CORNELIU ZELEA CODREANU: ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΝΤΟΜΠΡΙΝΑ

Την Άνοιξη του 1919 , είκοσι σχεδόν μαθητές των τελευταίων τάξεων του Λυκείου , συγκεντρώθηκαν , κάποιο απόγευμα  στο δάσος  της Dobrina που  που δεσπόζει στα υψώματα γύρω από το Huși[1] .Είχα συγκεντρώσει  εκείνους τους νέους συντρόφους για να αποφασίσουμε τι έπρεπε να κάνουμε  στη περίπτωση μιας μπολσεβίκικης εισβολής.[2]  Η άποψή μου , που έγινε στη συνέχεια ομόφωνα αποδεκτή , ήταν να οργανωθεί ένα κέντρο αντίστασης στο δάσος και να ξεκινήσουν πράξεις ανταρτοπόλεμου. Εκεί στο αιωνόβιο δάσος ορκιστήκαμε . Το δάσος εκείνο ήταν μια γωνία εκείνου του περίφημου δρυμώνα  Tigheciu  στα μονοπάτια του οποίου ,στη διάρκεια της ιστορίας της Μολδαβίας , πολλοί εχθροί συνάντησαν το θάνατο.

Αποφασίσαμε να οπλιστούμε , να οργανωθούμε και να αναζητήσουμε κάλυψη των δραστηριοτήτων μας.Πραγματικά ιδρύσαμε μια πολιτισμικό-εθνικιστική  οργάνωση  των μαθητών του Λυκείου του Huși και της δώσαμε το όνομα  " Mihail Kogălniceanu"[3]

Η διεύθυνση του Λυκείου έδωσε την έγκρισή της. Έτσι, ενώ ξεκινούσαν οι δράσεις  και οι διασκέψεις,  εμείς διαχειριζόμασταν δημόσια τα συνηθισμένα προβλήματα  και ταυτόχρονα  εκπαιδευόμασταν στρατιωτικά στο δάσος. Όπλα εκείνο το καιρό , υπήρχαν σχεδόν παντού , ώστε σε διάστημα δύο εβδομάδων , συγκεντρώσαμε  όλα όσα μας ήσαν απαραίτητα.

Εκείνη την εποχή η χώρα (ţară ) ζούσε μέσα στο χάος (haos) και εμείς, παρότι σε νεαρότατη ηλικία συνειδητοποιούσαμε ξεκάθαρα τη βαρύτητα της κατάστασης . Σε μικρή απόσταση από μας, η μπολσεβίκικη επανάσταση ήταν σε πλήρη εξέλιξη και ο κόσμος ήταν εντυπωσιασμένος. Ο αγροτικός κόσμος ήταν από ένστικτο αντίθετος σ΄ αυτό το καταστροφικό κύμα αλλά παντελώς αποδιοργανωμένος δεν αντιπροσώπευε μια σοβαρή πιθανότητα αντίστασης.

Η τάξη των εργατών αντίθετα γλιστρούσε με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το κομμουνισμό , συστηματικά καθοδηγούμενη στη λατρεία των ιδεών αυτών από τον εβραϊκό τύπο , και γενικά από όλους τους εβραίους της πόλης [4]. 

Κάθε Εβραίος έμπορος , διανοούμενος η καπιταλιστής τραπεζίτης ήταν μέσα στην ακτίνα δράσης του, ένας πράκτορας αυτών των επαναστατικών και αντιρουμανικών ιδεών.

Οι Ρουμάνοι διανοούμενοι ήσαν αναποφάσιστοι , ο κρατικός μηχανισμός αποδιοργανωμένος . Από στιγμή σε στιγμή μπορούσαν να ξεσπάσουν τόσο εσωτερικές ταραχές , που θα τις προκαλούσαν κάποια οργανωμένα και αποφασισμένα στοιχεία όσο και μια εισβολή πέρα από το Δνείστερο. [5] Αυτή η εξωτερική επέμβαση σε συντονισμό με εκείνη των ιουδαίο-κομμουνιστικών συμμοριών του εσωτερικού, που στρεφόμενες εναντίον μας, θα κατέστρεφαν τις γέφυρες και θα ανατίναζαν τις αποθήκες πυρομαχικών, θα αποφάσιζαν για το μέλλον μας σαν γένος (ar fi hotărât de soarta noastră ca neam). 

Κάτω από παρόμοιες περιστάσεις , βασανισμένοι από τις σκέψεις και τρέμοντας για τη ζωή και την ελευθερία της γης μας που μόλις είχε πετύχει την ένωσή της ύστερα από ένα αιματηρό πόλεμο , ανθούσε στις νεανικές μας καρδιές , η ιδέα, μιας δράσης που μας οδήγησε στην ορκωμοσία στο δάσους της Ντόμπρινα.

Σπούδασα για 5 χρόνια στο στρατιωτικό Λύκειο στο Μonastirea Dealului,(στο Μοναστήρι του λόφου)[6] όπου το κεφάλι του Mihai Viteazul [7] αναπαύεται  κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Nicolae Filipescu [8]. Εδώ κάτω από τις διαταγές του Ταγματάρχη -και στη συνέχεια Συνταγματάρχη -Olteanu , Διοικητή της σχολής , του Căpitanului[9] Virgil Bădulescu, του Locotenentului[10] Emil Pălăngeanu και κάτω από τη καθοδήγηση των καθηγητών απέκτησα μια αυστηρή στρατιωτική εκπαίδευση και μια υγιή εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου. Η στρατιωτική εκπαίδευση στο Μοναστήρι [11] , θα με ακολουθήσει πραγματικά σ΄ολόκληρη τη ζωή. Η τάξη, η πειθαρχία και η ιεραρχία πέρασαν στο αίμα μου , σε νεαρή ηλικία μαζί με το αίσθημα της στρατιωτικής αξιοπρέπειας και θα καθορίσουν τη μελλοντική μου δράση. Στο χώρο αυτό συνήθισα να μιλώ λίγο, κάτι που αργότερα με έκανε να μισήσω τις φλυαρίες και το ρητορικό πνεύμα. Εδώ έμαθα να αγαπώ τα χαρακώματα και να περιφρονώ τα σαλόνια.Οι γνώσεις της στρατιωτικής επιστήμης  που είχα αποκτήσει με έκαναν αργότερα  να κρίνω τα πάντα κάτω από το πρίσμα της επιστήμης αυτής . Αυτή η λατρεία  του αισθήματος αξιοπρέπειας  το άνδρα και του στρατιώτη  την οποία μου δίδαξαν μου δημιούργησε προβλήματα και με εξέθεσε σε δεινά , μέσα σε ένα κόσμο  συχνά στερημένο  από τιμή και αίσθημα αξιοπρέπειας.
Το καλοκαίρι του 1916  το πέρασα στο σπίτι μου στο Huși. O πατέρας μου που βρισκόταν επιστρατευμένος δύο χρόνια ,  ξεκίνησε με το Σύνταγμά του για τα Καρπάθια.
Μια  νύχτα ,η μητέρα μου με ξύπνησε κλαίγοντας.

"Σήκω - είπε κάνοντας το σταυρό της- χτυπούν οι καμπάνες σε όλες τις εκκλησίες.

Ήταν Δεκαπενταύγουστος του 1916 , της Παναγίας[12]. Συνειδητοποίησα αμέσως πως είχε διαταχθεί επιστράτευση και ότι εκείνη τη στιγμή ο ρουμανικός στρατός διάβαινε τα σύνορα[13].

Ήμουν κατενθουσιασμένος , το σώμα μου ριγούσε.

Τρεις ημέρες αργότερα έφυγα από το σπίτι σε αναζήτηση του πατέρα μου, σπρωγμένος από τη διάπυρη επιθυμία να βρεθώ και εγώ ανάμεσα στους πολεμιστές του μετώπου. Ύστερα από πολλές περιπέτειες , έφτασα τελικά στο Σύνταγμα που υπηρετούσε ο πατέρας μου σαν διοικητής λόχου , το 25 Σύνταγμα πεζικού [14] κάτω από τη διοίκηση του Συνταγματάρχη  V. Piperescu, την ώρα ακριβώς που βάδιζε μέσα από τη κοιλάδα του Oituz  προς τη Τρανσυλβανία, Επειδή ήμουν μόλις  17 χρόνων είχα τη μεγάλη ατυχία να μη μπορώ να καταταγώ σαν εθελοντής. Παρόλα αυτά πήρα μέρος στη προέλαση  και μετά στην υποχώρηση από τη Τρανσυλβανία [15] και στις 20 Σεπτεμβρίου, όταν ο πατέρας μου τραυματίστηκε πάνω από το Sovata στο βουνό Ceres Domu, του στάθηκα χρήσιμος , βοηθώντας τον μπροστά στον εχθρό που προέλαυνε.[16]

Αν και τραυματισμένος  αρνήθηκε να μεταφερθεί  στα μετόπισθεν , και παρέμεινε επικεφαλής του λόχου του  στη διάρκεια όλης της υποχώρησης και στη συνέχεια στη διάρκεια των  σκληρών  μαχών  που ακολούθησαν στο Oituz.

Μια νύχτα, γύρω στις 2 το Σύνταγμα πήρε διαταγή να προωθηθεί. Μέσα σε νεκρική σιωπή οι αξιωματικοί επιθεώρησαν  τους παρατεταγμένους πάνω στο δρόμο λόχους.

Ο πατέρας μου κλήθηκε από το Συνταγματάρχη . Επιστρέφοντας λίγο αργότερα μου είπε:

-Μήπως θα έπρεπε να επιστρέψεις στο σπίτι; Βαδίζουμε προς τη μάχη και δεν είναι καθόλου καλή η ιδέα να πεθάνουμε  εδώ και οι δύο , γιατί η μητέρα  θα μείνει στο σπίτι μόνη με τα 6 μικρά,  παντελώς αβοήθητη..Κι αυτός ακόμη ο συνταγματάρχης με κάλεσε για να μου πει ότι δεν θέλει να αναλάβει καμία ευθύνη  για τη παρουσία σου στο Μέτωπο.Κατάλαβα πως ήταν αναποφάσιστος' δίσταζε να με εγκαταλείψει μέσα στη νύχτα , μόνο στην ύπαιθρο σε δρόμους άγνωστους και 40 χιλιόμετρα μακρυά από τις γραμμές του σιδηρόδρομου.Προβληματισμένος με την επιμονή του  παρέδωσα το όπλο μου[17] και τους δύο γεμιστήρες και ενώ οι κολώνες του Συντάγματος ξεκίνησαν και χάθηκαν  στην ηρεμία και το  σκοτάδι της νύχτας, εγώ παρέμεινα μόνος στο χείλος μιας τάφρου, παίρνοντας στη συνέχεια το δρόμο για τα παλιά σύνορα.

Ένα χρόνο αργότερα  μπήκα στη Στρατιωτική σχολή πεζικού στο Botosani[18] με την ίδια επιθυμία , να ξαναβρεθώ στο μέτωπο. Εδώ παρέμεινα - ολοκληρώνοντας τη στρατιωτική μου εκπαίδευση  από 1 Σεπτεμβρίου 1917  μέχρι 17 Ιουλίου 1918 στο μάχιμο λόχο της Στρατιωτικής σχολής. Τέσσερις άξιοι  αξιωματικοί , ο Συνταγματάρχης Slaveslu, ο  λοχαγός Ciurea , o υπολοχαγός Florin Radulescu και ο ταγματάρχης Steflea, καθοδήγησαν τα βήματά μου  στο δρόμο των αγώνων  και των θυσιών για τη χώρα . Ένα χρόνο αργότερα -1919 -υπήρχε ειρήνη και εμείς , παιδιά αποφασισμένα να πεθάνουμε,  είχαμε σκορπιστεί στα σπίτια μας.

Ο πατέρας μου  , καθηγητής Λυκείου  σ ολόκληρη τη ζωή του ήταν εθνικιστής μαχητής. Ο παππούς μου ήταν δασοφύλακας  και ο προπάππους μου δασοφύλακας επίσης. Η γενιά μου από την αρχή , σε δυστυχισμένους καιρούς ,ήταν μια γενιά  των δασών και των βουνών. Γι αυτό , η στρατιωτική εκπαίδευση και το αίμα από τις φλέβες μου ενέπνευσαν τη δράση  της Ντόμπρινα -αφελής  σαν εκδήλωση του πολιτικού αγώνα -μια διάσταση όμως της σοβαρότητας που η ηλικία μας σαν ενήλικων προαπαιτούσε. Εκείνες τις στιγμές νοιώθαμε στη καρδιά , με τις συμβουλές και τις εμπειρίες τους , τη παρουσία των προγόνων που είχαν πολεμήσει για τη Μολδαβία , στα ίδια μονοπάτια ,στα οποία  ποτέ δεν μπόρεσε να πατήσει πόδι ο εχθρός.

Υποσημειώσεις: 

[ 1]Το πρώτο γραπτό κείμενο  που κάνει αναφορά σαφή αναφορά στη πόλη είναι ένα γράμμα της 17 Δεκεμβρίου 1487 που έστειλε ο Πρίγκηπας  της Μολδαβίας  Ștefan cel Mare, στους επιφανείς Σάξονες έμπορους του  Brașov.  Το Huși ήταν μια από τις αγαπημένες περιοχές  του  Ștefan cel Mare, και σύντομα γνώρισε  οικονομική άνθιση .

[ 2] Η Ουκρανία έχει χαθεί η Βεσσαραβία κινδυνεύει. Οι Μπολσεβίκοι μεθυσμένοι από τις αλλεπάλληλες επιτυχίες τους τώρα αξιώνουν με επιμονή από τα στρατεύματα κατοχής την άμεση εκκένωση της περιοχής..Το ενδεχόμενο ότι οι εχθροπραξίες θα συνεχιστούν αυτή τη φορά δυτικά του Δνείστερου ανησυχούν σε υπέρμετρο βαθμό τη Γαλλική διοίκηση που φοβάται μήπως οι αναιμικές μονάδες της διαλυθούν τελικά στα τέλματα τα δυτικής όχθης. Μια σειρά πολιτικών πιέσεων και εμμέσων εκβιασμών που ασκούνται παρασκηνιακά στη Ρουμανική Κυβέρνηση οδηγούν σε βιαστικές αποφάσεις . Η Ρουμανία πάντα θεωρούσε τη Βεσσαραβία κομμάτι του εθνικού της εδάφους και σχεδόν ένα χρόνο τη θεωρούσε αναπόσπαστο τμήμα του Βασιλείου της. Τώρα από τη μια αναμετρά τις αδυναμίες της και από την ανεπανάληπτη ευκαιρία που έχει μπροστά της. Ο Αντονέσκου πιστεύει ότι ο σκοπός μπορεί να επιτευχθεί και ξεκινά μια αδυσώπητη μάχη με το χρόνο.  Η Κυβέρνηση δηλώνει επίσημα ότι ο ρουμανικός λαός είναι αποφασισμένος να υπερασπιστεί τα καινούρια της σύνορα πάνω στο Δνείστερο έστω και μόνος. Αποδεσμευμένοι από κάθε ευθύνη για ότι μελλοντικά μπορούσε να συμβεί στη περιοχή οι Γάλλοι περιφέρουν σε κάθε ευκαιρία τη μεγαλοψυχία τους και τον θαυμασμό τους για τους Ρουμάνους στρατιωτικούς. Εξυμνούν τη θετική προσφορά της Ρουμανίας όχι μόνο στο μεγάλο πόλεμο αλλά και στην αποφασιστικής σημασίας ομαλοποίηση του ουγγρικού προβλήματος. Όπως οι Έλληνες μπορούν από εδώ και πέρα να είναι περήφανοι που είναι Έλληνες έτσι και οι Ρουμάνοι μπορεί να νοιώθουν το ίδιο περήφανοι που είναι Ρουμάνοι. Σε κάθε ευκαιρία καθησυχάζουν τον Ρουμάνο πρωθυπουργό. Το μεγάλο ιστορικό ποτάμι ήδη μετατρέπεται σε μια απόρθητη αμυντική γραμμή .Οι Σύμμαχοι δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους πριν ο Ρουμανικός στρατός νοιώσει έτοιμος να αναλάβει ολόκληρο το βάρος της ευθύνης.(Θ.Μ)

[ 3] Mihail Kogălniceanu (6 Σεπτεμβρίου 1817 – 1 Ιουλίου 1891) Ρουμάνος δικηγόρος , ιστορικός και πολιτικός. Ανέλαβε Πρωθυπουργός στις 11 Οκτωβρίου 1863 και αργότερα  Υπουργός των Εξωτερικών  υπό το Carol I. Υπηρέτησε αρκετές φορές  Υπουργός των Εσωτερικών υπό τον Cuza και το Carol  Διανοούμενος ,εκδότης της  Dacia Literară υπήρξε και καθηγητής  της  Academia Mihăileană. Όπως πολλοί ομοϊδεάτες του φιλελεύθεροι ο Kogălniceanu υπήρξε αντισημίτης και σαν υπουργός των Εσωτερικών στη Κυβέρνηση  Dimitrie Ghica προώθησε μέτρα για απελάσεις Εβραίων από τη χώρα ......
[  4]
[  5]

[ 6] Το Mănăstirea Dealu είναι ένα μοναστήρι του 15ου αιώνα 6 μόλις χιλιόμετρα βόρεια του Târgovişte.( Dâmboviţa). Η εκκλησία του μοναστηριού είναι αφιερωμένη στον Αγιο Νικόλαο και εκεί βρίσκεται ενταφιασμένο το κεφάλι του Μιχαήλ του Γενναίου. 

[ 7] Μιχαήλ ο Γενναίος(1558-19 Αυγούστου 1601) Πρίγκιπας της Βλαχίας (ως Μιχαήλ Β΄, 1593–1601), της Μολδαβίας (1600) και de facto ηγεμόνας της Τρανσυλβανίας (1599–1600). Θεωρείται  από τους Ρουμάνους Εθνικιστές σαν ένας από τους μεγαλύτερους εθνικούς ήρωες της Ρουμανίας και στον εθνικό Ύμνο γίνεται αναφορά στο όνομά του. 

[ 8] Nicolae Filipescu (5 Δεκεμβρίου 1862 -30 Σεπτεμβρίου 1916.Φιλελεύθερος Ρουμάνος πολιτικός.Υπήρξε Δήμαρχος Βουκουρεστίου (Φεβρουάριος 1893-Οκτώβριος 1895 και Υπουργός πολέμου (29 Δεκεμβρίου 1910-27 Μαρτίου 1912) Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της εξόδου της χώρας στο πόλεμο στο πλευρό της Ανταντ.
[  9] Căpitan=λοχαγός
[10] Locotenent=υπολοχαγός

[11]
[12]
[13]
[14] Το 25ο Σύνταγμα Πεζικού  μαζί με το 13ο Σύνταγμα Πεζικού  σχημάτιζαν  τη 15η Ταξιαρχία η οποία υπαγόταν στην 8η Μεραρχία Πεζικού.
                                                                                                                                              Επιστροφή