12.Η εκτέλεση.
Στις 28 Ιουνίου ο Roger Degueldre ,ένα από τα ικανότερα στελέχη του O.A.S κρίνεται ένοχος για τη συμμετοχή του σε δέκα τουλάχιστον περιπτώσεις δολοφονιών και καταδικάζεται σε θάνατο. Όλοι βιάζονται, τα πάντα πρέπει να τελειώσουν γρήγορα, σε μια εβδομάδα το πολύ.
Μέσα στη νύχτα ξημερώνοντας η 6ης Ιουλίου 1962 ο Degueldre μεταφέρεται στο χώρο εκτελέσεων στο Φρούριο d’Ivray έξω από το Παρίσι. Φορά για τελευταία φορά τη στολή παραλλαγής των αλεξιπτωτιστών , αυτή που στη στρατιώτες ονομάζουν "cam", στο στήθος διακρίνεται η τρίχρωμη σημαία .Γύρω από το λαιμό του το φουλάρι της Λεγεώνας. Στρέφεται προς το δικηγόρο που το συνοδεύει.
“-Να πεις στο γιο μου πως πέθανα για τη Γαλλία. ». Παρηγοριέται με τη σκέψη ότι η σύντροφός του στον αγώνα και μητέρα του παιδιού τους, η Nicole Gardy, κατάφερε να διαφύγει στην Αργεντινή . Είναι και αυτή καταδικασμένη σε θάνατο .
Τα επόμενα βήματα μέχρι το σημείο που θα περιμένει το θάνατο, τα κάνει συνοδευόμενος από τους φρουρούς του. Φωνάζει δυνατά για να ακουστεί:
“-Θέλω να πω σε όλους τους συντρόφους μου αξιωματικούς πως είμαι περήφανος που βαδίζω προς το τέλος και πεθαίνω ακριβώς γιατί τήρησα τον όρκο που έδωσε κάθε μαχόμενος αξιωματικός τουλάχιστον μια φορά , να μη παραδώσει την Αλγερία στο FLN.”
Δεν δέχεται να του σκεπάσουν τα μάτια .Απέναντί του οι άνδρες του εκτελεστικού αποσπάσματος προσπαθούν μάταια να κρύψουν τη ταραχή τους. Τρεις αξιωματικοί που αρνήθηκαν ο ένας πίσω από τον άλλο να μπουν επικεφαλής του αποσπάσματος έχουν συλληφθεί και καθαιρεθεί με συνοπτικές διαδικασίες.
Ο τελευταίος μάταια προσπαθεί να μη λυγίσει. Από απέναντι ο καταδικασμένος φωνάζει σταθερά:
"-Messieurs, vive la France ! Ψέλνει δυνατά τους πρώτους στίχους από τη Marseillaise. Και μετά τα όπλα εκπυρσοκροτούν . Είναι τέτοια η συγκίνηση και η συναισθηματική φόρτιση των ανδρών που από τις σφαίρες του αποσπάσματος μόνο μία βρήκε το μελλοθάνατο και αυτή απλά τον τραυμάτισε .( Άλλοι λένε ότι η σφαίρα το βρήκε στο χέρι, άλλοι στο στομάχι.)
Ακολουθούν συγκλονιστικές στιγμές, ανεπανάληπτες. Ο αξιωματικός του αποσπάσματος που πλησιάζει αν δώσει τη χαριστική βολή διαπιστώνει με φρίκη, ότι ο άνθρωπος που είναι πεσμένος στα πόδια του δεν είναι ο ετοιμοθάνατος που περιμένει τη λύτρωση αλλά ένας τραυματίας που σφαδάζει μεν από το πόνο , διατηρεί όμως όλες τις αισθήσεις του .
Κάτω από άλλες συνθήκες η διαδικασία της εκτέλεσης θα σταματούσε και θα έσπευδε επί τόπου γιατρός για να προσφέρει τις πρώτες βοήθειες. Στη Γαλλία του 1962 η "νομιμότητα" έχει μεγαλύτερη αξία από τους άγραφους νόμους που υποχρέωναν ακόμα και πανίσχυρους ηγεμόνες να δίνουν χάρη στους μελλοθάνατους όταν ο δήμιος δεν κατάφερνε να τους αφαιρέσει τη ζωή στη πρώτη του προσπάθεια. Εκπρόσωπος της νομιμότητας αυτής, ο εισαγγελέας που παρευρίσκεται στην εκτέλεση, πιέζει τον αξιωματικό να ολοκληρώσει το έργο του.
Είναι άγνωστο αν ο αξιωματικός έκλεισε τα μάτια του καθώς πυροβολούσε τον τραυματία στο κεφάλι. Σύμφωνα με μαρτυρίες πυροβόλησε όχι μία αλλά 6 φορές. Αλλά ακόμα και μετά από αυτό ο μελλοθάνατος είναι ακόμα ζωντανός.[1]
Έξαλλος με την καινούρια "αναποδιά " ο εισαγγελέας που εκπροσωπεί τη νομιμότητα ζητά από τον αξιωματικό να βιαστεί και να αποτελειώσει αυτό που άρχισε. Η εκτέλεση πρέπει να ολοκληρωθεί δίχως άλλες καθυστερήσεις και ο αξιωματικός αναζητά ένα δεύτερο περίστροφο.[2]
[1] Exaspéré par cette situation, unique dans les annales d'une exécution, le Procureur ordonne qu'une autre arme de poing soit apportée. Personne parmi les militaires présents n'en possède une. Il faut courir en chercher une ! Degueldre est toujours vivant, conscient. Tous les juristes s'accordent à dire que la sentence ayant été exécutée, quand le condamné est encore en vie, il faut le détacher et lui porter les soins nécessaires. Mais là, les ordres sont formels, il FAUT tuer Degueldre.
[2] Méfret, Jean-Pax (2007). 1962 L'Été du Malheur,. Pygmalion. ISBN 978-2-7564-0131-7.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου