Για κακή της τύχη , η μεταπολεμική Γαλλία, δεν είδε να ξεπροβάλει μέσα από την εθνική της κοινότητα ο ισχυρός ηγέτης σε θέση να την επαναφέρει στο καθεστώς εργασίας και δόξας, σε μια παράδοση δεκαπέντε αιώνων. Από αυτό προκύπτει η δημοκρατική της καταστροφή, η αποσύνθεση συχνά γελοία, που προκλήθηκε, από τις εκατοντάδες των υπουργών, οι οποίοι, κατά τις δεκαετίες της κυβερνητικής κρίσης του μεσοπολέμου, διαδέχονταν ο ένας τον άλλο. Και σε σχέση πάντα με μία αυξανόμενη αποσύνθεση των θεμελιωδών αρετών της και των ίδιων της των υλικών δυνάμεων ... Με αποτέλεσμα να υποστεί τον Μάιο του 1940 , όπως στη πραγματικότητα ήταν άλλωστε προβλέψιμο, τη πιο τρομερή ηθική και στρατιωτική ήττα στην ιστορία της!
Μια ήττα , που η αλαζονεία των νικητών του 1945 δεν έχει μεταβάλει σημαντικά , αν σκεφτεί κανείς, ότι από μόνο του , το δυτικό τμήμα της Γερμανίας - νικημένο , αλλά με ακόμα ισχυρό το πνεύμα της πρωτοβουλίας, της αίσθησης της ευθύνης και της χαράς της εργασίας που ο Χίτλερ είχε εμπνεύσει στη νεολαία - ξεπερνά ακόμα τη Γαλλία σε όλα τα επίπεδα .
Μια ήττα , που η αλαζονεία των νικητών του 1945 δεν έχει μεταβάλει σημαντικά , αν σκεφτεί κανείς, ότι από μόνο του , το δυτικό τμήμα της Γερμανίας - νικημένο , αλλά με ακόμα ισχυρό το πνεύμα της πρωτοβουλίας, της αίσθησης της ευθύνης και της χαράς της εργασίας που ο Χίτλερ είχε εμπνεύσει στη νεολαία - ξεπερνά ακόμα τη Γαλλία σε όλα τα επίπεδα .
«Μετά το 1945, ο De Gaulle κατανόησε για μια στιγμή την ανάγκη των καθεστώτων της τάξης απαιτώντας για τη χώρα του την εγκαθίδρυση μιας ισχυρής αρχής. Αλλά έκανε πίσω συνεχώς , προσπαθώντας να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, την ηλιθιότητα και την εξουσία. Ο De Gaulle αποκαλούσε τους Γάλλους μάλλον υποτιμητικά , "μοσχάρια". Την παραμονή των εκλογών, όμως, μεταχειριζόταν με στόμφο όλα εκείνα τα «μοσχάρια», χρήσιμα μόνο για να ψηφίζουν , σαν να ήταν ένα πλήθος από Pico della Mirandola [1].
Τα «μοσχάρια», όμως πολυπληθέστερα αυτού, κατέληξαν τελικά να τον εξορίσουν από το βοσκότοπο.
Η μεγάλη προσπάθειά του να αποκαταστήσει την εξουσία - η μοναδική προσπάθεια που η Δύση έχει γνωρίσει μετά τον πόλεμο - απέτυχε.
Τα «μοσχάρια», όμως πολυπληθέστερα αυτού, κατέληξαν τελικά να τον εξορίσουν από το βοσκότοπο.
Η μεγάλη προσπάθειά του να αποκαταστήσει την εξουσία - η μοναδική προσπάθεια που η Δύση έχει γνωρίσει μετά τον πόλεμο - απέτυχε.
Ήταν αναπόφευκτο. Μόνο οι αυτοαποκαλούμενες "λαϊκές" δημοκρατίες - οι οποίες δεν είναι καθόλου λαϊκές - είχαν το θράσος να επιβάλλουν στις χώρες τους αυταρχικά καθεστώτα: στυγνά ολοκληρωτικά στην πραγματικότητα, όπου ο λαός - αντί να είναι ο υπεύθυνος υποστηρικτής ενός ηγέτη τον οποίο καταλαβαίνει και αγαπά όπως συνέβαινε στους φασισμούς - το μόνο που έχει σα δικαίωμα είναι απλά να «ευθυγραμμίζεται» με τρόπο βλακώδη και ανεύθυνο.
Μερικά αναλαμπές ευφυίας ο De Gaulle τις είχε. Ήταν ένας περίεργος αλλά αληθινός θαυμαστής του Χίτλερ: στη πραγματικότητα , τον ζήλευε. Δίστασε, ωστόσο, πριν από μια απαραίτητη και καθοριστική απόφαση. Ενώ κατάφερε να ξαναβρεί τους μεγάλους πολιτικούς κανόνες που ακόμα θα μπορούσαν να σώσουν τη χώρα - εξουσία , συνέχεια, υπευθυνότητα , αρμοδιότητα - οπισθοχώρησε μπροστά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, αντί όπως όφειλε να υλοποιήσει μέχρι τέλους τις εμπειρίες που είχαν προκύψει από τη προσωπική του περί κράτους αντίληψη.
Περιφρονούσε βαθιά τη δημοκρατία - δικός του είναι ο ορισμός της «μασκαράτας» - αλλά συνθηκολόγησε πάντα μπροστά της σε κάθε δύσκολη στιγμή. Στο τέλος, δεν είχε άλλη επιλογή από το να πάει να πεθάνει κάτω από συνθήκες αρκετά επώδυνες στο Colombey-les-deux-Églises, επειδή καταβρόχθισε με πολύ λαιμαργία, μια δύσπεπτη πάπια. Δεν γνώρισε τη πραγματική επιτυχία γιατί ήταν υπερβολικά αναποφάσιστος μπροστά από τη «δημοκρατία των μοσχαριών», της οποίας γνώριζε πολύ καλά τα θανάσιμα βαρίδια, αλλά μπροστά από την οποία, κάθε φορά που ετοιμαζόταν να της στρίψει το λαιμό , τα χέρια του πάντα έτρεμαν.
Περιφρονούσε βαθιά τη δημοκρατία - δικός του είναι ο ορισμός της «μασκαράτας» - αλλά συνθηκολόγησε πάντα μπροστά της σε κάθε δύσκολη στιγμή. Στο τέλος, δεν είχε άλλη επιλογή από το να πάει να πεθάνει κάτω από συνθήκες αρκετά επώδυνες στο Colombey-les-deux-Églises, επειδή καταβρόχθισε με πολύ λαιμαργία, μια δύσπεπτη πάπια. Δεν γνώρισε τη πραγματική επιτυχία γιατί ήταν υπερβολικά αναποφάσιστος μπροστά από τη «δημοκρατία των μοσχαριών», της οποίας γνώριζε πολύ καλά τα θανάσιμα βαρίδια, αλλά μπροστά από την οποία, κάθε φορά που ετοιμαζόταν να της στρίψει το λαιμό , τα χέρια του πάντα έτρεμαν.
Ο Λουδοβίκος XIV του εικοστού αιώνα, κατάφερε τελικά να ανοίξει το δρόμο για τη νέα "μασκαράτα" που θα οδηγούσε αναπόφευκτα τους Γάλλους στο Λαϊκό Μέτωπο του Μιτεράν, του Μαρσέ και των άλλων αυτοαποκαλούμενων δημοκρατών συνοδοιπόρων.
Υποσημειώσεις:
[1] Κόμης Giovanni Pico della Mirandola (1463 – 1494) Ιταλός φιλόσοφος της Αναγέννησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου