LEON DEGRELLE: Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΡΩΠΗ 20

Αυτά είναι   όλα όσα χάσαμε, στις 8 Μαΐου 1945.
Τριάντα-πέντε χρόνια εξορίας, το μόνο που χρησίμευσαν τελικά  ήταν  να διογκώσουν τη θλίψη  μου , που δεν κατάφερα ,  από κοινού με το Φύρερ και με τα εκατομμύρια των  συντρόφων μου , να προσφέρουμε στην Ευρώπη αυτό το βασιλικό  δώρο.
Αντ' αυτού, είμαστε υποχρεωμένοι  να υπομείνουμε  το θέαμα της βαθιά γερασμένης Δύσης που για αιώνες υπήρξε η καρδιά της ανθρωπότητας. 

Οι  δύο μεγάλες «δημοκρατίες», τόσο υποκρίτριες και οι δύο στη διαχείριση της ίδιας τους της δημοκρατίας- παραμένοντας η μια απλή ολιγαρχία  των κομματικών στελεχών  και  η άλλη μια ξεκάθαρη  ολιγαρχία του χρήματος - κατάφεραν να πλήξουν  διπλά την Ευρώπη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δηλητηριάσει την ψυχή της  με το μερκαντιλιστικό υλισμό τους ' η  ΕΣΣΔ της έκλεψε το μισό της έδαφος αυξάνοντας κάθε  χρόνο και περισσότερο  τη πίεσή της , χάρη στην απεριόριστη άνοια της αμερικανικής διπλωματίας. Με αποτέλεσμα σήμερα να  βρίσκεται παντού. 

Έτσι, προτιμώ χίλιες φορές πραγματικά που βρέθηκα   μεταξύ των ηττημένων ,  που  όμως ήσαν αποφασισμένοι , που κάηκαν  στη φλόγα του  μεγάλου  ονείρου , αντί να βρίσκομαι  στο πλευρό εκείνων των φανατικών δημοκρατιών που προκάλεσαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για να εγκαταλείψουν   στο τέλος, την  8η  Μαΐου 1945, πάνω στο ρημαγμένο πεδίο της  νίκης τους, μια αποδυναμωμένη Ευρώπη. 

                                                                                                  *
Καθηλωμένος στην εξορία μου, καταδιώχτηκα  με άγριο μίσος , από τους νικητές καταφεύγοντας από  καταφύγιο σε καταφύγιο, υποχρεωμένος να αναζητώ κάθε φορά τα μέσα προς το ζην. Έξι φορές υπήρξα στόχος απόπειρας απαγωγής . Ο θάνατος με άγγιξε συχνά. Καταδικασμένος  για καθαρά πολιτικούς λόγους - γιατί μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα προέκυψε  τελικά ότι όλες οι καταγγελίες για «εγκλήματα πολέμου» που μου αποδόθηκαν ήταν ξεκάθαρα ψέματα  - εξακολουθώ  να περιμένω τη παραμικρή ένδειξη  για μια έστω και  αόριστη αμνηστία. 
Το μόνο που διατηρώ στη μνήμη μου από τη χώρα μου είναι η ανάμνηση ενός δολοφονημένου αδελφού μου , των γέρων γονιών μου που είχαν πεθάνει  από τη θλίψη μέσα σε σκληρές φυλακές , των άλλων μελών της οικογένειας που υποχρεώθηκαν  να υποστούν τις χειρότερες διώξεις. Στο όνομα της δημοκρατίας - φυσικά! Και των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου! Οι αντιξοότητες όμως, δεν έχουν σημασία. 

Τουλάχιστον, είχα ζήσει αξιοπρεπώς: για να επαναφέρω  τη χώρα μου στο πριν από το 1940 επίπεδο, για την επιβίωση της μετά την εισβολή, για την ανάσταση, και ύστερα, για  την  επιστροφή στα ιστορικά σύνορά της - που  θα ήταν η ανταμοιβή της ταλαιπωρίας μας στο μέτωπο της Ανατολής. Θα είχα ζήσει  για την Ευρώπη, έτσι ώστε, ενδυναμωμένη   από το έπος μας, θα υλοποιούσε με το παραπάνω  όλα όσα  οι μεγάλοι οραματιστές  του παρελθόντος είχαν ονειρευτεί γι ' αυτήν. 

Η ατυχία ενός ανθρώπου παραμένει ένα απλό περιστατικό. Επιπλέον, δεν νοιώθω άτυχος. Είμαι περήφανος και χαρούμενος με τη ζωή μου. Αύριο, αν η μοίρα αποφάσιζε μια ακόμα να με συναντήσει , θα ξεκινούσα πάλι από την αρχή: μετερχόμενος των ίδιων σκληρών συγκρούσεων , πηγαίνοντας ακόμα μακρύτερα.... 

Αυτό που έχει σημασία είναι το γεγονός να  κρατά κανείς κλεισμένα στη ψυχή του όσα έχουν πραγματική αξία: το πάθος του μεγάλου, του καθαρού , του όμορφου, του σωστού  - και η δυνατότητα να προεκτείνει κανείς σε βάθος  και να διαχέει απλόχερα αυτήν την ένταση μεταξύ των ανθρώπων.
Στη σκιά της εξορίας χωρίς τέλος, η ψυχή μου διατηρεί όλα εκείνα τα ζωηρά φώτα που καθοδήγησαν   την παιδική μου ηλικία, τη νεότητά μου , τα πολιτικά μου επιτεύγματα, τις μάχες μου σα στρατιώτη. Τη στιγμή του θανάτου , δεν θα χρειαστεί να επικαλεστώ όπως  ο Γκαίτε: «Mehr Licht! Mehr Licht "(περισσότερο φως! Περισσότερο φως!). Το φως, εκείνο το φως που φώτισε κάθε ημέρα  της ζωής μου, θα είναι εκεί: μπροστά μου.

(Επιστροφή)