέατρά μας που δημιουργήθηκαν με το μόχθο και τα χρήματα του Ρουμάνου καλούνται να υπηρετήσουν τους Εβραίους να προετοιμάσουν και να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους στον αγώνα εναντίον μας. Και, από την άλλη πλευρά, αυτές τις ρουμανικές σκηνές, να τις χρησιμοποιούν σαν πνευματική τροφή με αποδέκτες τους Ρουμάνους για να μεθοδεύσουν την ηττοπάθεια ,την εθνική και ηθική μας αποσύνθεση και καταστροφή. Ήταν χρέος άλλων, της Κυβέρνησης , της οποιασδήποτε εξουσίας , των καθηγητών, να πάρουν θέση σ΄αυτή τη καινούρια αντιρουμανική επίθεση.
Παντελής απουσία! Μόνο η νεολαία , διακινδυνεύοντας διώξεις , καλυπτόμενη από αναρίθμητες βρισιές , δίχως συμπαράσταση από πουθενά, αντιδρούσε όπως μπορούσε.
Ο αγώνας απλώθηκε σε όλες τις πόλεις. : στο Huşi, Vaslui, Bârlad, Botoşani, Paşcani κλπ., (πήρε μέρος) η ομάδα των φοιτητών του Ιασίου με τη σταθερή συμπαράσταση των μαθητών του Λυκείου (grupul studenţilor ieşeni ajutaţi pretutindeni de elevii de liceu) . Διείσδυαν σε χώρους γεμάτους εβραίους , εκτόξευαν πάνω στους καλλιτέχνες του Σατανά ότι βρισκόταν στα χέρια τους υποχρεώνοντάς τους με το τρόπο αυτό να εγκαταλείψουν τις σκηνές των ρουμανικών θεάτρων.
Απολίτιστες ενέργειες θα πουν ίσως κάποιοι . Ίσως , λέω και εγώ. Αλλά πόσο μπορεί να θεωρηθεί πολιτισμένο ένα ξένο Έθνος που με απογυμνώνει σιγά σιγά από όλα τα αγαθά της γη μου;
Πόσο μπορεί να θεωρηθούν πολιτισμένα τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν από τους Εβραίους στη Ρωσία; Πόσο πολιτισμένο είναι να εξολοθρεύεις εκατομμύρια ανθρώπων δίχως δίκη; Πόσο πολιτισμένο είναι να πυρπολούνται οι εκκλησίες και να διαμορφώνονται σε καμπαρέ;Εγώ μέσα στη φτώχεια μου και στα όρια των περιορισμένων μου δυνάμεων αντιστέκομαι στην επίθεση, όπως μπορώ. Με το Τύπο όταν μπορώ. Με την εξουσία όταν διαθέτει ακόμα κάτι από Ρουμανικότητα. Με το λόγο, αν με ακούει κανείς. Με τη βία αν δεν έχω τίποτα άλλο στη διάθεσή μου και αν οι άλλοι σιωπούν Είναι δειλός και ανάξιος εκείνος που από προδοσία ή δειλία δεν υπερασπίζεται τη χώρα του και δεν αντιδρά με οποιονδήποτε τρόπο.Όπως και να έχει το θέμα εκείνος ο αγώνας ήταν μια διαμαρτυρία, ήταν η μοναδική διαμαρτυρία μέσα σε μια σιωπή από ηττοπάθεια και φόβο.Την επομένη οι σύντροφοι επέστρεφαν γεμάτοι με μώλωπες και πληγές γιατί δεν ήταν λίγο πράγμα για μια ομάδα 15 ατόμων , να μπει σε ένα θέατρο με 300-400 Εβραίους . Και ειδικά, όταν επέστρεφαν ταπεινωμένοι από τη κακία και τα ειρωνικά σχόλια κάποιων Ρουμάνων μας.
Για περισσότερες από μία φορά αναρωτήθηκα , τι μας είχε δώσει δύναμη , μια ομάδα τόσο μικρή, αντιμέτωπη με τόσα χτυπήματα και τόσες ύβρεις πάνω μας από κάθε σημείο; Δεν βρήκαμε υποστήριξη από πουθενά : σ' αυτόν τον αγώνα ενάντια σ' ολόκληρο το κόσμο το μοναδικό στήριγμα το βρήκαμε μέσα μας. Είχαμε τη πεποίθηση ότι βαδίζαμε στη μεγάλη λεωφόρο της εθνικής μας ιστορίας, στο πλευρό όλων εκείνων που χάθηκαν , που υπέφεραν και πέθαναν σα μάρτυρες για τη γη και το Έθνος μας ( pentru pământul şi neamul nostru).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου