ΠΟΛΥΒΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ:Η ΣΙΔΗΡΑ ΚΑΙ ΧΡΥΣΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

 
55. Ο ΔΥΣΣΕΒΗΣ
Εγέλασε και ο ίδιος δια το συμπέρασμα του και επρόσθεσε :
— Λοιπόν είδες τον υποκριτήν άνθρωπον, που απατά τον όμοιόν του. Έλα τώρα να σου δείξω και τον ευσεβή άνθρωπον, που απατά, τον ίδιον τον θεόν του.
Με ωδήγησεν εις το εσωτερικόν ενός Μοναστηρίου, όπου είδα έναν άνθρωπον γονατισμένον και προσευχόμενον εις τον Θεόν.
Και ηρώτησα τον άνθρωπον, που ήτο και ενδυμένος κατάμαυρα :
— Τι κάμνεις αυτού κάτω, ω άνθρωπε; Εσταμάτησε την προσευχήν του και στρεφόμενος προς εμέ απήντησε :
— Προσεύχομαι εις τον Θεόν.
— Και τι επιθυμείς να επιτύχης απ' αυτόν με την προσευχήν σου;
Ο άνθρωπος με τό μαύρον ράσον με παρετήρησε περιέργως και μου απήντησεν, αφού προηγουμένως εσκέφθη μερικάς στιγμάς :
— Πως; τι επιθυμώ;... Δεν προσευχήθης ποτέ συ;... Ζητώ από τον θεόν να μου συγχωρήση την Χθες και να μεριμνήση δια την Αύριον.
Τότε ο Δαίμων μ' έκαμε να ερωτήσω :
— Και δεν ζητείς τίποτε από τον Θεόν σου δια την Σήμερον;
Ο δυσσεβής ησθάνθη την παρατήρησιν, εσκέφθη πάλιν προς στιγμήν και έσπευσε να μου απαντήση :
— Και διατί να τον βάλω σε τέτοιον κόπον; Ο Θεός μου είναι τόσον καλός! μου εσυγχώρησε πάντοτε την Χθες και εμερίμνησε δια την Αύριον. Διατί λοιπόν να τον ενοχλήσω και με την Σήμερον, δια την οποίαν εμερίμνησεν από χθες, και θα μου συγχωρήση αύριον τας αμαρτίας της;
Και ο Δυσσεβής, ικανοποιημένος από την λογικήν του, εστράφη εκ νέου και εξηκολούθησε την προσευχήν του, ενώπιον του σιωπηλού και ανεξικάκου ειδώλου του θεού.
Τότε είπε το Φάσμα :
—Βλέπεις λοιπόν καλά, ότι ο θεός δεν είνε χρήσιμος, παρά μόνον δια την Χθες και την Αύριον με την Σήμερον δεν έχει καμμίαν σχέσιν και ημπορεί όποιος θέλει να οργιάζη. Αυτό λέγεται δια τους ανθρώπους θρησκευτική αντίληψις περί του Θεού.
»Η ιδέα που έχουν δι' αυτόν είνε τόσον ελαστική και τόσον
αντίθετα προς την Ηθικήν διαμορφωμένη, ώστε, δια μεν τον Ασεβή, ο θεός είναι πλαίσιον χωρίς εικόνα, δια δε τον Δυσσεβή, είναι εικών χωρίς πλαίσιον, της οποίας το άνω μέρος αρχίζει από το άπειρον της αγαθότητος του Θεού, και το κάτω μέρος βυθίζεται εις το άπειρον της κακίας του ανθρώπου.

(Επιστροφή)