IV
ΤΟ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΚΟΝ ΚΡΑΤΟΣ
Αυτό τo πρόβλημα ετίθετο, εφόσον η επί του οικονομικού πεδίου δράσις εζήτει να εξασφαλισθή δια της κατακτήσεως του πολιτικού πεδίου.
«Αι οικονομικαί δυνάμεις αποκτώσαι βαθμηδόν μεγαλειτέραν σημασίαν εφέροντο τείνουσαι επί του πολιτικού πεδίου προς κατάκτησιν του Κράτους» λέγει ο Β. Biagi εις το άνω μνημονευθέν σύγγραμμά του.
Οποία μεταμόρφωσις επεβάλλετο;
Έναντι του παλαιού δημοκρατικοφιλελευθέρου κράτους ν' aντιτεθή το νέον ταξικού χαρακτήρος κράτος; Να αφεθή το οργανούμενον προς κατάκτησιν προλεταριάτον να μεταβάλη
την πολιτικήν εξουσίαν εις οικονομικήν; Λύσις αποκρουστέα
και σφαλερά δοθέντος ότι δεν είναι δυνατόν ν' αποδοθη εις το Κράτος εκδήλωσις οικονομικού χαρακτηρος αφού αντιθέτως πρόκειται περί εκδηλώσεως πολιτικού χαρακτήρος».
Γεγονός εξ άλλου ότι τα Κοινοβούλια δεν ευρίσκονται πλέον εις επαφήν με την πραγματικήν ζωήν. Αι σχέσεις όθεν δέον να αναπλασθούν προς γεφύρωσιν της αβύσσου μεταξύ πολιτικών θεσμών και οικονομικής ζωής.
Προς τούτο δέον να λυθούν ώρισμένα προβλήματα πολιτικής μορφής (κατάτμησις κομμάτων, αύθαιρεσίαι Κοινοβουλευτισμού, ανεύθυνον συνελεύσεων), οικονομικής μορφής (λειτουργία και συγκρούσεις συνδικαλιστικών δυνάμεων τόσον εις τον εργατικόν όσον και τον βιομηχανικόν τομέα) και ηθικής μορφής (ανάγκη τάξεως, πειθαρχίας και υπακοής εις τας ηθικάς υπαγορεύσεις της Πατρίδος).
Ο Ιταλικός Φασισμός ενόμισεν, ότι λύει τα προβλήματα ταύτα προκαταβολικώς, δια της Επαναστάσεως του και ότι «μέσω των συντεχνιακών, κοινωνικών και μορφωτικών θεσμών του, η έννοια του Κράτους εξικνείται πανταχού, και εντός του Κράτους κυκλοφορούν πλαισιωμέναι εντός των σχετικών οργανώσεων όλαι αι πολιτικαί, οικονομικαί και πνευματικαί δυνάμεις του Έθνους» (9).
Ούτω , φρονούν, επιτυγχάνεται ο συντονισμός Πολιτικής και Οικονομίας, «αι οποίαι είναι δύο όψεις της αυτής πραγματικό-τητος, ομοούσιαι εκδηλώσεις του κοινωνικού φαινομένου (10).
Οι κλασικοί θέλουν το Κράτος μακράν της Οικονομίας, καθιστώντες ούτω την Πολιτικήν αφηρημένην επιστήμην (μολονότι τούτο ως ελέχθη εις την πραγματικότητα ουδόλως συνέβη, το δε φιλελεύθερον κράτος κατ' ουσίαν υποδουλώνεται εις τας οίκονομικάς δυνάμεις). Εις το σοσιαλιαστικόν κράτος αι οικονομικαί δυνάμεις υποτάσσουν και απορροφούν την πολιτικήν έξουσίαν.
Το Συντεχνιακόν Κράτος χωρίς να ακολουθή τα άκρα (τα δε άκρα πάντοτε συναντώνται) Φροντίζει δια την ανάπτυξιν του εθνικού πλούτου δια των Συντεχνιών, υποτάσσον την Οικονομίαν εις την Πολιτικήν.
O Κορπορατισμός —λέγουν— είναι ανώτερος του λιμπεραλισμού όπως είναι και ανώτερος του Σοσιαλισμού, εδημιούργησε δε νέαν σύνθεσιν την στιγμήν όπου κατέπιπτε και ο εις και ο άλλος... Η Συντεχνιακή οικονομία επέρχεται την ιστορικήν και καθωρισμένην στιγμήν όταν τα δύο οικονομικά φαινόμενα, ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός, έχουν δώσει ό,τι είχον να δώσουν» (11).
O Κορπορατισμός θεωρεί ότι πραγματοποιεί την οικονομικήν ενότητα δια της Συντεχνίας, ήτις ολοκληρώνει την εκπροσώπησιν των οικονομικώγ συμφερόντων, ουμβιβάζουσα και επίλύουσα τας αντιθέσεις του κεφαλαίου και της εργασίας, εχόντων ίσα δικαιώματα, υπό την εγγύησιν του Κράτους, όπερ παραμένει κυρίαρχον, εκτός και υπεράνω τών οικονομικών ομάδων, και αντλεί εξ όλων ισχύν.
« Υποταγή των ατομικών δικαιωμάτων εις το γενικόν συμφέρον και η Ισότης των τάξεων προ του, Κράτους. Υπεροχή ηθικής αρχής εν τη οικονομική τάξει και σύνθεσις του παντός εν τω Κράτει» λέγει ο πρώην Υπουργός των Σύντεχνιών καιτης Εθνικής Οικονομίας G. Βοttai (12).
Εις την συντεχνιακήν οργάνωσιν, λέγει ο ίδιος, το ατομικόν συμφέρον εκάστου εκδηλούται δια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας· το συμφέρον εκάστης επαγγελματικής κατηγορίας δια των συνδικάτων το συμφέρον εκάστου είδους παραγωγής δια της Συντεχνίας και το Εθνικόν οικονομικόν συμφέρον δια του «Εθνικού Συμβουλίου των Συντεχνιών» όπερ και το ανώτατον όργανον.
Ούτω : Κυριαρχία του Κράτους και ολοκληρωτική συνεργασία όλων των κοινωνικών δυνάμεων ωργανωμένων».
«Αι οικονομικαί δυνάμεις αποκτώσαι βαθμηδόν μεγαλειτέραν σημασίαν εφέροντο τείνουσαι επί του πολιτικού πεδίου προς κατάκτησιν του Κράτους» λέγει ο Β. Biagi εις το άνω μνημονευθέν σύγγραμμά του.
Οποία μεταμόρφωσις επεβάλλετο;
Έναντι του παλαιού δημοκρατικοφιλελευθέρου κράτους ν' aντιτεθή το νέον ταξικού χαρακτήρος κράτος; Να αφεθή το οργανούμενον προς κατάκτησιν προλεταριάτον να μεταβάλη
την πολιτικήν εξουσίαν εις οικονομικήν; Λύσις αποκρουστέα
και σφαλερά δοθέντος ότι δεν είναι δυνατόν ν' αποδοθη εις το Κράτος εκδήλωσις οικονομικού χαρακτηρος αφού αντιθέτως πρόκειται περί εκδηλώσεως πολιτικού χαρακτήρος».
Γεγονός εξ άλλου ότι τα Κοινοβούλια δεν ευρίσκονται πλέον εις επαφήν με την πραγματικήν ζωήν. Αι σχέσεις όθεν δέον να αναπλασθούν προς γεφύρωσιν της αβύσσου μεταξύ πολιτικών θεσμών και οικονομικής ζωής.
Προς τούτο δέον να λυθούν ώρισμένα προβλήματα πολιτικής μορφής (κατάτμησις κομμάτων, αύθαιρεσίαι Κοινοβουλευτισμού, ανεύθυνον συνελεύσεων), οικονομικής μορφής (λειτουργία και συγκρούσεις συνδικαλιστικών δυνάμεων τόσον εις τον εργατικόν όσον και τον βιομηχανικόν τομέα) και ηθικής μορφής (ανάγκη τάξεως, πειθαρχίας και υπακοής εις τας ηθικάς υπαγορεύσεις της Πατρίδος).
Ο Ιταλικός Φασισμός ενόμισεν, ότι λύει τα προβλήματα ταύτα προκαταβολικώς, δια της Επαναστάσεως του και ότι «μέσω των συντεχνιακών, κοινωνικών και μορφωτικών θεσμών του, η έννοια του Κράτους εξικνείται πανταχού, και εντός του Κράτους κυκλοφορούν πλαισιωμέναι εντός των σχετικών οργανώσεων όλαι αι πολιτικαί, οικονομικαί και πνευματικαί δυνάμεις του Έθνους» (9).
Ούτω , φρονούν, επιτυγχάνεται ο συντονισμός Πολιτικής και Οικονομίας, «αι οποίαι είναι δύο όψεις της αυτής πραγματικό-τητος, ομοούσιαι εκδηλώσεις του κοινωνικού φαινομένου (10).
Οι κλασικοί θέλουν το Κράτος μακράν της Οικονομίας, καθιστώντες ούτω την Πολιτικήν αφηρημένην επιστήμην (μολονότι τούτο ως ελέχθη εις την πραγματικότητα ουδόλως συνέβη, το δε φιλελεύθερον κράτος κατ' ουσίαν υποδουλώνεται εις τας οίκονομικάς δυνάμεις). Εις το σοσιαλιαστικόν κράτος αι οικονομικαί δυνάμεις υποτάσσουν και απορροφούν την πολιτικήν έξουσίαν.
Το Συντεχνιακόν Κράτος χωρίς να ακολουθή τα άκρα (τα δε άκρα πάντοτε συναντώνται) Φροντίζει δια την ανάπτυξιν του εθνικού πλούτου δια των Συντεχνιών, υποτάσσον την Οικονομίαν εις την Πολιτικήν.
O Κορπορατισμός —λέγουν— είναι ανώτερος του λιμπεραλισμού όπως είναι και ανώτερος του Σοσιαλισμού, εδημιούργησε δε νέαν σύνθεσιν την στιγμήν όπου κατέπιπτε και ο εις και ο άλλος... Η Συντεχνιακή οικονομία επέρχεται την ιστορικήν και καθωρισμένην στιγμήν όταν τα δύο οικονομικά φαινόμενα, ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός, έχουν δώσει ό,τι είχον να δώσουν» (11).
O Κορπορατισμός θεωρεί ότι πραγματοποιεί την οικονομικήν ενότητα δια της Συντεχνίας, ήτις ολοκληρώνει την εκπροσώπησιν των οικονομικώγ συμφερόντων, ουμβιβάζουσα και επίλύουσα τας αντιθέσεις του κεφαλαίου και της εργασίας, εχόντων ίσα δικαιώματα, υπό την εγγύησιν του Κράτους, όπερ παραμένει κυρίαρχον, εκτός και υπεράνω τών οικονομικών ομάδων, και αντλεί εξ όλων ισχύν.
« Υποταγή των ατομικών δικαιωμάτων εις το γενικόν συμφέρον και η Ισότης των τάξεων προ του, Κράτους. Υπεροχή ηθικής αρχής εν τη οικονομική τάξει και σύνθεσις του παντός εν τω Κράτει» λέγει ο πρώην Υπουργός των Σύντεχνιών καιτης Εθνικής Οικονομίας G. Βοttai (12).
Εις την συντεχνιακήν οργάνωσιν, λέγει ο ίδιος, το ατομικόν συμφέρον εκάστου εκδηλούται δια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας· το συμφέρον εκάστης επαγγελματικής κατηγορίας δια των συνδικάτων το συμφέρον εκάστου είδους παραγωγής δια της Συντεχνίας και το Εθνικόν οικονομικόν συμφέρον δια του «Εθνικού Συμβουλίου των Συντεχνιών» όπερ και το ανώτατον όργανον.
Ούτω : Κυριαρχία του Κράτους και ολοκληρωτική συνεργασία όλων των κοινωνικών δυνάμεων ωργανωμένων».
Υποσημειώσεις.
9. Β. Biagi άνωθι.-B.Mussolini:Λόγοι 1933—1935.
10.E Ronchi: Economia liberale, economia sociale, economia corporativa.Μονογραφία. βραβευθείσα υπό υπουργρίου Συντεχνιών, Ρώμη 1932, σ.245
11
12.G. Bottai(Υπ. Συντ. και Εθνικής Οικονομίας) Εις "Gerarchia" Μάιος 1927.
(Επιστροφή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου