ΑΡΙΣΤΕΙΔHΣ Ε ΒΕΚΙΑΡΕΛΗΣ :TO ΣYNTEΧΝΙΑΚΟΝ ΚΡΑΤΟΣ

I
ΤΟ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΚΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΝ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το «Οικονομικόν Συντεχνιακόν Σύστημα» στηρίζεται επί της αρχής της συνεργασίας των οικονομικών δυνάμεων προς, επίτευξιν σκοπών γενικού ενδιαφέροντος. To «Συντεχνιακόν Σύστημα» δεν βασίζεται επί του ατόμου πλέον ως τοιούτου, αλλά επί του επαγγελματίου, μετέχοντος εις την δημοσίαν ζωήν δια της Συντεχνίας, οργάνου συλλογικού, αποσκοπούντος την επίτευξιν του ανωτάτου της παραγωγής και της ευημερίας , δια της υποταγής των ατομικών συμφερόντων εις τα ανώτερα συμφέροντα της ολότητος και του Έθνους. Είναι σύστημα οικονομίας διευθυνομένης, συντονίζον και εναρμονίζον απάσας τας οικονομικάς δυνά μεις της παραγωγής, η οποία θεωρητέα λειτουργία ουχί ατο-μικού, αλλά γενικού ενδιαφέροντος.

Η οικονομία ενσωματούται μεν δια της συντεχνιακής συγκροτήσεως, εις την πολιτικήν οργάνωσιν-, ήτις δεν μένει απαθής έναντι ταύτης, όπως εις το φιλελεύθερον σύστημα, χωρίς να υποτάσσεται εν τούτοις εις την πολιτικήν εξόυσίαν την οποίαν ν' αντικαθιστά, όπως εις το σοσιαλιστικόν σύστημα.

Το « Συντεχνιακόν Σύστημα », προσπαθεί να θεραπεύση την ανεπάρκειαν του Φιλελευθερισμού και ν' αποφύγη εξ άλλου τας ουτοπιστικάς ακρότητας των κομμουνιστών, ενσωματώνον μεν την παραγωγήν και την οικονομίαν εις την δημοσίαν ζωήν και την πολιτικήν του Κράτους, αλλά διατηρούν την βάσιν της ιδιοκτησίας και της ατομικής πρωτοβουλίας.
Υπό τοιούτους όρους αι « Φυσικαί έλευθερίαι» και οι θεσμοί, οίτινες κατά τους δύο τελευταίους αιώνας εθεωρήθησαν ακατάλυτοι και προερχόμενοι εκ της «φύσεως ταύτης των πραγμάτων » ή και « θείας προελεύσεως », υποχωρούν, χωρίς να καταργούνται, προ της αντιλήψεως ότι το «Κράτος είναι η μόνη πηγή δικαίου », και ότι τα θεωρούμενα φυσικά δικαιώματα, δεν είναι ειμή παραχωρήσεις του Κράτους, εν τω συμφέροντι της ολότητος.

Η ιδέα της διαχειρίσεως της πολιτικής εξουσίας ουχί ως αντιπροσωπείας των ατόμων, αλλά των συμφερόντων, είναι αρκετά παλαιά, δικαιολογουμένη υπό των υποστηρικτών της εκ του ότι ούτω το Κράτος αντιλαμβάνεται πληρέστερον τας ανάγκας της οικονομίας, τας οποίας και συντονίζει με τας εθνικάς τοιαύτας (1).

Εις το παρόν Σημείωμα το Συντεχνιακόν Σύστημα εκτίθεται όπως λειτουργεί εν Ιταλία, όπου το πρώτον εφαρμόζεται εν ευρεία κλίμακι(2), και όπως ερμηνεύεται και δικαιολογείται υπό του Αρχηγού και των Οικονομολόγων του από του 1922 κατέχοντος  την αρχήν Φασιστικού κόμματος (3).

* *

 Προτού προχωρήσωμεν εις την ανάπτυξιν του θέματός μας ας σημειώσωμεν τους όρους και την κατάστασιν εις την οποίαν ευρίσκετο η Ιταλία προ της εφαρμογής του συστήματος, και γενικώτερον η Ευρώπη, διότι οι κήρυκες του Κορπορατισμού θεωρούν τας αρχάς του παγκοσμίους (4).

Ας σημειωθή εν τούτοις ότι «ουδέν καινόν υπό τον ήλιον».

Η κατάργησις της πάλης των τάξεων και η αντικατάστασις της περιφήμου αυτής «πάλης», ήτις είναι το Ευαγγέλιον της σοσιαλιστικής αριστεράς, δια του Κορπορατισμού, δηλαδή δια μιας θεωρίας «Αλληλεγγύης των τάξεων» προς κοινόν ώφελος αυτών τούτων των τάξεων, της παραγωγής και του Κράτους δεν είναι ιδέα νέα, όπως και η αντίληψις, ότι υπεράνω του «Αστικού Κράτους» των μεν και του «Προλεταριακού» των δε, υφίσταται εν τη πραγματικότητι το Κράτος το Ενιαίον, όπερ είναι αυτό τούτο το έθνος, εν τη πολιτική, κοινωνική και οικονομική του ζωή (5).

Ας λεχθή επίσης, ότι πάσα παλαιοτέρα θεωρία, όσον ωχρά και αν φαίνεται σήμερον, περιέχει αληθείας, τουλάχιστον τοιαύτας θεωρηθείσας καλοπίστως κατά την εποχήν της γενέσεως της, ουδέποτε δε σύστημα εξαλείφεται εις το ακέραιον, αλλ' επιζή μεταμορφωνόμενον εις νέον σύστημα, ίσως φαινομενικώς ξένον και νέον, εν τη ουσία όμως περιέχον επιβιώσεις των παλαιοτέρων συστημάτων. Ούτε εξ άλλου εκάστη θεωρία και σύστημα δύναται να κριθή εκτός της εποχής του, της χώρας, ήτις το υιοθέτησε και των συνθηκών, αίτινες προεκαλεσαν την γένεσίν του.

 

 

Υποσημειώσεις:

 1. Η ιδέα της « επαγγελματικής αντιπροσωπείας » υποστηρίζεται από της εποχής του Saint Simon , ζητούντος όπως τα Έθνη μετατραπούν εις «παραγωγικά Σωματεία». Η Γαλλική επανάστασις του 1848, παραπαίουσα μεταξύ των αντιμαχομένων τότε ρευμάτων, ίδρυσε την «Επιτροπήν του Λουξεμβούργου», αποτελεσθείσαν εξ αντιπροσώπων εργοδοτών και εργατών κατά είδος βιομηχανίας, την οποίαν ιστορικώς αναφέρομεν και η οποία, αν και δεν παρουσίασεν αξιόλογον τινά δράσιν, επέφερεν εν τούτοις συνδιαλλαγήν των οξυτάτων τότε παθών και ανταγωνισμών συμφερόντων. Παρομοίας αντιλήψεις εξέφρασαν οι Χριστιανοί Συνδικαλισταί και άλλοι κατά καιρούς. Εν Γαλλία ομοίως υποστηρίζεται ότι η πολιτική οργάνωσις δέον απαραιτήτως ν' ανταποκρίνεται εις τας οικονομικάς καταστάσεις, ήδη δε εις πλείστας χώρας της Ευρώπης (Ρωσσία, Πορτογαλλία, Γερμανία) εφαρμόζεται κατά το μάλλον και ήττον το σύστημα της επαγγελματικής αντιπροσωπεύσεως, από διαφόρους κατευθύνσεις επηρεαζόμενον εκασταχού. Παρ' ημίν ο αείμνηστος Γούναρης εσκέφθη, χωρίς να προφθάση να παρουσιάση, το «Επαγγελματικόν Κοινοβούλιον», προ δεκαετίας δε το τότε Σύνταγμα κατέστησε την Γερουσίαν εν μέρει επαγγελματικόν Σώμα, δια της μετοχής εις αυτήν εκπροσώπων των επαγγελματικών και παραγωγικών τάξεων. Εν Ιταλία ο Μουσολίνι δηλώνει ότι «εις την διεύθυνσιν του Κράτους έχουν θεσιν μόνον οι εργαζόμενοι, οι παραγωγοί οι προσφέροντες συνεργασίαν εις το Κράτος, θεωρεί δε ανόητον πας τις μόνον και επειδή έφθασε το 21 έτος της ηλικίας του, να εχη δικαίωμα ψήφου δια την διαχείρησιν των κοινών». (*)
 2.

 3.

 4

 5

(Επιστροφή)