Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

ΙΩΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ



Περί τα μέσα Φεβρουαρίου 1921, ήρξατο εν Παρισίοις εις το κακουργοδικείον του Σηκουάνα, η δίκη του Υποπλοι­άρχου Τσερέπη και του Υπολοχαγού Κυριάκη, των ενεργησάντιον την κατά του Βενιζέλου εν τω σιδηροδρομικώ σταθμώ της Λυών απόπειραν. Μάρτυρες της υπερασπίσεως παρέστησαν ο Συνταγματάρχης του Πεζικού Χατζημιχάλης Χρ, ο Αντισυνταγματάρχης . του Πυροβολικού Παπαδήμας Ι., ο Ταγματάρχης του Πυροβολικού Παπαδόπουλος, ο Ίλαρχος Μελάς Α. και οι Αντιπλοίαρχοι Λελούδας και Μεντζεβίρης.
Την υπεράσπισιν των κατηγορουμένων ανέλαβεν ο διάσημος των Παρισίων δικηγόρος Μορώ-Τζαφερί, μετά του οποίου συναντηθέντες οι μάρτυρες ανέπτυξαν αυτώ κατά την συζήτησιν ότι, η προκειμένη δίκη δεν ήτο συνήθης διαδικασία προς υπεράοπισιν και αθώωσιν κατηγορουμένων μόνον, αλλά και η προσφορά μεγίστης υπηρεσίας προς την πατρίδα των, δια της άρδην ανατροπής των κακοβούλων και συκοφαντικών κατά της Ελλάδος και του Ελληνικού Λαού επιχειρημάτων του Βενιζέλου και της διαφωτίσεως των επισήμων κύκλων και της κοινής γνώμης, ότι ήσαν εχθροί της Συνεννοήσεως και της Γαλλίας, αλήθειαν ην η αυστηρά λογοκρισία και τα τυραννικά μέσα της Βενιζελικής Διοικήσεως, δεν επέτρεψαν να γνωσθή.
Αρξαμένης της εξετάσεως των μαρτύρων της υπερασπί­σεως, ο Συνταγματάρχης . Χατζημιχάλης κατέθηκε τάδε:
 Yπηρετήσας ως εθελοντής εν τω Γαλλικώ Στρατώ , κατά τον Ευρωπαϊκόν πόλεμον, πλήρης ενθουσιασμού, έβλεπον την Γαλλίαν υψώνουσαν το Λάβαρον της παγκοσμίου ελευθερίας. Εις την πρωτοπορείαν της ιεράς ταύτης Ιδέας η καρδία μου ενθουσιώσα αλλά και αιμάσσουσα διότι έβλεπον υπό την σκιάν του Συμβόλου της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης, να καταφεύγη εις Τύραννος.
Η καρδία μου πλήρης ενθουσιασμού, βλέπουσα τους γενναίους Γάλλους στρατιώτας καταστρέφοντας την στρατοκρατίαν και τον Δεσποτισμόν των Γερμανών, ήτο εν ταυτώ και αιμάσσουσα αισθανομένη εγκαθισταμένην εν Αθήναις την στρατοκρατίαν και τον Δεσποτισμόν του Βενιζέλου.
Η καρδία μου πλήρης ενθουσιασμού, βλέπουσα καταρρέουσαν την νέαν παγκόσμιον Βαστίλην , ήτο αιμάσσουσα αισθανομένη ιδρυομένην  την Βαστίλην την Βενιζελικήν.
Η καρδία μου πλήρης ενθουσιααμού, βλέπουσα κατασχιζόμενον εις μύρια τεμάχια το Πρωσσικόν υπόδημα, ήτο εν ταυτώ και αιμάσουσα αισθανομένη τα στήθη των συμπατριωτών μου αισθμαίνοντα, υπό την πίεσιν του Βενιζελικού υποδή­ματος.

Αποτάξεις Αξιωματικών, παύσεις Δημοσίων Υπαλλήλων, εξορίαι, φυλακίσεις κατά χιλιάδας. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Επίσκοποι, και Ιερείς εφυλακίσθησαν και εξωρίσθησαν, ως οι τελευταίοι των κακούργων. Πολιτικοί άνδρες ογδοηκοντούτεις, ων η σταδιοδρομία ήτο πατριωτισμός, απέθνησκον εν ταις φυλακαίς και τη εξορία. Και τόσα άλλα παραδείγματα της Βενιζελικής τυραννίας φθάσαντα μέχρι τυφεκισμού . Ο Δικηγορικός Σύλλογος των Αθηνών διεμαρτυρήθη δια τον στραγγαλισμόν της Δικαιοσύνης. Ο Ελληνικός Λαός κατέπνιγε τας οιμωγάς του, εντός της πα­τριωτικής του καρδίας, καθ' ότι εγνώριζε πολύ καλώς ότι: «O Βενιζέλος ήτο τόσον ικανός εις ραδιουργίας και συκοφαντίας, ώστε παν πρό­σωπον πάσαν πράξιν, πάσαν κίνησιν εναντίον αυτού και της τυ­ραννίας του, να την παριστά ως πρόσωπα και πράξεις εναντίον της Συνεννοήσεως, Γερμανόφιλα".
Ερωτηθείς υπό του συνηγόρου Μορώ-Τζαφφερί,τι είναι Γερμανοφιλία εν Ελλάδι,απήντησεν :
«Εις την Ελλάδα ουδείς υπάρχει Γερμανόφιλος. Υπήρχον δύο φατρίαι, η μεν μία υπέρ της Ουδετερότητος,η λεγομένη Βασιλική, η δε άλλη υπέρ της Δράσεως, η λεγομένη Βενιζελική. Εκατοντάδες όπως και Εγώ, Έλληνες προσέφερον εθελουσίωςτο αίμα των εις την Γαλλίαν, ουδείς όμως εις την Γερμανίαν. Ουδείς επρότεινεν όπως η Ελλάς εξέλθη εις το πλευρόν της Γερμανίας, ειμή μόνον ο Βενιζέλος, εις το Συμβούλιον του Στέμματος.
 Ο Βενιζέλος κατά τας ημέρας της δίκης ευρίσκετο εν Λονδίνω διανυμπανίζων δια του Τύπου ότι: «Μοχθεί νυχθημερόν δια τα συμφέροντα της Ελλάδος ,παρά την προς αυτόν αχαριστίαν του Ελληνικού Λαού». Αιφνιδίως εγκαταλείψας ταύτα απροστάτευτα, προσέτρεξεν εις Παρισίους την παραμονήν της δίκης, όπως παραστή αυτοπροσώπος εις αυτήν, ουχί όπως πάντες οι πραγματικώς Μεγάλοι άνδρες έπραξαν εις παρομοίας περιστάσεις, ζητούντες, ως ο Κλεμανσώ, την αποφυλάκισιν και την αθώωοιν των κατ' αυτού αποπειραθέντων, αλλ' όπως αυτοπροσώπως ζητήση την εις θάνατον καταδίκην των κατηγορών αυτούς, ως μίσθαρνα όργανα της Γερμανίας, επί εσχάτη προδοσία». Αποστείλας δε την παραμονήν της δίκης, προς τον Μορώ-ΤζαφφερΙ τον Πεπέν Αργυρόπουλον, όστις ανεκοίνωσεν αυτώ εκ μέρους του ότι: «Απαιτεί να μη γίνη καν λόγος εν τη δίκη περί πολιτικών ζητημάτων».
Την επομένην παραστάς ο Βενιζέλος εν τη δίκη, υπεστήριξε μετά του Πρεσβευτού Ρωμάνου το κατηγορητήριον ότι : «Οι δύο Έλληνες κατηγορούμενοι Αξιωματικοί, μίσθαρνα όργανα της Γερμανίας, εζήτησαν, εκ προμελέτης, να του αφαιρέσωσι την ζωήν, ως μεγάλου φίλου της Γαλλίας».
Εις την δίκην είχον προσέλθη, υπερεκατόν Δικηγόροι των Παρισίων, Αντιπρόσωποι του Τύπου, οι Πρεσβευταί των Συμμάχων, Στρατηγοί, Ναύαρχοι, Υπουργοί, Βουλευταί και η Κρητική Σωματοφυλακή του« Βενιζέλου. Ο Βενιζέλος κληθείς υπό του Προέδρου του Δικαστηρίου κατέθηκε τα εξής χαρακτηριστικά.:

«Δεν είναι αληθές ό,τι είπεν ο Συνταγματάρχης, ότι υπήρξα τύραννος. Τι θέλετε, με το χειρόκτιον να διοικώ καθ' ην στιγμήν Γερμανικά αεροπλάνα συνεννοούντο μετά Ελλήνων Αξιωματικών ; Δεν είναι αληθές ό,τι είπεν ο Συνταγματόρχης, ότι επέθνησκον εις τας φυλακάς πολιτικοί άνδρες αυτοκτονούντες. Εις και μόνον απέθανεν, ο Έσλιν, Γερμανικής καταγωγής και 75 ετών. Δεν είναι αληθές ότι δεν υπάρχουσιν εν Ελλάδι Γερμανόφιλοι. Υπάρχει μεγάλη μερίς γερμανοφίλων και Αρχηγός αυτής είναι ο Βασιλεύς της Ελλάδος Κωνσταντίνος , όχι Γερμανόφιλος άλλα πλέον ή Γερμανός».
Φράσις μεθ' ην ετερμάτισε την κατάθεσίν του. Πλείστοι δε  εκ των ακροατών ηρώτησαν απορρηματικώς.
— «Αυτός λοιπόν είναι ο Μέγας Βενιζέλος ;» 
Ταύτα κατέθηκεν ο Βενιζέλος γνωρίζων ότι «μετά τέσσαρας ημέρας θα συνήρχετο η Συμμαχική Διάσκεψις εν Λονδίνω και θα εκρίνετο η τύχη της αγωνιώσης και τα πάντα διακυβευούσης Πατρίδος του».
Το άγνωμον και άκαρδον τέκνον μνησικακούν, εβύθιζεν ασπλάχνως και αιμοχαρώς μέχρις λαβής, το φιλέκδικον αυτού εγχειρίδιον, εις τα στήθη της πολυπαθούς και φιλοστόργου Μητρός του, ήτις ανασύρασα αυτό από της ασημότητος, της αφανείας και της πενίας, ανέδειξε πρώτον, πανίσχυρον και παρ' αξίαν Άρχοντα αυτής, πολλαχώς και πολυτρόπως τιμήσαντα και δαψιλώς αμείψασα». Επαναληφθείσης την επομένην της συνεδριάσεως, του Βενιζέλου μη παραστάντος, ο Γενικός Εισαγγελεύς αγορεύσας είπεν :
«Οι κατηγορούμενοι είναι ένοχοι  εσχάτης προδοσίας, διότι καθ' ην στιγμήν ο Μέγας φίλος της Γαλλίας  Βενιζέλος εκόμιζεν εν τω χαρτοφύλακι αυτού , εις την Ελλάδα τους καρπούς της νίκης, Έλληνες Αξιωματικοί , μισθωτά όργανα της Γερμανίας, επεχείρησαν, προμελετημένως, να αφαιρέσωσι. την ζωήν αυτού. Ζητώ την εσχάτην των ποινών, θάνατον. ·Αναλογισθήτε ότι τα τέχνα και οί αδελφοί υμών, είνε τεθαμμένοι κάτωθεν της Ακροπόλεως».
Τερματισθείοης της αγορεύσεως του Γενικού Εισαγγελέως, ο Συνήγορος Μορώ-Τζαφφερί, υπηρετήσας ως έφεδρος Λοχαγός εν τω Επιτελείω του Στρατηγού Σαράϊγ εν Θεσσαλονίκη, αγορεύσας είπε: 
Ο Βενιζέλος επεχείρησε να καταρρίψη την εντύπωσιν εκ της καταθέσεως  του Συνταγματάρχου Χατζημιχάλη, αλλ' εις μάτην, διότι πλην αυτού, έχομεν δύο άλλους αξιοπίστους μάρτυρας, τον Γάλλον Νούαρχον Φουρνέ και τον Γάλλον Στρατάρχην Σαράϊγ. οίτινες δια των συγγραμμάτων των επιβαιούσι καθ' όλα την μαρτυρίαν του Συνταγματάρχου.
Όταν ο Βενιζέλος εζήτησε την άδειαν παρά των Συμμάχων, ίνα  τω  επιτραπή η οργάνωσις Ελληνικών εθελοντικών Μονάδων, προς καταπολέμησιν των προαιαινίων εχθρών της Ελλάδος, μόλις ωργάνωσε την πρώτην Μονάδα  εζήτησε παρά του Γενικού Συμμαχικού Στρατηγείου, όπως αποστείλη ταύτην κατά της Ελλάδος. Εζήτηοε να πολεμήση, αντί των  Βουλγάρων, τους Έλληνας. Κατόπιν δε των διαφόρων ραδιουργιών του εν Θεσσαλονίκη, εξήψε τα πνεύματα των συμπατριωτών του, διαιρέσας φανατικώς αυτούς, ούτως ώστε το Γενικόν Στρατηγείον των Συμμάχων εζήτησε παρά των Κυβερνητών των την απομάκρυνση του Βενιζέλου εκ Θεσσαλονίκης, καθ' ότι μετέβαλε την Στρατιωτικήν βάσιν τών επιχειρήσεων, εις βάσιν πολιτικών διενέξεων. Όταν ημείς οι αντιπρόσωποι του Γαλλικού Λαού απεστείλαμεν τον Ζοννάρ εις την Ελλάδα, όστις εν ονόματι ημών και του Γαλλικού λαού διεκήρυξεν ότι: "Ουδεμία αντεκδίκησις θέλει γίνει. Πλην δεν παρήλθεν οκταήμερον από της εγκαθιδρύσεως εν Αθήναις των Γαλλικών στρατευμάτων , 1ΟΟΟ Αξιωματικοί αυθαιρέτως απετάχθησαν , 1500 δημόσιοι υπάλληλοι επαύθησαν, 3.000 Έλληνες εφυλακίσθησαν και 800 εξωρίσθησαν , δια πολιτικούς λόγους. Έχω εις τας χείρας μου έγγραφον του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών , διαμαρτυρομένου δια τον στραγγαλισμόν της Διχαιοσύνης».
 
Μετά τούτο   ο  Μορώ-Τζαφφερί   αποβαλών την τήβεννόν του, λέγει αυστηρώς:
«Τήν στιγμή ταύτην δεν είμαι ο δικηγόρος, είμαι ο Γερουσιαστής και εξ ονόματος του  Γαλλικού  Λαού, ζητώ  τον λόγον από τον Βενιζέλον. Πως εξέθηκεν ημάς και τον Γαλλικόν Λαόν, εις τα όμματα του Ελληνικού Λαού, ενώ ρητώς διεκηρύξαμεν , δια του Ζοννάρ, ότι ουδεμία καταδίωξις ήθελε γίνει; Το ότι ο Βενιζέλος υπήρξε τύραννος, το ότι ο  Βενιζέλος εξεμεταλλεύθη  , αισχρότατα,την κατάστασιν, όπως δημιουργήση  φατρίαν, δεν το λέγουσι , μόνον ο Ναύαρχος Φουρνέ και ο Στρατάρχης Σαράϊγ,    δεν το ανέπτυξεν ενώπιον υμών  δια ζωηρών χρωμάτων ο Συνταγματάρχης Χατζημιχάλης φίλος της Γαλλίας, θα σας το αναπτύξω και εγώ. 
Υπήρχεν εις τας Αθήνας  εις ψιττακός , όστις πριν της κηρύξεως του Ευρωπαικοπύ πολέμου , πριν της επελθούσης  εν Ελλάδι διχονοίας, είχε διδαχθή να φωνάζη «Ζήτω ο Βασιλεύς». Ο ψιττακός ούτος εθανατώθη, ο κύριος αυτού , η σύζυγος του και οι συγγενείς του εφυλακίσθησαν. 
Πάντες  υμείς γνωρίζετε  το άρωμα Κοττύ «Θα έλθη μίαν ημέραν». Ο αντιπρόσωπος εν Ελλάδι του άνω  καταστήματος, άμα ως προέβη εις την πώλησιν  του αρώματος τούτου εφυλακίσθη , το άρωμα κατεσχέθη  και μόνον τη επεμβάσει της Γαλλικής Πρεσβείας , ήρθη η κατάσχεσις. Εν τέλει, ο Βενιζέλος  φεύγων εξ Αθηνών, κατέφυγεν  ενταύθα . Δεν γνωρίζω  αν τα θυλάκιά του ήσαν  κενά. Γνωρίζω  όμως  ότι συνωδεύετο παρα τινων , ων τα θυλάκια ήσαν πλήρη. » 
Περατωθεισών των αγορεύσεων του  Εισαγγελέως και του Συνηγόρου, απελογήθησαν οι κατηγορούμενοι, κατά την άποψιν των οποίων, την απόπειραν ττου Βενιζέλου ηθέλησαν, ως ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων, ίνα αποδώσωσι την ελευθερίαν εις την Πατρίδα των, τυραννουμένην υπό του Βενιζέλου, ον απεκάλεσαν «Νέον Πεισίστρατον». Ο μεν  Υποπλοίαρχος Τσερέπης κατέληξεν ειπών: "ΕΙμαι το εξιλαστήριον θύμα της  ελευθερίας». Ο  δε Υπολοχαγός Κυριάκης -ειπών: «Η θυσία μου ουδέν θα είχεν αποτέλεσμα και δια τούτο απεφάσισα να θυσιάσω τον αίτιον  όλης αυτής της διχονοίας τον Βενιζέλον».
Περατωθεισών των αγορεύσεων, το Δικαστήριον επέβαλεν εις  τους κατηγορουμένους  την ελαφροτέραν των ποινών, πενταετή ειρκτήν και συγχρόνως εζητησε χάριν παρά του Προέδρου της Δημοκρατίας, ήτις, τη εντόνω παρεμβάσει του Βενιζέλου, δεν εδόθη.

ΣΧΕΤΙΚΟ:
Η ΕΝ ΠΑΡΙΣΙΟΙΣ ΔΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ κ.κ ΤΣΕΡΕΠΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ

1 σχόλιο: