ΜΕ ΤΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΊΑΣ 5

(Επιστροφή) 
ΔΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ

Hans Frank

Εννέα μόλις ημέρες μετά τις πολιτικές εκλογές , ξεκινά η προγραμματισμένη για τις 23 Σεπτεμβρίου, δίκη των αξιωματικών. Τόπος το Ανώτατο Δικαστήριο του Ράιχ στη Λειψία. Συνήγορος υπεράσπισης του Richard Scheringerer ένας εθνικοσοσιαλιστής δικηγόρος από το Μόναχο , στενός φίλος και συνεργάτης του Χίτλερ ο Hans Frank [1] . Συνήγορος του Ludin και του ανθυπολοχαγού Wendt ο Βερολινέζος δικηγόρος και ομοϊδεάτης Carl Sack [2]. Ύστερα από διακριτική κινητοποίηση του Κόμματος και σε ένδειξη συμπαράστασης για τους κατηγορουμένους συντρόφους, εκατοντάδες εθνικοσοσιαλιστές συνωστίζονται μέσα και έξω από την αίθουσα όπου πρόκειται να διεξαχθεί η δίκη. Ψύχραιμοι οι κατηγορούμενοι και σε καλή διάθεση περιμένουν την έναρξη της διαδικασίας νοιώθοντας πίσω από τις πλάτες τους τη παρουσία ενός φιλικά προσκείμενου ακροατηρίου.

Εθνικοσοσιαλιστική αφίσα για τις
πολιτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου
1930.

Πριν μπει στην ουσία του κατηγορητηρίου ο εισαγγελέας επιχειρεί να κάνει μια σύντομη αναδρομή της πολιτικής ζωής της χώρας στη διάρκεια των τελευταίων 12 χρόνων, στα χρόνια δηλαδή  που ακολούθησαν τη στρατιωτική ήττα και τη πολιτειακή μεταβολή. Κάνει  ιδιαίτερη μνεία στο Σύνταγμα της Βαϊμάρης [3] , στη καινούρια πολιτική πραγματικότητα , στα προβλήματα που η Νεαρή Δημοκρατία αντιμετώπισε και εξακολουθεί να αντιμετωπίζει κάτω από τα συντονισμένα χτυπήματα των εχθρών της [4]. Περιγράφει με σαφήνεια τις  διάφορες προσπάθειες ανατροπής του πολιτεύματος με ιδιαίτερη έμφαση στα γεγονότα του 1920[4] ,1921[5]  και 1923 [6]. Η αναδρομή αυτή κρίνεται  αναγκαία για να βγει ένα πρώτο  λογικό συμπέρασμα. 

 Όλες αυτές οι επιθέσεις εναντίον της Δημοκρατίας απέτυχαν για ένα συγκεκριμένο λόγο. Απέτυχαν , γιατί ακριβώς,  ούτε ο στρατός, ούτε η αστυνομία, θέλησαν να συμμετάσχουν σε αυτές και  να παραβούν με το τρόπο αυτό, το συνταγματικό τους όρκο.

Ένα δεύτερο συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα μετά το πρώτο. Κάθε  Κράτος λοιπόν  που θέλει να διατηρεί  την εξουσία και την εσωτερική του συνοχή και γαλήνη, οφείλει πρωταρχικά να ασκεί σταθερό έλεγχο πάνω στα σώματα του στρατού και της αστυνομίας , να τα κρατά μακριά από τη επίδραση των πολιτικών κομμάτων [7] και να τα αντιμετωπίζει όχι σαν θεσμούς , αλλά σαν αποτελεσματικά απρόσωπα εργαλεία του Συντάγματος [8]. 

Οι κατηγορούμενοι  με την ιδιότητά των στελεχών του Στρατού (Reichswehr) στη προσπάθειά τους να  δημιουργήσουν παράνομα εθνικοσοσιαλιστικούς θυλάκους μέσα  στη Reichswehr , είχαν διαπράξει πράξεις εσχάτης προδοσίας, σύμφωνα με το άρθρο  86 του Ποινικού Κώδικα  .Η πρόθεσή τους να διασφαλίσουν ότι σε  περίπτωση πραξικοπήματος τα στρατιωτικά τμήματα στη καλύτερη περίπτωση  δεν θα προέτασσαν αντίσταση παραβίαζε ευθέως και τα άρθρα 92,100, και 102 του Στρατιωτικού Ποινικού Κώδικα.

Εθνικοσοσιαλιστική αφίσα για τις
πολιτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου
1930

Το κατηγορητήριο περιεκτικό ,νομικά δεμένο και πλούσιο σε λεπτομέρειες αφήνει να διαφανεί η προηγούμενη αγαστή συνεργασία κατηγορουμένων και ανακριτών [9]. ΄Ετσι με μικρή πιθανότητα λάθους μπορούμε να πούμε ότι  η ανατρεπτική δράση  των κατηγορουμένων   περιγράφεται με σχεδόν απόλυτη αντικειμενικότητα.

Εγκέφαλος και καθοδηγητής της ομάδας παρουσιάζεται ο Scheringerer. Η εικόνα του υπηρεσιακού του φακέλλου αποκαλύπτει  ένα πρότυπο ικανότατου αξιωματικού ψυχικά και νοητικά απόλυτα συγκροτημένου με ένα δείκτη ευφυίας που ξεπερνά το μέσο όρο. Το  ιδεολογικό υπόβαθρο, που στηρίζει την ανατρεπτική του δράση θεατό από τη πρώτη στιγμή. Πρόκειται για ένα πιστό και αποφασισμένο μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών εργατών  που υπακούοντας σε κομματικές εντολές επιχείρησε να υπονομεύσει το μαχητικό πνεύμα του Στρατεύματος. Ένας μακρύς κατάλογος αποδεικτικών στοιχείων ξετυλίγεται. Από τους πρώτες συνωμοτικές επαφές που μαζί  με το συγκατηγορούμενό του Ludin είχε με άλλους αξιωματικούς του Ulm μέχρι τις επισκέψεις του στα τοπικά γραφεία του Κόμματος . Από  τις συνεννοήσεις του  με το Held μέχρι την  επίσκεψη στο Μόναχο και τις υψηλού επιπέδου διαβουλεύσεις του   με τους Weiss, Wagener και πιθανότατα και με τον ίδιο τον Εθνικοσοσιαλιστή ηγέτη Χίτλερ[10]. Ένα καινούριο στοιχείο βγαίνει στην επιφάνεια. Στο Μόναχο οι συζητήσεις δεν περιορίζονται στην υπονόμευση του στρατού μέσα από τους εθνικοσοσιαλιστικούς θυλάκους προπαγάνδας και ανατροπής αλλά και στο ενδεχόμενο μιας συμπαράταξης στρατού και εθνικοσοσιαλιστών τη στιγμή που θα εκδηλωνόταν πρώτο ένα κομμουνιστικό πραξικόπημα ή μια κόκκινη επανάσταση....

Ο Ludin  άμεσος συνεργάτης  στη παράνομη δράση του Scheringerer παρουσιάζεται σαν ένα άτομο φανατικά προσηλωμένο στις Εθνικοσοσιαλιστικές δοξασίες. Στη διάρκεια της ανάκρισης αντιμετωπίζει με περιπαικτική διάθεση την όλη διαδικασία . Στην αρχή αρνείται  την ανάμειξή του σε ανατρεπτικές ενέργειες και πολύ περισσότερο την ένταξή του σε κάποιο πολιτικό κόμμα. Στη συνέχεια ομολογεί αυθόρμητα ότι τόσο αυτός όσο και ο Scheringerer  είχαν κάνει κάποιες συζητήσεις  με εθνικοσοσιαλιστές ηγέτες στο Μόναχο  και μόλις βλέπει τη πρώτη έκφραση ανακούφισης στα πρόσωπα των ανακριτών του, αποσύρει τη δήλωση και κάνει μια καινούρια τροποποιημένη, με βάση την οποία  πήγε στο Μόναχο μόνος δίχως το  Scheringerer, Τελικά  παραδέχεται την αλήθεια και εκθέτει τους λόγους που τον οδηγούν να πράξει όλα όσα αναφέρονται στο κατηγορητήριο.

Εθνικοσοσιαλιστική αφίσα για τις
πολιτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου
1930

Η συνωμοτική συμπεριφορά και δράση του Wendt σύμφωνα πάντα με το κατηγορητήριο, ξεκινά αμέσως μετά την επιστροφή των δύο αξιωματικών  από το Μόναχο. Βέβαια οι ανακρίσεις που γίνονται  στο στρατόπεδο μετά τη σύλληψη των τριών αξιωματικών αποδεικνύουν  ότι η ομάδα είναι σαφώς μεγαλύτερη. Όσο και αν πιέζεται  ο Ludin να επιβεβαιώσει , αρνείται να αναφέρει έστω και ένα όνομα..

Με πρωτοβουλία του Scheringerer αμέσως μετά το σχηματισμό εθνικοσοσιαλιστικού πυρήνα στο Σύνταγμα του Ούλμ ,  ξεκινούν οι επαφές με τα άλλα στρατόπεδα.

Σύμφωνα με τις προσδοκίες του Ludin και σύμφωνα με όσα κατέθεσε στην ανάκριση ο βασικός σκοπός ήταν να πείσουν  για τις προθέσεις τους το σύνολο των αξιωματικών και αν αυτό δεν ήταν δυνατό τη πλειοψηφία τουλάχιστον  των νέων αξιωματικών....

Στο κατηγορητήριο αναφέρονται ονόματα και τοποθεσίες. Αναφέρεται σαν παράδειγμα το όνομα του  υπολοχαγού  Wintzer [10] εν ενεργεία αξιωματικού του 6ου  Συντάγμα πυροβολικού. Ερευνώντας ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν  οι ανακριτές εντοπίζουν ότι είχε συνυπηρετήσει με το Ludin. Κάτω από πίεση ο Wintzer καταθέτει ότι εξακολουθούσε να διατηρεί φιλικές σχέσεις με το προαναφερόμενο αξιωματικό, ότι διαπνεόταν και αυτός από Εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες , ότι στα τέλη Νοεμβρίου 1929 ο Ludin με επιστολή του του ζητούσε να συναντηθούν στο Ανόβερο για να το φέρει σε επαφή με συντρόφους ομοϊδεάτες [11] .
.............................................................................................

Εθνικοσοσιαλιστική αφίσα για τις
πολιτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου
1930
"Ελευθερία και ψωμί."

Στις 25 Σεπτεμβρίου 3η ημέρα της δίκης, ο Συνήγορος Frank  ζητά από το δικαστήριο την άδεια να παρουσιάσει  ένα ακόμα μάρτυρα. Αυτός ο μάρτυρας δεν είναι άλλος από τον Αδόλφο Χίτλερ, τον αρχηγό του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος των Γερμανών Εργατών , τον  πολιτικό ηγέτη που σε διάστημα μικρότερο από 2 χρόνια, οδήγησε το  Κόμμα του 2.5%  από την 9η θέση όπου βρισκόταν, στη  δεύτερη [12]. Το αίτημα γίνεται δεκτό και ο Αδόλφος Χίτλερ με την ιδιότητα του μάρτυρα καλείται να δώσει το καθορισμένο όρκο. 

Το βλέμμα του είναι καρφωμένο σταθερά στους δικαστές που έχει απέναντι, τα λόγια του όμως δεν απευθύνονται στο δικαστήριο αλλά στην ηγεσία του στρατού που σίγουρα παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την εξέλιξη της δίκης.[13]

Από τη  μέχρι τώρα διαδικασία, οι προσπάθειες του δικαστηρίου για την ανεύρεση της αλήθειας φαίνεται να κινούνται σε δύο παράλληλους άξονες. Από τη μια επιχειρεί να αναδείξει την έκταση της εθνικοσοσιαλιστικής διείσδυσης στο χώρο του στρατού και από την άλλη να  τεκμηριώσει από τις καταθέσεις των μαρτύρων,  το βαθμό συμμετοχής του ίδιου του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών. Και στις δύο περιπτώσεις το Δικαστήριο οφείλει να διερευνήσει  τα πραγματικά κίνητρα και τις αντικειμενικές επιπτώσεις από τις μεθοδεύσεις αυτές.

Για το Χίτλερ το πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει  είναι περισσότερο σύνθετο από αυτό των δικαστών.  

Ξέρει ότι οι αριστοκράτες του στρατιωτικού πνεύματος με το μονοκλ στο μάτι και το υπεροπτικό ύφος νοιώθουν τρόμο και μόνο στην ιδέα ,για το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσουν τα S.A, στα πλαίσια της οργάνωσης και της εξέλιξης του καινούριου Γερμανικού Στρατού. Οι στρατηγοί με τα "φον"  αντιμετωπίζουν σαν το χειρότερο εφιάλτη το ενδεχόμενο μιας αθρόας εισβολής στις τάξεις της Ράιχσβερ των φαιοχιτώνων, μιας μαζικής εισβολής σε θέση να υπονομεύσει τις πατροπαράδοτες αξίες  αιώνων. Βέβαια οι στρατηγοί ξεχνούν σκόπιμα ότι στη περίπτωση αυτή πρόκειται για βετεράνους πολεμιστές , πολλοί από τους οποίους και πριν από το πόλεμο υπηρετούσαν σαν  αξιωματικοί και άνδρες του Αυτοκρατορικού Γερμανικού στρατού.[15] Με τη σειρά της, η πολιτική ηγεσία, συντηρεί τις φοβίες αυτές, αφήνοντας να πλανάται το ενδεχόμενο μιας βίαιας ανατροπής του Κράτους από όλους αυτούς τους δίχως μέλλον περιθωριακούς. [16]

Ο Χίτλερ εκμεταλλεύεται το βήμα  για να ξεκαθαρίσει οριστικά κάθε αμφιβολία στο πρωταρχικό αυτό ζήτημα. Μια συζήτηση που είχε ξεκινήσει σε κάποια πλατεία του  Μονάχου ενάμισι περίπου χρόνο πριν, οδηγείται μέσα στην αίθουσα του Ανώτατου Δικαστηρίου της Λειψίας, στην αναπόφευκτη λογική της κατάληξη.

Στη διάρκεια της κατάθεσης η οποία διακόπτεται  συχνά από τα χειροκροτήματα και τις "βάρβαρες" κραυγές   του ακροατηρίου ο Χίτλερ δίχως ιδιαίτερη δυσκολία  διασκεδάζει το φόβο του στρατού για τα S.A και διαβεβαιώνει.

"Δημιουργήθηκαν αποκλειστικά για τη προστασία του κόμματος στην άσκηση της προπαγάνδας του και όχι για να πολεμήσουν ενάντια στο Κράτος. Υπήρξα στρατιώτης ικανό διάστημα για να γνωρίζω ότι είναι αδύνατο για μια κομματική οργάνωση να πολεμήσει ενάντια στις πειθαρχημένες δυνάμεις του στρατού....Έκανα κάθε τι ώστε να αποτρέψω να λάβουν τα SA οποιοδήποτε είδος στρατιωτικού χαρακτήρα. [16] Πάντοτε εξέφρασα την άποψη , ότι οποιαδήποτε προσπάθεια περιθωριοποίησης του  στρατού θα ήταν παραλογισμός. Κανείς από μας δεν σκέφτεται να υποκαταστήσει το στρατό. Η μοναδική μου επιθυμία είναι το Γερμανικό Κράτος και ο Γερμανικός λαός να μπορέσουν να εμψυχωθούν από νέο πνεύμα[17]. 

Αναπόφευκτα το θέμα της στρατιωτικής συνωμοσίας περνά σε πρώτο πλάνο. Για μια ακόμα φορά ο Χίτλερ διαβεβαιώνει ότι το κόμμα του δεν επιθυμεί τη κατάλυση του πολιτεύματος μέσα από λαϊκή επανάσταση και η όποια προσπάθεια στοιχειοθέτησης κατηγορίας πάνω στο Θέμα αυτό είναι   ένας ξεκάθαρος παραλογισμός...

Οι Εθνικοσοσιαλιστές είναι το δεύτερο ισχυρότερο κόμμα της χώρας. Βρίσκονται ένα ίσως και λιγότερο βήμα από τη κατάκτηση της εξουσίας με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες και με μεθόδους που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Ποιος ο λόγος, το Κόμμα να  γυρίσει τη πλάτη στη νομιμότητα και τη λαϊκή συναίνεση για να υποστηρίζει ένα αμφιλεγόμενο πραξικόπημα....

Ο πρόεδρος του υπενθυμίζει ότι παρ΄όλα αυτά , όπως προκύπτει από τη δικογραφία , υπήρξαν αξιωματικοί οπαδοί του Κόμματος κατά δήλωσή τους  , οι οποίοι ενεργούσαν με κομματικές εντολές για την υπονόμευση του στρατού και την ανατροπή του πολιτεύματος. . Και ίσως, πέρα από αυτούς , να υπάρχουν και άλλοι , ανεξάρτητα αν η ανάκριση  δεν κατάφερε να εντοπίσει,  οι οποίοι ασπάζονται τις ίδιες ανατρεπτικές ιδέες και διαθέσεις .

Ο Χίτλερ δεν το αποκλείει. Σαν πολιτικός αρχηγός είναι υποχρεωμένος να ξεκαθαρίσει με τη μεγαλύτερη δυνατή διαύγεια  τη θέση του  Κόμματος του ' και το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Κόμμα των Γερμανών Εργατών δεν ενδιαφέρεται για τέτοιου είδους λύσεις. Αν στις τάξεις του στρατού υπάρχουν κάποιοι νεαροί αξιωματικοί που δηλώνουν Εθνικοσοσιαλιστές και σκέφτονται διαφορετικά τότε σίγουρα βρίσκονται σε λάθος κατεύθυνση και οι πράξεις τους δεν δεσμεύουν την επίσημη γραμμή του κόμματος.[18]

Αναλύει  με απόλυτη σαφήνεια το σκεπτικό του.

ΧΙΤΛΕΡ Το κίνημά μας δεν έχει ανάγκη από τη χρήση βίας.. Θα έλθει κάποια στιγμή που το γερμανικό Έθνος θα γνωρίσει τις ιδέες μας ' τότε 35.000.000 Γερμανοί θα με ακολουθήσουν .Από την στιγμή που θα έχουμε στη κατοχή μας τη Συνταγματική νομιμότητα , θα δώσουμε στο κράτος το σχήμα εκείνο, που εμείς θεωρούμε καλύτερο. 

ΠΡΟΕΔΡΟΣ : Και αυτό με συνταγματικά μέσα.

ΧΙΤΛΕΡ Μάλιστα.[19]

Βλέποντας τη επίδραση που έχουν τα λόγια του και ακολουθώντας αριστοτεχνικές ισορροπίες επανέρχεται στο θέμα της υποτιθέμενης υπονομεύσεως του στρατεύματος από τη πλευρά των Εθνικοσοσιαλιστών  για να διευρύνει τη πριονιά και να δώσει και ένα χέρι βοήθειας  κύρια στο συνήγορο υπεράσπισης Frank που έχει βρει το μπελά του με την αγέρωχη και προκλητική στάση  του Scheringerer , που δεν εννοεί να βάλει μια στάλα νερό στο κρασί του.

ΧΙΤΛΕΡ: ,Πάντοτε είχα την άποψη ότι κάθε προσπάθεια να διαλυθεί ο στρατός ήταν τρέλα . Κανένας από εμάς δεν έχει το παραμικρό συμφέρον από την αποσύνθεσή του. Θα μεριμνήσουμε γι αυτόν , όταν θα κατακτήσουμε την εξουσία , κατά τρόπο ώστε από τη σημερινή Reichswehr να  ανατείλει ο μεγάλος στρατός του γερμανικού λαού ». Ο στρατός θα πρέπει να είναι ουσιαστικά ο υποστηρικτής της Völkisch ιδέας.[20]

Από αυτό ο Χίτλερ περνά  σε ευρύτερα θέματα της πολιτικής , χρησιμοποιώντας επιδέξια   όρους και παραδείγματα όπου  τα όρια  « νομιμότητας» και «παρανομίας» δεν είναι τελείως ευδιάκριτα.

-Και πώς ερμηνεύετε την έννοια της « Γερμανικής Εθνικής επανάστασης " ; ρωτά ο Πρόεδρος .  Ο Χίτλερ αντιλαμβάνεται τη παγίδα   και ξεγλιστρά με ευκολία.

Η έννοια της « Εθνικής Επανάστασης » γίνεται αντιληπτή πάντοτε με μια καθαρά πολιτική έννοια .... Αλλά για τους Εθνικοσοσιαλιστές αυτή σημαίνει αποκλειστικά τη απελευθέρωση  του σημερινού υπόδουλου Γερμανικού έθνους . Η Γερμανία είναι δεμένη χειροπόδαρα ( geknebelt ) με τις Συνθήκες Ειρήνης . Το σύνολο της γερμανικής νομοθεσίας σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια να επιβληθούν οι  Συνθήκες Ειρήνης πάνω στο γερμανικό λαό . Οι Εθνικοσοσιαλιστές δεν θεωρούν τις συνθήκες αυτές  νόμιμες, αλλά  συνθήκες που επιβλήθηκαν  στη Γερμανία δια της βίας. Εμείς δεν δεχόμαστε ότι οι παντελώς αθώες μελλοντικές γενιές ,θα πρέπει να ζήσουν κάτω από το βάρος τους. Από τη στιγμή όμως, που θα διαμαρτυρηθούμε εναντίον τους με κάθε μέσο που έχουμε στη διάθεσή μας , τότε μοιραία θα βρεθούμε πάνω στο δρόμο της επανάστασης .

« Με παράνομα μέσα επίσης ;» ο Πρόεδρος ζητά να μάθει.

«Προς το παρόν προϋπόθεση είναι να   κερδίσουμε την ημέρα. Στη συνέχεια οφείλουμε να καταπολεμήσουμε τις συνθήκες με κάθε μέσο , ακόμη , και αν στα μάτια του κόσμου κάτι τέτοιο θεωρηθεί παράνομο » , ήταν η απάντηση του Χίτλερ.[21]

Ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου ανασύρει στη μνήμη του μια παλιά δήλωση του πολιτικού Χίτλερ σχετικά με κάποιες συμπεριφορές , τότε με τα  γεγονότα του Ρουρ  όταν ο ίδιος απειλούσε "για κεφάλια που θα κυλούσαν στην άμμο" . Πως μπορούν τέτοιες απόψεις να συνάδουν με τη νομιμότητα. 

Στην ερώτηση αυτή ο Χίτλερ απαντά χωρίς περιστροφές.

Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι, όταν το Εθνικό Σοσιαλιστικό Κίνημα βγει νικητής από τον αγώνα που δίδει , τότε θα έρθει ένα Εθνικό Σοσιαλιστικό Δικαστήριο , τότε ο Νοέμβρης του 1918 θα βρει την τιμωρία που του αξίζει,  και τότε θα κυλήσουν κεφάλια [22] 

Η τελευταία αυτή δήλωση προκαλεί μια καταιγίδα χειροκροτημάτων και επευφημιών [23] σε σημείο που ο ανεκτικός  κατά τα άλλα πρόεδρος του Δικαστηρίου αναγκάζεται να προβεί σε  αυστηρές συστάσεις.....[24] .

Από την εμφάνιση του Χίτλερ και μετά, η δίκη αρχίζει να χάνει το ενδιαφέρον της μια που η μεγάλη "συνωμοσία" των Εθνικοσοσιαλιστών για την ανατροπή του Πολιτεύματος τελικά συρρικνώνεται σε κάποιες πρωτοβουλίες ελάχιστων αξιωματικών με αμφίβολο και οπερετικό χαρακτήρα.

Ο κατηγορούμενος Scheringer επιμένει στις αρχικές του τοποθετήσεις συμπλέει με το κατηγορητήριο, δείχνει όμως μια ιδιαίτερη επιμονή να αφαιρέσει το πολιτικό χαρακτήρα από τη σχέση του με το Otto Wagener( τον οποίο παρουσιάζει σαν καλό φίλο του μακαρίτη πατέρα του) . Δεν διαπραγματεύεται τα "πιστεύω" του εξακολουθεί να μη συνεργάζεται  με την υπερασπιστική γραμμή που χαράζει ο συνήγορός του [25].Δικαιολογεί στο σκεπτικό του με απόλυτη σαφήνεια. Επιβεβαιώνει τη κατάθεση του Ludin, Δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει, ότι η μοναδική τους επιδίωξη ήταν να κερδίσουν την αφοσίωση της πλειοψηφίας των αξιωματικών ώστε σε μια ενδεχόμενη απόπειρα ενός εθνικοσοσιαλιστικού πραξικοπήματος ή επανάστασης να μην ανοίξουν πυρ και να μη επαναληφθούν τα θλιβερά γεγονότα του 1923. 
Με μεγαλύτερη άνεση τώρα ο συνήγορος Frank ακουμπά στις δηλώσεις Χίτλερ για να καταδείξει,  ότι η αγωνία του στρατιώτη για τη τύχη της πατρίδας του και οι όποιες προσπάθειές του να την υπερασπισθεί,  δεν μπορεί  να αντιμετωπισθούν σαν   ανατρεπτική δράση δίχως πρώτα να αποδειχθεί η ύπαρξη δόλου ή ταπεινής σκοπιμότητας. Κατά συνέπεια , δεν υπήρξε ποτέ  πρόθεση, ούτε από τους κατηγορουμένους, ούτε από το Κόμμα να συνωμοτήσουν για τη διάλυση του Στρατού κι πολύ περισσότερο για την ανατροπή του κοινωνικοπολιτικού  συστήματος της χώρας.

Κάποια στιγμή ο Πρόεδρος ρωτά το κατηγορούμενο Scheringer ποιο κατά τη γνώμη του είναι το καθήκον του στρατού. Ο αξιωματικός απαντά δίχως δισταγμό:
"Το καθήκον του στρατού είναι να οδηγήσει το Γερμανικό λαό σε ένα νικηφόρο απελευθερωτικό πόλεμο." Συνειδητά ή όχι προκαλεί και ξεπερνά τα όρια . Η έδρα κρίνει την απάντηση αλαζονική και τον διακόπτει . Του υπενθυμίζει ότι ο βαθμός του δεν επιτρέπει να εκφράζει παρόμοιες κρίσεις ούτε έχει δικαίωμα να μιλά για λογαριασμό των ανωτέρων του. Άμεση η απάντηση του συνταγματάρχη Ludwig Beck που παρίσταται σαν μάρτυρας υπεράσπισης .
-Η Ράιχσβερ καθημερινά διατυμπάνιζε ότι είναι ένας στρατός αποτελούμενος  από ηγέτες. Τι μπορεί να αντιληφθεί ένας νεαρός αξιωματικός όταν ακούει όλα αυτά; (es wird taglich der Reichswehr gesagt, sie set eine Fuhrerarmee, was soil sich ein junger Offizier anderes darunter vorstellen ?)[26]

Καθώς οι μάρτυρες διαδέχονται ο ένας τον άλλον, ένστολοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, το δικαστήριο αντιλαμβάνεται ότι γεννιούνται μια σειρά από απρόβλεπτα προβλήματα , που λόγω δημοσιότητας ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο. Γίνεται φανερό  όσο εξελίσσεται η διαδικασία, ότι για την ίδια τη Ράιχσβερ, το πρόβλημα της εθνικοσοσιαλιστικής συνωμοσίας, συγκρινόμενο με τα  πραγματικά προβλήματα που τη ταλανίζουν είναι πρακτικά μηδαμινό. Λόγω της δημοσιότητας που έχει δοθεί στο θέμα κάθε λέξη των μαρτύρων και των κατηγορουμένων γίνεται αντικείμενο κριτικής και συζήτησης, η δε  Ράιχσβερ , το Κράτος μέσα στο Κράτος,  αρχίζει να βγάζει προς τα έξω  μια εικόνα που μέχρι τότε κρυβόταν επιμελώς. Καθώς ο ένας μάρτυρας διαδέχεται τον άλλο γίνεται αισθητή όχι δίχως έκπληξη ,ότι σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό οι πράξεις των κατηγορουμένων κρίνονται από τους συναδέλφους τους  σαν φυσιολογικές και έντιμες συμπεριφορές οι δε απαντήσεις που δίδονται στις ερωτήσεις της Έδρας αφήνουν να διαφανεί μια γενικευμένη δυσφορία τους για τη τάξη των πολιτικών που οδηγούν τη χώρα από το κακό στο χειρότερο. Σε παρατήρηση του Δικαστηρίου ότι οι στρατιωτικοί οφείλουν σεβασμό στη Δημοκρατία και τους Αντιπροσώπους του λαού, ένας από τους μάρτυρες διαβεβαιώνει ότι αυτό είναι πολύ δύσκολο  γιατί σε όλες τις βαθμίδες της στρατιωτικής ιεραρχίας κανείς δεν έχει καλή γνώμη γι αυτούς.  Ένας άλλος δηλώνει, σε σχετική ερώτηση,  ότι ο Εθνικισμός είναι το ισοδύναμο του πατριωτισμού και κάποιος άλλος, από τον οποίο η Έδρα ζητά   να δώσει ένα παράδειγμα προδοτικής πράξης απαντά δίχως δισταγμό"Ο Φιλειρηνισμός". Κάποιος άλλος διαβεβαιώνει με υπερηφάνεια: Εμείς οι αξιωματικοί είμαστε πατριώτες . δυστυχώς ο πατριωτισμός χαρακτηρίζει σήμερα,πολύ λίγα  πολιτικά κόμματα. [27] 

 ...........................................................................................

Η απόφαση βγήκε στις 4 Οκτωβρίου .

Οι πράξεις των κατηγορουμένων όπως καταδείχθηκαν προηγουμένως, στο σύνολό τους,κρίνονται πράξεις εσχάτης προδοσίας σύμφωνα με το άρθρο 86  του Ποινικού Κώδικα. Συνωμοσία εσχάτης προδοσίας χαρακτηρίζεται και η παραβίαση της διαταγής του Υπουργείου Ράιχσβερ της 31/1/23 η οποία απαγόρευε κατηγορηματικά  στους στρατιώτες να συμμετέχουν  σε οποιουδήποτε  είδους αντισυνταγματικές δραστηριότητες.

Με τη παραβίαση της τάξης,συνεχίζει το σκεπτικό της απόφασης, τέθηκε σε κίνδυνο η μαχητική ετοιμότητα του στρατεύματος , γιατί οι απόπειρες των κατηγορουμένων να μυήσουν άλλους συντρόφους  σ ένα σχεδιαζόμενο  πραξικόπημα μείωσε  τη μαχητική δύναμη του στρατεύματος και ως εκ τούτου παραβίασαν το άρθρο  92  του Στρατιωτικού Ποινικού Κώδικα.

Επιπλέον οι κατηγορούμενοι επιχείρησαν  να προκαλέσουν ηττοπάθεια σε ότι αφορά τα στρατιωτικά καθήκοντα των συναδέλφων τους. Για τους λόγους αυτούς κρίνονται ένοχοι για τη παράβαση του άρθρου 102 του Στρατιωτικού ποινικού Κώδικα.[28]

Ύστερα από όλα αυτά αναμένονται οι παραδειγματικές τιμωρίες. Στις 4 Οκτωβρίου ανακοινώνονται οι ποινές . Δεκαοκτώ μήνες φυλάκισης για το καθένα από τους κατηγορούμενους. .Αν όμως αφαιρέσει κανείς τους μήνες προφυλάκισης η τιμωρία για το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας περιορίζεται μόλις στον ένα χρόνο, σαν να πρόκειται για ένα, και μάλιστα ελαφρότατο, πλημμέλημα.
Και οι τρεις θα  εκτίσουν τις ποινές τους πριν οι εθνικοσοσιαλιστές αναλάβουν την εξουσία. Και οι τρεις μετά την αποφυλάκισή τους θα ακολουθήσουν δρόμους διαφορετικούς.

ΕΠΊΛΟΓΟΣ

Στις 28 Σεπτεμβρίου 1930 η Sunday Express  δημοσιεύει πρωτοσέλιδο άρθρο με την υπογραφή του Hitler [29]. Η επόμενη ημέρα βρίσκει μια  Γερμανία να αναζητά διέξοδο από μια κρίση που είναι πλέον εφιαλτική. Στο Κοινοβούλιο  η δυναμική παρουσία των ενισχυμένων άκρων  προδικάζει μια καινούργια περίοδο εντάσεων.   Εθνικοσοσιαλιστές και κομμουνιστές που αντλούν ψήφους από την ίδια κεντρική δεξαμενή,  διασταυρώνουν σε κάθε ευκαιρία  τα ιδεολογικά τους ξίφη και  όταν αυτά δεν μπορούν να πείσουν χρησιμοποιούν κάθε μέσον που μπορεί να διαγράψει τροχιά, προκαλώντας τους νόμους της βαρύτητας. Το ρυθμικό χτύπημα του ποδιού στο πάτωμα και του χεριού στο έδρανο γίνεται μέσον έκφρασης και τα ηχηρά συνθήματα μέρος αναπόσπαστο μιας παράδοξης τελετουργίας. Σε κάθε Heil Hitler των Εθνικοσοσιαλιστών έρχεται αμέσως η απάντηση από την άλλη πλευρά της αίθουσας  : Ζήτω η επανάσταση.

---

Υποσημειώσεις:

[5. 1] Hans Michael Frank (23 Μαΐου  1900 – 16 Οκτωβρίου  1946) Γερμανός δικηγόρος .Υπήρξε Βουλευτής του Ράιχσταγκ και  Γενικός Κυβερνήτης της κατεχόμενης Πολωνίας,Στη δίκη της Νυρεμβέργης κρίθηκε ένοχος  για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εκτελέστηκε .
[5. 2] Carl Sack 
[5. 3] Το σύνταγμα του Γερμανικού Ράιχ  ή αλλιώς το Σύνταγμα της Βαιμάρης  ψηφίστηκε από την ομώνυμη Εθνοσυνέλευση και επικυρώθηκε  από τον Ομοσπονδιακό νόμο της 11 Αυγούστου  1919.
[5. 4]
[5. 5]
[5. 6]
[5. 7] Των κομμάτων της αντιπολίτευσης στη πραγματικότητα. Η ηγεσία του στρατού είχε μέχρι τότε αρνηθεί τη παρέμβαση των πολιτικών στα εσωτερικά της γιατί τους θεωρούσε πηγή κάθε ανωμαλίας στα πλαίσια της εύρυθμης λειτουργία της,

[5. 8] Οι τελευταίες λέξεις του Σεπτιμίου Σεβήρου προς τους γιους του ήταν: "Παραμείνετε ενωμένοι,πληρώνετε τους στρατιώτες , και μη σας νοιάζει τίποτα.΄ Σοφά λόγια. 
[5. 9] ;Oπως συνέβη και με το Χίτλερ όταν δικάστηκε για το λεγόμενο "πραξικόπημα της μπυραρίας" έτσι και οι τρεις αξιωματικοί ανέλαβαν περισσότερες ευθύνες από ότι τους αναλογούσαν με τι βεβαιότητα . ότι δεν είχαν πράξει άλλο από το χρέος τους.
[5.10]....Είχε επισκεφτεί το Χίτλερ στο Μόναχο'με ενθουσιασμό  ο Φύρερ τον είχε ξεναγήσει στα καινούρια γραφεία  του Κόμματος  και τον προσκάλεσε να ακούσει μια ομιλία του περί τέχνης . Όταν ο .Scheringerer  θέλησε να μιλήσει για πολιτική , ο Χίτλερ απάντησε ότι ένας νεαρός Υπολοχαγός οφείλει να πιστεύει και να υπακούει. (Ηeiden) 
[5.11] Σύμφωνα με τη κατάθεση του Wintzer ο Λούντιν  του είχε μιλήσει για την ανάγκη  να μη επαναληφθεί η ιστορία του 1923 , Τόσο οι Εθνικιστικές οργανώσεις και οι εθνικοσοσιαλιστές  δεν επρόκειτο να επιχειρήσουν καμιά απόπειρα ανατροπής αν δεν είχαν τη διαβεβαίωση ότι θα έχουν τη συναίνεση του στρατού και της αστυνομίας. Η αποστολή του  Wintzer  (και του συντρόφου του   Lorenz περιοριζόταν  στη συλλογή πληροφοριών και την ανίχνευση διαθέσεων  από πλευράς των συντρόφων του. Σύμφωνα πάντα με όσο είχε πει ο ο Λούντιν στους Βίντερ και Λόρεντζ  ο Βeντ  έκανε την ίδια αποστολή και στο Ανόβερο.
[5.12] 
[5.13]
[5.14] 
[5.15] 
[5.16]Ο Shirer γράφει χαρακτηριστικά .Η εμφάνιση του  αντιπροσώπευε ένα υπολογισμένο κίνδυνο..Για τον ίδιο θα ήταν  ενοχλητικό να απαρνηθεί  τους τρεις υπολοχαγούς , των οποίων οι δραστηριότητες απoσκοπούσαν στη διάδοση ναζιστικών συναισθημάτων στο στρατό , πράγμα που ο Χίτλερ  φυσικά δεν επιθυμούσε να αποθαρρύνει. Όμως άλλο τόσο ήταν άβολο το γεγονός ότι οι προσπάθειες των ναζιστών για να ανατρέψουν τις ένοπλες δυνάμεις , θα έβγαιναν στο φως.
[5.17]
[5.18]
[5.19]Sir John Wheeler- Bennett σελ. 219 .Ελάχιστα διαφορετική η εκδοχή του Heiden
[5.20]Sir John Wheeler- Bennett σελ. 218-19 
[5.21]
[5.22]
[5.23] Ένας από τους περισσότερο χαρισματικούς συνεργάτες του Χίτλερ ο δημοσιογράφος Johann von Leers περιέγραψε τη σκηνή στη Λειψία με ενθουσιασμό, ένα χρόνο αργότερα, με τα παρακάτω λόγια . ...."όταν  ο Χίτλερ πρόφερε τις θαυμάσιες λέξεις που ξεπηδούσαν από τις καρδιές όλων μας ,η έκφραση :τότε θα κυλήσουν κεφάλια έμοιαζε με μεγάλη υπόσχεση εξιλέωσης' . Σπάνια μια οποιαδήποτε άλλη δήλωσή του δεν ανάδευε τόσο έντονα τη λάσπη  που πλημμύριζε τις καρδιές εκείνων των ανθρώπων του. .Heiden σελ 406
[5.24] Αρκετοί στη Κυβέρνηση δεν είδαν με καλό μάτι αυτή τη δημόσια παρουσία του Χίτλερ στο δικαστήριο. Το Υπουργείο των Εσωτερικών απέδειξε ότι είχε γρήγορα αντανακλαστικά και ο υφυπουργός Δρ Erich Zweigert , λαμπρός νομομαθής, κατέφτασε αεροπορικώς στη Λειψία με ένα ογκώδη φάκελο παραμάσχαλα, σε μια προσπάθεια απόλυτα αντιδεοντολογική, να επηρεάσει τους δικαστές για το πολιτικό παρελθόν και τις «παρανομίες» του Χίτλερ . Το δικαστήριο  τον αγνόησε επιδεικτικά και αρνήθηκε να λάβει γνώση  των στοιχείων που προσκόμισε εις βάρος ενός πολιτικού αρχηγού και ενός πολιτικού κόμματος.΄ Φανερά σοκαρισμένος και ταπεινωμένος ο Δρ Zweigert πήρε  το δρόμο για το Βερολίνο άπρακτος , ενώ την ίδια στιγμή ο Χίτλερ κάτω από ζητοκραυγές  εγκατέλειψε το Δικαστικό μέγαρο με προορισμό το σιδηροδρομικό  σταθμό ,όπου ένα ειδικό αυτοκίνητο, ένα  Pullman τον περίμενε για να το μεταφέρει  πίσω στο Μόναχο.
[5.25] Ο Φράνκ ασφαλώς προσπάθησε να πείσει τους κατηγορουμένους ότι  όταν το Κόμμα μιλούσε για επανάσταση κανείς δεν μπορούσε τότε να φανταστεί ότι το 2,5% μέσα σε δύο χρόνια θα γινόταν κόμμα εξουσίας. Παρ όλα αυτά έχουμε πάμπολλα παραδείγματα ότι η ρητορική της επανάστασης  κυριαρχούσε  ανάμεσα στα πρωτοκλασάτα στελέχη του Κόμματος τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές  και σε κάποιες περιπτώσεις και μετά από αυτές. Να θυμίσουμε το ρητορικό ερώτημα του Ραίμ την ίδια ημέρα που ο Χίτλερ έλαβε από το Πρόεδρο Χιντενμπουργκ εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης: "Και επειδή έγινε ο Αδόλφος Καγκελάριος  θα σταματήσει η Επανάσταση;"
[5.26] Βerliner Tageblatte, 27 Σεπτεμβρίου  1930.Βλέπε και Sir John Wheeler- Bennett σελ. 217 
[5.27] F.W von Oertzen :Im Namen der Geschichte ! Αμβούργο 1934 σελ 102-124.
[5.28] Research Studies of the State College of  Washington  (Tόμος 13 Τεύχος 2 σελ.140)
[5.29]