Α ΣΙΚΟΡΣΚΑ : ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΟΥΣΣΟΛΙΝΙ

 



'Οταν το "voi" επιχειρεί να εκτοπίσει το "lei" ,
 το  "lei" αλλάζει όνομα και γίνεται Annabella"



Εις το αρχαίον «Φόρουμ»,   από την αψίδα του  Τίτου μέχρι του κά­τω μέρους  του Καπιτωλίου, η Ιερά Οδός υπενθυμίζει  την θριαμβευτικήν  προέλασιν . Πλησίον εκεί , η οδός της Αυτοκρατορίας , η νέα «βία» της μουσσολινιακής Ρώμης, φαίνεται ετοίμη να δεχθή  την επάνοδον  ενός νικηφόρου στρατού. Δεν είναι περίεργον  ότι οδηγεί  κατ΄ευθείαν  εις το ανάκτορον της Βενετίας , όπου ο Μπενίτο Μουσσσολίνι  εργάζεται, κυβερνά και δέχεται:

Έπειτα από στοάς , πίνακας , προθήκας και κατά γης , μωσαικά, η υψηλή θύρα  ανοίγεται  προς μίαν  μεγάλην αίθουσαν .

Εις το βάθος λάμπει  μία μεγάλη λάμπα  πρασίνου χρώματος .Πίσω  της , κατά το ήμισυ ορατή , φαίνεται  η άκρη του μετώπου. Ο Ντούτσε εγείρει τον βραχίονά και χαιρετά.

-Είνε επληκτικόν, Εξοχώτατε, να βλέπη κανείς πόσον διετηρήσατε την επαφήν σας με τον λαόν.

-Καταλαβαίνω τον λαόν  και με καταλαβαίνει  και αυτός , διότι προέρχομαι από τον λαόν .Αυτόν σκέπτομαι  πάντοτε.

Θέλει να μελετήσουν  οι ξένοι τον λαόν.

— Ταξιδεύσατε και αναμιχθήτε  εις την απλήν ζωήν της χώρας , θα μάθετε πολλά πράγματα. Δεν αρκεί να σκέπτεται κανείς . Η φιλοσοφία είναι καλή , πλανάται όμως  όταν παραχωρή  εις την λογικήν  την θέσιν η οποία ανήκει  εις την διαίσθησιν. Αν η διαίσθησις μου μου έλεγε μίαν ημέραν, ότι δύο και δύο δεν κάνουν τέσσαρα, θα το επίστευα.

Τα μάτια του Ντούτσε μεγαλώνουν ξαφνικά  και η   λάμψις  των αποκαλύπτει την ρεαλιστικήν δράσιν του ανδρός, το πάθος μιάς   μεγάλης πίστεως:

Θα γνωρίσωμεν μιαν νέαν ανθρωπότητα , ωραιοτέραν παρά ποτέ. Θα προοδεύση  ολόκληρος ο λαός.

Ήλθεν η στιγμή να είπω εις τον Ντούτσε, ότι οι ατομισταί  των άλλων χωρών , εξαιρέσει μιάς μειοψηφίας , πιστεύουν και αυτοί ότι η κοινωνία αξίζει όσον και το άτομον. Θέλουν να δοθούν  εις την μάζαν , προς το συμφέρον του καθενός ,τα μέσα βελτιώσεως της θέσεώς της , να μεγαλώση την ψυχήν της , να διαμορφωθή ως ένα ισχυρόν και ευτυχές ον, συγχρόνως όμως σκέπτονται ότι εξαιρετικά όντα, αναγκαία  εις την εξέλιξιν της ολότητος , επιζητούν να ανυψωθούν υπεράνω του πλήθους και ότι αυτά έχουν ανάγκην ελευθερίας.Το ιδεώδες αυτό, πως είνε δυνατόν να μην ανήκη και εις όλα τα παιδιά της Ιταλίας, χώραν των ηρώων και των μεγαλοφυών.

Ο Ντούτσε δεν ταράσσεται .

-Είναι κακόπιστοι εκείνοι που παραγνωρίζουν τα πραγματικά σχέδια των Ιταλών. Πρέπει να υπάρχουν στύλοι εις την ομαδικήν άνοδον . Μία εξίσωσις εκ των κάτω , μάλιστα , αλλά δια να δώση εις όλους την ευημερίαν  και διά να επιτρέψη εις τους καλύτερον  προικισμένους να ανυψωθούν , Χάριν των επιτυχιών  που προσδίδουν εις την ανθρωπότητα την πραγματικήν  της έννοιαν , δεν πρέπει κανείς να θυσιάζη την πλειοψηφίαν της ανθρωπότητος. Όλοι έχουν  το δικαίωμα να ζήσουν. Και όσον περισσότερον ευνοεί κανείς την ύπαρξιν όλων τόσον περισσότερον θα δημιουργή κατάλληλον  περιβάλλον  δια την εκκόλαψιν του τόσον σπανίου αυτού προίόντος, δηλαδή της μεγαλοφυίας, η οποία ετοιμάζεται  από αιώνος εις αιώνα, αργά, εις το αδιείσδυτον μυστήριον των γενεών. 

-Aφού δέχεσθε την ανάπτυξιν κάθε ατομικής δυνάμεως , δεν θα αναγνωρίσετε και εις τας γυναίκας την δυνατότητα να ανυψωθούν;

Κάποια ανταύγεια του φωτός μεατκινείται  εις το μεγάλον πρόσωπον; Ή είνε μήπως πτυχή ειρωνείας;

Ο κ. Μουσσολίνι απαριθμεί τας αρετάς τας οποίας  αναγνωρίζει  εις την γυναίκα: ευαισθησία, γενναιοδωρία, ηθικόν και φυσικόν θάρρος, πολλάκις ανώτερον του ανδρός.

-Αλλ' όταν συμβουλεύομαι  το παρελθόν ,προσθέτει , βλέπω προς λύπην μου ότι τα δημιουργικά μυαλά ήσαν πάντοτε ανδρικά.

Λατίνος , εξ ίσου πιστός εις την Ελλάδα με έναν Ρωμαίον  της μεγάλης εποχής , εξετάζει  την ελληνικήν σκέψιν  και επιστήμην , από της εποχής του Ησιόδου και του Ομήρου μέχρι του Πλάτωνος  και του Αριστοτέλους, επιμένων ιδιαιτέρως  εις την φυσιογνωμίαν του Πυθαγόρα . Υπενθυμίζει  ότι αι γυναίκες της Ελλάδος είχον τα μέσα να αναδειχθούν και λυπείται διότι η Σαπφώ, η μόνη ποιήτρια , δεν έψαλλε τίποτα άλλο παρά έρωτας, επιθυμίας και μελαγχολίας.

Αλλ' ίδωμεν ποίαν σημασίαν αποδίδει εις την διαίσθησιν εναντίον της λογικής. Δι αυτό δεν θα εκπλαγή κανείς μανθάνων  ότι αι γυναίκες , κατ΄εξοχήν διαισθητικαί , δεν του φαίνονται αναγκαστικώς καταδικασμέναι από την αιωνιότητα των αιώνων εις δευτερεύοντας ρόλους.

-Ο Ρενάν έλεγεν ότι δεν είχε τον τρόπον να μάθη  αν εις μίαν δεδομένην στιγμήν  της εξελίξεως, θα καθίστατο καταφανής η ύπαρξις του Θεού. Το ίδιο και εγώ δεν ξέρω να πω αν μια ημέρα αι γυναίκες....ποιός ξέρει;

Από το γραφείον μέχρι της θύρας το διάστημα που διασχίσαμε  μαζί είναι αρκετά εκτεταμένον  και είχα τον χρόνον να του θέσω ένα ακόμα ερώτημα .

-Και το αιθιοπικόν ζήτημα, Εξοχώτατε;

Με σφιγμένας τας ισχυράς σιαγόνας, ο Μπενίτο Μουσσολίνι απαντά:

-Η Ιταλία θα κάμη ό,τι πρέπη να κάμη.Όταν λαμβάνη μίαν απόφασιν, κανείς και τίποτε δεν μπορεί να την εμποδίση από του να φθάση εις το τέρμα.

(Η συνέντευξη  δημοσιεύτηκε στην ελληνική εφημερίδα ΠΡΩΪΑ  της 9ης Σεπτεμβρίου 1935)